مصاحبه با جواد یساری خواننده کوچه بازاری
جواد یساری یکی از شمایل موسیقی کوچه بازاری ایران است. یساری که در دهه ۵۰ برای خود بروبیایی داشت در سالهای بعد از انقلاب هیچ گاه نتوانست به عنوان یک خواننده مجاز ظاهر شود.
سال هاست از جواد یساری تنها یک نام باقی مانده. به جز برخی اجراها در خارج از ایران، تصور همگانی درباره اش خیلی روشن و دقیق نیست. بسیاری فکر می کنند جلای وطن کرده؛ برخی هم به آهنگ هایی که سال ها پیش خوانده، دل خوش کرده اند.
یساری اما همچنان نفس می کشد؛ در جوار بازار کهنسال تهران. او یک پدیده است؛ پدیده موسیقی «کوچه بازاری» یا «مردمی». یساری در یکی از نقاط مرکزی تهران، در مجاورت بازار، پذیرایمان می شود تا از حال وروز این روزها و گذشته اش بگوید. قبل از انجام گفت وگو صفحاتی از مجله ای خارجی را نشانمان می دهد که او را خواننده افسانه های بازار تهران معرفی کرده است.
جواد یساری خواننده قدیمی
به مناسبت سالروز تولد جواد یساری (۲۳ اسفند ۱۳۲۵)، گفت و گوی وی با روزنامه شرق انجام شد را برای شما در نظر گرفته ایم که متن کامل این مصاحبه را در ادامه می خوانید:
آهنگ های شما هنوز مخاطب دارد. این برایتان عجیب نیست؟
چرا باید عجیب باشد؟
از این نظر که بیش از سه دهه است آهنگی نخوانده و آلبومی منتشر نکرده اید…
من از همان اولین آهنگی که خواندم معروف شدم. اولین آهنگم «پول سیاه» نام داشت. شعر آن را «سعید مهناویان» سروده بود که استاد بزرگی است. داود مقامی و علی نظری را ایشان کشف کرد. آخرین آهنگم هم «سپیده دم» بود. آن زمان سالی یک کاست ضبط می کردم. یک آهنگم هم در قالب «صفحه» منتشر شد. من کلا پنج سال خواننده بودم و پنج کاست ضبط کردم که همه شان موردپسند واقع شد و بعد از انقلاب هم هرآهنگی که خواندم تکراری بود. بعد از انقلاب احساس می کردم فضا بهتر شده و می توانم کار کنم، اما این طور نشد. کارهایی هم ارایه کردم که مورد پسند من نبود اما به این دلیل این کارها را ارایه کردم تا نامم از یاد نرود.
چه شد وارد عرصه خوانندگی شدید؟
من کشتی می گرفتم ولی چون پایم مشکل داشت این کار را ادامه ندادم؛ اگرچه در حد رزرو تیم ملی بودم. در باشگاه های فولاد، فردوسی، تهران میدان شاپور کشتی می گرفتم. بعد از آن غزل خوانی می کردم. همراه «حسن شهرستانی» هم در یک فیلم خوانده بودم. به این ترتیب وارد کار موسیقی شدم و «پول سیاه» را خواندم. چون از کشتی کناره گیری کرده بودم برای خوانندگی آمادگی داشتم. البته همه این قضایا با شوخی جدی شد. مثلا آن اوایل از من می خواستند ترانه های دیگران را بخوانم و مورد تشویق واقع می شدم. هیچ وقت خودم یا دیگران فکر نمی کردیم که روزی خواننده شوم.
پس شما به طور حرفه ای فقط پنج سال خواننده بودید؟
بله، سالی یک کاست ضبط می کردم که آخرین آن «سپیده دم» بود که جاودانه شد و هنوز هم مردم این آهنگ را مانند دیگر آهنگ هایم از جمله صبر ایوب، بچه ها، مادر، مناجات، راه خطا و… گوش می کنند.
قبل از خوانندگی چه می کردید؟
من طره بازی هم بلد بودم و در همان زمان یک نفر دنبالم آمد که خوانندگی کنم. اولین شان «علی نوع دوست» بود و بعد هم آقای بدر. البته آهنگ هایی هم بود که نشد بخوانم. بعد دوباره غزل خوانی کردم تا اینکه استاد مهناویان صدای من را پیدا کرد. استاد «امیر شاملو» هم کمک زیادی به من کرد و احمد معینی-که آهنگساز بسیار پرفکری است – از همان موقع هر آهنگی برای من ساخت معروف شد.
آهنگ های شما مشکل خاصی ندارد. مانند بعضی از خواننده ها هم مهاجرت نکردید. چرا سکوت کرده اید و در عُزلت زندگی می کنید؟
چون عاشق ایرانم. با اینکه یکی از فرزندانم ۲۸ ساله است و در بلژیک زندگی می کند و به راحتی می توانم به آنجا بروم و زندگی کنم، اما من اهل تهران و ایرانم.
چطور همچنان شغلتان را در محله شاپور حفظ کرده اید؟
من در بازارچه قوام به دنیا آمده ام و روحیه خاصی دارم. من یکه پرستی را خیلی دوست دارم.
روزگار خیلی تغییر کرده. از آن زمان که آهنگ های شما دهان به دهان می چرخید زیاد گذشته. ذایقه های جدیدی در موسیقی به وجود آمده. با گذشت این همه سال چه تغییری در درونتان اتفاق افتاده است؟
شماری از شاعران ما که درددل مردم را می سرودند فوت کرده و یک عده هم دیگر کشش کار کردن ندارند. من هنوز همان یساری قدیمم؛ اما امکان خواندن نیست. اگر بخواهم یک CD ضبط و منتشر کنم حدود ۸۰ میلیون هزینه در بردارد که توان این کار را ندارم و برگشت مالی هم ندارد.
بحث مسایل مالی یک جنبه قضیه است. مشکل دیگر دریافت مجوزهای لازم است.
اگر وزارت ارشاد به من اجازه می داد، ممکن بود فقط مخارج CDها پرداخت شود و به خود من پولی ندهند و نام من همچنان پررنگ بماند. قبلا خیلی سعی می کردم اشعار خانوادگی بخوانم تا همه بتوانند گوش کنند. در مواردی استاد مهناویان این کار را انجام می دادند و در مواردی هم خودم سوژه می دادم.
مثلا در مورد صبر ایوب؟
اشعاری که من می خوانم خیلی شاد است؛ اما باید به محتوای شعر هم گوش کرد.
در صدای شما همیشه حُزن وجود دارد…
این سبک متعلق به خودم است.
این سبک را از کجا آورده اید؟
از خودم ساخته ام. آقای شهرستانی سبکی می خواند که شما در زمان گوش کردن بی اختیار سیگار می کشیدید، اما من خواستم سبکی بخوانم که به اینجاها نرسد. شعرهای پرمغز می خواندم. آن زمان موسیقی به این صورت نبود. همزمان با خواندن یک قناری، من هم می خواندم و خیلی هم استقبال می شد.
قبل از غزل خوانی چه می کردید؟
قبل از موسیقی در بازار رویه کفش می دوختم.
در خانواده تان کسی به حرفه موسیقی اشتغال نداشت؟
خیر. همه شان در هیات هستند و سبک خودشان را دارند.
حدود ۴۰سال از انتشار آخرین آهنگ شما گذشته، می خواهم اشاره ای کنم به صحنه ای از مستند «جواد» ساخته «بهمن کیارستمی» که در آن نشان داده می شود سالن اجرای شما در دوبی تقریبا خالی است. این نشان دهنده چیست؟ آیا موسیقی شما دیگر خریدار ندارد؟
خانمی اهل انگلیس که البته فارسی هم صحبت می کرد به من گفت که می خواهد از من فیلمی برای انگلستان بسازد. گفتم من در ایران زندگی می کنم و نمی توانم این کار را بکنم. اگر در ایران پخش می شود اشکال ندارد. پسر آقای کیارستمی به من گفتند می خواهیم داستان مستند و روزمره بسازیم. بعد چند نفر اینجا آمدند و از مردم درباره من سوال کردند. آن خانم چون دید من در وادی های دیگر نیستم رفت. بهمن کیارستمی از من خواست بقیه کار را در دوبی فیلمبرداری کند و این فیلم بین ۴۰، ۵۰ فیلم دیگر در جشنواره ای اول شد. موضوعی هم نداشت. مثلا از من پرسیده بودند که چطور روی سن می روی؟ من هم گفتم مانند وقتی که می خواستم روی تشک کشتی بروم، صلوات می فرستم که کار خوب پیش برود. از دور هم از من فیلم گرفت.
سالن اجرایتان تماشاچی زیادی نداشت؟
سالن تاریک بود و من متوجه نشدم. اما صددرصد هم پر نبود.
از یک طرف این ذهنیت از طرف عده ای مطرح می شود که دوره خوانندگانی چون «جواد یساری» سپری شده و از طرف دیگر می بینم آهنگ هایتان هنوز هم در اتومبیل ها و خانه ها شنیده می شود. این دو نوع نگاه متفاوت به موسیقی شما وجود دارد. در قبال این نگاه ها چه پاسخی دارید؟
می توانم از شما خواهش کنم زمانی که در جاهایی مانند دوبی برنامه داریم بیایید ببینید که پوسیده شده ام یا نه؟ آن فیلم، ربطی به اجرا نداشت. فقط یک فیلم بود. در آن جشنواره هم نظر دادند که این فیلم خیلی راحت کارگردانی شده است.
به هرحال دیدگاه ما این است که این نوع موسیقی مردمی، مخاطب خود را دارد و از این نظر قابل احترام است… .
من کلا شرقی خوان هستم…
آیا تلاش کرده اید خودتان را به روز کنید؟ چرا کار جدیدی ارایه نکردید؟
بیکار نبوده ام. دو سال قبل کار جدیدی به نام «بُت» ارایه کردم که خیلی هم هزینه برایم داشت.
این CD در ایران مجوز داشت؟
خیر. آهنگش متعلق به «صمد نوریان» بود. دو شعر هم متعلق به آقای جویباری. CD حاوی هشت آهنگ بود که الان هم خریده می شود اما در حدی که من می خواستم نبود.
به صورت رسمی ممنوع الصدا نشده اید؟
می گویند صبر کنید. می خواهند بعد از مردنم مانند آغاسی آهنگ هایم را بسازند.
شما در ایران زندگی و کار می کنید. مشکل کار کجاست؟
خودم هم نمی دانم. صدبار گفته ام که به من بگویید مشکل کجاست که دولت اجازه اجرا به من نمی دهد؟ کسی به من نگفته تو سواد نداری و لیاقت موسیقی نداری. بیایند بگویند چرا فلان آهنگ را خوانده ای تا بگویم آهنگ «راه خطا» را با تاثیر از قرآن خواندم. «مناجات» را خواندم که بتوانم جواب بدهم. کسی به من توجه نکرده و من هم کسی نیستم که به ارشاد بروم. دولت حکم یک پدر را دارد و ما همه از دولت توقع داریم. به خصوص ما که اهل بازار هستیم و شیله پیله نداریم. درد من یکی، دو تا نیست… . شخصی به نام «ایرج حبیبی» ادای من را درآورد و از عکس من هم سوء استفاده کرد. من اعلام کردم که این، من نیستم. اصلا عکس من را استفاده می کردند که فروش داشته باشند. سال ۲۰۰۲ یک کاست قدیمی مربوط به قبل از انقلاب به نام «جواد یساری جدید» به بازار آمد. فحوای اشعار آن کاست این بود:من دزد نیستم، به نماز جمعه می روم. آن فرد، اینها را خوانده بود. صدای من را به خوبی تقلید کرده بود. کاملا می دانست چه کار کند.
طبیعی است که وقتی کاری به نامتان با تیراژ بالا منتشر می شود آزرده خاطر شوید؛ کاری که متعلق به شما نیست و کیفیت هم ندارد…
مخصوصا که اشعار ضعیفی دارد. من روی اشعار خیلی حساسم. البته آهنگ «سپیده دم» من را وزارت ارشاد اجازه انتشار داد و یکی از خواننده های پاپ، خیلی بد آن را اجرا کرد و در آخر هم نوشت:با تشکر از جواد یساری!
از شما اجازه نگرفتند؟
خیر. اگر این کار ایراد دارد چرا ارشاد مجوز داده است؟ من که هنوز زنده ام. من در چنین شرایطی قرار دارم. زمانی که دولت به من اجازه خواندن ندهد چه کار دیگری می توانم بکنم؟ جوانی ام را در این کار گذاشته ام. به هرحال من هم انسانم. تهرانی اصیل هستم ولی اجازه نمی دهند کاری کنم. آن زمان موسیقی بلد نبودم؛ ولی وقتی یک بار خواندم دیگران خوششان آمد. اگر به من می گفتند تو سواد نداری و باید بروی یاد بگیری، قضیه فرق می کرد.
مساله اینجاست که کار شما در چرخه رسمی ارایه نمی شود و عواید مادی برایتان ندارد. دیگر اینکه باعث می شود سوءاستفاده هایی از نام شما صورت گیرد…
بله همین طور است. نام این افراد را ببرید تا بدانند که حقیقت چیست. ارشاد به من می گوید چرا خوانده ای؟ باید من را بخواهند تا برایشان توضیح دهم که من بوده ام یا نه. در حالی که بدتر از اینها را می خوانند و ارشاد هم اجازه اش را صادر می کند.
در حال حاضر خیلی از موسیقی ها و ترانه ها ارزش گوش کردن ندارند. خیلی هایشان تقلید محض است…
می خواهم بگویم در این مورد هم نمی توانند به من ایراد بگیرند و بگویند تو سواد نداری. اگر هم عیبی بوده از روی دشمنی روی من گذاشته شده است. خیلی چیزها را به دروغ شایعه کرده و درباره من گفته اند.آهنگ های من به لحاظ بافت خاص اجتماعی اثرگذار بوده است. آلبوم «بچه ها» که منتشر شد؛ مجله جوانان نوشت صدهزار نامه فرستاده شده که کسانی که طلاق گرفته بودند دوباره آشتی کردند.
منظورتان این است که این آلبوم باعث جلوگیری از طلاق آنها شد؟
حداقل کمکی که این آلبوم کرد این بود که باعث شد عده ای بعد از شنیدن آن با هم آشتی کنند. من ضرر نکردم. سپیده دم را که در تئاتر پارس خواندم، آقای منظوری صدایم کرد و گفت موفق شدی. آن زمان سالن صدهزار نفری آزادی تازه افتتاح شده بود و این آهنگ را گذاشته بودند و مردم هم همراهی می کردند. از من پرسیدند پولی داده ای که آهنگ تو را پخش کنند! در حالی که من اصلا خبر نداشتم. این آهنگ ها همه مربوط به عواطف پاک است و در همه آنها نامی از خدا برده شده است.
درست است که شما چند سال پیش برای گروه های تندرو خوانندگی کرده بودید؟
خیر، من با گروه هایی که خیلی معروف هستند کاری ندارم. نیمه شعبان بود و برنامه ای نزدیکی شاه عبدالعظیم برپا شد. خیلی از هنرپیشه ها و ورزشکاران حضور داشتند و من آنجا خوانندگی کردم، اما برایم مشکل ساز شد و احضارم کردند. البته این را هم باید بگویم که همیشه با من با احترام برخورد کردند. بعد از آن ماجرا گروهی تحت عنوان «تشکل و سازمان فرهنگی و تبلیغاتی اسلام گستر» با من تماس گرفتند و گفتند می خواهیم برای شما کنسرت بگذاریم. ما هم خوشحال شدیم که حقمان را به ما داده اند و می توانیم شروع به کار کنیم. بعد از آن هم سه کنسرت برای من در برج میلاد گذاشتند.
سال ۸۱ بود؟
روز آزادی خرمشهر بود. سه کنسرت برای من ترتیب دادند که در پله ها هم جای تماشاچی نبود. بعد از سه روز، آقایی از طرف وزارت ارشاد با من تماس گرفت و از برنامه کنسرت سوال کرد و گفت باید به دفترشان بروم. من هم مراجعه کردم و گفتم تشکل مزبور گفته من از طرف مقامات بالا آمده ام و وزارت ارشاد هم از ما اجازه می گیرد. گفتند آنها کلاهبردار ند. گفتم با وجود اجرای سه کنسرت و این همه جمعیت یعنی یک نفر مامور نبوده که جلوی این کار را بگیرد؟ گفتند خیر سهل انگاری شده. خلاصه اینکه سابقه من خراب شد و پولم را هم پرداخت نکردند. احضار من، باعث نگرانی خودم و خانواده ام شد البته خیلی با احترام برخورد کردند و در نهایت گفتند بروید با شما تماس می گیریم. یک روز تماس گرفتند و مراجعه کردم. دیدم همان آقایی که در تشکل مذکور سمت داشت، حضور دارد. گویا خواسته بودند که با من رودررو شوند. من تمام ماجرا را توضیح دادم و ایشان هم تایید و تمام گفته ها را امضا کرد. به من گفتند دیگر لازم نیست شما به دادگاه مراجعه کنید. خبر ندارم که با آن آقا چه کردند. اما در واقع من آلت دست شدم. هم از گندم ری شدم هم از خرمای بغداد. هم آن موقع دشت نکردم و هم این موقع. نمی دانم چه اسمی روی خودم بگذارم.
شما قبل از انقلاب به نوعی اجرای کوچه بازاری داشته اید و تا جایی که می دانم از شما استقبال فراوانی می کردند. الان برخورد مردم با شما چطور است؟
الان ۱۰برابر آن زمان است. آن موقع من با آهنگ «سپیده دم» شروع به کار کردم. کارم را هم دوست داشتم.
اما آنقدر شناخته شده نبودید؟
چرا اتفاقا. همه این نام ها متعلق به همان دوره است. آن زمان افرادی مانند پدران شما ما را می شناختند. با آمدن تکنولوژی های جدید و پخش آهنگ های ما از آن طریق، جوانان هم ما را شناختند و علاقه شان دو برابر آن زمان شد. مردم آنقدر به من محبت دارند که با وجود ۶۸ سال سن احساس پیری نمی کنم. ۹۰درصد کسانی که به من محبت دارند از جوان ها هستند. این قضیه برای من معما شده است.
اشعار ترانه هایتان را چه کسی می سرود؟
استاد سعید مهناویان و مرحوم جوزانی. البته خیلی های دیگر مرحوم شده اند.
سازوکار انتخاب شعر بر عهده چه کسی بود؟
بر عهده استاد مهناویان. من هم سوژه می دادم.
مثلا ترانه «من به غربت رفتم و دیدم به مانند وطن نیست» کار چه کسی بود؟
این شعر خودم بود. من شعر کسی را نمی خوانم، اما آدم بعضی اشعار را در جایی می بیند و به دلش می نشیند و همان را انتخاب می کند.
مطالعه تان در زمینه موسیقی به چه صورت بود؟
من سه سال در امیریه به کلاس موسیقی آقای علی نوع دوست رفتم و تمرین کردم.
یعنی با دستگاه های موسیقی آشنا هستید؟
تقریبا. تا اندازه ای که بتوانم گلیم خودم را از آب بیرون بکشم.
ساز هم نواخته اید؟
خیر.
شما در کشورهای مختلفی کنسرت برپا کرده اید. این رفت وآمدتان به کشورهای مختلف باعث نشده که در ایران با مشکل ممیزی مواجه شوید؟
شاید هم ایراد کار همین باشد. مشکل را به من بگویند تا من هم جوابگو باشم. چه کار باید می کردم؟ این حرفه من بوده و زندگی ام را روی این کار گذاشته ام. وقتی در داخل، امکان اجرا ندارم چه کار باید کنم؟ خدا لطف کرده و چند نفر من را می شناسند. از کجا باید درآمد داشته باشم؟ قبلا مغازه ای داشتم که ورشکست شدم و تصمیم گرفتم از همان راه آواز خواندن امرار معاش کنم.
به دلیل ورشکستگی به حرفه خوانندگی برگشتید؟
بله. اینها همه اتفاقاتی است که باعث می شود شما به سمتی کشیده شوید. من مجبور بودم به خارج از کشور بروم. مگر کسی به من گفته بود که نرو و داخل ایران بخوان؟ دو، سه بار من را بالا بردند و گفتند آنجا چه کار می کنی؟ گفتم خوانندگی می کنم. گفتند با کسی یا گروهی تماس نداری؟ گفتم من اصلا در این وادی ها نیستم. تا اینکه فرزندم در بلژیک فوت کرد. ۱۸میلیون تومان هزینه کردم تا جسدش را به ایران برگرداندم. چه باید می کردم؟ جمعیت زیادی برای مراسم آمدند و حدود ۲۰روز مراسم داشتیم. سال ۷۲، ۱۸میلیون مبلغ زیادی بود و دیگر به سیم آخر زدم. من سابقه قدیمی در کاسبی دارم. ورشکست شده بودم و یک مقدار هم از بانک وام گرفته و بدهکار بودم. مجبور بودم به سراغ خوانندگی بروم. اینها گفته های دلم است و شاید به شما مربوط نباشد. کسانی را سراغ دارم که کافه هم داشته اند ولی کاری به آنها نداشته اند. من که فقط آواز می خواندم تا مشکلاتم را حل کنم. مشکل اینجاست که کسی نمی خواهد به من بگوید ایراد کار کجا بوده. اصلا من را نخواستند که بگویند این آهنگ ها را چرا می خوانی تا جواب بدهم.
اخیرا مجله بین المللی بیدون Bidoun که یک نشریه معتبر در حوزه فرهنگ و هنر است شما را خواننده ای معرفی کرده که همچنان افسانه های «بازار تهران» را روایت می کند. به نظر می رسد شما یک انزوا را انتخاب کرده اید. ارزش ندارد که از این خلوت و انزوا بیرون بیایید؟ چون افرادی به همین دلایل از نام شما سوءاستفاده می کنند و شما را خراب می کنند…
من اصلا در این وادی ها نیستم. به میهمانی هایی رفته ام ولی به محض اینکه متوجه شده ام نمی توانم جو آنها را قبول کنم – با اینکه نیاز مالی داشتم – از آن جمع خارج شده ام. امام حسین(ع) گفته اند اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید. من قدم به جایی می گذارم که در آن راحت باشم و دردسر نداشته باشد. جایی غذا می خورم که می دانم در گلویم گیر نمی کند. من اخلاق بخصوصی دارم که الان در بازار رو به افول گذاشته شده. این روزها، سروقت حاضر شدن خریدار ندارد. اگر بخواهند کمی کلاس بگذارند نیم ساعت دیرتر حاضر می شوند. ولی همیشه کارم طبق مقررات بوده است.
بازار، عناصری در خود دارد. مثلا وقتی می گوییم بازار تهران یا اصفهان فقط نام دو قطب اقتصادی را بر زبان نمی آوریم. کسی که در بازار زندگی می کند خوش مشربی و سروقت بودن و نظم در کارش است. شما هم اصالتا چون بازاری بوده اید این روحیه را حفظ کرده اید. روحیه ای که الان دیگر وجود ندارد و تقریبا از بین رفته. الان زرق و برق هایی ما را مشغول خود می کند. کمتر به خودمان رجوع می کنیم. بیشتر مجذوب دنیای مُد و مظاهر زندگی مدرن هستیم. طبیعتا فردی مانند شما در این فضا، به خلوت و سکوت پناه می برد. اما این سکوت و انزوا تا کی ادامه خواهد داشت؟
به نظر شما چه باید کنم؟ با این موقعیت و وضع، هرجا می روم چند نفر دورم جمع می شوند. بعد به من می گویند چرا جمعیت را دورت جمع کرده ای؟ به من گفته می شود که ممنوع الصدا هستم و اجازه ارایه دادن کارت ویزیت ندارم.
رسما اعلام شده که ممنوع الصدا هستید؟
خیر.
یعنی به شما نامه ای در این زمینه داده نشده است؟
مگر این کار را می کنند؟
به بعضی ها رسما اعلام می کنند که ممنوع الصدا هستند…
خیر. من که واقعا خواهان هستم این کار را بکنند. فقط می گویند یک مقدار دست نگه دارید. باید بروم التماس کنم که بتوانم بخوانم؟ با اینکه مغازه ام خالی است اما برای روز مبادا پیش بینی کرده ام اگر نتوانستم خوانندگی را ادامه بدهم در همین مغازه شروع به کار کنم. من اهل این حر ف ها نیستم. اینها به من یاد دادند که چه کنم. موسیقی جدید موفق نبوده به این دلیل که من و امثال من در اصل بازنشسته هستیم. تمام دنیا به موسیقی مردمی بها می دهد. اینجا این نوع موسیقی را نداریم. اگر هم موسیقی مردمی داشتیم زمانی از ته دل خوانده می شد اما الان مدام با ممیزی روبه رو می شود و می گویند مفهوم ندارد. آهنگی خوانده ام به این عبارت:«تو مثل طلوع خورشید، گاهی سرخی گاهی زردی، تو مثل دوا می مونی که واسه شفای دردی. تو خودت زندگی هستی» این یک شعر کوچه بازاری است. یا:«تو مثل معبدهای قدیم چینی، منم اون عابد پیری/ که به عشق تو اسیرم/ مثل اهرام ثلاثه توی مصری/ که وجودم شده افسون/ تو بیا نذار بمیرم» این یک شعر کوچه بازاری است. آیا اجازه پخش این کارها را می دهند؟ همه اینها داستان دارد. داستان های جدید، خیلی مبتذل است.
البته اشکالی ندارد. تا مردم نخواهند، خواننده نمی تواند بخواند؛ مردم می خواهند. من دستگاه ها را بلد نیستم اما هر سازی که نوازنده بزند، وفق آن می خوانم. نمی دانم این ابوعطاست، شور است یا… این به خاطر عشقاست. خیلی ها مانند اکبر عبدی دوره ای ندیده اند اما بهترین کارها را ارایه می کنند. در این کار باید عشق، حاکم باشد. موسیقی ما الان مرده و دیگر طوری نیست که یک کارگر شبکار، بتواند از آن لذت ببرد. در حالی که موسیقی جزیی از قانون زندگی است. نمی دانم چرا موسیقی فراموش شده است. سال ها پیش به مناسبت روز مادر، آهنگ من از رادیو پخش شد. مشغول رانندگی بودم که متوجه شدم رادیو در حال پخش آهنگم است. توقف کردم و کنار خیابان نشستم و گوش کردم. باور نمی کردم آهنگ من در حال پخش است. اگر بخواهی عشق را در بند کنی نمی توانی کار خوبی ارایه کنی. من به اینجا رسیده ام و نمی دانم شما ایده من را قبول دارید یا نه.
نسل جوان، سادگی صدایتان را دوست دارد و مهم برایش این است که به مخاطب دروغ نمی گویید…
روراستی دیگر خریدار ندارد. من دنبال چیزی که نمی فهمم و حس نمی کنم نمی روم. یکی از این موارد سیاست است. اما دردم را می گویم و می گویم من به تو شکوه نکنم چه کنم؟ در اوایل دوره دولت کنونی به من گفتند چه خواسته ای از این دولت داری؟ گفتم ایشان (رییس جمهور) آنقدر خودش گرفتاری دارد که به حل مشکلات من نمی رسد! من از پارتی بازی بدم می آید. کسی را جز خدا ندارم. خدا اگر صلاح می دانست من را به سمت خوانندگی می برد. همه چیزم را مدیون خدا می دانم.
بعضی شب ها با خداوند درد دل می کردم و برای خدا می خواندم. صبح که بیدار می شدم می دیدم همان وامی را که با پرداختش موافقت نشده بود جور شده و آبرویم نمی رفت و می توانستم بدهکاری هایم را پرداخت کنم. منزلی در اکباتان داشتم که ۵/۲میلیون فروختم تا در زمان انقلاب مشکلم حل شود. بعد از انقلاب چون کار دیگری جز خوانندگی بلد نبودم بدهکار بودم. حاج آقایی بود که منزلی در سرچشمه به من کادو داد. فقط این دارایی را داشتم که فروختم و با قرار پرداخت اقساط یک منزل دیگر خریدم. بعد از انقلاب چون از نظر مالی در مضیقه بودم منزلم را فروختم و بدهی هایم را پرداخت کردم و با مابقی آن یک آپارتمان خریدم که بعد از آن هم فرزندم فوت کرد و مشکلات پشت سر هم آمدند. اگر من در خارج از کشور می خوانم به علت مشکلات مالی بوده است.
پارتی همه چیز را حل می کند. من طرفداران جوان زیادی دارم اما هیچ گاه از آنها چیزی نخواسته ام. چون یک ایرانی ام و خواهان صلح و صفا. دو سال قبل تعدادی از جوان ها آمدند و برای من گل آوردند. وقتی از آنها تشکر کردم یک نفرشان بیرون ایستاده بود و سیگار می کشید. گفتند او دوست ماست و بعد از تمام شدن سیگار می آید و به من گفتند عمو جواد این آقا خیلی عاشق شماست. آن جوان آمد و دست من را بوسید. گفتم شنیده ام خیلی من را دوست داری. گفت بله اگر ناراحت نمی شوی از مادرم هم بیشتر! گفتم پس چرا سیگار می کشی؟ مگر من سیگار کشیده ام؟
چرا موهای سرت را این طور درست کرده ای؟ چند روز بعد خانمی با من تماس گرفت و گفت شما فرزند من را نصیحت کرده اید که سیگار نکشد و دیگر نکشید. فهمیدم مادر همان پسر بوده است. خلاصه اینکه خدا و جوان ها من را محبوب کرده اند. می خواهم همه اینها را بنویسید تا همه بدانند. اما خیلی ناراضی هستم چون خیلی در حق من کم لطفی کردند. کشاورزهایی در قم و کاشان بودند که به من می گفتند ضبط شراکتی خریده ایم و با آن آهنگ های شما را گوش می کنیم. شما در ابتدا به مستند پسر آقای کیارستمی اشاره کردید. سه سال پیش سناریویی پیشم آوردند تا طبق آن فیلمی از زندگی ام بسازند. این سناریو هنوز دست من مانده. این داستان زندگی من است که یساری می گوید:خداحافظ تهران.