شیوه‌ی درستِ محروم کردن کودکِ بدرفتار

[ad_1]

محروم کردن؛ اولین مهارتی اســت که ما به والدین آموزش می‌دهیم. این مهارت بر متوقف کردن بدرفتاریهای شدید متمرکز می‌باشد. محروم کردن تأکید و توجه کلی ما را تغییر نمی‌دهد. ما والدین را تشویق می‌کنیم تا با استفاده از تحسین وتوجه، پاداشها و امتیازها، و تحسین القایی به رفتار مطلوب توجه کنند، و برای رفتار آزارنده‌ای که مایلند کودکانشان آن را ترک کنند بی‌توجهی را مورد استفاده قرار دهند.
با تأکید بر این نکته‌ی بنیادی که والدین باید از تنبیه، مانند محروم کردن، منحصراً برای متوقف کردن رفتار شدید، خطرناک، یا غیرقابل تحمل استفاده کنند رویکردهای مثبت آنها را حفظ کنید. اگر رفتار کودکان با هیچ یک از مقوله‌ها تناسبی ندارد، برای والدین توضیح بدهید که بی‌توجهی مناسبترین و مؤثرترین پاسخ آنهاست.

توصیف مهارت:

محروم کردن به این ترتیب اســت که کودک را چند دقیقه‌ای در یک گوشه یا محیطی یکنواخت و کسل کننده قرار بدهید تا چیزی برای سرگرمی نداشته باشد یا او را تحریک نکند.

توجیه منطقی در مورد محروم کردن:

محققان والدین را آموزش داده‌اند تا محروم کردن را برای رفتارهای مختلفی به کار ببرند. در یک مورد، واهلر (1) (1969) والدین را آموزش داد تا محروم کردن را برای رفتار مخالفت‌جویانه کودک پنج ساله‌شان به کار ببرند. در طرح پژوهشی دیگر، کریستوفرسن (2)، باریش (3)، و کریستوفرسن (1984) والدین را آموزش دادند تا محروم کردن را برای مشکلات رفتاری کلی به کار ببرند. پینکستون (1984) والدین را آموزش داد تا محروم کردن را به طور موفقیت‌آمیزی برای کاهش قشقرقهای پسر شش ساله‌شان به کار ببرند.
چنانچه والدین فهرست فواید زیر را بدانند می‌فهمند که چرا باید محروم کردن را به کار ببرند:
1- هنگامی که کودکان کارهایی انجام می‌دهند که برای خودشان یا دیگران خطرناک اســت، یا به شیوه‌ای رفتار می‌کنند که مطلقاً نمی‌توانید آن را تحمل کنید، بی‌توجهی یا تحسین القایی ممکن اســت بهترین روش برای خاتمه دادن به این گونه مشکلات نباشد. روش دیگر کاهش این نوع مشکلات رفتاری استفاده از محروم کردن اســت.
2- محروم کردن روش تنبیهی مؤثّرتری اســت که به موجب آن می‌توانید به کودکانتان بیاموزید که چه کارهایی را نباید انجام دهند.
3- محروم کردن باید بلافاصله و کوتاه مدّت باشد. شما می‌توانید رفتار مشکل‌آفرین را متوقف کنید، پیامدی ارائه کنید که کودکانتان را از انجام مجدد آن رفتار منع می‌کند، و تنبیه را بعد از چند دقیقه خاتمه بدهید. خصوصیات مناسب و سریع محروم کردن به شما کمک می‌کند تا در تنبیهاتتان جدی‌تر باشید و به شما امکان می‌دهد تا بعد از آن از شیوه مثبت‌تری استفاده کنید.
4- محروم کردن نسبت به سایر روشهای تنبیه، مخصوصاً تازیانه زدن، انسانی‌تر اســت. هنگامی که محروم کردن را به جای روشهای خشنتر به کار می‌برید شما و کودکانتان به خاطر تنبیه کمتر دچار ناراحتی و آشفتگی هیجانی می‌شوید.

کاربرد محروم کردن

محروم کردن را برای کاهش مشکلات خطرناک و جدی به کار ببرید. هنگامی که والدین رفتار را بسیار مشکل‎‌آفرین، و خطرناک می‌دانند، یا رفتاری برایشان مطلقاً تحمل‌ناپذیر اســت، محروم کردن می‌تواند مشکلات را کاهش دهد. رفتارهایی که والدین می‌توانند محروم کردن را در مورد آنها به کار ببرند عبارتند از: جنگ و دعوا، حاضرجوابی کردن، تخریب دارایی و اموال، اطاعت نکردن از دستورات مهم، و ریختن غذا هنگامی که روی میز شام یا ناهار می‌خورند. والدین باید تصمیم بگیرند که با استفاده از محروم کردن باید سعی کنند کدام رفتارها را متوقف کنند.
محروم کردن عبارت اســت از این که کودکان مدتی را در گوشه‌ای یا محیط دیگری بگذرانند که مخصوصاً برای این کار ترتیب داده شده اســت. مکانهای زیادی را می‌توان به عنوان مکانهای مناسب برای محروم کردن آماده نمود. هر جایی که به کودکان فرصت ندهد که خودشان را به کاری مشغول کنند مناسب اســت. والدین باید دقت داشته باشند از مکانهایی برای محروم کردن استفاده نمایند که امکان ندهد کودکانشان از پنجره به بیرون نگاه کنند، تصویرهای روی دیوار را تماشا کنند، یا روی اشیای قابل کنترل بایستند.
همیشه از مکانهای یکنواخت و کسل کننده برای محروم کردن استفاده کنید. در یک مورد والدین دخترشان را مجبور کرده بودند روی چهارپایه‌ای در داخل حمام بنشیند، در مورد دیگر، پدری پسرش را مجبور کرده بود در آپارتمان رو به دیوار بایستد. والدین معمولاً جاهایی را که بلافاصله به نظرشان می‌رسد و کودک در آنجا وسیله‌ای برای سرگرمی نمی‌یابد انتخاب می‌کنند. با وجود این، هیچ وقت والدین نباید کودکانشان را برای محروم کردن به اتاق خواب بفرستند.
بسیاری از والدین که از اتاق خود کودکان به عنوان مکانی برای محروم کردن استفاده می‌کنند مرتکب اشتباه می‌شوند. اولین مشکلی که در استفاده از اتاق خواب کودکان برای محروم کردن ایجاد می‌شود این اســت که اغلب در آن جا چیزهای متعددی مانند اسباب‌بازیها و بازیها، وجود دارد. محروم کردن واقعاً تنبیه نخواهد بود، از این رو، موجب توقف رفتار مشکل‌آفرین نخواهد شد. دومین مشکلی که در استفاده از اتاقهای کودکان برای تنبیه ایجاد می‌شود این اســت که کودکان اتاق خود را محل مناسبی برای سرگرم شدن می‌دانند. اگر کودکان اتاقهایشان یا سایر محیطهای ناخوشایند را تنبیه کننده بدانند، والدین ممکن اســت در وقت خواب که باید تلاش کنند کودکانشان را به طور خوشایندی به رختخواب بفرستند دچار مشکل می‌شوند.
محروم کردن را تنها در جریان یا بلافاصله بعد از رفتاری که مایلید کاهش یابد به کار ببرید. برای این که محروم کردن از رفتار ویژه‌ای جلوگیری کند، والدین باید در حالی که آن رفتار انجام می‌شود محروم کردن را مورد استفاده قرار دهند. هرچه فاصله‌ی میان رفتار مشکل‌آفرین و محروم کردن بیشتر باشد، این احتمال که کودک میان محروم کردن و آن رفتار ویژه که برای آن به کار برده شده اســت ارتباطی برقرار نماید کاهش می‌یابد. برای این که محروم کردن بیشترین اثربخشی را داشته باشد، و از رفتار مشکل‌آفرین جلوگیری نماید تا جای ممکن سریع مورد استفاده قرار گیرد.
بعد از این که کودک شروع به بدرفتاری کرد، اولین کار والدین این اســت که با دست محکم او را بگیرند. البته، نباید بیش از اندازه او را فشار بدهند که احیاناً به او آسیب برسانند، امّا باید به اندازه کافی او را محکم بگیرند تا کودک بفهمد که مشکل جدّی و مهمی وجود دارد، و همچنین اگر کودک تلاش کرد دست شما را کنار زده و فرار کند بتوانید او را نگه دارید. محکم گرفتن والدین دو امر مهم را سبب می‌شود، اول، بدرفتاری متوقف شده اســت. دوّم، والدین توجه کودکانشان را به خود جلب می‌کنند.
در جریان محروم کردن حداقل توجه را مبذول دارید. بعد از این که والدین دستهای کودکشان را محکم گرفتند، آنها باید اظهارنظر صریح و کوتاهی درباره‌ی رفتار مشکل‌آفرین ارائه کنند. این مرحله به طور واقعی همزمان با گرفتن دستهای کودک انجام می‌شود. اظهارنظر از لحاظ محتوا باید موجز و مفید، از لحاظ آهنگ جدی و خشن، و آموزنده باشد. برای مثال، خانم بلدسو (4) مشاهده کرد که پسر هفت ساله‌اش خواهرش را می‌زند. او دست پسرش را محکم گرفت، کتک کاری او را متوقف نمود، و گفت، «تو نباید خواهرت را بزنی. چنانچه او را کتک بزنی، محروم خواهی شد». والدین باید دقت داشته باشند، صرف‌نظر از این که چه چیزی می‌گویند، موضوع زدن را بیشتر از این مورد بحث قرار ندهند. هرگونه صحبت اضافی ممکن اســت برای کودک نوعی توجه مثبت محسوب شود و محروم کردن اثرش از بین برود.
مدّت محروم کردن کودکان باید کوتاه باشد. مدّت زمانی که کودکان محروم می‌شوند متفاوت اســت، امّا همیشه باید کوتاه باشد. سه تا پنج دقیقه کافی اســت. هنگامی که مدت محروم کردن بیش از پنج دقیقه باشد، صرف‌نظر از این که محیط محروم کردن هر چقدر هم کسل کننده و اندوهبار باشد، آنها چیزهایی برای سرگرم کردن خودشان پیدا می‌کنند. برای مثال، بعضی از کودکان روی دیوار نقاشی می‌کنند، برخی دیگر روی کاغذ دیواری خط کشی و نقطه‌گذاری می‌کنند، و برخی از کودکان، مخصوصاً آنهایی که آرام باشند، به خواب می‌روند.
مزیّت دیگر کوتاه بودن مدّت محروم کردن این اســت که والدین احتمالاً درگیر کارهای دیگر نمی‌شوند، و فراموش نمی‌کنند که تنبیه را به موقع خاتمه بدهند. با کوتاه کردن مدت محروم کردن، والدین مطمئن می‌شوند که کودکشان که در انزوا قرار داده شده سالم اســت و شیطنت و بازیگوشی ندارد.
گاهی اوقات والدین می‌توانند مدّت محروم کردن را به کودکانشان بگویند. بعد از این که آنها دستهای کودکشان را محکم گرفتند و رفتار مشکل‌آفرین را توصیف نمودند، می‌توانند مدّت محروم کردن را مطرح کنند. برای مثال، آقای دانستون (5) مشاهده کرد که دختر پنج ساله‌اش، شلی (6)، در آشپزخانه روی تعدادی کتاب در وضعیتی نامتعادل ایستاده و سعی می‌کند تکه دیگری از کیک شکلاتی یا کاکائوی روی یخچال بردارد. او قبلاً به دخترش گفته بود که قبل از شام نباید کیک بخورد. پدر با پایین آوردن شلی مسأله محروم کردن را به او گوشزد کرد. همزمان با این که پدر شلی را پایین می‌آورد به طور جدی گفت، «شلی، بالارفتن روی تعدادی کتاب بسیار خطرناک اســت. همچنین، می‌دانی که تا امشب بعد شام نباید کیک بخوری. به خاطر این که کاری که انجام داده‌ای خطرناک اســت و اجازه انجام آن را نداشته‌ای، به مدت چهاردقیقه محروم می‌شوی». سپس او دخترش را روی یک صندلی آشپزخانه رو به دیوار کرد.
هنگامی که مدّت محروم کردن به پایان می‌رسد، والدین باید به کودکانشان بگویند که وقت تمام شده و آنها می‌توانند برگردند و فعالیت مناسبی را شروع کنند. خیلی مهم اســت که والدین مدّت زمانی را که کودکانشان در محرومیت به سر می‌برند پیگیری کنند و به موقع آنها را آزاد کنند. برخی از والدین استفاده از ساعت وقت نگهدار آشپزخانه را مفید می‌دانند به خاطر این که به آنها کمک می‌کند تا پایان وقت محروم کردن را دقیقاً مشخص نمایند. آنها با شروع محروم کردن ساعت وقت نگهدار را به کار می‌اندازند و هنگامی که زنگ به صدا درمی‌آید به کودکشان می‌گویند که مدّت محروم کردن تمام شده اســت. صرف‌نظر از این که والدین زمان را چگونه مشخص کنند، بیان این که محروم کردن به پایان رسیده اســت باید کوتاه باشد، برای مثال، خانم بلیک (7) به پسرش، میکی (8) گفت، سه دقیقه محرومیت تو به پایان رسیده، و می‌توانی بیرون بیایی و مجدداً بازی کنی».
گاهی اوقات مدتی طول می‌کشد تا کودک در محیط محروم کردن آرام بگیرد. برخی از کودکان، فریاد می‌زنند، شکایت می‌کنند، نق نق می‌کنند، یا دیواری را که رو به آن هستند سوراخ می‌کنند. در صورت چنین اتفاقی، والدین باید توضیح بدهند که وقتشان تا زمانی که آرام نگیرند شروع نمی‌شود.
والدین نباید در حین محروم کردن هیچ صحبتی بکنند. در برخی موارد، کودکان قبل از این که زمان محرومیت به پایان برسد جایی را که برایشان در نظر گرفته شده ترک می‌کنند. والدین باید به آرامی آنها را نگهدارند و مجدداً کودک را به آن محیط برگردانند. هنگامی که کودک از مکان محرومیت برمی‌گردد، والدین باید بگویند، «وقت شما از هنگامی شروع می‌شود که بنشینید (یا بایستید) و آرام باشید». آنها نباید هیچ صحبت دیگری بکنند.
کودکان را به خاطر اولین رفتار مطلوب بعد از محروم کردن تحسین کنید. محروم کردن هنگامی بیشترین تأثیر را دارد که والدین رفتاری را که مایلند همیشه انجام شود تحسین نمایند. با کاربرد تحسین بعد از محروم کردن، والدین به کودکانشان نشان می‌دهند که چطور می‌توانند با انجام رفتار مناسب جلب توجه نمایند. هنگامی که والدین مهارتهای مثبت‌شان را همراه با محروم کردن استفاده نمی‌کنند، آنها اغلب بدرفتاری را به کودکانشان آموزش می‌دهند. تنها توجهی را که کودکان دریافت می‌کنند، محروم کردن به خاطر رفتار نامطلوبشان می‌باشد.
والدین می‌توانند بعد از محروم کردن با توضیح این مسأله که چرا کودکشان محروم شده اســت و سپس تحسین رفتار مطلوبی که بلافاصله بعد از آن صورت می‌گیرد رفتار مناسب را آموزش بدهند. برای مثال، هنگامی که پنج دقیقه محرومیت ‌جو (9) تمام شد، پدرش به او گفت، «جو، وقت محرومیت تو به پایان رسید. می‌خواهم خاطرنشان کنم که به این دلیل تو را محروم کردم که وقتی برای بار دوم به تو گفتم با سگ بازی نکن و برو بخواب سر من داد و فریاد کشیدی. دوست دارم یک بار که وقت خواب را به تو گوشزد می‌کنم بدون این که حاضر جوابی کنی یا سروصدا راه بیندازی برای خواب آماده شوی. حالا، وقت خواب اســت، برو بخواب». جو گفت، «بسیار خوب، و به اتاق خواب رفت تا خود را برای خوابیدن آماده کند». پدرش به دنبال جو رفت و هنگامی که او به در اتاق خواب رسید به او گفت، «جو، بدون بحث برای خوابیدن آماده شدی؛ این مسأله مهم اســت. مواقعی را که ما با همدیگر همکاری می‌کنیم دوست دارم».
هنگامی که والدین محروم کردن را به کار می‌برند نباید به خاطر بدرفتاری توجه زیادی به کودک بکنند. برخی اشتباهاً به خاطر استفاده از محروم کردن عذرخواهی می‌کنند. آنها چیزهایی می‌گویند مانند، «متأسفم که این کار را در مورد شما انجام می‌دهم، عزیزم یا دلبرم، امّا می‌ترسم تو را در وضعیت محروم کردن قرار بدهم،» یا «می‌دانی که محروم کردن را دوست نداری، امّا تنها مدت کوتاهی در این وضعیت قرار می‌گیری». این نوع اظهارات ممکن اســت باعث شود که کودکان همراه با محروم کردن تجربیات مثبتی را تجربه کنند و این بدرفتاری متوقف نخواهد شد.
نکته‌های اصلی که باید درباره محروم کردن خاطرنشان شود:
1- محروم کردن را برای کاهش مشکلات خطرناک و جدی به کار ببرید.
2- همیشه از مکانهای یکنواخت و کسل کننده برای محروم کردن استفاده کنید.
3- محروم کردن را تنها در جریان یا بلافاصله بعد از رفتاری که مایلید کاهش یابد به کار ببرید.
4- در جریان محروم کردن حداقل توجه را مبذول دارید.
5- مدّت محروم کردن کودکان باید کوتاه باشد.
6- کودکان را برای اولین کار خوبی که پس از محروم شدن انجام دادند تشویق کنید.

پی‌نوشت‌ها:

1. Wahler.
2. Christophersen
3. Barrish.
4. Ms. Bledsoe
5. Mr. Dunston.
6. Shelly.
7. Ms. Blake.
8. Mickey.
9. Joe.

منبع مقاله :
اف. دانگل، ریچارد، ا. پولستر، ریچارد؛ (1387)، آموزش مهارتهای کنترل کودک، مشهد: به نشر، چاپ سوم

[ad_2]
لینک منبع
بازنشر: مفیدستان

عبارات مرتبط



کلماتی برای این موضوع
شیوه‌ی درستِ محروم کردن کودکِ بدرفتار

تنبیه بدنی کودکِ بدرفتار

[ad_1]

ما استفاده از تنبیه بدنی (زدن) را توصیه یا تأیید نمی‌کنیم. برای تنبیه بدنی (زدن) ارزش انضباطی یکسانی همچون مهارتهای پیش گفته قایل نیستیم. در حقیقت، هدف اولیه از آموزش این مهارت این اســت که این موضوع را، مخصوصاً برای والدینی که زدن را به عنوان روش اولیه انضباط به کار می‌برند روشن کنیم، که شش مهارت قبلی تنبیه بدنی یا زدن را در حد زیادی کاهش داده یا محدود می‌سازند.
لازم به ذکر اســت که هنگامی که اصطلاحات تنبیه بدنی یا زدن را مورد استفاده قرار می‌دهیم منظور ما زدن روی کفلها کاملاً کنترل شده اســت. برای برخی والدین، این نوع کنترل به آسانی قابل حصول نیست. برای این خانواده‌ها، تنبیه بدنی به طور جدی باید ممنوع شود. هر برخورد بدنی که داشته باشید از جانب شما به عنوان والدین تربیت کننده، خود نوعی بدرفتاری اســت که خودتان از آن ناراحت خواهید شد.
استفاده از تنبیه بدنی در حقیقت بحث‌انگیز بوده اســت. بسیاری از متخصصان و والدین زدن را غیرانسانی، حیوانی، بی‌تأثیر، و غیرلازم می‌دانند. از طرف دیگر، بسیاری از کتابهای عمومی مراقبت- کودک و ستونهای توصیه، تنبیه بدنی را در شرایط مشخص و معینی تأیید می‌کنند. پژوهشهای زمینه‌یابی نشان داده‌اند که استفاده از تنبیه بدنی توسط والدین رایج و متداول اســت (سیرز (1)، مکوبی (2)، لوین (3)، 1957). صرف‌نظر از عقیده‌ای که شما در مورد این موضوع دارید، توصیه می‌‎کنیم که این قسمت را به دقت بخوانید و موضوع را آن‌طور که ما مطرح کرده‌ایم در نظر بگیرید، ما راهنماییهایی را برای استفاده از روی کفل زدن تدوین کرده‌ایم به خاطر این که دریافته‌ایم که چه بخواهیم و چه نخواهیم والدین این نوع تنبیه بدنی را به کار می‌برند. راهنماییهای ما برای والدینی اســت که، برخلاف توصیه‌های ما، تصمیم می‌گیرند کودکشان را تنبیه بدنی کنند. امیدواریم که با مطرح کردن موضوع، با تشویق والدین به استفاده از مهارتهای دیگرشان قبل از کاربرد تنبیه بدنی، و با بررسی اثرات جانبی منفی و سوء استفاده بالقوه از زدن، والدین را تشویق کنیم تا از شیوه‌های دیگر استفاده نمایند. زمینه‌یابیهای مشابهی که نشان داده‌اند استفاده از تنبیه بدنی توسط والدین متداول اســت همچنین نشان داده‌اند که والدین مایل به تنبیه بدنی نیستند- آنها دوست دارند رفتار کودکانشان را به شیوه‌های دیگر یعنی شیوه‌های مثبت‌تر، کنترل نمایند.

توصیف مهارت:

در تنبیه بدنی والدین نباید بیشتر از سه بار با کف دست محکم و مختصر روی کفلهای کودکشان بزنند.

توجیه منطقی در مورد عدم کاربرد تنبیه بدنی:

برخلاف سایر مهارتهایی که در آموزش به والدین مطرح نمودیم، نمی‌توانیم مطالعه‌ای را ذکر کنیم که تنبیه بدنی را توصیه کرده باشد. برای مرور کامل پژوهشهای مربوط به اثرات تنبیه بدنی، خواننده را به پاترسون (1982) که بررسی جامعی در زمینه نوشته‌های پژوهشی مربوط به این موضوع انجام داده اســت ارجاع می‌دهیم. وی در بررسی خودش زمینه‌یابی انجام شده توسط استارک (4) و انوی (5) (1970) را مطرح نموده که نشان می‌دهد 84 درصد والدین آمریکایی کودکانشان را تنبیه بدنی می‌کنند. این داده‌ها بیانگر نیاز به راهنماییهایی در زمینه تنبیه بدنی اســت تا به والدینی که از آن استفاده می‌کنند کمک شود تا از کاربرد آن اجتناب کنند. قبل از ارائه راهنماییهای مربوط به تنبیه بدنی، ما در اینجا توجیه تخصصی عدم استفاده‌ی والدین از این روش را اگرچه از لحاظ شخصی دارای سوگیری اســت، مطرح می‌کنیم.
تنبیه بدنی اثرات جانبی منفی زیادی دارد. در معرفی تنبیه بدنی به والدین عمدتاً به بررسی اثرات جانبی منفی مهم آن می‌پردازیم. یکی از نتایج منفی آن این اســت که هر فردی که درگیر شده باشد- والدین و کودکان- از لحاظ هیجانی آشفته و ناراحت می‌شود. فرد احساس بدی دارد.
نتیجه منفی دیگر تنبیه بدنی این اســت که، هنگامی که به طور مکرر مورد استفاده قرار گیرد، کودکان گوشه‌گیر می‌شوند و می‌ترسند، و از والدینشان اجتناب می‌کنند. علاوه بر خطری که تنبیه بدنی دارد، کودکان از والدینشان کناره‌گیری می‌کنند.
هنگامی که والدین به تنبیه بدنی متوسل می‌شوند، ممکن اســت سهواً به کودکانشان آموزش دهند تا مشکلاتشان را با خشونت و پرخاشگری حل نمایند. شگفت‌آور نیست که می‌بینیم کودکان والدینی که اغلب از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند بچه‌های ماجراجو و پرخاشگری را در مدرسه تشکیل می‌دهند. خواهر و برادرهایی که به طور مکرر نزاع می‌کنند ممکن اســت کاربرد نیروی بدنی توسط والدینشان را تقلید کنند.
هنگامی که والدین برای کنترل رفتار کودکان خردسالشان بیش از اندازه روی تنبیه بدنی تأکید می‌کنند، زمانی که کودکانشان خیلی بزرگ شوند والدین زیان می‌بینند. برخی والدین به تنبیه بدنی متوسل می‌شوند به خاطر این که می‌توانند این کار را انجام دهند. یعنی، کودکانشان نمی‌توانند مستقیماً همانند یک بزرگسال یا کودک بزرگتر تلافی کنند. اگرچه این وضعیت به والدین اجازه می‌دهد تا هنگامی که کودک کوچک اســت از تنبیه بدنی استفاده کنند، هنگامی که کودک بزرگتر، و مسنتر می‌شود، تنبیه بدنی ممکن اســت تأثیری نداشته باشد. در برخی از خانواده‌هایی که تنبیه کردن متداول بوده اســت، هنگامی که کودکان به سن نوجوانی می‌رسند به طور معمول از اقتدار والدینشان اطاعت نمی‌کنند. هنگامی که کودک بزرگتر می‌شود، میزان نیروی لازم برای تنبیه که همان اثر تنبیه اولیه را داشته باشد باید بیشتر از زمانی باشد که کودک یک خردسال بوده اســت. این میزان نیرو در روابط پذیرفته نمی‌شود و والدین نباید آن را در ارتباط با کودکانشان مورد استفاده قرار دهند. علاوه بر تمام اثرات جانبی منفی و بالقوه‌ی تنبیه بدنی، این روش انضباطی در صورت استفاده‌ی مکرر خیلی زود اثربخشی‌اش را از دست می‌دهد. این مسأله می‌‌تواند مشکلات عدیده‌ای به وجود آورد، زیرا وقتی والدین می‌بینند تنبیه بدنی‌شان مؤثر واقع نمی‌شود می‌کوشند کودکشان را سخت‌تر و در دفعات بیشتری تنبیه کنند، استفاده از زور بیشتر تنبیه بدنی را نتیجه بخش‌تر نمی‌سازد بلکه موجب آسیب رسیدن به کودک و روابط فرزند و پدر یا مادر می‌شود.

دلایل متوسل شدن به تنبیه بدنی:

بعد از این که دلایل منطقی خودمان در مورد عدم استفاده از تنبیه بدنی را بررسی نمودیم، ما واقعیت تنبیه بدنی و ماهیت آن را با والدین در میان می‌گذاریم هرچند که به شدت با آن مخالفیم. می‌دانیم که برخی از والدین از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. به منظور کمک به تصمیم‎‌گیری این والدین در این زمینه که تنبیه بدنی بکنند یا نه، به چند نکته اشاره می‌کنیم که ممکن اســت در توجیه این روش انضباطی به کارمان آید.
1- تنبیه بدنی روشی اســت که به سرعت از رفتار بسیار جدی و خطرناک جلوگیری می‌کند. به خاطر داشته باشید که محروم کردن نیز می‌تواند همین نتیجه را داشته باشد.
2- تنبیه بدنی بلافاصله به موقعیت غیرقابل تحمل پایان دهد. حل و فصل سریع یک موقعیت ترسناک و ناخوشایند به روشن شدن وضعیت برای والدین و کودک کمک می‌کند. با برقراری مجدد آرامش، والدین می‌توانند تحسین و توجه، پاداشها و امتیازها، و تحسین القایی را برای کارهای مطلوبی که کودکانشان انجام می‌دهند مورد استفاده قرار دهند. با وجود این، والدین آنها باید بدانند که تنبیه بدنی به جای برقراری آرامش، منجر به واکنشهای هیجانی منفی کودکان می‌شود. این هیجانها می‌توانند ادامه یابند و حتی باعث شوند کودکان دیگر توجه و رفتار گرم والدین را پذیرا نشوند.

کاربرد تنبیه بدنی

ما تلاش کرده‌ایم کاملاً روشن کنیم که تنبیه بدنی به جای این که مشکلات را حل کند احتمالاً مشکلات بیشتری به وجود می‌آورد. هر دو طرف آشفته و ناراحت می‌شوند، کودکان ممکن اســت یاد بگیرند که از والدینشان دوری کنند، آنها ممکن اســت همچنین یاد بگیرند که بهترین روش حل و فصل مشکلات خشونت فیزیکی اســت. هنگامی که کودکان بزرگتر می‌شوند تنبیه بدنی دیگر اثربخشی خود را از دست می‌دهد و اگر به طور مکرر مورد استفاده قرار گیرد تنبیه بدنی شدیدتری را ایجاب می‌کند. ترکیب شش مهارت دیگر برای جلوگیری از مشکلات و آموزش رفتار مطلوب نسبت به تنبیه بدنی مؤثرتر اســت. به منظور برطرف کردن مشکلات، والدین می‌توانند ترکیب تحسین القایی، بی‌توجهی، محروم کردن، یا حذف پاداشها و امتیازها را با تحسین و توجه و پاداشها و امتیازها مورد استفاده قرار دهند.
علی رغم اخطارها، توضیحات، و توصیه‌های ما، برخی والدین باز هم از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. به منظور کمک به این والدین برای اجتناب از بدرفتاری شدید با کودکانشان و افزایش احتمال تداوم اثربخشی آنها با سایر مهارتها، ما راهنماییهایی برای استفاده از تنبیه بدنی توسط این والدین تدوین کرده‌ایم، تا زمانی که تمام موضوعات مخالف با کاربرد تنبیه بدنی را مورد بحث قرار ندهیم ما این شیوه‌ها را هرگز عنوان نمی‌کنیم.
تنبیه بدنی باید تنها برای رفتارهای بسیار نامطلوب و خطرناک به کار برده شود. به علت اثرات جانبی منفی بالقوه تنبیه بدنی، و به خاطر این که اغلب منجر به بدرفتاری می‌شود، والدین هرگز نباید آن را به جز در مورد رفتار بسیار نامطلوب به کار ببرند، قبل از استفاده از تنبیه بدنی، باید دقّت کنند که آیا رفتاری را که می‌خواهند با تنبیه بدنی متوقف کنند ارزش این را دارد که اثرات جانبی منفی و بالقوه این روش انضباطی را به جان بخرند. بعد از این که والدین خطرات اثرات جانبی منفی را در نظر گرفتند، آنها نباید تنبیه بدنی را به کار ببرند مگر این که کاملاً از اجرای این کار مطمئن باشند. اگر والدین مطمئن نیستند که تنبیه بدنی بهترین روش جلوگیری از مشکل اســت، آنها باید یکی از روشهای دیگری را که آموخته‌اند مورد استفاده قرار دهند.
هنگامی که والدین تصمیم می‌گیرند که رفتار به اندازه کافی نامطلوب و خطرناک اســت و مستلزم تنبیه بدنی اســت، آنها باید بلافاصله آن را به کار ببرند. اگر والدین برای تنبیه بدنی صبر و شکیبایی به خرج بدهند تا زمانی که رفتار متوقف گردد، کودکانشان ممکن اســت یاد نگیرند که رفتار مشکل‌آفرین چیست. اگر تنبیه فاصله زیادی با بدرفتاری داشته باشد، اثر کمی روی آن دارد. در این موارد، حایز اهمیت اســت که والدین همسرشان را به عنوان فردی که موجب به تأخیرافتادن تنبیه می‌شود قلمداد نکنند. هنگامی که کودک می‌شنود، «اجازه بده پدرت به خانه بیاید!» و سپس بعد از گزارش مادر مورد تخطی قبلی‌اش پدر او را تنبیه بدنی کند، این سبب می‌شود که پدر بد جلوه کند. کودک ممکن اســت از پدر دوری کند و تنبیه فاصله زیادی با بدرفتاری داشته باشد.
تنبیه بدنی باید مختصر امّا جدی و محکم باشد. تنبیه بدنی به وضوح باید مخالفت والدین با بدرفتاری کودکان را نشان دهد. این بدین معناست که کتک زدن مختصر و جدّی بهتر از آهسته زدن به دفعات زیاد اســت. آهسته زدن ممکن اســت شدّت رفتار یا اهمیت مخالفت والدین را برای کودک مشخص نکند. هنگامی که والدین تلاش می‌کنند از فروکردن سنجاق مو در پریز برق توسط کودک سه ساله‌شان جلوگیری کنند، زدن ضربه‌های محکم به کفلها در پیشگیری از این عمل مؤثّر اســت- یک ضربه آهسته ممکن اســت مخالفت با عمل وررفتن با چراغ الکتریکی را نشان ندهد.
به جای تهدید تنبیه بدنی را اجرا کنید. هنگامی که والدین پیشاپیش به کودکانشان می‌گویند که اگر آن رفتار را انجام دهند یا ادامه دهند تنبیه خواهند شد، باید هنگامی که کودکانشان آن رفتار را متوقف نمی‌کنند تنبیه بدنی را اجرا کنند. هنگامی که والدین تهدید می‌کنند، اما اجرا نمی‌کنند، کودکانشان به سرعت یاد می‌گیرند که تنبیه نمی‌شوند و دلیلی وجود ندارد که بدرفتاری را متوقف کنند. در این موقعیتها، به مرور زمان تعداد تهدیدهای والدین و در نتیجه بسامد بدرفتاریهای کودکانشان افزایش می‌یابد. تهدیدها برای کودکان نوعی توجّه اســت و بیشتر بدرفتاری می‌کنند تا توجّه بیشتری جلب کنند. گاهی اوقات، تهدیدهای توخالی تنبیه سبب می‌شود که کودکان به کارهای دیگری که والدینشان می‌گویند کمتر گوش کنند. کودکان باور می‌کنند که آنچه والدینشان می‌گویند به آن عمل نمی‌کنند.
پس از آن که تصمیم گرفتید برای رفتاری کودک را تنبیه کنید، هربار که آن رفتار اتفاق می‌افتد کودک را تنبیه نمایید. اگر والدین در استفاده از تنبیه بدنی مصرّ نباشند، کودکانشان یاد می‌گیرند که شانس انجام رفتار را دارند. از آن جا که والدین باید هر بار با توجّه به یک بدرفتاری خاص به تنبیه بدنی متوسل شوند، باید دقّت کنند بدرفتاریهایی را که برای آنها کودک را تنبیه می‌کنند محدود باشد نه این که مدام کودک تنبیه شود.
تنها با دست باز روی کفلها بزنید. تنها باید روی کفلهای کودکان با دست زده شود. هرگز نباید به صورت آنها سیلی بزنید، آنها را تکان بدهید، یا با اشیائی مانند قاشقک، خط‌کش، قاشقهای چوبی، بروس یا شلاق آنها را بزنید. این روشها و ابزارها خطرناکند و شدیداً به کودکان آسیب می‌رسانند. هنگامی که والدین از دستهای باز برای زدن کودکانشان استفاده می‌کنند، آنها می‌دانند که چقدر محکم بزنند و بهتر می‌توانند این فرآیند را کنترل کنند.
هنگامی که بسیار عصبانی و خشمگین هستید کودکانتان را تنبیه بدنی نکنید. این یکی از مهمترین نکته‌هایی اســت که والدین باید درباره‌ی تنبیه بدنی به خاطر داشته باشند. اگر والدین بسیار عصبانی هستند به طوری که احساس می‌کنند کنترل خود را از دست می‌دهند، باید اتاق را ترک کنند و از زدن کودکانشان دوری کنند. آنها همچنین می‌توانند برای اجتناب از خطر آسیب زدن کودکانشان را به اتاقشان بفرستند. وقتی که والدین متوجّه می‌شوند اغلب کودکانشان را کتک می‌زنند یا هنگامی که از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند کنترلشان را از دست می‌دهند، باید برای کمک با بخش خدمات اجتماعی یا انجمن بهداشت روانی تماس بگیرند. شما می‌توانید با ارائه اسامی و شماره تلفنهای مؤسّسات مناسبی که والدین بتوانند برای کمک و اجتناب از آسیب زدن به کودکانشان به آسانی به آنها دسترسی پیدا کنند به آنها کمک کنید.
به خاطر داشته باشید که از روشهای دیگر، مخصوصاً روشهایی که موجب افزایش رفتار می‌شوند، استفاده کنید. پس از این که تمام راهنماییها را مشخص کردیم و اثرات جانبی منفی همراه با تنبیه بدنی را توضیح دادیم، دیگر عجیب خواهد بود که والدینی باز هم به این کار متوسل شوند. علی رغم تلاشهایمان در زمینه مخالفت با این روش انضباطی بازهم بعضی از والدین ممکن اســت به تنبیه بدنی متوسل شوند. ما اعتقاد داریم که بیشترین موفقیت ما در مخالفت با تنبیه بدنی حاصل موفقیتمان در تشویق آنها برای تمرین مهارتهای دیگر اســت. با شناسایی شش مهارتی که مطرح کردیم و با توضیح راهنماییهای مربوط به تنبیه بدنی والدین را قادر می‌سازیم تا رفتار مطلوب را افزایش داده و رفتار نامطلوب را به اندازه کافی کاهش دهند. تنبیه بدنی ضرورت ندارد، یا کاربرد آن تنها در مواردی نادر ممکن اســت لازم باشد.
نکته‌های اصلی که باید درباره تنبیه بدنی خاطرنشان شود:
1- تنبیه بدنی اثرات جانبی منفی زیادی دارد.
2- تنبیه بدنی باید تنها برای رفتارهای بسیار نامطلوب و خطرناک به کار برده شود.
3- مختصر اما جدی و محکم تنبیه کنید.
4- هیچ‌گاه تهدید به تنبیه نکنید و در صورت لزوم تنبیه را اجرا کنید.
5- پس از این که تصمیم گرفتید کودک را برای رفتاری تنبیه کنید، هربار که رفتار اتفاق می‌افتد کودک را تنبیه کنید.
6- تنها با دست باز روی کفلها بزنید.
7- هنگامی که بسیار عصبانی و خشمگین هستید کودکانتان را تنبیه نکنید.
8- به خاطر داشته باشید که از روشهای دیگر مخصوصاً روشهایی که موجب افزایش رفتار می‌شوند، استفاده کنید.

پی‌نوشت‌ها:

1. Sears.
2. Macoby.
3. Levin.
4. Stark.
5. Envoy.

منبع مقاله :
اف. دانگل، ریچارد، ا. پولستر، ریچارد؛ (1387)، آموزش مهارتهای کنترل کودک، مشهد: به نشر، چاپ سوم

[ad_2]
لینک منبع
بازنشر: مفیدستان

عبارات مرتبط

29 مه 2014 ... بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط ...11 جولای 2016 ... ما استفاده از تنبیه بدنی (زدن) را توصیه یا تأیید نمیکنیم. برای تنبیه بدنی (زدن) ارزش انضباطی یکسانی همچون مهارتهای پیش گفته قایل نیستیم ...کودکان و والدینتعلیم و تربیتتنبیه بدنی نامناسب ترین روش تربیت کودک ... افزایش می یابد و والدین خود را ناکام و ناتوان در مقابل بدرفتاری کودک احساس می کنند.تنبیه بدنی کودک توسط مادر,تنبیه بدنی کودکان در اسلام,تنبیه بدنی کودکان توسط ... بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را ...برترین ها: بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط استرسزا ...ما معمولا از تعبیر تنبیه بدنی کودکان به جای خشونت فیزیکی استفاده می کنیم .... بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را تحت ...28 فوریه 2015 ... برخی والدین عقیده دارند که فرزندشان تنها با تنبیه بدنی تربیت میشود. بعضی دیگر هم تنبیه بدنی را مجاز نمیدانند اما با زبان و تحقیر یا توهین ...بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را تحت تأثیر قرار داده و آنها را در معرض افسردگی و اضطراب دائم قرار خو.برترین ها: بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط استرسزا ...

کلماتی برای این موضوع
تربیت کودک کودک مراقبت در دوران بارداریمراقبت از کودککودک داریمراقبت از نوزادتغذیه مناسب بارداری مقالات جدید روانشناسیمقالاتوزارت آموزش و پرورش سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی شبکه ملی مدارس ایران رشدروش تدریس معلّم و راه کارهایی برای تقویت آن در …روش تدریس معلّم و راه کارهایی برای تقویت آن در آموزش مؤثّرجامعه شناسیجامعه شناسی جامعه شناسی اشاره بی شک، رشد روزافزون اینترنت فواید و

شیوه‌ی درستِ محروم کردن کودکِ بدرفتار

[ad_1]

محروم کردن؛ اولین مهارتی اســت که ما به والدین آموزش می‌دهیم. این مهارت بر متوقف کردن بدرفتاریهای شدید متمرکز می‌باشد. محروم کردن تأکید و توجه کلی ما را تغییر نمی‌دهد. ما والدین را تشویق می‌کنیم تا با استفاده از تحسین وتوجه، پاداشها و امتیازها، و تحسین القایی به رفتار مطلوب توجه کنند، و برای رفتار آزارنده‌ای که مایلند کودکانشان آن را ترک کنند بی‌توجهی را مورد استفاده قرار دهند.
با تأکید بر این نکته‌ی بنیادی که والدین باید از تنبیه، مانند محروم کردن، منحصراً برای متوقف کردن رفتار شدید، خطرناک، یا غیرقابل تحمل استفاده کنند رویکردهای مثبت آنها را حفظ کنید. اگر رفتار کودکان با هیچ یک از مقوله‌ها تناسبی ندارد، برای والدین توضیح بدهید که بی‌توجهی مناسبترین و مؤثرترین پاسخ آنهاست.

توصیف مهارت:

محروم کردن به این ترتیب اســت که کودک را چند دقیقه‌ای در یک گوشه یا محیطی یکنواخت و کسل کننده قرار بدهید تا چیزی برای سرگرمی نداشته باشد یا او را تحریک نکند.

توجیه منطقی در مورد محروم کردن:

محققان والدین را آموزش داده‌اند تا محروم کردن را برای رفتارهای مختلفی به کار ببرند. در یک مورد، واهلر (1) (1969) والدین را آموزش داد تا محروم کردن را برای رفتار مخالفت‌جویانه کودک پنج ساله‌شان به کار ببرند. در طرح پژوهشی دیگر، کریستوفرسن (2)، باریش (3)، و کریستوفرسن (1984) والدین را آموزش دادند تا محروم کردن را برای مشکلات رفتاری کلی به کار ببرند. پینکستون (1984) والدین را آموزش داد تا محروم کردن را به طور موفقیت‌آمیزی برای کاهش قشقرقهای پسر شش ساله‌شان به کار ببرند.
چنانچه والدین فهرست فواید زیر را بدانند می‌فهمند که چرا باید محروم کردن را به کار ببرند:
1- هنگامی که کودکان کارهایی انجام می‌دهند که برای خودشان یا دیگران خطرناک اســت، یا به شیوه‌ای رفتار می‌کنند که مطلقاً نمی‌توانید آن را تحمل کنید، بی‌توجهی یا تحسین القایی ممکن اســت بهترین روش برای خاتمه دادن به این گونه مشکلات نباشد. روش دیگر کاهش این نوع مشکلات رفتاری استفاده از محروم کردن اســت.
2- محروم کردن روش تنبیهی مؤثّرتری اســت که به موجب آن می‌توانید به کودکانتان بیاموزید که چه کارهایی را نباید انجام دهند.
3- محروم کردن باید بلافاصله و کوتاه مدّت باشد. شما می‌توانید رفتار مشکل‌آفرین را متوقف کنید، پیامدی ارائه کنید که کودکانتان را از انجام مجدد آن رفتار منع می‌کند، و تنبیه را بعد از چند دقیقه خاتمه بدهید. خصوصیات مناسب و سریع محروم کردن به شما کمک می‌کند تا در تنبیهاتتان جدی‌تر باشید و به شما امکان می‌دهد تا بعد از آن از شیوه مثبت‌تری استفاده کنید.
4- محروم کردن نسبت به سایر روشهای تنبیه، مخصوصاً تازیانه زدن، انسانی‌تر اســت. هنگامی که محروم کردن را به جای روشهای خشنتر به کار می‌برید شما و کودکانتان به خاطر تنبیه کمتر دچار ناراحتی و آشفتگی هیجانی می‌شوید.

کاربرد محروم کردن

محروم کردن را برای کاهش مشکلات خطرناک و جدی به کار ببرید. هنگامی که والدین رفتار را بسیار مشکل‎‌آفرین، و خطرناک می‌دانند، یا رفتاری برایشان مطلقاً تحمل‌ناپذیر اســت، محروم کردن می‌تواند مشکلات را کاهش دهد. رفتارهایی که والدین می‌توانند محروم کردن را در مورد آنها به کار ببرند عبارتند از: جنگ و دعوا، حاضرجوابی کردن، تخریب دارایی و اموال، اطاعت نکردن از دستورات مهم، و ریختن غذا هنگامی که روی میز شام یا ناهار می‌خورند. والدین باید تصمیم بگیرند که با استفاده از محروم کردن باید سعی کنند کدام رفتارها را متوقف کنند.
محروم کردن عبارت اســت از این که کودکان مدتی را در گوشه‌ای یا محیط دیگری بگذرانند که مخصوصاً برای این کار ترتیب داده شده اســت. مکانهای زیادی را می‌توان به عنوان مکانهای مناسب برای محروم کردن آماده نمود. هر جایی که به کودکان فرصت ندهد که خودشان را به کاری مشغول کنند مناسب اســت. والدین باید دقت داشته باشند از مکانهایی برای محروم کردن استفاده نمایند که امکان ندهد کودکانشان از پنجره به بیرون نگاه کنند، تصویرهای روی دیوار را تماشا کنند، یا روی اشیای قابل کنترل بایستند.
همیشه از مکانهای یکنواخت و کسل کننده برای محروم کردن استفاده کنید. در یک مورد والدین دخترشان را مجبور کرده بودند روی چهارپایه‌ای در داخل حمام بنشیند، در مورد دیگر، پدری پسرش را مجبور کرده بود در آپارتمان رو به دیوار بایستد. والدین معمولاً جاهایی را که بلافاصله به نظرشان می‌رسد و کودک در آنجا وسیله‌ای برای سرگرمی نمی‌یابد انتخاب می‌کنند. با وجود این، هیچ وقت والدین نباید کودکانشان را برای محروم کردن به اتاق خواب بفرستند.
بسیاری از والدین که از اتاق خود کودکان به عنوان مکانی برای محروم کردن استفاده می‌کنند مرتکب اشتباه می‌شوند. اولین مشکلی که در استفاده از اتاق خواب کودکان برای محروم کردن ایجاد می‌شود این اســت که اغلب در آن جا چیزهای متعددی مانند اسباب‌بازیها و بازیها، وجود دارد. محروم کردن واقعاً تنبیه نخواهد بود، از این رو، موجب توقف رفتار مشکل‌آفرین نخواهد شد. دومین مشکلی که در استفاده از اتاقهای کودکان برای تنبیه ایجاد می‌شود این اســت که کودکان اتاق خود را محل مناسبی برای سرگرم شدن می‌دانند. اگر کودکان اتاقهایشان یا سایر محیطهای ناخوشایند را تنبیه کننده بدانند، والدین ممکن اســت در وقت خواب که باید تلاش کنند کودکانشان را به طور خوشایندی به رختخواب بفرستند دچار مشکل می‌شوند.
محروم کردن را تنها در جریان یا بلافاصله بعد از رفتاری که مایلید کاهش یابد به کار ببرید. برای این که محروم کردن از رفتار ویژه‌ای جلوگیری کند، والدین باید در حالی که آن رفتار انجام می‌شود محروم کردن را مورد استفاده قرار دهند. هرچه فاصله‌ی میان رفتار مشکل‌آفرین و محروم کردن بیشتر باشد، این احتمال که کودک میان محروم کردن و آن رفتار ویژه که برای آن به کار برده شده اســت ارتباطی برقرار نماید کاهش می‌یابد. برای این که محروم کردن بیشترین اثربخشی را داشته باشد، و از رفتار مشکل‌آفرین جلوگیری نماید تا جای ممکن سریع مورد استفاده قرار گیرد.
بعد از این که کودک شروع به بدرفتاری کرد، اولین کار والدین این اســت که با دست محکم او را بگیرند. البته، نباید بیش از اندازه او را فشار بدهند که احیاناً به او آسیب برسانند، امّا باید به اندازه کافی او را محکم بگیرند تا کودک بفهمد که مشکل جدّی و مهمی وجود دارد، و همچنین اگر کودک تلاش کرد دست شما را کنار زده و فرار کند بتوانید او را نگه دارید. محکم گرفتن والدین دو امر مهم را سبب می‌شود، اول، بدرفتاری متوقف شده اســت. دوّم، والدین توجه کودکانشان را به خود جلب می‌کنند.
در جریان محروم کردن حداقل توجه را مبذول دارید. بعد از این که والدین دستهای کودکشان را محکم گرفتند، آنها باید اظهارنظر صریح و کوتاهی درباره‌ی رفتار مشکل‌آفرین ارائه کنند. این مرحله به طور واقعی همزمان با گرفتن دستهای کودک انجام می‌شود. اظهارنظر از لحاظ محتوا باید موجز و مفید، از لحاظ آهنگ جدی و خشن، و آموزنده باشد. برای مثال، خانم بلدسو (4) مشاهده کرد که پسر هفت ساله‌اش خواهرش را می‌زند. او دست پسرش را محکم گرفت، کتک کاری او را متوقف نمود، و گفت، «تو نباید خواهرت را بزنی. چنانچه او را کتک بزنی، محروم خواهی شد». والدین باید دقت داشته باشند، صرف‌نظر از این که چه چیزی می‌گویند، موضوع زدن را بیشتر از این مورد بحث قرار ندهند. هرگونه صحبت اضافی ممکن اســت برای کودک نوعی توجه مثبت محسوب شود و محروم کردن اثرش از بین برود.
مدّت محروم کردن کودکان باید کوتاه باشد. مدّت زمانی که کودکان محروم می‌شوند متفاوت اســت، امّا همیشه باید کوتاه باشد. سه تا پنج دقیقه کافی اســت. هنگامی که مدت محروم کردن بیش از پنج دقیقه باشد، صرف‌نظر از این که محیط محروم کردن هر چقدر هم کسل کننده و اندوهبار باشد، آنها چیزهایی برای سرگرم کردن خودشان پیدا می‌کنند. برای مثال، بعضی از کودکان روی دیوار نقاشی می‌کنند، برخی دیگر روی کاغذ دیواری خط کشی و نقطه‌گذاری می‌کنند، و برخی از کودکان، مخصوصاً آنهایی که آرام باشند، به خواب می‌روند.
مزیّت دیگر کوتاه بودن مدّت محروم کردن این اســت که والدین احتمالاً درگیر کارهای دیگر نمی‌شوند، و فراموش نمی‌کنند که تنبیه را به موقع خاتمه بدهند. با کوتاه کردن مدت محروم کردن، والدین مطمئن می‌شوند که کودکشان که در انزوا قرار داده شده سالم اســت و شیطنت و بازیگوشی ندارد.
گاهی اوقات والدین می‌توانند مدّت محروم کردن را به کودکانشان بگویند. بعد از این که آنها دستهای کودکشان را محکم گرفتند و رفتار مشکل‌آفرین را توصیف نمودند، می‌توانند مدّت محروم کردن را مطرح کنند. برای مثال، آقای دانستون (5) مشاهده کرد که دختر پنج ساله‌اش، شلی (6)، در آشپزخانه روی تعدادی کتاب در وضعیتی نامتعادل ایستاده و سعی می‌کند تکه دیگری از کیک شکلاتی یا کاکائوی روی یخچال بردارد. او قبلاً به دخترش گفته بود که قبل از شام نباید کیک بخورد. پدر با پایین آوردن شلی مسأله محروم کردن را به او گوشزد کرد. همزمان با این که پدر شلی را پایین می‌آورد به طور جدی گفت، «شلی، بالارفتن روی تعدادی کتاب بسیار خطرناک اســت. همچنین، می‌دانی که تا امشب بعد شام نباید کیک بخوری. به خاطر این که کاری که انجام داده‌ای خطرناک اســت و اجازه انجام آن را نداشته‌ای، به مدت چهاردقیقه محروم می‌شوی». سپس او دخترش را روی یک صندلی آشپزخانه رو به دیوار کرد.
هنگامی که مدّت محروم کردن به پایان می‌رسد، والدین باید به کودکانشان بگویند که وقت تمام شده و آنها می‌توانند برگردند و فعالیت مناسبی را شروع کنند. خیلی مهم اســت که والدین مدّت زمانی را که کودکانشان در محرومیت به سر می‌برند پیگیری کنند و به موقع آنها را آزاد کنند. برخی از والدین استفاده از ساعت وقت نگهدار آشپزخانه را مفید می‌دانند به خاطر این که به آنها کمک می‌کند تا پایان وقت محروم کردن را دقیقاً مشخص نمایند. آنها با شروع محروم کردن ساعت وقت نگهدار را به کار می‌اندازند و هنگامی که زنگ به صدا درمی‌آید به کودکشان می‌گویند که مدّت محروم کردن تمام شده اســت. صرف‌نظر از این که والدین زمان را چگونه مشخص کنند، بیان این که محروم کردن به پایان رسیده اســت باید کوتاه باشد، برای مثال، خانم بلیک (7) به پسرش، میکی (8) گفت، سه دقیقه محرومیت تو به پایان رسیده، و می‌توانی بیرون بیایی و مجدداً بازی کنی».
گاهی اوقات مدتی طول می‌کشد تا کودک در محیط محروم کردن آرام بگیرد. برخی از کودکان، فریاد می‌زنند، شکایت می‌کنند، نق نق می‌کنند، یا دیواری را که رو به آن هستند سوراخ می‌کنند. در صورت چنین اتفاقی، والدین باید توضیح بدهند که وقتشان تا زمانی که آرام نگیرند شروع نمی‌شود.
والدین نباید در حین محروم کردن هیچ صحبتی بکنند. در برخی موارد، کودکان قبل از این که زمان محرومیت به پایان برسد جایی را که برایشان در نظر گرفته شده ترک می‌کنند. والدین باید به آرامی آنها را نگهدارند و مجدداً کودک را به آن محیط برگردانند. هنگامی که کودک از مکان محرومیت برمی‌گردد، والدین باید بگویند، «وقت شما از هنگامی شروع می‌شود که بنشینید (یا بایستید) و آرام باشید». آنها نباید هیچ صحبت دیگری بکنند.
کودکان را به خاطر اولین رفتار مطلوب بعد از محروم کردن تحسین کنید. محروم کردن هنگامی بیشترین تأثیر را دارد که والدین رفتاری را که مایلند همیشه انجام شود تحسین نمایند. با کاربرد تحسین بعد از محروم کردن، والدین به کودکانشان نشان می‌دهند که چطور می‌توانند با انجام رفتار مناسب جلب توجه نمایند. هنگامی که والدین مهارتهای مثبت‌شان را همراه با محروم کردن استفاده نمی‌کنند، آنها اغلب بدرفتاری را به کودکانشان آموزش می‌دهند. تنها توجهی را که کودکان دریافت می‌کنند، محروم کردن به خاطر رفتار نامطلوبشان می‌باشد.
والدین می‌توانند بعد از محروم کردن با توضیح این مسأله که چرا کودکشان محروم شده اســت و سپس تحسین رفتار مطلوبی که بلافاصله بعد از آن صورت می‌گیرد رفتار مناسب را آموزش بدهند. برای مثال، هنگامی که پنج دقیقه محرومیت ‌جو (9) تمام شد، پدرش به او گفت، «جو، وقت محرومیت تو به پایان رسید. می‌خواهم خاطرنشان کنم که به این دلیل تو را محروم کردم که وقتی برای بار دوم به تو گفتم با سگ بازی نکن و برو بخواب سر من داد و فریاد کشیدی. دوست دارم یک بار که وقت خواب را به تو گوشزد می‌کنم بدون این که حاضر جوابی کنی یا سروصدا راه بیندازی برای خواب آماده شوی. حالا، وقت خواب اســت، برو بخواب». جو گفت، «بسیار خوب، و به اتاق خواب رفت تا خود را برای خوابیدن آماده کند». پدرش به دنبال جو رفت و هنگامی که او به در اتاق خواب رسید به او گفت، «جو، بدون بحث برای خوابیدن آماده شدی؛ این مسأله مهم اســت. مواقعی را که ما با همدیگر همکاری می‌کنیم دوست دارم».
هنگامی که والدین محروم کردن را به کار می‌برند نباید به خاطر بدرفتاری توجه زیادی به کودک بکنند. برخی اشتباهاً به خاطر استفاده از محروم کردن عذرخواهی می‌کنند. آنها چیزهایی می‌گویند مانند، «متأسفم که این کار را در مورد شما انجام می‌دهم، عزیزم یا دلبرم، امّا می‌ترسم تو را در وضعیت محروم کردن قرار بدهم،» یا «می‌دانی که محروم کردن را دوست نداری، امّا تنها مدت کوتاهی در این وضعیت قرار می‌گیری». این نوع اظهارات ممکن اســت باعث شود که کودکان همراه با محروم کردن تجربیات مثبتی را تجربه کنند و این بدرفتاری متوقف نخواهد شد.
نکته‌های اصلی که باید درباره محروم کردن خاطرنشان شود:
1- محروم کردن را برای کاهش مشکلات خطرناک و جدی به کار ببرید.
2- همیشه از مکانهای یکنواخت و کسل کننده برای محروم کردن استفاده کنید.
3- محروم کردن را تنها در جریان یا بلافاصله بعد از رفتاری که مایلید کاهش یابد به کار ببرید.
4- در جریان محروم کردن حداقل توجه را مبذول دارید.
5- مدّت محروم کردن کودکان باید کوتاه باشد.
6- کودکان را برای اولین کار خوبی که پس از محروم شدن انجام دادند تشویق کنید.

پی‌نوشت‌ها:

1. Wahler.
2. Christophersen
3. Barrish.
4. Ms. Bledsoe
5. Mr. Dunston.
6. Shelly.
7. Ms. Blake.
8. Mickey.
9. Joe.

منبع مقاله :
اف. دانگل، ریچارد، ا. پولستر، ریچارد؛ (1387)، آموزش مهارتهای کنترل کودک، مشهد: به نشر، چاپ سوم

[ad_2]
لینک منبع
بازنشر: مفیدستان

عبارات مرتبط



کلماتی برای این موضوع
شیوه‌ی درستِ محروم کردن کودکِ بدرفتار

تنبیه بدنی کودکِ بدرفتار

[ad_1]

ما استفاده از تنبیه بدنی (زدن) را توصیه یا تأیید نمی‌کنیم. برای تنبیه بدنی (زدن) ارزش انضباطی یکسانی همچون مهارتهای پیش گفته قایل نیستیم. در حقیقت، هدف اولیه از آموزش این مهارت این اســت که این موضوع را، مخصوصاً برای والدینی که زدن را به عنوان روش اولیه انضباط به کار می‌برند روشن کنیم، که شش مهارت قبلی تنبیه بدنی یا زدن را در حد زیادی کاهش داده یا محدود می‌سازند.
لازم به ذکر اســت که هنگامی که اصطلاحات تنبیه بدنی یا زدن را مورد استفاده قرار می‌دهیم منظور ما زدن روی کفلها کاملاً کنترل شده اســت. برای برخی والدین، این نوع کنترل به آسانی قابل حصول نیست. برای این خانواده‌ها، تنبیه بدنی به طور جدی باید ممنوع شود. هر برخورد بدنی که داشته باشید از جانب شما به عنوان والدین تربیت کننده، خود نوعی بدرفتاری اســت که خودتان از آن ناراحت خواهید شد.
استفاده از تنبیه بدنی در حقیقت بحث‌انگیز بوده اســت. بسیاری از متخصصان و والدین زدن را غیرانسانی، حیوانی، بی‌تأثیر، و غیرلازم می‌دانند. از طرف دیگر، بسیاری از کتابهای عمومی مراقبت- کودک و ستونهای توصیه، تنبیه بدنی را در شرایط مشخص و معینی تأیید می‌کنند. پژوهشهای زمینه‌یابی نشان داده‌اند که استفاده از تنبیه بدنی توسط والدین رایج و متداول اســت (سیرز (1)، مکوبی (2)، لوین (3)، 1957). صرف‌نظر از عقیده‌ای که شما در مورد این موضوع دارید، توصیه می‌‎کنیم که این قسمت را به دقت بخوانید و موضوع را آن‌طور که ما مطرح کرده‌ایم در نظر بگیرید، ما راهنماییهایی را برای استفاده از روی کفل زدن تدوین کرده‌ایم به خاطر این که دریافته‌ایم که چه بخواهیم و چه نخواهیم والدین این نوع تنبیه بدنی را به کار می‌برند. راهنماییهای ما برای والدینی اســت که، برخلاف توصیه‌های ما، تصمیم می‌گیرند کودکشان را تنبیه بدنی کنند. امیدواریم که با مطرح کردن موضوع، با تشویق والدین به استفاده از مهارتهای دیگرشان قبل از کاربرد تنبیه بدنی، و با بررسی اثرات جانبی منفی و سوء استفاده بالقوه از زدن، والدین را تشویق کنیم تا از شیوه‌های دیگر استفاده نمایند. زمینه‌یابیهای مشابهی که نشان داده‌اند استفاده از تنبیه بدنی توسط والدین متداول اســت همچنین نشان داده‌اند که والدین مایل به تنبیه بدنی نیستند- آنها دوست دارند رفتار کودکانشان را به شیوه‌های دیگر یعنی شیوه‌های مثبت‌تر، کنترل نمایند.

توصیف مهارت:

در تنبیه بدنی والدین نباید بیشتر از سه بار با کف دست محکم و مختصر روی کفلهای کودکشان بزنند.

توجیه منطقی در مورد عدم کاربرد تنبیه بدنی:

برخلاف سایر مهارتهایی که در آموزش به والدین مطرح نمودیم، نمی‌توانیم مطالعه‌ای را ذکر کنیم که تنبیه بدنی را توصیه کرده باشد. برای مرور کامل پژوهشهای مربوط به اثرات تنبیه بدنی، خواننده را به پاترسون (1982) که بررسی جامعی در زمینه نوشته‌های پژوهشی مربوط به این موضوع انجام داده اســت ارجاع می‌دهیم. وی در بررسی خودش زمینه‌یابی انجام شده توسط استارک (4) و انوی (5) (1970) را مطرح نموده که نشان می‌دهد 84 درصد والدین آمریکایی کودکانشان را تنبیه بدنی می‌کنند. این داده‌ها بیانگر نیاز به راهنماییهایی در زمینه تنبیه بدنی اســت تا به والدینی که از آن استفاده می‌کنند کمک شود تا از کاربرد آن اجتناب کنند. قبل از ارائه راهنماییهای مربوط به تنبیه بدنی، ما در اینجا توجیه تخصصی عدم استفاده‌ی والدین از این روش را اگرچه از لحاظ شخصی دارای سوگیری اســت، مطرح می‌کنیم.
تنبیه بدنی اثرات جانبی منفی زیادی دارد. در معرفی تنبیه بدنی به والدین عمدتاً به بررسی اثرات جانبی منفی مهم آن می‌پردازیم. یکی از نتایج منفی آن این اســت که هر فردی که درگیر شده باشد- والدین و کودکان- از لحاظ هیجانی آشفته و ناراحت می‌شود. فرد احساس بدی دارد.
نتیجه منفی دیگر تنبیه بدنی این اســت که، هنگامی که به طور مکرر مورد استفاده قرار گیرد، کودکان گوشه‌گیر می‌شوند و می‌ترسند، و از والدینشان اجتناب می‌کنند. علاوه بر خطری که تنبیه بدنی دارد، کودکان از والدینشان کناره‌گیری می‌کنند.
هنگامی که والدین به تنبیه بدنی متوسل می‌شوند، ممکن اســت سهواً به کودکانشان آموزش دهند تا مشکلاتشان را با خشونت و پرخاشگری حل نمایند. شگفت‌آور نیست که می‌بینیم کودکان والدینی که اغلب از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند بچه‌های ماجراجو و پرخاشگری را در مدرسه تشکیل می‌دهند. خواهر و برادرهایی که به طور مکرر نزاع می‌کنند ممکن اســت کاربرد نیروی بدنی توسط والدینشان را تقلید کنند.
هنگامی که والدین برای کنترل رفتار کودکان خردسالشان بیش از اندازه روی تنبیه بدنی تأکید می‌کنند، زمانی که کودکانشان خیلی بزرگ شوند والدین زیان می‌بینند. برخی والدین به تنبیه بدنی متوسل می‌شوند به خاطر این که می‌توانند این کار را انجام دهند. یعنی، کودکانشان نمی‌توانند مستقیماً همانند یک بزرگسال یا کودک بزرگتر تلافی کنند. اگرچه این وضعیت به والدین اجازه می‌دهد تا هنگامی که کودک کوچک اســت از تنبیه بدنی استفاده کنند، هنگامی که کودک بزرگتر، و مسنتر می‌شود، تنبیه بدنی ممکن اســت تأثیری نداشته باشد. در برخی از خانواده‌هایی که تنبیه کردن متداول بوده اســت، هنگامی که کودکان به سن نوجوانی می‌رسند به طور معمول از اقتدار والدینشان اطاعت نمی‌کنند. هنگامی که کودک بزرگتر می‌شود، میزان نیروی لازم برای تنبیه که همان اثر تنبیه اولیه را داشته باشد باید بیشتر از زمانی باشد که کودک یک خردسال بوده اســت. این میزان نیرو در روابط پذیرفته نمی‌شود و والدین نباید آن را در ارتباط با کودکانشان مورد استفاده قرار دهند. علاوه بر تمام اثرات جانبی منفی و بالقوه‌ی تنبیه بدنی، این روش انضباطی در صورت استفاده‌ی مکرر خیلی زود اثربخشی‌اش را از دست می‌دهد. این مسأله می‌‌تواند مشکلات عدیده‌ای به وجود آورد، زیرا وقتی والدین می‌بینند تنبیه بدنی‌شان مؤثر واقع نمی‌شود می‌کوشند کودکشان را سخت‌تر و در دفعات بیشتری تنبیه کنند، استفاده از زور بیشتر تنبیه بدنی را نتیجه بخش‌تر نمی‌سازد بلکه موجب آسیب رسیدن به کودک و روابط فرزند و پدر یا مادر می‌شود.

دلایل متوسل شدن به تنبیه بدنی:

بعد از این که دلایل منطقی خودمان در مورد عدم استفاده از تنبیه بدنی را بررسی نمودیم، ما واقعیت تنبیه بدنی و ماهیت آن را با والدین در میان می‌گذاریم هرچند که به شدت با آن مخالفیم. می‌دانیم که برخی از والدین از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. به منظور کمک به تصمیم‎‌گیری این والدین در این زمینه که تنبیه بدنی بکنند یا نه، به چند نکته اشاره می‌کنیم که ممکن اســت در توجیه این روش انضباطی به کارمان آید.
1- تنبیه بدنی روشی اســت که به سرعت از رفتار بسیار جدی و خطرناک جلوگیری می‌کند. به خاطر داشته باشید که محروم کردن نیز می‌تواند همین نتیجه را داشته باشد.
2- تنبیه بدنی بلافاصله به موقعیت غیرقابل تحمل پایان دهد. حل و فصل سریع یک موقعیت ترسناک و ناخوشایند به روشن شدن وضعیت برای والدین و کودک کمک می‌کند. با برقراری مجدد آرامش، والدین می‌توانند تحسین و توجه، پاداشها و امتیازها، و تحسین القایی را برای کارهای مطلوبی که کودکانشان انجام می‌دهند مورد استفاده قرار دهند. با وجود این، والدین آنها باید بدانند که تنبیه بدنی به جای برقراری آرامش، منجر به واکنشهای هیجانی منفی کودکان می‌شود. این هیجانها می‌توانند ادامه یابند و حتی باعث شوند کودکان دیگر توجه و رفتار گرم والدین را پذیرا نشوند.

کاربرد تنبیه بدنی

ما تلاش کرده‌ایم کاملاً روشن کنیم که تنبیه بدنی به جای این که مشکلات را حل کند احتمالاً مشکلات بیشتری به وجود می‌آورد. هر دو طرف آشفته و ناراحت می‌شوند، کودکان ممکن اســت یاد بگیرند که از والدینشان دوری کنند، آنها ممکن اســت همچنین یاد بگیرند که بهترین روش حل و فصل مشکلات خشونت فیزیکی اســت. هنگامی که کودکان بزرگتر می‌شوند تنبیه بدنی دیگر اثربخشی خود را از دست می‌دهد و اگر به طور مکرر مورد استفاده قرار گیرد تنبیه بدنی شدیدتری را ایجاب می‌کند. ترکیب شش مهارت دیگر برای جلوگیری از مشکلات و آموزش رفتار مطلوب نسبت به تنبیه بدنی مؤثرتر اســت. به منظور برطرف کردن مشکلات، والدین می‌توانند ترکیب تحسین القایی، بی‌توجهی، محروم کردن، یا حذف پاداشها و امتیازها را با تحسین و توجه و پاداشها و امتیازها مورد استفاده قرار دهند.
علی رغم اخطارها، توضیحات، و توصیه‌های ما، برخی والدین باز هم از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند. به منظور کمک به این والدین برای اجتناب از بدرفتاری شدید با کودکانشان و افزایش احتمال تداوم اثربخشی آنها با سایر مهارتها، ما راهنماییهایی برای استفاده از تنبیه بدنی توسط این والدین تدوین کرده‌ایم، تا زمانی که تمام موضوعات مخالف با کاربرد تنبیه بدنی را مورد بحث قرار ندهیم ما این شیوه‌ها را هرگز عنوان نمی‌کنیم.
تنبیه بدنی باید تنها برای رفتارهای بسیار نامطلوب و خطرناک به کار برده شود. به علت اثرات جانبی منفی بالقوه تنبیه بدنی، و به خاطر این که اغلب منجر به بدرفتاری می‌شود، والدین هرگز نباید آن را به جز در مورد رفتار بسیار نامطلوب به کار ببرند، قبل از استفاده از تنبیه بدنی، باید دقّت کنند که آیا رفتاری را که می‌خواهند با تنبیه بدنی متوقف کنند ارزش این را دارد که اثرات جانبی منفی و بالقوه این روش انضباطی را به جان بخرند. بعد از این که والدین خطرات اثرات جانبی منفی را در نظر گرفتند، آنها نباید تنبیه بدنی را به کار ببرند مگر این که کاملاً از اجرای این کار مطمئن باشند. اگر والدین مطمئن نیستند که تنبیه بدنی بهترین روش جلوگیری از مشکل اســت، آنها باید یکی از روشهای دیگری را که آموخته‌اند مورد استفاده قرار دهند.
هنگامی که والدین تصمیم می‌گیرند که رفتار به اندازه کافی نامطلوب و خطرناک اســت و مستلزم تنبیه بدنی اســت، آنها باید بلافاصله آن را به کار ببرند. اگر والدین برای تنبیه بدنی صبر و شکیبایی به خرج بدهند تا زمانی که رفتار متوقف گردد، کودکانشان ممکن اســت یاد نگیرند که رفتار مشکل‌آفرین چیست. اگر تنبیه فاصله زیادی با بدرفتاری داشته باشد، اثر کمی روی آن دارد. در این موارد، حایز اهمیت اســت که والدین همسرشان را به عنوان فردی که موجب به تأخیرافتادن تنبیه می‌شود قلمداد نکنند. هنگامی که کودک می‌شنود، «اجازه بده پدرت به خانه بیاید!» و سپس بعد از گزارش مادر مورد تخطی قبلی‌اش پدر او را تنبیه بدنی کند، این سبب می‌شود که پدر بد جلوه کند. کودک ممکن اســت از پدر دوری کند و تنبیه فاصله زیادی با بدرفتاری داشته باشد.
تنبیه بدنی باید مختصر امّا جدی و محکم باشد. تنبیه بدنی به وضوح باید مخالفت والدین با بدرفتاری کودکان را نشان دهد. این بدین معناست که کتک زدن مختصر و جدّی بهتر از آهسته زدن به دفعات زیاد اســت. آهسته زدن ممکن اســت شدّت رفتار یا اهمیت مخالفت والدین را برای کودک مشخص نکند. هنگامی که والدین تلاش می‌کنند از فروکردن سنجاق مو در پریز برق توسط کودک سه ساله‌شان جلوگیری کنند، زدن ضربه‌های محکم به کفلها در پیشگیری از این عمل مؤثّر اســت- یک ضربه آهسته ممکن اســت مخالفت با عمل وررفتن با چراغ الکتریکی را نشان ندهد.
به جای تهدید تنبیه بدنی را اجرا کنید. هنگامی که والدین پیشاپیش به کودکانشان می‌گویند که اگر آن رفتار را انجام دهند یا ادامه دهند تنبیه خواهند شد، باید هنگامی که کودکانشان آن رفتار را متوقف نمی‌کنند تنبیه بدنی را اجرا کنند. هنگامی که والدین تهدید می‌کنند، اما اجرا نمی‌کنند، کودکانشان به سرعت یاد می‌گیرند که تنبیه نمی‌شوند و دلیلی وجود ندارد که بدرفتاری را متوقف کنند. در این موقعیتها، به مرور زمان تعداد تهدیدهای والدین و در نتیجه بسامد بدرفتاریهای کودکانشان افزایش می‌یابد. تهدیدها برای کودکان نوعی توجّه اســت و بیشتر بدرفتاری می‌کنند تا توجّه بیشتری جلب کنند. گاهی اوقات، تهدیدهای توخالی تنبیه سبب می‌شود که کودکان به کارهای دیگری که والدینشان می‌گویند کمتر گوش کنند. کودکان باور می‌کنند که آنچه والدینشان می‌گویند به آن عمل نمی‌کنند.
پس از آن که تصمیم گرفتید برای رفتاری کودک را تنبیه کنید، هربار که آن رفتار اتفاق می‌افتد کودک را تنبیه نمایید. اگر والدین در استفاده از تنبیه بدنی مصرّ نباشند، کودکانشان یاد می‌گیرند که شانس انجام رفتار را دارند. از آن جا که والدین باید هر بار با توجّه به یک بدرفتاری خاص به تنبیه بدنی متوسل شوند، باید دقّت کنند بدرفتاریهایی را که برای آنها کودک را تنبیه می‌کنند محدود باشد نه این که مدام کودک تنبیه شود.
تنها با دست باز روی کفلها بزنید. تنها باید روی کفلهای کودکان با دست زده شود. هرگز نباید به صورت آنها سیلی بزنید، آنها را تکان بدهید، یا با اشیائی مانند قاشقک، خط‌کش، قاشقهای چوبی، بروس یا شلاق آنها را بزنید. این روشها و ابزارها خطرناکند و شدیداً به کودکان آسیب می‌رسانند. هنگامی که والدین از دستهای باز برای زدن کودکانشان استفاده می‌کنند، آنها می‌دانند که چقدر محکم بزنند و بهتر می‌توانند این فرآیند را کنترل کنند.
هنگامی که بسیار عصبانی و خشمگین هستید کودکانتان را تنبیه بدنی نکنید. این یکی از مهمترین نکته‌هایی اســت که والدین باید درباره‌ی تنبیه بدنی به خاطر داشته باشند. اگر والدین بسیار عصبانی هستند به طوری که احساس می‌کنند کنترل خود را از دست می‌دهند، باید اتاق را ترک کنند و از زدن کودکانشان دوری کنند. آنها همچنین می‌توانند برای اجتناب از خطر آسیب زدن کودکانشان را به اتاقشان بفرستند. وقتی که والدین متوجّه می‌شوند اغلب کودکانشان را کتک می‌زنند یا هنگامی که از تنبیه بدنی استفاده می‌کنند کنترلشان را از دست می‌دهند، باید برای کمک با بخش خدمات اجتماعی یا انجمن بهداشت روانی تماس بگیرند. شما می‌توانید با ارائه اسامی و شماره تلفنهای مؤسّسات مناسبی که والدین بتوانند برای کمک و اجتناب از آسیب زدن به کودکانشان به آسانی به آنها دسترسی پیدا کنند به آنها کمک کنید.
به خاطر داشته باشید که از روشهای دیگر، مخصوصاً روشهایی که موجب افزایش رفتار می‌شوند، استفاده کنید. پس از این که تمام راهنماییها را مشخص کردیم و اثرات جانبی منفی همراه با تنبیه بدنی را توضیح دادیم، دیگر عجیب خواهد بود که والدینی باز هم به این کار متوسل شوند. علی رغم تلاشهایمان در زمینه مخالفت با این روش انضباطی بازهم بعضی از والدین ممکن اســت به تنبیه بدنی متوسل شوند. ما اعتقاد داریم که بیشترین موفقیت ما در مخالفت با تنبیه بدنی حاصل موفقیتمان در تشویق آنها برای تمرین مهارتهای دیگر اســت. با شناسایی شش مهارتی که مطرح کردیم و با توضیح راهنماییهای مربوط به تنبیه بدنی والدین را قادر می‌سازیم تا رفتار مطلوب را افزایش داده و رفتار نامطلوب را به اندازه کافی کاهش دهند. تنبیه بدنی ضرورت ندارد، یا کاربرد آن تنها در مواردی نادر ممکن اســت لازم باشد.
نکته‌های اصلی که باید درباره تنبیه بدنی خاطرنشان شود:
1- تنبیه بدنی اثرات جانبی منفی زیادی دارد.
2- تنبیه بدنی باید تنها برای رفتارهای بسیار نامطلوب و خطرناک به کار برده شود.
3- مختصر اما جدی و محکم تنبیه کنید.
4- هیچ‌گاه تهدید به تنبیه نکنید و در صورت لزوم تنبیه را اجرا کنید.
5- پس از این که تصمیم گرفتید کودک را برای رفتاری تنبیه کنید، هربار که رفتار اتفاق می‌افتد کودک را تنبیه کنید.
6- تنها با دست باز روی کفلها بزنید.
7- هنگامی که بسیار عصبانی و خشمگین هستید کودکانتان را تنبیه نکنید.
8- به خاطر داشته باشید که از روشهای دیگر مخصوصاً روشهایی که موجب افزایش رفتار می‌شوند، استفاده کنید.

پی‌نوشت‌ها:

1. Sears.
2. Macoby.
3. Levin.
4. Stark.
5. Envoy.

منبع مقاله :
اف. دانگل، ریچارد، ا. پولستر، ریچارد؛ (1387)، آموزش مهارتهای کنترل کودک، مشهد: به نشر، چاپ سوم

[ad_2]
لینک منبع
بازنشر: مفیدستان

عبارات مرتبط

29 مه 2014 ... بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط ...11 جولای 2016 ... ما استفاده از تنبیه بدنی (زدن) را توصیه یا تأیید نمیکنیم. برای تنبیه بدنی (زدن) ارزش انضباطی یکسانی همچون مهارتهای پیش گفته قایل نیستیم ...کودکان و والدینتعلیم و تربیتتنبیه بدنی نامناسب ترین روش تربیت کودک ... افزایش می یابد و والدین خود را ناکام و ناتوان در مقابل بدرفتاری کودک احساس می کنند.تنبیه بدنی کودک توسط مادر,تنبیه بدنی کودکان در اسلام,تنبیه بدنی کودکان توسط ... بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را ...برترین ها: بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط استرسزا ...ما معمولا از تعبیر تنبیه بدنی کودکان به جای خشونت فیزیکی استفاده می کنیم .... بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را تحت ...28 فوریه 2015 ... برخی والدین عقیده دارند که فرزندشان تنها با تنبیه بدنی تربیت میشود. بعضی دیگر هم تنبیه بدنی را مجاز نمیدانند اما با زبان و تحقیر یا توهین ...بدرفتاری و تنبیه کودکان اغلب به رنجی منجر خواهد شد که تمامی زندگی آنها را تحت تأثیر قرار داده و آنها را در معرض افسردگی و اضطراب دائم قرار خو.برترین ها: بدرفتاری با کودکان میتواند باعث تغییرات اپیژنتیکی در آنها شود. تنبیه و سوء رفتار با کودک میتواند بر قابلیت پاسخگویی او به شرایط استرسزا ...

کلماتی برای این موضوع
تربیت کودک کودک مراقبت در دوران بارداریمراقبت از کودککودک داریمراقبت از نوزادتغذیه مناسب بارداری مقالات جدید روانشناسیمقالاتوزارت آموزش و پرورش سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی شبکه ملی مدارس ایران رشدروش تدریس معلّم و راه کارهایی برای تقویت آن در …روش تدریس معلّم و راه کارهایی برای تقویت آن در آموزش مؤثّرجامعه شناسیجامعه شناسی جامعه شناسی اشاره بی شک، رشد روزافزون اینترنت فواید و