امروزه بیشتر خانوادهها برای سرو غذا از ظروفی با جنسهای مختلف چینی، سرامیک، بلور (شیشهای)، آرکوپال، پیرکس یا ملامین استفاده میکنند و در این خصوص سوالات زیادی مطرح میکنند که در اینجا آنها پاسخ میدهیم
مزیت و معایب انواع ظروف غذا خوری ,امروزه بیشتر خانوادهها برای سرو غذا از ظروفی با جنسهای مختلف چینی، سرامیک،
بلور (شیشهای)، آرکوپال، پیرکس یا ملامین استفاده میکنند و در این خصوص سوالات زیادی مطرح میکنند که در اینجا آنها پاسخ میدهیم
این ظروف بهداشتیترین جنس برای سرو غذا هستند، چون براحتی آلوده نمیشوند و از نظر شیمیایی ترکیباتی خنثی دارند
و در تماس با مواد غذایی سبب تغییر رنگ و طعم آن نمیشوند.
این جنس برای بستهبندی مواد غذایی کارخانهای بهترین نوع است،
زیرا به هیچ وجه رطوبت و آلودگی را جذب نمیکند و مدت طولانیتری مواد غذایی را نگه میدارد.
اصول تولید ظروف پیرکس تفاوتی با ظروف بلوری ندارد فقط هنگام تهیه پیرکس به ترکیبات آن مادهای به نام بوراکس میافزایند که مقاومت ظرف را در برابر حرارت بالا میبرد. گرچه این ظرف قدرت زیادی در برابر گرمای غذا یا داغی شعله دارد،
اما اگر یکدفعه داغ و سرد شود حتما ترک خواهد خورد. در نتیجه اگر از این ظروف علاوه بر سرو غذا برای پخت و پز استفاده میکنید
بهتر است ابتدا با شعله کم عملیات پخت را در این ظروف شروع و سپس حرارت را زیاد کنید.
پس از برداشتن آن از روی اجاق هم نباید ظرف را در سطح سرد قرار دهید.
ظروف چینی یک نسبت خانوادگی با سرامیکها دارند و تفاوت اصلیشان در این است که در درجه حرارت بالاتری پخته میشوند
و سنگینتر و بادوامتر از ظروف سرامیکی هستند.
ظروف چینی سه نوع دارند. انواع ضخیم آن در هتلها، انواع بسیار نازک و کاغذی آن در ساخت ظروف تزئینی و انواعی
که ضخامت متوسط و براقیت خوبی دارند و پورسلن نامیده میشوند
برای مصارف خانگی استفاده میشوند. ظروف چینی برخلاف ظروف بلور یا شیشهای در تماس با غذای بسیار گرم زود داغ نمیشوند و نمیشکنند.
تنها عیب این ظروف آن است که اگر با اجسام سخت و خشن شسته شوند
جلای لعابشان از بین میرود و مستعد پذیرش آلودگیها میشوند.
این ظروف را با مادهای به نام اوپال تهیه میکنند که ویژگیهای بهداشتی و ظاهری شیشه و چینی را دارد.
از شیشه زیباتر و نشکنتر و از چینی سبکتر و نازکتر است.
این ظروف در مقابل حرارت مقاوم هستند و میتوان از آنها در ماکروفر استفاده کرد.
اگر ملامینها شماره پروانه بهداشت و مهر استاندارد واقعی و نه جعلی داشته باشند ظروف سالم و سبکی بخصوص برای استفاده در مسافرت و پیکنیکها هستند. اگر این ظروف لعابشان از بین برود یا لب پر و ترکدار شوند منبع تجمع میکروبها میشوند
که میتوانند در نوبتهای بعد وارد غذا شوند. در ضمن بیشتر ظروف ملامینی رنگی قابلیت نگهداری رنگ را ندارند
و میتوانند به مرور این رنگ را وارد غذا کنند و در مواجهه با مواد اسیدی همچون آبلیمو، سرکه،
آبغوره و گوجهفرنگی لعابشان را از دست داده و برای سلامت مضر شوند.
اگر سطح داخلی ظروف مسی با فلز قلع پوشیده نشده باشد یا در اثر استفاده زیاد خش برداشته باشد،
مس وارد غذا شده و با آن وارد فعل و انفعال میشود و بر اثر استفاده طولانی مدت،
مس در ارگانهای بدن به خصوص کبد انباشته شده و اثرات نامطلوبی به دنبال خواهد داشت.
از طرفی امروزه بسیار مشاهده میشود که به دلیل قیمت ارزانتر سرب، برای اندود کردن ظروف مسی
از سرب به جای قلع استفاده می شود که این خود خطر مسمومیت با سرب را نیز به دنبال خواهد داشت.
حتی از قاشقهای مسی با رنگ قرمز برای برداشتن روغن و مواد ترش استفاده نکنید به عنوان مثال قرار دادن یک قاشق مسی
در ظرف روغن به دلیل اکسیداسیون میتواند مدت ماندگاری روغن را 80 برابر کوتاه کند.
چنانچه سطح داخلی ظروف تفلون دچار خراش شده باشد مادهای وارد غذا میکند که مضر است.
از طرف دیگر چنانچه حرارتی که به ظرف تفلون وارد میشود به بیش از 300 درجه سانتی گراد برسد تفلون تجزیه میشود و مواد سمی آزاد میکند. بنابراین سطح فلزی زیرین ظروف تفلونی هرچه ضخیمتر باشد مناسبتر است به ویژه در مورد تابههای تفلونی که در مقایسه با قابلمه ها در معرض حرارت بیشتری قرار میگیرند.
ظرفهای سفالی دارای منافذ زیادی است که سبب میشود آب درون کوزههای سفالی خنک بماند. یک تا دوبار استفاده از ظروف سفالی اشکالی ندارد، اما بقایای غذا در منافذ این ظروف باقی می ماند و پاک نمیشود به همین دلیل به مدت طولانی تری قابل استفاده نیستند. ظروف سفالی لعابدار این مشکل را ندارند به شرطی که لعاب کاملاً سالم و بدون نقاط خار مانند باشد چون برای تهیه لعاب از اکسید فلزهایی مثل سرب و مس استفاده میشود که در صورت ریختگی لعاب در غذاها حل شده و وارد بدن می شود.
ظروف پلاستیکی انواع مختلفی دارند، ولی معمولا از بطریهای پلاستیکی محتوی آب معدنی میتوان تا شش ماه برای نگهداری آب استفاده کرد اما آبلیمو و سایر مواد ترش در این ظروف قابل نگهداری نیستند. لیوانهای پلاستیکی به ویژه نوع شفاف آنها برای نوشیدنیهای داغ مناسب نیست.
ظروف تهیه شده از فوم که معمولا یک بار مصرف هستند چطور؟ ظرفهای فوم نیز برای نگهداری مواد غذایی داغ مناسب نیستند و بهترین ظروف یکبار مصرف به این منظور ظروف سلولزی هستند.
استفاده طولانی مدت از ظروف آلومینیومی مثل کتری های آلومینیومی میتواند به اختلال در جذب روی و سلنیوم منجر شده و خطر عوارضی مثل زخم معده، یبوست، کولیت، کم خونی و حتی آلزایمر را افزایش دهد. توصیه میشود اگر در ظروف آلومینیومی جرم ایجاد شده باشد، کنده نشود چون خود آن مانعی برای ورود آلومینیوم به غذاست.
ظروف استیل هم بسیار مناسب هستند اما بهتر است به مدت طولانی در آنها غذاهای ترش یا شور نگهداری نشود.
ظروف چدنی را چرا خیلی تعریف می کنند؟ ظروف چدنی هم به نسبت برای نگهداری و پخت و غذا مناسب است، اما اشکالی که وجود دارد این است که گاهی در سطح داخلی آنها از تفلون استفاده می شود که سبب می شود معایب ظروف تفلونی را داشته باشند. ظروف سرامیکی هم نوعی از ظروف سفالی لعابدار هستند و تا زمانی که لعاب آنها صدمه ندیده مشکلی ایجاد نمیکنند.
ظروف کریستال معمولا برای غذا استفاده نمی شوند و بعنوان پیش دستی و ظروف پذیرایی خطری تولید نمی کنند، ولی در صورتی که بعنوان ظروف غذا و بخصوص لیوان و استکان برای چای و مایعات داغ، بکار روند به دلیل داشتن مقادیر بسیار بالای سرب، موجب مسمومیت با سرب خواهند شد.
ظروف سنگی ممکن است در دراز مدت ترکیبات موجود در سنگ بر غذا تاثیر بگذارد.
جام جم آنلاین