شرکت بوئینگ با تولید اولین سری گلولههای خمپاره حاوی مواد ضد آتش مورد استفاده در هویتزرها یا توپهای خودکششی، قادر است تا عملیات مهار آتش گسترده در جنگلهای انبوه را با سرعت بیشتری انجام دهد.
محققان شرکت بوئینگ با مقایسه روش پاشش مواد ضدآتش با هواپیما و استفاده از گلولههای حاوی ذرات ضد آتش دریافتند که سرعت مهار و پوششدهی منطقه محاصره در آتش با روش خمپارهانداز تا دو برابر افزایش مییابد.
شرکت بوئینگ پس از آزمایش موفقیتآمیز مهار سریع آتش با گلولههای خمپاره حاوی مواد ضد آتش، گواهی ثبت و تولید انحصاری را از سازمان ثبت و مالکیت تجاری ایالات متحده دریافت کرد.
با استفاده از تجهیزات توپخانه عملیات مهار آتش با دقت و سرعت بیشتری انجام میگیرد، چرا که خمپارهاندازها با توانایی شلیک دو گلوله در دقیقه و امکان نشانهگیری دقیق با سرعت بیشتری آتش را مهار میکنند.
شلیک گلوله خمپاره در هویتزرهای خودکششی به مواد منفجره کمتری نیاز دارد، بهطوریکه پرتابه یا گلوله خمپاره پس از شلیک با زاویه بیشتر نزدیک به زاویه عمود به عمق آتش نزدیک شده و با استفاده از حسگرهای تعیین ارتفاع گلوله در ارتفاع مشخص و با زاویه ایدهآل منفجر میشود تا مواد ضد آتش مثل بورات یا آمونیم فسفات مخلوط شده با آب بر سر آتش فرود آیند.
5454
با شرکت در طرح «جنگلانه»
کودک و نوجوان > فرهنگی - اجتماعی - خبر > ۱۹آذر، روز خاصی بود؛ روزی که عدهای تصمیمگرفتند در قالب طرح ملی «جنگلانه»، بذر درختان را در مشتانشان بگیرند و جنگلهای خلوت و سوخته را دوباره زنده کنند.
دوستداران محیطزیست، کوهنوردان، گروههای فعال محیطزیستی و دیگر طبیعتدوستان در این طرح شرکت کردند. «احسان سمیعزاده»، مسئول روابطعمومی طرح جنگلانه که یک طرح مردمی با مشارکت گروههای مردمنهاد است به خبرنگار هفتهنامهی دوچرخه گفت:
«این طرح چند سالی است که برگزار میشود. عدهای داوطلب که به جنگل و محیطزیست علاقه دارند و نگران تخریب آنها هستند بهشکل داوطلبانه در این طرح شرکت میکنند. آنها به جنگلهایی میروند که در اثر آتشسوزی، قطع درختان و... تخریب شدهاند و در آن منطقهها بذر میکارند.»
او ادامه داد: «همانطور که میدانید بیشترجنگلهای بلوط غرب کشور در اثر آتشسوزی و کرم ساقهخوار، از بین رفته بودند. 14 استان از سال 1393 تا حالا، از این طرح استقبال کردند و علاقهمندان در قالب گروههای کوهنوردی، ورزشی، محیطزیستی با ما همراه شدند. این گروهها با کمک سازمان جنگلها و مراتع کشور، سازمان حفاظت از محیطزیست و کارشناسانشان، بذرهای اصلاحشده تهیه کردند و آنها را کاشتند.»
او در پاسخ به این سؤال که چرا در این طرح از بذر استفاده میشود و نه نهال، میگوید: «تجربه به ما نشانداده که چون نهالها در یک محیط مصنوعی به بار میآیند و نیاز به رسیدگیهای خاص دارند، نمیتوانند بهخوبی خودشان را با محیط واقعی تطبیق دهند؛ اما بذری که در شرایط محیطی کاشته میشود، سریعتر خود را با محیط اطرافش وفق میدهد.»
او دربارهی فجایع محیطزیستی و از بینرفتن اکوسیستم گفت: «سنجاب و گراز، در زادآوری جنگلهای بلوط نقش مهمی دارند. سنجابها، بلوطها را جمع میکنند، بخشی از آن را میخوردند و بخشی دیگر را در زمین پنهان میکنند تا در زمستان از آن استفاده کنند.
گرازها هم زمین را شخم میزنند و خاک را برای مخفیکردن بلوط سنجابها نرم میکنند تا سنجابها راحتتر این بلوطها را بکارند. حافظهی سنجابها هم ضعیف است و تعداد کمی از بلوطهای مخفیشده را پیدا میکنند و بهاین ترتیب، بلوطها از خاک جوانه میزنند و تبدیل به نهال بلوط میشوند. این چرخه، خود به خود جنگلهای بلوط را گسترش میدهد؛ اما ما با کشتن گرازها و سنجابها این چرخه را خراب کردیم.»
سمیعزاده ادامه داد: «گروههای مردمنهاد و حتی کسانی که عضو گروهی هم نیستند، میتوانند با استفاده از مشاورههای کارشناسان جنگلها و مراتع و دریافت بذر، در این طرح ملی شرکت کنند.»
او در پاسخ به این سؤال که آیا بعد از کاشت، از این نهالها هم مراقبت میشود یا نه توضیح داد: «بعد از کاشت این بذرها، دوباره به آنها سرکشی میکنیم، حتی بعضیاوقات آن مناطق را آبیاری هم خواهیمکرد تا نهالها سرپا بمانند.»
عکس: سایت بانه وره و حومه
با شرکت در طرح «جنگلانه»
کودک و نوجوان > فرهنگی - اجتماعی - خبر > ۱۹آذر، روز خاصی بود؛ روزی که عدهای تصمیمگرفتند در قالب طرح ملی «جنگلانه»، بذر درختان را در مشتانشان بگیرند و جنگلهای خلوت و سوخته را دوباره زنده کنند.
دوستداران محیطزیست، کوهنوردان، گروههای فعال محیطزیستی و دیگر طبیعتدوستان در این طرح شرکت کردند. «احسان سمیعزاده»، مسئول روابطعمومی طرح جنگلانه که یک طرح مردمی با مشارکت گروههای مردمنهاد است به خبرنگار هفتهنامهی دوچرخه گفت:
«این طرح چند سالی است که برگزار میشود. عدهای داوطلب که به جنگل و محیطزیست علاقه دارند و نگران تخریب آنها هستند بهشکل داوطلبانه در این طرح شرکت میکنند. آنها به جنگلهایی میروند که در اثر آتشسوزی، قطع درختان و... تخریب شدهاند و در آن منطقهها بذر میکارند.»
او ادامه داد: «همانطور که میدانید بیشترجنگلهای بلوط غرب کشور در اثر آتشسوزی و کرم ساقهخوار، از بین رفته بودند. 14 استان از سال 1393 تا حالا، از این طرح استقبال کردند و علاقهمندان در قالب گروههای کوهنوردی، ورزشی، محیطزیستی با ما همراه شدند. این گروهها با کمک سازمان جنگلها و مراتع کشور، سازمان حفاظت از محیطزیست و کارشناسانشان، بذرهای اصلاحشده تهیه کردند و آنها را کاشتند.»
او در پاسخ به این سؤال که چرا در این طرح از بذر استفاده میشود و نه نهال، میگوید: «تجربه به ما نشانداده که چون نهالها در یک محیط مصنوعی به بار میآیند و نیاز به رسیدگیهای خاص دارند، نمیتوانند بهخوبی خودشان را با محیط واقعی تطبیق دهند؛ اما بذری که در شرایط محیطی کاشته میشود، سریعتر خود را با محیط اطرافش وفق میدهد.»
او دربارهی فجایع محیطزیستی و از بینرفتن اکوسیستم گفت: «سنجاب و گراز، در زادآوری جنگلهای بلوط نقش مهمی دارند. سنجابها، بلوطها را جمع میکنند، بخشی از آن را میخوردند و بخشی دیگر را در زمین پنهان میکنند تا در زمستان از آن استفاده کنند.
گرازها هم زمین را شخم میزنند و خاک را برای مخفیکردن بلوط سنجابها نرم میکنند تا سنجابها راحتتر این بلوطها را بکارند. حافظهی سنجابها هم ضعیف است و تعداد کمی از بلوطهای مخفیشده را پیدا میکنند و بهاین ترتیب، بلوطها از خاک جوانه میزنند و تبدیل به نهال بلوط میشوند. این چرخه، خود به خود جنگلهای بلوط را گسترش میدهد؛ اما ما با کشتن گرازها و سنجابها این چرخه را خراب کردیم.»
سمیعزاده ادامه داد: «گروههای مردمنهاد و حتی کسانی که عضو گروهی هم نیستند، میتوانند با استفاده از مشاورههای کارشناسان جنگلها و مراتع و دریافت بذر، در این طرح ملی شرکت کنند.»
او در پاسخ به این سؤال که آیا بعد از کاشت، از این نهالها هم مراقبت میشود یا نه توضیح داد: «بعد از کاشت این بذرها، دوباره به آنها سرکشی میکنیم، حتی بعضیاوقات آن مناطق را آبیاری هم خواهیمکرد تا نهالها سرپا بمانند.»
عکس: سایت بانه وره و حومه