حالا چشم‌های «شوخان» به زندگی می‌خندد |مجموعه عکس|

جام جم سرا: سرگذشت شوخان برای نخستین بار در روزنامه جام جم چاپ شد و سید حسن هاشمی وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی پس از معاینه این کودک، با بهره گیری از بهترین متخصصان چشم و با استفاده از پیوند سلول‌های بنیادی، ۱۵ فروردین سال جاری چشم چپ شوخان را جراحی کرد.

امروز عضو کانون وکلای دادگستری مرکز از بازگشت بینایی به چشمان شوخان خبر داد و به ایرنا گفت: درحالی بینایی به چشمان شوخان بازگشته که خانواده‌اش یک ریال بابت جراحی‌های او نپرداخته‌اند. در ادامه مجموعه عکس‌های شوخان را قبل از مرخصی از بیمارستان نور ببینید.

عکاس : عارف طاهر کناره/جام جم سرا

حالا «شوخان» میزبان وزیر می‌شود

جام جم سرا: داستان طبابت وزیر بهداشت برای شوخان را حالا خیلی‌ها باید شنیده باشند، دختری که یک سال قبل به بیمارستان نور ـ مجهزترین مرکز چشم پزشکی ایران ـ دعوت و به عنوان بیمار ویژه وزیر در آنجا مداوا شد.

شوخان پیوند قرنیه شده است و سلول‌های بنیادی در چشم او کاشته شده، حالا هم نه مثل آدم‌های عادی که به اندازه‌ای که برای زندگی به کسی نیاز نداشته باشد، می‌بیند. مادر و پدر شوخان می‌گویند دخترک از خوشحالی در پوست خودش نمی‌گنجد و ذوق دارد زودتر چشم دیگرش هم جراحی شود و دنیا را با هر دو چشم ببیند.

حس این روزهای شوخان را فقط خودش می‌فهمد و بس و البته خانواده امیدوار او که این روزها آماده میزبانی از وزیر بهداشت در خانه کوچکشان در روستای کلکان دیواندره هستند.

پدر شوخان می‌گوید دو ماه قبل در بیمارستان، وزیر به شوخان گفت که بزودی به‌خانه‌تان می‌آیم و حالا زودتر از آنچه که فکر می‌کردیم قرار است به کلکان در استان کردستان بیاید؛ امروز یا فردا. قصد وزیر بهداشت از این سفر عیادت است؛ عیادت از شوخان که پیش از این همه طردش کرده بودند. این عیادت مصداقی از روح انسانی است که وزیر، چشمه‌ای از آن را به‌نمایش درآورده و ثابت کرده وزیر شدن به معنی غرق شدن در پست و مقام و دوری کردن از مردم و نشستن پشت درهای همیشه بسته نیست.

وزیر بهداشت به واسطه این تفکرش این روزها یک جایزه هم گرفته، جایزه حقوق بشر اسلامی که هر سال به یکی از کارگزاران دولتی اعطا می‌شود و امسال به واسطه اجرای برنامه تحول سلامت که دغدغه هزینه‌های درمان را از خانواده‌ها جدا کرد، به او رسید اما ای کاش برای انتخاب برنده این جایزه میان کارگزاران نظام رقابت بود، ای‌کاش چند نفر تنگاتنگ و دوش‌به‌دوش جلو می‌آمدند و قضاوت میان آنها و انتخاب برگزیده‌ترینشان کار سختی بود، نه این که فقط یک نامزد جدی برای این جایزه وجود داشت.

مریم خباز - گروه جامعه