جام جم سرا: حتما برای شما هم پیش آمده که طی یک سفر از جادههای زیبا و عجیب شگفتزده شوید، اما براستی چه تعداد از جادههای ما در طول سفر شانس گذراندن لحظاتی به یادماندنی و خاطرهانگیز را برای مسافران فراهم میکنند؟
برای خیلی از ما معمولا هنگام مسافرت، رسیدن به مقصد مهمتر از هر چیزی است. به همین دلیل از وقتی عوارضی را رد کرده و وارد جاده میشویم تصمیم میگیریم تخت گاز و بدون کوچکترین توقفی رانندگی کنیم تا شاید یک ساعتی زودتر به مقصد برسیم.
طبیعی است با اینطور رانندگی کردن شاید زودتر بتوان به مقصد رسید، اما در این میان یک اتفاق ناخوشایند میافتد آن هم لذت نبردن از ساعتهایی است که شما در طول سفر محکوم به گذراندن آن هستید.
صحنههای یکنواخت و خستهکنندهای از بیابان و برهوت و گاه همراه با فضای سبزی که بندرت ممکن است به چشمتان بخورد. از پارک و شهربازی و مراکز خرید بین راهی هم که خبری نیست مگر دکهای پرت و دور افتاده در مسیر که از سر صبح تا آخر شب شاید بجز از سر ناچاری کمتر مسافری تمایلی به توقف داشته باشد.
براستی چرا بجز موارد انگشت شمار، بسیاری از جادههای ما برای مسافرانی که میخواهند زمینی از شهری به شهر دیگر سفر کنند، جذاب نیستند و مسافران را فراری میدهند؟ این شرایط ناخوشایند فقط به این دلیل رقم خورده که از مهمترین اصل یک سفر لذت بخش یعنی جذاب بودن مسیر سفر خبری نیست؛ فرصتی طلایی که بسیاری از کشورهای دنیا سالهاست اهمیت آن را درک و روی آن برنامهریزی کردهاند و به نتایج خوبی هم رسیدهاند ، اما اینطور که از ظواهر امر پیداست این موضوع در کشور ما از سوی سازمانهای متولی مورد غفلت واقع شده است.
جاذبه توریستی فراموش شده
کشور ما با مساحت یک میلیون و 648 هزار و 195 کیلومتر مربع دارای بیش از 1330 شهر و حدود 32 هزار روستاست که در بسترهای جغرافیایی متنوع شامل کوهها، دشتها، ساحلها، جنگلها و کویرها پراکنده شدهاند.
این شهرها بهوسیله راههای برون شهری با طولی حدود 200 هزار کیلومتر به یکدیگر پیوند داده شدهاند که از این طول 80 هزار کیلومتر راه اصلی و فرعی و 120 هزار کیلومتر به راههای روستایی اختصاص دارد و سالانه میلیونها نفر از این راهها عبور میکنند، در حالی که برای ساخت هر متر راه اصلی یک میلیون تومان و هر متر بزرگراه دو میلیون و هر متر آزاد راه سه میلیون تومان هزینه میشود و هزینه نگهداری هر کیلومتر آزاد راه سه میلیارد ریال و هر کیلومتر راه اصلی یک میلیارد ریال تمام میشود.
اجرای پروژههای راه و جادهسازی و نگهداری از آنها درحالی هزینههای سنگینی را به سازمانهای متولی از وزارت راه و شهرسازی گرفته تا سازمان راهداری تحمیل میکند که به نظر میرسد در این میان توجه به کیفیت بصری جادهها آنچنان که باید مورد توجه واقع نشده است.
بجز موارد معدودی مانند جاده چالوس، هراز، عباسآباد ـ کلاردشت، گردنه حیران، اسالم به خلخال، کرند غرب ـ بابایادگار در کرمانشاه، جاده کویری نهبندان، جاده ساحلی چابهار، جاده زنجان ـ منجیل، سراوان ـ فومن که بهطور طبیعی دارای جذابیتهای بصری ناشی از پوشش گیاهی طبیعی هستند، در سایر جادهها هیچ کار خاصی برای زیباسازی بصری مسیرهای بین راهی برون شهری انجام نشده است.
امروزه نبود مناظر بصری قابل توجه در طول مسیر در جادههای کشور و گلایههای مسافران از نبود فضاهایی مناسب برای استراحت میان راهی در کنار افزایش تخریب فضاهای حاشیهای جادهها و به تبع آن، نابودی گونههای گیاهی و جانوری نیاز به توجه به مدیریت راههای بینشهری را دوچندان کرده است.
مدیریت مناظر جادهای در کشورهای دیگر
در کشور استرالیا با توجه به وسعت زیاد و اقلیم نسبتا گرم و جادههای طولانی شرایطی شبیه ایران در جادههای آن کشور حکمفرماست. به همین دلیل وزارت راه و حمل و نقل این کشور به منظور ایجاد شرایط مطلوب برای جادهها بر اساس قوانینی که در مورد حفاظت از محیط زیست تدوین شده برنامههایی را برای مدیریت جادهها و راههای اصلی و فرعی آنها طراحی و تدوین کردهاند.
در این زمینه، مدیریت منظر جادهها در سه سطح و با کمک آژانسها و گروههای اجتماعی و انجمنهای فعال و حافظ محیطزیست انجام میشود.
از دیگر نمونههای توجه به مناظر جادهای میتوان به آمریکا اشاره کرد. به طور نمونه در این کشور جاده برون شهری طراحی شده که از قلب منطقهای با مناظر زیبا و دارای مزرعههای تاریخی میگذرد.
استفاده از گاردریلهای چوبی، استفاده از سبزه بهعنوان شانه راه و حفظ درختان بلند و نردههای سنگی تقریبا نزدیک به جاده از دیگر اقداماتی است که در راستای مدیریت زیبایی منظر جادهها از سوی طراحان و کارشناسان در جادههای این کشور به اجرا در آمده است.
البته مهمترین گام در طراحی هر پروژهای این است که پروژه از جانب مردم مورد پذیرش قرار گیرد که توجه به زیباسازی جادهها در کنار توسعه زیربنایی آنها با استقبال مردم این کشور قرار گرفته است.
پیدا کنید متولی را
مدیریت مناظر راهها سعی دارد ضمن فراهم آوردن بستری ایمن برای حرکت مسافران، لذت تجربه و درک مناظر جادهای را هم به آنها بچشاند، در حالی که متاسفانه اهمیت این موضوع در کشور ما از سوی وزارت راه و شهرسازی بهعنوان متولی اصلی جادهسازی در کشور چندان جدی گرفته نشده است. البته شاید مهمترین دلیلش این باشد که در چارچوب وظایف سازمانی این وزارتخانه صرفا به موضوع احداث جاده تاکید شده است و نه مسائل جانبی مانند توجه به زیباسازیهای محیطی.
این حلقه مفقودهای است که مجید پاکساز، عضو انجمن طراحان شهری نیز آن را تائید میکند و میگوید: واقعیت این است برای بسیاری از مردم ما سفر، فقط رسیدن به مقصد تعریف شده است و کمتر به دنبال لذت بردن از مسیر هستند، در صورتی که خیلی وقتها جاده و راه از خود مقصد میتواند لذتبخشتر باشد.
پاکساز در گفتوگو با جامجم به تجربه کشورهای دنیا برای ایجاد جادهها و راههای جاذب مسافر اشاره کرده و از پوشش گیاهی بهعنوان نمونهای از جذابیت بخشی به مسیر نام برده و میگوید: متاسفانه در کشور ما جز جادههایی که بهطور طبیعی دارای پوشش گیاهی هستند، در بسیاری از مسیرها و جادهها اقدام خاصی برای زیباسازی بصری طول راه از سوی سازمانهای متولی ساخت جاده مانند وزارت راه و شهرسازی و سازمان راهداری انجام نشده است.
وی تاکید میکند: جذابیت بخشی به جادهها و راههای برون شهری صرفا در ایجاد پوشش گیاهی و فضای سبز در طول مسیر خلاصه نمیشود، چراکه نوع آب و هوای هر منطقه اجازه و امکان کاشت پوشش گیاهی برای زیباسازی مسیر را نمیدهد و با توجه به این محدودیت میتوان سراغ گزینههای دیگری برای گردشگرپذیر کردن جادهها رفت.
پاکساز با یادآوری تجربه موفق بسیاری از کشورهای دنیا در این زمینه توضیح میدهد: در آمریکا و اروپا سالهاست با احداث یکسری امکانات تفریحی، رفاهی، خدماتی و توریستی مانند فروشگاههای بزرگ با پارکینگهای مجهز، شهربازی، مراکز اقامتی، رفاهی مانند رستورانهای مجهز و... جادهها و راههای بین شهری به مکانهایی توریستی و جاذب سفر، هم برای مسافران داخلی و هم خارجی تبدیل شدهاند.
پاکساز با یادآوری آمار بالای تصادفات جادهای در کشور که بخش قابل توجهی از آن بهدلیل خستگی و کلافگی، سرعت بالا و بی توجهی رانندگان اتفاق میافتد، تصریح میکند: احداث فضاهای تفریحی، فرهنگی، رفاهی و مراکز خرید رانندگان را ترغیب میکند به جای اینکه با سرعت بالا رانندگی کنند و فقط به رسیدن به مقصد بیندیشند با دیدن این جاذبهها در طول مسیر توقف کنند و ضمن اینکه از این امکانات بهره میبرند، دقایقی استراحت کنند تا با قدرت و توان بهتری به رانندگی ادامه دهند.
عضو انجمن طراحان شهری با انتقاد از مشخص نبودن متولی زیباسازی جادهای در کشور میگوید: در پروژههای ساخت جاده و آزادراه و اتوبانها پیمانکاران صرفا وظیفه ساخت را به عهده دارند و تقریبا پس از اتمام کار دیگر به کارهای جانبی که میتوان با کمک آن جاده را به مسیر گردشگری تبدیل کرد، کاری ندارند؛ در حالی که میتوان همین کار را هم به پیمانکار واگذار کرد تا ضمن عملیات ساخت، اقدامات مربوط به محوطهسازی مسیر را نیز انجام دهد یا حتی میتوان یک پیمانکار جداگانه برای زیباسازی جاده و ایجاد جذابیتهای محیطی برای مسافران در نظر گرفت.
طرح جادههای گردشگرپذیر در وزارت راه
امروزه سازمان راهداری صرفا به ساخت جاده و راه بسنده کرده است، در حالی که میتواند در کنار عملیات احداث، فرصتی برای متخصصان راهسازی فراهم کرد تا با تشکیل کمیتههای مشترک موضوع زیباسازی جادهای و ایجاد فضاهای گردشگری در مسیرهای برونشهری با جدیت بیشتری در وزارت راه و شهرسازی و سازمان راهداری پیگیری شود.
اینطور که پاکساز میگوید این پیشنهاد از سوی انجمن طراحان شهری به معاونت شهرسازی و معماری وزارت راه و شهرسازی ارسال شده که خوشبختانه کلیات این طرح نیز مورد تائید کارشناسان وزارتخانه واقع شده و قرار است بزودی جمع بندی نظر کارشناسان در شورای عالی شهرسازی مطرح و مورد بررسی نهایی قرار گیرد.
پوران محمدی / گروه جامعه
30 سال رانندگی ترانزیت، موی میرصالح موسوینژاد را سفید کرده، دندانهایش را ریخته و طراوت جوانی را از او گرفته، اما در عوض تجربیاتی در کولهبارش گذاشته که بزودی قرار است کتابی شود برای شرح ماجراهای رانندگان ترانزیت و لغتنامهای شود برای آموزش سودمندترین لغات زبان آذری به فارسی.
عشق به رانندگی یک جور حس غریب است که در دل بعضیها میجوشد و آنها را میکشاند به دل جادهها، شوری که بی علاقهها به رانندگی درکش نمیکنند و پوزخند میزنند به ساعتها زل زدن به جاده و تنها راندن در کوه و کمر و بیابان و دشت. ولی عشق جادهها عاشق این بیدارماندنها، دنده جازدنها، همنشینی با جادهها و نفس کشیدن در شب و روزهای متفاوت زیر گوشهای از آسمان خدا هستند حتی اگر خسته شوند، دلشان هوای وطن کند و در کشورهای غریب گاهی ناملایماتی ببینند.
تجربیات اروپا
چرتزدن ممنوع، خستگی قدغن؛ این قانون جادههای اروپاست. میرصالح در 30 سالی که در جادههای قاره سبز رانده، رانندهای را ندیده که چرت بزند یا از شدت خوابآلودگی کج و معوج براند و خطرآفرینی کند. جادههای اروپای متحد به نقل از او راههای آسفالته آینه مانندی است که نه چاله چوله دارد و نه آن خرابیهای جادههای وطنی را که جلوبندی قدرترین خودروها را نابود میکند و اعصاب راننده و سرنشینان را خرد، در عوض اینها جادههایی روشن است با ایمنی بالا که رانندهها فقط 8ساعت در روز اجازه راندن در آن را دارند، آن هم به شرط نیم ساعت استراحت در ازای دوساعت رانندگی. نه که اینها فقط حرف باشد و تاکیدات کاغذی و بدون اجرا، که در جادههای تزانزیت اروپا چشمهای متعددی رانندگان را میپاید که مبادا استراحت نکرده به دل راه بزنند و پلکهای سنگین و خوابآلودهشان برای مسافران جاده خطرآفرینی کند. همه جادههای اروپا یک طرف و راههای آلمان یک طرف، این تقسیمبندی میرصالح است وقتی از مقررات سفت و سخت و بدون تخطی این کشور میگوید و روایتهایی تعریف میکند از اجبار همه رانندگان ورودی به آلمان که باید قبل از عبور از مرز، خودرویشان را بشویند، نقص فنیاش را برطرف کنند و لاستیکهای ساییده و کم عاجشان را تعویض کنند.
رشوه در اروپا ممنوع است و رانندهای پرتردد همچون میرصالح این را با گوشت و پوستش لمس کرده است. عبور و مرور کامیون از جادههای این قاره در روزهای تعطیل ممنوع است و با هیچ اشاره و گوشهچشمی این ممنوعیت تغییر نمیکند، حتی اگر رانندهای مثل او باشد که سالها پیش برای رساندن خود به سفره هفتسین و لحظه تحویل سال عجله داشته باشد. پلیس ایتالیا وقتی او را در جاده جنوا گرفت جریمهای سنگین برایش نوشت که با اعتراض میرصالح، پلیس تهدید به دستگیریاش کرد، گوشهای از تجربیات متفاوت رانندگان ترانزیت است. پلیس بینای بدون اغماض و بیتعارف، پلیسی است که فقط قانون و قانون شکنان را میشناسد. اما این پلیسها اگر کمکی از دستشان برای رانندهها برآید، دریغ نمیکنند و رانندههای ایرانی هم نه به عنوان رشوه که به رسم تشکر، مشتی پسته خوشطعم ایرانی به آنها پیشکش میکنند که پلیسها نیز با کمال میل آن را میپذیرند.
پسته ایرانی همیشه کار راهانداز است، از بس این محصول خوشنام است و پرطرفدار، در کنارش نیز خرمای ایران که گنجی شیرین است برای سرزمین ما. میرصالح در این 30 سال از این پستهها و خرماها زیاد به اروپا رسانده، بویژه به روسیه که خریدار کشمش و ماکارونی ما نیز هست، به سرزمین سرما و یخ که در آن انار ایرانی، گرانترین و محبوبترین میوه آنجاست.
جنگ و معطلیهای طولانی
راندن در جادهها، دیدن زیباییهای دنیا، همکلام شدن با مردمان، آشنا شدن با فرهنگها و دیدن آن روی سکه زندگی، قسمت خوب ماجرای رانندگی در جادههای ترانزیت است. اما آن سوی این چهره، سختی، معطلی، خطر، حتی جان وسط گذاشتن است. در سالهای جنگ تحمیلی، میرصالح و صدها راننده مثل او راه مناطق جنگی را پیش میگرفتند و محمولههای کمکی را میرساندند به خطوط مقدم؛ قایقهای مورد نیاز در جزیره مجنون و پلهای شناورش را میرصالح به دست رزمندهها رسانده است. جنگ در کشور ما سالهاست تمام شده، اما در نقاط مختلف جهان از سالها پیش درگیریها ادامه داشته و هنوز هم ادامه دارد که ناخواسته رانندگان ترانزیت نیز درگیر این جنگها میشوند.
میرصالح ما را میبرد به درگیریهای زاگرب به کرواسی که سالها قبل پایتخت این کشور اروپایی را درگیر کرده بود و رانندهها مجبور بودند روزها با ترس در جادهها توقف کنند و شاهد ویرانیها باشند: «بمبارانها را به چشم میدیدیم، بیشتر ساختمانها ویران بود، پلها کنده شده بود.»
خوشبختانه کامیونداران ایران از این جنگ جان سالم به در بردند، اما زمان گذشت تا میرصالح گذرش افتاد به روسیه، درست در زمان درگیریهای این کشور با جداییطلبان چچن: «زمستان بود و سرمای سخت، در حال عبور از قلمرو چچن بودم که راه را بستند. مردانی را دیدم سرتا پا آبیپوش و مسلح. زبانشان را نمیدانستم اما بین آنها کسی بود که آذری میدانست. به او گفتم ایرانیام و با جنگ کاری ندارم، او رفت و حرفم را به فرماندهاش منتقل کرد. بعد مرا بردند بین خودشان، آن روز ناهار مهمان چچنیها شدم، کارهایشان جالب بود، نوشابه را با هفتتیرشان باز میکردند.»
اما همیشه جنگ سد راه رانندههای جادهها نیست که اعتراضهای متعدد در اروپا تاکنون ایرانیان زیادی را در کامیونهایشان روزها و شبهای متوالی معطل کرده است: «یادم هست به خاطر اعتراض کامیونداران در یونان 10 روز در جاده ماندیم، مدتی بعد هم کشاورزان اعتراض کرده بودند و مجبور شدیم 2 هفته در راه بمانیم. رانندههای تنها در جادههای ترانزیت معطل میمانند مثل ما که از ایران انفرادی اعزام میشدیم، اما رانندههای کشورهایی که شرکتهای بزرگ حمل و نقل دارند اصلا معطل نمیشوند، مثل کامیونداران آلمانی که بابت تاخیرها از کشور میزبان خسارت میگیرند.»
با وجود همه اینها عشق به دیدن دنیاهای تازه، رانندهها را همچنان به جادهها میکشاند و این بهترین فرصت است برای دیدن زوایای آشکار و نهان فرهنگها، آشنایی با ملل مختلف و البته فراگیری زبان آنها.
میرصالح سالهایی که به ظاهر حامل محمولههای ایرانی به کشورهای دور و نزدیک بوده، شاگردی زبانآموز نیز بوده که به کمک زبان انگلیسی که از زمان کارمندیاش میدانسته، زبانهای آلمانی و روسی و اندکی ایتالیایی را نیز آموخته و بر ترکی استانبولی و زبان آذریهای روس مسلط شده است: «برای یادگیری هر زبان ابتدا کلمات مورد نیاز را یاد میگرفتم و سعی میکردم آنها را در جای مناسب استفاده کنم. برای یادگیری زبان روسی کتابهای دانشآموزان کلاس اول روسها را خواندم و الفبای آنها را یاد گرفتم، ایتالیایی هم درحد رفع نیاز بلدم.»
وقتی زبان بدانی به تعداد زبانهایی که بلدی یکبار متولد میشوی، میشوی دو آدم، سه آدم، چهار تا و بیشتر. با دانستن زبانهای خارجی درهای دنیا به روی ما باز میشود و آن وقت ما یک ایرانی زباندان میشویم که اگر اراده کنیم سفیر صلح سرزمین مادریمان خواهیم بود. بیایید درباره رانندگی ترانزیت یک بار دیگر از این زوایه نگاه کنیم، به مسئولیت رانندهها برای انتشار فرهنگ ایرانی و اصلاح دیدگاهها نسبت به کشورمان و حتی دست و پا کردن طرفدار برای این آب و خاک .
مریم خباز / گروه جامعه
تحقیقات جدید نشان میدهد که هزاران نفر در حین رانندگی همزمان پوکمون بازی کرده و با تلفنهایشان مشغولاند.
تحقیقات جدید نشان میدهد که هزاران نفر در حین رانندگی همزمان پوکمون بازی کرده و با تلفنهایشان مشغولاند.
محققان به کاربران هشدار دادند که هرگز در حین رانندگی، پوکمون گو را بازی نکنند چرا که این روزها کاربران این بازی زمانی که رانندگی می کنند، برای شکار پوکمونگوها تمرکزی بر روی رانندگی نداشته و باعث بالا رفتن آمار تصادف شده اند.
در یک بررسی 10 روزه مشخص شد که صدها نفر از هزاران نفری که پوکمونگو بازی می کنند، به علت انجام همزمان بازی و رانندگی مجروح و یا حتی کشته شده اند.
اما این انتهای این داستان تلخ نیست، جان پاتریک آلم، دانشمند علوم اجتماعی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی می گوید: "تماس های تلفنی و ارسال پیام از جمله مواردی هستند که انجام آنها در حین رانندگی ممکن اســت ناخودآگاه پیش آید و می توان آنها را نادیده گرفت ولی روی صحبت ما با رانندگانی اســت که با هدف شکار پوکمونگو رانندگی کرده و جان خود و بقیه را به خطر می اندازند."
هشدار دانشمندان؛
دانش > محیط زیست جهان - همشهری آنلاین:
یک تحقیق جدید نشان میدهد جادهها سطح زمین را به ٦٠٠ هزار بخش تقسیم کردهاند.
به گزارش مهر، تیمی بینالمللی از دانشمندان، مناطق بدون جاده سراسر جهان را بررسی کردند و متوجه شدند حدود ٨٠ درصد سطح کره خاکی پوشیده از جاده است.
هر چند جادهها برای زندگی انسان لازم هستند اما دانشمندان درباره تاثیرات آن بر اکوسیستم طبیعی زمین هشدار میدهند. زیرا این روند ممکن است از دسترسی انسان به منابع حیاتی بکاهد.
بر اساس تحقیق در جهان ٣٦ میلیون کیلومتر جاده وجود دارد.
این گروه برای تحقیقات خود از اطلاعات جهانی، OpenStreetMap و ROADS همراه ٢٨٢ تالیف استفاده کردند.
همچنین این مطالعه نشان داد فقط ٧ درصد مناطق بدون جاده مساحتی بیش از ١٠٠ کیلومتر مربع داشتند. بزرگترین بخش بدون جاده زمین در جنگلهای شمال آمریکا، بخشهایی از جنگلهای آفریقا، آمریکای جنوبی و جنوب شرقی آسیا است. این در حالی است که فقط ٩ درصد مناطق بدون جاده حفاظت شده هستند.
هشدار دانشمندان؛
دانش > محیط زیست جهان - همشهری آنلاین:
یک تحقیق جدید نشان میدهد جادهها سطح زمین را به ٦٠٠ هزار بخش تقسیم کردهاند.
به گزارش مهر، تیمی بینالمللی از دانشمندان، مناطق بدون جاده سراسر جهان را بررسی کردند و متوجه شدند حدود ٨٠ درصد سطح کره خاکی پوشیده از جاده است.
هر چند جادهها برای زندگی انسان لازم هستند اما دانشمندان درباره تاثیرات آن بر اکوسیستم طبیعی زمین هشدار میدهند. زیرا این روند ممکن است از دسترسی انسان به منابع حیاتی بکاهد.
بر اساس تحقیق در جهان ٣٦ میلیون کیلومتر جاده وجود دارد.
این گروه برای تحقیقات خود از اطلاعات جهانی، OpenStreetMap و ROADS همراه ٢٨٢ تالیف استفاده کردند.
همچنین این مطالعه نشان داد فقط ٧ درصد مناطق بدون جاده مساحتی بیش از ١٠٠ کیلومتر مربع داشتند. بزرگترین بخش بدون جاده زمین در جنگلهای شمال آمریکا، بخشهایی از جنگلهای آفریقا، آمریکای جنوبی و جنوب شرقی آسیا است. این در حالی است که فقط ٩ درصد مناطق بدون جاده حفاظت شده هستند.
تحقیقات جدید نشان میدهد که هزاران نفر در حین رانندگی همزمان پوکمون بازی کرده و با تلفنهایشان مشغولاند.
تحقیقات جدید نشان میدهد که هزاران نفر در حین رانندگی همزمان پوکمون بازی کرده و با تلفنهایشان مشغولاند.
محققان به کاربران هشدار دادند که هرگز در حین رانندگی، پوکمون گو را بازی نکنند چرا که این روزها کاربران این بازی زمانی که رانندگی می کنند، برای شکار پوکمونگوها تمرکزی بر روی رانندگی نداشته و باعث بالا رفتن آمار تصادف شده اند.
در یک بررسی 10 روزه مشخص شد که صدها نفر از هزاران نفری که پوکمونگو بازی می کنند، به علت انجام همزمان بازی و رانندگی مجروح و یا حتی کشته شده اند.
اما این انتهای این داستان تلخ نیست، جان پاتریک آلم، دانشمند علوم اجتماعی در دانشگاه کالیفرنیای جنوبی می گوید: "تماس های تلفنی و ارسال پیام از جمله مواردی هستند که انجام آنها در حین رانندگی ممکن اســت ناخودآگاه پیش آید و می توان آنها را نادیده گرفت ولی روی صحبت ما با رانندگانی اســت که با هدف شکار پوکمونگو رانندگی کرده و جان خود و بقیه را به خطر می اندازند."