چرا انگشتان شما بعد از حمام، چروکیده می شوند؟

اگر وقت زیادی را در استخر گذرانیده اید ویا به منظور رفع خستگی بعد از یک روز کاری سخت، ساعتها در وان حمام غوطه ور بوده اید، احتمالآ با پدیده «انگشتان چروکیده» آشنا هستید. باور کنید یا نه، دانشمندان برای چندین دهه در حال مطالعه بر روی این پدیده بوده اند، و تلاش می کردند تا دریابند چرا دستان (و گاهی پاهای شما) وقتی خیس می شوند، چروکیده می شوند.

یکی از ایده های معروف این است که پوست شما به راحتی از آب اشباع می شود. براساس نظریه کتابخانه کنگره (Library of Congress) ، اپیدرم ، یا لایه خارجی پوست، از سلولهای مرده کراتین تشکیل شده که وقتی برای مدت طولانی در آب قرار می گیرند، به جذب رطوبت می پردازند. این جذب رطوبت باعث می شود که سلول ها متورم شوند، اما چون آنها هنوز به بافت زیرین متصل هستند و بافت زیرین نمی تواند گسترده شود، بافت بیرونی باید چروک شود تا به جبران سطح بزرگتر بپردازد.

این موضوع مثل این است که روکش یک تخت بزرگسال را برای یک تخت خرد سال استفاده کنیم ! پارجه اضافی جایی ندارد و مجبور است به صورت نامرتب و پر چین و چروک قرار گیرد.

اما چرا فقط انگشتان دست و پا تحت تاثیر رطوبت قرار می گیرند- چرا کل سطح بدن چروک نمی شود؟

دانشمندان می گویند زیرا دستان و پاهای ما ضخیم ترین لایه اپیدرم را دارا می باشند و به همین علت آنها دارای سلول های کراتین بیشتری که آب جذب می کنند، هستند (ناخن های شما نیز دارای کراتین می باشند، به همین علت بعد از شستن ظرف ها نرمتر می شوند).

آیا پشت این چروکیده شدن هدفی وجود دارد؟

مشکل این تئوری این است که برای زمانی که اعصاب انگشتان دست و پا بخاطر جراحی و یا صدمات ناشی از مرض قند آسیب می بینند و پوست آنها چروک نمی شود، توضیحی ندارد.. بر اساس فرضیه دیگری می توان این را توضیح داد که بیان می کند عمل چروکیدگی پوست براساس اشباع پوستی نیست بلکه براساس واکنش سیستم عصبی مرکزی می باشد. «مشکل مکانیک کلاسیک»، بر اساس توضیحات دکتر ژی چن، مهندس بیومکانیک دانشگاه کلمبیا در «اخبار طبیعت».

فرضیه مکانیک بر اساس نظریه انقباض عروق و یا باریک شدن رگهای خونی می باشد. در واقع، زمانی که انگشتان دست یا پا در آب سرد یا گرم فرو برده می شوند، انتهای سلولهای عصبی سیگنالی ارسال می کنند که موجب شود رگهای خونی و در نتیجه بافت زیرین سطح پوست، منقبض می شوند. این امر به نوبه خود، خارجی ترین لایه پوست را مجبور به چروک شدن می کند.

اما تحقیقات جدید نشان می دهند ممکن است دلایل بیشتری برای چروکیدگی پوست وجود داشته باشد. دانشمند نوروبیولوژیست تکاملی، دکتر مارک چنگیزی، و تیمش در آزمایشگاه ۲AI در آیداهو، در حال کار کردن برای اثبات این فرضیه که چروکیدگی انگشتان دست و پا تنها محصول تغییرات ناگهانی پوستی نیست، بلکه آنها یک پدیده ژنتیکی مشابه آج های لاستیک یا کفش ها یند که راه رفتن در شرایط بارندگی را میسر می سازند.

چنگیزی معتقد است که این به اصطلاح آج ها بر روی دست و پاها در طول سالیان ، در DNA به وجود آمده اند تا عمل گرفتن اشیا را بهبود ببخشند.

دکتر چنگیزی در مقاله ای که برای «Forbes» نوشته است می گوید: چروکیدگی انگشتان در رطوبت ، ممکن است بخش مهمی از تکامل اولیه پستانداران یاشد. زمانی که رفته رفته ناخن جای پنجه را در پستانداران گرفت، در اینجا، آج ضرورت وجودش را به جای پنجه نشان می دهد.

دکتر چنگیزی و تیمش برای تایید این تئوری، شباهت ۲۸ عکس از چروکیدگی انگشتان را مورد بررسی قرار دادند. همه این عکس ها، دارای چروک هایی بودند که کانالهای عمودی را ، احتمالا برای خروج آب از نوک انگشتان ایجاد می کردند.

او اینگونه توضیح داد که:«برای اینکه یک دست بتواند یک سطح خیس را بدون لیز خوردن بگیرد ، احتیاج دارد که تمامی آب میان پوست و سطحی را که می خواهد بگیرد را حذف کند، و بهترین راه این است که آب را به سمت کانال ها هدایت کند».

برای اثبات فرضیه چنگیزی تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، او در حال حاضر به سختی در حال کار و مطالعه،در این زمینه است. بر اساس خبر نشریه اخبار طبیعت، موضوع بعدی مورد مطالعه او عبارت است از:آیا در حقیقت چروکیدگی به گرفتن بهتر اجسام کمک می کند وآیا پستاندارانی که در مناطق مرطوب ، زندگی می کنند، احتمال چروکیدگی انگشتانشان، بیشتر از پستاندارانی است که در خشکی زندگی می کنند. او می گوید اگر این نظریه صحت داشته باشد، ما ممکن است بتوانیم از آن ، در بهبود تکنولوژی لاستیک ها و کفش های آج دار استفاده کنیم.

او می نویسد «بجای یک امر غیر لازم تلقی شدن ، اینک وجود انگشتان چروکیده ، نشانه دیگری از پیروزی تکامل است».

(آسمونی)

چقدر از عمرمان در خواب، حمام، دستشویی و ترافیک می‌گذرد

طبق آخرین آمار هر ایرانی به طور متوسط نزدیک به ۷۶ سال عمر می‌کند و این یعنی بیش از ۲۷ هزار و ۷۵۰ روز فرصت زندگی ما است. حال اگر از این عدد دوره نوزادی، کودکی و نوجوانی را کم کنیم، تنها ۵۷ سال فرصت داریم تا زندگی خود را جهت دهیم. اما باید درنظر داشت که بخشی از این فرصت باید به ناچار صرف کار های روزمره شود.

برای درک بهتر این موضوع، باشگاه خبرنگاران، داده هایی را توسط پرسش عمومی از افراد بین ۱۹ تا ۳۳ سال، جمع آوری نمود که نشان داد هر ایرانی در طول زندگی خود به طور متوسط تنها ۳ ماه مطالعه می کند و حال آنکه متوسط جهانی عمری که صرف مطالعه می شود، قریب به ۳ سال است و این درحالی است که به طور متوسط حدود ۱۰ سال از عمر هر فرد در شبکه های اجتماعی و ۵ سال از آن صرف گذران وقت با دوستان می شود. غم انگیز تر آنکه،به طور کلی هر فرد بیش از ۱۲ سال از عمر خود را بدون استفاده هدر می دهد.

باشگاه خبرنگاران نوشت: نتایج این پرسش عمومی همچنین نشان داد هر فرد به طور متوسط حدود ۲۲ سال و ۷ ماه از عمر خود را صرف استراحت و در خواب می گذراند. ۳۱ سال از زندگی هر فرد نیز صرف کار و کسب درآمد و بیش از ۷ سال از آن صرف رفت و آمد های روزانه و درون شهری می شود. جالب است بدانید هر فرد در طول عمر خود ۱ سال و ۲ ماه از زندگی خود را در دستشویی و ۱ سال آن را در حمام سپری می کند.

تنها ۱۰ سال برای ساخت زندگی خود فرصت داریم!

اگر این زمان صرف شده برای خورد و خوراک، رسیدگی به بهداشت فردی و امور اجتناب ناپذیر روزانه را از کل فرصت زندگی پس از ۱۹ سال کم کنیم، تنها ۱۴ درصد آن یعنی ۱۰ سال و ۷ ماه دیگر برای انجام کار های مازاد باقی می ماند و اگر این عدد را در روزهای زندگی خود تقسیم کنیم، می شود ۳ ساعت و این زمانی است که روزانه در اختیار ماست تا با آن زندگی کنیم.

۲ هزار و ۹۳۶ روز فرصت داریم تا شاد زندگی کنیم یا اشک بریزیم. با امید و پویا باشیم یا با اندوه و افسوس زندگی کنیم. عشق بورزیم یا متنفر باشیم. این زمان در اختیار ماست تا آن را برای آن چه دوست داریم خرج کنیم. زمانی که دیگر باز نخواهد گشت. شاید نیمی از این زمان را از دست داده باشید اما با نیمه ی دیگر آن چه خواهید کرد؟

از گذشته بیاموزیم و در حال زندگی کنیم

نوروزی، مشاور خانواده با بیان اینکه عمر ما لقمه ای است در دهان زمان که لحظه به لحظه جویده می شود گفت: نقدینگی عمر آدمی زمان حال او است. حرکت در مسیر زندگی باید در زمان حال با نگاه به آینده و درس گرفتن از گذشته باشد نه ماندن در گذشته و نه غرق شدن در آینده.

شاهمرادی، روان شناس نیز در این باره می گوید: در روان شناسی رویکردی با عنوان وجودگرایی داریم. در این رویکرد اعتقاد بر این است که زندگی را در لحظه تجربه می کنیم و باید از هر لحظه ی عمر خود لذت ببریم.

وی با بیان اینکه تنها ۵ درصد زندگی ما باید مربوط به گذشته و برنامه ریزی برای آینده باشد. افزود: خیلی مواقع رویداد های جزیی مانند میوه خوردن در کنارخانواده یا نگاه کردن به صورت اطرافیان باید لذت برد و قدر داشته ها را دانست چرا که ممکن است روزی این داشته ها از بین برود.

این روان شناس با اشاره به زمان کار کردن در طول عمر گفت: خیلی از اوقات افراد دچار خودمختاری کارکردی می شوند و بیش از حد نیاز خودد کار می کنند که این امر گاهی با اعتیاد به کار همراه می شود و انسان ها تبدیل به ماشین می شوند.

امید، عامل حرکت رو به جلو

شاهمرادی، نا امیدی را علتی برای کاهش پویایی افراد دانست و گفت: نابرابری های اجتماعی در جوامع باعث بروز نا امیدی می شود که البته در سال های اخیر این نابرابری در جوامع جهانی در حال کم شدن است. نداشتن هدف بخصوص در مسیر زندگی نیز یکی دیگر از عوامل نا امیدی می شود.

وی راه گریز از این نا امیدی را برنامه ریزی و هدفگذاری صحیح دانست و اظهار داشت: هدف گذاری باید واقع بینانه باشد چراکه رویا پردازی بیش از حد خود باعث احساس نا امیدی در مسیر حرکت به سوی هدف می شود.

این روان شناس ادامه داد: نوشتن کار های روزانه باعث می شود که روز پرباری داشته باشید چراکه با نوشتن اهداف کوتاه مدت همواره هدف های خوب را می نویسید و به طور ناخودآگاه از نوشتن کار های غیر ضروری و مضر خودداری می کنیم.

شاهمرادی افزود: داشتن تفریحات مناسب ، ورزش، تغذیه مناسب و مراودات میان فردی موضوعاتی است که موجب افزایش کیفیت زندگی و کاهش بیماری های روانی چون افسردگی می شود. افزایش کیفیت زندگی موجب می شود تا از زمان حال به بهترین شکل استفاده کنیم.

دانستن اینکه چند روز دیگر میهمان این دنیا هستیم شاید تلنگری باشد برای خوب زیستن. ۲ هزار روز یا ۱ ساعت! مهم این است که از لحظه هایمان لذت ببریم.