رواج آهسته یک جراحی زیبایی نوظهور: «کاشت چال گونه»

جام جم سرا: تعجب نکنید. ما هم تا به حال نشنیده بودیم. اصلا فکر می‌کنم مردم هیچ کجای دنیا مثل ما ایرانی‌ها، اینقدر به هنر و زیبایی علاقه ندارند و لابد برای همین هم می‌‌گویند که هنر نزد ایرانیان است و بس! به هر حال پیشنهاد می‌کنیم که گفت‌وگوی ما را در این مورد با دکتر رضا وقردوست، فوق‌تخصص جراحی پلاستیک، ترمیمی و سوختگی، عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران و عضو جامعه جراحان زیبایی ایران بخوانند.

آقای دکتر! تعریف خاصی برای چال گونه وجود دارد؟

چیزی که به نام چال گونه در بین مردم معروف است،‌‌ همان چاله‌ای است که در ناحیه خنده برخی از افراد به‌طور طبیعی و ژنتیکی ایجاد می‌شود.

چرا همه افراد این چال گونه را ندارند؟!

اگر قرار بود که همه افراد، مثل هم آفریده می‌شدند که دیگر نمی‌توانستیم زیبایی را معنا کنیم. اصلا ممکن است تعریف زیبایی از نظر افراد مختلف، متفاوت باشد. مثلا من و شما چال گونه را زیبا بدانیم و خیلی‌های دیگر از آن بدشان بیاید. به هر حال، زیبایی امری سلیقه‌ای است.

از داخل دهان، قسمتی که قرار است روی صورت چال بیفتد را با بخیه جمع می‌کنند و به این ترتیب، چال گونه را برای فرد به‌وجود می‌آورند. البته این کار‌ها به‌هیچ‌وجه علمی نیست

آیا کار کاشت چال گونه، کاری طبیعی است؟

نه، برخلاف باور برخی از مردم، اصلا محاسبه‌های خاصی برای کاشت و ایجاد چال گونه وجود ندارد تا هر کسی دلش بخواهد، نزد پزشک برود و این کار برایش انجام شود. کاشت چال گونه‌، کاری کاملا سلیقه‌ای است.

نحوه کاشت چال گونه را برایمان توضیح می‌دهید؟

برای کاشت چال گونه دو روش وجود دارد؛ اول اینکه می‌توان به‌صورت ناحیه‌ای، چربی‌های آن قسمت از صورت را ساکشن کرد تا حفره‌ای زیر گونه‌ها و در ناحیه خنده افراد به وجود بیاید. یکی دیگر از کارهایی که برخی از همکاران برای کاشت چال گونه انجام می‌دهند، این است که از داخل دهان، قسمتی که قرار است روی صورت چال بیفتد را با بخیه جمع می‌کنند و به این ترتیب، چال گونه را برای فرد به‌وجود می‌آورند. البته ناگفته نماند که این کار‌ها به‌هیچ‌وجه علمی نیستند و در هیچ‌یک از منابع آموزشی جراحی پلاستیک و زیبایی به این عمل‌ها اشاره‌ای نشده است و پزشکان به‌صورت سلیقه‌ای و با درخواست مراجعان این کار را برایشان انجام می‌دهند.

آیا چال گونه‌ای که کاشته می‌شود تا آخر عمر برای فرد باقی می‌ماند یا پس از مدتی از بین می‌رود؟

نمی‌توان به‌صورت صددرصد گفت که این چال گونه کاشته‌شده تا آخر عمر برای تمام افراد، باقی می‌ماند. به عبارت ساده‌تر به‌ خاطر بخیه‌ای که در ناحیه داخلی دهان زده می‌شود، ممکن است حالت چسبندگی در آن قسمت ایجاد شود و این چسبندگی برای برخی از افراد، چال گونه مادام‌العمر را در پی داشته باشد و برای برخی دیگر این‌طور نباشد.

آیا کاشت چال گونه، عارضه خاصی هم به دنبال دارد؟

عارضه خاصی که نه اما ممکن است افرادی که این کار را انجام داده‌اند، مشکل‌هایی را هنگام خندیدن یا ابراز احساساتی که به حرکات عضلات صورت نیاز دارند، احساس کنند و نتوانند مانند قبل، میمیک خنده یا سایر ابراز احساسات صورتی خود را داشته باشند. از طرف دیگر، ممکن است قطع اعصاب ناحیه‌ای که کاشت چال گونه در آن انجام می‌شود و عوارض ناشی از آن هم برای افراد متقاضی پیش بیاید.

آیا شما کاشت چال گونه را به افراد خاصی توصیه می‌کنید؟

ببینید! جراحی پلاستیک به‌خاطر رفع نقص‌های روی صورت به‌وجود آمده است. مثلا اگر انحراف یا قوزی روی بینی فردی وجود داشته باشد، جراحان زیبایی می‌توانند با برداشتن آن، باعث زیبایی بیشتر ظاهری و شاید بالا رفتن کیفیت زندگی آن فرد بشوند اما ایجاد چال گونه براساس الگوهایی که خود افراد در دست دارند، اصلا کار معقولی به‌نظر نمی‌رسد. چون بودن و نبودن این چاله نه تاثیری در بالا رفتن کیفیت زندگی افراد می‌گذارد و نه تاثیر شگرفی بر زیبایی آن‌ها دارد. یعنی زیبایی ظاهری هیچ‌کس با بودن یا نبودن چال گونه، از این رو به آن رو نمی‌شود و به همین خاطر هم هیچ‌یک از همکاران ما کاشت آن را به فرد خاصی توصیه نمی‌کنند. قصد جراحان زیبایی، از بین بردن زشتی است و نه تغییر سلیقه افراد!

یعنی اگر فردی برای کاشت چال گونه به شما مراجعه کند، این کار را برایش انجام نمی‌دهید؟

در برخی از موارد، مراجعان ما متوجه مشکل اصلی خود نیستند. مثلا ممکن است فردی که احساس می‌کند صورتش به چال گونه نیاز دارد، مشکل صورتش در جای دیگری باشد و خودش نتواند آن را تشخیص دهد.

اینکه می‌گویند پوست بچه‌ها هنگام تولد بسیار نرم است و اگر مادر، زیر گونه‌های فرزندش را کمی به درون فشار دهد، باعث ایجاد چال گونه روی صورتش می‌شود، باوری کاملا اشتباه است

بنابراین، ما در مرحله اول به مراجعان متقاضی جراحی زیبایی خود، مشاوره می‌دهیم. به‌عنوان مثال، گونه برخی از افراد خیلی مسطح است و خودشان فکر می‌کنند که چال گونه ندارند اما ما با گرفتن عکس و محاسباتی که روی بافت نرم و بافت سخت صورتشان انجام می‌دهیم به آن‌ها می‌گوییم که مثلا پروتز گونه برایشان خیلی مفید‌تر و موثر‌تر از کاشت چال گونه است و در زیبایی ظاهری آن‌ها تاثیر بیشتری دارد. در مرحله بعد هم آن‌ها به ما و محاسباتمان اعتماد می‌کنند و به این یقین می‌رسند که باورشان از مشکلی که داشته‌اند اشتباه بوده و گاهی به خطا اصرار به انجام دادن برخی از اعمال جراحی زیبایی را داشته‌اند.

اینکه می‌گویند پوست بچه‌ها هنگام تولد بسیار نرم است و اگر مادر، زیر گونه‌های فرزندش را کمی به درون فشار دهد، باعث ایجاد چال گونه روی صورتش می‌شود، باور درستی است؟

نه، این باور صددرصد باور اشتباهی است! تنها عضوی که در صورت داشتن مشکل مادرزادی می‌توان تا حدی در دوران نوزادی به آن شکل داد، گوش است. یعنی اگر گوش نوزادی به‌صورت برجسته باشد، می‌شود با کمی فشار، برجستگی آن را تا حدی اصلاح کرد. اگر نوزادی هم شکاف لب و کام داشته باشد می‌توان با فشار، مقداری از این شکاف را کاهش داد. البته این تغییر شکل دادن اندک هم تنها در ۳ تا ۶ هفته اول پس از تولد امکان دارد و پس از آن دیگر فایده‌ای ندارد. (ندا احمدلو/سلامت)

آهسته راه رفتن سالخوردگان نشانه آلزایمر است

محققان «مرکز زوال عصبی» در تولوس فرانسه در مطالعات خود دریافتند که سطح بتا آمیلوئید در مغز افرادی که نمی توانند به اندازه همسن و سالان خود سریع حرکت کنند، به مراتب بیشتر است.

محققان دریافتند بین وجود بالای پلاک های آمیلوئید و سرعت آهسته گام برداشتن در افراد مسن ارتباط وجود دارد.

ناتالی دل کامپو، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می گوید: «این نتایج بیانگر آن است که اختلال در گام برداشتن، حتی در افرادی که هیچ علامتی وجود ندارد، می تواند نشانه بیماری آلزایمر باشد.»

وی در ادامه می افزاید: «توجه به پارامترهای فیزیکی که معمولاً به عنوان نشانه بیماری آلزایمر تلقی نمی شوند، مثل سرعت گام ها، می تواند به روند تشخیص زودهنگام بیماران در معرض خطر ابتلا کمک کند.»

در این تحقیق، پژوهشگران به مطالعه ۱۲۸ فرد با میانگین سنی ۷۶ سال که بیماری دمانس در آنها تشخیص داده نشده بود، پرداختند اما این تصور وجود داشت که آنها در معرض بالای خطر مشکلات حافظه قرار دارند. در اسکن مغز بعمل آمده از آنها، میزان پلاک آمیلوئید در مغزشان اندازه گیری شد، در حالیکه ۴۸ درصد دارای میزان این پلاک ها در ارتباط با دمانس بود.

همچنین، از شرکت کنندگان، تست مهارت های فکری و حافظه به عمل آمد. در این تست، ۴۸ درصد در گروه افراد دارای اختلال خفیف شناختی رده بندی شدند که می تواند منجر به آلزایمر شود.

به گزارش مهر، همچنین مشخص شد تفاوت میزان آمیلوئید در سرعت راه رفتن افرادی که آهسته تر و سریع تر حرکت می کردند، ۹ درصد بود.

۲.۵ ساعت ورزش هفتگی روند پیشرفت پارکینسون را آهسته می‌کند

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از مهر، بیماری پارکینسون می‌تواند موجب رعشه، سفتی و دشواری در راه رفتن شود. اما محققان عنوان می‌کنند حتی افراد مبتلا به پارکینسون پیشرفته نیز می‌توانند از مزایای فعالیت بدنی بهره ببرند.

این تحقیق شامل بیش از ۳۴۰۰ بیمار ساکن در آمریکای شمالی و هلند بود که به مدت بیش از ۲ سال تحت نظر بودند. در طول این مدت، تغییرات حرکتی مرتبط با پارکینسون ارزیابی شد.

میریام رافرتی، پژوهشگر ارشد این مطالعه از دانشگاه نورث وسترن شیکاگو، در این باره می‌گوید: «ما دریافتیم افراد مبتلا به پارکینسون که هر هفته ۱۵۰ دقیقه ورزش منظم داشتند، در مقایسه با افرادی که کمتر ورزش کرده یا اصلاً ورزش نمی‌کردند، شاهد کاهش کمتر کیفیت زندگی و تحرک در طول مدت دو سال تحت نظر بودن بودند.»

در این مطالعه بر نوع خاصی از ورزش تأکید نمی‌شود. اما یافته‌ها بیانگر این مطلب است که حداقل ۱۵۰ دقیقه ورزش از هر نوعی در هفته مفید است.