همشهری شش و هفت: آلفونس گابریل، جغرافیدان نامدار قرن بیستم، کتاب «عبور از صحاری ایران» خود را چنین آغاز کردهاست: «اگر کسی در عمرش فقط یک بار کویرها و بیابانهای ایران را دیده باشد تا پایان عمر افسون کویر رهایش نخواهد کرد.»اگر جزو عدهای هستید که هرگاه صحبت آسمان و ستاره و سکوت میشود، میپرسید چهوقت میتوان به کویر رفت، هماکنون کولهبار سفر جمع کنید و به دل کویر بزنید. برای سفر چهار-پنج روزه میتوانید میانه کشور ایران؛ شهر تاریخی و پر رمز و راز طبس و پیرامون آن را انتخاب کنید .
در گذر تاریخ
اولین اقوام ساکن طبس و در واقع اجداد طبسیها دامدار و در غارهای مجاور چشمهسارها ساکن بودند و هنوز هم آثاری از آنان باقی است. معادن غنی ذغال سنگ این شهرستان نشان از وجود جنگلهای انبوه و دریاچههای بزرگ در گذشتههای دور دارد. در دوره هخامنشیان و قبل از آن طبسیها مرزبان ایالت پارت (خراسان بزرگ) بودند. در دوره اشکانیان طبس پادگان نظامی مهمی بود و از حمله سلوکیان در امان مانده بود. طبس در زمان سلجوقیان پایتخت اسماعیلیان و مرکز آموزش فدائیانی بود که از قلعه الموت دستور میگرفتند. کویر سوزان و دشوارگذر مرکزی مانع طبیعی سختی برای عبور لشگر و سپاه بیگانگان بود. در همه این دورانها، طبس پل ارتباطی شرق ـ شمال شرق با غرب بود و راه مهم و سوقالجیشی پارت، هگمتانه، شوش و بینالنهرین به پاسارگاد از طبس میگذشت. از زمانهای دور در مسیرهای این شهر، راهدارها در رباطها و چاپارخانهها به مسافران خدمت میکردند.
کمسخن و مهربان
روستاهای کویری آرامآرام در اثر فرسایش باد و باران فرسوده میشوند و مردم بعد از نسلها اندود کردن، در کنار روستای قدیمی روستایی جدید بنا میکنند، اما روستاهای قدیمی دست نخورده باقی میمانند و فرصتی فراهم میآورند برای گردشگران تا سرسبزیهای کهنه کویری را ببینند. در دل بیابانهای وسیع، هر جا آب از چشمه یا قناتی بیرون زده جامعهای انسانی زیسته و آنجا را آباد کرده است.
اکنون جاده جنوبی طبس به سمت راور
در استان کرمان را انتخاب میکنیم و قصد داریم به روستای زیبای نایبند در
200 کیلومتری طبس برویم؛ روستایی در شمالیترین منطقه کویر لوت، جایی که
مرز لوت و دشت کویر به حساب میآید. در مرز استانهای کرمان، یزد و خراسان
جنوبی جادهای در حاشیه کویر پیش میرود. جاده دو طرفه راور به طبس از
محورهای بینالمللی است و بخش عمدهای از کالاهای کشورهای همسایه شمالشرق
را کامیونهای بزرگ از این مسیر حمل میکنند. از اینرو رانندگی در این جاده
احتیاط زیادی میطلبد.
گاه جاده صاف وارد پیچهای تند و شیبهای کوهستانی میشود که این ویژگی همسایگی کوه و کویر است. پس از 18 کیلومتر روی تابلویی در ابتدای جاده خاکی نوشته روستای کُریت. باید به سوی کوه که سرسبز است یک کیلومتر پیش برویم تا به روستای زیبای کُریت برسیم. مجموعه خانههای بوم گردی برای اقامت و استراحت در خانه عمونوروز فراهم است. موسوی از اهالی خوش ذوق روستا هماهنگیهای اقامتی را انجام میدهد. در بقیه فصول به نخلستانها مینازند و در پاییز به زعفران و در زمستان به نرگس.
در
ادامه وارد جاده آسفالته میشویم و راه را به سوی جنوب ادامه میدهیم. پس
از طی 18 کیلومتر تابلوی سبز دیگری با مسیری خاکی راه روستای فهالنج را
نشان میدهد. کمی جلوتر سرخی دلانگیز زعفران کنار جاده مسافران را مجبور
به توقف میکند. نخستین توقف در سمت چپ جاده، اصفهک است؛ روستایی با تمدن
کهن که در سال 1357 در زلزله مشهور طبس ویران شد. این روزها گردشگران زیادی
به اینجا میآیند و از معماری روستای زلزلهزده اصفهک دیدن میکنند. ساعتی
که سرگرم تماشای بادگیرهای خانهها بودیم و بین نخلستانها قدم میزدیم،
گروهی از دانشجویان معماری به آنجا آماده بودند تا شاید در آیندهای نزدیک
مرمت این روستا را آغاز کنند.
تا
نایبند راه درازی باقی ماندهاست. دل به جاده می سپاریم. از سه راهی دیهوک
میگذریم. راه مسافران فردوس و مشهد از این جاده جدا میشود. از سهراهی
دیهوک 36 کیلومتر به جنوب می رویم و به اسفندیار؛ روستایی ایستاده در دامان
کوه سنگی میرسیم.
پیاده در دره جنها
سالها پیش مرحوم عباس جعفری؛ طبیعتگرد ایرانی دهههای پیش، عکسهایی از سفرهایش را در تحریریه همشهری نشانمان میداد که تصاویری عجیب از درهای عمیق نظرمان را جلب کرد. اول فکر کردیم این دره در آمریکای جنوبی یا آریزونا واقع شده اما او با لبخند خاص خودش گفت اینجا خراسان جنوبی و نامش دره کال جنی است. کال به دره یا مسیر ایجاد شده توسط سیلابها و جریان آب را میگویند. وقتی قرار است به محل جنها؛ درهای در شرق طبس برویم اهالی با شوخی و جدی تاکید میکنند که بدون راهنما وارد کال دره جنی نشویم. مردم محلی افسانهای دارند مبنی بر این که در این دره پررمز و راز، ارواح و اجنه زندگی میکنند و امکان گمشدن یا ربودهشدن توسط آنها وجود دارد که البته اینها، افسانههای مردم کویرنشین است.
در
هر حال، با همه هشدارها و گوشزدها عازم دره جنها میشویم. این دره که در
30 کیلومتری شرق طبس واقع شده طولی نزدیک به 16 کیلومتر و عمق زیاد و
باریکی دارد . غروبهای دره زودتر از پهنه کویر فرا میرسد. صبح زود حرکت
میکنیم و به سوی بشرویه پیش میرویم تا به سرزمینی اسرارآمیز برسیم. جاده
آسفالته را تا دوراهی استخر شاعر میرانیم. به جاده خاکی میرسیم. از دو
مسیر میتوان وارد دره جنی شد. انتهای جاده خاکی به ابتدای دره جنی میرسد
که راهی پرآب و دارای چشمه است و راه دیگر، میان جاده خاکی از طریق شکاف
ایجاد شده بهوسیله فرسایش ما را به میان دره میرساند، اما راهنماهای
محلی، راه نخست را پیشنهاد میدهند. چشمهای از کوه روان است که نوید ورود
به منطقهای سبز را میدهد. درختان در هم تنیده نخل و نیزارهای خودرو، رنگ
خاکی بیابان را سبز زندگی زدهاند. پس از طی حدود ۵ کیلومتر جاده خاکی به
دره میرسیم؛ یک دره خاموش، خنک و آبدار در دل پهنهای داغ و تبدار کویر
که آثار زندگی در هزاران سال پیش را نشانمان میدهد.
رسیدن به کف این دره زیبا و حیرتانگیز نیازمند آشنایی به منطقه است. دره جنی دارای دیوارههای بلند و پرشیبی است که وارد شدن به آنها بدون راهنمای محلی میتواند خطرآفرین باشد. تونلها و خانههایی به نام خانه گبرها در دل دیوارهها دیده میشوند که دستکند بوده و طی سالیان سال با معماری عجیب و پررمز و رازشان از ساکنان خود محافظت کردهاند. این حفرهها و تونلها در دامنه جدارههای این دره قرار گرفتهاند. مسیر دسترسی به این حفرهها دشوار است. در مسیر این حفرهها تونلهایی دیده میشوند که احتمالا راههای ارتباطی آنها با هم بودهاست.این دره عمیق گاهی شکل U به خود میگیرد و در جایی دیگر مانند V به نظر میرسد. بالای سرمان اندکی از آبی آسمان پیداست و گاه چنان دیوارهها به هم نزدیک میشوند که پایین دره تاریک میشود و آسمانی نیست.
در جای جای
دره جنی آب مشاهده میشود. آبشارهای کوچکی از حفرههای دیوارهها جاریاست
که انگار چشمه است. محلیها به آنها «شُلَن» میگویند. در طول مسیر
حوضچههایی تشکیل شده که گاه تا 5/1 متر عمق دارند و جای خوبی برای تن به
آب زدن و خنک شدن در گرمای تفتان کویر است. آب این دره با مهندسی شگفتآور
توسط تونلی دستکند به قنات هدایت میشود. پس از این، دره خشک و بیآب و علف
میشود.
بلندای لوت
زنوغان را که پشت سر میگذاریم پیچهای جاده کمتر و چشمانداز بیانتهایش زیباتر میشود. این بخش از جاده حدود 90 کیلومتر از میان پستترین و کمارتفاعترین نقاط زمین می گذرد. قصد داریم به بلندترین نقطه این ارتفاع پست برسیم. برج نایبند و نخلهای دست در آسمانش از دور به چشم مسافران جانی تازه میبخشند. این روستا بلندترین نقطه دشت بزرگ لوت با ارتفاع 1090 متر است. روستا پلکانی است و معماری خاص خود را دارد و در کنار آن نخلستانهای پُربار و مرکبات کشت و برداشت می شود. نارنگی کلمانتین و پرتقال محلی نایبند عطر و طعم خاصی دارند.
سرد و گرم با هم
برای دیدن پدیدهای عجیب و بینظیر در نزدیکی طبس آدرس چشمه مرتضی علی را میگیریم. این چشمه و چشمههای دیگر در کال درهسر حدود 30 کیلومتری شمال طبس جاری است. جاده طبس را بهسوی شمال پیش میرویم تا به روستای «خَرو» برسیم. پس از خرو سفلی وارد خرو علیا میشویم تا به جاده خاکی با تابلوی «ایستگاه هیدرومتری خرو» برسیم و ۲ کیلومتر بعد به تنگه میرسیم. در محل ورودی کال سردر، فضاهایی برای نشستن و صرف غذا و سرویس بهداشتی در نظر گرفته شده ولی بهتر است از اردوگاه تفریحی روستای خرو استفاده شود.
این چشمهها پس از سرچشمه گرفتن از دامنه غربی کوه کشسیاه به سمت غرب جاری میشوند.
این
تنگه یک چشمه آب سرد و چند چشمه آب گرم دارد که آبهایشان در یک نهر
جریان دارند. بعد از این چشمهها بند «طاق عباسی» بهعنوان قدیمیترین و
بزرگترین سد قوسی دنیا منتظر دیدار شماست. اولین چشمه به نام قنبر از شرق
به غرب (به تبعیت از شیب و راستای دره) جاری بوده و آب آن سرد است. آب گرم
چشمه از دیواره سمت راست به داخل رودخانه میریزد و همین، اختلاف دمایی را
در چشمه ایجاد میکند که گاهی به 10درجه هم می رسد. غلظت بیشتر آب گرم و
تفاوت ساختاری آن با آب سرد جاری در کف رودخانه باعث میشود که آبها تا
مسافت حدود 300 متری بستر رودخانه هم پیش بروند، در حالی که به طور کامل با
هم مخلوط نشده و در بستر رودخانه قابل تفکیک هستند.
به این ترتیب در یک طرف رودخانه آب سرد و در طرف دیگر آب گرم جریان دارد و میتوان یک پا را در طرف گرم رودخانه فرو برد و پای دیگر را در طرف سرد رودخانه؛پدیده نادری که شاید در هیچ نقطه دیگر کشور فرصت تجربه آن را نداشته باشید! روی دیوارههای بلند دره، حفرهها و کانالهایی دیده میشوند که با نظم خاص و مهندسی حساب شدهای بنا شدهاند. محلیها به آن خانه گبری میگویند. هرکدام از این حفرهها حداقل به دوران ساسانیان میرسد. برای ورورد به این خانهها باید از کانال چاهمانندی به طول 10 متر صعود کنیم تا به دالان بالا برسیم که به اتاقکهایی کوچک منتهی میشود. قوس تونلهای بالایی خانههای گبر همانند قوسهای بناهای دوران ساسانیان است که البته راه دسترسی به داخل این خانهها مشکل و تنها با وسایل کامل صخرهنوردی و کوهنوردی و توسط افراد خبره ورود به داخل آن امکانپذیر است.
دیگ رستم!
مکان عجیب و جالب بعدی چشمه آبگرم به نام «دیگرستم» در ۱۰ کیلومتری نایبند است. جاده طبس به راور را ادامه می دهیم تا تابلوی چشمه دیگ رستم را ببینیم. از جاده آسفالت تا پای تپه حدود 500 متر جاده خاکی است.
غروب تماشایی
هنگامی که طبس را به سوی راور در کرمان ترک میکنیم به منطقهای عجیب میرسیم که سالیان سال خالی از رفت و آمد و دیدار گردشگران مانده است. در کیلومتر 50 جاده دیهوک به کرمان و در حد فاصل روستاهای اسفندیار و نایبند، منطقهای کویری وجود دارد که باتوجه به دورافتاده بودن و عدم گذر مسافر، از نظر گردشگری ناشناخته مانده، اما بهدلیل وجود معادن مختلف، از سالیان دور مورد توجه زمینشناسان و معدنکاران قرار داشته است.
پس
از تماشای روستای اسفندیار و مزارع زعفران زنوغان 6 کیلومتر که پیش برویم
جاده فرعی با تابلوی معدن «تختزیتون» دیده میشود. این منطقه در سالیان
نهچندان دور یکی از توقفگاههای مسیر کرمان - مشهد بوده و وجود
کاروانسرای بزرگی در کنار چشمه آب، مؤید این موضوع است.
جاذبه
گردشگری این منطقه وجود چشمه آبگرم، درختان تاغ، نیزار و دریاچه وسیع در
پاییندست آن است. وجود کویر زیبا و زمینهای نمکی ناهموار در کنار گلهای
نرم و ساحل مانند از زیباییهایی است که همگی در یک منطقه کوچک گرد هم
آمده و انسان را به تحسین وا میدارد. وجود چشمانداز زیبا، غروب تماشایی،
حضور شترها، آسمان صاف و تاریک در شب و... برای علاقهمندان به عکاسی و
ماجراجویی، فرصت بینظیری فراهم میآورد تا به این خطه از کویر سفر کنند.
در سفر به مناطق کویری حتما با راهنمایان محلی سفر کنید. برای اقامت در
روستاهای بین راه میتوانید با فعالان گردشگری هماهنگ کنید. شترسواری،
سافاری در کویر و تجربه هیجان با چهارچرخهای موتوری روزهای کویری را پرتب و
تاب میکند و شبها آرامش و سکوت شما را به مهمانی درخشان ستارههای آسمان
می برد.