ایتالیایی‌ها به هیچ هنرپیشه‌ای به اندازه سوفیا لورن احترام نمی‌گذارند. او زنی است که در فیلم‌ها احساسات قوی عاشقانه را با حس فداکارانه مادری همراه کرده است. این حس دوگانه را هنوز هم می‌توان در هشتمین دهه از زندگی او دید.
سوفیا لورن هنرپیشه نسل سال‌های پس از جنگ جهانی دوم است. او در بیستم سپتامبر ۱۹۳۴ در رم زاده شد. سوفیا لورن خود را ایتالیایی نمی‌دانست؛ می‌گفت که ناپلی است. پدرش مهندس و مادرش بازیگر و آموزگار پیانو بود.
زندگی پرماجرای سوفیا لورن، خود به یک فیلم‌نامه‌ای غریب‌شباهت دارد: او در یکی از محله‌های فقیرنشین ناپل زندگی می‌کرد و امروز، ستاره ای در جهان سینما است.
سوفیا لورن، در طول عمر خود، القاب زیادی داشته است: در بچگی به‌خاطر لاغری بیش از حد به او “خلال دندان” می‌گفتند. در سال ۱۹۶۰، وقتی برای بازی در فیلم جنگی/ درام “… و آنها هنوز زنده‌اند”، به کارگردانی ویتوریو دسیکا، جایزه‌ی اسکار را دریافت کرد، به عنوان “استعداد برجسته‌ی جهان سینما” شهرت یافت.
سوفیا لورن در سال ۱۹۵۶روز ۲۰ سپتامبر، روزی که سوفیا لورن، ۷۵ سالگی خود را جشن می‌گیرد، از همه‌ی این لقب‌ها، شاید تنها هنوز آخری مصداق داشته باشد. شمار زیادی از حدود صد فیلمی که او بازی کرده، گواه انکارناپذیر این ادعاست.
زندگی پرماجرای این هنرپیشه‌ی پرآوازه، خود به نوعی به یک فیلم‌نامه‌ی غریب شبیه است: سوفیا، “بچه‌‌ی نامشروعی” بود که با مادرش، در یکی از محله‌های فقیرنشین ناپل زندگی می‌کرد.
مادرش که هنرپیشه‌ای ناموفق بود و به سختی از عهده‌ی تأمین مخارج زندگی بر‌می‌آمد، او را از سن چهارده سالگی به “مسابقات زیبایی” شهرهای مختلف می‌فرستاد.
در یکی از مسابقات زیبایی بود که کارلو پونتی، یکی از تهیه‌کنندگان بانفوذ فیلم در ایتالیا، او را کشف کرد و ورودش را به عالم سینما و بازی در فیلم‌های “جدی‌تر” هموار ساخت.
داستان ازدواج سوفیا لورن با کارلو پونتی نیز، کمتر از یک فیلم‌نامه‌ی عشقی، هیجان‌انگیز نیست؛ شاید اگر کری گرانت، هنرپیشه‌ی آمریکایی از لورن تقاضای ازدواج نمی‌کرد و او را برای دادن پاسخ مثبت زیر فشار نمی‌گذاشت، لورن تا پایان عمر پونتی، هم‌چنان با او می‌ماند.
البته مردان دیگری هم در زندگی این هنرپیشه‌ی توانا نقش بازی کرده‌اند؛ مردانی که بر زندگی هنری او تأثیر بسزایی گذاشتند و آن را با تاریخ سینمای نئورالیسم ایتالیا پیوند زدند. کارگردانانی چون فدریکو فلینی و ویتوریو دسیکا از جمله‌‌‌ی این مردانند.
لورن، بیش از ده فیلم با مارچلو ماستوریانی، “چهارمین مرد مهم” زندگی‌اش بازی کرده است؛ معروف‌ترین آنها “عروسی به سبک ایتالیایی” است که دومین جایزه‌ی اسکار را در سال ۱۹۶۴ برای او به ارمغان آورد.
ایتالیایی‌ها بر اساس یک همه‌پرسی، بیشتر از هر چیز نقش او را در فیلم “دیروز، امروز، فردا” ستوده‌اند. در این فیلم که در ایران نیز با همین عنوان به نمایش درآمد، لورن، همبازی مارچلو ماستوریانی است
“یک روز بخصوص“، ساخته‌ی اتوره اسکولا، نام سوفیا لورن را به‌گونه‌ای دیگر مطرح کرد. داستان این فیلم که نمونه‌ی درخشان سینمای مینیمالیستی ایتالیا ست، در روز دیدار هیتلر از ایتالیایِ موسولینی، رخ می‌دهد.
سوفیا لورن، از زمانی که در سال ۱۹۵۶ به عنوان اولین هنرپیشه‌ی ایتالیایی به کار در هالیوود دعوت شد، تا هنگامی که دست از بازی در فیلم‌های سینمایی شست، علاوه بر جوایز اسکار، جوایز دیگری هم از مهمترین جشنواره‌های بین‌المللی جهان، از فستیوال‌های جهانی “کن” و ” ونیز” گرفته تا “برلین” و “استانبول” به خود اختصاص داده است.
او در سال ۱۹۹۱ به دریافت جایزه‌ی اسکار افتخاری هم نائل آمد. جشنواره‌ی فیلم استانبول، آخرین فستیوالی است که چندی پیش به او به‌خاطر “یک عمر فعالیت پرثمر هنری” جایزه‌ی این بخش را اهدا کرد.
سوفیا لورن در بیمارستان برای تولد اولین فرزندش.
سوفیا لورن با مارلون براندو.
چارلی چاپلین و سوفیا لورن در انگلستان.
لورن از سال ۲۰۰۷ تا امروز با چهره ای شکسته، جلو دوربین های عکاسی ظاهر میشود.
در نظرسنجی که توسط یک سایت اینترنتی به عمل آمده سوفیا لورن، هنرپیشه پرسابقه ایتالیایی، بسیاری از رقبای جوانتر خود را کنار زده و در سن ۲۵ سالگی از لحاظ زیبایی طبیعی به عنوان زیباترین شخص جهان انتخاب شده است.
سوفیا لورن که برنده جایزه اسکار است می گوید رمز زیبایی او عشق به زندگی و خوردن اسپاگتی است.
اما راز دیگر جوان ماندن وی حمام گرفتن با روغن زیتون است. رازی که از دوره رومی های باستانی به جای مانده است.
سوفیا لورن مسن ترین زنی است که” پیرلی” تقویم معروف ایتالیایی به عنوان مدل از او استفاده کرده است.
منبع: فرارو