جام جم سرا:
او از من توقع دارد وقتی وارد خانه میشوم، تمام اتفاقات طول روز را برایش تعریف کنم و از آن بدتر تمام حرفهایش را کلمه به کلمه بشنوم. چطور میتوانیم این مشکل را حل کنیم؟
پاسخ مشاور: یکی از موضوعاتی که بسیاری از زوجها مخصوصا اوایل ازدواج با آن روبهرو هستند، مشکل تفاوت در میزان حرف زدن و تمایل به گفتوگوست. به طور طبیعی خانمها علاقه بیشتری به صحبت کردن و تعریف اتفاقات طول روز دارند. البته این قانون،کلی بوده و تفاوتهای فردی هم در آن دخیل است. یعنی هستند مردانی که بیشتر از همسرشان صحبت میکنند، اما به طور کلی در بیشتر مواقع خانمها از کمحرفی همسرشان شاکی هستند و مردان از پرحرفی شریک زندگیشان!
مشکل دیگر هم این که خانمها علاقه دارند همسرشان به تمام حرفهایی که میزنند با علاقه گوش کند و مردان هم علاقه خاصی به گوش نکردن دارند. این تفاوتها گاهی بسیار مسالهساز میشود و دلخوریهای عمیقی را ایجاد میکند که فضای زندگی را سرد خواهد کرد.
برای دوری از چنین شرایطی بهتر است در درجه اول شما و همسرتان بپذیرید زن و مرد با هم متفاوت هستند و در قدم بعد هر کدام البته در محیطی به دور از دعوا و ناراحتی، خواستهتان را بگویید.همسر شما وقتی بفهمد موضوعات مورد علاقه او، برای شما جذابیتی ندارد، ممکن است مباحثی را مطرح کند که هم شما با علاقه بیشتری گوش دهید و هم او راهی برای ارتباط کلامی پیدا کند.
اما شما هم بهتر است بدانید که:
ـ زنان از مردان در فن سخنوری ماهرتر هستند و از این مهارت استفاده میکنند.
ـ خانمها عادت دارند فکرهایشان را بر زبان جاری کنند. به همین دلیل گاهی موضوعاتی که مطرح میشود به اندازه اخبار تلویزیون مهم نیست، اما این یک ویژگی زنانه است.
ـ بیان جزئیات هم ویژگی دیگری است که تقریبا بیشتر خانمها در موقع حرف زدن به آن پایبند هستند.
ـ شاید وقتی شما ناراحت یا عصبانی هستید، ترجیح بدهید تنها باشید یا سکوت کنید، اما همسر شما با صحبت کردن، کمی از بار روانی و فشار روحی خود را تخلیه میکند.
ـ در نهایت فراموش نکنید که رسیدن به یک ارتباط موفق،با توجه به تفاوتهای زنانه و مردانه، کار چندان سادهای نیست. درباره خواستههایتان و رفتارهایی که آزارتان میدهد، با زبان خوش و کلمات محبتآمیز صحبت کنید.(ضمیمه چاردیواری/ندا داوودی)
گاهى ترس کودکان نیز به زیاد صحبت کردن آنها منجر میشود. این اتفاق به ویژه در سنین پایین و برای کودکانی که شبها از تنها خوابیدن در اتاق خود میترسند، اتفاق میافتد.
در بسیاری موارد، زیاد حرف زدن حتی در بزرگسالان نیز وسیلهای برای پوشش پریشان احوالی روحی یا نگرانیهای درونی اسـت. اگر والدین به فرزندشان به اندازه کافی توجه کنند و برایش به طور اختصاصی وقت بگذارند، اما باز هم فرزندشان به طور غیرعادی صحبت کند، باید به دنبال ریشههای روانی قضیه بگردند. نباید فراموش کرد که گاهی نیز کم حرف زدن کودکان میتواند نشانهای از بروز افسردگی در آنها باشد.