بیماری های خود ایمنی متعددی در میان انسان ها وجود دارد. از آلرژی گرفته تا ام اس که می تواند فرد را فلج حرکتی کند همگی مربوط به نقص سیستم ایمنی هستند. با وجود اینکه بیماری های خودایمنی اغلب مزمن هستند، اما نباید از درمان آنها ناامید شد. راه های بسیاری وجود دارند که برای درک بهتر این بیماری ها و ارتقا کیفیت زندگی به ما کمک می کنند.
بیماری های خودایمنی
بیماری های خودایمنی همواره مانند معمایی ناشناخته ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده اند. امروزه هنوز نمی دانیم چرا سیستم ایمنی بدن به برخی سلول های خودی حمله می کند و حتی آنها را از بین می برد. از بین بیماری های خودایمنی می توان به انسداد رگ ها با پلاکت های خونی، بیماری کرون یا آرتریت روماتوئید اشاره کرد که بیماری های بسیار آزاردهنده ای محسوب می شوند.
در بسیاری از این بیماری ها، عوامل ژنتیکی نقش تعیین کننده ای دارند، هر چند عوامل محیطی نیز در بروز این گونه بیماری ها موثرند. بیماری های خودایمنی مانند لوپوس منتشر (لوپوس اریتماتوز سیستمیک SLE ) اغلب مزمن هستند و می توانند بخش های مختلف بدن را تحت تاثیر قرار دهند.
در این مقاله درباره 5 واقعیت در خصوص بیماری های خودایمنی صحبت می کنیم. اگر خود شما دچار این بیماری ها هستید یا در اطرافیان خود کسانی را می شناسید که از این گونه بیماری ها رنج می برند، دانستن این یافته های جدید و پیشرفت های پزشکی به شما کمک می کند تا زودتر بهبود پیدا کنید.
عوامل ایجادکننده بیماری های خودایمنی
همانطور که گفته شد عوامل ژنتیکی نقش زیادی در بروز این بیماری ها دارند. در واقع مشخص شده است که واکنش متقابل عوامل محیطی و برخی ژن ها سبب بروز این بیماری ها می شود. با این حال هیچ ارتباط صد در صدی میان این عوامل وجود ندارد.
امروزه بیماری های خودایمنی به عنوان مشکلات بسیار مهم مربوط به سلامتی شناخته می شوند. بنابراین لازم است که امکان ابراز مشکلات و دردها برای بیماران فراهم شده و حمایت های لازم صورت پذیرد تا این افراد احساس حمایت و دلگرمی کنند.همچنین بر اساس نظریه های کنونی، آنتی ژن هایی وجود دارند که جذب آنها از طریق روده موجب ابتلا به برخی بیماری ها می شود.
این نظریه بر پایه نفوذپذیری و قابلیت جذب روده ها استوار است. در واقع اختلال در این عضو داخلی می تواند باعث باز شدن مسیر به روی آنتی ژن ها و در نتیجه ورود آنها به خون شود. بدین ترتیب پاسخ ایمنی بدن دچار اختلال شده و باعث ایجاد «بافت بیگانه» در برخی اعضای بدن می شود. بنابراین سیستم ایمنی بدن به آن ها حمله کرده و نابودشان می کند.
بیماری های خودایمنی بیش از گذشته تشخیص داده می شوند
امروزه بیماری های خودایمنی بیش از گذشته شناسایی می شوند، بنابراین تشخیص بیشتر شده است و این به معنای افزایش آمار مبتلایان نیست. در واقع سازوکارهای بهتری برای تشخیص بیماری ها فراهم شده است که قبلاً به آلرژی ها و یا بیماری های دیگر نسبت داده می شدند.
امروزه بیماری های خودایمنی به عنوان مشکلات بسیار مهم مربوط به سلامتی شناخته می شوند. بنابراین لازم است که امکان ابراز مشکلات و دردها برای بیماران فراهم شده و حمایت های لازم صورت پذیرد تا این افراد احساس حمایت و دلگرمی کنند. اکنون دانشمندان مکانیسم های بهتری را برای درک فرایند خودایمنی، مشکلات و نشانه های آن که به گروه های مختلف بیماری های مزمن مربوط می شوند، در اختیار دارند.
امروزه کودکان بسیاری از تشخیص درمانی مناسبی برخوردار می شوند و این امر امکان درمان به موقع و مناسب تر بیماری های آنها را فراهم می کند.
انواع بیماری های خودایمنی کدامند؟
می توان این بیماری ها را به سه گروه تقسیم کرد :
بیماری های سیستمیک : این بیماری ها تنها به یک عضو بدن حمله نمی کنند و می توانند بر چندین عضو تاثیر بگذارند. از این گروه می توان بیماری سلیاک یا تباهی سلول های عصبی (amyotrophic lateral sclerosis) را نام برد.
سندروم های موضعی : در این مورد یک بافت خاص درگیر بیماری می شود. این سندروم ها می توانند دارای مشخصه پوستی، هماتولوژیک و هورمونی باشند. تیرویید هاشیموتو یا کولیت اولسراتیو در این دسته جای می گیرند.
بیماری های خودایمنی چگونه درمان می شوند؟
اغلب بیماری های خودایمنی درمان ندارند و در واقع بیماری های مزمنی هستند که باید نحوه زندگی با آنها را آموخت. در واقع باید وجود آنها را پذیرفت و با کمک پزشکان متخصص با آنها مبارزه کرد. بدین ترتیب لازم است توصیه های زیر را یاد بگیریم و به کار ببندیم:
امروزه سازمان ها و انجمن های متعددی در زمینه حمایت از بیماران خودایمنی فعالیت می کنند. در واقع وجود گروه های حمایتی از این بیماران کاملاً ضروری بوده و کمک می کنند تا این بیماران بهتر درک شوند
– تسکین نشانه های بیماری با کمک روش های درمانی مناسب
– مراقبت از اعضای بدن و فعالیت آنها. روده ها، کبد، پوست و یا هر کدام از اعضای بدن که درگیر این نوع بیماری باشد، باید برای حفظ سلامت، کیفیت زندگی و عملکرد آنها تا حد ممکن تلاش و مبارزه کرد.
– تجربه درمان های جدید و دنبال کردن پیشرفت ها، یافته ها و استراتژی های جدید
فراموش نکنید که شما تنها نیستید
به گزارش پارس ناز ابتلا به لوپوس و یا انسداد رگ ها توسط پلاکت های خونی برای بیمار و همچنین برای خانواده او آسان نیست. برای اینکه امکان دوام آوردن در این شرایط فراهم شود، لازم است که بیماری از طریق چند روش مختلف مورد درمان قرار بگیرد. بیمار علاوه بر درمان پزشکی، به همراهی و حمایت روانشناسی و اجتماعی نیز نیاز دارد. او باید بداند که در این شرایط تنها نیست.
امروزه سازمان ها و انجمن های متعددی در زمینه حمایت از بیماران خودایمنی فعالیت می کنند. در واقع وجود گروه های حمایتی و سازمان ها در حمایت از این بیماران کاملاً ضروری بوده و کمک می کنند تا این بیماران بهتر درک شوند. شما در این گروه ها و سازمان ها افق های جدیدی را کشف خواهید کرد و با افرادی شبیه خودتان آشنا خواهید شد. شما همچنین در جریان پیشرفت های علمی درباره این بیماری ها قرار خواهید گرفت.
حرف آخر
باید بگوییم که حتی اگر بیماری خودایمنی شما را به سمت نوع متفاوتی از زندگی سوق داده و نیازتان را برای درمان، توجه و مبارزه برای داشتن زندگی با کیفیت تر افزایش دهد، با این حال فراموش نکنید که در این راه تنها نیستید. دانشمندان تلاش های روزانه خود را برای درمان این بیماری ها و ارائه روش های بهبودی بهتر ادامه می دهند.