درمان های مختلف ADHD کدامند؟

داروها و درمان های روانی اجتماعی، مهم ترین روش های درمانی ADHD هستند. دارو درمانی سال ها برای بهبود این اختلال به کار رفته است و کارایی بالایی در کاهش علائم آن نشان داده است.

درمان های مختلف ADHD کدامند؟

درمان های روانی اجتماعی، نیز ممکن است به کاهش نشانه های اصلی ADHD کمک کرده، مهارت های مقابله ای مراجع را ارتقاء بخشیده و به درمان اختلالات همبود کمک کنند. هر چند این درمان ها باعث بهبود اختلالات اضطرابی و خلقی می شوند ولی نشانه های ADHD را کاملا برطرف نمی کنند. در واقع درمان های روانی اجتماعی به طور غیرمستقیم به افراد مبتلا به ADHD کمک می کنند.

معمولا از داروهای محرک برای درمان ADHD استفاده می شود گرچه داروهای غیر محرک مثل ضد افسردگی نیز گاهی در این زمینه موثرند. هر چند فواید و منطق استفاده از داروهای مختلف ذکر می شود اما داروهای محرک از سایر داروها موثرترند و خط اول درمان محسوب می شوند. وقتی که مراجع به اختلالات روان پزشکی دیگری نیز مبتلا باشد انتخاب داروی مناسب تحت تاثیر قرار می گیرد و احتمال دارد که بیش از یک دارو تجویز شود.

درمان های روانی اجتماعی، رویکردهای مختلفی مثل روان درمانی فردی، گروه درمانی، خانواده درمانی و زوج درمانی را در ببر می گیرند. گاهی از مداخلات اضافی مثل آماده سازی و همکاری سازمانی نیز استفاده می شود.

از آنجا که ADHD یک اختلال مغزی است معمولا روان درمانی فردی بهتر از سایر درمان ها به حل و فصل مشکلات روزمره افراد مبتلا به ADHD می پردازد گرچه انتظار نمی رود که یک دوره روان درمانی فردی، نقص توجه بیمار را برطرف کند. درمان شناختی رفتاری به عنوان یک روان درمانی فردی می تواند با آموزش تکنیک های غیرمستقیم به بهبود مشکلات توجه این افراد کمک کند.

زوج درمانی و خانواده درمانی می توانند در کاهش فشارهای ناشی از علائم ADHD بر ارتباطات مراجع موثر باشند. هر چند آماده سازی، نوعی درمان محسوب نمی شود اما با ایجاد تغییراتی در زندگی فرد به تعدیل نشانه های این اختلال کمک می کند.
درمانگر شما پس از ارزیابی، بهترین طرح درمانی را برای بهبود بیماری تان ا نتخاب می کند.

احتمال دارد در صورت عدم وجود اختلالات همبود، تنها از دارو درمانی استفاده شود. اگر به جز علائم ADHD، مشکلات دیگری مثل کمبود اعتماد به نفس، مشکل در ارتباطات یا سایر اختلالات روان پزشکی وجود داشته باشند بهتر است از یک رویکرد درمانی تخصصی استفاده شود.

عوارض جانبی داروهایی که برای درمان ADHD بکار می روند

تمام داروها از جمله داروهای روان پزشکی دارای عوارض جانبی هستند.

عوارض جانبی داروهایی که برای درمان ADHD بکار می روند

از آنجا که بیماران ADHD باید مدتها دارو مصرف کنند عوارض جانبی داروها ممکن است مشکل ساز شوند. گرچه هر طبقه دارویی دارای عوارض جانبی بخصوصی است اما داروهای هر طبقه نیز از این نظر با هم تفاوت دارند. به عبارت دیگر اگر دارویی تاثیر خاصی بر بدن دارد لزوما به این معنا نیست که تمام داروهای آن طبقه همین ویژگی را داشته باشند.

اگرچه در صورت وجود عوارض جانبی ناخوشایند باید مصرف داروها را متوقف کرد اما لازم است قبل از آن حتما با پزشک مشورت نمود. روان پزشکان می توانند عوارض جانبی داروها را به روش های مختلفی تقلیل دهند.

بعضی عوارض جانبی گذرا هستند تعدادی از آها را می توان با مصرف یک داروی دیگر از بین برد در مواردی استفاده از یک داروی کوتاه اثر، مشکل را برطرف می کند از جمله در موقعیتهایی که بیمار دچار بی خوابی می شود و گاهی تغییر دوز دارو کمک کننده است.

اگر چه ممکن است عدم مصرف بعضی از داروها به دلیل وجود عوارض جانبی مفید باشد ولی در مواردی قطع ناگهانی آنها موجب بروز سندرم قطع می شود. از آنجا که احتمال دارد بعضی از اثرات جانبی علل دیگری داشته باشند بهتر است در صورت امکان چند روزی مصرف داروها را ادامه داد.

بر اساس مطالعات علمی که برای مقایسه اثرات داروها با دارونماها انجام شدند عوارض جانبی در گروه دارونما نیز گزارش گردید. به هر حال اگر به دلیل مصرف داروها دچار عوارض مشکوک و خطرناکی شدید، بهتر است مصرف آنها را متوقف کنید و به ملاقات پزشکتان بروید تا در صورت نیاز سریعا شما را ارزیابی کند.

درمان های کلامی مختلف چطور به بهبود ADHD کمک می کنند؟

یک درمانگر می تواند با توجه به نوع مشکلتان، مناسب ترین رویکرد درمانی را به شما معرفی کند.

درمان های کلامی مختلف چطور به بهبود ADHD کمک می کنند؟

او ممکن است در رویکرد درمانی مذکور مهارت داشته باشد یا اینکه شما را به شخص دیگری که در این حیطه تخصص دارد ارجاع دهد. بسیاری از درمانگران، ترکیبی از رویکردهای مختلف را به کار می برند که شرح کوتاهی در مورد آنها آورده ایم.

بر اساس درمان روان پویشی، نشانه های بیماری ناشی از تعارضات حل نشده و ناهشیار دوران کودکی می باشند. زیربنای این نوع درمان، رویکرد روان تحلیلی کلاسیک است که توسط زیگموند فروید ابداع شد. درمانگران در ین رویکرد درمانی با کمک مفاهیم انتقال، انتقال متقابل، مقاومت، تداعی آزاد و رویاها به بیماران کمک می کنند تا به الگوهای ارتباطی شان بینش یابند و سپس آنها را تغییر دهند.

این روش نوعی درمان غیرمستقیم محسوب می شود. هر چند درمان روان تحلیلی کلاسیک، ممکن است سالها طول بکشد و چهار تا پنج روز در هفته برگزار شود اما احتمالا درمان روان پویش کوتاه تر است و شامل یک تا سه جلسه در هفته می شود. بر اساس تحقیقات کنترل شده، کارآمدی این درمان به دلل ماهیت خاص آن پایین است.

غالبا این رویکرد برای کمک به افرادی با مشکلات مقابله ای مزمن و اختلالات شخصیت مفید است و لزوما برای درمان نشانه های ADHD توصیه نمی شود.

درمان بین فردی، برای بهبود افسردگی ابداع شده است. در این رویکرد درمانی، افسردگی بر اساس سه مولفه شکل گیری نشانه، عملکرد اجتماعی و عوامل شخصیتی مفهوم سازی می شود. درمان بین فردی با هدف بهبود نشانه های اختلال، بر عملکرد اجتماعی یا بین فردی بیماران تمرکز می کند.

این درمان بر بهبود مهارت های ارتباطی و اعتماد به نفس افراد تاکید دارد و نوعی روان درمانی کوتاه مدت کاملا ساختار یافته و مبتنی بر راهنما است. حیطه های عملکرد اجتماعی که هدف درمان قرار می گیرند عبارتند از اختلافات بین فردی، انتقال نقش، سوگ و نقص در ارتباطات بین فردی.

درمان شناختی رفتاری (CBT)، برای درمان اختلالات اضطرابی و خلقی به کار می رود. بر اساس این رویکرد، نشانه های بیماری، ناشی از الگوی تفکر منفی افراد می باشد. این درمان به بیماران کمک می کند تا ادراک نادرستی را که از خود و محیطشان دارند شناسایی و اصلاح کنند.

درمان شناختی درمانی، درمانی کوتاه مدت و مبتنی بر راهنماست که معمولا ۱۰ تا ۲۰ جلسه طول می کشد و از تکالیف خانگی در فواصل بین جلسات استفاده می شود. هر چند بر اساس تحقیقات CBT در درمان اختلالات اضطرابی و افسردگی موثر است ولی چون نمی تواند جایگزین دارو درمانی شود به عنوان یک درمان الحاقی برای ADHD به کار می رود.