طبق گزارش بیان شده توسط بنیاد ملی دندانپزشکی آمریکا، بیش از 25 درصد از سالمندان بالای 65 سال از وجود حتی یک دندان سالم بی بهره‌اند. حوادث، ژنتیک و بهداشت ضعیف نیز میتواند روی از دست دادن دندان در افراد جوان نیز موثر باشد. هنگامی که دندان از بین می‌رود، افراد این مساله را با جایگزینی تجهیزات غیرطبیعی مانند ایمپلنت و دندان مصنوعی حل می‌کنند و ممکن است با وجود ظاهر لبخند زیباتر نسبت به دندانهای طبیعی رنگ پریده به نظر بیایند.
این درحالی است که دندانهای اینگونه افراد رشد مجدد نخواهند داشت و به همین سبب دانشمندان در شُرف رسیدن به دستاوردهای چشمگیری در زمینه بازسازی دندان هستند و اغلب برای این مساله سرنخ‌هایی را از گونه‌های جانوری (مانند تمساح و ماهی بادکنکی) دریافت کرده‌اند و طی آن متوجه شدند که بدن آنها قادر است به راحتی اقدام به رشد مجدد دندان از دست رفته نماید.
تمساح‌های بزرگ از دندان قدرتمندی برخوردار هستند و همین موضوع آنها را قادر به بازسازی دندان از دست رفته به وسیله جایگزینی آن کرده است، به بیان دیگر آنها می‌توانند این عمل را در دوران زندگی خود بیش از 50 بار تکرار نمایند. یک ماهی بادکنکی کوچک نیز توانایی مشابه را دارد و قادر است در صورت آسیب یا فرسوده شدن دندان‌هایش تعداد جدیدی از آنها را جایگزین نماید. با توجه به مطالعه روی جزییات مولکولی چگونگی رشد مجدد دندانهای اینگونه از جانداران، دانشمندان امیدوارند تا بتوانند سلولهای بنیادی بسازند که قابلیت مشابه را برای انسان به ارمغان آورد. به یاد داشته باشید که اینگونه از سلولهای بنیادی را نمی‌توان به یک جنین پیوند زد. آنها سلول‌هایی هستند که از قبل در داخل دندانهای شما بوجود می‌آیند.
تحقیقات انجام شده به چه نتیجه‌ای رسیده است؟
گروهی از محققان حفره‌هایی را در دندان موش ایجاد نمودند و پس از آن سطح پایینی از نور لیزر را به داخل این حفره‌ها تاباندند. با قرار دادن خمیر مخصوص در دندان به سمت تابش‌های نوری، دانشمندان توانستند سلولهای بنیادی را در خمیر تهیه کنند که منجر به بازسازی دندان از دست رفته می‌شد. اگر آنها بتوانند این آزمایش را روی انسان تکرار کنند، ممکن است به اولین روش غیر مستقیم برای ترمیم دندانها برسند و این امکان را فراهم کنند تا مردم بدون انجام فعالیت‌های سخت دندانپزشکی یک بار دیگر لبخند زیبایشان را بدست آورند.
طی پژوهش جداگانه دیگری محققان توانسته‌اند از موادی مثل پروتیین و پپتاید، هیدروژل‌هایی را بسازند که میتواند مانند خمیر درون دندان قرار داده شود. این هیدروژل‌ها به منظور تحریک سلولهای بنیادی دندان برای سالم‌ماندن آنها طراحی شده‌اند و می‌توانند درنهایت تحمل درد رسیدن به ریشه‌‌های کانال دندانی را از بین ببرند. قابلیت بهتر این است که پس از بازسازی دندان هیدروژل حل میشود و هیچ اثر بدی روی سلامت دندانها یا سایر اعضا باقی نمی‌گذارد.
با وجود اینکه این روش‌ها هنوز در مرحله آزمایشی قرار دارند، اما آنها را می‌توان یک دستاورد بالقوه قدرتمند در عرصه دندانپزشکی برشمرد.