خواص سرخاب (Pokeweeds) شامل درمان مشکلات پوستی و روماتیسم، ماستیت، تصفیه کننده لنف و ... است. در ادامه با سایر خواص سرخاب آشنا شوید.
گیاه سرخاب به خانواده فیتولاکاسه تعلق دارد. علفی، پایا، با ارتفاع حدود ۳ متر بومی شمال آمریکا است و به فراوانی در سواحل دریای خزر میروید. برگهای این گیاه متناوب، بیضی شکل، بدون دندانه، فاقد تار با پهنک کامل بدون گوشوارک، با گلهای سفید و یا سفید مایل به صورتی و میوههای به رنگ بنفش مایل به سیاه و ارغوانی شبیه خوشه انگور میباشد. نامهای دیگر این گیاه سرخاب کولی، ماتیک و جوکی سرخاب میباشد.
اندام مورد استفاده گیاه سرخاب، ریشه خشک شده، میوه، دانه، ساقههای جوان و برگهای آن است.
ریشه خشک شده:
امروزه به عنوان تصفیه کننده لنف، مخصوصا درتب غدهای والتهاب لوزه، بهکار میرود و میتوان آن را برای درمان ماستیت (نوعی التهاب که در مادران شیرده دیده میشود و عبارت است از عفونت پستان که میتواند خود به خود یا در طول شیردهی اتفاق بیفتد) بهکار برد و داروهای روماتیسم اضافه کرد. کاربرد خارجی آن برای بیماریهای پوستی عفونی مانند جرب و کچلی قارچی پوست است و می توان آن را به مرهمهای تسکین دهنده درد زخم، همورویید و مفاصل ملتهب افزود .
میوه:
قدرت آن عموما کمتر از ریشه است. میوه تازه و خشک شده سمی است و جویدن آن توصیه نمیشود. در گذشته آن را برای بیماریهای پوستی و در مرهمهای مسکن روماتیسم به کار میبردند.
برگ:
از برگ گیاه سرخاب برای مشکلات پوستی و روماتیسم استفاده میشود. همچنین از برگ آن برای ایجاد استفراغ، ملین و نیز برای تقویت خون استفاده میشود.
خواص دارویی گیاه سرخاب به طور خلاصه عبارتند از:
گیاه سرخاب سمی است و در استفاده از آن باید دقت کرد. توجه داشته باشید ریشه این گیاه سمی است و برای مصرف ابتدا باید چند آب جوشانده، بیرون ریخته شود و سپس استفاده کنید. اگر چنانچه بر اثر بیاحتیاطی استفاده شد برای رفع مسمومیت شیر بنوشید.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
خواص سرخاب (Pokeweeds) شامل درمان مشکلات پوستی و روماتیسم، ماستیت، تصفیه کننده لنف و ... است. در ادامه با سایر خواص سرخاب آشنا شوید.
گیاه سرخاب به خانواده فیتولاکاسه تعلق دارد. علفی، پایا، با ارتفاع حدود ۳ متر بومی شمال آمریکا است و به فراوانی در سواحل دریای خزر میروید. برگهای این گیاه متناوب، بیضی شکل، بدون دندانه، فاقد تار با پهنک کامل بدون گوشوارک، با گلهای سفید و یا سفید مایل به صورتی و میوههای به رنگ بنفش مایل به سیاه و ارغوانی شبیه خوشه انگور میباشد. نامهای دیگر این گیاه سرخاب کولی، ماتیک و جوکی سرخاب میباشد.
اندام مورد استفاده گیاه سرخاب، ریشه خشک شده، میوه، دانه، ساقههای جوان و برگهای آن است.
ریشه خشک شده:
امروزه به عنوان تصفیه کننده لنف، مخصوصا درتب غدهای والتهاب لوزه، بهکار میرود و میتوان آن را برای درمان ماستیت (نوعی التهاب که در مادران شیرده دیده میشود و عبارت است از عفونت پستان که میتواند خود به خود یا در طول شیردهی اتفاق بیفتد) بهکار برد و داروهای روماتیسم اضافه کرد. کاربرد خارجی آن برای بیماریهای پوستی عفونی مانند جرب و کچلی قارچی پوست است و می توان آن را به مرهمهای تسکین دهنده درد زخم، همورویید و مفاصل ملتهب افزود .
میوه:
قدرت آن عموما کمتر از ریشه است. میوه تازه و خشک شده سمی است و جویدن آن توصیه نمیشود. در گذشته آن را برای بیماریهای پوستی و در مرهمهای مسکن روماتیسم به کار میبردند.
برگ:
از برگ گیاه سرخاب برای مشکلات پوستی و روماتیسم استفاده میشود. همچنین از برگ آن برای ایجاد استفراغ، ملین و نیز برای تقویت خون استفاده میشود.
خواص دارویی گیاه سرخاب به طور خلاصه عبارتند از:
گیاه سرخاب سمی است و در استفاده از آن باید دقت کرد. توجه داشته باشید ریشه این گیاه سمی است و برای مصرف ابتدا باید چند آب جوشانده، بیرون ریخته شود و سپس استفاده کنید. اگر چنانچه بر اثر بیاحتیاطی استفاده شد برای رفع مسمومیت شیر بنوشید.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره