بامداد – بر اساس یک تحلیل جدید، اقیانوسی مایع و عمیق در سیاره کوتولۀ پلوتو، بهترین توضیح برای تصاویر انتشار یافته توسط فضاپیمای “افق های نو” ناسا محسوب میشود. این ایده که پلوتو اقیانوسی زیر سطحی دارد، ایده ی جدیدی نیست ولی مطالعه ی حاضر به بررسی مفصل نقش احتمالی آن در تکامل ویژگی های کلیدی می پردازد که از جملۀ آنها می توان به صحرای پهناور اسپوتنیک پلانیوم اشاره کرد.
این تصویر از فضاپیمای “افق های نو” ناسا نشان دهنده منطقۀ اسپوتنیک پلانیوم پلوتو میباشد که وسعت آن به ۵۰۰ تا ۶۵۰ مایل می رسد. این تصویر قلب مانند مطابقت بسیاری با محور جزر و مدی پلوتو دارد. احتمال اینکه چنین رویدادی فقط یک تصادف بی اهمیت باشد، ۵ درصد است. پس جرم اضافی در آن موقعیت به برهمکنش با نیروهای جذر و مدی میان پلوتو و قمرش یعنی شارون ارتباط دارد تا جهت گیری پلوتو را دستخوش تغییر قرار دهد و بهترین توضیح برای جرم اضافی “اقیانوس زیر سطحی” اش میباشد.
به گزارش بیگ بنگ، اسپوتنیک پلانیوم که یک بخش از تصویر قلبی شکل معروف را تشکیل میدهد، احتمالا تطابق فراوانی با محور جزرومدی پلوتو دارد. فرانسیس نیمو ، پروفسور علوم زمینی و سیاره ای در دانشگاه کالیفرنیا- سانتا کروز و نخستین نویسنده مقاله پیرامون یافته های جدید گفت: وزن اضافی باید جایی در زیر سطح مخفی شده باشد و اقیانوس راهی طبیعی برای حصول آن به شمار میرود. مقاله ای دیگر در خصوص همین موضوع که تحت رهبری جیمز کین از دانشگاه آریزونا قرار دارد به مسئله جهت گیری مجدد پرداخته و به شکستگی های روی سطح پلوتو بعنوان مدارکی دال بر وقوع چنین رویدادی اشاره می کند.
به مانند بسیاری دیگر از دهانه های برخوردی در منظومه شمسی، اسپوتنیک پلانیوم احتمالا در اثر برخورد شهاب سنگی بزرگ شکل گرفت و حجم عظیمی از پوسته یخی پلوتو را شکل داد. به دلیل وجود یک اقیانوس زیر سطحی، واکنش ها نسبت به این می توانست نوعی فوران آب از پوسته ی ضعیف و نازک یخی پلوتو باشد. آب چگال تر از یخ است، و همین عامل می تواند دهانه ی نسبتا عمیقی با پوسته ای از یخ در حجم فوران آب بر جای بگذارد.
نیمو افزود: در آن نقطه، هیچ جرم اضافی در اسپوتنیک پلانیوم وجود ندارد. آنچه که اتفاق می افتد، سخت تر و سردتر شدن توده یخی است و دریاچال با یخ نیتروژن پُر می شود. در واقع نیتروژن نشان از جرم اضافی دارد. محاسبات نیمو و همکارانش نشان داد که این دهانه برخوردی به لایه ای ژرف از نیتروژن نیاز دارد که ضخامتی بیش از ۴۰ کیلومتر داشته باشد. آنان دریافتند که لایه نیتروژنی با ضخامت ۷ کیلومتر در بالای اقیانوس زیر سطحی می تواند جرم کافی برای ایجاد “ناهنجاری گرانشی مثبت” سازگار با مشاهدات فراهم آورد. ما برای رسیدن به ناهنجاری گرانشی مثبت، راه های مختلفی را مورد بررسی قرار دادیم ولی هیچکدام شبیه یک اقیانوس زیر سطحی عمل نکردهاند.
ساختار زمین شناختی زیر سطح اسپوتنیک پلانیوم بر طبق پیش بینی ها مملو از یخ های فرّار میباشد. در پلوتو این امکان وجود دارد که پوسته نازک روی یک اقیانوس پُر آب قرار گرفته باشد.
محققی به نام داگلاس همیلتون از دانشگاه مریلند فرضیه ای دیگر مطرح نمود و نیمو هم گسترش سناریوی اقیانوس زیر سطحی را در دستور کار خویش قرار داد. سناریوی فوق با آنچه که در ماه قمر زمین رخ داده، مطابقت دارد، جایی که ناهنجاری های گرانشی مثبت در دهانه های بزرگ این قمر مورد اندازه گیری و بررسی قرار گرفته اند. به جای اقیانوس زیر سطحی، ماده ی گوشتی چگال و متراکم زیر پوسته ی ماه فشاری بر پوسته نازک دهانه وارد آورده است. سپس، جریان گدازه ها بر دهانه ها هجوم آورده و حجم اضافی را بر جای گذاشتند.
اما در اینجا دهانه های روی سطح یخی پلوتو از نیتروژن ِ منجمد پُر شده اند. مقدار زیادی نیتروژن در اتمسفر پلوتو نیز وجود دارد که یا ترجیحاً در این دهانه های تحتانی یخ می بندد یا در نواحی پیرامون آنها دچار انجماد می شوند و سپس در قالب یخچال جاری می گردند. تصاویر بدست آمده از فضاپیمای افق های نو نشان می دهد که یخچال های نیتروژنی در خارج از دامنه کوهستانی پیرامون اسپوتنیک پلانیوم جریان می یابند. اجرام بزرگتری در کمربند کویپر وجود دارد که به لحاظ اندازه و چگالی به پلوتو شباهت دارند. این اجرام شاید جالب توجه باشند، اما گلولههای برفی منجمد نیستند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریه ی Nature منتشر شده است.
نوشته فرضیه وجود اقیانوس در اعماق سیاره پلوتو اولین بار در بامداد پدیدار شد.
دانش > نجوم - عکس روز ناسا به تصویری نمای نزدیک از منطقه اسپوتنیک پلانوم پلوتو اختصاص پیدا کرده است؛منطقهای که محققان فکر میکنند در زیر آن اقیانوسی بزرگ به عمق ۱۰۰ کیلومتر وجود دارد.
این منطقه بزرگ که ۱۰۰۰ کیلومتر عرض دارد، به طرز عجیبی صاف است و به قسمتهای کوچکتری تقسیم شده است. فرضیهای که اکنون وجود دارد این است که زیر آن اقیانوسی بزرگ به عمق ۱۰۰ کیلومتر وجود دارد. این عکس جولای سال گذشته توسط فضاپیمای افقهای نو گرفته شده است. پژوهشگران همچنان در حال تحقیق هستند تا راز اقیانوس زیرسطحی پلوتو برملا شود.
5454
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
اخترشناسانی که در رصدخانه پرتو ایکس چاندار مشغول به کارند، شاهد انتشار پرتو ایکس از سوی محبوبترین سیاره کوتوله جهان،پلوتو بودهاند، و این اولین باری اسـت که یکی از اجرام کمربند کویپر چنین رفتاری از خود نشان میدهد.
براساس گزارش ساینس الرت، این کشف عجیب میتواند به محققان در درک بهتر ساختار اتمسفر پلوتو و اتمسفر دیگر اجرام در حاشیه سامانه خورشیدی کمک کند.
کری لز دانشمند ارشد رصدخانه چاندرا از دانشگاه جانز هاپکینز میگوید برای اولینبار شاهد انتشار پرتو ایکس از سوی یکی از اجرام سامانه خورشیدی بودیم و دریافتیم پلوتو با بادهای خورشیدی به شکلی غیرمنتظره و پرانرژی در تعامل اسـت. میتوان انتظار داشت که دیگر اجرام کمربند کویپر نیز چنین رفتاری از خود نشان دهند.
محققان در طول ماموریت افقهای نو در سال 2015 متوجه تابش پرتو ایکس از سوی پلوتو شدند. زمانی که فضاپیمای افقهای نو به بخش دوردست سیاره پلوتو رفت، یعنی فاصلهای درحدود 7.5 میلیارد کیلومتر دورتر از زمین، اخترشناسان چاندرا چهار بار پلوتو را در حال درخشش پرتو ایکس مشاهده کردند.
این کشف از آن رو شگفتانگیز اسـت که پلوتو برخلاف زمین و دیگر اجرام سامانه خورشیدی فاقد میدان مغناطیسی اسـت، و فاصله بسیار زیادی تا خورشید دارد، دو عاملی که تابش پرتو ایکس را غیر ممکن میسازد.
به گفته اسکات ولک از مرکز فیزیک اخترشناسی هاروارد اسمیتسونیان، پیش از این رصد دانشمندان بر این باور بودند که احتمال مشاهده پرتو ایکس از سوی پلوتو تقریبا غیرممکن اسـت. تا پیش از این، دورافتادهترین جرم سامانه خورشیدی که از خود پرتو ایکس ایجاد میکرد،حلقهها و صفحه سیاره مشتری بودهاسـت.
باوجود تردیدهایی که از گذشته وجود داشت، محققان براساس مطالعات پیشین میدانستند که گازهایی که یک جرم کیهانی را احاطه کردهاسـت، میتواند با ذرات موجود در بادهای خورشیدی تعامل برقرار کرده و پرتو ایکس ایجاد کنند،فرضیهای که اکنون یافتههای چاندرا آن را تایید میکند.
محققان احتمال میدهند پرتو تابیده شده از سوی پلوتو تحت تاثیر میدانهای مغناطیسی میان سیارهای ایجاد شدهباشد که بادهای خورشیدی بیشتری را به سوی پلوتو جذب کردهاند. احتمال دیگر وجود حجم بیشتری از گازها در پس پلوتو اسـت که افقهای نو از مشاهده آنها غافل ماندهاسـت.
بامداد – بر اساس یک تحلیل جدید، اقیانوسی مایع و عمیق در سیاره کوتولۀ پلوتو، بهترین توضیح برای تصاویر انتشار یافته توسط فضاپیمای “افق های نو” ناسا محسوب میشود. این ایده که پلوتو اقیانوسی زیر سطحی دارد، ایده ی جدیدی نیست ولی مطالعه ی حاضر به بررسی مفصل نقش احتمالی آن در تکامل ویژگی های کلیدی می پردازد که از جملۀ آنها می توان به صحرای پهناور اسپوتنیک پلانیوم اشاره کرد.
این تصویر از فضاپیمای “افق های نو” ناسا نشان دهنده منطقۀ اسپوتنیک پلانیوم پلوتو میباشد که وسعت آن به ۵۰۰ تا ۶۵۰ مایل می رسد. این تصویر قلب مانند مطابقت بسیاری با محور جزر و مدی پلوتو دارد. احتمال اینکه چنین رویدادی فقط یک تصادف بی اهمیت باشد، ۵ درصد است. پس جرم اضافی در آن موقعیت به برهمکنش با نیروهای جذر و مدی میان پلوتو و قمرش یعنی شارون ارتباط دارد تا جهت گیری پلوتو را دستخوش تغییر قرار دهد و بهترین توضیح برای جرم اضافی “اقیانوس زیر سطحی” اش میباشد.
به گزارش بیگ بنگ، اسپوتنیک پلانیوم که یک بخش از تصویر قلبی شکل معروف را تشکیل میدهد، احتمالا تطابق فراوانی با محور جزرومدی پلوتو دارد. فرانسیس نیمو ، پروفسور علوم زمینی و سیاره ای در دانشگاه کالیفرنیا- سانتا کروز و نخستین نویسنده مقاله پیرامون یافته های جدید گفت: وزن اضافی باید جایی در زیر سطح مخفی شده باشد و اقیانوس راهی طبیعی برای حصول آن به شمار میرود. مقاله ای دیگر در خصوص همین موضوع که تحت رهبری جیمز کین از دانشگاه آریزونا قرار دارد به مسئله جهت گیری مجدد پرداخته و به شکستگی های روی سطح پلوتو بعنوان مدارکی دال بر وقوع چنین رویدادی اشاره می کند.
به مانند بسیاری دیگر از دهانه های برخوردی در منظومه شمسی، اسپوتنیک پلانیوم احتمالا در اثر برخورد شهاب سنگی بزرگ شکل گرفت و حجم عظیمی از پوسته یخی پلوتو را شکل داد. به دلیل وجود یک اقیانوس زیر سطحی، واکنش ها نسبت به این می توانست نوعی فوران آب از پوسته ی ضعیف و نازک یخی پلوتو باشد. آب چگال تر از یخ است، و همین عامل می تواند دهانه ی نسبتا عمیقی با پوسته ای از یخ در حجم فوران آب بر جای بگذارد.
نیمو افزود: در آن نقطه، هیچ جرم اضافی در اسپوتنیک پلانیوم وجود ندارد. آنچه که اتفاق می افتد، سخت تر و سردتر شدن توده یخی است و دریاچال با یخ نیتروژن پُر می شود. در واقع نیتروژن نشان از جرم اضافی دارد. محاسبات نیمو و همکارانش نشان داد که این دهانه برخوردی به لایه ای ژرف از نیتروژن نیاز دارد که ضخامتی بیش از ۴۰ کیلومتر داشته باشد. آنان دریافتند که لایه نیتروژنی با ضخامت ۷ کیلومتر در بالای اقیانوس زیر سطحی می تواند جرم کافی برای ایجاد “ناهنجاری گرانشی مثبت” سازگار با مشاهدات فراهم آورد. ما برای رسیدن به ناهنجاری گرانشی مثبت، راه های مختلفی را مورد بررسی قرار دادیم ولی هیچکدام شبیه یک اقیانوس زیر سطحی عمل نکردهاند.
ساختار زمین شناختی زیر سطح اسپوتنیک پلانیوم بر طبق پیش بینی ها مملو از یخ های فرّار میباشد. در پلوتو این امکان وجود دارد که پوسته نازک روی یک اقیانوس پُر آب قرار گرفته باشد.
محققی به نام داگلاس همیلتون از دانشگاه مریلند فرضیه ای دیگر مطرح نمود و نیمو هم گسترش سناریوی اقیانوس زیر سطحی را در دستور کار خویش قرار داد. سناریوی فوق با آنچه که در ماه قمر زمین رخ داده، مطابقت دارد، جایی که ناهنجاری های گرانشی مثبت در دهانه های بزرگ این قمر مورد اندازه گیری و بررسی قرار گرفته اند. به جای اقیانوس زیر سطحی، ماده ی گوشتی چگال و متراکم زیر پوسته ی ماه فشاری بر پوسته نازک دهانه وارد آورده است. سپس، جریان گدازه ها بر دهانه ها هجوم آورده و حجم اضافی را بر جای گذاشتند.
اما در اینجا دهانه های روی سطح یخی پلوتو از نیتروژن ِ منجمد پُر شده اند. مقدار زیادی نیتروژن در اتمسفر پلوتو نیز وجود دارد که یا ترجیحاً در این دهانه های تحتانی یخ می بندد یا در نواحی پیرامون آنها دچار انجماد می شوند و سپس در قالب یخچال جاری می گردند. تصاویر بدست آمده از فضاپیمای افق های نو نشان می دهد که یخچال های نیتروژنی در خارج از دامنه کوهستانی پیرامون اسپوتنیک پلانیوم جریان می یابند. اجرام بزرگتری در کمربند کویپر وجود دارد که به لحاظ اندازه و چگالی به پلوتو شباهت دارند. این اجرام شاید جالب توجه باشند، اما گلولههای برفی منجمد نیستند. جزئیات بیشتر این پژوهش در نشریه ی Nature منتشر شده است.
نوشته فرضیه وجود اقیانوس در اعماق سیاره پلوتو اولین بار در بامداد پدیدار شد.
دانش > نجوم - عکس روز ناسا به تصویری نمای نزدیک از منطقه اسپوتنیک پلانوم پلوتو اختصاص پیدا کرده است؛منطقهای که محققان فکر میکنند در زیر آن اقیانوسی بزرگ به عمق ۱۰۰ کیلومتر وجود دارد.
این منطقه بزرگ که ۱۰۰۰ کیلومتر عرض دارد، به طرز عجیبی صاف است و به قسمتهای کوچکتری تقسیم شده است. فرضیهای که اکنون وجود دارد این است که زیر آن اقیانوسی بزرگ به عمق ۱۰۰ کیلومتر وجود دارد. این عکس جولای سال گذشته توسط فضاپیمای افقهای نو گرفته شده است. پژوهشگران همچنان در حال تحقیق هستند تا راز اقیانوس زیرسطحی پلوتو برملا شود.
5454
کد مطلب: 393512
کشف نور عجیب در نزدیکی پلوتو
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۹ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۰۲:۴۳
به گزارش ایسنا به نقل از زینیوز، این کشف توسط رصدخانه پرتوی ایکس چاندرا در جریان چهار رصد مجزا انجام شده اســت. در هر رصد، چاندرا توانست پرتوهای ایکس کمانرژی را از سمت سیاره کوتوله پلوتو دریافت کند.
این تحقیق که در مجله Icarus منتشر شده، نشان داده که یافتهها به نوعی شگفتآور هستند زیرا پلوتو فاقد میدان مغناطیسی برای حمایت از انتشار پرتوهای ایکس اســت.
تعامل بین گازهای اطراف این اجسام سیارهای و باد خورشیدی باعث ایجاد پرتوهای ایکس میشوند.
اکنون دانشمندان سه فرضیه را برای پرتوهای ایکس منتشر شده از سیاره کوتوله پلوتو ارائه کردهاند. اول اینکه احتمالا گاز بسیار بیشتری از میزان کشف شده توسط فضاپیمای نیوهورایزنز در اطراف این جسم وجود دارد. دوم اینکه میدانهای مغناطیسی میانسیارهای، ذرات بیشتری از باد خورشیدی را در منطقه اطراف پلوتو متمرکز میکنند. احتمال آخر این اســت که تراکم کم باد خورشیدی در منطقه بیرونی منظومه شمسی ممکن اســت به شکلگیری حلقهای از گاز خنثی در مدار پلوتو کمک کرده باشد.
کشف اقیانوس در سیاره پلوتو
کلمات کلیدی : پلوتو
نظراتی که به تعمیق و گسترش بحث کمک کنند، پس از مدت کوتاهی در معرض ملاحظه و قضاوت دیگر بینندگان قرار می گیرد. نظرات حاوی توهین، افترا، تهمت و نیش به دیگران منتشر نمی شود.