چشیدن غذاهای خیابانی هر کشور با بازدید از جاهای دیدنی آن ارتباط تنگاتنگی دارد چرا که پنجره ای به سمت فرهنگ مردم آن سرزمین و چشیدن طعم تاریخ انسانی آن مرز و بوم به شمار می رود.
در بسیاری از مناطق جهان اگر از خوردن یک غذای خیابانی سر باز زنید در واقع خودتان را از صرف یک غذای ارزان هم محروم کرده اید.
در این نوشته بر آن هستیم که شما را با برخی از این غذاهای خیابانی آشنا کنیم تا آنها را در برنامه سفرهای بعدی خود بگنجانید. برخی ممکن است برای تان آشنا باشد و برخی هم بسیار غریب و ناآشنا، اما هر آنچه که باشد ارزش یک بار امتحان کردن را دارد.
پس در این سفر کوتاه خوش طعم و رنگ با ما همراه باشید:
Bánh mì
کجا می توانید آن را میل کنید؟ شهر هو شی مین در ویتنامBánh mì واژه ای است که برای تمام نان های ویتنامی به کار برده می شود اما زمانی که به صورت یک ساندویچ ویتنامی درآید آن وقت دهان را بیشتر آب می اندازد.
به دلیل نفوذ فرانسوی ها در جنوب شرق آسیا، به نظر می رسد که این غذا ترکیبی از مواد تشکیل دهنده شرقی و غربی باشد. معمولا مواد گوناگونی داخل آن جای می گیرد اما انواع استاندارد آن، با گوشت، لایه هایی از خیار، گشنیز، هویج، ریشه های گیاهی، مغز جگر و مایونز پر می شود.
این خوردنی بسیار پرطرفدار و رایج است و در دسترس عموم هم قرار دارد. بهترین مکان برای میل کردن آن، خیابان های سایگون در ویتنام است.
این لغت به معنای «رُل» و متشکل از نان لواش ارامنه و یا یوفکای ترکی است. در داخل آن هم کباب قرار داده می شود. گوشت به کار برده در این رل ها می تواند گوساله، مرغ، بیف گوسفندی و یا ترکیبی از آنها باشد که با گوجه فرنگی، پیاز، خیار، کاهو و ماست های گیاهی پر می شود و با سس گرمی که بر روی آن ریخته می شود سرو می شود.
همچنین به عنوان «شاورما» هم شناخته می شود که در خیابان های آلمان نیز طرفداران فراوانی دارد. اما درنوع ترکی این رل ها حالت شکنندگی بیشتری وجود دارد.
در واقع این خوراکی نوع کوچک تری از آرانچینی سیسیلی است. این توپ های برنجی سرخ شده، به معنای «سورپرایز» است که به آن مازورلایی باز می گردد که درون این توپ ها پنهان شده.
در داخل این خوراکی پرطرفدار مرغ وجود دارد و اگرچه در طول قرن های گذشته تغییراتی در آن بوجود آمده اما کلیت آن به همان صورت اولیه باقی مانده. برنج، راگو که از بیف و گوجه فرنگی درست شده، به همراه مازورلا از مواد تشکیل دهنده این غذا هستند.
این روزها نه تنها در خیابان بلکه در مغازه های سطح شهر از جمله پیتزا فروشی ها و خواربارفروشی ها هم قابل خریداری است.
این ساندویچ چینی که نوعی از دونر کباب است از قدیمی ترین ساندویچ های جهان است که حداقل ۲۰۰۰ سال قدمت دارد. در نوع سنتی آن متشکل از گوشت خوک است که در مقادیر فراوانی طعم دهنده همچون زیره ساعت ها پخته می شود.
بعد از پخت کامل در داخل نان قرار می گرفت و گشنیز و فلفل به آن اضافه می شد. در کشورهای مسلمان عمدتا از بیف و در سایر کشورها از گوشت خوک در داخل آن استفاده می شود.
این غذا در اصل از آن مردم استان «شانشی» است که مرکز آن شهر «شی آن» است. این شهر خانه ارتش معروف تراکوتا نیز است. البته این غذا در سایر مناطق چین هم یافت می شود اما یافتن در شهرهای شمالی این کشور، راحت تر است.
اگر هم به پکن سفر کردید حتما jian bing را امتحان کنید که نوعی دلمه با تخم مرغ، گشنیز و چوب شور است که بر روی درشکه هایی در سطح شهر فروخته می شود.
اگر می خواهید نوع با بیف این خوراکی را امتحان کنید در آسیای جنوب شرقی این کار را انجام دهید. اما در تایلند با گوشت خوک محبوبیت بیشتری دارد.
لایه های نازکی از گوشت در شیرنارگیل، زردچوبه و سایر طعم دهنده ها خوابانده می شود. سپس آن ها را سیخ و روی زغال گریل می کنند. این تنها یکی از انواع سرو این غذاست. در نوع سنتی آن، با achat که نوعی سالاد خیارشور است به همراه سس شیرین و تند بادام زمینی سرو می شود.
ریشه این غذا به اندونزی باز می گردد اما در تایلند محبوبیت بیشتری دارد و در فضاهای خارجی گریل می شود. در میان بیشتر مردم جهان هم به عنوان یک غذای تایلندی معروف است.
همچون سایر غذاهای خیابانی، این نوع از تاکو نیز بخشی از فرهنگ مردم این سرزمین به شمار می رود. لبنانی ها در مهاجرت به مکزیک آداب سنتی غذایی خود از جمله انواعی از گوشت های رُست شده و گوساله سنتی را نیز به همراه آوردند.
در آن غذاها عمدتا گوشت خوک با سایر گوشت ها جایگزین شد و در چیلی خشک و سایر طعم دهنده ها خوابانده می شد و در تورتیلاهایی در اندازه های کوچک به همراه پیاز، گشنیز و در مواقعی هم آناناس، آب لیمو و سالسای داغ سرو می شود.
این غذا که در داخل ظرف های مخصوصی هم طبخ می شود، نوعی خورش خاص مردم آفریقای شمالی است که ساعت ها بر روی زغال داغ قرار گرفته و پخته می شود. اگرچه میان انواع آن تفاوت هایی وجود دارد اما اصل این خوراکی از موادی چون گوشت گوساله، مرغ یا بیف گوسفندی به همراه سبزیجات، مقادیر فراوانی گیاه و طعم دهنده، میوه و آجیل تشکیل شده.
معمولا هم به همراه کوسکوس یا نان سرو و تقریبا در تمام نقاط مراکش از بهترین رستوران ها تا بوفه ها سرو می شود.
ساندویچ سوسیس از انواع ساندویچ های رایج در کشورهای آمریکای جنوبی همچون برزیل، شیلی، آرژانتین، اوروگوئه، پرو، بولیوی و ونزوئلاست.
نوع آرژانتینی این خوراکی بسیار ساده است. یک سوسیس بیف گریل و سوسیس خوک را نصف و داخل آن را با تکه های نان شکننده پر می کنند و با سس chimichurri سیردار آن را سرو می کنند.
این خوردنی در مکان های ورزشی بسیار یافت می شود و به عنوان مزه در ظرف خاص غذایی به نام asado نیز رواج فراوان دارد. با این حال به راحتی می توانید آن را در بوفه های خیابانی و در تمام طول روز خریداری و میل کنید.
میان وعده های هندی به «چات» معروف هستند که از منطقه ای به منطقه دیگر نیز تفاوت هایی با هم دارند. Bhel puri در تمام نقاط هند به راحتی یافت می شود. با این حال بمبئی بهترین جایی است که می توان این غذا را امتحان کرد.
ترکیبات آن برنج، رشته های ورمیشل مانند سرخ شده که «سِو» نام دارد، سبزیجات، طعم دهنده های تند و یک نوع ترشی به نام «چاتنی» است. آنچه در نهایت از این غذا بدست می آید ترکیب متعادلی از همه نوع ماده غذایی است.
اگرچه اغلب در سواحل شهر بمبئی فروخته می شود اما در تمام سطح شهر قابل خریداری است.
این خوردنی که به عنوان وعده صبحانه یا عصرانه خورده می شود متشکل از نان های تختی است که با ذرت یا آرد گریل، پخته و یا سرخ می شود. معمولا هم در ونزوئلا درست می شود. در کلمبیا روی آن با کره، پنیر، شیر غلیظ، چُریزو یا سس پیازی که «هوگائو» نامیده می شود، طعم می گیرد.
اگر می خواهید نوع محلی آن را میل کنید به مکان هایی که در آنها صبحانه های سنتی سرو می شود رفته و آن را با شکلات داغ میل کنید.