وب سایت کلیک: امروزه کمتر رشته ای را می توان یافت که از ابداعات و دست آوردهای مدرن تکنولوژی دور مانده باشد. صنعت کشاورزی یکی از مواردیست که با وجود منابع طبیعی محدود بیش از پیش نیازمند تکنولوژی روز برای از میان برداشتن موانع می باشد.
تکنولوژی کشاورزی (ag-tech) گرایش تازه ای از علم تکنولوژی که با تلفیق دانش کشاورزی مشکلات را برای بسیاری از مزرعه داران ساده کرده است، دغدغه های نظیر آب، خاک مطلوب کشت و انرژی مورد نیاز برای کشت و کار را در اولویت خود قرار داده است. در این گزارش به بررسی ۵ ابداع موثر در این زمینه می پردازیم.
نقشه اطلاعات خاک
به اعتقاد بسیاری از متخصصان و کارشناسان صنعت کشاورزی، اطلاعات اولیه از خاک مورد کشت قرار گرفته نخستین گام و در عین حال موثرترین در علم کشاورزیست. در گذشته ای نه چندان دور تنها راه کسب اطلاع در مورد خاک کشاورزی، آزمایش محصول فعلی به شمار می رفته است اما امروزه با کمک تکنولوژی، مجموعه اطلاعاتی در مورد خاک تمامی نقاط کره زمین گرد هم آمده است که به نقشه خاک شهرت دارد.
این نقشه دیجیتال علاوه بر ارائه اطلاعاتی نظیر جنس و نوع خاک، مواردی دیگر نظیر ارزیابی عمکرد خاک در کشت نوع محصول را نیز در بر می گیرد.
صادرات مواد غذایی
کشور سنگاپور را می توان به عنوان یکی از بزرگترین کشورهای وارد کننده میوه و سبزیجات دانست. این کشور که ۹۰ درصد محصولات کشاورزی خود را از طریق واردات تامین می کند، مدیون پیشرفت تکنولوژی در جابه جایی محصولات است. چرا که تمامی این محصولات بدون کوچکترین آسیبی در بازار های میوه و یا رستوران ها به مصرف می رسند.
کشت و کار در آب
یکی از روش های موثر که این روزها بیشترین تمرکز را به خود جلب کرده است، کشت و کار با بهره گیری از مواد معدنی و غنی شده در مایعاتی مانند آب است.
در این روش که سالمترین راه برای کشت و کار به شمار می رود، کشاورزان از معضلاتی نظیر آفت، ود رسانی به موقع و یا حتی امکان تخریب در امان خواهند بود.
نکته بسیار حائز اهمیت در این نوع کشت وجود ماهی ها، آبزیان برای بوجود آوردن یک اکوسیستم کامل در آب است. این نوع از آب زیان تمامی مواد معدنی و حیاتی گیاه برای رشد را تامین می کنند که به اعتقاد کارشناسان تحولی بزرگ در صنعت کشاورزیست.
آبرسانی به محصولات
کشت و کار کشاورزان خواه در روش های سنتی و خواه در مدل های مدرنیته ، نیازمند آب است. آبرسانی بموقع به گیاهان و همچنین ایجاد تدابیری برای جلوگیری از قطع آب و خشکسالی از مهم ترین مسائلیست که ذهن هر کشاورزی را به خود مشغول می کند.
یکی از مسائلی که متخصصین کشاورزی را به انجام تحقیقات و یافتن راه هایی نوین ترغیب کرده است، افزایش جمعیت کره زمین و به موازات آن افزایش تقاضاست. همچنین تغییرات آب و هوایی در نوع کاشت و نیز نگرانی های این دسته از افراد حائز اهمیت می باشد. تجهیز مزارع به تکنولوژی آبرسانی قطره ای و یا آبرسان های هوشمند را می توان تحول عصر حاضر در تکنولوژی کشاورزی دانست.
پهبادهایی برای ارسال محصولات
صادرات محصولات کشاورزی به نقاط دور افتاده از دیگر دغدغه هایی ست که دست اندرکاران در صنعت کشاورزی روزانه با آن دست و پنجه نرم می کنند.
این روزها پهبادها و هواپیماهای بدون سرنشین به کمک کشاورزان آمده اند تا در اسرع وقت محصولات را به دورترین و صعب العبورترین مکان ها ارسال کنند.
پیش بینی می شود با پیشرفت تکنولوژی در صنعت کشاورزی به زودی شاهد انقلابی در کشت و کار محصولات کشاورزی باشیم.
وب سایت کلیک: متخصصان فناوری با توجه به افزایش نیاز کاربران تکنولوژی های پوشیدنی به شارژ گجت خود در هر زمان و مکان، خازنی را طراحی کرده اند که با دریافت حرارت از بدن و تبدیل آن به انرژی الکتریسیته، کاربران را از شارژ گجت خود بی نیاز می کند.
متخصصان فناوری، موفق به طراحی خازن قابل انعطافی شده اند که نسل تازه ای از تبدیل کننده ها را روانه بازار تکنولوژی کرده است. این خازن ها با دریافت حرارت از بدن افراد می توانند انرژی گرمایی حاصل را ذخیره و به انرژی الکتریسیته تبدیل کنند. این طراحی که بسیاری را حیرت زده ساخته است، دغدغه بسیاری از کاربران فناوری های پوشیدنی را برطرف کند.
به گفته "چونگویو” (Choongho Yu) استاد الکترونیک دانشگاه تگزاس، برای نخستین بار تیم تحقیقاتی موفق به طراحی خازن الکتروشیمیایی شده اند که توانایی بی نظیر در دریافت و ذخیره حرارت بدن و تبدیل آن به الکترو مغناطیس دارد. این خازن قادر است حرارت بدن را با عملیاتی شیمیایی به انرژی قابل استفاده در شارژ گجت ها به کار برد.
برای بسیاری از کاربران استفاده مداوم از گجت های پوشیدنی و شارژ دائم از موارد حیاتی به شمار می رود. پس خالی شدن این گجت ها از شارژ معضلیست که بسیاری از کاربران را به خود مشغول کرده است. متخصصین الکترونیک دانشگاه تگزاس با تعبیه این خازن اعجاب انگیز در گجت های پوشیدنی، تحولی عظیمی در شارژ گجت ها بوجود آورده است. این خازن که همزمان انرژی حرارتی متصاعد از بدن را دریافت و تبدیل به انرژی الکتریسیته می کند دغدغه بسیاری از کاربران را برطرف کرده است.
برای مثال کارشناسان، آزمایشاتی در جهت تایید کارایی این خازن ها انجام داده اند که می توان به استفاده بی وقفه از گجت پوشیدنی مانند ساعت های هوشمند و عدم نیاز به شارژرهای معمول را نام برد. طراحان شاخص مورد توجه در این خازن را قابل انعطاف بودن آن دانسته اند که می تواند در تمامی فناوری های پوشیدنی جای خود را باز کند. با کاربرد این خازن در گجت ها می توان به آینده صرفه جویی در انرژی ها نیز بیش از پیش امیدوار بود. چرا که تبدیل انرژی حرارتی بدن به الکتریسیته هوشمندانه ترین راه حل در رفع مشکلاتی نظیر صرفه جویی در انرژیست.
در صورت پخش نشدن ویدئو بر روی تصویر زیر کلیک کنید:
در صورت پخش نشدن ویدئو بر روی تصویر زیر کلیک کنید:
بامداد – ماهواره ها انقلابی در روش هایی را که ما بواسطه آن به جهان می نگریم و اطلاعات را به سرتاسر آن می فرستیم، ایجاد کرده اند. ماهواره ها همانند آیینه هایی غول آسا در فضا هستند که می توان از آنها جهت انتقال تصاویر تلویزیونی، تماس های تلفنی و اطلاعات اینترنتی از یک نقطه از زمین به نقطه دیگر با سرعت نور استفاده نمود.
به گزارش بیگ بنگ، از ماهواره ها برای درک اطلاعات و نیز ارتباطات استفاده می شود. از برنامه ریزی مانورهای نظامی در زمان جنگ تا کمک به کشتی ها و هواپیماها در جهت یابی اطراف زمین و نیز از پیش بینی وضع هوا تا یافتن ذخایر معدنی، اطلاعات ارسالی از ماهواره های دوردست بسیار با ارزش است. با بیگ بنگ همرا باشید تا نگاهی دقیق تر به ماهواره ها بیاندازیم و دریابیم چگونه کار میکنند.
ماهواره ها چگونه به فضا پرتاب می شوند؟
موشک ها ( و تا سالهای اخیر سفینه های فضایی قابل استفاده مجدد مانند شاتل فضایی) ماهواره ها را به مدارهای بالای زمین پرتاب می کنند. درست همان طور که یک رشته نخ میتواند سنگی چرخان را بالای سر شما به گونه ای نگه دارد که حول یک دایره بچرخد، جاذبه ی زمین نیرویی گریز از مرکزی فراهم می آورد که ماهواره را در مدار نگه می دارد. ژیروسکوپ های تعبیه شده روی ماهواره ها مانع ِ چرخش یا خارج شدن ماهواره ها ماهواره ها از مسیرشان می شوند، در واقع این چرخش های خارج از مسیر به دلیل متغییر بودن میدان مغناطیسی زمین روی می دهد. متناوبا هنگامی که ماهواره ها از وسیله پرتاب کننده رها می شوند برای دستیابی به همان نتیجه شروع به چرخش میکنند. هنگامی که در موقعیت قرار گرفتند با آرایه هایی از پنل های خورشیدی و یا حتی موتورهای الکتریکی مجهز به نیروی هسته ای، تجهیز می شوند.
از زمانی که ماهواره ی اسپوتنیک در چهارم اکتبر ۱۹۵۷ به فضا پرتاب شد هزاران ماهواره ی دیگر در فضا قرار گرفتند. لندست ۷ تصاویر دقیقی از سطح زمین ارائه می دهد که ایالات متحده برای تعیین موقعیت نیروهای عراقی در جنگ خلیج فارس ِ سال ۱۹۹۱ آنرا مورد استفاده قرار داد. اینمارست(INMARSAT) ارتباطات تلفن همراه، فکس و اطلاعات کامپیوتری را برای کشتی ها، هواپیماها و مسافران در گردش فراهم می آورد. ماهواره های اینتل ۱۵ اتصالات ارتباط از راه دور ۱۵۰ کشور در سراسر کره ی زمین را ممکن می سازند.
مدار ماهواره ها
ماهواره ها ۳ نوع مدار را در اطراف زمین دنبال می کنند: مدار زمین مرجع، مدار زمین آهنگ و مدار قطبی. ماهواره های ارتباطی موقعیت یکسانی را بالای نقطه ای ثابت روی استوا به فاصله ی ۳۵۹۰۰ کیلومتری از زمین حفظ میکنند. این یک مدار زمین مرجع است و به مدار زمین آهنگ شباهت دارد که در آن ماهواره ها روزانه یک یا دوبار حول یک نقطه ی معین روی استوا می چرخند. ماهواره های سنجش از راه دور مدار قطبی را دنبال می کنند. اینها به زمین خیلی نزدیکتر هستند(تنها بین ۲۵۰ تا ۱۰۰۰ کیلومتری ارتفاع زمین) و هر روز از بالای قطب شمال و جنوب عبور میکنند.
ماهواره های ارتباطی چگونه کار میکنند؟
ماهواره های ارتباطی اطلاعات را از فرستنده های زمین دریافت میکنند (اتصال بالایی) و آنرا به پایین برای دریافت گننده ها در جایی دیگر از زمین ارسال می کنند(اتصال پایینی). فرستنده ها و دریافت کننده ها از یکدیگر بسیار متفاوتند. تماس های تلفنی آنسوی قاره ای به وسیله ی آنتن های غول پیکر روی بشقاب های ماهوره ها در دو سوی زمین فرستاده و دریافت می شوند. در سوی دیگر، سیستم های ماهواره ای انتشار دهنده می توانند سیگنال های تلویزیونی را به بشقاب ماهواره روی سقف خانه شما مخابره کنند که اندازه ی آن بزرگتر از صفحه ی نمایش کامپیوتری که شما هم اکنون به آن خیره شده اید، نیستند. در حالیکه یک ماهواره ارتباطی یک سیگنال را بین یک فرستنده و دریافت کننده باز می تاباند (پرتاب کردن به فضا و سپس بازگرداندن به زمین توسط یک اتصال بالایی و یک اتصال پایینی)، ماهواره های انتشار دهنده یک یا چند اتصال بالایی( برای یک یا چند کانال تلویزیونی) و چندین اتصال پایینی( برای ایستگاهای زمینی و یا مشترکین شخصی تلویزیون های ماهواره ای)را شامل می شوند.
توضیح تصویر: ماهواره های ارتباطی همانند آیینه های غول پیکر سینگال ها را از یک سوی زمین به سمت دیگر آن می فرستند. بشقاب ماهواره فرستنده که روی زمین قرار دارد(رنگ قرمز)یک سیگنال بشقاب را به بشقاب ماهواره ی گیرنده می تاباند(رنگ زرد).ماهواره سیگنال را تقویت کرده و آنرا از بشقاب فرستنده به (قرمز)به بشقابی گیرنده در جایی دیگر روی زمین(زرد) می فرستد. از آنجایی که کل فرآیند با استفاده از امواج رادیویی صورت می گیرد که با سرعت نور حرکت میکنند، بازتابانیدن ماهواره ای از این نوع معمولا بیش از چند ثانیه طول نمیکشد. فرستنده ها و دیافت کننده های مختلف روی ماهواره ها و روی زمین نمونه هایی از آنتن ها هستند.
درون ماهواره های ارتباطی چیست؟
ماهواره ها تا حد شگفت آوری پیچیده و گران قیمت هستند که تن ها ذره و قطعه های الکترونیکی روی آنها گنجانده شده اند، اما اجازه دهید زیاد درگیر جزییات نشویم: ایده اصلی بسیار ساده است. در این نگاه بیرونی به یک ماهواره نوعی، از امتیاز انحصاری که در سال ۱۹۶۸ توسط هانس زاس یک مهندس آلمانی به ثبت رسیده می توانید همه ی قطعات را مشاهده کنید و دریابید چه کاری انجام می دهند.
اعداد اصلی روی تصویر قرار داده شده و از آنجا که برخی واضح هستند و برخی نسخه ی دیگری از بقیه هستند زحمت نام گذاری همه ی آنها را نخواهم کشید. جالبترین قسمت پنل های خورشیدی تا شونده هستند که قدرت ماهواره را تامین میکنند. آنتن های فرستنده و گیرنده که سینگاهای ارسالی از زمین را جمع آوری کرده و آنها را به زمین بازمیگردانند، و موتورها و حرکت دهنده ایی که ماهواره را همواره دقیقا در مکان درست نگه میدارند:
۴- آنتن بشقابی سهموی بزرگ برای ارسال و دریافت سیگنال(نارنجی)
۵- آنتن بشقابی سهموی کوچک برای ارسال و دریافت سیگنال(نارنجی)
۶- باتری خورشیدی پایینیِ چهار پنل خورشیدی(قرمز)
۷- باتری خوشیدی بالایی چهار پنل خورشیدی دیگر(قرمز)
۸- پشتیبان ها که وقتی ماهواره در مدار است پنل های خورشیدی پایینی را تا میکنند.(طوسی-آبی)
۹- پشتیبان های تا کننده ی پنل های خورشیدی بالایی(طوسی-آبی)
۱۰- موتور موشکی اصلی ماهواره(آبی کمرنگ)
۱۱، ۱۲، ۱۵، ۱۷- موتور های کوچک کنترل کننده که ماهواره را در موقعیت ِ خودش و مدار دقیقش نگه می دارند.(سبز)
انواع ِ دیگر ماهواره ها
از آوریل سال ۱۹۶۰ ماهواره ها مشغول به ارسال عکس به زمین بوده اند، هنگامی که ماهواره ی هواشناسی تیروس ۱ ، برای نخستین بار تصاویری از ابرها که از فضا گرفته شده بود را فرستاد، کاوش برای این نوع تصاویر جذاب تز از همیشه شد. ماهواره ها دو نوع حسگر دارند، حسگرهای غیر فعال که اشعه ها (مانند نور) که از زمین ساتع می شوند را جمع آوری میکنند. در حالیکه حسگرهای فعال پرتوهایی از امواج رادیویی را می تابانند و اطلاعات منعکس شده از سطح زمین را بررسی میکنند. ابزاری به نام نقشه بردار موضوعی اشعه دریافتی را به ۷ نوار تقسیم میکند و هر یک را جداگانه بررسی مینماید. برای مثال نواری که به نور مرعی اختصاص یافته است میتواند به سادگی بین زمین کشت نشده و جنگل انبوه را تشخیص دهد، از این رو برای نقشه برداری کشاورزی مفید است. ماهواره های سنجش از راه دور تا اندازه ای قوی هستند که امروزه میتوانند تصاویری از خانه های مجزا را ارسال کنند-آنگونه که میتوانید با زوم کردن روی گوگل مَپ خیابان خود را نیز مشاهده کنید.
ماهواره تکنولوژی ارتباطی پیشرفته ناسا (ACTS) در سال ۱۹۹۳ به فضا پرتاب شد، این ماهواره جهت آزمودن روش های آتی ماهواره های ارتباطی طراحی شده است. برخلاف ماهواره ی سنتی که روی سطح وسیعی پخش می شوند، ACTS میتواند اطلاعات را در صورت لزوم به مناطقی بسیار کوچکتر بفرستد و این کار را به وسیله پرتوهای نقطه ای انجام می دهد. این اولین ماهواره ایست که تمام اطلاعات دیجیتالی را با همان سرعت ِ فیبر نوری در روی زمین حمل میکند که باعث ارزانتر شدن آن و نیز بهبود یافتن کیفیت مکالمه می شود.
چه کسی ماهواره ها را اختراع کرد؟
ایده ی استفاده از ماهواره ها به عنوان آیینه ای در فضا-برای ارسال سیگنال از یک سوی زمین به طرف دیگر آن- توسط نویسنده داستان های علمی- تخیلی “آرتور سی کلارک” (۱۹۱۷–۲۰۰۸) در سال ۱۹۴۵ مطرح شد. وی دو مقاله ی بسیار تاثیرگذار نوشت که برنامه اش را با جزئیات مشخص میکند(یکی از آن دو منتشر نشد، دیگری با عنوان “رله های فرا زمینی(دستگاه تقویت کننده): آیا ایستگاه های موشکی میتوانند پوشش رادیویی جهانی ارائه دهند؟ در جهان بی سیم، اکتبر ۱۹۴۵)” منتشر شد. طرح پیشنهادی او قرار دادن ۳ ماهواره در یک مدار زمین آهنگ در ۳۵۰۰۰ کیلوتری بالای زمین بود که با فاصله ای مساوی به گونه ای قرار گیرند که هر کدام یک سوم از زمین را پوشش دهند: یکی افریقا و اروپا را تحت پوشش قرار میداد، دیگری چین و آسیا را و سومی به امریکایی ها اختصاص می یافت. گرچه کلارک ماهواره ارتباطی ثابت اختراع نکرد، اما عموما این اختراع به اون نسبت داده می شود. البته پیشگامان فضایی دیگری (به ویژه پیشگام آلمانی دوران جنگ هرمان اوبرت) ایده های مشابهی را سالها قبل مطرح کرده بودند.
یک دهه ی دیگر طول کشید تا نقشه شجاعانه ی کلارک به واقعیت نزدیکتر شود. اول آنکه باید ثابت می شد، ماهواره ها خودشان قابلیت دوام داشتند که این امر با پرتاب کردن ماهواره ی اسپوتنیک ۱ روسی در اکتبر سال ۱۹۵۷ محقق شد. سه سال بعد هنگامی که ماهواره ی ارتباطی اکو پرتاب شد مهندسان موفق شدند نشان دهند که سیگنال های ارتباط راه دور رادیویی می توانست در فضا پخش شده و بازگردند، دقیقا هانگونه که کلارک پیش بینی کرده بود. تا اینکه “استار” اولین ماهواره ی ارتباطی در جولای سال ۱۹۶۲ به فضا پرتاب شد و بلافاصله ارتباطات راه دور آنسوی اقیانوس اطلس را متحول کرد.
در طول اواسط دهه ی ۶۰، ۱۱ کشور دور هم گرد آمدند تا “اینتل ست”(کنسرسیوم بین المللی ارتباطات ماهواره ای) را تشکیل دهند که اولین ماهواه ی ارتباطی تبلیغاتی اینتل ست ۱″سحر خیز” را در مدار زمین آهنگ، در آوریل سال ۱۹۶۵ به فضا پرتاب کردند. این ماهواره ی فضایی کوچک و کم ادعا یک معجزه ی الکترونیکی بسیار کوچک بود که تنها ۴۵ کیلوگرم وزن داشت و میتوانست ۲۴۰ تماس تلفنی همزمان و یا اطلاعات یک شبکه تلوزیونی سیاه و سفید را مخابره کند.
منبع:سایت علمی بیگ بنگ
نوشته با طرز کار و تکنولوژی ماهواره ها آشنا شویم اولین بار در بامداد پدیدار شد.
به گزارش جام جم آنلاین از زومیت، نمونه اولیه این محصول شامل وسیلهای است که اطلاعات را میتواند تا سرعت ۱۰۰ کیلوبیت بر ثانیه و از طریق امواج رادیویی و با استفاده از پوست انسان منتقل کند.
این محصول در نمایشگاه تکنولوژی Ceatec در ژاپن و در رنگهای مختلف در معرض نمایش قرارگرفته است.
بهطور مثال در یکی از این محصولها، بازدیدکنندگان میتوانستند با این دستگاه یک توپ رنگی را در دست بگیرند، سپس از طریق لمس کردن سنسوری که به یک لامپ LED متصل است، رنگ این لامپ به رنگ توپ تغییر مییافت.
آزمایشها بسیار ساده، ولی نشان میدادند که این تکنولوژی خیلی خوب عمل میکند. پاناسونیک در نظر دارد از این تکنولوژی برای کاربردهای روزمره زیادی بهره بگیرد. بهطور مثال با یک دست دادن ساده اگر بخواهید اطلاعات تماس شما بهطرف مقابل منتقل شود یا از طریق دست زدن به در، خودبهخود باز شود.
در حال حاضر چنین تکنولوژی آنقدر کوچک نیست که در یک ساعت یا موبایل جا شود. اما پاناسونیک اطمینان دارد در آیندهای نزدیک میتواند چنین تکنولوژی را کوچکتر کند تا برای عموم قابل استفاده باشد.
به گزارش جام جم آنلاین ، اگر بخواهید خیابانها را برای پیدا کردن یک دربستی جستوجو کنید، کار از این هم سختتر میشود. قیمتهای نجومی به دلیل ساعت روز، شلوغی خیابانها یا حتی ایام سال، شما را از کرده خود پشیمان میکند، اما چند وقتی است این روند به شکل چشمگیری در کشورهای پیشرفته جهان و البته ایران تغییر کرده است. در واقع گوشیهای هوشمند به طور کلی این مسیر را تغییر دادهاند و حالا این اپلیکیشنها هستند که بخش قابل ملاحظهای از سفرهای روزانه ما را مدیریت میکنند، اما اگر میخواهید در مورد این پدیده اطلاعات بیشتری کسب کنید و تاثیر تکنولوژی در گذشته، حال و آینده صنعت حمل و نقل را بدانید با کلیک همراه باشید.
سال 2009 که گرت کمپ ایده متفاوت و انقلابیاش را با نام «اوبر» ثبت کرد، خیلی زود «تریویس کلنیک» بهعنوان سرمایهگذار و شریک روی خوش به این ایده نشان داد و کار خود را روی هوشمندسازی نقل و انتقالات شهری آغاز کردند. اما با وجود اینکه حالا دیگر کمتر کسی از این پدیده بیاطلاع است، کمپ و کلنیک تا سال 2012 تلاش کردند بتوانند بیزینس خود را به مرحله عملیاتی برسانند. همان طور که بیشتر ما میدانیم، اوبر اپلیکیشن و سرویسی است که به کاربران اجازه میدهد از طریق آن برای سفر شهری خود ماشین درخواست و محل دقیق راننده، اطلاعات شخصی و... را دریافت کرده و سفری امن داشته باشند.
البته این مسیر چندان هم بدون دردسر و ساده نبود و مشکلات زیادی را برای این شرکت ایجاد کرده است. یکی از مشکلات اعتراض سندیکا و تاکسیرانانی بود که این سرویس را یک تهدید بزرگ برای خود میدانستند، اما با وجود تمام این مشکلات اوبر خیلی زود به پدیدهای همهگیر تبدیل شد و 70 درصد از سفرهای روزانه ایالت کالیفرنیا را به زیر امپراتوری خود درآورد. طبیعی بود بعد از شکلگیری چنین کسب و کار پررونقی خیلی زود رقبا به وجود بیایند. لیفت یکی از اصلیترین رقبایی بود که توانست شانه به شانه اوبر کار خود را شروع کرده و بیزینسی مشابه را تشکیل دهد. در حال حاضر اوبر در 66 کشور و 507 شهر مختلف به فعالیت خود ادامه میدهد، اما مانند لیفت، نه تنها در آمریکا که بیشتر کشورهای جهان شاهد شکلگیری پدیدهای هستند که به «اوبرسازی» مشهور شده است؛ کسب و کارهای نوپا و جدیدی که در هر جایی سعی میکنند، مدلی از بیزینس اوبر را اجرا کنند.
خداحافظ اپلیکیشن
نزدیک به 6 سال از پیدایش اوبر و 4سال از تولد این پدیده میگذرد و حالا آمارها نشان میدهد نزدیک به دو میلیارد بار از این سرویس استفاده شده است. مسائل مختلفی در مورد موفقیت سرویسهای اینچنینی وجود دارد، اما قطعا اصلیترین مساله در مورد چنین سرویسهایی راحتی استفاده از آنهاست. کاربر تنها کافیست به گوشی خود سر زده و با استفاده از اپهایی که مکان دقیق کاربر و راننده را نشان میدهند، برای دریافت تاکسی اقدام کند. اما نکته جالب این است که این کار حتی از این هم قرار است سادهتر شود. نه تنها در ایران که در بیشتر کشورهای جهان، اپلیکیشنهای پیامرسان بیشترین سهم استفاده روزانه کاربران از تلفن همراه را به خود اختصاص میدهند. برای همین شرکتهای اوبر و لیفت در اقدامی جالب سرویسهای خود را به این اپهای پیامرسان مانند مسنجر فیسبوک و واتساپ انتقال دادهاند. بهطوری که کاربر میتواند تنها با استفاده از سرویسهای پیامرسان از این سرویس استفاده کند. پیامرسان ژاپنی Line نیز در توکیو دست به اقدامی مشابه زده و سرویسی را در پیامرسان خود قرار داده که کاربرانش بتوانند درست وسط چت کردن بدون نیاز به هیچ اپلیکیشنی از این سرویسها استفاده کنند. با چنین رویکردی هیچ بعید نیست در آیندهای نزدیک شاهد حذف اپلیکیشنهای اختصاصی در این سرویسها باشیم و اپها اختیار تمام مسائل را به دست بگیرند.
امنیت؛ سوال بیپاسخ
سیستمهای هوشمند درخواست تاکسی هر روز بیشتر میشود و حتی رانندهها و تاکسیهایی که پیش از این بهصورت سنتی به کسب و کار خود ادامه میدادند، حالا وارد این سیستمهای هوشمند شده و به بزرگتر شدن این سرویسها کمک میکنند. در کشوری مانند چین شرکتی با نام Didi که اپل نیز یک میلیارد دلار در آن سرمایهگذاری کرده، به تنهایی 1.47 میلیارد سفر روزانه را به ثبت رسانده است.
اما با وجود اینکه به نظر میرسد سیستمهای هوشمند درخواست تاکسی دیگر از آب و گل درآمده و باگها برطرف شده، اما هنوز هم مشکلاتی بدون پاسخ مانده است. یکی از این مشکلات بحث امنیت است. سیستمهای هوشمند درخواست تاکسی از رانندههای داوطلب برای سرویس خود استفاده میکنند و این به آن معناست که چندان شناختی از راننده مورد نظر ندارند. با این وجود ارسال عکس از راننده، وجود پروفایل و سیستم امتیازدهی باعث میشود رانندهها از فیلترهایی برای افزایش این امنیت عبور کنند.
جالب است بدانید در کشورهایی مانند هلند، چین، کره جنوبی و آمریکا تا به حال چند شکایت در مورد عدم مسئولیتپذیری، بداخلاقی و... ثبت شده است. علاوه بر اینها در کشور هند بعد از اینکه یک مسافر توسط راننده مورد آزار و اذیت جنسی قرار گرفت، ادامه حیات این سرویس در هند در هالهای از ابهام فرو رفته است. مساله دیگری که بیشتر گریبانگیر رانندگان است بحث بیمه است. در تمام سرویسهایی که در حال حاضر در دنیا فعالیت میکنند، اگر رانندهای دچار حادثه رانندگی شود، شرکت سرویسدهنده هیچ هزینه یا مسئولیتی را در قبال بیمه راننده نمیپذیرد و تمام مشکلات آن کاملا مربوط به راننده است.
تهران شهر دربستی
رد پای پدیده «اوبرسازی» در ایران نیز یکی دو سال است به شکل پررنگی دیده میشود. اپلیکیشن «اسنپ» یکی از اولین سرویسهایی بود که در ایران راه افتاد و به اوبر ایرانی شهرت پیدا کرد. ایده شهرام شاهکار خیلی زود رانندههای شهر را به خود جذب کرد تا نشان دهد این نوع از سرویس در ایران هم جای خود را باز کرده است. میتوان اصلیترین رقیب اسنپ در ایران را استارتآپ نهچندان قدیمی «تپ30» دانست. هومن دمیرچی که خود پیش از این در اسنپ فعالیت میکرده با راهاندازی این استارتآپ، بازاری رقابتی را در ایران آغاز کرده که درمجموع میتواند به نفع مشتریان
تمام شود.
در حال حاضر رقابتی زیر پوستی بین این دو سرویس در ایران شکل گرفته است. رقابتی که تاثیرات آن در کاهش قیمتها و کیفیت خدمات کاملا مشهود است. حتی صحبت از قوانینی میشود که رانندهها را از امکان کار در هر دو سرویس منع میکند. از طرف دیگر به نظر میرسد این رقابت تنها به طرفهای ایرانی محدود نمیشود و باید منتظر ورود رقبای خارجی به این کارزار نیز باشیم. شرکت کریم که بازار تاکسی آنلاین کشورهای عربی را در اختیار دارد میخواهد به بازار ایران ورود کند. اتفاقی که گفته میشود به دلیل تصمیم اوبر برای ورود به بازار خاورمیانه گرفته شده و احتمالا سرمایهگذاری گسترده اوبر در خاورمیانه، بهعنوان رقیبی جدی و پرقدرت باعث شود کریم از بازار کشورهایی چون عربستان چشمپوشی کند و راهی بازار ایران شود.
اما یکی از مشکلات سرویسهایی مانند اسنپ و تپ30 در ایران این است که تنها به تهران محدود میشود و هنوز به شهرهای دیگر و مراکز استانها نیز راه پیدا نکرده است. با این وجود میتوان سیستمهای هوشمند درخواست تاکسی ایران را هنوز هم کسب و کاری نوپا در نظر گرفت که راه زیادی تا تکامل دارد.
اما اگر کمی به عقبتر برگردیم میتوان تاکسی بیسیم یا همان تاکسی تهران را هم به نوعی سرویس هوشمند زمان خود دانست. شنیدهها حاکی از آن است که سرویسهای هوشمند تاکسیرانی به این بخش از حمل و نقل شهری نیز خواهد رسید و در آیندهای نهچندان دور کاربران میتوانند علاوه بر اسنپ، تپ30 و سرویسهای خصوصی مشابه با گوشیهای هوشمند خود سراغ تاکسیهای شهری نیز بروند.
هوشمندها در راهند
در روزهایی که کاربران ایرانی گزارشهایی در خصوص، عدم سرویسدهی درست و پاسخگویی هنگام کنسل شدن سفرهای درون شهری از سمت رانندهها منتشر میکنند، اما سیستمهای هوشمند درخواست تاکسی در دنیا و کشورهای پیشرفته وارد مرحله جدیدی شده است. بهطوری که به جرات میتوان گفت حمل و نقل درون شهری و عمومی در سالهای آینده کاملا به دست تاکسیهای هوشمند و خودران انجام میشود. جالب است بدانید سنگاپور اولین کشوری است که اولین سرویس تاکسیهای خودران را با شش خودرو آغاز کرده است. این سرویس در حال حاضر در پایتخت این کشور مراحل آزمایشی خود را پشت سر میگذارد و با وجود اینکه خودروها بهصورت خودران کنترل میشوند، یک راننده در ماشین مینشیند تا در صورت خطاهای غیرقابل پیشبینی کنترل خودرو را در دست بگیرد. این سرویس که NuTunomy نام دارد در سنگاپور مساحتی معادل 2.5 مایل مربع (معادل 6.47 کیلومتر مربع) را پوشش میدهد.
شرکت ولوو نیز سرمایهگذاری خود را روی خودروهای خودران شرکت لیفت آغاز کرده و این سیستم هوشمند درخواست تاکسی نیز سال 2017 را برای آغاز رسمی فعالیت خودروهای خودران خود اعلام کرده است. شرکت خودرو جیلی که در ایران نیز به خوبی شناخته میشود، با همکاری هموطن خود Didi سعی دارد سیستم خودروهای هوشمند را به خط حمل و نقل این کشور شلوغ اضافه کند. اما شرکت اوبر بهعنوان پیشتاز در این زمینه حتی پا را فراتر گذاشته و با همکاری شرکت DigitalGlobe در حال ثبت تصاویر ماهوارهای گسترده برای نقشههای هوایی است. اوبر از تکنولوژی DigitalGlobe برای تشخیص مبدا و مقصد مسافران استفاده خواهد کرد و میخواهد زیربنای خوبی برای خودروهای خودران خود ایجاد کند. اوبر نزدیک به دو سال است که روی خودروهای خودران کار میکند و ابتدای سال 2016 به مدت یک هفته مسافران را بهصورت رایگان با تاکسیهای هوشمند جابهجا کرد و نتیجه خوب و بدون مشکلی نیز برای این سرویس ثبت شده است.
شهرهای بزرگ اما بدون راننده
بگذارید کمی پا را فراتر بگذاریم و به آینده دورتر صنعت حمل و نقل نگاهی بیاندازیم. مشخص است که تکنولوژی به همین راحتیها دست از سر این صنعت بر نخواهد داشت و هر روز اتفاقات جدیدتری در این عرصه اتفاق میافتد. Gotham Air بهجای خیابانها آسمان شهرها را هدف خود قرار داده است. این شرکت که بتازگی اپلیکیشن اندروید و iOS خود را رونمایی کرده مسافران خود را با استفاده از هلیکوپتر از جایی به جایی دیگر انتقال میدهد. در حال حاضر این سرویس بسیار محدود و در شهر نیویورک فعالیت خود را آغاز کرده است و از مرکز منهتن به دو فرودگاه JFK و Newark پرواز دارد. جالب اینجاست که در هر پرواز نیز مسافران فقط مجاز به حمل یک کیف یا چمدان 11.5 کیلوگرمی هستند. در ژاپن نیز اتوبوسهای هوشمند راه تاکسیهای هوشمند را در پیش گرفتهاند. یک شرکت ژاپنی به نام دنا که پیش از این نیز با کمپانی نینتندو همکاری میکرده، یک سرویس حمل و نقل راهاندازی کرده که از اتوبوسهای خودران استفاده میکند. این اتوبوسها که «ربات شاتل» (Robot Shuttle) نام دارند به حرف سرنشینان گوش داده و مسیر و مقصد آنها را میپرسند. همچنین سیستم هوشمند این اتوبوسها طوری طراحی شده که بهصورت روزمره هوشمندتر شده و بهترین مسیر، میزان ترافیک و عادت مسافران را پیشبینی میکند.
یکی از طرحهای دیگری که نقش مهمی در حمل و نقل آینده شهرهای هوشمند خواهد داشت، کوآدکوپترهای تک سرنشینی است که برای سفرهای درون شهری استفاده خواهد شد. در حال حاضر از این دِرونهای پرنده برای جابهجایی بارها استفاده میشود. اما یک شرکت چینی نزدیک به دو سال است که روی پروژه تاکسیهای پرنده با استفاده از کوآدکوپترهای بزرگتر فعالیت میکند. اینطور که پیش میرود، شهرهای هوشمند آینده خیابانیهایی شلوغ اما بدون راننده خواهند داشت.
جهانگیر نادرپور - ضمیمه کلیک
آیفون با این عدد به پرفروشترین گوشی هوشمند تاریخ تکنولوژی تبدیل شده اســت که دست یافتن به آن کار چندان راحتی نیست.
خبرگزاری آریا - شاید نینتندو همیشه به داشتن ایده های متفاوت برای کنسول هایش معروف باشد اما المانی که توانسته طعم موفقیت را به این کمپانی بچشاند «پرداخت درست» به همین ایده ها است. آن ها خلاف مایکروسافت و سونی که با تکنولوژی حرکتی خود شکست خوردند، به خوبی می دانند چگونه باید از پتانسیل دیوایس هایشان استفاده نمایند. همین مسئله و رشد نسبی VR موجب شده تا دوست داشته باشیم نینتندو هم به جرگه پشتیبانی کنندگان «واقعیت مجازی» بپیوندد.
حالا با توجه به گفته های تاتسومی کیمیشیما، ریاست نینتندو، ژاپنی ها به تحقیقات پیرامون واقعیت مجازی روی آورده و جالب اینجاست که می خواهند این تکنولوژی را به کنسول بعدی خود با نام سوییچ اضافه کنند اما برای آن، ابتدا باید با یک چالش بزرگ دست و پنجه نرم نمایند: «نخست باید بفهمیم که بازیکن ها چگونه چندین ساعت و بدون هیچگونه مشکلاتی می توانند بازی کنند.»
حرف های کیمیشیما به یکی از بزرگترین نقطه ضعف های کنونی این تکنولوژی اشاره دارد. بسته به محتوایی که تماشا می کنید، هدست های واقعیت مجازی مشکلاتی همانند سر درد یا حالت استفراق را برای بازیکن ها به ارمغان می آورند. البته بخش جالب صحبت های او آنجاست که این کمپانی می خواهد VR را به دیوایس بعدی خود بیاورد. چون برای داشتن یک تجربه خوب از این تکنولوژی، باید دستگاهی قدرتمند داشته باشید.
به عنوان نمونه حتی پلی استیشن VR هم با وجود قیمت کمش نسبت به رقبا، به واسطه قدرت نه چندان مناسب پلی استیشن 4 برای این تکنولوژی نتوانسته کیفیت بالایی را ارائه دهد. حالا پرسش اینجاست ژاپنی ها چگونه می توانند با توجه به سخت افزار کنسول هیبریدی شان این تکنولوژی را کنسولشان اضافه نمایند. ممکن است شایعاتی که از ساخت یک دیوایس خارجی برای افزایش قدرت نینتندو می گفتند واقعیت داشته باشد.
با تمام این حرف ها، فعلا می توانیم حدس بزنیم که حالا حالاها ژاپنی ها تصمیمی برای اضافه سازی واقعیت مجازی به کنسول بازی سوییچ ندارند و بازیکن ها باید با بقیه توانایی های فراوان این پلتفرم همانند پشتیبانی از تکنولوژی واقعیت افزوده برای بعضی قسمت ها وقت خود را بگذرانند. بد نیست بدانید نینتندو سوییچ سوم مارس (13 اسفند) و با قیمت 299 دلار عرضه می شود.
گاهی در اتوبانهای شهر با آرامش در حال رانندگی هستیم که یکباره رانندگی بدون احتیاط جوانان و خودروهای اسپرت و لوکس آنها، ما را شوکه میکند! به نظر شما چاره این شیطنت جوانانه چیست؟
در این که افراد بالغ و بیشتر از سن ۱۸ سال مجاز به رانندگی هستند، شکی نیست، اما بارها دیده یا شنیدهایم که متأسفانه نوجوانانی با سرعتهایی باورنکردنی و با بیاحتیاطی کامل به کام مرگ کشیده شدهاند.
از اینرو سازندگان خودرو از سال ۲۰۰۹ تا کنون، گام را در این عرصه فراتر نهاده و به کمک والدین نوجوانان و جوانان آمدهاند. از جمله این سازندگان میتوان به شرکت خودروسازی فورد اشاره کرد که در بعضی از محصولات خود تکنولوژی Ford MyKey تعبیه نموده است. به کمک این فناوری با باز بودن کمربند، حتی رادیو نیز روشن نخواهد شد. در سرعتهای بالا و با گذر از محدودهای که والدین تعیین میکنند، راننده با یک صدای «دینگ» مواجه میشود و حتی صدای سیستم صوتی نیز کاهش مییابد.
در کنار فورد، شرکت کیا نیز با سرویس UVO eService، جنرال موتورز با قابلیت Teen Driver و برخی دیگر از تولیدکنندگان همگی در خدمت والدین هستند تا اطلاعات لحظهای از آنچه فرزندانشان پشت فرمان انجام میدهند، در اختیار آنها قرار دهند.
اما از جایی که باید همیشه شرایط حال را مدنظر قرار داد، در ادامه به چند نمونه از تکنولوژیهایی اشاره میکنیم که در خودروهای تولید داخل نیز قابل استفاده هستند و میتوانند تا حدودی شما را نسبت به رانندگی فرزندانتان مطلع کنند.
حتی اگر خودروی مدل بالایی نداشته باشید، مطمئنا به ایمن رانندگی کردن نوجوان یا جوان خود اهمیت زیادی میدهید و به فکر کنترل احتمالی آنها هستید. لازم نیست خودروی پورشه یا مازراتی داشته باشید؛ تولیدکنندگان ردیابهای جیپیاس فکر این را هم کردهاند. کافی است یک ردیاب به اندازهی فندق (یا بزرگتر) به زیر داشبورد متصل کنید و با نصب اپلیکیشنهای اختصاصی در تلفن همراه خود، هر لحظه از مکان فعلی و میزان سرعت خودرو مطمئن شوید. یکی از این گجتها Voxx Carlink ASCL4 است که میتواند به هر خودرویی متصل و با iOS و Android همگامسازی شود. این گجت علاوه بر این که میتواند بهعنوان یک اسپیکر و میکروفون برای فرزندتان هنگام تماسها عمل کند، پس از هر بیاحتیاطی برای شما یک نوتیفیکیشن ارسال خواهد کرد. اما اگر باز هم بخواهیم آن را سادهسازی کنیم، جیپیاسهای ردیاب خودرویی هستند که هماکنون در داخل کشور عرضه میشوند و تنها با یک سیم کارت، مکان فعلی خودرو و سرعت متوسط یک دقیقهی اخیر خودرو را در اختیارتان قرار میدهند. ضمنا میتوانید با تماس با آن از صحبتهای افراد داخل خودرو مطلع شوید، بدون آنکه به این امر پی ببرند!
سازمان حمل و نقل ایالات متحده آمریکا طی تحقیقاتی اعلام کرد نوجوانان و جوانان بارها بیشتر از رانندگان پختهتر علاقهمند به صحبت با تلفن همراه پشت فرمان خودروی خود هستند. البته ناگفته نماند پیامک زدن و تلگرام فرستادن پشت ترافیک و چراغ قرمز در تهران هیچ جایگزینی ندارد!
اما با اپلیکیشن ZoomSafer دیگر جای نگرانی نیست؛ این برنامه که قابلیت اتصال به Voxx Carlink ASCL4 دارد، امکان شیطنتهای رانندگی نوجوانانه را از آنها دریغ میکند. همچنین برنامه carplay اپل نیز بهصورت مستقل امکان برقراری تماس، دریافت موقعیتهای جغرافیایی یا گوش دادن به موسیقیهای دلخواه را تنها بهصورت Voice-Activated یا مبتنی بر صدا میسر میکند.
هوندا سیویک نیز ابزاری رایگان مشابه Siri Eyes در اختیار رانندگان قرار میدهد. جایگزین نزدیک به آن همانطور که خودتان مطلع هستید، سیستم بلوتوثی دارای اسپیکر و میکروفونی است که به سیستم ضبط خودرو متصل میشود و در کسری از ثانیه، هم تماس میگیرد و هم به تماسها پاسخ میدهد.
هیچ چیز بهتر از رانندگی خودران توسط خود اتومبیل نیست؛ هم ایمنتر میراند و هم نگران اشتباههای فردی و احتمالی نوجوان خود نیستید. اما با وجود اینکه این تکنولوژیها خیلی محدود و بعضا نایاب هستند، آپشنهایی وجود دارند که میتوانند تجربه ایمنتری برایمان به همراه داشته باشند.
سیستم Teen Driver شرکت شورولت مجهز به هشدار دید کور در دو کناره خودرو است، که مشابه این تکنولوژی در MyKey فورد نیز وجود دارد. همچنین با آپشن MyKey شرکت فورد، علاوه بر موارد بالا، یک دستیار هوشمند پارک خودرو و هشدار تصادف نیز در اختیار خواهید داشت. نکته قابل توجه اینجا است که هیچ یک از این ویژگیها نمیتوانند توسط فرزندتان بهصورت موقت یا دائم از کار بیافتند.
در پایان، یک خبر خوشحالکننده دیگر این است که شرکت GM (جنرال موتورز) در حال توسعه سیستم ترمز هوشمندی است که با استفاده از GPS و Wi-FI بهطور خودکار فعالیت میکند و قرار است سامانههای راداری پیشین را کنار بگذارد و با نهایت دقت به ایمنسازی راهها بپردازد.
موارد ذکرشده همگی راهنما و کمکی است و برای داشتن تجربه رانندگی و سفری ایمنتر، اما آیا به نظر شما بهتر نیست بهجای اجبار، فرزندانمان را متقاعد کنیم با این وضعیت مسیرها و ایمنی خودروها، ایمنتر برانند؟!