بازاریابی زمانی مفید است که به یک نیاز پاسخ دهد. ساده بنظر می‌رسد، اما برخی از نیازها را به سختی می‌توان پاسخ داد. مانند هر مصرف‌کننده دیگری، نیازهای من نیز در هر روز تکامل پیدا میکند، حتی ممکن است هر دقیقه تغییر کند. من تبلیغاتی که به خوبی هدف یابی نشده و پیام‌های بی‌ربط به خود را تحمل نمی‌کنم.
این مرحله جدیدی بوده و آن را می‌توان بازاریابی ۳ نام نهاد. بازاریابی ۱ اوایل قرن بیستم بود که تنها فروختن کالا به کسانی که به آن نیاز داشتند را شامل می‌شد. بازاریابی ۲ از دهه ۱۹۵۰ میلادی آغاز شد و در این مرحله، تبلیغات نقش عمده‌ای داشت. یادگیری ماشین به بازاریاب‌ها کمک میکند تا از این مدل عبور کرده و به هدف اصلی بازاریابی برگردند.
بازاریابی ۱: تامین نیازهایی که کاربر عنوان کرده است.
بازاریابی ۲: ایجاد نیاز و سپس پاسخ دادن به آنها
بازاریابی ۳: ماشین‌ها نیازها را آنالیز کرده و سپس به آنها پاسخ می‌دهند.
بازاریابی ۳ از یادگیری ماشین استفاده کرده تا بتواند کالا و کاربر را سریع‌تر و دقیق‌تر تطبیق دهد. این کار پیش از آن صورت می‌گیرد که کاربر نیاز خود را به صورت علنی اعلام کرده باشد. ماشین‌های با استفاده از داده‌های واقعی، قادر خواهند بود که نیازها و رفتار کاربران را پیش‌بینی کنند. به این ترتیب، بازاریاب‌ها نیازی ندارند که روند دقیق را در داده‌های زیاد تشخیص داده یا قوانینی که بر رفتار کاربران حاکم است را تشخیص دهند. به عبارت دیگر، یادیگری ماشین نقش بازاریاب‌ها را از دستکاری نیاز کاربران به پاسخ دادن دقیق با آنها تغییر داده است.
به عنوان مثال یک فروشنده BMW را در نظر بگیرید که قصد دارد یک مدل خاص را بفروشد. این فروشنده میتواند علایم افرادی که یک ماشین سری ۵ را قبلا خریداری کرده‌اند، شناسایی کنند. به عنوان مثال، این خریداران در مورد آئودی A6 و مرسدس E Class نیز تحقیق کرده‌اند. خریداران همچنین در مورد میزان مصرف بنزین نیز تحقیق کرده‌اند و ویژگی‌های مشترکی داشته‌اند. حال فرض کنید که کسی می‌خواهد BMW سری ۵ بخرد و دوستی دارد که قبلا این ماشین را خریده است. این شخص عبارت BMW 5 Series را جستجو کرده و نمایندگی‌هایی که تا فاصله ۱۰ مایلی قرار دارند، نشان داده میشود. سپس این شخص دقیقا به نمایندگی هدایت شده که دوستش نیز ماشن خود را از آنجا خریده است. سپس برنامه فردی را به کار معرفی میکند که سال پیش همین ماشین را به دوست او فروخته است و این دو می‌توانند در مورد خرید جدید صحبت کنند.
فرصت‌های زیادی برای پیش‌بینی نحوه تعامل آنلاین و آفلاین وجود دارد. گوگل، اپل، فیسبوک و آمازون سرمایه‌گذاری زیادی بر روی تشخیص صدا و پردازش زبان طبیعی دارند. آمازون حتی سعی دارد به الکسا یاد دهد که پاسخ‌های عاطفی‌تری داشته باشد. صدا برای اینکه بازاریاب‌ها با استفاده از یادگیری ماشین تجربه کاربری ایجاد کنند، حیاتی است. حتی اگر ماشین‌ها بتوانند پیشنهادهایی دقیق داشته باشند، بازهم کاربران به مکالمه نیاز دارند. کاربران شاید دوست داشته باشند با استفاده از الکسا پیتزا سفارش دهند، اما سفارش ماشین نیاز به صحبت و گفتگوی بیشتری دارد.
نقش ماشین‌ها این خواهد بود که بین رفتار کاربران و خواسته نهایی آنها، ارتباط پیدا کنند. نقش بازاریاب این است که تشخیص دهد که چه چیزی را می‌توان اتوماتیک کرد. بازاریابی ۴، نیازهای بیان‌شده و بیان‌نشده کاربر را پاسخ می‌دهد.
ما به سمت دنیایی حرکت می‌کنیم که یادگیری ماشین بیشتر تعامل بین برندها و مشتریان را بر عهده دارد. این تضادی با تجربه اصیل و ارتباطات انسانی ندارد. بازاریابی فراگیر و مبتنی بر داده خواهد بود.
منبع : آی تی رسان
براساس شایعات تازه منتشر شده از چین، سامسونگ تا ماه آینده از دو گوشی جدید گلکسی C5 Pro و C7 Pro رونمایی خواهد کرد. تصویر زیر، پست مربوط به این اطلاعات بوده است.
طبق تصویر بالا گلکسی C5 Pro با شماره مدل SM-C5010 همراه چیپست اسنپدراگون ۶۲۵ راهی بازار خواهد شد و در طرف دیگر هم گلکسی C7 Pro با شماره مدل SM-C7010 و چیپست اسنپدراگون ۶۲۶ حضور دارد.
نظر شما در رابطه با این دو محصول تازه وارد چیست؟!
یک شرکت الکترونیکی حسگر جدید 48 مگاپیکسلی ساخته است که برای نخستین بار در جهان امکان تصویربرداری با کیفیت 8 هزار پیکسلی را فراهم میکند.
این حسگر که با نام CMV50000 شناخته میشود، نخستین فناوری در جهان است که امکان تصویربرداری با کیفیت 8 هزار پیکسل را برای کاربران فراهم میکند و سرعت تصویربرداری در آن 30 فریم درثانیه است.
حسگر جدید با قابلیت‌های مذکور میتواند با این کیفیت و سرعت تصویربرداری، همه تصاویر اضافه در خروجی ویدیویی را به صورت خودکار حذف کند تا یک تصویر ویدیویی باکیفیت ارایه دهد.
این دوربین به صورتی ساخته شده است که وقتی تصویری با آن ذخیره میشود، می‌توانید جزییات هر عکس را در ویدیوهایی که با سرعت پخش میشوند هم به راحتی مشاهده کنند.
منبع : فارس
نتایج حاصل از یک مطالعه جدید نشان داد افرادی که به صورت دایمی اضطراب دارند بیش از دیگران در معرض ابتلا به حملات قلبی قرار می گیرند.
به گزارش شفاف اضطراب و نگرانی حتما برای شما هم پیش آمده است و این بار دانشمندان با انجام یک بررسی علمی متوجه شدند افرادی که «نگرانی» دارند، بیش از دیگران در معرض ابتلا به حملات قلبی قرار می‌گیرند.
گروهی از محققان نروژی یک مطالعه جامع را روی سطح اضطراب و نگرانی در هفت هزار نفر انجام دادند و دستکم برای دوره زمانی یک دهه این افراد تحت بررسی قرار گرفتند.
در پایان این مطالعه مشخص شد اضطراب عمومی میتواند یکی از دلایل اصلی برای به خطر انداختن سلامت بدن باشد و در این میان، اضطراب سالم هم میتواند تا اندازهمشکل ایجاد کند.
متخصصان قلب به این نتیجه رسیده‌اند که هرکس حتی به اضطراب سالم برای پیشبرد برنامه‌ها و کارهای روزانه خود مبتلا شده است و به صورت دایم آن را حمل میکند هم حتما باید به پزشک مراجعه کند.
اضطراب سالم زمانی تعریف میشود که یک فرد «اشتغال ذهنی مداوم» دارد و در حد یک بیماری جدی آن را با خود حمل میکند. در این شراطی او بدون آنکه هرگونه نشانه‌ای از بیماری واقعی مشاهده کند، می‌بایست هرچه سریع‌تر سراغ پزشک معالج برود.
افرادی که در این آزمایش شرکت کردند متولد سال های 1953 تا 1957 میلادی بودند و دانشمندان در پایان دریافتند هر یک از آنها که در طول زندگی خود اضطراب و نگرانی بیشتر داشتند، بیشتر در معرض ابتلا به حملات قلبی قرار گرفتند.
منبع : فارس
دانشمندان موفق شدند یک تراشه بینایی را که امواج بیسیم را دریافت کرده، با ارسال آنها به مغز، نهایتاً محرکهای بصری را پدید می‌آورد، به مغز زنی ۳۰ ساله پیوند بزنند و میزانی از بینایی را به او بازگردانند.
به گزارش شفاف
به نقل از دیلی‌میل، این بیمار به مدت ۷ سال کور بود، پس از پیوند توانست
نقاط، خطوط و فلش‌ها یا نورهای رنگی را پس از ارسال سیگنالشان از پردازنده
اصلی دستگاه به مغزش ببیند.
پزشکان او در حال برنامهریزی برای ارسال فیلمها یا تصاویری از یک دوربین
فیلمبرداری کوچک به سمت مغز وی هستند که در این صورت میتواند برای اولین
بار در جهان بینایی را به افراد نابینا بازگرداند.
این فنآوری تشکیل شده از یک دوربین کوچک فیلمبرداری که روی عینکی نصب شده و
تصاویر را به ریزپردازنده‌ای می‌فرستد که پس از پردازش توسط آنتنی به سمت
الکترودهای کاشته شده در قسمتی از مغز هدایت میکند.
دکتر «نادر پورآتیان» که این عمل را انجام داده، در این زمینه گفت:
«لحظه‌ای که او برای اولین بار توانست رنگ را ببیند و تشخیص دهد، تجربه‌ای
بسیار احساس‌برانگیز بود. او همه ما را در آغوش گرفت و نتایج این عمل نشان
می‌دهد که چنین سامانه‌ای میتواند امکان بازگرداندن بینایی را به طور
بالقوه برای نابینایان فراهم کند».
به گزارش شفاف هشت سال پیش یک بیماری نادر به نام نشانگان
وگت-کویاناگی-هارادا (Vogt-Koyanagi-Harada syndrome) حمله به رنگدانه‌های
چشم این بیمار را که خواسته نامش فاش نشود شروع کرد و ظرف یک سال او به طور
کامل بینایی خود را از دست داد.
جراحان با ایجاد سوراخی کوچک در پشت جمجمه او تحریک کننده‌ای را در قسمتی
از مغزش جای دادند که به وسیله یک آنتی گیرنده پیام‌ها را از پردازنده‌ای
می‌گیرد و بینایی را ممکن میکند.
تاریخ انتشار : سه شنبه ۱۱ آبان ۱۳۹۵ ساعت ۲۰:۴۴
اولین چشم بیونیک جهان که امکان دیدن دنیا را برای میلیونها فرد نابینا و کمبینا در سراسر دنیا فراهم خواهد ساخت، به مغز یک زن ۳۰ ساله پیوند زده شد.
این بیمار به مدت ۷ سال کور بود، پس از پیوند توانست نقاط، خطوط و فلش‌ها یا نورهای رنگی را پس از ارسال سیگنالشان از پردازنده اصلی دستگاه به مغزش ببیند.
پزشکان او در حال برنامهریزی برای ارسال فیلمها یا تصاویری از یک دوربین فیلمبرداری کوچک به سمت مغز وی هستند که در این صورت میتواند برای اولین بار در جهان بینایی را به افراد نابینا بازگرداند.
این فنآوری تشکیل شده از یک دوربین کوچک فیلمبرداری که روی عینکی نصب شده و تصاویر را به ریزپردازنده‌ای می‌فرستد که پس از پردازش توسط آنتنی به سمت الکترودهای کاشته شده در قسمتی از مغز هدایت میکند.
به گفته دست‌اندرکاران این عمل، در طول ۶ هفته آزمایش، بیمار به طور مداوم می‌توانست سینگال‌های دقیقی را ببیند که دانشمندان به قشر مخصوص بینایی او می‌فرستادند. این ناحیه از مغز وظیفه ارسال و دریافت تصاویر را از عصب‌های بینایی بر عهده دارد.
البته دانشمندان دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس، هنوز در انتظار مجوزهای استفاده از این فنآوری هستند.
دکتر «نادر پورآتیان» که این عمل را انجام داده، در این زمینه گفت: «لحظه‌ای که او برای اولین بار توانست رنگ را ببیند و تشخیص دهد، تجربه‌ای بسیار احساس‌برانگیز بود. او همه ما را در آغوش گرفت و نتایج این عمل نشان می‌دهد که چنین سامانه‌ای میتواند امکان بازگرداندن بینایی را به طور بالقوه برای نابینایان فراهم کند».
هشت سال پیش یک بیماری نادر به نام نشانگان وگت-کویاناگی-هارادا (Vogt-Koyanagi-Harada syndrome) حمله به رنگدانه‌های چشم این بیمار را که خواسته نامش فاش نشود شروع کرد و ظرف یک سال او به طور کامل بینایی خود را از دست داد.
جراحان با ایجاد سوراخی کوچک در پشت جمجمه او تحریک کننده‌ای را در قسمتی از مغزش جای دادند که به وسیله یک آنتی گیرنده پیام‌ها را از پردازنده‌ای می‌گیرد و بینایی را ممکن میکند.
مرجع : سلامت آنلاین
نمایشگاه‌های خودرو زمانی فقط محلی برای معرفی و رونمایی خودروها و طرح‌های جدید بودند، تا اینکه اینترنت و افشای اخبار در آن همه چیز را تغییر داد. به همین دلیل نمایشگاه‌ها وارد دوران جدیدی میشوند.
دورانی که خودروسازان ۷ تا ۸ بار در سال، چندین هفته را صرف یک نمایشگاه تجاری بزرگ در یک مرکز همایش می‌کردند تا خودروهایی همچون لینکلن کانتیننتال یا هیوندای تاکسون یا غیره را در جمع تعداد زیادی خبرنگار مشتاق به نمایش بگذارند، به سر رسیده است. در واقع، نمایشگاه خودرو لس‌آنجلس روش جالب و متفاوتی را برای این منظور به کار گرفته است.
Automotive News گزارش کرده است که در آغاز ماه نوامبر، نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس (آخرین نمایشگاه بزرگ امسال، که یکی از دلپذیرترین فضاها را دارد) با نام جدید AutoMobility LA برگزار خواهد شد. این نمایشگاه تجاری دارای نمایشگاه‌های خودروی مرتبط به هم بوده و نمای بی‌نظیری از آینده ی حملونقل و تحرک را به نمایش می‌گذارد.
طبق گزارش Automotive News، در این نمایشگاه جدید باید بیشتر انتظار نمایش تجهیزات و برنامه‌های تکنولوژی، استارتاپ و برنامه‌های مختلف را داشت و خیلی کمتر خودروها و طرح‌های جدید خودرو عرضه میشوند.
این نمایشگاه تجاری چهار روزه (که بیشتر یک نمایشگاه عمومی است) چیزی بیش از نمایش سنتی خودروها توسط خودروسازان است و شامل حضور عوامل مختلف مرتبط با حملونقل از جمله طراحان خودرو، استارتاپ‌های تکنولوژی، مقامات دولتی، دلالان، فروشندگان و سرمایهگذاران است.
عوامل این نمایشگاه امیدوارند این تغییر باعث ایجاد همکاری‌های بیشتری همچون قرارداد Lyft/General Motors شود که در نمایشگاه سال گذشته طی یک نشست بسته شد.
لیزا کاز مدیرعامل نمایشگاه اتومبیل لس‌آنجلس اظهار داشت:
AutoMobility LA یک تکامل طبیعی در کاری است که ما تا الان انجام می‌دادیم، زمینه‌ای است که در آن صنعت میتواند آموزه‌های جدید بیاموزد و ارتباطاتش را گسترش دهد، این نمایشگاه در عین حال یک صحنه‌ی همیشگی برای رونمایی‌های جهانی خودرو و ارائه‌های خیره کننده باقی خواهد ماند.
می‌دانیم که این تغییر برای مشتاقان دیرین خودرو یک سنت‌شکنی است، اما به این حرف هم فکر کنید که این اقدام در واقع یک حرکت هوشمندانه و پیشرو از طرف عوامل نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس است و وقتی واقعا به آن فکر کنید متوجه خواهید شد که حرکت عاقلانه‌ای است.
نمایشگاه لس‌آنجلس همان هیجان سرشار رونمایی خودروهای جدید (درست مثل نمایشگاه‌های دیترویت، فرانکفورت و ژنو)را خواهد داشت و این تغییر به سمت تکنولوژی و حملونقل (که بیشتر آن توسط استارتاپ‌های کالیفرنیا کنترل میشود چون آنها با خودروسازان همکار هستند)، به نمایشگاه اجازه می‌دهد نزد توسعه‌دهندگان بزرگ در صنعت خودرو نیز محبوب شود و حرفی برای گفتن داشته باشد.
همچنین توجه به این نکته نیز مهم است که نمایشگاه‌های خودرو برای دو منظور مفید هستند: معرفی و رونمایی خودروها و طرح‌های نوین و پارک کردن تعداد زیادی خودرو در مراکز عمومی تا مردم بتوانند زیبایی آنها را از نزدیک نظاره کنند، در آنها بنشینند و آرزوی خرید آنها را در سر بپرورانند. (این بخش جالب نمایشگاه خودرو است. اما اگر روزنامه‌نگار باشید، اولین بخش چندان جالب نخواهد بود.)
به همین دلیل هنوز تعداد زیادی از نمایشگاه‌های خودروی محلی در شهرهای مختلف توسط دلالان محلی شما برگزار میشوند، با این وضعیت، اگر حتی از خبرها و رونمایی‌های خودروی نمایشگاه‌هایی همچون دیترویت و نیویورک هم بی خبر باشید چندان مهم نیست. خبر خوب این است که نمایشگاه خودروی لس‌آنجلس بعد از رویداد حمل و نقل، هنوز هم همان نمایشگاه عمومی سنتی را خواهد داشت.
برای برگزاری یک نمایشگاه خودرو کارهای بسیار زیادی باید انجام داد، شاید حتی کارها و زحماتی بیشتر از آنچه خودروسازان برای تدارکات خود انجام می‌دهند.
اینترنت روش و سنت قدیمی رونمایی خودروها نزد جهانیان را تغییر داده است. حالا یک کمپانی خودروساز میتواند تصاویر محصولش را منتشر کرده و یک نشریه هر زمان که خواست آن تصاویر را در رسانه‌ها فاش کند. در طول سالیان متمادی چندین نمایشگاه خودرو اهمیت خود را به این دلیل از دست دادند، آخرین باری که در نمایشگاه خودروی شیکاگو محصول خبرساز و جالب توجهی ارائه شد کی بود؟
همانطور که Automotive News اشاره کرد، رویدادهای مقاوم در برابر عامل اینترنت مثل همان‌هایی که آخرین مدل‌های فورد موستانگ و شورلت کامارو در آنها رونمایی شد، کم‌کم جایگزین رونمایی‌ها در نمایشگاه‌های خودرو میشوند، چون این نمایشگاه‌های جدید مجبور نیستند توجه خود را معطوف دیگر خودروها هم بکنند و رونمایی در آنها ارزان‌تر خواهد بود.
درست موقعی که نمایشگاه‌های خودرو سراسر دنیا در حال جدال برای در دست گرفتن کنترل و ارائه‌ی محصولات سطح بالا و به دست آوردن توجه رسانه‌های جهانی هستند این اقدام صورت می‌گیرد.
خودروسازان بیش از پیش به نمایش‌های ارزان قیمت‌تر و ارائه‌ی تکنولوژی‌هایی همچون CES برای معرفی محصولات جدید علاقه‌مند میشوند. با CES آنها می‌توانند بدون رقابت برای به دست آوردن توجه، کنترل بیشتری بر روی پیغام‌ها داشته باشند. نمایشگاه خودروی دیترویت، یک نمایشگاه حمل و نقل برای سال ۲۰۱۷ تدارک دیده است که دارای فضای بیشتری برای استارتاپ‌ها و تکنولوژی‌های پیشرفته است.
در این دوران، روز به روز شاهد نمایشگاه‌های خودروی کمتری خواهیم بود تعداد زیادی عکاس و وبلاگ‌نویس از دوش هم بالا می‌روند تا نمای بهتری از میتسوبیشی میراژ اصلاح شده یا محصولات دیگر داشته باشند. امروز نمایشگاه‌ها بیشتر بر جنبه‌ی کسب و کار صنعت خودرو تمرکز میکنند.
به گزارش تین‌نیوز به نقل از روابط عمومی شهرداری منطقه 12 تهران، عابد ملکی با بیان این مطلب افزود: «طبق برنامه‌ریزی‌های انجام‌شده، در نظر داریم با سرمایه‌گذارانی که با تملیک، مرمت و بازسازی خانه‌های قدیمی و تاریخی این منطقه، بخواهند بهره‌برداری از این مجموعه را به شکل انتفاعی و در قالب هتل، رستوران و کافی‌شاپ انجام دهند، همکاری لازم را داشته باشیم.»
این مقام شهری اجرای طرح تبدیل خانه‌های تاریخی به مراکز اقامتی و تفریحی و ارائه خدمات مناسب به گردشگران داخلی و خارجی را دربردارنده انتفاع مالی برای مردم، ساکنان محله‌های تاریخی و شهر تهران دانست و خاطرنشان کرد: «در حال حاضر هزینه معضل شب‌مردگی در منطقه 12 بیشتر از گرفتن عوارض از هتل‌‌ها و مراکز اقامتی است. به همین دلیل با ارائه تسهیلاتی به این بخش شرایط را برای ورود سرمایهگذاران آماده می‌کنیم.»
خانوادهای پنج نفره در گوشه‌ای از حیاط بیمارستان روی زیرانداز اتراق کرده‌اند. میگوید اهل گناوه است و دو ماهی میشود که کنار بیمارستان زندگی میکند. پسر بزرگش نارسایی کبدی دارد و برای درمان به تهران آمده‌اند.
سرویس جامعه مشرق - این صدای خس خس نفس‌های پر از رنج بیمارشان را برایتان بنویسیم یا توصیف قدم زدن مردی که از شدت آلام بیماری فرزندش و آوارگی خانواده اش، شب ها تا صبح در حوالی بیمارستان قدم می زند، بر چین و چروک‌های صورتش می افزاید و خفتن کودکانش در هُرم تیرماه تهران را نظاره‌گر است. اگر تابحال در گرمای خیابان‌های پایتخت، در چادر برزنتی یا روی پتوی مسافرتی نخوابیده‌اید، گفتن از دردهای بزرگتر همراهی بیماران، ناراحتی زایدالوصفی نخواهد داشت.قصه پر دردی است قصه آدم‌هایی که باید به غیر از رنج بیمارداری، خیابان خوابی و بی‌سرپناهی در شهری غریب هم به دردهایشان اضافه شده است. خانواده‌هایی آبرودار که از سر ناچاری باید روز و شب را در حیاط بیمارستان یا چادرهای مسافرتی و خودروهایشان سپری کنند. چادر نشین‌هایی که بی‌خانمان نیستند اما مجبورند چند هفته و حتی چند ماهی را در چادرهای مسافرتی یا درون خودروهایشان بگذرانند و تنها به بهبودی بیمارشان فکر کنند.
دو سال قبل، وقتی وزیر بهداشت خبر از اجرای طرح تحول نظام سلامت داد، وعده کرد تا هزینه‌ها و آلام بیماران برای درمان به حداقل برسد، رسیدگی و ساماندهی به وضعیت همراهان بیماران هم در دستورکار مسئولان وزارت بهداشت قرار گرفت تا خانواده‌هایی که برای درمان عزیزانشان از شهرهای کوچک به تهران و دیگر کلانشهرهای کشور می‌آیند مجبور به اتراق در حیاط بیمارستان‌ها یا چادر زدن در پیاده راه‌ها و پارک‌های شهر نشوند.
گشت و گذاری کوتاه در خبرها برای مرور وعده های مسئولان وزارت بهداشت درباره اسکان دادن به همراهان بیماران شهرستانی کافی است تا مشخص شود با اینکه اسکان این خانواده‌ها بخشی از دغدغه های این مسئولان بوده اما تا به امروز به غیر از اقداماتی ناچیز، کاری برای خانواده‌های سرگردان در تهران و دیگر کلان‌شهرها صورت نگرفته است.
با وجود تاسیس چندین همراه سرا آنهم توسط شهرداری تهران، بازهم حیاط و خیابان‌های اطراف بیمارستان‌های مادر، پر است از خانواده‌هایی که مجبورند برای ماندن در کنار بیمارشان، روز و شب را در این حوالی یعنی پیاده روهای اطراف آن و یا خودروهای شخصی شان سپری کنند.
ابتدا به بیمارستان شریعتی تهران سر می‌زنیم. یکی از مهمترین مراکز درمانی کشور که بیماران بسیاری از سراسر کشور برای طی مراحل درمانی خود به آن مراجعه میکنند.
در این روزهای گرم و طاقت فرسای تابستان، حیاط بیمارستان به خانه دوم برخی خانواده ها تبدیل شده است؛ خانواده هایی که از بنیه مالی ضعیفی برخوردارند و امکان پرداخت کرایه هتل و یا مسافرخانه را ندارند؛ پدر و مادرهایی که می خواهند در کنار فرزندشان باشند و حتی برای ساعتی حاضر به ترک محیط بیمارستان نیستند.
به سراغ یکی از خانواده ها می روم، اهل سیرجانند و 45 روزی می شود که برای درمان پسر نوجوانشان به تهران آمده اند. در بساطشان خبری از چادر مسافرتی و وسایل زندگی نیست. به جز چند تخته پتو و بالش و یک گاز پیک نیکی کوچک که حکم آشپزخانه شان را دارد و با همین وسایل محدود 45 روز را میهمان حوالی بیمارستان بوده اند.
زندگی کردن در حیاط بیمارستان آنهم همراه دو تا بچه کار سختی است. می‌پرسم مسئولان بیمارستان می‌دانند که شما سرپناهی ندارید و در کوچه و خیابان می‌خوابید؟ میگوید مگر میشود ندانند، بارها این موضوع را به پرستارها و دکترها گفته‌ام. آنها هم می‌گویند کاری از دست ما برنمی‌آید.
غرورش اجازه نمی‌دهد گریه کند اما بغض هم امانش نمی‌دهد. با همان حال میگوید درست است که پول نداریم یک ماه برویم مسافرخانه یا هتل، اما در شهر خودمان آبرو داریم. حالا ببین چه بر سرمان آمده که اینجا حتی اجازه چادر زدن در حیاط بیمارستان را هم به ما نمی دهند.
حالا 20 روزی می شود که اینجا هستند و شب و روزشان را در حیاط بیمارستان می گذرانند. مرد با ناراحتی می گوید شرمنده ام که پولی برای فرستادن همسرم به هتل یا مسافرخانه ندارم. همین ناراحتی اش را هم با حالتی سر در گریبان می گوید و بعد کمی راه می رود تا مانند آن شعر معروف مشخص شود که "مرد برای هضم دلتنگی هاش، گریه نمی کنه، قدم می زنه"
ادامه می دهد: شب ها خودم به عنوان همراه در کنار پسرم می خوابم اما همسرم مجبور است همینجا بخوابد. وقتی می گویم برای اقامت در همراه سرا درخواست داده اید یا نه؟ با تعجب می گوید همراه سرا دیگر کجاست؟! من هر بار به مسئولان بیمارستان گفتم همسرم جایی ندارد و شب ها در حیاط می خوابد گفتند کاری از دست ما بر نمی آید. این اولین بار است و از شما می شنوم که جایی برای اسکان همراه بیماران هست.
نیم ساعتی می گذرد تا سرانجام خانواده ای با لباس محلی توجه ام را جلب می کنند. پدر و مادری حدودا 40ساله که برای درمان نارسایی قلبی فرزندشان به تهران آمده اند. وقتی از قومیتشان می پرسم و اینکه از کجا به تهران آمده اند، مرد با لهجه محلی می گوید لرستان.
چند دقیقه ای بیشتر طول نمی کشد که سر صحبت را باز می کند و می گوید: در لرستان دامدار است و از وضع مالی خوبی هم برخوردار نیست.از بین حرف هایش همین را متوجه می شوم که دختر 17ساله اش نارسایی قلبی دارد و باید اینجا جراحی شود. تا الان 600هزار تومان بیشتر نداده ولی اگر قرار باشد پول بیشتری پرداخت کند آه در بساط ندارد. چون هرچه پس انداز داشته داده و الان حتی برای خورد و خوراک خودش و همسرش با مشکل روبرو است.
بیمارستان امام خمینی (ره) مانند همیشه شلوغ و پر ازدحام است. به جرات می توان گفت بیش از نیمی از بیماران و همراهانشان از دیگر شهرها به این بیمارستان آمده اند. خانواده هایی که اگر در پایتخت قوم و خویش و آشنایی نداشته باشند باید روز و شب هایشان را یا در حیاط بیمارستان بگذرانند یا در چادرهای مسافرتی آنهم در پیاده روهای حوالی بیمارستان.
نامش محمد است و 4 فرزند دارد. پسر بزرگش نارسایی کبدی دارد و برای درمان به اینجا آمده اند. می گوید: دو ماهی می شود که اینجا هستیم و بارها به مددکاری بیمارستان رفتم و گفتم که بچه کوچک دارم و نمی توانیم در کوچه و خیابان بخوابیم تا اینکه امروز یکی از پرستارها از دکتر برایم نامه گرفت تا بتوانم از همراه سرای شهرداری که همین خیابان بغلی است اتاق بگیرم.
برای پیدا کردن خانواده هایی که برای پرستاری از بیمارشان مجبور به اتراق در حیاط بیمارستان و چادر خوابی در گوشه خیابان شده اند نیازی به گشت و گذارهای طولانی نیست. چون تعدادشان آنقدر زیاد است که بی هیچ زحمتی می توان تعداد زیادی از آنها را در کنار هم پیدا کرد و ساعت ها در میانشان وقت گذراند و گپ زد.
بخشی از حیاط بیمارستان که با میله های سبز رنگ از خیابان باقر خان جدا شده، جایگاه اصلی اسکان این دسته از افراد است؛ خانواده هایی که صبح ها را روی زیراندازی داخل حیاط بیمارستان می گذرانند و شب ها یا در پیاده رو چادر می زنند یا در ماشین هایشان می خوابند.
حاج احمد تقریبا 60ساله است و از یکی از شهرهای مازندران همراه با همسر و سه پسرش به تهران آمده. آنهم برای درمان تنها دخترش که بیمارستان های مازندران از درمانش ناامید شده اند و برای درمان او را به تهران فرستاده اند. از شغل و پیشه اش که می پرسم می گوید کشاورز است و شالیکاری دارد.
چند لحظه ای بیشتر از هم صحبتی ام با احمد اقا نمی گذرد که پسر بزرگش خودش را می رساند. وقتی می فهمد خبرنگارم و آمده ام تا وضعیت و حال و روزشان را به گوش مسئولان برسانم می گوید: خواهرم مریض است و قرار است پیوند بگیرد.
"خدا را شکر اکثر هزینه های درمانش را بیمارستان و بیمه می دهد ولی بازهم نمی توانیم از پس بخشی از هزینه ها مثل دارو و ....بر بیاییم. ما خانوادگی کشاورزیم و بنیه مالی قوی نداریم. "
از وضعیت اسکانشان که می پرسم، با لحنی ناراحت می گوید: آواره ایم! پولی هم در بساط نداریم که اتاقی کرایه کنیم.
شاید تصور می کند که همه اقشار جامعه، این گزارش را می خوانند، چون در ادامه می گوید: شما بنویس که ما را اذیت نکنند جا و مکان پیشکششان. باورتان نمی‌شود روزی دوبار برای آب دادن باغچه‌ها می آیند و مجبور می‌شویم زیر انداز و وسایلمان را جمع کنیم.
برای رسیدن به در خروجی از کنار تعداد زیادی خانواده که هریک روی زیر اندازی محقر به امید بهبودی عزیزشان نشسته اند می گذرم. آدم هایی که هریک در شهر و دیارشان برای خود صاحب زندگی و آبرو هستند و برو بیایی دارند. مردمانی که اگر ما روزی میهمان شهرشان شویم به بهترین شکل پذیرای مان خواهند بود، اما حالا که از بد روزگار خود گرفتار بیماری عزیزشان شده اند باید در گوشه ای از خیابان و حیاط بیمارستان روزگار بگذرانند.
با اینکه وزارت بهداشت به عنوان متولی امر درمان در کشور فکری اساسی به حال اسکان همراهان بیماران نکرده است و با بی‌تفاوتی از کنار مشکلات خانواده‌های بیماران بستری در بیمارستان‌ها می‌گذرد، اما در برخی مناطق، شهرداری تهران به جای نهادهای حمایتی دولتی دست به کار شده است.
کافی است پس از خروج از بیمارستان امام خمینی چند قدمی را درخیابان قریب به سمت خیابان باقر خان حرکت کنی تا به همراه سرای بیماران جواد الائمه برسی؛ همراه سرایی که با 32 اتاق که امکان پذیرایی از 120 همراه بیمار را دارد و در هر شبانه روز 120نفر از همراهان بیماران می توانند به جای خوابیدن در حیاط بیمارستان و اتراق کردن در کنار خیابان در اتاق های آن استراحت کنند.
استفاده از همراه سرا تنها با تایید مددکاری بیمارستان
چند دقیقه ای منتظر ماندن در کنار در ورودی همراه سرا کافی است تا بتوانیم با تعدادی از ساکنانش گفتگو کنیم. خانم جوانی که دو هفته ای می شود دراین همراه سرا اقامت دارد می گوید: سه ماهی می شود که مادرم در بیمارستان امام خمینی بستری است و تا همین دو هفته قبل مجبور بودم در حیاط بیمارستان یا داخل ماشین بخوابم اما بالاخره نوبت به من هم رسید و توانستم با نامه مددکاری در این ساختمان اتاق بگیرم.
وقتی از وضعیت درمانی مادرش می پرسم میگوید: خدا را شکر وضعیت مادرم بهتر است و دراین مدت با داشتن بیمه تنها یک میلیون تومان پرداخت کرده ایم اما در طول این سه ماه خیلی اذیت شدیم. شما خودت را جای من بگذار، اوایل که مادرم بستری شده بود خواهرم به تنهایی برای مراقبت از او از زنجان به تهران آمده بود ولی بعد از مدتی مجبور شدم برای کمک به او من هم به تهران بیایم. از آن به بعد یک نفرمان مجبور بود در حیاط بیمارستان بخواهد و همین موضوع برایمان مشکل ساز شد.
کمی آنطرف تر از این همراه سرا، خانواده ای مشغول پیدا کردن محلی برای چادر زدن هستند. هنوز سوال تکراری ام تمام نشده، مرد خانواده با عصبانیت می گوید: یک ماه ماندن زیر آسمان خدا، بدون امکانات و وسیله، درد آدم را دوچندان می کند. از چه می خواهی بدانی؟ روزها آتش می بارد و شب ها زیر درخت ها دم دارد و پشه و حشره های دیگر از جانمان بالا می روند. برای دستشویی باید کلی راه برویم و برای پیدا کردن یک لقمه غذا هم همینطور ...
هنوز صدای بلندش در گوشم سوت می‌کشد که ولوله ای در یکی از چادرها بر پا می شود، خانواده ای هنوز تلفن همراه یکی از اعضایش قطع نشده، سراسیمه به بیرون می دوند و بدون آنکه حواسشان به وسایل بیرون افتاده باشد و کسی را مراقب بگذارند، به سمت بیمارستان می دوند. به قول مشهور رسوایی 2، زلزله‌ای در راه است.