کودک و نوجوان > فرهنگی - اجتماعی - سپنتا سلیمی:
بله، همه میدانند، تو نوجوان هستی. اما چه میشود کرد؟ همیشه آدمهایی در اطرافمان هستند که دورهی نوجوانی را جدی نمیگیرند و نوجوانها را هنوز کودک حساب میکنند.
اما برای مقابله با این آدمها راههایی هست؛ بهترین راه، رفتارکردن مانند یک فرد بالغ است و بدترین راه، دوری یا گوشهگیری!
تو کدام راه را انتخاب کردهای؟ اگر هنوز مردد هستی و در برخورد با اینجور آدمها اعتمادبهنفست را از دست میدهی و گوشهگیر میشوی، پس تو راه دوم را انتخاب کردهای و باید حتماً و حتماً اینها را بخوانی:
رفتارکردن مثل یک فرد بالغ کار سختی نیست. در واقع قدم اول بسیار مهم است و این قدم، همان ادب و تربیت در برخورد اولیه است. خیلی از ما هرروز قوانین ادب را نادیده میگیریم و چندان به آنها اهمیت نمیدهیم.
غافل از اینکه این قوانین، شخصیت ما را میسازند و وجههی بیرونی ما را شکل میدهند. وجههای که دیگران از روی آن ما را میشناسند و نحوهی رفتارشان را با ما شکل میدهند.
شش قانون ادب در اولین برخورد، میتواند در نگاه اول، وجههی قابلقبولی به ما بدهد و دیگران را وادار کند تا روی ما به عنوان یک انسان، فارغ از سن و جنس و... حساب کنند:
سلام من میلاد هستم.
این جمله را با صدای بلند بگو و حرف به حرف اسم کوچک یا نام فامیلت را درست ادا کن تا خوب شنیده شود. در هنگام ادای این جمله، مستقیم به چشمان مخاطبت نگاه کن و لبخند زورکی نزن. فقط خودت باش و صدای رسا را فراموش نکن.
تو برای خودت کسی هستی و نامت باید با صدای رسا و حروف دقیق شنیده شود. نه اینکه زمزمه شود و بدتر از آن هنگام زمزمه سرت پایین باشد.
هرچهقدر لازم است صبر کن تا نوبت به تو برسد. اگر برای گفتن چیزی هیجان داری، خیلی مهم است که این هیجان را کنترل کنی و حرفت را در آرامش بزنی.
اگر کسی وسط حرف تو پرید، سکوت کن و صدایت را بلندتر از او نکن. تو مسئول اعمال خودت هستی و اگر دیگران شاهد این وضعیت باشند، اعتبار زیادی به سکوت تو خواهند داد.
خنده با صدای بلند در اولین برخورد اصلاً خوشایند نیست. ظاهری کودکوار به تو میدهد و دیگران از اینهمه حس خودمانی احساس خطر میکنند.
بهتر است در برخورد اولیه زیاد با کسی پچپچ نکنی. با این کار داری با زبان بی زبانی میگویی که من دورو و ریاکار هستم و حرفهایی دارم که جرئت گفتنش را در جمع ندارم.
حتی اگر به اشتباه با کسی درگوشی حرف زدی و ناگهان متوجه نگاه کنجکاو دیگران شدی، تا حدودی آنها را از موضوع پچپچ آگاه و دیگران را هم در مکالمهی دونفرهتان شریک کن.
وقتی در جمعی حضور داری، مکالمهی طولانی با تلفنهمراه، اصلاً کار درستی نیست. با اینکار دیگران فکر میکنند تو به آنها اهمیت نمیدهی و اینجوری ارزش و اعتبارت در مقابل آنها از دست میرود.
در یک جمع ناآشنا، غذاخوردن کار سختی نیست. فقط سعی کن تا این چند مورد را رعایت کنی:
لقمههای کوچک بردار. غذا را با دهان بسته بجو. وقتی که لقمه در دهانت است صحبت نکن. پرخوری نکن و ملچمولوچ هرگز! برای برداشتن نمکدان یا لیوان دستت را دراز نکن و از کسی که در نزدیکیاش نشسته، خواهش کن تا آن را به تو بدهد. در مقابل جمع از خلالدندان استفاده نکن.
بهتر است همهی این قوانین را با دوستانت هم در میان بگذاری و با آنها تمرین کنی تا وارد ناخودآگاه تو بشود و جنبهی ساختگی و تصنعی پیدا نکند!