جام جم سرا: امیر هوشنگ احسانی ضمن تاکید بر این گفته که با مصرف مداوم میوه، سبزیجات و مایعات، و همچنین استفاده از شوینده‌های غیرصابونی تا حد زیادی می‌توان چنین عارضه‌هایی را کنترل کرد، در مورد دلایل خشکی و پوسته شدن پوست بدن در فصل بهار اظهار داشت: هر ساله با سرد شدن هوا یا فصل بهار با افزایش سطح خشکی هوا پوست نواحی از بدن مانند سر، صورت، دست و در برخی موارد ساق پا که بیشتر در معرض هوا قرار دارند دچار خشکی پوست می‌شوند که ممکن است با علایمی مانند پوسته پوسته شدن این بخش‌ها همراه باشد.
وی افزود: در برخی موارد ساده‌تر با استفاده ممتد از کرم‌های مرطوب کننده مشکل برطرف میشود ولی در برخی افراد این امر به صورت اگزمای فعال در می‌آید که فرد دچار التهاب‌های پوستی، خارش، قرمزی و پوسته پوسته شدن در نواحی صورت و سر میشود.
به نقل از افکارنیوز، معاون آموزشی بیمارستان رازی به این نکته اشاره کرد که حتی در برخی افراد به ویژه کودکان که از بدو تولد زمینه اگزما به دلیل اختلالات پوستی فعال است شاهد بروز اگزمای سرشتی می‌شویم.
احسانی تصریح کرد: این گونه افراد به راحتی با هر عامل محیطی دچار حساسیت شده و در تماس ساده با یک لباس، ماده شوینده، گرد و خاک و سرما دچار قرمزی و خارش شدید که از عوامل اگزما است میشود.
به گفته این متخصص پوست و مو همچنین افراد سالمند در فصل سرما ممکن است دچار اگزمای ساق پا به دلیل خون‌رسانی در این ناحیه شود که با علایم خارش، قرمزی و پوسته پوسته شدن همراه است.
وی راهکار درمان و پیشگیری از این عارضه‌ها را استفاده از لوسیون و مرطوب‌کننده‌های مخصوص بدن بعد از استحمام عنوان کرد و افزود: همچنین مصرف مداوم مایعات، میوه و سبزیجات در طی روز به کاهش این عوارض کمک می‌کند.
احسانی مصرف کپسول‌های ویتامین E را نیز برای کاهش خشکی پوست به ویژه در فصل سرما مناسب دانست و اظهار داشت: توصیه می‌کنیم به جای استفاده از صابون‌های معمولی از ترکیبات شوینده غیرصابونی به نام (پَن) استفاده شود چون این گونه شوینده‌ها چربی پوست را زیاد نمی‌زداید و برای پوست خشک مفید است.
معاون پرورشی آموزش و پرورش دیروز به ایسنا گفت موارد تنبیه بدنی اندک است و اگر گزارشی به دست وزارتخانه برسد، با خاطیان برخورد میشود، یعنی قبول است که در مدارس هنوز تنبیه بدنی وجود دارد.
در سال‌های اخیر لااقل ما رسانه‌ها موارد متعددی از برخوردهای فیزیکی در مدارس را شرح داده‌ایم که موید وجود این تنبیه‌هاست؛ اخباری از کوبیدن کتاب به سر دانش‌آموز تا زندانی کردن او در انباری.
پس نمی‌شود برخوردهای خشن فیزیکی در مدارس را منکر شد؛ هرچند امروز برخلاف گذشته این تنبیه‌ها همه‌گیری ندارد و کتک‌ها فقط نصیب عده‌ای خاص و در شرایطی خاص میشود اما تنبیه جسمی که کم شده، تنبیه روانی کم نشده و آزارهای روانی زیر پوست بیشتر مدارس می‌لولد.
آماری نداریم که به آن استناد کنیم، ولی مشاهدات و تجربیاتی داریم که محکم‌ترین دلیل برای اثبات وجود تنبیه‌های روانی است.
توهین، تحقیر، کوچک شمردن، سرکوب‌کردن نظرات و دست‌کم گرفتن بچه‌ها این روزها در خیلی از مدارس وجود دارد که شاید جایگزینی است برای تنبیه بدنی که حالا چون مردم نسبت به آن حساس شده‌اند و مجازات قانونی نیز دارد، نمی‌تواند زیاد استفاده شود.
تنبیه‌های روانی در گذشته هم وجود داشت، آن‌قدر زیاد که حس می‌کردی انسان به دردنخور هستی که وقت سیستم آموزشی را می‌گیری؛ آن هم فقط به علت یک رفتار کودکانه یا واکنشی از سر نوجوانی.
حالا هم این حس منفی به گروهی از جمعیت دانش‌آموزی کشور منتقل میشود و طعم شیرین یادگیری را در کام آنها به تلخی می‌برد. آموزش با چاشنی تنبیه؟ مگر میشود؟ بی‌شک هیچ‌کس با تنبیه جسمی و روانی، دانش‌آموزی منضبط‌تر و درسخوان‌تر نمی‌شود، بعلاوه تنبیه با روح آدمی سازگاری ندارد و او را گریزپا می‌کند.
عده‌ای هم به همین دلیل از مدرسه گریزان شده‌اند و شوق تحصیل ندارند، ولی با این حال تنبیه هنوز هم هست، نه به شوری و غلظت قبل، ولی هست.
این اتفاق اما با تصمیم آموزش و پرورش برای متحول شدن تعارض دارد؛ تحول به این معنی که چیزی باشیم بجز اینکه هستیم، به دست نمی‌آید مگر با تغییر تفکر، نوع نگاه و نگرش ما به آموزش که حتما بساط تنبیه را از هر نوعش جمع می‌کند و دانش‌آموزانی بار می‌آورد پرشور، مشتاق یادگیری و جسور در بیان نظرات، بی‌ترس از مواخذه و سرکوب شدن.
مریم خباز - گروه جامعه