تندخویی‌ام آخر، همسرم را از من می‌گیرد... می‌دانم

جام جم سرا: علاوه بر این‌که زود خشمگین می‌شوم و فریاد می‌زنم چند بار هم همسرم را کتک زده‌ام. همیشه بعد از این‌که آرام می‌شوم، پشیمان شده و از او عذرخواهی می‌کنم، اما همسرم می‌گوید: دیگر تحمل اخلاق تند تو را ندارم. به خاطر همین رفتار من، هنوز تصمیم نگرفته‌ایم بچه‌دار شویم. می‌ترسم زندگی‌ام از هم بپاشد. چگونه می‌توانم خشمم را کنترل کنم، در حالی که در زمان عصبانیت اصلا متوجه نیستم چه رفتاری دارم؟

پاسخ مشاور: یکی از موضوعات مورد شکایت همسران و بخصوص خانم‌ها، عصبانیت و رفتار تند طرف مقابل است. خشم کنترل نشده می‌تواند مانند یک کبریت که خانه‌ای را به آتش می‌کشد، تمام خوبی‌ها و محبت‌های شما را در چشم همسرتان از بین ببرد.

خشونت کلامی و فریاد و توهین به اندازه کافی مخرب است. حال اگر خشونت فیزیکی و کتک زدن هم همراه آن باشد، یک زندگی و رابطه غیرقابل اطمینانی‌ ‌ ایجاد می‌کند. شما یک قدم برداشته‌اید که قدم بسیار مهمی است. همین که به رفتار اشتباه خود واقف هستید و می‌دانید مقصر هستید، بخشی از راه اصلاح رفتار را پیموده‌اید.

اگر میزان خشونت شما زیاد است و هنگام خشم هیچ کنترلی بر رفتار خود ندارید، پیشنهاد می‌کنم در اولین فرصت‌ همراه همسرتان به یک مشاور مراجعه کنید. گاهی خشم کنترل نشده می‌تواند باعث خسارت جانی علاوه بر خسارت عاطفی هم بشود. مراجعه شما باید همراه همسرتان باشد، زیرا برخی نکات را در طول دوران درمان باید همسرتان رعایت کند تا شما موفق شوید، اما تا قبل از این‌که مراجعه حضوری داشته باشید برخی رفتارها را رعایت کنید.

ما انسان‌ها توانایی بالایی داریم.اگر خودمان این نکته را قبول کنیم، می‌توانیم رفتارمان را تغییر دهیم. بهتر است خودتان تلاش کنید تا بر خشمتان مسلط شوید. راهکارهای ساده‌ای مانند تغییر موقعیت و ترک محل می‌تواند به شما کمک کند. با همسرتان قرار بگذارید که هر وقت خشمگین شدید، از خانه خارج شوید. کمی راه بروید، با ماشین دوری بزنید. اگر اهل ورزش هستید، به باشگاه بروید یا در پارک بدوید. خلاصه کاری کنید که کمی از موقعیت دور باشید تا بتوانید بر خودتان مسلط شوید.

سعی کنید در‌باره خشمتان صحبت کنید، اما با فردی منطقی و در زمانی مناسب. وقتی موضوعی عصبانی‌تان می‌کند در مورد آن صحبت کنید، اگر شنونده‌تان مناسب نیست موقعیت را ترک و سعی کنید در اولین فرصت پیرامون این مساله با کسی صحبت کنید که توانایی همدلی با شما را داشته باشد.

نوشیدن یک لیوان آب خنک هم می‌تواند گاهی به آرام‌شدن‌تان کمک کند، اما در درجه اول باید تصمیم بگیرید رفتارتان را تغییر دهید. در شرایطی که فرد آستانه تحریکش خیلی پایین باشد، حتی ممکن است روان‌شناس او را به روانپزشک ارجاع دهد و داروی آرامبخش برایش تجویز شود، اما اگر در مورد شما چنین شد، بازهم فراموش نکنید خودتان باید اراده کنید و تصمیم بگیرید که رفتارتان را اصلاح کنید.

ندا داوودی / چاردیواری (ضمیمه دوشنبه روزنامه جام جم)

آخر، من از دست این خانواده بدبین و زودباور چه کنم؟!

پاسخ مشاور:‌ در آنچه گفته‌اید ۳ نکته وجود دارد:

1 - مقایسه کردن
به طور کلی مسئله مقایسه کردن، امری مطلوب به شمار نمی‌رود و باعث بیشتر شدن فاصله شما و خانواده‌تان می‌شود؛ بنا بر این توجه داشته باشید که اولاً قرار نیست همه افراد و خانواده‌ها مثل هم رفتار کنند و می‌توان گفت عملکرد هر خانواده‌ای به شخصیت افراد آن خانواده و عواملی مانند سطح تحصیلات، ویژگی‌های اخلاقی و فردی، شرایط اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آن‌ها بستگی دارد و به دلیل یکسان نبودن این عوامل و شرایط در خانواده‌های مختلف، رفتارهای متفاوتی را شاهدیم. ثانیاً میزان اطلاعات و آگاهی شما از خانواده خودتان و مشکلات داخلی آن بمراتب بیشتر است و قطعاًَ از مشکلات و زوایای پنهان زندگی دیگران آگاهی ندارید. به همین دلیل، در واقع عملاً باطن زندگی خود را با ظاهر زندگی دیگران مقایسه می‌کنید و این کار عادلانه و منطقی نیست.

2 - زودباوری و دهان بینی
توجه داشته باشید که حتی در صورت وجود این مسئله در بین اعضای خانواده‌تان، شما نیز باید بتوانید مانند دیگران از این ویژگی آن‌ها استفاده کنید و اگر قادر نیستید آن‌ها را تحت تأثیر قرار دهید باید به دنبال یافتن علت این بی‌اعتمادی باشید زیرا هر شخصی با هر ویژگی مثبت و یا منفی، زمانی از دیگران پذیرش خواهد داشت که به آن‌ها اعتماد کند. به نظر می‌رسد که شما در کسب اعتماد آن‌ها موفق نبوده‌اید و باید در راستای به دست آوردن این اعتماد بیشتر تلاش کنید.

به یاد داشته باشید که این امر صرفاً از طریق رفتارهای درست و منطقی محقق می‌شود، نه حرف و شعار.

3 - قضاوت درباره شما
آنچه اهمیت بیشتری دارد، سطح انتظارات و میزان انتقادپذیری شماست؛ به گونه‌ای که اگر سعی کنید توقعات خود را قدری محدودتر کنید و دیدگاه‌های انتقادی دیگران را بدون ذهنیت و پیشداوری‌های منفی مورد بررسی قرار دهید، بدون شک بسیاری از دلخوری‌ها به وجود نخواهد آمد و شما هم خواهید توانست از پدید آمدن آن‌ها پیشگیری کنید.
اینکه همه افراد بخواهند درباره شما به دلخواه و منفی صحبت کنند، امری است که به بررسی و تأمل بیشتری نیاز دارد زیرا افراد متعهد و مثبت‌نگر نیز قطعاً در بین اطرافیان شما وجود دارند که ویژگی‌های مثبت و واقعیت‌های خوب شما را نیز بیان کنند؛ بنابراین توصیه می‌کنم ضمن صبوری، سعی کنید از پیشداوری منفی درباره خانواده و اطرافیانتان بپرهیزید و مثبت‌اندیشی را تمرین کنید تا در نتیجه این افکار مثبت بتوانید روی اعضای خانواده خود تأثیر بگذارید. مطمئن باشید اگر منطقی و عادلانه رفتار کنید و قدرت بخشش و گذشت را در خود تقویت کنید، خیلی زود دیدگاه دیگران به شما تغییر خواهد کرد و مورد اعتماد آن‌ها واقع خواهید شد. در این صورت دیگر آن‌ها حرف‌های منفی دیگران را درباره شما براحتی نخواهند پذیرفت.
ضمناً مراجعه به یک روانشناس و مشاور باتجربه نیز می‌تواند در این راه به شما کمک کند. (حسین محرابی – روانشناس/ خراسان)

---

*انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی در «جام جم سرا» لزوماً به معنای تایید یا رد محتوای آن نیست و صرفاً به قصد اطلاع کاربران بازنشر می‌شود.