پزشکان معمولا به خانمهای باردار توصیه میکنند تحرک داشته باشند و پیادهروی را از قلم نیندازند. اما این پیادهروی و تحرک به جز اینکه باعث بهتر شدن جریان خون در رگها میشود، از بروز آمبولی ریه که بیماری شایعی در قبل و بعد از زایمان است هم جلوگیری میکند. بنابراین ما از دکتر فاطمه سمامی،جراح و متخصص زنان و زایمان و دارای برد تخصصی، درباره علائم این بیماری شایع پس از زایمان و علائم و درمان آن پرسیدیم.
دکتر سمامی،جراح و متخصص زنان و زایمان، درباره آمبولی ریه پس از زایمان میگوید: “آمبولی ریه” به “مسدود شدن عروق ریه و انسداد مکانیکی در شریان های ریه” گفته میشود. آمبولی ریه بعد از زایمان در هر 7 هزار حاملگی یکبار رخ میدهد گرچه احتمال بروز آن هم قبل از زایمان و هم بعد از زایمان وجود دارد. نحوه بروز این عارضه در قبل و بعد از زایمان یکسان است اما آمبولیهایی که پس از زایمان اتفاق میافتند، درصد مرگ و میر بیشتری دارند.
لخته شدن وریدهای عمقی همراه با آمبولی ریه
تقریبا 70 درصد از کسانی که دچار آمبولی ریه میشوند، لخته شدن وریدهای عمقی هم در آنها مشاهده شده است. به همین دلیل دکتر سمامی میگوید:« این عارضه ممکن است هم در زایمان طبیعی و هم در سزارین اتفاق بیفتد. اما درصد آن در زایمان سزارین بیشتر است چون در سزارین بیمار جراحی شده و مقداری خون از دست داده است که همین میتواند از عوامل بروز آمبولی باشد. خطر بروز آمبولی ریه در مادران از هفته اول بعد از زایمان تا 6 ماه بعد وجود دارد اما در اولین هفته پس از زایمان بیشتر اتفاق میافتد. خانمهایی که تازه زایمان کردهاند ممکن است در هفته اول تحرکشان کم شود و همین کمتحرکی یکی از فاکتورهای بروز آمبولی است.»
علائم آمبولی را بشناسید
این جراح و متخصص زنان و زایمانبه علائم آمبولی ریه اشاره میکند و میگوید: از “علائم آمبولی” میتوان به تنگی نفس ناگهانی در بیمار اشاره کرد که شایع ترین نشانه است و تقریبا در 80 درصد از بیماران دیده میشود. درد قفسه سینه، سرفه، سَنکوپ، خونریزی ریوی ( شامل سرفههای خونی یا خلط خونی میشود که از علائم بالینی آمبولی هستند ) از نشانههای دیگر این بیماری است. در صورتی که آمبولی ریه به مرحله حاد و پرخطر برسد و 60 تا 85 درصد از عروق ریه مسدود شوند، فشار خون ریه اتفاق میافتد. اما اگر 75 تا 85 درصد عروق ریه مسدود شوند، گردش خون ریه مسدود شده و به مرگ ختم میشود. با لخته شدن وریدهای عمقی،لخته خون ایجاد شده و ورید مسدود میشود که به آن ترومبوز میگویند.
عوامل بروز آمبولی
از عوامل پرخطر بروز آمبولی ریه میتوان به زایمان سزارین، دیابت، خونریزی، کمخونی،ویار شدید حاملگی، بیتحرکی (شامل کسانی میشود که در دوره بارداری باید استراحت داشته باشند و یا کسانی که بعد از بارداری تحرک چندانی ندارند)، چاقی، حاملگی چندقلویی،فشارخون حاملگی (پرهاکلامپسی)،عفونت بعد از زایمان، بارداری در سن بالاتر از 35 سالگی، دخانیات (بیش از 10 سیگار در روز)، سابقه ترومبوز یا آمبولی، سرطان، لوپوس (نوعی بیماری پوستی)، مسافرتهای طولانی و بیتحرکی زیاد ناشی از آن، سندروم نفروتیک (سندرومی مرتبط با کلیهها)، خونریزی بعد از زایمان، تزریق خون و بیماری قلبی اشاره کرد.جراحی ارتوپدی بر اثر شکستگی پا که بیتحرکی ناشی از آن موجب بروز آمبولی شده و خود این جراحی هم یکی از عوامل بروز آن است.
همچنین دکتر سمامی اختلالات ژنتیکی را در بروز این عارضه بسیار مهم میداند و میگوید: اختلالات ژنتیکی در افراد مبتلا به اختلال ترومبوفیلیک ارثی هم میتواند باعث بروز آمبولی شود. این اختلال ژنتیکی در این افراد، به این صورت است که پروتئینهای خاصی در بدن تولید میشوند که در صورت بروز ترومبوز یا آمبولی باعث مهار آن میشوند، اما این پروتئینها در بدن این افراد به طور ارثی و یا به دلیل بیماری سرطان، وجود ندارد.
علائم ترومبوز
ترومبوز علائم تیپیک ندارد اما معمولا شروع آن سریع و ناگهانی است. معمولا درد و ورم ساق و ران پا در این افراد قابل مشاهده است. اما گاهی تشخیص آن بسیار مشکل است چون خانمهای باردار به دلیل بارداری ورم میکنند و نمیتوان هر ورمی را به ترومبوز نسبت داد. البته اکثر این افراد نشانهای ندارند و روش های تشخیص هم با نظر پزشک انجام میشود.
شاید شما هم زمینه ژنتیکی داشته باشید
جالب است بدانید که بسیاری از افراد اصلا نمیدانند که سابقه ژنتیکی این بیماری را دارند. بر همین اساس دکتر سمامی توضیح میدهد: افرادی که سابقهی مرگ ناگهانی در اثر “آمبولی ریه” در خانواده دارند و یا افرادی از خانوادهی نزدیکشان دچار ترومبوز شدهاند و چنین تجربههایی دارند ممکن است مشکوک به آمبولی ریه باشند. همچنین خانمهایی که دچار ترومبوز میشوند اما باردار نیستند و هیچ کدام از “علائم آمبولی” هم در آنها مشاهده نشده است، به احتمال زیاد زمینه ژنتیکی دارند.
پیشگیری و درمان آمبولی
خانمها برای “پیشگیری از آمبولی ریه”، باید حتما مراقبت های بارداری را انجام دهند، به پزشک شرححال مناسب بدهند و اگر سابقهای از لخته شدن خون در خانواده دارند به او بگویند، نباید بیتحرک بمانند، باید کمخونیشان را اصلاح کنند. این افراد بعد از زایمان هم نباید به مدتهای طولانی دراز بکشند، نباید سیگار بکشند و باید از جورابهای واریس یا الاستیک استفاده کنند. برای پیشگیری از بروز این عارضه در بیمارانی که زمینهارثی دارند و یا مشکوک به آمبولی هستند، داروهای ضدانعقادی تجویز میشود. ضمن اینکه “درمان آمبولی” هم معمولا با هپارین و داروهای ضدانعقادی انجام میشود.
منبع:ninisite.com
آزمون سرطان ریه
مصرف سیگار چهارمین دلیل مرگ در میان مردان و عامل ۸۰ تا ۹۰ درصد موارد سرطان ریه است و افزایش میزان خلط سینه، خس خس کردن سینه، سرفه های طولانی مدت، مشاهده خون در خلط سینه، خستگی مفرط و از دست دادن اشتها می تواند نشانه بروز سرطان ریه باشد.
پس اگر سیگاری هستید باید در مصرف آن تجدیدنظر کرده، با بروز این علائم به پزشک مراجعه کنید.
اگر هم قصد ترک سیگار را ندارید بعد از ۴۰ سالگی و سالی یک بار به وسیله یک متخصص ریه معاینه شوید زیرا روش های تشخیص این بیماری باید مرحله به مرحله انجام شود ولی متاسفانه در مرحله ای که سلول ها دچار تکثیر هستند، نمی توان آن را تشخیص داد اما بررسی خلط از نظر سلول های سرطانی، عکس سینه، سی تی اسکن و در صورت نیاز برونکوسکوپی از مهمترین روش های تشخیص سرطان ریه است.
اگر تومور مشکوکی در تصاویر پرتو ایکس مشاهده شود یا در آزمایش خلط سلولهای سرطانی دیده شوند، برای تاُیید تشخیص سرطان، نمونه برداری انجام میشود. نمونه کوچکی از توده مشکوک معمولاٌ با سوزن برداشته میشود تا زیر میکروسکوپ مورد بررسی قرار بگیرد. با بررسی نمونه، پاتولوژیست میتواند مشخص کند آیا این تومور، سرطان ریه است یا خیر و اگر چنین است نوع آن را مشخص نماید.
دو نوع سرطان ریه وجود دارد که بر اساس ظاهر سلولهای سرطانی زیر میکروسکوپ شناسایی میگردد. سرطان ریه سلول کوچک (Small-cell lung cancer) از نوع دیگر شدیدتر است و میتواند در اوایل بیماری به سرعت رشد کرده و به بخشهای دیگر بدن گسترش یابد. این نوع سرطان با مصرف سیگار کاملاٌ گره خورده و به ندرت در افراد غیر سیگاری دیده میشود. سرطان ریه سلول غیر کوچک (Non-small-cell lung cancer) با سرعت کمتری رشد میکند و شایعتر است. این نوع سرطان ریه تقریبا ۹۰% از سرطانهای ریه را شامل میشود.
اگر سرطان ریه سلول غیر کوچک پیش از گسترش فراتر از یک ریه، تشخیص داده شود جراحی میتواند گاهی اوقات معالجه در پی داشته باشد. جراح ممکن است بخشی از ریه که حاوی تومور است یا در صورت نیاز تمامی آن را بردارد. برای برخی از بیماران، پس از جراحی پرتو درمانی یا شیمی درمانی تجویز میشود تا سلولهای سرطانی باقیمانده از بین بروند. جراحی معمولاٌ برای بیماران مبتلا به سرطان ریه سلول کوچک گزینه مناسبی نیست چون معمولاٌ در زمان تشخیص، سرطان گسترش یافته است.
وقتی سرطان ریه بیش از مقداری که بتوان معالجه کرد، پیشرفت کرده باشد، هنوز درمانهایی وجود دارد که به بیمار کمک میکند بیشتر زنده بماند و کیفیت زندگیش را بیشتر حفظ کند. پرتو درمانی و شیمی درمانی تومور را کوچک کرده و به کنترل علائمی مانند درد استخوان یا انسداد مسیرهای هوایی کمک میکنند. شیمی درمانی معمولاٌ درمان اصلی برای سرطان ریه سلول کوچک است.