محصولات در کنار سیاست
آگهی های تجاری «Commarcid» به دنبال افزایش محصول و رقابت ها در بازار به وجود آمدند. در واقع آگهی های تجاری قصد دارد یک «نام تجاری» (branding) خاص به همراه تصویر با کیفیت محصول مورد نظر را در ذهن مصرف کنندگان قرار دهد. امروزه تمام گروه های سیاسی، تولیدکنندگان جهانی و هنرمندان کارها و برنامه های خود را به وسیله رسانه ها تبلیغ می کنند.
تبلیغات مدرن با آگهی های سیگار شروع کرد. این آگهی در سال های 1920 در سطح جهانی شروع به کار کرد. این اتفاق مخصوصا با کمپین مبارزاتی ادوارد برنیز برای تبلیغات سیگار رونق گرفت. برنز که خواهرزاده پروفسور زیگموند فروید است از بانیان «روابط عمومی» (public relations) نیز شناخته می شود. او در سال 1920 برای یک شرکت تنباکو آغاز به فعالیت کرد و یک گروه از دختران جوان را که در حوزه مد فعالیت می کردند، به رژه شهر نیویورک فرستاد.
برنیز به آن دخترها سیگار داد تا هنگام راهپیمایی آن را دود کنند و سپس به رسانه ها گفت که این عمل نمادی از «مشعل آزادی» است. این دختران مقابل دوربین های عکاسی دود را پوف می کردند بیرون و به شدت محبوب شدند و ژست آنها به عنوان فیگوری برای زنان آزاد شناخته شد. این عمل تابوی کشیدن سیگار توسط زنان در فضاهای عمومی را شکست.
فیلم ها و تبلیغات
سینما در سال های آخر قرن نوزدهم توسط برادران لومیر و مرد بزرگ اختراعات یعنی توماس ادیسون به وجود آمد و فوری رشد بسیار زیادی کرد و تبدیل به یکی از اساسی ترین سرگرمی های مهم شد. این هنر در ابتدا چیزی شبیه سحر و جادو میان مردم بود و حتی یکی از بزرگترین شعبده بازان به نام ژرژ ملی یس نیز وارد این هنر شد و با فیلم هایی مانند سفر به ماه، پدر جلوه های ویژه لقب گرفت.
فیلم ها با رشد روز افزون مخاطب و رشد کمپانی ها برای فروش بیشتر شروع به تبلیغات کردند و به قول سایت آموزشی «how stuff works» 50 درصد از هزینه تولید یک فیلم مختص به تبلیغات است. اگر یک فیلم 100 میلیون دلار هزینه می برد، مبلغ 50 میلیون دلار آن صرف تبلیغات شده است. البته هزینه اصلی یک فیلم صرف یک بازیگر مشهور می شود که در سرتاسر جهان شناخته شده است. منطق این کار ساده است. یک بازیگر شناخته شده است و بنابراین بلیت های بیشتری فروش می رود. بنابراین تبلیغات نیز بیشتر دور همین ستاره ها می چرخد.
یکی از فیلم هایی که هزینه تبلیغات آن بیشتر از هزینه تولیدش بود، «پارک ژوراسیک» استیون اسپیلبرگ در سال 1993 بود. این فیلم 63 میلیون دلار هزینه تولیدش شد و بیشتر از یک میلیارد دلار فروش در سراسر جهان داشت. این فیلم بیشتر از 100 میلیون دلار صرف هزینه های مختلف کرد. مخصوصا تبلیغات «هنر در هنر» که شیوه بسیار تاثیرگذاری است. بازی های کامپیوتری، موسیقی و کتاب های این فیلم در سراسر جهان پخش شد و اگر سود این چیزها را حساب کنیم، بسیار بیشتر از این حرف ها می شود.
رکورد این فیلم نیز توسط «تایتانیک» جیمز کامرون شکسته شد و آن فیلم هم تبلیغات کلانی در سراسر جهان داشت. در سینمای ایران نیز تبلیغات سینما بسیار فراگیر شده و با حضور شبکه های قدرتمند ماهواره ای، ضعف شبکه های تصویری داخلی این امر پررنگ تر هم شده است. سینمای ایران بسیار زیان ده است و تعداد کمی از فیلم ها به سودهای مورد توجه رسیدند که تعدادی از آنها در همین نوروز 1395 موفق شدند.