امیرعلی نبویان amirali nabavian (متولد ۲ فروردین ۱۳۵۹) از ازدواج خانواده های نبویان و فروتن .
تا ۶ سالگی در یک خانه ی قدیمی آلمانی با تعداد زیادی اتاق زندگی میکرد .با اینکه متولد ایرانشهره ولی در شناسنامه متولد آمله . از وقتی چشماشو باز کرده دور و برش پر بوده از کلی آدم که بعدا فهمیده که اونا کرد های عراقی بودن که به ایران مهاجرت کرده با اونا زندگی می کردن و وقتی امیرعلی اینا برای ییلاق به شاهاندشت می رفتن اونا از خونه ی آقای نبویان نگه داری می کردن.
instagram amirali nabavian
امیرعلی نبویان Amirali nabavian با انتشار عکس همسرش بهار نوروزپور در اینستاگرام خبر ازدواجش را داد:
برای اولین بار در زندگی نمیدونستم چی بنویسم ، دست به دامن خواجه شیراز شدم و بدون قسم دادنش به شاخه نبات و متعلقین و متعلقات ( میدونم که شاید باور نکنین ولی به خداوند یکتا قسم ) غزلی اومد به این مطلع « گلعذاری ز گلستان جهان ما را بس»
پی نوشت: جای خانواده هامون در این عکس خالی
پی تر نوشت: جای همه شما دویست و بیست و پنج هزار و خرده ای رفیق با وفای با حال خالی My real fans are my family
پی ترین نوشت: این هیچ ربطی به بمب نداره.و بمبمون یه موضوع کاریه که در شرف ترکیدنه. به هم احترام بذاریم و همدیگه رو دوست داشته باشیم تا رستگار شویم
امیرعلی در کودکی از نوشتن متنفر بوده و از بچگی خیلی شیطون و شر بوده.تو جوونی کلاس بازیگری می رفته ولی در کودکی شغل مورد علاقش گزارشگری فوتبال بوده و الان هم میگه که یه روزی بالاخره گزارشگر فوتبال میشه.
امیر علی نبویان در برخورد با طرفدارانش مهربون و صمیمی اما جدیه و در برخورد با طرفدارایی که عاشقشن اصلا ذوق نمی کنه و کاملا جدیه…
میشه گفت بدترین اخلاقش شلخته بودنشه و همین شلخته بودنش باعث میشه حال اتو زدن لباساشو نداشته باشه. ..به همین دلیل رادیو ۷ روز اخر اسفند ۹۱بهش یه اتو کادو داد.
لیسانس برقشو از دانشگاه صنعتی مازندران گرفته.
امیرعلی غیر از نوشن داستانای خیلی قشنگ متن های ادبی هم می نویسه.
امیر علی یک برادر داره که خیلی شبیه خودشه ولی خوب از نظر تیپ که به امیرعلی نمی رسه.خیلی ها فکر میکنن امیر علی تو قصه های امیرعلی شخصیتی مثل امیرعلی نبویان داره ، اما اینطور نیست و تنها وجه شباهت این دو طرز حرف زدنشونه…
یکی از ویژگی های امیرعلی اینه که خیلی نسبت به سنش جوون می زنه.این شاید به خاطر جراحی بینیش یا تیپش باشه….
امیر علی تووقت آزادش ترجیح می ده بخوابه.حال و حوصله ی دیدن فیلم سینمایی تو تلویزیون رو نداره و وسطاش خوابش می بره.
یه مدتی مدرس در کلاس های آمادگی برای کنکور بوده.
اولاش که در رادیو ۷ کارش رو شروع کرده پدرش مخالف بوده اما الان پدرش طرفدار داستاناشه و اونا رو ضبط می کنه و با ذوق و شوق به فامیل ها نشون می ده.
خیلی ها میگن خوب بودن داستاناش به خاطر نحوه ی اجرای عالیشه. اما خوندن کتاباش هم کم از دیدن داستاناش نداره و همونطور که می دونید جلد دوم کتابش پرفروش ترین کتاب تالیفی سال شده….
امیرعلی اون قدر طرفدار داره که در نمایشگاه کتاب ۹۱ یعنی سال پیش اون قدر به هواداراش امضا داده بوده که مچ دستش درد گرفته بوده و رفته بوده خونه.
امیرعلی استقلالیه و عاشق ناصر حجازیه.
انشاش از بچگی عالی بوده.
عادت داره لباس آستین بلند که بپوشه آستیناشو تا آرنج تا میکنه..
فرزند اول خانوادست.
اگه می تونست یکی رو بکشه حتما صدام حسین رو میکشت.
تو مدرسه ی ابوریحان درس میخونده
بین فوتبالیست ها از رونالدوی برزیلی خوشش میاد.
بین شخصیت های برانامه ی کلاه قرمزی از پسر خاله خوشش میاد به خاطر معرفتی که داره.
راهنماییش رو تو مدرسه ی تیزهوشان درس می خونده.
اولش هدفش بازیگری بوده اما داییش اون رو به رادیو ۷ آورده
خواننده ی محبوبش استاد شجریانه
پیانو می نوازه
امیرعلی نبویان، نویسنده محبوب مجموعه داستان های قصه های امیرعلی در گفت و گویی با ما از دوران کودکی، آرزوها و زندگی امروزش گفته که شما را دعوت میکنیم این گفتگو را بخوانید و لذت ببرید.
زمینه فعالیت هایی که در حال حاضر مشغول آن هستید چقدر در کودکی تان فراهم بوده؟ چقدر در کودکی به نویسنده شدن و قصه گویی فکر می کردید؟
آرزوهای بچگی من خیلی متفاوت و متنوع بوده اند. یکی از آنها این بود مثلا مجری یا گوینده برنامه صبح جمعه با شما بشوم. یا مثلا آرزوی دیگرم این بود که گزارشگر مسابقات فوتبال شوم. یادم می آید تمام فوتبال ها را گزارش می کردم، صدای تلویزیون را می بستم و خودم شروع می کردم به گزارش کردن. در زمان نونهالی من فضا این طور نبود که با یک کلیک در فضای اینترنت بتوانید اسم تمام فوتبالیست های دنیا را با شماره شناسنامه و تاریخ تولد و نام پدر و محل سکونتشان در بیاورید.
خانواده تان چقدر در تشویق و ترغیب شما به دنیای نویسندگی نقش داشتند؟
پدر من از ابتدا موافق نبود که من در کلاس های بازیگری ثبت نام کنم و دوست داشت مهندس شوم اما من دوست داشتم علاقه خودم را پیگیری کنم. پدرم هم با وجود اینکه نظرها و دلایل مخالفتش را به من گفت سد راهم نشد اما مادرم از بچگی همیشه به من می گفت برو دنبال آن کاری که دوست داری و هنوز هم این را می گوید. از روز اول هم با مادرم درباره انتخاب این مسیر کوچک ترین مشکلی نداشتم اما بعد از اینکه اولین اتفاق خوب برای من افتاد و پدرم با بازخورد عجیب مردم- که کارهایم را دوست داشتند- روبرو شد خودش یکی از پر و پا قرص ترین طرفدارانم شد.
فکر می کنید مخاطب قصه هایی که می نویسید، چه طیف افرادی هستند؟
وقتی به عنوان نویسنده داستانی را می نویسید حدس می زنید که یک جامعه هدف داشته باشید. جامعه هدفی که من با نوشتن قصه هایم داشتم افراد ۱۸-۱۷ ساله تا حدود ۳۵ سال بود اما واقعیت این است که بازخوردهایی که گرفتم خیلی فراتر از آن چیزی بود که فکر می کردم و آدم هایی را در سن وسال خیلی بالاتر یا حتی کمتر دیدم که علاقه مند بودند داستان های من را بخوانند و طرفدار آنها شوند.
این قضیه واقعا برای من مایه مباهات است. البته این موضوع تنها چیزی نیست که من به آن افتخار می کنم. من به لطف خدا، تاکید می کنم به لطف خدا توانستم خیلی ها را برای اولین بار با کتاب خودم به مطالعه علاقه مند کنم. درواقع می خواهم بگویم فضای آنها فضایی برای مطالعه و کتاب خواندن و کتاب خریدن نبوده اما برای اولین بار قصه های امیرعلی را خریدند و این موضوع برایم خیلی افتخار است.
یعنی معتقدید جرقه مثبتی را در ذهن بعضی ها برای کتاب خواندن زدید؟
در مورد برخی این طور بوده؛ کسانی که اهالی کتاب هستند که همیشه کتاب می خوانند واز دنیای اطرافشان تحلیل دارند و افراد به نظر باسوادتری هستند، البته نه اینکه خدای ناکرده آنهایی که کتاب نمی خوانند بی سواد هستند. منظورم این است آنها با سوادتر هستند اما عده ای بودند که اساساً با این فضا بیگانه بودند و دعوت آنها برای کتاب خواندن برای من بسیار مایه افتخار است. امیدوارم جامعه کتاب بتواند کاری کند که ضمن رعایت اصول و ارزش های قصه نویسی خودش را هم به این افراد نزدیک کند.
درباره نمایشنامه ای که نوشتید (ناگهان پیت حلبی) هم این اتفاق افتاد و فکر می کنم خیلی ها به دلیل پیگیری قصه های امیرعلی مشتاق شدند آن کار را هم ببینند. درست است؟
درست است. درباره نمایشی هم که نوشتم همین اتفاق افتاد و خیلی ها پایشان به سالن تئاتر باز شد آن هم باری اولین بار، چون متعجب بودنشان از صحنه و فضای تئاتر را می دیدم این را می گویم. البته این موضوع نباید ذهنیت خیلی عجیب و غریبی را برای من یا هر فرد دیگری به وجود آورد، چون بر فرض که هر سالن ۲۰۰ صندلی داشته باشد که ندارد و ۳۰ شب هم کاملا برای اجرا بروی ما راجع به ۶ هزار نفر از جمعتی ۱۴- ۱۳ میلیونی پایتخت حرف می زنیم و این رقم بسیار ناچیز است.
اصلا چطور شد که یک نمایش با نمایشنامه ای از شما روی صحنه رفت؟
واقعیت این است که من باز هم یک قصه نوشته بودم نه یک نمایشنامه. این قصه را سال های سال در ذهنم مرور کردم، تغییر دادم، تجربه کردم، آزمون و خطا کردم و در نهایت قرار شد به عنوان یک نمایشنامه روی صحنه برود. جالب است بدانید که ساختار این قصه قبل از قصه های امیرعلی در ذهن من شکل گرفته بود. درواقع این موضوع مربوط به قبل از ۴-۳ سال پیش است.
من در این مدت خیلی تجربه و مطالعه کردم و برای تبدیل شدن قصه ام به نمایشنامه ودریافت نکاتی مثل حفظ ریتم، قراردادن نکاتی که به کارگردان اجازه کارگردانی و به بازیگر اجازه بازیگری بدهد و به طور کلی نکاتی که نمایشنامه را از یک قصه متمایز می کند، خیلی کتاب خوانم و در نهایت قصه ام به نمایشنامه تبدیل شد و کوروش سلیمانی عهده دار دراماتوری آن شد. من اساس این قصه را برای یک کتاب صوتی نوشتم که به زودی منتشر خواهدشد.
چقدر به شانس معتقدید و فکر می کنید در مسیری که قدم برداشته اید خوش شانس بوده اید؟
زندگی من مثل زندگی بقیه آدم های معمولی است. خیلی از اتفاق هایی که من از سر گذرانده ام همه آدم های دیگر هم گذرانده اند. فرصتی که در اختیار من قرار گرفت می تواند در اختیار خیلی های دیگر هم قرار بگیرد، اما اینکه بتوانم با منصور ضابطیان و محمد صوفی کار کنم فرصتی طلایی بود که مسعود فروتن آن را به وجود آورد.
اما یک موضوع وجود دارد که برایم خیلی اهمیت دارد و از همه کسانی که مصاحبه ام را می خوانند خواهش می کنم آن را به حساب غرور نگذارند؛ شما اگر بخواهید برنامه ای بسازید که کسی آن را نگاه نکند باید آن را در شبکه آموزش بسازید و ساعت ۱۱ شب هم پخش شود، که حالا ساعت ۱۰ تا ۱۱ پخش می شود، من در یک آیتم مهجور از چنین برنامه ای فرصت پیدا کردم هفته ای ۱۰ دقیقه قصه تعریف کنم. خدا خیلی خواست که اتفاق خیلی خوبی برایم بیفتد واز او ممنونم. امیدوارم لایقش باشم.
امیرعلی نبویان و نیلوفر لاری پور
اما این را هم نباید فراموش کنیم؛ خیلی از ما در خانه می نشینیم و غر می زنیم و مدام شکایت می کنیم بدون اینکه کوچک ترین تلاشی کنیم. چون معتقدیم همه، جای ما را در دنیا تنگ کرده اند، اما من فکر نمی کنم هیچ احدی جای هیچ کس را در دنیا تنگ کرده باشد. این خود ما هستیم که باید دست به کار شویم و اگر حرفی داریم باید بگوییم و اگر به درد کاری می خوریم باید آن را صاحب شویم. متاسفانه خیلی از ما عادت کرده ایم کمی ها و کساتی های خودمان را گردن اتفاق ها و تقدیر و این و آن بیندازیم. به نظرم باید الان که جوان هستیم کار کنیم و از زمین خوردن و شکست خوردن نترسیم.
