بجنورد- ایرنا- با حضور دکتر ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی و شماری از مسئولان کشوری، استانی و کارآفرینان، سند کارآفرینی خراسان شمالی رونمایی شد.
هفته نامه تجارت فردا - ایمان فرجام نیا: از آدام اسمیت، پدر علم اقتصاد و بنیانگذار مکتب کلاسیک، عبارت معروفی به یادگار مانده که میگوید: «دولتها نمیتوانند تاجران خوبی باشند.» تامل در فحوای این جمله -از ناحیه شخصیتی که نقش بسزایی در تحول در علم اقتصاد داشته- میتواند بسیار درسآموز باشد. تجربیات بسیاری در سراسر دنیا از بنگاهداری و کارآفرینی دولت در اقتصاد وجود دارد که به شکست منتهی شده است.
شوروی با تجربه سالیان سال حاکمیت اقتصاد دولتی و بنگاهداری دولت، در نهایت به ورطه فروپاشی غلتید. یا در اروپا، کشوری مانند انگلستان نتیجه تمایل به دولتگرایی- در عرصه اقتصاد- در دهههای 1950 و 1960 میلادی را حدود دو دهه بعد یعنی در دهه 1980 چشید و از همان دهه هنگامی که با انحرافات جدی در اقتصاد مواجه شد، برای رهایی از چنگال اقتصاد دولتی، واگذاری بنگاهها به بخش خصوصی را آغاز کرد.
ماهیت دولت به گونهای است که قادر به تصدیگری و بنگاهداری به شکل کارآمد نیست. دولتها ذاتاً برای سیاستگذاری، تصمیمسازی و ارائه خدمات عمومی ایجاد شدهاند. دولت نمیتواند جایگاه سیاستگذاری و تصدیگری را به طور همزمان حفظ کند. جمع این دو محال است. دولتی را تصور کنید که مدیریت یک بنگاه اقتصادی را بر عهده دارد -که در ایران مصادیق بسیاری از این بنگاهها وجود دارد- علاوه بر محدودیتهایی که دولت برای مدیریت شایسته این بنگاه با آن مواجه است، خواسته یا ناخواسته به سوی سلب استقلال این بنگاه نیز گام برمیدارد. دولتی که هم کلید دخل را در دست دارد و هم مالیاتستان است و البته بنگاهدار نیز هست، چگونه میتواند عدالت را برقرار کند و از توزیع رانت بپرهیزد؟ بر این اساس میتوان نتیجه گرفت شغلآفرینی دولت رقابت را نیز به مسلخ میبرد. بنابراین، ماهیت دولت در تضاد با بنگاهداری است.
مساله کارآفرینی و ایجاد ارزش افزوده به واسطه نقشآفرینی و تولید توسط بخش خصوصی ریشه در انقلاب صنعتی دارد. در واقع با بسترها و مقدماتی که به تدریج در پس انقلاب صنعتی شکل گرفته بود، کشورهای اروپایی به این ارزیابی رسیدند که در چارچوبی مجزا از بدنه دولت، تولید ثروت برای اداره امور کشور صورت گیرد تا با درآمد ناشی از کسب و کارهای غیردولتی و مالیاتی که به دولت پرداخت میشود، به ارتقای سطح خدمات عمومی که دولتها مامور ارائه آن هستند، کمک کنند.
دستیابی به این بلوغ در جوامع، مستلزم تحقق سه پیششرط است؛ نخست آنکه، درک کافی از اهمیت کارآفرینی بخش خصوصی در میان دولتمردان و تصمیمسازان در عرصه حکمرانی به وجود آید و این نگرش در عرصه عمل به منصه ظهور برسد. صرف اظهارات شعاری که به کرات در ایران مطرح شده است، کافی نیست. دومین مولفه آن است که فرهنگ کارآفرینی در کشور شکل گرفته باشد و به صاحبان سرمایه و صنعت با دیده مذمت نگریسته نشود. چه آنکه، مطالعه تجربه کارآفرینی در ایران، نشاندهنده آن است که از دلایل عدم دستیابی به رشد اقتصادی مانا و پایدار، عدم فرهنگسازی مناسب در سطوح مختلف جامعه است؛ چرا که همواره فرهنگ برخورد با سرمایه و سرمایهدار در کشور مغفول مانده و برای اقشار مختلف مردم به درستی تبیین نشده است.
و اما مولفه مهم و اثرگذار در توسعه شغلآفرینی بخش خصوصی، شگرد و عملکرد همین بخش است. بخش خصوصی باید با رفتار و عملکرد خویش این پیام را به جامعه مخابره کند که به دنبال حداکثر شدن منافع ملی است و حداکثر شدن منافع خود را در پرتو حداکثر شدن منافع ملی میبیند. مانند آنچه برندهای بزرگ و معتبر در عرصه بینالملل به نمایش گذاشتهاند. به معنای دیگر، بخش خصوصی در کشورهای توسعهیافته، نگرشی کاملاً حرفهای نسبت به کسبوکار خود دارد. در مقابل اما، کارآفرینان ایرانی با اجبار و ناچار به تحمل شرایط نامساعد فضای کسب و کار که از قضا اقتصاد دولتی پدیدآورنده آن است، اسیر روزمرگی و تولید معیشتی است نه تولید حرفهای.
نکته مهم دیگری که مانع توسعه کارآفرینی از سوی بخش خصوصی واقعی در ایران و کشورهای مشابه ایران شده، آن است که درآمد دولت از جایی غیر از بخش خصوصی و از چاههای نفت تامین میشود. بدیهی است تا مادامی که امور خود را از منبع نفت رتق و فتق میکنند، توجهی به الزامات توسعه بخش خصوصی و کارآفرینی توسط فعالان اقتصادی مبذول نخواهد کرد. بخش خصوصی نیز در چنین شرایطی احساس رهاشدگی داشته و ایبسا در فضایی که در آن سوءظن و بدبینی حاکم است، به تولید و کسب و کار میپردازد. در این صورت، بخش خصوصی آبستن بسیاری از حوادث ناگوار خواهد بود که تبعات آن تمام کشور را دربر خواهد گرفت. در واقع، نعمت نفت مانع از آن میشود که دولت به درک دقیق و اصیلی از فعالیتهای کارآفرینانه توسط بخش خصوصی برسد.
بررسی رفتار دولت و نوع نگرش آن به بخش خصوصی، دستکم طی دهههای اخیر نشان میدهد که هرگاه درآمد بیشتری از ناحیه نفت عاید دولت شده، توجه کمتری به مالیاتها و متعاقب آن کسب و کار بخش خصوصی داشته است و هرگاه درآمد نفتی کاهش یافته، نگاه دولت به مالیاتها معطوف شده بنابراین مناسبات میان دولت و بخش خصوصی، مناسباتی سراسر توام با بیاعتمادی و با سرمایه اجتماعی حداقلی بوده است. بخش خصوصی ایران به معنای واقعی از ورود به فعالیتهایی با مختصات بزرگ بیم دارد. این در حالی است که در کشورهای پیشرو، ترس بخش خصوصی از فعالیت در عرصه کسب و کار از سوی دولتها رفع شده است. یعنی دولتها، میدان را برای بخش خصوصی گشوده و در عین حال، آنها را مقید کرده که در چارچوب سیاستهای مالی کشور مالیات دولت را بپردازند و افزون بر این، اشتغال هم ایجاد کنند.
در شواهد به جا مانده از روند رشد مالزی به این نکته اشاره شده است که قریب 30 سال پیش، هنگامی که این کشور به سمت توسعه خیز برداشت، ماهاتیرمحمد، معمار مالزی نوین، مرتب به بدنه دولت و سیاستگذاران این نکته را گوشزد میکرد که سیاستگذاریها به گونهای باشد که درآمد و توان خلاقیت بخش خصوصی افزایش پیدا کند. البته مقام سیاستگذار باید قیودی را نظیر توجه به محیط زیست، فقر و توزیع مطلوب درآمدها و مسائلی از این دست مدنظر قرار میداد. به این دلیل که ممر دیگری جز مالیات که ناشی از فعالیت بخش خصوصی بود، در اختیار نداشت و دولت برای آنکه مالیات بیشتری دریافت کند، باید بخش خصوصی ثروتمندی ایجاد میکرد. در واقع باید بخش خصوصی توانمند و پیشرانی در کشور وجود داشته باشد که به راحتی بتواند از آن مالیات دریافت کند. به ویژه زمانی که کارآفرینان احساس رضایتمندی از دولت داشته باشند و دولت را پشتیبان خود بدانند، برای پرداخت مالیات مهیا خواهد بود. ضمن آنکه بخش خصوصی در کشورهای توسعهیافته، اثر مالیاتهایی را که میپردازد در ارتقای سطح خدمات عمومی مشاهده میکند. بخش خصوصی ایران اما در چنین شرایطی قرار ندارد و از سرنوشت مالیاتی که میپردازد مطلع نمیشود.
اگر دولتمردان در ایران اکنون با صراحت از کارآفرینی بخش خصوصی دفاع میکنند، آیا به این دلیل نیست که بودجههای سنواتی صرفاً صرف امور جاری میشود و درآمدهای نفتی دیگر تکافوی نیازهای دولت را نمیدهد؟ و چهبسا با افزایش درآمدهای نفتی بار دیگر دولتمردان به این بخش بیاعتنا شوند.
اگر دولت میان کارکردهای درآمد نفتی و مالیاتی تفکیک قائل نشود و کشور با درآمدهای مالیاتی اداره نشود، امیدی به توسعه کارآفرینی کنشگران اقتصادی نخواهد بود و البته دولت خود را به بخش خصوصی پاسخگو نخواهد دانست.
البته چرا بخشی از بیاعتنایی که دولتها در ادوار مختلف به بخش خصوصی روا داشتهاند، به نوع کنش فعالان این بخش نیز بازمیگردد. چه آنکه، به نظر میرسد، بخش خصوصی، نتوانسته تواناییهای خود را به دولت اثبات کند. اگر چه باید پذیرفت که فعالان اقتصادی در فضای نامساعدی به کسب و کار مشغولاند اما کلید حل برخی از مشکلات در دست خود آنهاست. وقتی آنها نمیتوانند در فعالیتهای تیمی شرکت کرده و روابط درونبخشی خود را مدیریت کنند، دولت نیز پیام مثبتی را از فعالیتهای آنها دریافت نخواهد کرد. رویهای که در این بخش حاکم بوده، اینگونه است که فعالان اقتصادی نه با زبان تشکلی که اغلب از منافع کارگاه خود دفاع میکنند و دولت تصور میکند که صرفاً این فرد است که در صنعت دارای مساله است. اما وقتی بنگاهداران، تحت لوای تشکلها متحد شوند و تشکلها نیز از سوی افراد حرفهای مدیریت شود، بخش خصوصی میتواند به راحتی خواسته خود را به کرسی بنشاند و اقامه دعوی کند.
گفتوگو با موسی غنینژاد درباره تغییر نگرش دولتمردان به مقوله کارآفرینی
پرسشهای خود را در باب تغییر دیدگاه دولتمردان به کارآفرینی بخش خصوصی با موسی غنینژاد، یکی از اقتصاددانان برجسته کشور در میان گذاشتیم و او چنین گفت: «چه پیش از انقلاب اسلامی و چه پس از آن، بودند دولتمردانی که موافق اقتصاد دولتی نبودند و بیشتر به رشد بخش خصوصی تمایل داشتند، اما به دلیل آنکه در چارچوب اقتصاد دولتی فعالیت میکردند، کار چندانی از دستشان برنمیآمد.» او البته در بخش دیگری از این گفت و شنود، میگوید اقتصاد دولتی دشمن کارآفرینی بود نه دولتمردان. غنینژاد درباره مصائبی که بر صاحبان سرمایه گذشته است، نیز سخن گفت. او بر این عقیده است که بهترین کاری که دولت در شرایط کنونی و پس از کسب تجربه نزدیک به چهار دهه باید انجام دهد آزادسازی فضای کسب و کار و برچیدن نهادهای دولتی سرکوبگر بازار است.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در یکی از سخنرانیهای خویش با تاکید بر اینکه شغلآفرینی، کار دولت نیست، دولت را به فراهم کردن شرایطی که افراد بتوانند در آن کارآفرینی کنند، توصیه کرده است. اینکه فردی همچون ایشان و البته سایر دولتمردان به چنین نگرشی درمورد ثروتآفرینی دست یافتهاند، موید چیست؟
کسانی مانند آیتالله هاشمیرفسنجانی که خود تجربه فعالیت اقتصادی را دارند، طبیعتاً نسبت به اینگونه مسائل از دید واقعبینانهتر و عملیتری برخوردار هستند. سخنان ایشان بیشتر ناظر بر معضل بیکاری فارغالتحصیلان دانشگاهی است که به راحتی نمیتوانند کار پیدا کنند و دولت نمیتواند برای آنها کار ایجاد کند، اما میتواند زمینه ایجاد اشتغال را برای آنها فراهم آورد. مشکل در حقیقت به همین مساله بازمیگردد که دولت چگونه میتواند زمینهساز ایجاد اشتغال یا رونق اقتصادی شود تا جوانان فارغالتحصیل دانشگاهها که نرخ بیکاری در میان آنها بسیار بالاست، بتوانند وارد بازار کار شوند و شغلی مناسب تحصیلات خود پیدا کنند. دو نوع نگاه در این خصوص وجود دارد، یکی نگاه دولتی که معتقد است دولت متولی همه امور مردم اعم از اقتصادی و... است و از اینرو اشتغال را هم باید دولت مستقیماً ایجاد کند؛ و دیگری نگاهی که رویکرد بازتری به جامعه دارد و بر این رای است که اگر فضای کسب و کار مناسب باشد، مردم خود به خوبی از عهده کارآفرینی برمیآیند؛ البته به شرط اینکه دولت به بهانه کمک به این امر، مانعتراشی نکند.
مسالهای که وجود دارد، این است که این بختک، مانع شکلگیری انگیزه کارآفرینی در ایران شده است. ما سرمایهدارانی را شاهد هستیم که یا دست از کار و تولید کشیدهاند یا سرمایه خود را به خارج از ایران کوچاندهاند. فکر میکنید چه عواملی کارآفرینی در ایران را با مشقت همراه کرده است؟
اجازه دهید پرسش خود را اینگونه مطرح کنم؛ کارآفرینی در ایران با چه مصائبی همراه بوده است؟
اگر منظور شما از کارآفرینی فعالیتهای کارآفرینی باشد، واضح است که محیط آزاد و رقابتی مانند اکسیژن برای حیات کارآفرینها ضرورت دارد. نگاهی به تجربه اقتصادی از سالهای 1340 شمسی به این سو نشان میدهد هرزمان دولت فضای فعالیتهای اقتصادی را آزاد کرده و از دخالت در امور بخش خصوصی امتناع ورزیده، بنگاههای جدید و بسیار کارآمدی به وجود آمدهاند. حتی در سالهای اولیه پس از انقلاب اسلامی که فعالیتهای بخش خصوصی به شدت محدود شد، در عرصههایی که دولت به دلایلی دخالت نمیکرد، وضع همیشه بهتر بود.
بر این اساس و به گواه ادعای کسانی که در مورد احوال و سرگذشت کارآفرینان مطالعاتی داشتهاند، در طول دهههای گذشته چه در عصر پهلوی و چه پس از آن، دولتها بزرگترین دشمنان کارآفرینی در ایران بودهاند. شما با این انگاره موافق هستید؟
مصیبت بزرگی چون دریافت مجوز که شما از آن یاد کردید و البته سایر ضوابط دستوپاگیر ناشی از نوعی سرمایهستیزی و نگرش منفی عاملان دولت در دستگاههای دولتی نسبت به کارآفرینان است. بدبینی دولتمردان به سرمایهداران و کارآفرینان در طول دهههای گذشته ناشی از چه بوده است و این بدبینی، کارآفرینی در ایران را به چه سمت و سویی سوق داده است؟
نکته مهمی که در رابطه با پرسش شما باید همیشه در ذهن داشت این است که دولتمرد یعنی سیاستمدار و سیاستمدار کسی است که دنبال کسب و حفظ قدرت است و قدرت ذاتاً تمایل به انحصار دارد. به سخن دیگر سیاستمدار میخواهد در برابر قدرت او نیروی معارضی که احیاناً ممکن است موقعیت او را به چالش بکشد وجود نداشته باشد. قدرت اقتصادی بالقوه میتواند منشأ قدرت سیاسی باشد و این واقعیتی است که سیاستمداران را خوش نمیآید. از اینرو آنها اغلب نسبت به قدرت اقتصادی بدبین و مظنوناند و ترجیح میدهند سرنخهای قدرت اقتصادی را در اختیار خود داشته باشند. شما اگر به تاریخ معاصر کشور رجوع کنید،
درمییابید یکی از دلایل مهمی که پهلوی دوم اصرار به انجام اصلاحات ارضی داشت این بود که زمینداران بزرگ، قدرت اقتصادی و به تبع آن قدرت سیاسی داشتند. اکثر کرسیهای مجلس شورای ملی اغلب در اختیار آنها بود و از این طریق در قوه مجریه نیز نفوذ داشتند. شاه پس از انجام اصلاحات ارضی و درهم کوبیدن قدرت زمینداران بزرگ یا به اصطلاح فئودالیسم، صراحتاً و به دفعات اعلام کرد هیچگاه اجازه نخواهد داد، قدرت اقتصادی از نوع دیگری به نام «فئودالیسم صنعتی» شکل بگیرد.
در شرایطی که صاحبان کسب و کار میتوانند به راحتی به کسب و کار اقتصادی بپردازند، به چه دلیل دولتها برای دخالت در کار آنها اصرار دارند؟
گمان میکنم پیش از این به بخشی از این پرسش شما پاسخ دادهام اینجا فقط اضافه میکنم که دولتی کردن اقتصاد آسان و غیردولتی کردن آن بسیار مشکل است. توجیه دخالت دولت در امور اقتصادی و کسب و کار مردم معمولاً از دو نوع است، یکی اینکه دولت وارد حوزههایی از فعالیت اقتصادی میشود که بخش خصوصی مایل یا قادر به انجام آن نیست. این حوزهها را در زبان علم اقتصاد ناظر به تولید کالاهای عمومی میدانند که زیرساختهای اقتصادی از این جملهاند. اما از گذشتههای دور یعنی از زمان رضاشاه این مساله هم مطرح شد که بخش خصوصی توان مالی و کارشناسی برای ورود به صنایع بزرگ جدید را ندارد و بهتر است دولت این فعالیتها را آغاز کند و پس از راه افتادن موفقیتآمیزشان، آنها را به بخش خصوصی واگذار کند.
البته در مقابل، گروهی از کارآفرینان هم هستند که مدافع نقشآفرینی دولت در اقتصاد هستند و گویی قادر نیستند به طور مستقل از دولت به کسب و کار بپردازند. این گروه بر این عقیدهاند که اگر دولت پایش را از اقتصاد بیرون بکشد، سنگ روی سنگ بند نمیشود. این نگرش به چه دلیل در میان صاحبان کسب و کار در ایران شکل گرفته است؟
نکتهای که شما به آن اشاره کردید بسیار مهم است و یکی از معضلات بزرگ بیرون آمدن از تله اقتصاد دولتی است؛ چرا که گروههایی از فعالان بخش خصوصی به نوعی از مداخله دولت در امورشان دفاع میکنند. علت این امر را در تداوم اقتصاد دولتی و به نوعی عادتکردن بخش خصوصی با آن باید جستوجو کرد. البته معدود فعالانی در بخش خصوصی هم هستند که از برخی رانتهای دولتی و امتیازات انحصاری سود میبرند و از این جهت تمایلی به خروج دولت از حوزه اقتصاد ندارند. اینجاست که فعالان بخش خصوصی حقیقی باید با این گروه بنگاههای ذینفع در اقتصاد دولتی مرزبندی کرده و منافع خود را همسو با منافع ملی تعریف کنند نه در مقابل آن. این نکته را هم باید اضافه کنم که شاید عدهای هم نه صرفاً به خاطر منافع خاص بلکه به جهت ناآگاهی و ترس، خواهان چتر حمایتی دولت از خود هستند. اینها باید توجه کنند که دولتها همیشه بیشتر از آن چیزی که میدهند میستانند و در این نوع بده بستانها در نهایت و در درازمدت فعالان اقتصادی بازندهاند؛ مگر اینکه خود را به زائدههای بیاختیار و بیمقدار سیستم دولتی تبدیل کنند.
کارآفرینان ایرانی در طول دهههای گذشته، با فراز و نشیبهای بسیاری روبهرو بودهاند و شاید یکی از پرمخاطرهترین دورههایی که صاحبان سرمایه در ایران سپری کردند، ملی کردن صنایع و مصادره اموال کارآفرینان بود. آیا این سختترین دوره برای کارآفرینان در ایران بوده است؟
در کنار نگرش منفی دولتیها و البته اقتصاد دولتی که بنگاهداری بخش خصوصی را با محدودیت مواجه کرد، نقش روشنفکران را هم در شکلگیری نگرش منفی مردم علیه کارآفرینان و بنگاهداران بزرگ نباید نادیده گرفت؛ کارآفرینی بخش خصوصی از ناحیه روشنفکران چه آسیبهایی را متحمل شده است؟
روشنفکران به طور کلی، حتی در کشورهای پیشرفته میانه خوبی با سرمایهداری و اقتصاد بازار ندارند و وقتی شما به کشورهای جهان سوم میآیید این مشکل چندین برابر میشود. تفکرات روشنفکران ایرانی از سالهای 1320 شمسی به بعد عمدتاً چپ و ضدسرمایهداری بود. با گذر زمان در دهههای 1340 و 1350 این مساله تشدید هم شد. پدیده نسبتاً جدید در این دو دهه نفوذ اندیشههای چپ در جریانهای سیاسی- مذهبی بود. نیروهای مذهبی سنتی همیشه با اندیشههای چپگرایانه مرزبندی روشنی داشتند اما با رشد اسلام سیاسی در میان روشنفکران جوان و تحصیلکرده غرب که به شدت تحت نفوذ اندیشههای مارکسیستی بودند، گرایش جدیدی پدید آمد که درواقع ترکیبی نامتجانس از تفکر چپ و اسلام بود. نمونه برجسته این نوع از روشنفکران دکتر علی شریعتی است که تفکرات و تبلیغات گسترده ضدسرمایهداری او تاثیر مهمی روی مبارزان سیاسی در جریان انقلاب اسلامی گذاشت.
درست است که او یک سال پیش از انقلاب اسلامی فوت کرد اما جای تردید نیست که مهر تفکرات او بر ایدئولوژی انقلابیون به ویژه در حوزه اقتصادی خورده است. مصادرههای اموال فعالان اقتصادی بخش خصوصی و تبدیل کردن سرمایهدار به ناسزای سیاسی، ریشه در ایدئولوژی تبلیغی دکتر شریعتی و دیگر روشنفکران همفکر او اعم از مذهبی و غیرمذهبی داشت. تبلیغات ضدسرمایهداری روشنفکران چپگرا فضای عمومی جامعه را به قدری علیه بنگاهداری خصوصی یا به اصطلاح سرمایهداری تهییج و تحریک کرده بود که اوایل انقلاب نهتنها بازاریان و فعالان اقتصادی متدین و متشرع بلکه حتی وعاظ دینی هم جسارت دفاع علنی از مالکیت خصوصی را که از مشهورات شرعی اسلام است، نداشتند.
تبیان به نقل از گزارش خبرگزاری مهر، مریم مجاهدی حافظ کل مهد قرآن استان قزوین در بیست و هشتمین دوره مسابقات سراسری حفظ، ترتیل قرائت و تفسیر قرآن کریم وزارت جهاد کشاورزی که در استان قم برگزار شد. رتبه دوم حفظ ۲۰ جزء قرآن این دوره مسابقات را به خود اختصاص داد.
بنابراین گزارش مریم مجاهدی متولد ۱۳۸۱ شهرستان قزوین طی مدت ۲ سال و نیم با تلاش شبانه روزی و مجدانه خود بهره گیری از آموزش های اساتید و مربیان و راهنماییهای ارزشمند استاد پرویز خوش پنجه مدیر مهد قرآن قزوین به حفظ کل قرآن کریم نائل شده است.
این گزارش حاکیست کسب رتبه های ممتاز در رشته حفظ ده جزء آزمون های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسابقات قرآنی آموزش و پرورش مرحله استانی در کارنامه افتخارات بانوی حافظ کل قرآن عضو مؤسسه کشوری مهد قران قرار دارد.
یادآور می شود از سوی سید محمود چاوشی مدیر مؤسسه کشوری مهد قرآن پیام تبریک برای بانوی حافظ کل جوان مهد قرآن استان قزوین ارسال گردید.
دهمین دوره ارزیابی و انتخاب نمایندگان ایران برای مسابقات قرآن
شرکت 700 دانش آموز در مسابقات قرآن اروندکنار
قاریان فینالیست مسابقات سراسری قرآن معرفی شدند
اسامی راه یافتگان به مرحله نهایی مسابقات معارف قرآن کریم خواهران
کریستیانو رونالدو راه می رود و پول می آفریند. او خوش تیپ و خوش قیافه است و از آنجایی که در کنار مسی برترین فوتبالیست کنونی دنیا به شمار می رود شرکت های تبلیغاتی زیادی برای او صف می کشند.
این شرکت ها و این برندهای مشهور تجاری حاضرند برای یک عکس از رونالدو و یا یک ویدیوی یک دقیقه ای از این سوپر استار پرتغالی برای تبلیغ کالایشان صدها هزار یورو و چه بسا میلیون ها یورو پول به پای او بریزند.
بر اساس آخرین گزارش رونالدو ۴۱٫۵ میلیون یورو از طریق حضور در آگهی های تبلیغاتی درآمد دارد. او هم اکنون تبلیغاتی برای برندهای مختلف پوشاک، لوازم بهداشتی و ورزشی، انواع خوراکی، روغن موتور، ساعت و …. انجام می دهد و در پی همین تبلیغ هاست که ثروت او روز به روز بیشتر می شود.
رونالدو بیش از ۱۰۰ میلیون بار در فیسبوک لایک خورده و در توئیتر نیز بیش از ۳۰ میلیون دنبال کننده دارد. با این اوصاف بسیار محبوب است، محبوبیتی که باعث شده عظیم ترین کمپانی های دنیا برای بستن قرارداد با او از سر و کول هم بالا بروند.
تبیان به نقل از گزارش خبرگزاری مهر، مریم مجاهدی حافظ کل مهد قرآن استان قزوین در بیست و هشتمین دوره مسابقات سراسری حفظ، ترتیل قرائت و تفسیر قرآن کریم وزارت جهاد کشاورزی که در استان قم برگزار شد. رتبه دوم حفظ ۲۰ جزء قرآن این دوره مسابقات را به خود اختصاص داد.
بنابراین گزارش مریم مجاهدی متولد ۱۳۸۱ شهرستان قزوین طی مدت ۲ سال و نیم با تلاش شبانه روزی و مجدانه خود بهره گیری از آموزش های اساتید و مربیان و راهنماییهای ارزشمند استاد پرویز خوش پنجه مدیر مهد قرآن قزوین به حفظ کل قرآن کریم نائل شده است.
این گزارش حاکیست کسب رتبه های ممتاز در رشته حفظ ده جزء آزمون های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسابقات قرآنی آموزش و پرورش مرحله استانی در کارنامه افتخارات بانوی حافظ کل قرآن عضو مؤسسه کشوری مهد قران قرار دارد.
یادآور می شود از سوی سید محمود چاوشی مدیر مؤسسه کشوری مهد قرآن پیام تبریک برای بانوی حافظ کل جوان مهد قرآن استان قزوین ارسال گردید.
دهمین دوره ارزیابی و انتخاب نمایندگان ایران برای مسابقات قرآن
شرکت 700 دانش آموز در مسابقات قرآن اروندکنار
قاریان فینالیست مسابقات سراسری قرآن معرفی شدند
اسامی راه یافتگان به مرحله نهایی مسابقات معارف قرآن کریم خواهران
بر این مبنا مهم ترین خصلت آمایش سرزمین، جامع نگری، دور اندیشی، کل گرایی، کیفیت گرایی و سازماندهی فضای کشور است. هدف آن توزیع بهینه جمعیت و فعالیت در پهنه سرزمین است به گونه ای که در منطقه متناسب با قابلیت ها و پتانسیل های خود از طیف مناسبی از فعالیت های اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتی متناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد.
به عبارت دیگر هدف آمایش سرزمین، سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در جهت منافع ملی است. پس برنامه ریزی آمایش سرزمین با توجه به ظرفیت ها و مزیت های فعالیت در مناطق می تواند در برنامه ریزی توسعه کارآفرینی مناطق مختلف با توجه به ویژگی های آن راهگشا باشد.
مفهوم اکوسیستم کارآفرینی
اکوسیستم یا «زیست بوم» یا «بوم سازگان» در لغت به معنی مجموعه ای از جانداران، عناصر طبیعی و محیط جغرافیایی است که در تعامل قانونمند با یکدیگر به تعادل دست یافته اند. این واژه در سال 1935 به وجود آمده است.
«اکوسیستم کارآفرینی» به مجموعه افراد، سازمان ها، روش ها، قوانین، رویدادها و ... در یک محدوده جغرافیایی گفته می شود که بر فعالیت های کارآفرینی (و نه اشتغال زایی) در آن منطقه اثر می گذارد. سازمان یافتن یک اکوسیستم کارآفرینی به حداقل یک دهه تلاش و تعهد و حضور مفید همه این اجزا نیاز دارد.
اجزای اکوسیستم کارآفرینی عبارت است از دولت و سازمان های دولتی، شرکت های بزرگ، سازمان های خیریه، حمایت گر و انجمن های رسمی و غیررسمی، رسانه ها اعم از نوشتاری، دیجیتال، تصویری یا غیرتصویری در مقیاس محلی تا ملی، سرمایه گذاران در مقیاس خرد یا کلان، علاقه مندان، مروجین، سازمان های واسط و تشکیلات صنفی، شتاب دهنده ها (تسهیل گری در تامین مالی اولیه، فراهم سازی فضای کار، برنامه عملیاتی، آموزش های مرتبط و ... در ازای دریافت درصدی از سهام)، مراکز آموزشی، مراکز رشد دانشگاهی، مهیاکنندگان خدمات از قبیل وکلا، گرافیست ها،حسابداران، مشاوران کسب و کار، ثبت شرکت، بیمه، اداره کار و مالیات، مراکز کاروندی و جمع کاری به عنوان مکان های مهیاکننده امکانات اولیه برای کار کردن سازمان های نوپای مستقل، سازمان های نوپا (Startup که هسته اصلی اکوسیستم محسوب می شوند) و مربیان.
به طور کلی اجزای اکوسیستم کارآفرینی را می توان در 6 قلمرو بازار (مشتری های اولیه و شبکه هایی همچون شبکه کارآفرینی و شرکت های بین المللی)، سیاست (شیوه های رهبری مستحکم و پشتیبانی از ساختارهای دولت در چارچوب نهاده، مقررات و مشوق ها)، سرمایه مالی (وام های خرد، تامین بودجه سرمایه گذاری، ریسک پذیری)، فرهنگ (موقعیت های قابل مشاهده، تحمل ریسک و شکست و موقعیت اجتماعی کارآفرینان)، حمایت ها (زیرساخت ها، حمایت های حرفه ای همچون قانونی و حسابداری و سازمان های غیر دولتی)، سرمایه انسانی (موسسات آموزشی و نیروی کار) تقسیم بندی کرد که دارای ارتباط سیستمی هستند.
بر اساس گزارش مرکز پژوهش کارآفرینی و توسعه جهانی، ایران رتبه 80 از میان 132 کشور بررسی شده (امتیاز 28.8 از 100 نمره) به خود اختصاص داده است. در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، ایران دارای رتبه 14 از میان 15 کشور است. سه زیرشاخصی که توسط سازمان مذکور برای امتیازبندی ایران استفاده شده است، عبارت است از:
* نگرش نسبت به کارآفرینی: 32.8 (از 100 نمره) و رتبه 79 از 132 کشور
* قابلیت های کارآفرینی: 29 (از 100 نمره) و رتبه 78 از 132 کشور
* انگیزه های کارآفرینی: 24.6 (از 100 نمره) و رتبه 87 از 132 کشور
* در اکوسیستم کارآفرینی کشور و در مقام مقایسه اجمالی این سه شاخص نشان دهنده امید نسبی کارآفرینان ایرانی از نظر وجود فرصت های کارآفرینی (شاخص نگرش) و همزمان ضعف آنها در انگیزه عملی و تحرک برای توسعه کسب و کارها (شاخص انگیزه) است. بر این مبنا چنانچه به خلأ انگیزه های عملی توجه بیشتری شود و این مسئله مرتفع شود، سلامت کلی اکوسیستم کارآفرینی ایران بهبود خواهد یافت.
شناخت مزیت های سرزمینی لازمه راهبری رویدادهای کارآفرینی در کشور
در سال های اخیر به رغم تلاش هایی که در جهت توسعه کارآفرینی انجام شده است، در عمل رشد مناسب و پایداری در زمینه توسعه کارآفرینی و کسب و کارهای کوچک و متوسط در کشور مشاهده نمی شود. متاسفانه بسیاری از کارآفرینان در ایران با موانعی روبرو هستند که فضای نامساعد کسب و کار را پیش روی آنها قرار داده است، به گونه ای که در کشور تنها 10 درصد از کارآفرینان موفق به شروع فعالیت های کسب و کار خود می شوند و 90 درصد باقی مانده در مرحله راه اندازی متوقف می شوند.
اغلب اوقات یک یا دو عنصر از اکوسیستم کارآفرینی مورد توجه قرار می گیرد و در نتیجه بسیاری از تلاش ها به بیراهه می رود. عملکرد یک سیستم علاوه بر آن که به اجزایش وابسته است، به چگونگی تعامل آنها بر یکدیگر و هم افزایی آنها نیز وابسته است.
توسعه کارآفرینی باید همه جانبه، کل نگر و پایدار بوده به طوری که عوامل اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و مقررات را به طور همزمان مورد توجه قرار دهد. بنابراین سیاست هایی که برای توسعه کارآفرینی تدوین می شود، باید همه ابعاد را پوشش دهد. به عبارتی توسعه کارآفرینی از طریق رویکرد اکوسیستم می تواند به وقوع پیوندد.
بر این مبنا برنامه ریزی آمایش سرزمین با توجه به همه سونگر، جامع و کل نگر بودن و در نظرگیری ابعاد فضایی – مکانی و تدبیر یکپارچگی و هم افزایی سرمایه ها می تواند در ایجاد، ساماندهی و توسعه زیست بوم کارآفرینی در کشور نقش بسزایی ایفا کند؛ چرا که فضا با تغییر جمعیت، اقتصاد، سبک زندگی، فناوری و عوامل طبیعی تغییر می کند، بنابراین لزوما توسعه نمی یابد.
توسعه فضایی با تغییر و تحول فضا برای پاسخگویی به نیازها و آرمان های اجتماعی رخ می دهد. توسعه به پاسخگویی نیاز اجتماعات در مکان ها باز می گردد، بنابراین توسعه بعد فضایی دارد و البته نه مکان محور بلکه انسان محور است. بر این مبنا پرداختن به تخصیص فضای توسعه کارآفرینی در واقع تعیین توسعه مناطق و اجتماعات بهره مند از آن با توجه به ظرفیت ها و مزیت های مناطق در سطح محلی تا بین المللی (بازار) است.
در یک اقتصاد کارآفرین، سهم بالا و قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی (GDP) از محل سرمایه های انسانی، نوآوری، تمرکز بر هسته ارزش افزوده در جغرافیای مزیت های نسبی مناطق، افزایش جهش گونه بهره وری عوامل تولید و اساسا از طریق ایجاد یک ارتباط منطقی و نظام مند بین فعالیت های کارآفرینی خلاقانه و دانش مدار با تولید ناخالص داخلی و رصد کردن تغییرات این فرآیند به طور مستمر و دائم حاصل می شود.
رویکرد سیستمی و رهیافت اکوسیستمی به کارآفرینی در پرتو برنامه ریزی آمایش سرزمین بر دارایی ها، مشکلات و فرصت های موجود تمرکز می کند. بر این مبنا هر کشوری باید به دقت بر جغرافیا و سرزمین خاص خودش تمرکز کند و بر پایه شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و جغرافیایی و سرزمینی می تواند اکوسیستم کارآفرینی متفاوتی داشته باشد.
از طرفی رویکرد آمایشی و سیستماتیک به فضای کارآفرینی یا به عبارتی دیگر برنامه ریزی فضایی کارآفرینی می تواند بستر توسعه انگیزه های عملی کارآفرینی را فراهم کند. با این وصف، امروز در سیر تحول مفهومی، از آمایش سرزمین به معنای خلق فضای توسعه تعبیر می شود. در این مفهوم جنبه های نوآورانه و خلاقانه با توجه به محدودیت های منابع و امکانات و بهره وری در فعالیت ها و استفاده از جنبه های دانش بنیان و فناورانه که در مولفه های زیست بوم کارآفرینی نیز باید مورد توجه قرار گیرد، مستتر است.
بدیهی است با توجه به خلأ مطالعات توسعه فضای مفهومی برنامه ریزی فضایی کارآفرینی نیازمند اندیشه ورزی محققان و صاحب نظران آمایش و کارآفرینی با تاکید بر کاربردی کردن مفاهیم با توجه به خصلت های عملیاتی بودن مقولات در این مباحث است.
بجنورد- ایرنا- با حضور دکتر ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی و شماری از مسئولان کشوری، استانی و کارآفرینان، سند کارآفرینی خراسان شمالی رونمایی شد.
هفته نامه تجارت فردا - ایمان فرجام نیا: از آدام اسمیت، پدر علم اقتصاد و بنیانگذار مکتب کلاسیک، عبارت معروفی به یادگار مانده که میگوید: «دولتها نمیتوانند تاجران خوبی باشند.» تامل در فحوای این جمله -از ناحیه شخصیتی که نقش بسزایی در تحول در علم اقتصاد داشته- میتواند بسیار درسآموز باشد. تجربیات بسیاری در سراسر دنیا از بنگاهداری و کارآفرینی دولت در اقتصاد وجود دارد که به شکست منتهی شده است.
شوروی با تجربه سالیان سال حاکمیت اقتصاد دولتی و بنگاهداری دولت، در نهایت به ورطه فروپاشی غلتید. یا در اروپا، کشوری مانند انگلستان نتیجه تمایل به دولتگرایی- در عرصه اقتصاد- در دهههای 1950 و 1960 میلادی را حدود دو دهه بعد یعنی در دهه 1980 چشید و از همان دهه هنگامی که با انحرافات جدی در اقتصاد مواجه شد، برای رهایی از چنگال اقتصاد دولتی، واگذاری بنگاهها به بخش خصوصی را آغاز کرد.
ماهیت دولت به گونهای است که قادر به تصدیگری و بنگاهداری به شکل کارآمد نیست. دولتها ذاتاً برای سیاستگذاری، تصمیمسازی و ارائه خدمات عمومی ایجاد شدهاند. دولت نمیتواند جایگاه سیاستگذاری و تصدیگری را به طور همزمان حفظ کند. جمع این دو محال است. دولتی را تصور کنید که مدیریت یک بنگاه اقتصادی را بر عهده دارد -که در ایران مصادیق بسیاری از این بنگاهها وجود دارد- علاوه بر محدودیتهایی که دولت برای مدیریت شایسته این بنگاه با آن مواجه است، خواسته یا ناخواسته به سوی سلب استقلال این بنگاه نیز گام برمیدارد. دولتی که هم کلید دخل را در دست دارد و هم مالیاتستان است و البته بنگاهدار نیز هست، چگونه میتواند عدالت را برقرار کند و از توزیع رانت بپرهیزد؟ بر این اساس میتوان نتیجه گرفت شغلآفرینی دولت رقابت را نیز به مسلخ میبرد. بنابراین، ماهیت دولت در تضاد با بنگاهداری است.
مساله کارآفرینی و ایجاد ارزش افزوده به واسطه نقشآفرینی و تولید توسط بخش خصوصی ریشه در انقلاب صنعتی دارد. در واقع با بسترها و مقدماتی که به تدریج در پس انقلاب صنعتی شکل گرفته بود، کشورهای اروپایی به این ارزیابی رسیدند که در چارچوبی مجزا از بدنه دولت، تولید ثروت برای اداره امور کشور صورت گیرد تا با درآمد ناشی از کسب و کارهای غیردولتی و مالیاتی که به دولت پرداخت میشود، به ارتقای سطح خدمات عمومی که دولتها مامور ارائه آن هستند، کمک کنند.
دستیابی به این بلوغ در جوامع، مستلزم تحقق سه پیششرط است؛ نخست آنکه، درک کافی از اهمیت کارآفرینی بخش خصوصی در میان دولتمردان و تصمیمسازان در عرصه حکمرانی به وجود آید و این نگرش در عرصه عمل به منصه ظهور برسد. صرف اظهارات شعاری که به کرات در ایران مطرح شده است، کافی نیست. دومین مولفه آن است که فرهنگ کارآفرینی در کشور شکل گرفته باشد و به صاحبان سرمایه و صنعت با دیده مذمت نگریسته نشود. چه آنکه، مطالعه تجربه کارآفرینی در ایران، نشاندهنده آن است که از دلایل عدم دستیابی به رشد اقتصادی مانا و پایدار، عدم فرهنگسازی مناسب در سطوح مختلف جامعه است؛ چرا که همواره فرهنگ برخورد با سرمایه و سرمایهدار در کشور مغفول مانده و برای اقشار مختلف مردم به درستی تبیین نشده است.
و اما مولفه مهم و اثرگذار در توسعه شغلآفرینی بخش خصوصی، شگرد و عملکرد همین بخش است. بخش خصوصی باید با رفتار و عملکرد خویش این پیام را به جامعه مخابره کند که به دنبال حداکثر شدن منافع ملی است و حداکثر شدن منافع خود را در پرتو حداکثر شدن منافع ملی میبیند. مانند آنچه برندهای بزرگ و معتبر در عرصه بینالملل به نمایش گذاشتهاند. به معنای دیگر، بخش خصوصی در کشورهای توسعهیافته، نگرشی کاملاً حرفهای نسبت به کسبوکار خود دارد. در مقابل اما، کارآفرینان ایرانی با اجبار و ناچار به تحمل شرایط نامساعد فضای کسب و کار که از قضا اقتصاد دولتی پدیدآورنده آن است، اسیر روزمرگی و تولید معیشتی است نه تولید حرفهای.
نکته مهم دیگری که مانع توسعه کارآفرینی از سوی بخش خصوصی واقعی در ایران و کشورهای مشابه ایران شده، آن است که درآمد دولت از جایی غیر از بخش خصوصی و از چاههای نفت تامین میشود. بدیهی است تا مادامی که امور خود را از منبع نفت رتق و فتق میکنند، توجهی به الزامات توسعه بخش خصوصی و کارآفرینی توسط فعالان اقتصادی مبذول نخواهد کرد. بخش خصوصی نیز در چنین شرایطی احساس رهاشدگی داشته و ایبسا در فضایی که در آن سوءظن و بدبینی حاکم است، به تولید و کسب و کار میپردازد. در این صورت، بخش خصوصی آبستن بسیاری از حوادث ناگوار خواهد بود که تبعات آن تمام کشور را دربر خواهد گرفت. در واقع، نعمت نفت مانع از آن میشود که دولت به درک دقیق و اصیلی از فعالیتهای کارآفرینانه توسط بخش خصوصی برسد.
بررسی رفتار دولت و نوع نگرش آن به بخش خصوصی، دستکم طی دهههای اخیر نشان میدهد که هرگاه درآمد بیشتری از ناحیه نفت عاید دولت شده، توجه کمتری به مالیاتها و متعاقب آن کسب و کار بخش خصوصی داشته است و هرگاه درآمد نفتی کاهش یافته، نگاه دولت به مالیاتها معطوف شده بنابراین مناسبات میان دولت و بخش خصوصی، مناسباتی سراسر توام با بیاعتمادی و با سرمایه اجتماعی حداقلی بوده است. بخش خصوصی ایران به معنای واقعی از ورود به فعالیتهایی با مختصات بزرگ بیم دارد. این در حالی است که در کشورهای پیشرو، ترس بخش خصوصی از فعالیت در عرصه کسب و کار از سوی دولتها رفع شده است. یعنی دولتها، میدان را برای بخش خصوصی گشوده و در عین حال، آنها را مقید کرده که در چارچوب سیاستهای مالی کشور مالیات دولت را بپردازند و افزون بر این، اشتغال هم ایجاد کنند.
در شواهد به جا مانده از روند رشد مالزی به این نکته اشاره شده است که قریب 30 سال پیش، هنگامی که این کشور به سمت توسعه خیز برداشت، ماهاتیرمحمد، معمار مالزی نوین، مرتب به بدنه دولت و سیاستگذاران این نکته را گوشزد میکرد که سیاستگذاریها به گونهای باشد که درآمد و توان خلاقیت بخش خصوصی افزایش پیدا کند. البته مقام سیاستگذار باید قیودی را نظیر توجه به محیط زیست، فقر و توزیع مطلوب درآمدها و مسائلی از این دست مدنظر قرار میداد. به این دلیل که ممر دیگری جز مالیات که ناشی از فعالیت بخش خصوصی بود، در اختیار نداشت و دولت برای آنکه مالیات بیشتری دریافت کند، باید بخش خصوصی ثروتمندی ایجاد میکرد. در واقع باید بخش خصوصی توانمند و پیشرانی در کشور وجود داشته باشد که به راحتی بتواند از آن مالیات دریافت کند. به ویژه زمانی که کارآفرینان احساس رضایتمندی از دولت داشته باشند و دولت را پشتیبان خود بدانند، برای پرداخت مالیات مهیا خواهد بود. ضمن آنکه بخش خصوصی در کشورهای توسعهیافته، اثر مالیاتهایی را که میپردازد در ارتقای سطح خدمات عمومی مشاهده میکند. بخش خصوصی ایران اما در چنین شرایطی قرار ندارد و از سرنوشت مالیاتی که میپردازد مطلع نمیشود.
اگر دولتمردان در ایران اکنون با صراحت از کارآفرینی بخش خصوصی دفاع میکنند، آیا به این دلیل نیست که بودجههای سنواتی صرفاً صرف امور جاری میشود و درآمدهای نفتی دیگر تکافوی نیازهای دولت را نمیدهد؟ و چهبسا با افزایش درآمدهای نفتی بار دیگر دولتمردان به این بخش بیاعتنا شوند.
اگر دولت میان کارکردهای درآمد نفتی و مالیاتی تفکیک قائل نشود و کشور با درآمدهای مالیاتی اداره نشود، امیدی به توسعه کارآفرینی کنشگران اقتصادی نخواهد بود و البته دولت خود را به بخش خصوصی پاسخگو نخواهد دانست.
البته چرا بخشی از بیاعتنایی که دولتها در ادوار مختلف به بخش خصوصی روا داشتهاند، به نوع کنش فعالان این بخش نیز بازمیگردد. چه آنکه، به نظر میرسد، بخش خصوصی، نتوانسته تواناییهای خود را به دولت اثبات کند. اگر چه باید پذیرفت که فعالان اقتصادی در فضای نامساعدی به کسب و کار مشغولاند اما کلید حل برخی از مشکلات در دست خود آنهاست. وقتی آنها نمیتوانند در فعالیتهای تیمی شرکت کرده و روابط درونبخشی خود را مدیریت کنند، دولت نیز پیام مثبتی را از فعالیتهای آنها دریافت نخواهد کرد. رویهای که در این بخش حاکم بوده، اینگونه است که فعالان اقتصادی نه با زبان تشکلی که اغلب از منافع کارگاه خود دفاع میکنند و دولت تصور میکند که صرفاً این فرد است که در صنعت دارای مساله است. اما وقتی بنگاهداران، تحت لوای تشکلها متحد شوند و تشکلها نیز از سوی افراد حرفهای مدیریت شود، بخش خصوصی میتواند به راحتی خواسته خود را به کرسی بنشاند و اقامه دعوی کند.
گفتوگو با موسی غنینژاد درباره تغییر نگرش دولتمردان به مقوله کارآفرینی
پرسشهای خود را در باب تغییر دیدگاه دولتمردان به کارآفرینی بخش خصوصی با موسی غنینژاد، یکی از اقتصاددانان برجسته کشور در میان گذاشتیم و او چنین گفت: «چه پیش از انقلاب اسلامی و چه پس از آن، بودند دولتمردانی که موافق اقتصاد دولتی نبودند و بیشتر به رشد بخش خصوصی تمایل داشتند، اما به دلیل آنکه در چارچوب اقتصاد دولتی فعالیت میکردند، کار چندانی از دستشان برنمیآمد.» او البته در بخش دیگری از این گفت و شنود، میگوید اقتصاد دولتی دشمن کارآفرینی بود نه دولتمردان. غنینژاد درباره مصائبی که بر صاحبان سرمایه گذشته است، نیز سخن گفت. او بر این عقیده است که بهترین کاری که دولت در شرایط کنونی و پس از کسب تجربه نزدیک به چهار دهه باید انجام دهد آزادسازی فضای کسب و کار و برچیدن نهادهای دولتی سرکوبگر بازار است.
رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام در یکی از سخنرانیهای خویش با تاکید بر اینکه شغلآفرینی، کار دولت نیست، دولت را به فراهم کردن شرایطی که افراد بتوانند در آن کارآفرینی کنند، توصیه کرده است. اینکه فردی همچون ایشان و البته سایر دولتمردان به چنین نگرشی درمورد ثروتآفرینی دست یافتهاند، موید چیست؟
کسانی مانند آیتالله هاشمیرفسنجانی که خود تجربه فعالیت اقتصادی را دارند، طبیعتاً نسبت به اینگونه مسائل از دید واقعبینانهتر و عملیتری برخوردار هستند. سخنان ایشان بیشتر ناظر بر معضل بیکاری فارغالتحصیلان دانشگاهی است که به راحتی نمیتوانند کار پیدا کنند و دولت نمیتواند برای آنها کار ایجاد کند، اما میتواند زمینه ایجاد اشتغال را برای آنها فراهم آورد. مشکل در حقیقت به همین مساله بازمیگردد که دولت چگونه میتواند زمینهساز ایجاد اشتغال یا رونق اقتصادی شود تا جوانان فارغالتحصیل دانشگاهها که نرخ بیکاری در میان آنها بسیار بالاست، بتوانند وارد بازار کار شوند و شغلی مناسب تحصیلات خود پیدا کنند. دو نوع نگاه در این خصوص وجود دارد، یکی نگاه دولتی که معتقد است دولت متولی همه امور مردم اعم از اقتصادی و... است و از اینرو اشتغال را هم باید دولت مستقیماً ایجاد کند؛ و دیگری نگاهی که رویکرد بازتری به جامعه دارد و بر این رای است که اگر فضای کسب و کار مناسب باشد، مردم خود به خوبی از عهده کارآفرینی برمیآیند؛ البته به شرط اینکه دولت به بهانه کمک به این امر، مانعتراشی نکند.
مسالهای که وجود دارد، این است که این بختک، مانع شکلگیری انگیزه کارآفرینی در ایران شده است. ما سرمایهدارانی را شاهد هستیم که یا دست از کار و تولید کشیدهاند یا سرمایه خود را به خارج از ایران کوچاندهاند. فکر میکنید چه عواملی کارآفرینی در ایران را با مشقت همراه کرده است؟
اجازه دهید پرسش خود را اینگونه مطرح کنم؛ کارآفرینی در ایران با چه مصائبی همراه بوده است؟
اگر منظور شما از کارآفرینی فعالیتهای کارآفرینی باشد، واضح است که محیط آزاد و رقابتی مانند اکسیژن برای حیات کارآفرینها ضرورت دارد. نگاهی به تجربه اقتصادی از سالهای 1340 شمسی به این سو نشان میدهد هرزمان دولت فضای فعالیتهای اقتصادی را آزاد کرده و از دخالت در امور بخش خصوصی امتناع ورزیده، بنگاههای جدید و بسیار کارآمدی به وجود آمدهاند. حتی در سالهای اولیه پس از انقلاب اسلامی که فعالیتهای بخش خصوصی به شدت محدود شد، در عرصههایی که دولت به دلایلی دخالت نمیکرد، وضع همیشه بهتر بود.
بر این اساس و به گواه ادعای کسانی که در مورد احوال و سرگذشت کارآفرینان مطالعاتی داشتهاند، در طول دهههای گذشته چه در عصر پهلوی و چه پس از آن، دولتها بزرگترین دشمنان کارآفرینی در ایران بودهاند. شما با این انگاره موافق هستید؟
مصیبت بزرگی چون دریافت مجوز که شما از آن یاد کردید و البته سایر ضوابط دستوپاگیر ناشی از نوعی سرمایهستیزی و نگرش منفی عاملان دولت در دستگاههای دولتی نسبت به کارآفرینان است. بدبینی دولتمردان به سرمایهداران و کارآفرینان در طول دهههای گذشته ناشی از چه بوده است و این بدبینی، کارآفرینی در ایران را به چه سمت و سویی سوق داده است؟
نکته مهمی که در رابطه با پرسش شما باید همیشه در ذهن داشت این است که دولتمرد یعنی سیاستمدار و سیاستمدار کسی است که دنبال کسب و حفظ قدرت است و قدرت ذاتاً تمایل به انحصار دارد. به سخن دیگر سیاستمدار میخواهد در برابر قدرت او نیروی معارضی که احیاناً ممکن است موقعیت او را به چالش بکشد وجود نداشته باشد. قدرت اقتصادی بالقوه میتواند منشأ قدرت سیاسی باشد و این واقعیتی است که سیاستمداران را خوش نمیآید. از اینرو آنها اغلب نسبت به قدرت اقتصادی بدبین و مظنوناند و ترجیح میدهند سرنخهای قدرت اقتصادی را در اختیار خود داشته باشند. شما اگر به تاریخ معاصر کشور رجوع کنید،
درمییابید یکی از دلایل مهمی که پهلوی دوم اصرار به انجام اصلاحات ارضی داشت این بود که زمینداران بزرگ، قدرت اقتصادی و به تبع آن قدرت سیاسی داشتند. اکثر کرسیهای مجلس شورای ملی اغلب در اختیار آنها بود و از این طریق در قوه مجریه نیز نفوذ داشتند. شاه پس از انجام اصلاحات ارضی و درهم کوبیدن قدرت زمینداران بزرگ یا به اصطلاح فئودالیسم، صراحتاً و به دفعات اعلام کرد هیچگاه اجازه نخواهد داد، قدرت اقتصادی از نوع دیگری به نام «فئودالیسم صنعتی» شکل بگیرد.
در شرایطی که صاحبان کسب و کار میتوانند به راحتی به کسب و کار اقتصادی بپردازند، به چه دلیل دولتها برای دخالت در کار آنها اصرار دارند؟
گمان میکنم پیش از این به بخشی از این پرسش شما پاسخ دادهام اینجا فقط اضافه میکنم که دولتی کردن اقتصاد آسان و غیردولتی کردن آن بسیار مشکل است. توجیه دخالت دولت در امور اقتصادی و کسب و کار مردم معمولاً از دو نوع است، یکی اینکه دولت وارد حوزههایی از فعالیت اقتصادی میشود که بخش خصوصی مایل یا قادر به انجام آن نیست. این حوزهها را در زبان علم اقتصاد ناظر به تولید کالاهای عمومی میدانند که زیرساختهای اقتصادی از این جملهاند. اما از گذشتههای دور یعنی از زمان رضاشاه این مساله هم مطرح شد که بخش خصوصی توان مالی و کارشناسی برای ورود به صنایع بزرگ جدید را ندارد و بهتر است دولت این فعالیتها را آغاز کند و پس از راه افتادن موفقیتآمیزشان، آنها را به بخش خصوصی واگذار کند.
البته در مقابل، گروهی از کارآفرینان هم هستند که مدافع نقشآفرینی دولت در اقتصاد هستند و گویی قادر نیستند به طور مستقل از دولت به کسب و کار بپردازند. این گروه بر این عقیدهاند که اگر دولت پایش را از اقتصاد بیرون بکشد، سنگ روی سنگ بند نمیشود. این نگرش به چه دلیل در میان صاحبان کسب و کار در ایران شکل گرفته است؟
نکتهای که شما به آن اشاره کردید بسیار مهم است و یکی از معضلات بزرگ بیرون آمدن از تله اقتصاد دولتی است؛ چرا که گروههایی از فعالان بخش خصوصی به نوعی از مداخله دولت در امورشان دفاع میکنند. علت این امر را در تداوم اقتصاد دولتی و به نوعی عادتکردن بخش خصوصی با آن باید جستوجو کرد. البته معدود فعالانی در بخش خصوصی هم هستند که از برخی رانتهای دولتی و امتیازات انحصاری سود میبرند و از این جهت تمایلی به خروج دولت از حوزه اقتصاد ندارند. اینجاست که فعالان بخش خصوصی حقیقی باید با این گروه بنگاههای ذینفع در اقتصاد دولتی مرزبندی کرده و منافع خود را همسو با منافع ملی تعریف کنند نه در مقابل آن. این نکته را هم باید اضافه کنم که شاید عدهای هم نه صرفاً به خاطر منافع خاص بلکه به جهت ناآگاهی و ترس، خواهان چتر حمایتی دولت از خود هستند. اینها باید توجه کنند که دولتها همیشه بیشتر از آن چیزی که میدهند میستانند و در این نوع بده بستانها در نهایت و در درازمدت فعالان اقتصادی بازندهاند؛ مگر اینکه خود را به زائدههای بیاختیار و بیمقدار سیستم دولتی تبدیل کنند.
کارآفرینان ایرانی در طول دهههای گذشته، با فراز و نشیبهای بسیاری روبهرو بودهاند و شاید یکی از پرمخاطرهترین دورههایی که صاحبان سرمایه در ایران سپری کردند، ملی کردن صنایع و مصادره اموال کارآفرینان بود. آیا این سختترین دوره برای کارآفرینان در ایران بوده است؟
در کنار نگرش منفی دولتیها و البته اقتصاد دولتی که بنگاهداری بخش خصوصی را با محدودیت مواجه کرد، نقش روشنفکران را هم در شکلگیری نگرش منفی مردم علیه کارآفرینان و بنگاهداران بزرگ نباید نادیده گرفت؛ کارآفرینی بخش خصوصی از ناحیه روشنفکران چه آسیبهایی را متحمل شده است؟
روشنفکران به طور کلی، حتی در کشورهای پیشرفته میانه خوبی با سرمایهداری و اقتصاد بازار ندارند و وقتی شما به کشورهای جهان سوم میآیید این مشکل چندین برابر میشود. تفکرات روشنفکران ایرانی از سالهای 1320 شمسی به بعد عمدتاً چپ و ضدسرمایهداری بود. با گذر زمان در دهههای 1340 و 1350 این مساله تشدید هم شد. پدیده نسبتاً جدید در این دو دهه نفوذ اندیشههای چپ در جریانهای سیاسی- مذهبی بود. نیروهای مذهبی سنتی همیشه با اندیشههای چپگرایانه مرزبندی روشنی داشتند اما با رشد اسلام سیاسی در میان روشنفکران جوان و تحصیلکرده غرب که به شدت تحت نفوذ اندیشههای مارکسیستی بودند، گرایش جدیدی پدید آمد که درواقع ترکیبی نامتجانس از تفکر چپ و اسلام بود. نمونه برجسته این نوع از روشنفکران دکتر علی شریعتی است که تفکرات و تبلیغات گسترده ضدسرمایهداری او تاثیر مهمی روی مبارزان سیاسی در جریان انقلاب اسلامی گذاشت.
درست است که او یک سال پیش از انقلاب اسلامی فوت کرد اما جای تردید نیست که مهر تفکرات او بر ایدئولوژی انقلابیون به ویژه در حوزه اقتصادی خورده است. مصادرههای اموال فعالان اقتصادی بخش خصوصی و تبدیل کردن سرمایهدار به ناسزای سیاسی، ریشه در ایدئولوژی تبلیغی دکتر شریعتی و دیگر روشنفکران همفکر او اعم از مذهبی و غیرمذهبی داشت. تبلیغات ضدسرمایهداری روشنفکران چپگرا فضای عمومی جامعه را به قدری علیه بنگاهداری خصوصی یا به اصطلاح سرمایهداری تهییج و تحریک کرده بود که اوایل انقلاب نهتنها بازاریان و فعالان اقتصادی متدین و متشرع بلکه حتی وعاظ دینی هم جسارت دفاع علنی از مالکیت خصوصی را که از مشهورات شرعی اسلام است، نداشتند.
تبیان به نقل از گزارش خبرگزاری مهر، مریم مجاهدی حافظ کل مهد قرآن استان قزوین در بیست و هشتمین دوره مسابقات سراسری حفظ، ترتیل قرائت و تفسیر قرآن کریم وزارت جهاد کشاورزی که در استان قم برگزار شد. رتبه دوم حفظ ۲۰ جزء قرآن این دوره مسابقات را به خود اختصاص داد.
بنابراین گزارش مریم مجاهدی متولد ۱۳۸۱ شهرستان قزوین طی مدت ۲ سال و نیم با تلاش شبانه روزی و مجدانه خود بهره گیری از آموزش های اساتید و مربیان و راهنماییهای ارزشمند استاد پرویز خوش پنجه مدیر مهد قرآن قزوین به حفظ کل قرآن کریم نائل شده است.
این گزارش حاکیست کسب رتبه های ممتاز در رشته حفظ ده جزء آزمون های وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسابقات قرآنی آموزش و پرورش مرحله استانی در کارنامه افتخارات بانوی حافظ کل قرآن عضو مؤسسه کشوری مهد قران قرار دارد.
یادآور می شود از سوی سید محمود چاوشی مدیر مؤسسه کشوری مهد قرآن پیام تبریک برای بانوی حافظ کل جوان مهد قرآن استان قزوین ارسال گردید.
دهمین دوره ارزیابی و انتخاب نمایندگان ایران برای مسابقات قرآن
شرکت 700 دانش آموز در مسابقات قرآن اروندکنار
قاریان فینالیست مسابقات سراسری قرآن معرفی شدند
اسامی راه یافتگان به مرحله نهایی مسابقات معارف قرآن کریم خواهران
بر این مبنا مهم ترین خصلت آمایش سرزمین، جامع نگری، دور اندیشی، کل گرایی، کیفیت گرایی و سازماندهی فضای کشور است. هدف آن توزیع بهینه جمعیت و فعالیت در پهنه سرزمین است به گونه ای که در منطقه متناسب با قابلیت ها و پتانسیل های خود از طیف مناسبی از فعالیت های اقتصادی و اجتماعی برخوردار باشد و جمعیتی متناسب با توان و ظرفیت اقتصادی خود بپذیرد.
به عبارت دیگر هدف آمایش سرزمین، سازماندهی فضا به منظور بهره وری مطلوب از سرزمین در جهت منافع ملی است. پس برنامه ریزی آمایش سرزمین با توجه به ظرفیت ها و مزیت های فعالیت در مناطق می تواند در برنامه ریزی توسعه کارآفرینی مناطق مختلف با توجه به ویژگی های آن راهگشا باشد.
مفهوم اکوسیستم کارآفرینی
اکوسیستم یا «زیست بوم» یا «بوم سازگان» در لغت به معنی مجموعه ای از جانداران، عناصر طبیعی و محیط جغرافیایی است که در تعامل قانونمند با یکدیگر به تعادل دست یافته اند. این واژه در سال 1935 به وجود آمده است.
«اکوسیستم کارآفرینی» به مجموعه افراد، سازمان ها، روش ها، قوانین، رویدادها و ... در یک محدوده جغرافیایی گفته می شود که بر فعالیت های کارآفرینی (و نه اشتغال زایی) در آن منطقه اثر می گذارد. سازمان یافتن یک اکوسیستم کارآفرینی به حداقل یک دهه تلاش و تعهد و حضور مفید همه این اجزا نیاز دارد.
اجزای اکوسیستم کارآفرینی عبارت است از دولت و سازمان های دولتی، شرکت های بزرگ، سازمان های خیریه، حمایت گر و انجمن های رسمی و غیررسمی، رسانه ها اعم از نوشتاری، دیجیتال، تصویری یا غیرتصویری در مقیاس محلی تا ملی، سرمایه گذاران در مقیاس خرد یا کلان، علاقه مندان، مروجین، سازمان های واسط و تشکیلات صنفی، شتاب دهنده ها (تسهیل گری در تامین مالی اولیه، فراهم سازی فضای کار، برنامه عملیاتی، آموزش های مرتبط و ... در ازای دریافت درصدی از سهام)، مراکز آموزشی، مراکز رشد دانشگاهی، مهیاکنندگان خدمات از قبیل وکلا، گرافیست ها،حسابداران، مشاوران کسب و کار، ثبت شرکت، بیمه، اداره کار و مالیات، مراکز کاروندی و جمع کاری به عنوان مکان های مهیاکننده امکانات اولیه برای کار کردن سازمان های نوپای مستقل، سازمان های نوپا (Startup که هسته اصلی اکوسیستم محسوب می شوند) و مربیان.
به طور کلی اجزای اکوسیستم کارآفرینی را می توان در 6 قلمرو بازار (مشتری های اولیه و شبکه هایی همچون شبکه کارآفرینی و شرکت های بین المللی)، سیاست (شیوه های رهبری مستحکم و پشتیبانی از ساختارهای دولت در چارچوب نهاده، مقررات و مشوق ها)، سرمایه مالی (وام های خرد، تامین بودجه سرمایه گذاری، ریسک پذیری)، فرهنگ (موقعیت های قابل مشاهده، تحمل ریسک و شکست و موقعیت اجتماعی کارآفرینان)، حمایت ها (زیرساخت ها، حمایت های حرفه ای همچون قانونی و حسابداری و سازمان های غیر دولتی)، سرمایه انسانی (موسسات آموزشی و نیروی کار) تقسیم بندی کرد که دارای ارتباط سیستمی هستند.
بر اساس گزارش مرکز پژوهش کارآفرینی و توسعه جهانی، ایران رتبه 80 از میان 132 کشور بررسی شده (امتیاز 28.8 از 100 نمره) به خود اختصاص داده است. در منطقه خاورمیانه و شمال آفریقا، ایران دارای رتبه 14 از میان 15 کشور است. سه زیرشاخصی که توسط سازمان مذکور برای امتیازبندی ایران استفاده شده است، عبارت است از:
* نگرش نسبت به کارآفرینی: 32.8 (از 100 نمره) و رتبه 79 از 132 کشور
* قابلیت های کارآفرینی: 29 (از 100 نمره) و رتبه 78 از 132 کشور
* انگیزه های کارآفرینی: 24.6 (از 100 نمره) و رتبه 87 از 132 کشور
* در اکوسیستم کارآفرینی کشور و در مقام مقایسه اجمالی این سه شاخص نشان دهنده امید نسبی کارآفرینان ایرانی از نظر وجود فرصت های کارآفرینی (شاخص نگرش) و همزمان ضعف آنها در انگیزه عملی و تحرک برای توسعه کسب و کارها (شاخص انگیزه) است. بر این مبنا چنانچه به خلأ انگیزه های عملی توجه بیشتری شود و این مسئله مرتفع شود، سلامت کلی اکوسیستم کارآفرینی ایران بهبود خواهد یافت.
شناخت مزیت های سرزمینی لازمه راهبری رویدادهای کارآفرینی در کشور
در سال های اخیر به رغم تلاش هایی که در جهت توسعه کارآفرینی انجام شده است، در عمل رشد مناسب و پایداری در زمینه توسعه کارآفرینی و کسب و کارهای کوچک و متوسط در کشور مشاهده نمی شود. متاسفانه بسیاری از کارآفرینان در ایران با موانعی روبرو هستند که فضای نامساعد کسب و کار را پیش روی آنها قرار داده است، به گونه ای که در کشور تنها 10 درصد از کارآفرینان موفق به شروع فعالیت های کسب و کار خود می شوند و 90 درصد باقی مانده در مرحله راه اندازی متوقف می شوند.
اغلب اوقات یک یا دو عنصر از اکوسیستم کارآفرینی مورد توجه قرار می گیرد و در نتیجه بسیاری از تلاش ها به بیراهه می رود. عملکرد یک سیستم علاوه بر آن که به اجزایش وابسته است، به چگونگی تعامل آنها بر یکدیگر و هم افزایی آنها نیز وابسته است.
توسعه کارآفرینی باید همه جانبه، کل نگر و پایدار بوده به طوری که عوامل اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی و مقررات را به طور همزمان مورد توجه قرار دهد. بنابراین سیاست هایی که برای توسعه کارآفرینی تدوین می شود، باید همه ابعاد را پوشش دهد. به عبارتی توسعه کارآفرینی از طریق رویکرد اکوسیستم می تواند به وقوع پیوندد.
بر این مبنا برنامه ریزی آمایش سرزمین با توجه به همه سونگر، جامع و کل نگر بودن و در نظرگیری ابعاد فضایی – مکانی و تدبیر یکپارچگی و هم افزایی سرمایه ها می تواند در ایجاد، ساماندهی و توسعه زیست بوم کارآفرینی در کشور نقش بسزایی ایفا کند؛ چرا که فضا با تغییر جمعیت، اقتصاد، سبک زندگی، فناوری و عوامل طبیعی تغییر می کند، بنابراین لزوما توسعه نمی یابد.
توسعه فضایی با تغییر و تحول فضا برای پاسخگویی به نیازها و آرمان های اجتماعی رخ می دهد. توسعه به پاسخگویی نیاز اجتماعات در مکان ها باز می گردد، بنابراین توسعه بعد فضایی دارد و البته نه مکان محور بلکه انسان محور است. بر این مبنا پرداختن به تخصیص فضای توسعه کارآفرینی در واقع تعیین توسعه مناطق و اجتماعات بهره مند از آن با توجه به ظرفیت ها و مزیت های مناطق در سطح محلی تا بین المللی (بازار) است.
در یک اقتصاد کارآفرین، سهم بالا و قابل توجهی از تولید ناخالص داخلی (GDP) از محل سرمایه های انسانی، نوآوری، تمرکز بر هسته ارزش افزوده در جغرافیای مزیت های نسبی مناطق، افزایش جهش گونه بهره وری عوامل تولید و اساسا از طریق ایجاد یک ارتباط منطقی و نظام مند بین فعالیت های کارآفرینی خلاقانه و دانش مدار با تولید ناخالص داخلی و رصد کردن تغییرات این فرآیند به طور مستمر و دائم حاصل می شود.
رویکرد سیستمی و رهیافت اکوسیستمی به کارآفرینی در پرتو برنامه ریزی آمایش سرزمین بر دارایی ها، مشکلات و فرصت های موجود تمرکز می کند. بر این مبنا هر کشوری باید به دقت بر جغرافیا و سرزمین خاص خودش تمرکز کند و بر پایه شرایط اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی و سیاسی و جغرافیایی و سرزمینی می تواند اکوسیستم کارآفرینی متفاوتی داشته باشد.
از طرفی رویکرد آمایشی و سیستماتیک به فضای کارآفرینی یا به عبارتی دیگر برنامه ریزی فضایی کارآفرینی می تواند بستر توسعه انگیزه های عملی کارآفرینی را فراهم کند. با این وصف، امروز در سیر تحول مفهومی، از آمایش سرزمین به معنای خلق فضای توسعه تعبیر می شود. در این مفهوم جنبه های نوآورانه و خلاقانه با توجه به محدودیت های منابع و امکانات و بهره وری در فعالیت ها و استفاده از جنبه های دانش بنیان و فناورانه که در مولفه های زیست بوم کارآفرینی نیز باید مورد توجه قرار گیرد، مستتر است.
بدیهی است با توجه به خلأ مطالعات توسعه فضای مفهومی برنامه ریزی فضایی کارآفرینی نیازمند اندیشه ورزی محققان و صاحب نظران آمایش و کارآفرینی با تاکید بر کاربردی کردن مفاهیم با توجه به خصلت های عملیاتی بودن مقولات در این مباحث است.