جام جم سرا:
بر همین اساس، وقتی که میخواهید بچههای پیشدبستانی یا کودکان نوپا را برای انجام یک طرح گروهی تشویق کنید یا زمانی که از آنها میخواهید به بقیه بچهها هم توجه داشته باشند، باید بدانید کار سختی در پیش خواهید داشت. اما این مطلب به آن معنا نیست که نباید ارزشهای اخلاقی مانند راستگویی و سخاوت و... را به او معرفی کنید. متخصصان هم میگویند بهترین سن برای شروع آموزش نکات و ویژگیهای شخصیتی مثبت، سن دو یا سه سالگی است. البته بنابر نظر متخصصان، هرچه پدر و مادر زودتر این موضوع را به کودک آموزش دهند، ویژگیهای مثبت هم بیشتر و بهتر در وجودش شکل میگیرد و اخلاق خوب در او ریشهدارتر میشود.
البته یادتان باشد برای کودکان نوپا و پیشدبستانی بهترین کار این است که از بازیها و سرگرمیها استفاده کنید تا به این شیوه مفاهیم را بیاموزند و در زندگیشان از آنها استفاده کنند. فراموش نکنید حرف زدن درباره ویژگیهای رفتاری مثبت، سخنرانی کردن در این مورد و تشویق کردن بچهها فقط به صورت شفاهی میتواند تنها چند ثانیه یا حداکثر چند دقیقه آنها را تحت تاثیر قرار دهد. در حالی که براحتی میتوانید در طول بازیها و فعالیتهای کودکانه، اهمیت کار گروهی، راستگویی، مهربانی، سخاوت و... را به آنها بیاموزید و البته مطمئن باشید که همیشه در ذهنشان باقی میماند.
نباید انتظار داشته باشید فرزند خردسالتان طی یک شب همه این موارد را بیاموزد و در زندگی اجرا کند، باید صبور باشید و هر روز به او صفات مثبتی مانند مهربانی، بخشندگی و... را بیاموزید. در کنار این آموزشها باید رفتار مثبتش را تقویت و بارها این کارها را با هم تمرین کنید. اگر شما هم میخواهید این کار را شروع کنید، شاید این روشها به کارتان بیاید؛ امتحانشان کنید:
• سپاسگزاری. باید به فرزندتان بیاموزید سپاسگزاری کردن از دیگران فقط یک قدردانی ساده نیست و با این کار آنها میتوانند علاوه بر تشکر کردن، ارزش چیزهایی را که دارند نیز درک کنند و بیشتر قدرش را بدانند. برای همین هم آنها باید بابت هرکاری که دیگران برایشان انجام میدهند، از آنها قدردانی کنند. زمانی که مفهوم و دلیل این کار برای کودک مشخص شد، میتوانید نمونههایی را برایش مثال بزنید و بگویید از معلم یا دوستی که برایش هدیهای خریده، باید تشکر کند. پس از این هم میتوانید با هم بنشینید و کارتی برای قدردانی از معلم و دوستش آماده کنید. در کنار همه اینها خوب است بقیه نعمتهایی که در اختیار کودک است نیز به او یادآوری کنید تا برای داشتن آنها هم سپاسگزار باشد.
• راستگویی. بچهها از سن حدود دو یا سه سالگی شروع میکنند به دروغ گفتن (من شیر را نریختم!) و متاسفانه دروغگویی هم بسرعت میتواند به عادتی همیشگی برای آنها تبدیل شود؛ اما خبر خوب این است که اگر به او راستگویی را بیاموزید، این ویژگی مثبت هم میتواند به شکل یک عادت دربیاید. اما برای اینکه در زندگی واقعی و در عمل هم راستگویی را به او بیاموزید، میتوانید از بازیهای جذابی کمک بگیرید. مثلا موضوعی را به او بگویید و از او بخواهید به شما بگوید حرفتان راست بوده یا نه. توپی را به هوا بیندازید و بگیرید، بعد بگویید من توپ را گرفتم و بخواهید راست یا دروغ بودن حرف را به شما بگوید یا به سرتان دست بکشید و بگویید دارم دستم را لمس میکنم. همین مثالهای ساده میتواند راست یا دروغ بودن را به او بیاموزد و اهمیت این موضوع را برایش مشخص کند.
• مهربانی. زمانی که کودک آماده رفتن به مدرسه میشود، باید با اهمیت احترام گذاشتن به دیگران و توجه کردن به نیازهای آنها نیز آشنا باشد. برای همین خوب است زمانی که فرصت کافی دارید، همراه با کودک فهرستی از این کارها را تهیه کنید و آنها را در کاغذهای جداگانه بنویسید. بعد کاغذها را داخل یک کاسه بریزید و بگذارید کودک یکی از آنها را بردارد. حالا خودتان یا کودک باید نوشته روی کاغذ را بخوانید و همان کار را اجرا کنید؛ مثلا ممکن است در آغوش گرفتن یا کمک کردن به دیگران در کاغذ نوشته شده باشد که باید آن کار را انجام دهد. در ضمن، خوب است کودک به تنهایی این کارها را نکند و سایر اعضای خانواده هم با او همراه شوند تا بازی سرگرمکنندهتر و لذتبخشتر شود.(ضمیمه چاردیواری/parents.com)
بعد از آن مهمانیهای تابستانی، تا دیروقت بیدار ماندنها و تا ظهر خوابیدنها نمیتوان از بچهها انتظار داشت بدون هیچ مشکلی برای رفتن به مدرسه آماده شوند.
به همین دلیل هم متخصصان توصیه میکنند چند روز قبل از اول مهر، برنامه خواب دانشآموزان را تغییر دهید و از آنها بخواهید شبها زودتر به رختخواب بروند تا صبحها زودتر از خواب بیدار شوند.
دکتر مسعود اسدی، روان شناس در گفتوگو با جامجم میگوید: ممکن است بچهها چند روز اول بسختی از خواب بیدار شوند؛ اما بعد از گذشت یک هفته به برنامه جدید عادت میکنند و مشکلی با بیدار شدن از خواب برای رفتن به مدرسه ندارند. توصیه ما این است که طی هفته پایانی شهریور بچهها دیرتر از 9:30 شب به رختخواب نروند؛ حتی اگر تمایلی به خوابیدن نداشته باشند. احتمالا صبح روز بعد بسختی از خواب بیدار میشوند، در طول روز کسل و بی حوصله هستند و مدام دلشان میخواهد چرت بزنند، اما بعد از سه تا چهار روز به این سبک جدید عادت خواهند کرد و آماده رفتن به مدرسه میشوند.
آمادگی روانی برای مدرسه رفتن
به گفته دکتر اسدی، چند روز پیش از شروع مدرسه استرس سراغ دانشآموزان میآید و هر چه به روزهای پایانی تعطیلات نزدیک میشویم این استرسها و اضطرابها بویژه برای دانشآموزان مقاطع ابتدایی بیشتر میشود. پس شما به عنوان والدین باید با فرزندتان درباره مدرسه حرف بزنید و برایش توضیح دهید چرا باید به مدرسه برود و رفتن به مدرسه چه مزایایی به همراه دارد. البته صحبتهایتان باید مطابق با شخصیت و سن فرزندتان باشد. مثلا همکلاسیهایش را دوباره میبیند و با همکلاسیهای جدید آشنا خواهد شد، چیزهایی را یاد میگیرد که به رشد او کمک میکند و یک گام به آرزوهایی که در سر دارد نزدیکتر میشود. همه این انرژیهای مثبت، آمادگی لازم برای رفتن به مدرسه را فراهم کرده و دانشآموز راحتتر با فصل درس و مدرسه کنار میآید.
همراهی والدین با دانشآموز
برای این که دانشآموز راحتتر به ریتم زندگی جدید و مدرسه عادت کند بد نیست برای مدت کوتاهی والدین هم همراه بچهها زود بخوابند. در این میان نباید فراموش کنیم بسیاری از کودکان با وجود خستگی زیاد و خوابآلودگی، خوابیدن شبانه را دوست ندارند و برای بیدار ماندن دست به هر کاری میزنند و لجبازی و بهانهگیری میکنند.
دکتر اسدی معتقد است زمان خواب و بیداری بچهها باید براساس ویژگیهای فردی آنها و میزان نیازشان به خواب یا به اصطلاح ضریب خواب تنظیم شود. به عنوان مثال، نیاز متوسط یک کودک ۵ ساله به خواب شبانه حدود ۱۱ ساعت است بنابراین اگر فرزندتان باید ساعت ۷ صبح برای رفتن به مهدکودک یا مدرسه آماده شود، باید ساعت ۸ شب بخوابد. همچنین یک دانشآموز 15 ساله به حداقل 9 تا 10 ساعت خواب شبانه نیاز دارد. با این حساب باید حداکثر ساعت 10 شب به رختخواب برود.
اگر کودک کلاس اولی دارید...
کم نیستند بچههایی که روز اول مدرسه را با گریه و ترس از تنهایی آغاز میکنند، اما واقعا چطور میتوانیم کودکمان را برای ورود به مدرسه آماده کنیم؟ به گفته دکتر اسدی، بیشتر کودکان هنگام جدایی از والدین، درجاتی از اضطراب و ناراحتی را نشان میدهند که این موضوع هم برای کودک و هم برای والدین او دردناک است. البته در مرحلهای از سن کودک، این ترس و اضطراب یک پدیده رشدی طبیعی است. مثلا اولین روز مدرسه برای بسیاری از بچهها با ترس جدایی از والدین و ورود به محیطی جدید همراه است و همین ترسهاست که باعث اشک ریختن کودک در اولین روزهای ورود به مدرسه میشود، اما جای هیچ نگرانی نیست چرا که پس از گذشت چند روز این مشکل برطرف خواهد شد. البته آمادگی جدا شدن چه قبل از مدرسه و چه بعد از مدرسه باید بین پدر و مادر و کودک ایجاد شود. یعنی پدر و مادر با آموختن مهارتهایی به فرزندشان این اعتماد به نفس را در او ایجاد میکنند که کودک بتواند ساعاتی دور از والدین باشد.
از طرفی، اجازه دهید تا کودک شما بداند میفهمید چقدر سخت است انسان از کسی که تا این حد دوستش دارد جدا شود، اما زیاد با او همدردی و دلسوزی نکنید، تسلیم خواسته کودک نشوید و به او بفهمانید در مدرسه نیز در امنیت و سلامت خواهد بود. در این میان قوانینی هم برای ترک کودک و خداحافظی با او بعد از رساندنش به مدرسه وجود دارد. هرگز مراسم خداحافظی و ترک کودک را طولانی نکنید، پس از بردن کودک به مدرسه مدتی آنجا بمانید و سپس کودک را با معلم یا دانشآموزان تنها بگذارید و به خانه برگردید. در عین حال، فراموش نکنید که یواشکی ترک کردن کودک بزرگترین اشتباه است، چون استرس زیادی به او تحمیل میشود و ترس از تنها شدن حتی در دوران بزرگسالی گریبان او را میگیرد.
پریسا اصولی - جامجم
به گزارش باشگاه خبرنگاران، فرزندآوری عامل بقای نسل، رشد استعدادها، پویایی نیروی انسانی و اقتدار جمعیتی محسوب می شود و در فقدان و خلاء آن علاوه بر به خطر افتادن کانون و نظام خانواده،بافت جمعیتی جامعه نیز با چالش ها و نارسایی هایی مواجه می شود که اثرات و تبعات مخرب آن،بعضا در حوزه ها و عرصه های کلان و ملی کشور نمود و ظهور پیدا می کند.
در طول سالیان گذشته،سیاست های کنترل جمعیت و تشویق به فرزند کمتر،زندگی بهتر از تصمیمات غلط و اشتباهی بود که باعث برخی تغییرات در نظام جمعیتی کشور شد،امری که اخیرا به دفعات و کرات از سوی کارشناسان و صاحب نظران مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
فارغ از برخی سیاست های کلان کشوری در گذشته که به نوعی می توان از آن به عنوان محاسبات و ارزیابی های غلط یاد کرد،برخی از عوامل دیگر نیز در کاهش میل زوجین به فرزند آوری موثر بوده است.
مصطفی رازینی،جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی در نقد و بررسی این پدیده اظهار داشت:اساسا فرزند یکی از ستون ها و پایه های اصلی انسجام و تحکیم بنیان خانواده محسوب می شود که در خلاء و فقدان آن،خانواده با فراز و نشیب های غیر قابل پیش بینی و خسران آوری از منظر اجتماعی،فرهنگی و روحی و عاطفی روبرو خواهد شد.
وی افزود:هراس از پذیرش مسئولیت فرزند،یکی از دلایل موثر در شکل گیری این بی میلی و بی رغبتی زوجین به فرزند آوری محسوب می شود.
جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی عنوان کرد:هراس و بی میلی مذکور خود معلول عوامل دیگری است که بخش اعظم آن به مسائل اقتصادی باز می گردد.
وی افزود:هزینه ها و مخارج سنگین زندگی،عدم کسب درآمد کافی برای تامین الزامات مادی و اقتصادی،مخارج سنگین پزشکی و به تبع آن هزینه هایی که از دوران طفولیت تا نوجوانی و حتی جوانی برای خانواده و والدین ایجاد می شود از نمونه مواردی به شمار می رود که در کاهش انگیزه فرزند آوری نقش بسزایی ایفا می کند.
رازینی عنوان کرد:در کنار مورد فوق،تزلزل موقعیت شغلی، بی ثبات بودن آن و معضل بیکاری و برخی محدودیت ها در توزیع فرصت های شغلی از دیگر عواملی است که در ظهور و بروز چنین ذهنیتی در میان زوجین بی تاثیر نیست.
*تشویق و ترغیب به فرزندآوری مستلزم پشتیبانی ارگانهای ذیربط است
مرضیه شکوهی،محقق و پژوهشگر حوزه اجتماعی عنوان کرد:کاهش میل و رغبت زوجین به فرزندآوری،نتیجه ای جز بالا رفتن میانگین سنی جمعیت کشور، کاهش جمعیت جوان و تحلیل نیروی کار فعال و انرژیکِ انسانی و به تبع آن تشدید هزینه های بهداشتی و درمانی که جزء اجتناب ناپذیرِ جوامعِ با میانگینِ سنی بالا محسوب می شود ، در پی نخواهد داشت.
وی افزود:در چنین شرایطی،عزم ملی و حمایت دستگاهای اجرایی،حاکمیتی و ارگان های فعال و ذیربط در حوزه خانواده، فرهنگ و اقتصاد ضرورتی است که می تواند در افزایش میل و انگیزه زوجین به فرزند آوری نقش موثری را ایفاء کند.
محقق و پژوهشگر اجتماعی عنوان کرد:هر آنچه ثبات شغلی و اقتصادی برای جوانان تقویت شود به همان میزان تمایل برای فرزند آوری نیز افزایش خواهد یافت و بالعکس در شرایطی که فرصت های شغلی و توانایی اقتصادی جوانان ضعیف تر باشد،به همان میزان شاهد هراس از مسئولیت پذیری زوجین برای فرزند آوری خواهیم بود.
وی در خاتمه یادآور شد:می طلبد اقدامات حمایتی در این عرصه با تقویت هر چه بیشتری همراه شود و این مهم با همسویی،هم افزایی و تلاش نهادها و دستگاه های ذیربط فرادستی برای تعریف و طراحی بسته های حمایتی موثر برای زوجین جوان با هدف فرزند آوری،حاصل خواهد شد.
مواد لازم:
1. سیب زمینی ها را به مدت 10 دقیقه در یک قابلمه آب جوش بپزید تا نرم و ترد شوند . آن ها را خوب آبکش نمایید و با گوشتکوب یا پوره کن له نمایید.
2. سیب زمینی ها را داخل غذاساز یا مخلوط کن بریزید و لوبیاها , سیر , آب لیمو و گشنیز تازه را به آن اضافه نمایید.
3. نمک و فلفل را بیافزایید و یک دقیقه دستگاه را روشن نگه دارید تا پوره ی کاملا صاف و یکدستی آماده شود, همچنین می توانید مواد را با هم مخلوط نموده , سپس آن ها را بکوبید و پوره نمایید.
4. مخلوط مواد را داخل یک کاسه بریزید و ماست را به آن اضافه نمایید . پوره را بچشید و چاشنی آن را با نمک و فلفل اندازه نمایید.
5. پاته را با قاشق داخل دیس مخصوص پذیرایی بریزید و با گشنیز خرد شده تزیین نمایید . آن ها را بلافاصله سرو نمایید و یا مدتی در یخچال قرار دهید تا سرد و خنک شوند.
توصیه سرآشپز:
اگر غذاساز ندارید ترجیح می دهید مواد خیلی له نشوند, بهتر اســت آن ها را با پشت چنگال له نمایید.
به گزارش باشگاه خبرنگاران، فرزندآوری عامل بقای نسل، رشد استعدادها، پویایی نیروی انسانی و اقتدار جمعیتی محسوب می شود و در فقدان و خلاء آن علاوه بر به خطر افتادن کانون و نظام خانواده،بافت جمعیتی جامعه نیز با چالش ها و نارسایی هایی مواجه می شود که اثرات و تبعات مخرب آن،بعضا در حوزه ها و عرصه های کلان و ملی کشور نمود و ظهور پیدا می کند.
در طول سالیان گذشته،سیاست های کنترل جمعیت و تشویق به فرزند کمتر،زندگی بهتر از تصمیمات غلط و اشتباهی بود که باعث برخی تغییرات در نظام جمعیتی کشور شد،امری که اخیرا به دفعات و کرات از سوی کارشناسان و صاحب نظران مورد بحث و بررسی قرار گرفته است.
فارغ از برخی سیاست های کلان کشوری در گذشته که به نوعی می توان از آن به عنوان محاسبات و ارزیابی های غلط یاد کرد،برخی از عوامل دیگر نیز در کاهش میل زوجین به فرزند آوری موثر بوده است.
مصطفی رازینی،جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی در نقد و بررسی این پدیده اظهار داشت:اساسا فرزند یکی از ستون ها و پایه های اصلی انسجام و تحکیم بنیان خانواده محسوب می شود که در خلاء و فقدان آن،خانواده با فراز و نشیب های غیر قابل پیش بینی و خسران آوری از منظر اجتماعی،فرهنگی و روحی و عاطفی روبرو خواهد شد.
وی افزود:هراس از پذیرش مسئولیت فرزند،یکی از دلایل موثر در شکل گیری این بی میلی و بی رغبتی زوجین به فرزند آوری محسوب می شود.
جامعه شناس و آسیب شناس مسائل اجتماعی عنوان کرد:هراس و بی میلی مذکور خود معلول عوامل دیگری است که بخش اعظم آن به مسائل اقتصادی باز می گردد.
وی افزود:هزینه ها و مخارج سنگین زندگی،عدم کسب درآمد کافی برای تامین الزامات مادی و اقتصادی،مخارج سنگین پزشکی و به تبع آن هزینه هایی که از دوران طفولیت تا نوجوانی و حتی جوانی برای خانواده و والدین ایجاد می شود از نمونه مواردی به شمار می رود که در کاهش انگیزه فرزند آوری نقش بسزایی ایفا می کند.
رازینی عنوان کرد:در کنار مورد فوق،تزلزل موقعیت شغلی، بی ثبات بودن آن و معضل بیکاری و برخی محدودیت ها در توزیع فرصت های شغلی از دیگر عواملی است که در ظهور و بروز چنین ذهنیتی در میان زوجین بی تاثیر نیست.
*تشویق و ترغیب به فرزندآوری مستلزم پشتیبانی ارگانهای ذیربط است
مرضیه شکوهی،محقق و پژوهشگر حوزه اجتماعی عنوان کرد:کاهش میل و رغبت زوجین به فرزندآوری،نتیجه ای جز بالا رفتن میانگین سنی جمعیت کشور، کاهش جمعیت جوان و تحلیل نیروی کار فعال و انرژیکِ انسانی و به تبع آن تشدید هزینه های بهداشتی و درمانی که جزء اجتناب ناپذیرِ جوامعِ با میانگینِ سنی بالا محسوب می شود ، در پی نخواهد داشت.
وی افزود:در چنین شرایطی،عزم ملی و حمایت دستگاهای اجرایی،حاکمیتی و ارگان های فعال و ذیربط در حوزه خانواده، فرهنگ و اقتصاد ضرورتی است که می تواند در افزایش میل و انگیزه زوجین به فرزند آوری نقش موثری را ایفاء کند.
محقق و پژوهشگر اجتماعی عنوان کرد:هر آنچه ثبات شغلی و اقتصادی برای جوانان تقویت شود به همان میزان تمایل برای فرزند آوری نیز افزایش خواهد یافت و بالعکس در شرایطی که فرصت های شغلی و توانایی اقتصادی جوانان ضعیف تر باشد،به همان میزان شاهد هراس از مسئولیت پذیری زوجین برای فرزند آوری خواهیم بود.
وی در خاتمه یادآور شد:می طلبد اقدامات حمایتی در این عرصه با تقویت هر چه بیشتری همراه شود و این مهم با همسویی،هم افزایی و تلاش نهادها و دستگاه های ذیربط فرادستی برای تعریف و طراحی بسته های حمایتی موثر برای زوجین جوان با هدف فرزند آوری،حاصل خواهد شد.
مواد لازم:
1. سیب زمینی ها را به مدت 10 دقیقه در یک قابلمه آب جوش بپزید تا نرم و ترد شوند . آن ها را خوب آبکش نمایید و با گوشتکوب یا پوره کن له نمایید.
2. سیب زمینی ها را داخل غذاساز یا مخلوط کن بریزید و لوبیاها , سیر , آب لیمو و گشنیز تازه را به آن اضافه نمایید.
3. نمک و فلفل را بیافزایید و یک دقیقه دستگاه را روشن نگه دارید تا پوره ی کاملا صاف و یکدستی آماده شود, همچنین می توانید مواد را با هم مخلوط نموده , سپس آن ها را بکوبید و پوره نمایید.
4. مخلوط مواد را داخل یک کاسه بریزید و ماست را به آن اضافه نمایید . پوره را بچشید و چاشنی آن را با نمک و فلفل اندازه نمایید.
5. پاته را با قاشق داخل دیس مخصوص پذیرایی بریزید و با گشنیز خرد شده تزیین نمایید . آن ها را بلافاصله سرو نمایید و یا مدتی در یخچال قرار دهید تا سرد و خنک شوند.
توصیه سرآشپز:
اگر غذاساز ندارید ترجیح می دهید مواد خیلی له نشوند, بهتر اســت آن ها را با پشت چنگال له نمایید.