بیش از نیمی از زنان بالای ۵۰ سال به بیماری پوکی استخوان مبتلا میشوند که میتواند به شکستگی استخوان منجر شود. فاکتورهای اصلی خطرزا در بروز پوکی استخوان شامل مصرف ناچیز کلسیم، استعمال سیگار و مصرف برخی انواع داروها و یائسگی هستند. علاوه بر این، استرسهای طولانی مدت میتواند بر متابولیسم بدن و در نهایت خطر ابتلا به پوکی استخوان تاثیر بگذارد. همچنین بیتوجهی افراد افسرده به حفظ سلامت خود نیز ممکن است خطر ضعف استخوانی را افزایش دهد و حتی امکان دارد آنان را به استعمال مواد دخانی و خودداری از انجام فعالیتهای بدنی ترغیب کند.
در این بررسی بیش از ۱۱۰۰ زن ۶۰ تا ۷۰ ساله فنلاندی حضور داشتند. روی این افراد تستهایی انجام گرفت تا میزان سلامت استخوان آنان اندازهگیری شود. متخصصان در این مطالعه مشاهده کردند به طور کلی تراکم استخوانی این زنان در طول یک دوره ۱۰ ساله کمابیش ۴ درصد کاهش پیدا کرده است. با این حال میزان تراکم استخوانی در زنانی که از زندگیشان رضایت داشتند بیش از ۵۲ درصد بالاتر از شرکت کنندگانی بود که از زندگیشان راضی نبودند.
بر اساس نتایج این بررسی، تغییرات در رضایت از زندگی در طول مدت ۱۰ سال انجام مطالعه با شدت تراکم استخوانی مرتبط بوده است.
به نقل از هلث دی نیوز، متخصصان فنلاندی با بیان اینکه در این مطالعه هنوز ارتباط مستقیم این دو عامل با یکدیگر مورد تایید قرار نگرفته اظهار داشتند: آنچه مشاهده شد این است که سطح بالایی از رضایت از زندگی میتواند فرد را در مقابل ابتلا به پوکی استخوان حفاظت کند اما انجام مطالعات بیشتر در این زمینه ضروری است. (ایسنا)
سرطان پروستات معمولا در مراحل اولیه علامتی از خود نشان نمیدهد، ولی در ادامه ممکن است با نشانههایی مثل تکرر ادرار بویژه شبها، دشواری در شروع و خاتمه دفع ادرار، دفع ادرار به طور منقطع، احساس درد یا سوزش در زمان دفع ادرار و وجود خون در ادرار یا ترشحات دستگاه تناسلی ظاهر شود.
غده پروستات به اندازه یک گردو است و در قسمت تحتانی مثانه قرار گرفته و وظیفه تولید ترشحات دستگاه تناسلی مردانه را بهعهده دارد. با افزایش سن، اندازه این غده هم بیشتر میشود و گاهی بر مثانه یا مجاری ادراری فشار میآورد و باعث بروز نشانههایی مشابه سرطان پروستات میشود. پزشکان غده پروستاتی را که بزرگ شده باشد، سرطان خوشخیمی میدانند که قابل درمان است.
از طرف دیگر، التهاب پروستات هم میتواند علائمی در ناحیه مجاری ادراری ایجاد کند که باعث التهاب، عفونت و تب شود که بیشتر به درمانهای دارویی پاسخ میدهد. همانطور که اشاره شد، افزایش سن بویژه سن بالای 50 سال یکی از عوامل پرخطری است که مردان را در معرض ابتلا به سرطان پروستات قرار میدهد. علاوه بر این، سابقه خانوادگی و وراثت هم از دلایل بروز این سرطان در مردان محسوب میشود. مردانی که پدر یا برادر آنها مبتلا به سرطان پروستات بودهاند، دو برابر بیش از دیگران و سیاهان آمریکایی بیشتر از سایر نژادهای دنیا در معرض ابتلا به این سرطان قرار دارند.
گذشته از عوامل خطرسازی که خارج از کنترل انسان است و مردان را مستعد ابتلا به سرطان پروستات میکند، این سرطان هم مثل بقیه سرطانها تا حدود زیادی قابل کنترل و پیشگیری است. بررسیها نشان میدهد سرطان پروستات در کشورهایی که گوشت قرمز و لبنیات پرچرب مصرف میکنند، آمار بیشتری را به خود اختصاص داده است. دلیل اصلی این موضوع بدرستی مشخص نشده، اما بررسیها نشان میدهد، چربیهای لبنی بویژه چربیهای حیوانی گرفته شده از گوشت قرمز میزان هورمونهای مردانه را تقویت میکند که با افزایش رشد سلولهای سرطانی پروستات همراه است. در واقع، مصرف رژیم غذایی فاقد میوهها و سبزیجات، نقش مؤثری در افزایش خطر ابتلا به این سرطان دارد. ولی از طرف دیگر، محققان معتقدند برخلاف تصور بعضیها، برقراری روابط جنسی مکرر و وازکتومی جزو دلایل بروز این بیماری نیست.
پزشکان همواره توصیه میکنند مردان بالای 50 سال به دلیل بالا بودن خطر ابتلا به سرطان پروستات باید هر سال تحت نظر پزشک و بررسیهای تکمیلی قرار بگیرند. از طرف دیگر، مردان 40 سال به بالایی که بیش از یک نفر از اقوام درجه یک آنها مبتلا به سرطان پروستات باشد هم باید به صورت مرتب مورد معاینه قرار بگیرند. به طور کلی، سرطان پروستات در چهار مرحله بروز میکند.
در مرحله اول، سرطان خفیف است و فقط در ناحیه غده پروستات دیده میشود.
در مرحله دوم، سرطان پیشرفت کرده ولی همچنان به غده پروستات محدود میشود.
در مرحله سوم، سلولهای سرطانی به خارج از بافت پروستات و کیسه تولید ترشحات دستگاه تناسلی گسترش پیدا میکنند.
در مرحله پایانی و چهارم، سرطان به غدد لنفاوی نزدیک اندامها یا بافتهایی مثل مثانه یا مقعد، استخوانها یا ریه گسترش مییابد.
سرطان پروستات معمولا آهسته رشد میکند و از هر 10 مبتلا حداقل 9 نفر در مرحله اول شناسایی میشوند. متوسط زمانی که مبتلایان به این سرطان میتوانند عمر کنند در حدود پنج سال است ولی بسیاری از آنها بیشتر از این زمان زندگی میکنند.
محققان دریافتهاند ورزش و فعالیت بدنی منظم در کاهش خطر مرگ ناشی از سرطان پروستات موثر است. از طرف دیگر، مصرف پنج وعده یا بیشتر از میوهها و سبزیجات در طول روز، غلات سبوسدار به جای گندم سفید یا برنج سفید و محدود کردن مصرف گوشتهای پرچرب به بیماران کمک میکند تا زودتر بهبود پیدا کنند.
منبع: وب ام دی
مترجم: ندا فراهانی
سیب (ضمیمه سه شنبه روزنامه جام جم)
سرطان پروستات معمولا در مراحل اولیه علامتی از خود نشان نمیدهد، ولی در ادامه ممکن است با نشانههایی مثل تکرر ادرار بویژه شبها، دشواری در شروع و خاتمه دفع ادرار، دفع ادرار به طور منقطع، احساس درد یا سوزش در زمان دفع ادرار و وجود خون در ادرار یا ترشحات دستگاه تناسلی ظاهر شود.
غده پروستات به اندازه یک گردو است و در قسمت تحتانی مثانه قرار گرفته و وظیفه تولید ترشحات دستگاه تناسلی مردانه را بهعهده دارد. با افزایش سن، اندازه این غده هم بیشتر میشود و گاهی بر مثانه یا مجاری ادراری فشار میآورد و باعث بروز نشانههایی مشابه سرطان پروستات میشود. پزشکان غده پروستاتی را که بزرگ شده باشد، سرطان خوشخیمی میدانند که قابل درمان است.
از طرف دیگر، التهاب پروستات هم میتواند علائمی در ناحیه مجاری ادراری ایجاد کند که باعث التهاب، عفونت و تب شود که بیشتر به درمانهای دارویی پاسخ میدهد. همانطور که اشاره شد، افزایش سن بویژه سن بالای 50 سال یکی از عوامل پرخطری است که مردان را در معرض ابتلا به سرطان پروستات قرار میدهد. علاوه بر این، سابقه خانوادگی و وراثت هم از دلایل بروز این سرطان در مردان محسوب میشود. مردانی که پدر یا برادر آنها مبتلا به سرطان پروستات بودهاند، دو برابر بیش از دیگران و سیاهان آمریکایی بیشتر از سایر نژادهای دنیا در معرض ابتلا به این سرطان قرار دارند.
گذشته از عوامل خطرسازی که خارج از کنترل انسان است و مردان را مستعد ابتلا به سرطان پروستات میکند، این سرطان هم مثل بقیه سرطانها تا حدود زیادی قابل کنترل و پیشگیری است. بررسیها نشان میدهد سرطان پروستات در کشورهایی که گوشت قرمز و لبنیات پرچرب مصرف میکنند، آمار بیشتری را به خود اختصاص داده است. دلیل اصلی این موضوع بدرستی مشخص نشده، اما بررسیها نشان میدهد، چربیهای لبنی بویژه چربیهای حیوانی گرفته شده از گوشت قرمز میزان هورمونهای مردانه را تقویت میکند که با افزایش رشد سلولهای سرطانی پروستات همراه است. در واقع، مصرف رژیم غذایی فاقد میوهها و سبزیجات، نقش مؤثری در افزایش خطر ابتلا به این سرطان دارد. ولی از طرف دیگر، محققان معتقدند برخلاف تصور بعضیها، برقراری روابط جنسی مکرر و وازکتومی جزو دلایل بروز این بیماری نیست.
پزشکان همواره توصیه میکنند مردان بالای 50 سال به دلیل بالا بودن خطر ابتلا به سرطان پروستات باید هر سال تحت نظر پزشک و بررسیهای تکمیلی قرار بگیرند. از طرف دیگر، مردان 40 سال به بالایی که بیش از یک نفر از اقوام درجه یک آنها مبتلا به سرطان پروستات باشد هم باید به صورت مرتب مورد معاینه قرار بگیرند. به طور کلی، سرطان پروستات در چهار مرحله بروز میکند.
در مرحله اول، سرطان خفیف است و فقط در ناحیه غده پروستات دیده میشود.
در مرحله دوم، سرطان پیشرفت کرده ولی همچنان به غده پروستات محدود میشود.
در مرحله سوم، سلولهای سرطانی به خارج از بافت پروستات و کیسه تولید ترشحات دستگاه تناسلی گسترش پیدا میکنند.
در مرحله پایانی و چهارم، سرطان به غدد لنفاوی نزدیک اندامها یا بافتهایی مثل مثانه یا مقعد، استخوانها یا ریه گسترش مییابد.
سرطان پروستات معمولا آهسته رشد میکند و از هر 10 مبتلا حداقل 9 نفر در مرحله اول شناسایی میشوند. متوسط زمانی که مبتلایان به این سرطان میتوانند عمر کنند در حدود پنج سال است ولی بسیاری از آنها بیشتر از این زمان زندگی میکنند.
محققان دریافتهاند ورزش و فعالیت بدنی منظم در کاهش خطر مرگ ناشی از سرطان پروستات موثر است. از طرف دیگر، مصرف پنج وعده یا بیشتر از میوهها و سبزیجات در طول روز، غلات سبوسدار به جای گندم سفید یا برنج سفید و محدود کردن مصرف گوشتهای پرچرب به بیماران کمک میکند تا زودتر بهبود پیدا کنند.
منبع: وب ام دی
مترجم: ندا فراهانی
سیب (ضمیمه سه شنبه روزنامه جام جم)
به گزارش شفاف به نقل از آوای سلامتی برای بسیاری از افراد مسن این سوال پیش می آید که چه میزان فعالیت فیزیکی متناسب با سنشان مورد نیاز است؟
پاسخ این است که برای سالم ماندن و بهبود سلامت، سالمندان نیاز دارند که هر دو نوع فعالیت بدنی شامل تمرینات هوازی و قدرتی را انجام دهند.
شرایط بهداشتی خاصی وجود ندارد که تحرک را در افراد مسن محدود کند. برای افراد بالای 65 سال در این میان دستورالعمل هایی برای فعالیت فیزیکی در نظر گرفته شده است:
حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی متوسط مانند دوچرخه سواری یا پیاده روی در هفته.
تمرینات قدرتی حداقل دو روز در هفته و شامل فعالیت هایی که پاها، باسن، پشت، شکم، قفسه سینه، بازوها و شانه ها را به طور کامل درگیر کند.
75 دقیقه فعالیت هوازی شدید.
افراد در این سنین باید از هر گونه فعالیت سبک که نیاز به رفتارهای بدون تحرک دارد و عامل خطر برای ابتلا به بسیاری از بیماری ها است، پرهیز کنند.
از آنجا که افراد مسن در معرض خطر سقوط، هستند، باید دستورالعمل های پزشکی برای انجام ورزش های بهبود تعادل را دریافت کنند و دو بار در هفته این ورزش ها را انجام دهند. ورزش هایی از قبیل یوگا، و تای چی.
فعالیت های متوسط بدنی شامل هر گونه فعالیت ورزشی است که ضربان قلب را بالا ببرد و تنفس را سریع تر کند. در نظر داشته باشید که فعالیت های روزانه مانند خرید، پخت و پز و یا کارهای دیگر خانه را نمی توان آنچنان جزو فعالیت های ورزشی حساب کرد چون ضربان قلب را بالا نمی برد.
شواهد خوبی همچنین وجود دارد که نشان می دهد فعالیت های بدنی شدید فواید بسیار بیشتری نسبت به فعالیت های سطح متوسط دارد. دویدن، ایروبیک، شنای سریع، دوچرخه سواری سریع، پیاده روی در سربالایی، و هنرهای رزمی جزو این فعالیت ها هستند.
ورزش های قدرتی برای حرکت های روزانه، ساخت و ساز و نگهداری استخوان های قوی، تنظیم قند و فشار خون و حفظ وزن سالم لازم هستند.
برای به دست آوردن منافع تمرینات قدرتی، هر کدام از حرکات ورزشی مرتبط با آن باید مکمل حرکات دیگر باشد و 8 تا 12 بار تکرار شود.
فعالیت های بسیاری وجود دارد که شما از طریق آن می توانید عضلاتتان را تقویت کنید؛ چه در خانه و چه در ورزشگاه. فعالیت هایی مانند بالا رفتن از پله، باغبانی، استفاده از وزنه و یوگا نمونه هایی از این فعالیت ها هستند.
فراموش نکنید که تمرینات قدرتی باید حتما در کنار 150 دقیقه تمرین هوازی در هفته انجام شوند.
بالا رفتن سن موجب تضعیف حافظه در افراد می شود و بیماری آلزایمر اوج وخامت افراد از نظر حافظه است. در سنین جوانی باید جلوی این عارضه را گرفت. شاید این سئوالی باشد که در ذهن بسیاری از افراد و با بیشتر شدن سن شان به وجود می آید که چرا چیزهایی را که در گذشته به راحتی به یاد می آوردند اکنون در به خاطر آوردن آنها دچار مشکل هستند.
بله کاملا درست است، حافظه ما با گذر زمان با تغییراتی مواجه می شود اما باز هم این سئوال پیش می آید که چرا برخی از خاطرات زندگی مان به همراه تمام جزئیات آن را به راحتی به خاطر می آوریم حال آنکه در مورد برخی دیگر این طور نیست.یکی از مهم ترین جنبه های حافظه در شکل دادن و نگهداری داده ها، با اطلاعاتی که بعدها به آن وارد می کنیم، در ارتباط است.
به عنوان مثال آن جریان کی و کجا اتفاق افتاده و چه کسی در آن زمان در کنارمان بوده و یا چه حسی را در آن زمان تجربه می کردیم.چنین جزئیاتی، نه تنها سرنخ هایی را در اختیار ما قرار می دهند بلکه به زمان سفر ذهنی ما اجازه می دهند که آن جزئیات را به یاد بیاوریم بنابراین، همانند آن است که ما برای یک خاطره، در ذهن مان زندگی دوباره ای را تعریف کرده باشیم.
دانشمندان از این پدیده به جمع آوری دوباره یاد می کنند و برخی از آنها هم به دلیل آشنا بودن، یادآوری دوباره می شوند. این هم کاملا به نوع احساسی وابستگی دارد که در آن زمان تجربه شده با این وجود ممکن است نتوانیم تمام جزئیات مربوط به آن اتفاق را به خاطر آوریم.
به عنوان مثال ممکن است فردی را در سوپرمارکت یا در یکی از وسایل نقلی عمومی ملاقات کرده باشید که برای تان آشنا به نظر می رسد اما دقیقا به خاطر نمی آورید که آن فرد کیست.شما به راحتی به خاطر می آورید که آن فرد را در جایی ملاقات کرده اید اما دقیقا نمی توانید جزئیات آن دیدار را به خاطر آورید.این مثال می تواند تمایزهای فردی و یا آنچه که جنبه پدیدارشناسانه این روند به همراه دارد را نشان دهد.
صرفنظر از تفاوت های رفتاری و پدیدارشناسانه، پژوهش ها نشان داده اند که نقاط مختلف مغز نیز بر این پدیده دلالت های متفاوتی دارند.هیپوکمپ که بخش اصلی مغز پستانداران به شمار می آید و در داخل لوب تمپورال داخلی مغز قرار دارد، عمیقا درگیر به خاطر آوردن داده هاست و این در حالی است که به نظر می رسد، کورتکس های مجاور یعنی «پریرینال» و «آنترورینال» در قدرت شناختن ایفای نقش کنند.
پژوهش ها نشان داده اند که بخش یادآوری و تداعی مغز با افزایش سن کاهش می یابد اما بخش آشنایی آن متاثر از تغییرات سنی نیست.اگر بخواهیم خلاصه بگوییم باید این طور بیان کنیم که حجم بخش وابسته به هیپوکامپ که مسئول به خاطر آوردن است با افزایش سن کاهش پیدا می کند و به همین دلیل هم نمی توانیم به خاطر آوریم که آن فرد به ظاهر آشنا را در کجا دیده ایم، این در حالی است که با افزایش سن به یاد می آوریم که بالاخره آن فرد را قبلا دیده ایم.
دانشمندان براین باورند که نمی توان حافظه را به عنوان یک دستگاه ضبط بدون نقص تلقی کرد. این همان دلیلی است که سبب می شود نه تنها اطلاعاتی را فراموش کنیم بلکه آنها را اشتباها به خاطر آوریم.در افرادی با سنین بالاتر نیز به همین دلایل برخی از خاطرات و تجارب اشتباها یادآروی می شوند.اکنون که اطلاعات کلی در مورد روند کارکرد فیوزیولوژیک مغز به دست آوردیم زمان آن فرا رسیده که بدانیم چه کارهایی به ما کمک خواهند کرد تا این روند را به تاخیر بیاندازیم.
از آنجایی تا کنون هیچ دارو یا غذای معجزه آسایی برای درمان این فراموشی کشف نشده، تحقیقات و پژوهش های علمی تنها می توانند راهکارهایی را در اختیارمان قرار دهند که در ادامه متن به مرور برخی از این راهکارها خواهیم پرداخت:
حل کردن جداول و سودوکو
یکی از رایج ترین روش هایی که برای حل این معضل اجتناب ناپذیر پیشنهاد می شود، آن است که تا آنجا که می توانید جدول سودوکو حل کنید.این یکی از بهترین قدم های ابتدایی است. اگر به مغز هم همچون یک عضله نگاه کنیم، آن وقت می توانیم تصور بهتری از آماده نگه داشتن آن داشته باشیم.
بله کاملا درست است، هنوز شواهد کافی برای این عقیده وجود ندارد.ممکن است انتظار داشته باشید با انجام حرفه ای جدول و سودوکو خواهید توانست، مهارت های فراوانی از جمله استدلال های انتزاعی یا به خاطر آوردن اطلاعات بیشتری را بدست آورید اما این جریان چندان هم در مطالعات انجام شده موفقیت آمیز نباشد.
بنابراین بهتر است اگر به حل کردن جداول و سودوکو علاقمند هستید این کار را ادامه دهید اما حتما هم بابت این موضوع اطمینان نداشته باشید که بتواند از بیماری های مربوط به حافظه از جمله «دیمنشیا» جلوگیری کامل به عمل آورد.
انجام فعالیت های بدنی و ورزش
از دیگر روش هایی که به نظر می رسد بتواند بهتر کمک رسانی کند می توان به انجام فعالیت های ورزشی خصوصا ایروبیک اشاره کرد.مطالعات فراوان نشان داده که تمرین ها و فعالیت های ورزشی نه تنها از نظر جسمی می توانند مفید باشند بلکه ذهن را نیز تحت تاثیر قرار می دهند و می توانند تمرین ذهنی خوبی هم قلمداد شود.
البته منظور از چنین ورزش هایی، نمونه هایی مانند دوی ماراتون نیست. فعالیت هایی چون پیاده روی سریع یا هر فعالیت دیگری که باعث بالا بردن ضربان قلب و تعرق شما شود می تواند در عملکرد بهتر مغز موثر باشد.پژوهش ها نشان داده اند که تمرین و فعالیت ورزشی می تواند در افزایش حجم هیپوکامپ مغز موثر باشد.
این تاکید در مورد ورزش هایی چون ایروبیک بیشتر هم است.بنابراین بهترین کار این است که هر روز اندکی پیاده روی کرده و کمی هم سر خود را با حل کردن جدول گرم کنید.
مصرف روغن ماهی
محققان می گویند، افراد مسن تر که برای حل کردن معضل فراموشی از مکمل های روغن ماهی استفاده کرده اند، توفیق بیشتری داشتند.همچنین این مطالعات نشان داده در میان افراد عادی و با حافظه متوسط، پس از مصرف ۶ ماهه این مکمل ها، یادآوری خاطراتی در گذشته آسان تر از قبل بوده.
مطالعات اخیر نشان داده که خصوصا در مورد افرادی که استرس فراوان فیزیکی و ذهنی را متحمل می شوند و بیشتر مستعد فراموشی هستند، مصرف مکمل های «اُمگا ۳» و اسیدهای چرب DHA تاثیر فراوانی داشته.محققان بر این باورند، مکمل هایی که حاوی DHA هستند و از روغن ماهی و یا سایر منابع گرفته شده اند، ممکن است از در ابتلا به بیماری فراموشی های همچون آلزایمر با ریسک کمتری مواجه باشند.
البته در مطالعه دیگری هم نشان داده شد که بیماران مبتلا به «دیمنشیا» پس از مصرف این نوع مکمل عکس العمل مثبتی به فراموشی نشان ندادند.DHA نوعی «اسیدچرب اُمگا ۳» است که تصور می شود به سلول های عصبی کمک می کند تا ارتباط بهتری با هم برقرار کنند.غنی ترین منابع دریافت این نوع از اسیدچرب می تواند روغن ماهی هایی چون ماهی های خالداری چون شاه ماهی و ساردین باشد.
به بسیاری از مردم بریتانیا توصیه می شود که در هفته یک تکه از این ماهی های چرب را مصرف کنند اما به نظر می رسد از هر سه نفر تنها یک نفر این توصیه را جدی گرفته است.
بالا رفتن سن موجب تضعیف حافظه در افراد می شود و بیماری آلزایمر اوج وخامت افراد از نظر حافظه است. در سنین جوانی باید جلوی این عارضه را گرفت. شاید این سئوالی باشد که در ذهن بسیاری از افراد و با بیشتر شدن سن شان به وجود می آید که چرا چیزهایی را که در گذشته به راحتی به یاد می آوردند اکنون در به خاطر آوردن آنها دچار مشکل هستند.
بله کاملا درست است، حافظه ما با گذر زمان با تغییراتی مواجه می شود اما باز هم این سئوال پیش می آید که چرا برخی از خاطرات زندگی مان به همراه تمام جزئیات آن را به راحتی به خاطر می آوریم حال آنکه در مورد برخی دیگر این طور نیست.یکی از مهم ترین جنبه های حافظه در شکل دادن و نگهداری داده ها، با اطلاعاتی که بعدها به آن وارد می کنیم، در ارتباط است.
به عنوان مثال آن جریان کی و کجا اتفاق افتاده و چه کسی در آن زمان در کنارمان بوده و یا چه حسی را در آن زمان تجربه می کردیم.چنین جزئیاتی، نه تنها سرنخ هایی را در اختیار ما قرار می دهند بلکه به زمان سفر ذهنی ما اجازه می دهند که آن جزئیات را به یاد بیاوریم بنابراین، همانند آن است که ما برای یک خاطره، در ذهن مان زندگی دوباره ای را تعریف کرده باشیم.
دانشمندان از این پدیده به جمع آوری دوباره یاد می کنند و برخی از آنها هم به دلیل آشنا بودن، یادآوری دوباره می شوند. این هم کاملا به نوع احساسی وابستگی دارد که در آن زمان تجربه شده با این وجود ممکن است نتوانیم تمام جزئیات مربوط به آن اتفاق را به خاطر آوریم.
به عنوان مثال ممکن است فردی را در سوپرمارکت یا در یکی از وسایل نقلی عمومی ملاقات کرده باشید که برای تان آشنا به نظر می رسد اما دقیقا به خاطر نمی آورید که آن فرد کیست.شما به راحتی به خاطر می آورید که آن فرد را در جایی ملاقات کرده اید اما دقیقا نمی توانید جزئیات آن دیدار را به خاطر آورید.این مثال می تواند تمایزهای فردی و یا آنچه که جنبه پدیدارشناسانه این روند به همراه دارد را نشان دهد.
صرفنظر از تفاوت های رفتاری و پدیدارشناسانه، پژوهش ها نشان داده اند که نقاط مختلف مغز نیز بر این پدیده دلالت های متفاوتی دارند.هیپوکمپ که بخش اصلی مغز پستانداران به شمار می آید و در داخل لوب تمپورال داخلی مغز قرار دارد، عمیقا درگیر به خاطر آوردن داده هاست و این در حالی است که به نظر می رسد، کورتکس های مجاور یعنی «پریرینال» و «آنترورینال» در قدرت شناختن ایفای نقش کنند.
پژوهش ها نشان داده اند که بخش یادآوری و تداعی مغز با افزایش سن کاهش می یابد اما بخش آشنایی آن متاثر از تغییرات سنی نیست.اگر بخواهیم خلاصه بگوییم باید این طور بیان کنیم که حجم بخش وابسته به هیپوکامپ که مسئول به خاطر آوردن است با افزایش سن کاهش پیدا می کند و به همین دلیل هم نمی توانیم به خاطر آوریم که آن فرد به ظاهر آشنا را در کجا دیده ایم، این در حالی است که با افزایش سن به یاد می آوریم که بالاخره آن فرد را قبلا دیده ایم.
دانشمندان براین باورند که نمی توان حافظه را به عنوان یک دستگاه ضبط بدون نقص تلقی کرد. این همان دلیلی است که سبب می شود نه تنها اطلاعاتی را فراموش کنیم بلکه آنها را اشتباها به خاطر آوریم.در افرادی با سنین بالاتر نیز به همین دلایل برخی از خاطرات و تجارب اشتباها یادآروی می شوند.اکنون که اطلاعات کلی در مورد روند کارکرد فیوزیولوژیک مغز به دست آوردیم زمان آن فرا رسیده که بدانیم چه کارهایی به ما کمک خواهند کرد تا این روند را به تاخیر بیاندازیم.
از آنجایی تا کنون هیچ دارو یا غذای معجزه آسایی برای درمان این فراموشی کشف نشده، تحقیقات و پژوهش های علمی تنها می توانند راهکارهایی را در اختیارمان قرار دهند که در ادامه متن به مرور برخی از این راهکارها خواهیم پرداخت:
حل کردن جداول و سودوکو
یکی از رایج ترین روش هایی که برای حل این معضل اجتناب ناپذیر پیشنهاد می شود، آن است که تا آنجا که می توانید جدول سودوکو حل کنید.این یکی از بهترین قدم های ابتدایی است. اگر به مغز هم همچون یک عضله نگاه کنیم، آن وقت می توانیم تصور بهتری از آماده نگه داشتن آن داشته باشیم.
بله کاملا درست است، هنوز شواهد کافی برای این عقیده وجود ندارد.ممکن است انتظار داشته باشید با انجام حرفه ای جدول و سودوکو خواهید توانست، مهارت های فراوانی از جمله استدلال های انتزاعی یا به خاطر آوردن اطلاعات بیشتری را بدست آورید اما این جریان چندان هم در مطالعات انجام شده موفقیت آمیز نباشد.
بنابراین بهتر است اگر به حل کردن جداول و سودوکو علاقمند هستید این کار را ادامه دهید اما حتما هم بابت این موضوع اطمینان نداشته باشید که بتواند از بیماری های مربوط به حافظه از جمله «دیمنشیا» جلوگیری کامل به عمل آورد.
انجام فعالیت های بدنی و ورزش
از دیگر روش هایی که به نظر می رسد بتواند بهتر کمک رسانی کند می توان به انجام فعالیت های ورزشی خصوصا ایروبیک اشاره کرد.مطالعات فراوان نشان داده که تمرین ها و فعالیت های ورزشی نه تنها از نظر جسمی می توانند مفید باشند بلکه ذهن را نیز تحت تاثیر قرار می دهند و می توانند تمرین ذهنی خوبی هم قلمداد شود.
البته منظور از چنین ورزش هایی، نمونه هایی مانند دوی ماراتون نیست. فعالیت هایی چون پیاده روی سریع یا هر فعالیت دیگری که باعث بالا بردن ضربان قلب و تعرق شما شود می تواند در عملکرد بهتر مغز موثر باشد.پژوهش ها نشان داده اند که تمرین و فعالیت ورزشی می تواند در افزایش حجم هیپوکامپ مغز موثر باشد.
این تاکید در مورد ورزش هایی چون ایروبیک بیشتر هم است.بنابراین بهترین کار این است که هر روز اندکی پیاده روی کرده و کمی هم سر خود را با حل کردن جدول گرم کنید.
مصرف روغن ماهی
محققان می گویند، افراد مسن تر که برای حل کردن معضل فراموشی از مکمل های روغن ماهی استفاده کرده اند، توفیق بیشتری داشتند.همچنین این مطالعات نشان داده در میان افراد عادی و با حافظه متوسط، پس از مصرف ۶ ماهه این مکمل ها، یادآوری خاطراتی در گذشته آسان تر از قبل بوده.
مطالعات اخیر نشان داده که خصوصا در مورد افرادی که استرس فراوان فیزیکی و ذهنی را متحمل می شوند و بیشتر مستعد فراموشی هستند، مصرف مکمل های «اُمگا ۳» و اسیدهای چرب DHA تاثیر فراوانی داشته.محققان بر این باورند، مکمل هایی که حاوی DHA هستند و از روغن ماهی و یا سایر منابع گرفته شده اند، ممکن است از در ابتلا به بیماری فراموشی های همچون آلزایمر با ریسک کمتری مواجه باشند.
البته در مطالعه دیگری هم نشان داده شد که بیماران مبتلا به «دیمنشیا» پس از مصرف این نوع مکمل عکس العمل مثبتی به فراموشی نشان ندادند.DHA نوعی «اسیدچرب اُمگا ۳» است که تصور می شود به سلول های عصبی کمک می کند تا ارتباط بهتری با هم برقرار کنند.غنی ترین منابع دریافت این نوع از اسیدچرب می تواند روغن ماهی هایی چون ماهی های خالداری چون شاه ماهی و ساردین باشد.
به بسیاری از مردم بریتانیا توصیه می شود که در هفته یک تکه از این ماهی های چرب را مصرف کنند اما به نظر می رسد از هر سه نفر تنها یک نفر این توصیه را جدی گرفته است.
به گزارش شفاف به نقل از آوای سلامتی برای بسیاری از افراد مسن این سوال پیش می آید که چه میزان فعالیت فیزیکی متناسب با سنشان مورد نیاز است؟
پاسخ این است که برای سالم ماندن و بهبود سلامت، سالمندان نیاز دارند که هر دو نوع فعالیت بدنی شامل تمرینات هوازی و قدرتی را انجام دهند.
شرایط بهداشتی خاصی وجود ندارد که تحرک را در افراد مسن محدود کند. برای افراد بالای 65 سال در این میان دستورالعمل هایی برای فعالیت فیزیکی در نظر گرفته شده است:
حداقل 150 دقیقه فعالیت هوازی متوسط مانند دوچرخه سواری یا پیاده روی در هفته.
تمرینات قدرتی حداقل دو روز در هفته و شامل فعالیت هایی که پاها، باسن، پشت، شکم، قفسه سینه، بازوها و شانه ها را به طور کامل درگیر کند.
75 دقیقه فعالیت هوازی شدید.
افراد در این سنین باید از هر گونه فعالیت سبک که نیاز به رفتارهای بدون تحرک دارد و عامل خطر برای ابتلا به بسیاری از بیماری ها است، پرهیز کنند.
از آنجا که افراد مسن در معرض خطر سقوط، هستند، باید دستورالعمل های پزشکی برای انجام ورزش های بهبود تعادل را دریافت کنند و دو بار در هفته این ورزش ها را انجام دهند. ورزش هایی از قبیل یوگا، و تای چی.
فعالیت های متوسط بدنی شامل هر گونه فعالیت ورزشی است که ضربان قلب را بالا ببرد و تنفس را سریع تر کند. در نظر داشته باشید که فعالیت های روزانه مانند خرید، پخت و پز و یا کارهای دیگر خانه را نمی توان آنچنان جزو فعالیت های ورزشی حساب کرد چون ضربان قلب را بالا نمی برد.
شواهد خوبی همچنین وجود دارد که نشان می دهد فعالیت های بدنی شدید فواید بسیار بیشتری نسبت به فعالیت های سطح متوسط دارد. دویدن، ایروبیک، شنای سریع، دوچرخه سواری سریع، پیاده روی در سربالایی، و هنرهای رزمی جزو این فعالیت ها هستند.
ورزش های قدرتی برای حرکت های روزانه، ساخت و ساز و نگهداری استخوان های قوی، تنظیم قند و فشار خون و حفظ وزن سالم لازم هستند.
برای به دست آوردن منافع تمرینات قدرتی، هر کدام از حرکات ورزشی مرتبط با آن باید مکمل حرکات دیگر باشد و 8 تا 12 بار تکرار شود.
فعالیت های بسیاری وجود دارد که شما از طریق آن می توانید عضلاتتان را تقویت کنید؛ چه در خانه و چه در ورزشگاه. فعالیت هایی مانند بالا رفتن از پله، باغبانی، استفاده از وزنه و یوگا نمونه هایی از این فعالیت ها هستند.
فراموش نکنید که تمرینات قدرتی باید حتما در کنار 150 دقیقه تمرین هوازی در هفته انجام شوند.