در دو دهه گذشته فقط ١٠ کشور در جهان، ٩٨ درصد مساحت زیر کشت این محصولات و سه کشور آمریکا، آرژانتین و برزیل ٧٧ درصد از کل این مساحت را در خود جای داده‌اند. محصولات دستکاریشده ژنتیک تقریبا روی ١١ درصد از کل زمین‌های قابل کشت در جهان و با کمتر از یک‌درصد از کل کشاورزان جهان کشت شده است. در این دو دهه شواهد و مطالعات زیادی در زمینه اثرات محیط‌زیستی و سلامت محصولات کشاورزی دستکاریشده ژنتیک انجام شده که درمجموع منجر به تصمیم ٣٨ دولت در جهان، در نکاشتن این محصولات و استفاده محدود از این محصولات در کشورشان شده است.
در قوانین اتحادیه اروپا محصولات دستکاریشده ژنتیک این‌چنین تعریف شده‌اند: «ماده ژنتیکی به روشی تغییر داده شده است که به‌طور طبیعی، با آمیزش یا ترکیب طبیعی اتفاق نمی‌افتد». در پروتکل «کارتاهنا» در ایمنی‌زیستی که تفاهم‌نامه بین‌المللی است و ١٧٠ کشور جهان ازجمله دولت جمهوری اسلامی ایران آن را امضا کرده، حفاظت از تنوع زیستی در برابر تکنولوژی‌هایی که می‌توانند منتهی به دستکاری ژنتیکی گیاهان شوند، آمده است: «محصولات دستکاریشده ژنتیک با آمیزش طبیعی متفاوت است» و ارزیابی ایمنی باید بر هر موجود زیستی دستکاریشده ژنتیک که قرار است در غذا از آن استفاده شود یا در محیط‌زیست رها شود، انجام پذیرد. از آنجا که کاشت ژنی دستکاریشده از زمان ورود به سلول گیاهی میتواند در هر نقطه از ژنوم سلول گیاهی میزبان قرار گیرد که در آنجا ژن‌های سلولی فعال هستند، بنابراین احتمال بالایی وجود دارد که اختلال در فعالیت‌های بیوشیمیایی و سلول گیاهی میزبان ایجاد شود.
آزمایش‌کردن این نوع اختلالات و ارزیابی دقیق این تغییرات با روش‌های کنونی، ارزیابی ایمنی را قریب به غیرممکن می‌کند. مطالعات روی حیوانات آزمایشگاهی نشان داده است ذرت دستکاریشده مونسانتو در دو سال باعث صدمه به کبد، کلیه و اختلال در فعالیت غده هیپوفیز و قطع فعالیت هورمون میشود. ذرت دستکاریشده Bt در سه ماه باعث ایجاد تفاوت در وزن، ارگان‌های بدن و بیوشیمی خون و باروری در مقایسه با ذرت غیردست‌کاری‌شده طبیعی شده‌اند.