شاید 15 سال پیش کسی فکرش را هم نمیکرد که یک بیماری جدید برای با عنوان ترس جدا شدن از تلفن همراه به وجود آید. ترسی که با رواج سبک زندگی مدرن در حال همه گیر شدن است.
به گزارش آلامتو و به نقل از سپیده دانایی؛ اگر به شما بگویند قرار است تلفن همراهتان به مدت یک هفته در یک محفظهٔ امن نگهداری شود و شما حق نگاه کردن، لمس کردن و حتی استفاده از آن را ندارید، چه عکسالعملی نشان میدهید؟ دانههای عرق روی پیشانیتان مینشیند؟ لبهایتان میلرزد؟ مانند بچههای دو ساله کج خلقی میکنید؟ و یا اینکه نمیدانید چه عکسالعملی انجام دهید؟ طی ۵ سال اخیر محققان مختلفی از سراسر دنیا به بررسی و تحقیق دربارهٔ تاثیر فناوریهای جدید از جمله تلفن همراه بر سلامت کاربران پرداختهاند. ترس جداشدن از تلفن همراه، بیماریای است که در علم روانشناسی نوموفوبیا نامیده میشود و به معنی ترس از بدون موبایل بودن است.
«یه دقیقه هم آرام و قرار نداشتم، همش دلم میخواست با همه دستبهیقه شم. ذهنم یه لحظه هم آرامش نداشت. رغبت نداشتم کاری انجام بدم. برای بار هزارم تو کیفمو نگا کردم. نه اونجام نبود. دوست داشتم زودتر از سر کار مرخصی ساعتی بگیرم و برگردم خونه. آخه گوشیم تو خونه جا مونده بود. چهطور میتونستم تا ساعت چهار بعد از ظهر صبرکنم که برگردم خونه؟! پیامکا، تماسایی که رد شده بود، از همه مهمتر پیامای تلگرام و گروهایی که توشون عضو بودم … همهٔ همکارا و دوستام فکر میکردن که من مریض شدم، چون هر وقت منو میدیدن، چه تو مهمونی، سر کار یا حتی وقتخرید کردن، موبایلم ازم جدا نمیشد. هر کی میرسید نصیحتم میکرد و سعی میکرد از بدیهای وابستگی به تلفن همراه بهم بگه. خودمم از این وضعیت خسته شده بودم و بیشتر از این احساس میکردم از نظر جسمی هم دچار مشکل شدم. خوابم به هم خورده بود، سردرد داشتم، همیشه احساس خستگی و بیحوصلگی داشتم و از همه بدتر اینکه وقتی موبایلم پیشم نبود، احساس خلاء میکردم. تا اینکه تصمیم گرفتم تو اینترنت بگردم تا راهی پیدا کنم که از شر این بلا خلاص شم و معلوم شد که کارم از اعتیاد به موبایل گذشته و من دچار یه جور اختلال به اسم نوموفوبیا هستم که تازگیا شناخته شده.»
ترس و استرس افراطی و غیرمنطقی که به هنگام نبود تلفن همراه در فرد ایجاد میشود نوموفوبیا نام دارد. اگرچه این نوع بیماری کاملا جدید است اما بسیار شایع بوده و میلیونها نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرارداده است.
در تحقیقاتی که انجام شده است نشان میدهد زنان بیشتر از مردان درگیر این بیماری میشوند و در مقایسه با ۶۱ درصد مردانی که میترسند از گوشی خود جدا شوند، ۷۰ درصد زنان هستند که این ترس را در خود دارند. البته در مقابل تحقیقات نشان میدهد که بیشتر مردان هستند که تمایل دارند دو گوشی همراه خود داشته باشند، که اگر یکی از آنها را از دست دادند دچار استرس زیادی نشوند.
بیشترین افرادی که هنگام جداشدن از تلفن همراه عرق سرد روی پیشانیشان مینشیند و کنترل خود را بر روی شرایط از دست میدهند و اضطراب زیادی را تجربه میکنند، نسل جوان هستند و علائم این بیماری در سنین ۱۸ تا ۳۲ بیشتر و با شدت و مدت زیادتری دیده میشود.
فرض کنید یک روز که از منزل بیرون میروید، در نیمهٔ راه به یاد بیاورید که تلفن همراهتان را جا گذاشتید. چه احساسی به شما دست میدهد و چه هیجانی را تجربه میکنید. این یک آزمایش ساده است تا ببینید آیا شما نیز نشانههای این بیماری را دارید یا نه؟
این بیماری یا بهتر است بگوییم اختلال، دارای نشانههایی است که اگر فردی آنها را در خود میبیند، بهتر است نسبت به وضعیت خود آگاهی بیشتری پیدا کند و درصدد برطرف کردن این علائم باشد.
علائم جسمی از مهمترین و آشکارترین نشانههای این بیماری هستند که از جمله میتوان به استرس و آستانهٔ تحمل پایین، تعریق زیاد و … در موقع عدم توانایی در استفاده از تلفن همراه به هر علتی اشاره کرد. در این مواقع که فرد از موبایل خود جدا میشود، احتمالاً به تپش قلب، درد قفسهٔ سینه و تندی تنفس دچار میشود.
نشانههای روانشناختی شامل عوامل پیچیدهای از جمله نوع تفکر فرد و تجربهٔ هیجانهایی میشود که به آن دچار میشود. دیدگاههای منفی نسبت به خود، عزت نفس پائین، برونگرایی یا درونگرایی شدید، تکانشگری و هیجانخواهی منفی از عواقب بد وابستگی به تلفن همراه هستند. در این گونه نشانهها فرد تمام هویت خود را در داشتن و همراهبودن تلفن همراه خود میبیند و بدون این وسیله قادر به انجام هیچ فعالیت اجتماعی نیست و دلیل آن هم این است که این روزها تلفن همراه تنها کاربرد تماس برقرار کردن ندارد و شامل فعالیتهایی از جمله عکس گرفتن، ذخیرهٔ اطلاعات، ارتباط در شبکههای اجتماعی و … می شود. میبینید بیش از نیمی از کاربران تلفن همراه، درصورت تمام شدن شارژ باتری یا به همراه نداشتن تلفن خود دچار اضطراب میشوند و یا هنگامی که موبایلشان را در منزل جا میگذارند٬ احساس ترس و استرس به آنها دست میدهد و در موارد شدیدتر ترس از دست دادن تلفن همراه همیشه ذهن فرد را به خود مشغول میکند.
افرادی که دچار وابستگی به تلفن همراه خود هستند، برای پیشگیری از اضطراب، تلفن خود را همیشه فعال نگه میدارند، همیشه با خود شارژ به همراه دارند، شماره تلفنهای متعدد دارند و همیشه به دلیل ترس از گم شدن تلفن، یک تلفن اضافه به همراه دارند.
راههای درمان متعددی برای درمان این وابستگی و کاهش پیامدهای منفی آن وجود دارد. اما در همهٔ این راههای درمان سعی میشود که به بیماری که این علائم را دارد، آموزشهای مبتنی بر کاهش استرس و راهکارهای جایگزینکردن موبایل آموزش داده شود. بهترین راهحلی که میتوان برای درمان نوموفوبیا مطرح کرد این است که شخص نیاز خود به تلفن همراه را کم کند و کمکم سعی کند این وسیله را غیر از مواقع لزوم از خود دور نگه دارد. البته در زندگی امروز این امر بسیار سخت و تقریباً غیرممکن است؛ اما باید سعی شود تا وابستگیهای روانی به این دستگاه را از بین ببرد. برخی از رایجترین راهکارها شامل موارد زیر میشود:
در این روش به بیمارانی که دچار علائم جسمی از جمله تپش قلب،گرفتگی عضلات و … میشوند راههایی از جمله کاهش اضطراب آموزش داده میشود که شامل تمرینهای آرامسازی بدن و دورکردن تنش عضلانی است.
مثلاً به بیماران آموزش داده میشود اخبار روزمره را از روی تلفن همراه خود پیگیری نکنند و تنها برای برقراری تماس از آن استفاده کنند.
به بیشتر مبتلایان توصیه میشود همیشه همراه خود یک کارت تلفن داشته باشند تا هروقت که نتوانستند از گوشی تلفن همراهشان تماس بگیرند، از آن استفاده کنند. در ضمن لیستی از مخاطبان و شماره تلفنهای افرادی که با آنها در ارتباط هستند را تهیه کنند تا در صورت گمکردن تلفن همراه با آنها در ارتباط بمانند.
باید سعی کرد تا استفاده از این وسیله را محدود کرد و فرد تنها وقتی از آن استفاده کند که نیاز به زنگزدن داشته باشد. برای مثال میتواند، بازیهای گوشی را پاک کند یا از برنامههای اینترنتی آن کمتر استفاده کند، لزومی ندارد که شبها اخبار را از اینترنت بگیرد، باید تنها به گوشی خود به عنوان یک وسیله ارتباطی ساده نگاه کند و یا اینکه به جای عضویت در چندین شبکه اجتماعی، در یک شبکه فعالیت داشته باشد.
شاید 15 سال پیش کسی فکرش را هم نمیکرد که یک بیماری جدید برای با عنوان ترس جدا شدن از تلفن همراه به وجود آید. ترسی که با رواج سبک زندگی مدرن در حال همه گیر شدن است.
به گزارش آلامتو و به نقل از سپیده دانایی؛ اگر به شما بگویند قرار است تلفن همراهتان به مدت یک هفته در یک محفظهٔ امن نگهداری شود و شما حق نگاه کردن، لمس کردن و حتی استفاده از آن را ندارید، چه عکسالعملی نشان میدهید؟ دانههای عرق روی پیشانیتان مینشیند؟ لبهایتان میلرزد؟ مانند بچههای دو ساله کج خلقی میکنید؟ و یا اینکه نمیدانید چه عکسالعملی انجام دهید؟ طی ۵ سال اخیر محققان مختلفی از سراسر دنیا به بررسی و تحقیق دربارهٔ تاثیر فناوریهای جدید از جمله تلفن همراه بر سلامت کاربران پرداختهاند. ترس جداشدن از تلفن همراه، بیماریای است که در علم روانشناسی نوموفوبیا نامیده میشود و به معنی ترس از بدون موبایل بودن است.
«یه دقیقه هم آرام و قرار نداشتم، همش دلم میخواست با همه دستبهیقه شم. ذهنم یه لحظه هم آرامش نداشت. رغبت نداشتم کاری انجام بدم. برای بار هزارم تو کیفمو نگا کردم. نه اونجام نبود. دوست داشتم زودتر از سر کار مرخصی ساعتی بگیرم و برگردم خونه. آخه گوشیم تو خونه جا مونده بود. چهطور میتونستم تا ساعت چهار بعد از ظهر صبرکنم که برگردم خونه؟! پیامکا، تماسایی که رد شده بود، از همه مهمتر پیامای تلگرام و گروهایی که توشون عضو بودم … همهٔ همکارا و دوستام فکر میکردن که من مریض شدم، چون هر وقت منو میدیدن، چه تو مهمونی، سر کار یا حتی وقتخرید کردن، موبایلم ازم جدا نمیشد. هر کی میرسید نصیحتم میکرد و سعی میکرد از بدیهای وابستگی به تلفن همراه بهم بگه. خودمم از این وضعیت خسته شده بودم و بیشتر از این احساس میکردم از نظر جسمی هم دچار مشکل شدم. خوابم به هم خورده بود، سردرد داشتم، همیشه احساس خستگی و بیحوصلگی داشتم و از همه بدتر اینکه وقتی موبایلم پیشم نبود، احساس خلاء میکردم. تا اینکه تصمیم گرفتم تو اینترنت بگردم تا راهی پیدا کنم که از شر این بلا خلاص شم و معلوم شد که کارم از اعتیاد به موبایل گذشته و من دچار یه جور اختلال به اسم نوموفوبیا هستم که تازگیا شناخته شده.»
ترس و استرس افراطی و غیرمنطقی که به هنگام نبود تلفن همراه در فرد ایجاد میشود نوموفوبیا نام دارد. اگرچه این نوع بیماری کاملا جدید است اما بسیار شایع بوده و میلیونها نفر را در سراسر دنیا تحت تاثیر قرارداده است.
در تحقیقاتی که انجام شده است نشان میدهد زنان بیشتر از مردان درگیر این بیماری میشوند و در مقایسه با ۶۱ درصد مردانی که میترسند از گوشی خود جدا شوند، ۷۰ درصد زنان هستند که این ترس را در خود دارند. البته در مقابل تحقیقات نشان میدهد که بیشتر مردان هستند که تمایل دارند دو گوشی همراه خود داشته باشند، که اگر یکی از آنها را از دست دادند دچار استرس زیادی نشوند.
بیشترین افرادی که هنگام جداشدن از تلفن همراه عرق سرد روی پیشانیشان مینشیند و کنترل خود را بر روی شرایط از دست میدهند و اضطراب زیادی را تجربه میکنند، نسل جوان هستند و علائم این بیماری در سنین ۱۸ تا ۳۲ بیشتر و با شدت و مدت زیادتری دیده میشود.
فرض کنید یک روز که از منزل بیرون میروید، در نیمهٔ راه به یاد بیاورید که تلفن همراهتان را جا گذاشتید. چه احساسی به شما دست میدهد و چه هیجانی را تجربه میکنید. این یک آزمایش ساده است تا ببینید آیا شما نیز نشانههای این بیماری را دارید یا نه؟
این بیماری یا بهتر است بگوییم اختلال، دارای نشانههایی است که اگر فردی آنها را در خود میبیند، بهتر است نسبت به وضعیت خود آگاهی بیشتری پیدا کند و درصدد برطرف کردن این علائم باشد.
علائم جسمی از مهمترین و آشکارترین نشانههای این بیماری هستند که از جمله میتوان به استرس و آستانهٔ تحمل پایین، تعریق زیاد و … در موقع عدم توانایی در استفاده از تلفن همراه به هر علتی اشاره کرد. در این مواقع که فرد از موبایل خود جدا میشود، احتمالاً به تپش قلب، درد قفسهٔ سینه و تندی تنفس دچار میشود.
نشانههای روانشناختی شامل عوامل پیچیدهای از جمله نوع تفکر فرد و تجربهٔ هیجانهایی میشود که به آن دچار میشود. دیدگاههای منفی نسبت به خود، عزت نفس پائین، برونگرایی یا درونگرایی شدید، تکانشگری و هیجانخواهی منفی از عواقب بد وابستگی به تلفن همراه هستند. در این گونه نشانهها فرد تمام هویت خود را در داشتن و همراهبودن تلفن همراه خود میبیند و بدون این وسیله قادر به انجام هیچ فعالیت اجتماعی نیست و دلیل آن هم این است که این روزها تلفن همراه تنها کاربرد تماس برقرار کردن ندارد و شامل فعالیتهایی از جمله عکس گرفتن، ذخیرهٔ اطلاعات، ارتباط در شبکههای اجتماعی و … می شود. میبینید بیش از نیمی از کاربران تلفن همراه، درصورت تمام شدن شارژ باتری یا به همراه نداشتن تلفن خود دچار اضطراب میشوند و یا هنگامی که موبایلشان را در منزل جا میگذارند٬ احساس ترس و استرس به آنها دست میدهد و در موارد شدیدتر ترس از دست دادن تلفن همراه همیشه ذهن فرد را به خود مشغول میکند.
افرادی که دچار وابستگی به تلفن همراه خود هستند، برای پیشگیری از اضطراب، تلفن خود را همیشه فعال نگه میدارند، همیشه با خود شارژ به همراه دارند، شماره تلفنهای متعدد دارند و همیشه به دلیل ترس از گم شدن تلفن، یک تلفن اضافه به همراه دارند.
راههای درمان متعددی برای درمان این وابستگی و کاهش پیامدهای منفی آن وجود دارد. اما در همهٔ این راههای درمان سعی میشود که به بیماری که این علائم را دارد، آموزشهای مبتنی بر کاهش استرس و راهکارهای جایگزینکردن موبایل آموزش داده شود. بهترین راهحلی که میتوان برای درمان نوموفوبیا مطرح کرد این است که شخص نیاز خود به تلفن همراه را کم کند و کمکم سعی کند این وسیله را غیر از مواقع لزوم از خود دور نگه دارد. البته در زندگی امروز این امر بسیار سخت و تقریباً غیرممکن است؛ اما باید سعی شود تا وابستگیهای روانی به این دستگاه را از بین ببرد. برخی از رایجترین راهکارها شامل موارد زیر میشود:
در این روش به بیمارانی که دچار علائم جسمی از جمله تپش قلب،گرفتگی عضلات و … میشوند راههایی از جمله کاهش اضطراب آموزش داده میشود که شامل تمرینهای آرامسازی بدن و دورکردن تنش عضلانی است.
مثلاً به بیماران آموزش داده میشود اخبار روزمره را از روی تلفن همراه خود پیگیری نکنند و تنها برای برقراری تماس از آن استفاده کنند.
به بیشتر مبتلایان توصیه میشود همیشه همراه خود یک کارت تلفن داشته باشند تا هروقت که نتوانستند از گوشی تلفن همراهشان تماس بگیرند، از آن استفاده کنند. در ضمن لیستی از مخاطبان و شماره تلفنهای افرادی که با آنها در ارتباط هستند را تهیه کنند تا در صورت گمکردن تلفن همراه با آنها در ارتباط بمانند.
باید سعی کرد تا استفاده از این وسیله را محدود کرد و فرد تنها وقتی از آن استفاده کند که نیاز به زنگزدن داشته باشد. برای مثال میتواند، بازیهای گوشی را پاک کند یا از برنامههای اینترنتی آن کمتر استفاده کند، لزومی ندارد که شبها اخبار را از اینترنت بگیرد، باید تنها به گوشی خود به عنوان یک وسیله ارتباطی ساده نگاه کند و یا اینکه به جای عضویت در چندین شبکه اجتماعی، در یک شبکه فعالیت داشته باشد.