این دستگاه که "کانوتوری"(به معنی لکلک در زبان ژاپنی) نام دارد، روز جمعه ساعت 13:27 دقیقه به وقت گرینویچ بر روی یک موشک H-IIB از مرکز فضایی تانگاشیما به ایستگاه فضایی بینالمللی پرتاب شد و 15 دقیقه بعد با موفقیت از فضاپیما جدا شد.
این سیستم که با کمک یک شرکت سازنده تورهای ماهیگیری طراحی شده، حاوی رشتههای آلومینیومی و سیمکشی فولادی با هدف کاستن از سرعت زبالهها و خارج کردن آنها از مدار است.
دانشمندان سازمان اکتشافات هوافضای ژاپن یک کمند الکترودینامیکی طراحی کردهاند که زبالههای فضایی را از مدار زمین بیرون کشیده و چندین تن ضایعات از جمله تجهیزات متروکه فضایی را راهی جو زمین کرده تا در آنجا بسوزند.
تخمین زده میشود که بیش از 50 سال فعالیت فضایی انسان از زمانی که روسیه ماهواره اسپوتنیک را در سال ۱۹۵۷ در مدار قرار داد، باعث تولید بیش از ۱۰۰ میلیون قطعه زباله در مدار زمین شده باشد که شامل تجهیزات متروکه ماهوارههای کهنه، ابزارها و قطعات موشک هاست. برخورد ماهوارهها و آزمایش سلاحهای ضدماهوارهای این مشکل را بدتر کرده است.
بسیاری از این اجسام با سرعت بالا در حدود ۲۸ هزار کیلومتر در ساعت در مدار زمین گردش میکنند و ممکن است برای فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی یا شبکه ارتباطات راه دور در مدار زمین تهدیدآمیز باشند.
فضاپیمای ژاپن در مسیر خود به ایستگاه فضایی همچنین تدارکاتی از جمله باتری و آب آشامیدنی را نیز برای فضانوردان حاضر در آزمایشگاه مدارگرد حمل میکند.
۵۴۵۴
دانش > فناوری - همشهری آنلاین:
یک شرکت سازنده تور ماهیگیری ۱۰۶ ساله در ژاپن به ارائه راهحلی برای رهایی از شر زبالههای فضایی مدار اطراف زمین پرداخته است.
به گزارش ایسنا، سازمان اکتشافات فضایی ژاپن با همکاری شرکت نیتوسیمو در حال ساخت یک ماده توری هستند که به جمعآوری و انتقال ضایعات فضایی با اندازه اتوبوس به جو زمین پرداخته تا در آن سوزانده شوند.
این تور قرار است ماه آینده در مدار آزمایش شود تا دانشمندان بتوانند درک درستی از عملکرد این خط فلزی پیدا کنند.
پاکسازی فضا از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا به امنیت فضانودان و ایستگاههای فضایی، ماهوارهها و سایر زیرساختهای حاضر در فضا برای ارتباط از راه دور، پیشبینی آبوهوا، نظارت بر زمین و ناوبری که ارزشی در حدود میلیارد دلار دارند، کمک خواهد کرد.
این ضایعات با سرعت نزدیک به 29 هزار کیلومتر در ساعت در فضا سفر میکنند و حتی قطعهای به اندازه یک پرتابه موشکی میتواند آسیب فاجعهباری ایجاد کند.
ژاپن تنها کشوری نیست که در تلاش برای پاکسازی فضا از ضایعات فضایی است. نظر به این که ضایعات فضایی در حال افزایش میتوانند در زمان حرکت خطر زیادی داشته باشند، بسیاری از کشورهایی که در فضا فعالیت دارند، استراتژیهای متفاوتی برای رهایی از شر این ضایعات طراحی کردهاند تا تجهیزاتشان در فضا ایمن بماند. برای مثال تلسکوپ فضایی هابل یکی از فناوریهایی است که در معرض برخورد این ضایعات فضایی قرار گرفته و منجر به ایجاد سوراخی یک سانتیمتری در یکی از آنتنهای بشقابی و شکستن پنلهای خورشیدی شده است.
این زبالههای خطرناک بیمارستانی حامل انواع مواد شیمیایی، میکروبها و ویروسهای مختلف است که درصورت ترکیب شدن با زبالههای عادی و دفن آن در زمین، میتواند براحتی سلامت همه شهروندان را به خطر بیندازد.
با این حساب قاعدتا باید خوشحال باشیم که الان بیشتر بیمارستانهای کشور به دستگاههای زباله سوز یا همان سیستم «اتوکلاو» مجهزند، اما مشکل اینجاست که وجود این تجهیزات در بیمارستانها، به تنهایی نمیتواند مشکل زبالههای بیمارستانی را حل کند و باید در کنار این تجهیزات، فکری هم به حال انتقال و دفن جداگانه این زبالهها شود.
روزگذشته هم معاون سازمان محیطزیست با انتقاد از وضع فعلی دفن زبالههای بیمارستانی به فارس گفت: هماکنون زبالههای بیمارستانی فقط بیخطرسازی میشوند و به صورت جداگانه از زبالههای شهری جمعآوری، انتقال و دفن نمیشوند.
به گفته این مقام مسئول، گرچه فرآیند بیخطرسازی زبالهها باید انجام شود، اما در کنار آن باید سیستم کاملا مجزایی از زبالههای شهری، مسئولیت انتقال و امحای اینگونه زبالهها را به عهده داشته باشد، اما این مساله در بیمارستانهای کشور رعایت نمیشود.
در حالی که سازمان محیطزیست، وزارت بهداشت و شهرداری، مسئولیت بیخطرسازی، حمل و دفن زبالههای بیمارستانی را بهعهده دارند، اما سالهای سال است که این سه نهاد رسمی نتوانستهاند به توافقی جامع برای مدیریت این زبالهها دست یابند.
تجهیز 80 درصد بیمارستانها به دستگاههای زبالهسوز، تنها در صورتی میتواند خبری امید بخش باشد که نهادهای نامبرده با یکدیگر هماهنگ باشند.
مثلا وقتی قرار باشد میلیونها تومان خرج خرید دستگاههای زبالهسوز در یک بیمارستان شود؛ ولی در مقابل، هیچ سازمانی مسئولیت حمل و دفن مجزای پسماندهای آن بیمارستان را به عهده نگیرد، این کار رسما نوعی اتلافمنابع است.
همچنین نباید فراموش کنیم که هنوز 20 درصد بیمارستانهای کشور، هیچ دستگاه زبالهسوزی ندارند و این پسماندهای خطرناک، به همان آب و خاکی نفوذ میکند که مردم از آن برای کشاورزی، آشامیدن، شستوشو و دیگر مصارف روزانه، استفاده میکنند.
امین جلالوند - گروه جامعه
دانش > طبیعت - به گزارش ایرنا، یکی از بزرگترین تولیدکننده های کفش ورزشی قصد دارد پلاستیک های سرگردان اقیانوس را به کفش تبدیل کند.
شرکت آدیداس به عنوان یکی از تولیدکنندگان کفش های ورزشی در همکاری با یک گروه حفاظت از محیط زیست به نام Parley for the Oceans اقدام به تولید کفش های ورزشی با استفاده از زباله های پلاستیکی اقیانوس کرده است.
قرار است این شرکت در آینده ای نزدیک حدود هفت هزار جفت کفش با استفاده از پلاستیک های بازیافتی اقیانوس تولید کند و این پروژه را برای تولید یک میلیون جفت کفش در سال 2017 میلادی وسعت دهد. هدف نهایی شرکت آدیداس خارج کردن پلاستیک های خام از زنجیره تامین این شرکت است.
پلاستیک لازم برای تولید هر کفش حدود 11 بطری پلاستیکی است. قسمت بالای کفش از پلی استر بازیافتی تولید شده که حدود 5 درصد از مواد اولیه را تشکیل می دهند و 95 درصد مابقی از زباله های پلاستیکی جمع آوری شده از سواحل مالدیو تولید شده است. شرکت آدیداس در نظر دارد از چند نمونه کیت ورزشی تولید شده به این روش برای باشگاه های فوتبال بایرن مونیخ و رئال مادرید استفاده کند.
بنیان گذار گروه حمایت از محیط زیست Parley for the Oceans هدف این پروژه را پاکسازی اقیانوس ها از پلاستیک بیان کرده و معتقد است جمع آوری زباله های پلاستیکی با کمک همه افراد امکان پذیر است.
زباله های پلاستیکی شناور در سطح آب ها به یک معضل محیط زیستی جدی تبدیل شده است. این زباله ها معمولا باعث ایجاد زخم و عفونت و مرگ پرندگان و موجودات دریایی می شوند؛ به علاوه پرندگان این زباله ها را با مواد غذایی اشتباه می گیرند و آنها را می بلعند. در برخی از مواد نیز پرندگان دریایی از حیواناتی تغذیه می کنند که درون معده آنان ظروف پلاستیکی قرار دارد.
بر اساس گزارشی که در ماه ژانویه منتشر شد، تا سال2050 میلادی میزان زباله های پلاستیکی موجود در حاشیه آب ها و شناور بر سطح آن، بیش از ماهی ها خواهد شد و باید اقدام جدی در زمینه جلوگیری از نشت زباله به دریاها صورت گیرد.
در حال حاضر سالانه بیش از هشت میلیون تن زباله به دریا ها و اقیانوس ها ختم می شود که معادل یک کامیون زباله در هر دقیقه است.
5454
دانش > محیط زیست جهان - نیویورک> یک فعال محیطزیست در آمریکا طی یکماه تمام زبالههای شخصی تولید شده خود را با نایلون بهخود بست.
رابگرینفیلد در پایان این یکماه لباسی به وزن 2کیلو داشت؛ لباسی که ظاهر آن نیز دستکمی از بوی آن نداشت. راب با تحمل این مشقت این ایده را مطرح کرد که بشر به میزان زبالهسازی خود توجهی ندارد. راب میگوید: ما خیال میکنیم فقط بار گناه خود را به دوش میکشیم، این در حالی اسـت که آلودگی طبیعت ثابت میکند بار دیگری نیز بر دوش ماست.
سازمان ملل:
دانش > محیط زیست جهان - همشهری آنلاین:
سازمان ملل متحد اعلام کرد که زبالههای الکترونیکی به شدت در سراسر آسیا در حال افزایش بوده و عواقب جدی برای سلامت انسان و محیط زیست در پی خواهد داشت.
به گزارش ایسنا، با افزایش درآمدها مردم تمایل بیشتری به خرید گوشیهای هوشمند و گجتهای مختلف دارند که این امر سبب انباشته شدن انبوهی از زبالههای الکترونیکی e-waste شده است.
زبالههای الکترونیکی در آسیا در پنج سال گذشته 63 درصد افزایش یافته و در این گزارش که توسط دانشگاه سازمان ملل متحد ارائه شده به بسیاری از کشورهای سراسر منطقه هشدار داده تا روشهای بازیافت و دفع این زباله را ارتقا بخشند.
به گفته محققان این پژوهش، برای بسیاری از کشورها که در حال حاضر فاقد زیرساختهای لازم برای مدیریت زبالههای الکترونیکی هستند، افزایش حجم این زبالهها یک معضل اساسی محسوب میشود.
چین و برخی بخشهای دیگر آسیا برای سالهای متمادی زبالهدانی لوازم الکترونیکی کشورهای توسعه یافته بوده و این زبالهها را در کارخانههای غیرایمن و فوق ارزان بازیافت کردهاند.
اما در این گزارش آمده است که در سالهای اخیر، آسیا خودش به عنوان تولیدکننده و منشاء زبالههای الکترونیک ظهور کرده چرا که مصرفکنندگان به طور فزاینده در حال خرید گوشیهای هوشمند، تبلت، یخچال و فریزر، رایانه های شخصی و تلویزیون هستند.
در بین سالهای 2010 تا 2015، حجم زبالههای الکترونیکی چین دو برابر جمعیت آن شده است.
از نظر سرانه تولید زبالههای الکترونیکی، هنگکنگ به عنوان بدترین منطقه در این قاره شناخته شده که در آن هر فرد به طور متوسط 21.7 کیلوگرم (47.8 پوند) زباله الکترونیکی در سال 2015 تولید کرد.
سنگاپور و تایوان نیز به ترتیب در تولید زبالههای الکترونیکی بالایی برخوردار بوده و به ازای هر نفر بیش از 19 کیلوگرم زباله الکترونیکی در سال 2015، تولید شد.
کامبوج، ویتنام و فیلیپین پایینترین رتبه را در تولید زبالههای الکترونیکی داشته و به طور متوسط هر فرد حدود یک کیلوگرم زباله تولید میکند.
در همین حال، انهدام یا بازیافت زبالههای الکترونیکی به صورت نادرست و غیر قانونی، افراد را در معرض مواد شیمیایی بسیار سمی قرار داده که منجر به عواقب بسیار جدی برای سلامتی و محیط زیست میشود.
اسیدهایی که برای جدا کردن فلزات در محصولات الکترونیکی استفاده میشود، یک مشکل و نگرانی بزرگ بوده و استنشاق یا قرار گرفتن در معرض آنها باعث مشکلات جدی برای سلامت انسان میشود.
متاسفانه کودکان ساکن این شهرها همچنین دارای میزان بالایی از سرب در خونشان هستند.
این دستگاه که "کانوتوری"(به معنی لکلک در زبان ژاپنی) نام دارد، روز جمعه ساعت 13:27 دقیقه به وقت گرینویچ بر روی یک موشک H-IIB از مرکز فضایی تانگاشیما به ایستگاه فضایی بینالمللی پرتاب شد و 15 دقیقه بعد با موفقیت از فضاپیما جدا شد.
این سیستم که با کمک یک شرکت سازنده تورهای ماهیگیری طراحی شده، حاوی رشتههای آلومینیومی و سیمکشی فولادی با هدف کاستن از سرعت زبالهها و خارج کردن آنها از مدار است.
دانشمندان سازمان اکتشافات هوافضای ژاپن یک کمند الکترودینامیکی طراحی کردهاند که زبالههای فضایی را از مدار زمین بیرون کشیده و چندین تن ضایعات از جمله تجهیزات متروکه فضایی را راهی جو زمین کرده تا در آنجا بسوزند.
تخمین زده میشود که بیش از 50 سال فعالیت فضایی انسان از زمانی که روسیه ماهواره اسپوتنیک را در سال ۱۹۵۷ در مدار قرار داد، باعث تولید بیش از ۱۰۰ میلیون قطعه زباله در مدار زمین شده باشد که شامل تجهیزات متروکه ماهوارههای کهنه، ابزارها و قطعات موشک هاست. برخورد ماهوارهها و آزمایش سلاحهای ضدماهوارهای این مشکل را بدتر کرده است.
بسیاری از این اجسام با سرعت بالا در حدود ۲۸ هزار کیلومتر در ساعت در مدار زمین گردش میکنند و ممکن است برای فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی یا شبکه ارتباطات راه دور در مدار زمین تهدیدآمیز باشند.
فضاپیمای ژاپن در مسیر خود به ایستگاه فضایی همچنین تدارکاتی از جمله باتری و آب آشامیدنی را نیز برای فضانوردان حاضر در آزمایشگاه مدارگرد حمل میکند.
۵۴۵۴
دانش > فناوری - همشهری آنلاین:
یک شرکت سازنده تور ماهیگیری ۱۰۶ ساله در ژاپن به ارائه راهحلی برای رهایی از شر زبالههای فضایی مدار اطراف زمین پرداخته است.
به گزارش ایسنا، سازمان اکتشافات فضایی ژاپن با همکاری شرکت نیتوسیمو در حال ساخت یک ماده توری هستند که به جمعآوری و انتقال ضایعات فضایی با اندازه اتوبوس به جو زمین پرداخته تا در آن سوزانده شوند.
این تور قرار است ماه آینده در مدار آزمایش شود تا دانشمندان بتوانند درک درستی از عملکرد این خط فلزی پیدا کنند.
پاکسازی فضا از اهمیت زیادی برخوردار است زیرا به امنیت فضانودان و ایستگاههای فضایی، ماهوارهها و سایر زیرساختهای حاضر در فضا برای ارتباط از راه دور، پیشبینی آبوهوا، نظارت بر زمین و ناوبری که ارزشی در حدود میلیارد دلار دارند، کمک خواهد کرد.
این ضایعات با سرعت نزدیک به 29 هزار کیلومتر در ساعت در فضا سفر میکنند و حتی قطعهای به اندازه یک پرتابه موشکی میتواند آسیب فاجعهباری ایجاد کند.
ژاپن تنها کشوری نیست که در تلاش برای پاکسازی فضا از ضایعات فضایی است. نظر به این که ضایعات فضایی در حال افزایش میتوانند در زمان حرکت خطر زیادی داشته باشند، بسیاری از کشورهایی که در فضا فعالیت دارند، استراتژیهای متفاوتی برای رهایی از شر این ضایعات طراحی کردهاند تا تجهیزاتشان در فضا ایمن بماند. برای مثال تلسکوپ فضایی هابل یکی از فناوریهایی است که در معرض برخورد این ضایعات فضایی قرار گرفته و منجر به ایجاد سوراخی یک سانتیمتری در یکی از آنتنهای بشقابی و شکستن پنلهای خورشیدی شده است.
دانش > فناوری - همشهری آنلاین:
دانشمندان شیوهای جدید را برای تبدیل کردن زبالههای هستهای به منبع انرژی یافتهاند، به این ترتیب میتوانند گازهای رادیواکتیو را به الماسی مصنوعی تبدیل کنند که میتوان از آن به عنوان باتری استفاده کرد.
براساس گزارش ساینس الرت، این الماسها که از توانایی تولید جریان الکتریکی برخوردارند، میتوانند به لطف مواد رادیواکتیوی که درون خود دارند، به منبع انرژی پایداری تبدیل شوند و هزاران سال مورد استفاده قرار گیرند.
به گفته محققان دانشگاه بریستول، این باتریها از هیچ قطعه متحرکی برخوردار نیستند، هیچ آلودگی ایجاد نمیکنند، و به تعمیر و نگهداری نیازی ندارند و مستقیما برای تولید برق استفاده میشوند. با گنجاندن مواد رادیواکتیو درون الماسها، مشکل قدیمی و کهنه زبالههای رادیواکتیو اکنون به باتریهای هستهای برای تولید انرژی پاک تبدیل شدهاست.
محققان نمونهای از این باتری رادیواکتیو را مورد آزمایش قرار دادهاند که در آن از ایزوتوپ ناپایدار نیکل (nickel-63) به عنوان منبع پرتوزایی استفاده شدهاست.
این ایزوتوپ نیمهعمری برابر 100 سال دارد و این به آن معنی است که باتری نمونه ساخته شده میتواند 50 درصد از شارژ خود را برای 100 سال حفظ کند. با این همه محققان میگویند منبع بهتری از انرژی وجود دارد که میتوان آن را به کار گرفت، و به این واسطه میتوان راهحلی برای حجم عظیم زبالههای هستهای ارائه کرد.
نسل اول رآکتورهای هستهای مگناکس که از دهه 1950 تا 1970 برای ایجاد واکنشهای اتمی از بلوکهای گرافیتی استفاده کردهاست، اما این تکنیک بسیار پرهزینه بود. طی این فرایند بلوکهای گرافیت رادیواکتیو شده و ایزوتوپی ناپایدار به نام کربن 14 ایجاد میکردند. آخرین این رآکتورها در سال 2015 بازنشسته شدند، اما پس از چندیندهه تولید انرژی، حجم زیادی از زائدات و زبالههای ناخوشایند از خود به جا گذاشتند، تقریبا 95 هزار تن از این بلوکهای گرافیتی باید در جایی امن مدفون شوند و به صورت دائم تحت نظر باشند تا مواد رادیواکتیو از آنها نشت نکند. این درحالی است که نیمه عمر ایزوتوپ کربن 14 درحدود 5730 سال است.
اگرچه این به آن معنی است که کربن 14 باید برای مدتی بسیار طولانی ذخیره شود، اما در عین حال به این معنی است که میتوان از این ماده برای ساخت باتریهای بادوام استفاده کرد، البته درصورتی که بتوان آنها را به شیوه جدید به الماس تبدیل کرد.
به گفته دانشمندان درصورتی که این کربنها به الماس تبدیل شوند، تماس آنها با بدن هیچ خطری در پی نخواهد داشت زیرا الماس سختترین ماده موجود در طبیعت است و میتواند به خوبی از این مواد در برابر نشت و آلودن محیط زیست محافظت کند.
به گفته محققان باتریهای کربنی تنها برای کاربریهای کممصرف مناسبخواهند بود، اما پایداری آنها متفاوت از هر باتری دیگری است. باتریهای آلکالینی وزنی برابر 20 گرم دارند، و گنجایش ذخیره انرژی آن 700 ژول بر گرم است میتوان از این انرژی برای 24 ساعت مداوم استفاده کرد.
این درحالی است باتریهای الماسی حاوی یک گرم از کربن 14 میتواند روزانه 15 ژول انرژی تولید کند و برای 5730 سال این تولید روزانه انرژی تداوم خواهد داشت. میزان خروجی انرژی این باتریها میتواند آنها را به جایگزینهایی مناسب برای باتریهای رایج تبدیل کند.