در حال حاضر کاوشگر و مریخ نورد مورد بحث، اسم خاصی ندارند و ظاهراً چینی ها می خواهند برای انتخاب اسم آنها مسابقه ای عمومی را برگزار نمایند. کشور مذکور قصد دارد سطح مریخ را به منظور یافتن آب یا یخ و دیگر ویژگی های مهم مورد بررسی قرار دهد.
با این حساب اگر چین بتواند کاوشگرش را به سلامت روی سیاره سرخ بنشاند، در کنار ایالات متحده امریکا، روسیه، اتحادیه اروپا و هند، پنجمین کشوری خواهد بود که به این مهم دست یافته.
اگر این طرح محقق شود، قطار فضایی مسافران را با سرعتی معادل یک درصد سرعت نور- یعنی 3000 کیلومتر در ثانیه- حرکت کند و این یعنی سفر بین زمین و مریخ کمتر از دو روز خواهد بود.
بمباردیر در مورد این ابداعش میگوید: «در سفرهای فضا، پرهزینهترین بخش فاز شتاب و کاهش سرعت است زیرا انرژی لازم برای این دو مرحله بسیار زیاد است و این انرژی برای وسیله سنگینی مثل قطار فضایی حتی از آن هم بیشتر است. در ضمن، اگر این قطار بخواهد بار حمل کند، هزینهاش خیلی بیشتر از اینها میشود».
وی میافزاید: «به هر حال، زمانی که قطار فضایی در مسیر اصلی خود قرار گرفت و به سرعت مناسبش رسید، میزان مصرف انرژیاش به حداقل ممکن میرسد. این همان ایدهای است که قطار فضایی براساس آن بنیان شده است. این قطار قرار نیست هیچ وقت از حرکت بایستد بلکه کپسولها یا واگنهای فضایی به آن ملحق خواهند شد».
چیزی که در مورد طرح قطار فضایی مهم است، این است که این طرح فقط در حد ایده اولیه است و مشخص نیست که در واقعیت به شکلی ساخته خواهد شد. با این حال، تیم ایدهپرداز این قطار فضایی به راهکارهای خلاقانه و به دور از ذهن برای برطرف کردن مشکلات سفر انسان به فضا فکر میکنند.
عملکرد قطار فضایی
به گفته تیم تحقیقاتی، سولار اکسپرس از چند سری سیلندر همتراز به طول 50 متر درست خواهد شد. شش تا از این سیلندها که شبیه به واگنهای قطارند، در یک خط مستقیم به هم متصل میشوند و در فضا حرکت میکنند. برای پرتاب این قطار، که یکی از پرهزینهترین بخشهای سفر فضایی به شمار میرود، از بوسترهای موشک استفاده خواهد شد که در آن مقادیر کمی از سوخت برای تنظیم قطار در مسیر درست نگه داشته میشود. سپس قطار بدون نیاز به سوخت بیشتر، در اطراف اجرام آسمانی سرعت میگیرد.
بمباردیر یگوید: «آرایههای خورشیدی عظیمی در طول مسیر قطار قرار میگیرند که با استفاده از لیزر، انرژی خورشیدی را میگیرند و به سوپرخازنهای قطار منتقل میکنند. آبی که از شهابسنگها یا قمرهای کوچک به دست میآید میتواند برای افرادی که در قطار هستند، مصرف شود یا به ایستگاههای فضایی دیگر منتقل شود. این آب همچنین میتواند برای تولید هیدروژن و نیروی رانشی مورد استفاده قرار گیرد».
همانطور که گفته شد، این قطار از حرکت نمیایستد و در عوض زمانی که این قطار در حال حرکت دور سیارات است، بخشهایی برای جمعآوری وسایل و پیاده کردن مسافر به آن اضافه میشود. در واقع، همین حرکت مداوم، هزینههای گزاف بسیاری را کاهش میدهد.
5454
مسافران آیندهی مریخ به احتمال زیاد در طی سفر، در معرض آسیبهای بلندمدت ذهنی و زوال عقل مزمن قرار خواهند داشت.
وقتی که صحبت از برنامهریزی برای سفر انسان به ماه میشود، ذهن همه به این موضوع معطوف میشود که چگونه میتوانیم انسانها را به جایی حدود ۲۲۵ میلیون کیلومتر دورتر در منظومهی شمسی بفرستیم؛ اما از یک موضوع بسیار جدی غافل میشویم؛ آیا میخواهیم با فرستادن فضانوردان به مریخ مغز آنها را سرخ کنیم!؟
مطالعهای که روی موشها انجام شده است، نشان میدهد میزان پرتوهای کیهانی (GCR) که انتظار میرود طی سفر فضانوردان به مریخ با آنها برخورد کنند، میتواند صدمات ذهنی شدیدی در پی داشته باشد که تا مدتها بعد از اتمام مأموریت گریبانگیر فضانوردان خواهد بود. از جملهی این صدمات میتوان به از دست دادن حافظه، پریشانی و زوال تدریجی عقل اشاره کرد.
سال پیش مطالعهای مشابه انجام شده بود که نشان میداد صدمات ناشی از پرتوهای کیهانی میتوانند عملکرد مغز را در کوتاهمدت تحت تأثیر قرار دهند. لازم به یادآوری است که پرتوهای کیهانی ذراتی با انرژی تابشی بسیار بالا هستند که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا حرکت میکنند.
اکنون محققان اعلام کردهاند به شواهدی دست یافتهاند که نشان میدهند حتی شش ماه پس از بازگشت فضانوردان از سفر فضایی طولانیمدت، این امکان کاملا وجود دارد که آنها از التهاب شدید مغزی و تخریب نورونها رنج ببرند. یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، چارلز لیمولی که پروفسور تومورشناسی تشعشع در دانشگاه کالیفرنیا است، میگوید:
این خبر خوبی برای فضانوردانی که مأموریتهای دو تا سه ساله در مریخ خواهند داشت، محسوب نمیشود. قرار گرفتن در معرض این ذرات منجر به بروز طیف گستردهای از عوارض جانبی در سیستم مرکزی عصبی میشود که ممکن است در طول مأموریت و یا مدتها پس از اتمام سفر فضایی در آنها بروز کند. کاهش تواناییهای بدنی، فراموشی، پریشانی، افسردگی و از دست رفتن قدرت تصمیمگیری از جملهی این عوارض هستند. بسیاری از این صدمات واردشده به قوای ذهنی ممکن است تا آخر عمر باقی بمانند یا حتی پیشرفت کنند.
زمانی که به پرتوهای کیهانی فکر میکنید، درمییابید آنها مشکل بزرگی برای انجام مأموریتهای فضایی طولانیمدت هستند. این ذرات پرانرژی میتوانند از لایههای سفینهی فضایی عبور کنند؛ حال خودتان تصور کنید همان پرتوها چه اثری میتوانند روی مغز انسان داشته باشند، آنهم در شرایطی که برخورد این پرتوها به مغز بهطور مستمر و برای ماهها ادامه خواهد یافت. باید اشاره کنیم فضانوردان ایستگاه فضایی بینالمللی از این پرتوها و صدمات آنها مصون هستند؛ چون توسط مگنتوسفر زمین محافظت میشوند.
لیمولی و تیم او در آزمایشگاه تشعشات فضایی ناسا در نیویورک به بررسی تأثیرات تشعشعات کیهانی با دُز پایین بر موشها پرداختند. محققان ۱۲ تا ۲۴ هفته پس از اتمام پرتوافکنی به موشها، چند آزمایش رفتاری روی آنها انجام دادند.
محققان دریافتند موشها بهتدریج عملکرد ضعیفتری در آزمایشهای مربوط به یادگیری و حافظه از خود نشان میدهند. حتی در بعضی موارد مشاهده کردند غریزهی ترس آنها نیز کاهش پیدا کرده است، به این ترتیب که مغز آنها خاطرات و ارتباطات منفی و استرسزا را سرکوب میکند. محققان میگویند همین تغییرات در غرایز موشها، منجر به افزایش سطح استرس آنها میشود. تیم تحقیقاتی در گزارش خود چنین آوردهاند:
این دادههای جدید، اثرات منفی مرتبط با زوال ترس و پریشانی را آشکار میکند، جایی که قرار گرفتن در معرض ذرات پرانرژی تشعشعی، باعث کاهش توانایی مغز در جدا کردن اتفاقات مخرب و پیامدهای آن میشود. عدم توانایی تعدیل کردن عکسالعمل به محرکهای نامطلوب مشخص، میتواند منجر به افزایش سطح استرس و پریشانی یا برعکس، باعث بروز عکسالعملهای زیانآور در موقعیتهای غیرمنتظره و اضطراری شود.
همانند یافتههای تحقیق سال پیش، محققان دریافتند عکسالعمل موشها کند شده است، موشها فراموشکار شدهاند و حتی در بعضی موارد به نظر میرسد گیج شدهاند، یعنی تمام نشانههای پیشرفت جنون مزمن را از خود نشان میدهند.
همچنین اسکنهای مغزی انجامشده از مغز موشها، شش ماه بعد از پرتوافکنی به آنها، یافتههای تحقیق را تائید میکنند. این اسکنها نشان میدهند موشها التهاب مغزی دارند و از آسیبهای شدید نورونی رنج میبرند.
محققان توضیح میدهند که شبکهی عصبی در مغز موشها طی فرآیند کاهش ساختارهای عصبی به نام دندریت و اسپاین موجود در نورونها تضعیف و در نتیجه انتقال پیام بین سلولهای مغزی با اختلال مواجه میشود. محققان تضعیف ساختارهای فیزیکی مغز را با تضعیف قابلیتهای ذهنی موشها مرتبط میدانند.
اما یک موضوع نگرانکنندهی دیگر این است که محققان باور دارند علائم آسیبهای مغزی ممکن است تا بعد از ۶ ماه از شروع مأموریت فضانوردان آشکار نشود، این امر میتواند مأموریتهای اسکان در مریخ را با شکست کامل روبرو کند.
البته دوباره باید تکرار کنیم که این یافتهها از آزمایشهای انجامگرفته روی موشها استخراج شدهاند و هیچ تضمینی وجود ندارد که این موضوع در مورد انسانها نیز صدق کند؛ اما اگر چنین اتفاقی برای داوطلبان شجاع سفر به مریخ رخ دهد، نباید زیاد تعجب کنیم. فضانورد تیم پیک، بعد از بازگشت از مأموریت ششماهه در ایستگاه فضایی بینالمللی در این مورد گفته است:
اگر بخواهم روراست باشم؛ باید بگویم احساس وحشتناکی آن بالا داشتم. مثل این است که بدترین نوع کسالت ممکن را تجربه کنید.
از سویی باید مجددا اشاره کنیم که تیم پیک توسط مگنتوسفر زمین از پرتوهای کیهانی محافظت میشد. اگر دانشمندان ما راهی برای فرستادن انسان به فضا پیدا کنند، بسیار شگفتانگیز خواهد بود؛ اما موضوع شگفتانگیزتر این است که آنها راهی برای در امان نگهداشتن مسافران سیارهی سرخ از پرتوهای کیهانی پیدا کنند.
دستاوردهای این پژوهش در ژورنال Scientific Reports منتشر شده است.
جام جم سرا:
او از من توقع دارد وقتی وارد خانه میشوم، تمام اتفاقات طول روز را برایش تعریف کنم و از آن بدتر تمام حرفهایش را کلمه به کلمه بشنوم. چطور میتوانیم این مشکل را حل کنیم؟
پاسخ مشاور: یکی از موضوعاتی که بسیاری از زوجها مخصوصا اوایل ازدواج با آن روبهرو هستند، مشکل تفاوت در میزان حرف زدن و تمایل به گفتوگوست. به طور طبیعی خانمها علاقه بیشتری به صحبت کردن و تعریف اتفاقات طول روز دارند. البته این قانون،کلی بوده و تفاوتهای فردی هم در آن دخیل است. یعنی هستند مردانی که بیشتر از همسرشان صحبت میکنند، اما به طور کلی در بیشتر مواقع خانمها از کمحرفی همسرشان شاکی هستند و مردان از پرحرفی شریک زندگیشان!
مشکل دیگر هم این که خانمها علاقه دارند همسرشان به تمام حرفهایی که میزنند با علاقه گوش کند و مردان هم علاقه خاصی به گوش نکردن دارند. این تفاوتها گاهی بسیار مسالهساز میشود و دلخوریهای عمیقی را ایجاد میکند که فضای زندگی را سرد خواهد کرد.
برای دوری از چنین شرایطی بهتر است در درجه اول شما و همسرتان بپذیرید زن و مرد با هم متفاوت هستند و در قدم بعد هر کدام البته در محیطی به دور از دعوا و ناراحتی، خواستهتان را بگویید.همسر شما وقتی بفهمد موضوعات مورد علاقه او، برای شما جذابیتی ندارد، ممکن است مباحثی را مطرح کند که هم شما با علاقه بیشتری گوش دهید و هم او راهی برای ارتباط کلامی پیدا کند.
اما شما هم بهتر است بدانید که:
ـ زنان از مردان در فن سخنوری ماهرتر هستند و از این مهارت استفاده میکنند.
ـ خانمها عادت دارند فکرهایشان را بر زبان جاری کنند. به همین دلیل گاهی موضوعاتی که مطرح میشود به اندازه اخبار تلویزیون مهم نیست، اما این یک ویژگی زنانه است.
ـ بیان جزئیات هم ویژگی دیگری است که تقریبا بیشتر خانمها در موقع حرف زدن به آن پایبند هستند.
ـ شاید وقتی شما ناراحت یا عصبانی هستید، ترجیح بدهید تنها باشید یا سکوت کنید، اما همسر شما با صحبت کردن، کمی از بار روانی و فشار روحی خود را تخلیه میکند.
ـ در نهایت فراموش نکنید که رسیدن به یک ارتباط موفق،با توجه به تفاوتهای زنانه و مردانه، کار چندان سادهای نیست. درباره خواستههایتان و رفتارهایی که آزارتان میدهد، با زبان خوش و کلمات محبتآمیز صحبت کنید.(ضمیمه چاردیواری/ندا داوودی)
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
مخزن بزرگی از یخ به بزرگی ایالت نیومکزیکو در سیاره مریخ میتواند آب مورد نیاز ساکنان آینده این سیاره را تامین کند.
براساس گزارش دیسکاوری، پس از زمین، مریخ قابلسکونتترین سیاره در سامانه خورشیدی است، اما این به آن معنی نیست که انسان میتواند به راحتی به این سیاره رفته و در آن زندگی کند.
اگرچه سطح مریخ خشکتر از خشکترین بیابانهای زمین است، ناسا اکنون مخزن زیرزمینی عظیمی از آب منجمد در این سیاره یافتهاست که روزی میتواند ناجی مهاجران مریخی شود.
کلیدیترین عامل بقا برای ساکنان آینده مریخ، استفاده از منابعی است که درحال حاضر روی این سیاره وجود دارند، از این رو فرود آمدن در نزدیکی منبع آبی شناخته شده در مریخ میتواند از اهمیت بالایی برخوردار باشد. آب تنها برای زنده نگه داشتن فضانوردان به کار نمیرود، از آن برای تولید سوخت و پشتیبانی از کشاورزی در مریخ نیز استفاده خواهد شد.
به بیانی دیگر درصورتی که انسان نتواند منبع آبی روی مریخ بیابد و یا نتواند راهی برای دسترسی به این منبع ایجاد کند، باید رویای سفر به مریخ را به فراموشی بسپارد،اما اکنون کشف این منبع زیرزمینی بزرگ یخ توسط ماهواره ناسا میتواند مسیر رویای سکونت در مریخ را متحول سازد.
به گفته جک هولت محقق دانشگاه تگزاس این منبع جدید نسبت به دیگر منابع آب در مریخ قابل دسترستر است، زیرا در عمق کمی قرار گرفته و در منطقهای نسبتا مسطح و صاف واقع شدهاست که امکان فرود فضاپیما در آن بیشتر خواهد بود.
این مخزن در زیر فلات مشهور اتوپیای مریخ قرار دارد، جایی که فرودگر وایکینگ 2 ناسا در سال 1976 در آن فرود آمد. با استفاده از دادههای رادار SHARAD مدارگرد اکتشافی مریخ محققان توانستند تکههای بزرگ یخی به ضخامت 80 تا 170 متر را کشف کنند که محوطهای به وسعت ایالت نیومکزیکو را پوشش دادهاست. این مخزن 50 تا 85 درصد آب منجمد است که با خاک و سنگ ترکیب شدهاست.
اتوپیا در نیمه راه قطب شمال و استوای مریخ واقع شدهاست، منطقهای که در آن آب امکان حضور در سطح سیاره را ندارد. احتمال داده میشود دلیل تراکم یخ در این منطقه به این دلیل باشد که سیاره در دورانی نسبت به امروزش شیب محوری بیشتر داشتهاست. مریخ طی دورههای 120 هزار ساله به شدت دچار تغییر شیب میشود، شیب محوری این سیاره هماکنون 25 درجه است اما ممکن است این درجه به 60 نیز برسد. این تفاوت درجه شدید منجر به ایجاد تغییرات اقلیمی شدیدتری شده و روند تشکیل یخ را از قطب شمال به مناطق پایینتری هدایت کردهاست.
مخزن زیرزمینی اتوپیا در زیر لایهای 10 متری از سنگ و خاک واقع شدهاست و این به آن معنی است که اولین ساکنان زمین میتوانند به راحتی آغاز به حفاری کرده و به منبع آب دسترسی پیدا کنند.
کشف صفحه یخی غول پیکر در مریخ
تاریخ انتشار : یکشنبه ۷ آذر ۱۳۹۵ ساعت ۲۳:۰۷
محققان با استفاده از رادار نفوذ در زمین مدارگرد شناسایی مریخ موفق به کشف یک صفحه یخی غول پیکر در مریخ شدند.
به گفته دانشمندان این پژوهش، این صفحه یخی غول پیکر به احتمال زیاد بخشی از یک عصر یخبندان مریخ بوده که انباشته شده و قبل از آنکه ذوب شده و به دریاچه تبدیل شود یا در فضا تبخیر شود در این ناحیه مدفون شده است.
این یافته ها برای درک ما از گذشته مریخ بسیار مهم بوده و در عین حال نقش بسیار مهمی در آینده اکتشافات فضایی نیز خواهد داشت.
با یافتههای اخیر دانشمندان در خصوص فضاپیمای Beagle 2، احتمالا یکی از معماهای تاریخی کاوش در مریخ حل شده است.
به منظور پردهبرداری از سرنوشت فضاپیمای Beagle 2، دانشمندان در دانشگاههای لیسستر و دو مونفورت از شیوهی عکسبرداری جدیدی استفاده کردهاند که مبتنی بر تکنولوژی مدلسازی سهبعدی است. بر اساس یافتههای این گروه، کاوشگر بدون سرنشین مورد نظر نهتنها سقوط نکرده؛ بلکه بعد از فرود موفق، شروع به فعالیت کرده است، اما آنتن رادیویی آن بهدرستی باز نشده است.
فضاپیمای Beagle 2، ساختهی دانشگاههای اُپن و لیسستر است و اولین مأموریت بین سیارهای بریتانیا به شمار میرود. این فضاپیما با بودجهای محدود ساخته شد و در تاریخ سوم ژوئن سال ۲۰۰۳، به همراه مدارگرد پیشرفتهی مریخ ESA سفر خود را آغاز کرد. بیگل ۲ شش روز قبل از رسیدن به سیارهی سرخ، از مدارگرد جدا شد و در تاریخ ۲۵ دسامبر، با یک زنجیرهی اتوماتیک کاهش سرعت و فرود به حرکت خود ادامه داد. اما پس از آنکه نتوانست با سفینهی مادر ارتباط رادیویی برقرار کند، از دید خارج شد.
سرنوشت فضاپیمای Beagle-2 به شکل یک معما درآمده بود تا اینکه در سال ۲۰۰۴، مدارگرد شناسایی مریخ ناسا تصاویری با وضوح بالا ارسال کرد که این فضاپیما را در سطح مریخ نشان میداد. پس از تحلیل تصاویر، مشخص شد که از چهار پنل خورشیدی این فضاپیما، تنها دو پنل باز شده است و محتملترین سناریو این است که فضاپیما، با شدتی بیش از حد پیشبینی شده به سطح مریخ برخورد کرده است و همین امر باعث شد فضاپیما در چتر نجات یا کیسههای هوای خود گیر کند و بهطور کامل باز نشود (البته اگر فضاپیما پس از این برخورد به حدی سالم مانده باشد که بتواند باز شود).
پروفسور مارک سیمز مدیر سابق مأموریت بیگل ۲ و استاد اخترزیستشناسی و تجهیزات فضانوردی دانشگاه لیسستر است. بر اساس گفتههای او، توضیحات ارائهشدهی قبلی دربارهی سرنوشت Beagle 2 نیاز به اصلاحات اساسی دارند. گروه پروفسور سیمز با استفاده از روش تصویربرداری جدیدی به نام «تحلیل بازتابی»، نگاهی جدید به Beagle 2 دارد و نتیجهگیری کرده است که در حقیقت، این فضاپیما با موفقیت و بدون آسیب بر روی مریخ فرود آمده است، سه یا حتی هر چهار پنل خورشیدی خود را باز و بهاحتمال فراوان شروع به کاوش این سیاره کرده است.
روش تحلیل بازتابی توسط پروفسور سیمز ارائه شده است و اساسا راهی برای مهندسی معکوس یک تصویر ولو با وضوح پایین است تا مشخص شود چه چیزی آن را به وجود آورده است. در این روش، مدلهای مجازی یک شیء در موقعیتهای مختلف ایجاد میشوند، سپس از زاویههای مختلف در معرض نور خورشید مجازی قرار میگیرند و نهایتا با تصاویر واقعی مقایسه میشوند تا یک مورد مطابقت پیدا شود. شاید این روش به نظر ساده برسد؛ اما پروفسور سیمز مجبور بود برای حصول اطمینان از کارآمد بودن این روش، نزد متخصصان دانشگاه دو مونفورت برود.
نیک هیگت، رئیس گروه شبیهسازی دانشگاه دو مونفورت گفته است برای انجام این تحلیل و با استفاده از نرمافزارهای موجود برای مدلسازی سهبعدی، انیمیشن، جلوههای بصری و طراحی شبیهسازی، مدلی سه|بعدی و دیجیتال از Beagle 2 ساخته شد. این مدل دارای دقت کافی در بازتاب نور خورشید مجازی بود و میشد آن را در موقعیتهای مختلفی که احتمالا خود فضاپیما پس از فرود تجربه کرده است، قرار داد. علاوه بر این، نرمافزار باید دوربینهای با وضوح بالای مدارگرد شناسایی مریخ (MRO) را نیز شبیهسازی میکرد تا بتوان تصاویر ارسالشده به زمین را بازتولید کرد.
هیگت اضافه کرد:
در ادامه، مقایسهی بصری تصاویر واقعی و شبیهسازی شده میتوانست مشخص کند کدامیک از وضعیتهای فرود (باز شدن ۱، ۲، ۳، یا ۴ پنل خورشیدی) میتواند به واقعیت نزدیکتر باشد. این یکی از مسائلی بود که در پروژهای اصلی ما اثبات شد؛ ولی مسروریم که به اطلاع شما برسانیم، امروز ما از طرح اصلی نیز بسیار فراتر رفتهایم و به این نتیجهی هیجانانگیز رسیدهایم که فضاپیمای beagle 2 سقوط نکرده است و با باز شدن اکثر پنلهای خورشیدی خود، با موفقیت فرود آمده است. امیدواریم نتایج به دست آمده، ما را در حل این معمای دیرپا کمک کنند و برای انجام دیگر مأموریتهای پیش رو در مریخ هم سودمند باشند.
به گفتهی سیمز، ممکن است هرگز سرنوشت دقیق فضاپیمای Beagle 2 مشخص نشود؛ اما محتملترین توضیح این است که آنتن رادیویی به کاررفته در این فضاپیما برای ارتباط با مارس اکسپرس (Mars Express) دچار مشکل شده است. یکی از پنلهای خورشیدی این فضاپیما باز نشده و به همین سبب آنتن گیر کرده است و یا یکی از پنلها بهطور کامل و صحیح باز نشده و آنتن را دچار اختلال کرده است (کمی شبیه کابینتهایی که باید با ترتیبی مشخص بسته شوند و در غیر این صورت، بهدرستی در جای خود قرار نمیگیرند.)
یکی از نکات مبهم ماجرا این است که اگر سه یا هر چهار پنل خورشیدی Beagle 2 باز شده باشند، این فضاپیما انرژی کافی برای فعالسازی و انجام مأموریت جستجوی حیات بر روی سیارهی سرخ دارد و حتی ممکن است هماکنون این فضاپیما در حال فعالیت باشد.
سیمز در مصاحبهی خود با شبکهی بیبیسی بیان میگوید:
ممکن است این فضاپیما چندصد روز به فعالیت خود ادامه داده باشد و این به میزان گردوخاک انباشتهشده بر روی پنلهای خورشیدی و گردبادهایی بستگی دارد که آن گردوخاک را از روی پنلهای خورشیدی پاک کردهاند (مشابه آنچه برای مریخنورد اکتشافی ناسا اتفاق افتاد). یک احتمال این است که این فضاپیما تا امروز در حال فعالیت باشد؛ اما این احتمال بسیار ضعیف است و من بهشخصه آن را بسیار بعید میدانم.
به گفته این گروه تحقیقاتی؛ در صورت تأمین بودجه، میتوان به شکلجامعتر به تحلیل محل فرود پرداخت.
وب سایت دیجیاتو - محمد مافیها: آژانس فضایی اروپا معتقد است که بالاخره دلیل اصلی سقوط نابود کننده مریخ گرد شیاپارلی بر روی سطح سیاره مریخ را کشف کرده است. بر این اساس، ظاهراً این کاوشگر در حالی با سرعت به سمت سطح سیاره پایین می رفته که سامانه ارتفاع سنج آن به درستی کار نمی کرده است.
این دومین بار است که یک مریخ گرد از آژانس فضایی اروپا درست دقایقی پیش از فرود روی این سیاره دچار نقص شده و ماموریت آن شکست می خورد. در سال ۲۰۰۳ نیز مریخ نورد Beagle 2 گرچه به درستی روی سطح نزدیک ترین سیاره به زمین فرود آمد، اما نتوانست پنل های خورشیدی خود را باز کند و عملاً از کار افتاد. این مسئله زمانی مشخص شد که مریخ نورد «کنجکاوی» ناسا، تصاویری از محل فرود آن را به زمین مخابره کرد که در زیر می بینید.
آپدیت جدید تلگرام علاوه بر امکانات جدید و تغییرات ظاهری پلتفرمی برای وبلاگ نویسی معرفی کرده که متفاوت با آنچه که تا به امروز دیده بودیم است.
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
نتایج تحقیقات جدید دانشگاه اورگان نشان میدهد خاک زمین بسیار قدیمیتر از تصور دانشمندان است. در واقع این خاک قبل از تشکیل گلسنگها و درختان وجود داشته و مشابه خاک مریخ است.
به گزارش ایسنا، گروهی از دانشمندان صخرههای پارک ملی Karijini در منطقه پیلبارا استرالیا را مورد آزمایش قرار دادند و دریافتند صخرههای این ناحیه منشا دریایی ندارند، اما در زمین سخت شدهاند. این کشف جدید فرضیه پیشین حاصلخیز نبودن خاک زمین را پیش از وجود اقیانوسها مردود اعلام میکند.
رتالاک گرگوری سرپرست این گروه تحقیقاتی دیرینهشناس اظهار کرد: وجود مواد شیمیایی و دریایی بر روی سنگهای این ناحیه حاکی از فرسایش آبوهوایی در دوران زمینشناسی بسیار دور است.
با استفاده از تصویربرداری پیشرفته و روشهای تحلیلی حداقل پنج نوع مختلف میکروفسیل مربوط به دوران باستان استرالیا در اندازه، شکلها و ترکیبات ایزوتوپی متفاوت در این منطقه کشف شد که این میکروفسیلها ساختار دوکی شکل تو خالی اکتینوباکتریا دارند. از دیگر ساختارهای جالب یافت شده شکل کروی است. این میکروفسیلها شبیه باکتری گوگرد بنفش هستند که قابلیت انجام فتوسنتز بدون اکسیژن را دارند.
تراکم سلولی یافت شده بیش از 1000 نوع در هر میلیمتر مربع بوده و تنوع تولید و مصرف بیانگر اکوسیستم زمینی میکروفسیلها است.
وی در ادامه افزود: نمونههای این میکروفسیلها در خاک قسمت مهمی از تاریخ باستانی خاک زمین است، چون آنها مسئول چرخه کربن، فسفر، گوگرد و نیتروژن هستند.
نمونههای یافت شده در این ناحیه مشابه آنچه کاوشگر ناسا در سیاره سرخ مریخ یافته است میباشد.
دانشمندان اظهارکردند: این کشف به بشر در کاوشهای آینده مریخ و دیگر سیارات کمک بزرگی خواهد کرد.
نتایج این تحقیق در نشریه Gondwana Research منتشر شده است.