در یک صحبت رو در رو باید خودتان را برای هر چیزی آماده کنید خیلی از حرف ها را با زبان نمیتوان بیان کرد و شما باید در چشم طرف مقابل سیگنال های مورد نظر خود را درک کنید.
به گزارش آلامتو و به نقل از بازده؛ چشم ها بیش از ۵۴ میلیون سال قدمت دارند و بیشتر ما یک جفت از آنها داریم، اما چشم ها جدا از این که قدرت بینایی را به آدمها میبخشند چه چیزهایی میگویند؟ آدمها میگویند چشم”پنجرهی روح “است- چون با خیره شدن به چشم ها میتوانیم خیلی چیزها را بفهمیم.
مثلا از آنجا که قادر نیستیم اندازهی مردمک چشم هایمان را کنترل کنیم، کارشناسان زبان بدن میتوانند با کمک عوامل مربوط به چشم ها و زبان چشم ها تا حد زیادی به وضعیت روحی یک شخص پیببرند.
مردمکها بخشی از زبان هستند که عملا هیچ کنترلی روی آن نداریم.
اکهارد هس(۱۹۷۵) پیبردهاست مردمکها علاوهبر تنظیم میزان نور ورودی در فرآیند بینایی، هنگامی گشاد میشوند که به شخص طرف صحبت یا جسمی که به آن نگاه میکنیم، علاقهمند هستیم.
به عنوان یک شاخص، هنگامی که با دوستتان دربارهی چیز جالبی صحبت میکنید، به اندازهی مردمکهایاش را دقت کنید، سپس موضوع صحبت را به چیزی تغییر دهید که چندان جالب نیست و مشاهده کنید که مردمکهایاش تنگ میشود!
ارتباط چشمی در تعاملات روزانه با آدمها، برای برقراری ارتباط و تبادل اطلاعات با یک فرد ضروری است. ارتباط چشمی همچنین برای کسانی که میخواهند در محافل عمومی ارتباط موثری با مخاطبان برقرار کنند بسیار ضروری است:
نگاه کنید؛ خیره نشوید. اگر ارتباط چشمی بیشاز قوی باشد ممکن است مخاطب را معذب کند.
در کل، در جوامع غربی و بسیاری از فرهنگهای دیگر، ارتباط چشمی با یک فرد امری عادی است اما به شرطی که بیش از حد مداوم نباشد. ممکن است برداشت آدمها از ارتباط چشمی مداوم این باشد که قصد ارعاب دارید، این باعث میشود کسی که مقصد نگاه خیرهی شما است احساس کند تحت نظر است و معذب شود.
ارتباط چشمی مداوم حتی بین آدمها و حیوانات هم گاهی توصیه نمیشود: مجلهی پزشکی نیوزیلند گزارش کردهاست علت اینکه کودکان کم سن و سال قربانی حملهی سگهای خانگی میشوند، ارتباط چشمی بیشاز حد قوی مداوم با سگهای خانگی است، چون باعث میشود احساس خطر کنند و از خودشان دفاع کنند.
ارتباط چشمی گریزان: نشانهی معذب بودن
چرا از نگاه کردن به یک شخص خودداری میکنیم؟ شاید دلیلاش این باشد که سعی میکنیم آن را فرد را فریب بدهیم و بابت این فریبکاری احساس خجالت میکنیم. با این حال پژوهشگران دانشگاه استرلینگ اسکاتلند در یک پژوهش پیبردند، هنگام پرسش و پاسخ از کودکان، آنها که ارتباط چشمی را حفظ میکردند در مقایسه با آنها که برای فکر کردن به پاسخ مسیر نگاهشان را تغییر میدادند، کمتر احتمال داشت پاسخ درست را بدهند.
جدا از نیاز غریزیمان به پلک زدن، احساسات و عواطفمان نسبت به شخصی که با او صحبت میکنیم نیز ممکن است باعث شود بهطور نیمهآگاهانه سرعت پلک زدنمان را تغییر دهیم.
اگر بهطور متوسط بیش از ۶ تا ۱۰ بار در دقیقه پلک بزنیم، شاید نشانهی خوبی باشد که به همصحبتمان جذب شدهایم، شاید به همین دلیل باشد که پلک زدن نشانهی طنازی نیز میدانند.
مسیر نگاه یک فرد دربارهی افکار و احساسات او چه چیزی به ما میگوید؟ خوب، احتمالا فقط اینکه به چهچیزی نگاه میکنند.
چیزی که باید به آن دقت کنید مسیر نگاه آدمهای متفکر است. اگر به سمت چپشان نگاه کنند نشاندهندهی این است که دارند خاطرهای را مرور میکنند یا سعی میکنند چیزی را به یاد بیاورند. از طرف دیگر اگر به سمت راستشان نگاه کنند نشاندهندهی تفکرات خلاق است، و اغلب از آن به عنوان نشانهی احتمالی از فریبکار بودن آن فرد در برخی وضعیتها تعبیر میشود، یعنی دارد نسخهی جدید از رویدادها را میسازد.
توجه: اگر آن فرد چپدست باشد، احتمال آن وجود دارد که نشانهها برعکس باشند.
با توجه به یافتههای بالا، بهترین راه برای انتقال تصویر”تصویر مثبت” از خودتان با استفاده از ارتباط چشمی چیست؟ اگر میخواهید به حرفهای کسی علاقه نشان دهید، ارتباط چشمی زیادی برقرار کنید، اما به یاد داشتهباشید نگاه خیره و بدون پلک باعث ناراحتی میشود.
پژوهشگران دریافتهاند هنگامیکه آدمها در یک گفتوگوس جذاب شرکت میکنند، نگاهشان تقریبا ۸۰ درصد زمان روی صورت، اما نه فقط روی چشم، همصحبتشان متمرکز است. بلکه ۲ تا ۳ دقیقه روی چشمها تمرکز میکنند، سپس کمی پایینتر به بینی یا لبها نگاه میکنند، و دوباره به چشمها نگاه میکند.
از نگاه سر بالا یا نگاه به سمت راست خودداری کنید-زیار نماد جهانی بیعلاقگی و بیتوجهی است.
همچنین درمورد راتباط چشمی این نکات کلیدی را بهیاد داشته باشید:
اگر میخواهید در تعامل با فردی فعال باشید و نشان دهید به صحبت با او علاقه دارید، ارتباط چشمی را در بازههای نامداوم حفظ کنید، اما به یاد داشته باشید ارتباط چشمی مداوم ممکن است معذبکننده باشد.
گشاد شدن مردمک چشم میتواند نشانهی علاقهی یک فرد به صحبت باشد، اما این احتمال هم وجود دارد که علت آن زیاد شدن نور محیط باشد.