این نوع از آسیبها، صدمه شدیدی به بینایی فرد وارد کرده و حتی میتواند منجر به کوری شود.
در حال حاضر محققان طی انجام یک پژوهش جدید کشف کردهاند که میتوان بینایی را در افرادی که از آسیبهای مغزی رنج میبرند بازسازی کرد.
علاوه بر این آنها قادر به بازگرداندن دید کامل در بیمارانی هستند که قبل از آسیب از نظر قانونی نابینا بودند.
نابینای قانونی (Legally Blind ) به شخصی گفته میشود که از نظر چشم پزشکی و بینایی سنجی دیدش کمتر از 10 درصد باشد.
این پژوهش کوچک توسط محققان در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، موسسه چشم Kresge در دانشگاه ایالتی وین در دیترویت و موسسه چشم L.V. Prasad در هند انجام شده است.
این پژوهش بر روی 20 بیمار انجام شد که به دلیل سندرم ترسون تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند .برخی از بیماران در هر دو چشم خود دچار خونریزی شده بودند، در نتیجه این مطالعه بر روی 28 چشم انجام شد.
به خونریزی در چشم به دلیل ضربههای مغزی، سندرم ترسون میگویند.
از این روش برای بازگرداندن بینایی در بیمارانی که ویترکتومی شدهاند نیز استفاده میشود.
ویترکتومی نوعی از جراحی چشمی است که برای درمان برخی از اختلالات شبکیه و زجاجیه به کار میرود.
در این عمل جراحی، بافت ژله مانند پشت عدسی چشم برداشته شده و با محلول سالین جایگزین میشود.
تنها یک ماه پس از عمل جراحی، دید بیماران به طور متوسط از میانگین 20/40 به میانگین 20/1290 بهبود یافته و در عرض چند ماه، تقریبا تمام بیماران به دید 20/20 (بینایی نرمال) رسیدند.
محققان خاطر نشان کردند که طول زمان بین آسیب و عمل جراحی، به اینکه چقدر دید بیمار بهتر شود ارتباطی ندارد.
این جراحی میتواند تاثیر بسیار زیادی بر آمار تکان دهنده نابینایی در اثر آسیب مغزی داشته باشد و امید دیدن دوباره را به میلیونها نفر در هر سال بازگرداند.
یافتههای این پژوهش در مجله Ophthalmology به چاپ رسیده است.
5454
به نقل از ساینس آلرت، این نوع از آسیبها، صدمه شدیدی به بینایی فرد وارد کرده و حتی میتواند منجر به کوری شود.
در حال حاضر محققان طی انجام یک پژوهش جدید کشف کردهاند که میتوان بینایی را در افرادی که از آسیبهای مغزی رنج میبرند بازسازی کرد.
علاوه بر این آنها قادر به بازگرداندن دید کامل در بیمارانی هستند که قبل از آسیب از نظر قانونی نابینا بودند.
نابینای قانونی (Legally Blind ) به شخصی گفته میشود که از نظر چشم پزشکی و بینایی سنجی دیدش کمتر از 10 درصد باشد.
این پژوهش کوچک توسط محققان در دانشکده پزشکی دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، موسسه چشم Kresge در دانشگاه ایالتی وین در دیترویت و موسسه چشم L.V. Prasad در هند انجام شده است.
این پژوهش بر روی 20 بیمار انجام شد که به دلیل سندرم ترسون تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند .برخی از بیماران در هر دو چشم خود دچار خونریزی شده بودند، در نتیجه این مطالعه بر روی 28 چشم انجام شد.
به خونریزی در چشم به دلیل ضربههای مغزی، سندرم ترسون میگویند.
از این روش برای بازگرداندن بینایی در بیمارانی که ویترکتومی شدهاند نیز استفاده میشود.
ویترکتومی نوعی از جراحی چشمی است که برای درمان برخی از اختلالات شبکیه و زجاجیه به کار میرود.
در این عمل جراحی، بافت ژله مانند پشت عدسی چشم برداشته شده و با محلول سالین جایگزین میشود.
تنها یک ماه پس از عمل جراحی، دید بیماران به طور متوسط از میانگین 20/40 به میانگین 20/1290 بهبود یافته و در عرض چند ماه، تقریبا تمام بیماران به دید 20/20 (بینایی نرمال) رسیدند.
محققان خاطر نشان کردند که طول زمان بین آسیب و عمل جراحی، به اینکه چقدر دید بیمار بهتر شود ارتباطی ندارد.
این جراحی میتواند تاثیر بسیار زیادی بر آمار تکان دهنده نابینایی در اثر آسیب مغزی داشته باشد و امید دیدن دوباره را به میلیونها نفر در هر سال بازگرداند.
یافتههای این پژوهش در مجله Ophthalmology به چاپ رسیده است.
بامداد – میلیونها نفر در سرتاسر جهان به بیماری از بین رفتن تدریجی شبکیه چشم مبتلا هستند. این شرایط بهصورتی آهسته اما حتمی به نابینایی منجر میشود. یک تیم از از محققان دانشگاه شهر پیزای ایتالیا، با ساختن پروتز بینایی ایمپلنتی جدید راهی برای کمک به قسمت پسین (خلفی) مغز بزرگسالان یافتهاند که میتواند بینایی را دوباره به آنها بازگرداند.
تحقیقات جنجالی این محققان در مورد دگرگونی راه و روشهای قدیمی بازیابی انعطافپذیری مغز، مبنی بر این است که اعضای مصنوعی (پروتز) کمکی بصری قادر است به این بیماران کمک کند تا فرایند رساندن سیگنالهای بصری به مغزشان را به حالت اولیه بازگردانند. محققان ایتالیایی «الیزا کاستالدی» و «مارینا کانستا مورونه» سیستم پروتز شبکیه آرگوس ۲ را توسط ابزار شبکیه بینی برای ۷ بیمار نابینا کار گذاشتهاند، که بیماریشان یکی از انواع حالتهای بیماری اضمحلال شبکیه چشم بوده است که منجر به نابینایی کامل میشود.
این سیستم تعداد زیادی ضربانهای کوچک نور را با صرفنظر کردن از گیرندههای نوری صدمه دیده به سلولهای سالم شبکیه چشم میفرستد. با این کار سلولهای سالم باقیمانده شبکیه چشم تحریک شده و سپس آنها اطلاعات بصری را به عصب بینایی مغز انتقال میدهند که اینکار باعث میشود شخص الگوهای نور را درک کرده و سرانجام بتواند دوباره ببیند. بیشتر بیماران نابینایی که برای این عمل جراحی انتخاب شدهاند به مدت ۲۰ سال کاملا نابینا بودهاند. البته در بین این بیماران چند نفری بودهاند که درک ضعیفی از نور داشتهاند.
الیزا کاستالدی سرگروه و موسس این مطالعات و پزشک سرپرست بخش تحقیقات مجازی بر روی فناوریهای جدید دارویی و جراحی در دانشگاه پیزای ایتالیا میگوید: «ما توانایی بیمارانمان را در دیدن اشکال بزرگ و با کنتراست زیاد آزمایش کردیم. ما از بیماران خواستیم تا موضوع این آزمایش را در ۲ مقطع که با ۲ علامت صوتی برای آنها مشخص میشد برای ما توصیف کنند. در آنجا یک عامل تحریک عصبی ثابت در مقیاسی بزرگ و با کنتراست زیاد وجود داشت. سپس از آنها خواسته میشد که بگویند آیا تصویر موضوع را در اولین یا دومین مقطع آزمایش میبینند یا نه؟ وقتی که عضو مصنوعی را در بدن آنها کار گذاشتیم، دقت آنها در تشخیص موضوع آزمایش به ۹۰% افزایش یافت که تغیر بسیار بزرگی را نسبت به دید طبیعی معیوب آنها نشان میدهد. »
کاستالدی شرح میدهد که همچنین موضوع آزمایش به سیستم تصویری fMR مرتبط شده بود که فعالیتهای بیماران را با تغییرات سطح اکسیژن خون در حالت تحریک عصبی اندازه گیری میکرد. پس از کار گذاشتن سیستم عضو مصنوعی کمکی در بدن بیماران مورد آزمایش، دانشمندان افزایش سیگنالها را در ساختار زیر مرحلهای مغز که بهعنوان هسته خمیده جانبی مغز نیز شناخته میشود، نیز مشاده کردند. که این بخش مغز مرکز تقویت اطلاعات بصری به همراه معبر بصری پیش از رسیدن به بخش کورتکس مغز است.
به هرحال، این نتایج قابل ملاحظه خیلی فوری و آسان بهدست نیامد. محققان دریافتند که هر چه بیشتر بیماران با عضو مصنوعی تمرین کنند، کارایی آنها افزایش یافته و بهتر میشود. در حقیقت، بیشتر این بیماران به مدت چند ماه به همراه یک متخصص بینایی سنجی با عضو مصنوعی خود در منزل به تمرین پرداختند. همه این کارها به منظور متمرکز ساختن و تشخیص اشکال و تصاویر دنیای واقعی در ذهن آنها صورت گرفت که سیگنالهای بصری را برایشان بهعنوان درها، پنجرهها و دیوارها تفسیر میکرد. آنها در کنار آن ساعت ها پای رایانه مینشستند و به تمرین تشخیص اشکال بزرگ با کنتراست بالا میپرداختند.
کستالدی میافزاید: «ما بهبودی و بازیافتن دید را بسته به مقدار زمان و تمرینی که بیماران با ایمپلنت صرف میکردند، مشاهده کردیم. تحقیقات ثبت شده قبلی به ما نشان دادهاند که پس از سالها نابینایی، مغز خودش را بازمیشناسد و بخشهایی از مغز که به پردازش اطلاعات بصری میپرداختهاند، پس از نابینایی برای کمک به فرد نابینا جهت منظورهای دیگری مانند شنیدن و لامسه به خدمت گرفته شدهاند. این مطالعات نشان میدهد که مغز بزرگسالان از قابلیت انعطافپذیری فوقالعادهتری نسبت به آنچه که مطالعات پیشین نشان دادهاند برخوردار است که به انسانها امکان این را میدهد که با یادگیری دیدن از طریق ورودیهای بصری ساختگی قادر باشند سالها با نابینایی کنار آمده و به زندگی طبیعی خود ادامه دهند.
به گفته کاستالدی، نتایج این مطالعات به این خاطر از اهمیت ویژهای برخوردارند که همیشه تصور میشده است توانایی مغز ما برای تشخیص موجودیت خودش و تطبیق یافتن با موقعیتهای تازه، یعنی حوزهای که انعطاف پذیری مغز نامیده میشود، در اصل در کودکی کسب میشود. حالا با پیشرفتهای بهدست آمده در اعضای مصنوعی بصری، ممکن است با تحقیقات و مطالعات برجستهای که صورت میگیرد بتوان گامهای بلندی را جهت بازگرداندن حس بینایی به مغز افراد نابینا برداشت.
سایت علمی بیگ بنگ
نوشته آیا امکان بازگشت بینایی برای نابینایان وجود دارد؟ اولین بار در بامداد پدیدار شد.
یک دانشمند در موسسه فناوری کارلسروهه آلمان، کلاهی را توسعه داده اسـت که با نزدیک شدن کاربر به اجسام و موانع، به سر وی فشار اعمال میکند.
به گزارش «شفاف»،
تا به امروز سیستمهای زیادی برای سرویسدهی به کاربران نابینا توسعه
یافته اسـت که بسیاری از این سیستمها از نشانههایی مانند تن صدا یا لرزش
برای هشدار به فرد نابینا استفاده میکنند اما این سیستم جدید از اعمال
فشار بر روی سر کاربر استفاده میکند.
نسخه نمونه اولیه این کلاه به شکل یک پیشانیبند بوده که مجهز به شش ماژول
حسگر اولتراسونیک اسـت. هر یک از این حسگرها در هر ثانیه 50 اندازهگیری
انجام میدهند و تمام جهات را به صورت افقی از فاصله چند سانتیمتری تا چند
متری اسکن میکنند.
هنگامی که هر یک از این حسگرها یک شیء را در مسیر خود تشخیص میدهند، یک
پد با روکش الاستیک به آرامی سر کاربر را فشار میدهد و هرچقدر فرد به مانع
نزدیکتر شود، فشار بیشتری بر روی سر وی اعمال خواهد شد. به این طریق فرد
میتواند هم جهت و هم فاصله شیء را تشخیص دهد.
ادعا میشود که این سیستم بیش از سایر سیستمها بصری اسـت.
این سیستم علاوه بر استفاده در نابینایان، میتواند برای هدایت آتشنشان در
اتاقهای پر از دود مورد استفاده قرار گیرد یا حتی برای کمک به کارگرانی
استفاده شود که برای انجام کارهای خود ناچار به راه رفتن به سمت عقب هستند.
این پدهای فشار علاوه بر این میتوانند برای هشدار دادن به افراد بینا در برابر خطرات نهان مانند آلودگی هوا استفاده شوند.
به گزارش جام جم کلیک ، پیش از این برای اطلاعرسانی به شناگران نابینا از روشهایی مانند ضربه زدن بر سر یا پشت آنها استفاده میشد تا مثلا بدانند به دیواره استخر نزدیک شدهاند و باید دور بزنند. حال کلاه «اسمارت کپ» قرار اسـت این شیوه را متحول کند.
این کلاه شنا به وسیله بلوتوث به گوشی هوشمند مربی یا مسئول مسابقات وصل میشود و این فرد میتواند تنها با لمس صفحه، شرایط خاصی مانند نزدیک شدن به دیواره استخر را با ایجاد ویبره یا لرزش روی سر شناگر اطلاعرسانی کند. علاوه بر این اسمارت کپ اطلاعاتی در مورد نحوه عملکرد شناگر جمعآوری میکند و مربی میتواند او را ارزیابی کند.
شرکت سامسونگ این کلاه را برای مسابقات پارالمپیک توسعه داده، اما احتمالا به مسابقات المپیک 2016 ریو نمیرسد و در المپیک 2020 توکیو آماده بهرهبرداری خواهد بود.
محققان موفق به ساخت یک دوربین مینیاتوری جدید برای افراد نابینا شدند که به آنها این امکان را میدهد تا بدون استفاده از خط بریل بتوانند بخوانند.
به گزارش ایسنا به نقل از نیوساینتیست، بسیاری از افرادی که از مشکل بینایی رنج میبرند از برنامههای تلفن همراه مانند KNFB Reader که متن را به گفتار تبدیل میکند استفاده میکنند.
آنها با استفاده از این نرم افزار ابتدا یک تصویر از متن مورد نظر خود تهیه کرده و با وارد کردن یک ضربه به تصویر مورد نظر، برنامه این صفحه را با صدای بلند میخوانند.
اما کاربران گاهی اوقات از کامل بودن تصویری که تهیه کردند اطمینان نداشته و همچنین این برنامه در تجزیه و تحلیل موارد پیچیده مانند روزنامه یا منوی رستوران دچار مشکل میشود.
برای رفع این مشکل محققان دستگاهی را تولید کرده و آن را با نام مستعار "دیددستی"((HandSight نامگذاری کردهاند.
این دستگاه از یک دوربین کوچک با طول یک میلیمتر که در اصل برای آندوسکوپی استفاده میشود بهره میگیرد.
بقیه دستگاه نیز بر روی انگشت و مچ دست بسته میشود.
هنگامی که کاربر یک خط از متن مورد نظر را با انگشت خود دنبال میکند، یک رایانه که در نزدیکی این فناوری قرار دارد آن متن را برای فرد نابینا بازخوانی میکند.
این دستگاه همچنین از نشانههای صوتی و اثرات لمسی برای کمک به کاربر استفاده کرده تا مسیر انگشت خود را از میان متن انتخاب کند برای مثال با تغییر آهنگ صدا یا ایجاد یک لرزش آرام سبب میشود تا انگشت کاربر روی مسیر درست حرکت کند.
در یک پژوهش که در ماه اکتبر منتشر شد، 19 نفر نابینا با صرف چند ساعت از وقت خود برای خواندن متون یک کتاب درسی مدرسه و یک صفحه مجله مانند از این فناوری استفاده کردند.
آنها به طور متوسط قادر به خواندن بین 63 تا 81 کلمه در دقیقه بودند و تنها چند کلمه از هر متن را جا انداختند.
متوسط سرعت خواندن برای فردی که از خط بریل استفاده میکند در حدود 90 تا 115 کلمه در هر دقیقه است، این در حالی است که متوسط سرعت خواندن افراد بینا در حدود 200 کلمه در هر دقیقه است.
سازندگان این دستگاه اعلام کردند که قصد دارند دستگاهی بسازند که مانند یک ساعت هوشمند عمل کرده و افراد نابینا با استفاده از آن میتوانند متون مختلف را بخوانند و همچنین قادر به تمایز بین ویژگیهای بصری مانند رنگها و الگوهای مختلف باشند.