خبرگزاری مهر: جاذبه کهکشان راه شیری ستارگان کهکشان های دیگر را به سمت خود می کشد و به عبارت دیگر آنها را می دزدد.
دیلی میل گزارش داد؛ براساس تحقیقات مرکز هاروارد-اسمیتسونیان ١١ مورد از دوردست ترین ستارگان در کهکشان راه شیری حدود ٣٠٠ هزارسال نوری با زمین فاصله دارند. اما نیمی از این ستارگان به کهکشان راه شیری تعلق ندارند.
این کهکشان کوتوله که ساجیتاریوس نام دارد یکی از ١٢ کهکشانی است که دور راه شیری می چرخند.
درهر بار چرخش، جاذبه راه شیری کهکشان های کوچکتر را به سمت خود می کشد و به از هم پاشیدن آنها منجر می شود.
این امر منجر می شود ستارگان در کهکشان های کوتوله به نقاط دور در فضا پرتاب شوند.
دانش > نجوم - در مرکز کهکشان مارپیچی NGC 5033 چه میگذرد؟ این کهکشان در گروه کهکشانهای سیفرت (Seyfert Galaxies) قرار میگیرد چرا که در هستهی آن فعالیت خیلی زیادی مشاهده میشود.
ستارگان پرنور، غبار تاریک و گاز میانستارهای همه با سرعت خیلی زیاد دور مرکز کهکشانی گردش میکنند که به نظر میرسد اندکی نسبت به سیاهچالهی ابرپرجرم مرکزی انحراف دارد. تصور میشود این انحراف نسبت به سیاهچالهی مرکزی به دلیل ادغام NGC 5033 با یک کهکشان دیگر باشد که چند میلیارد سال پیش رخ داده است. عکسی که در بالا میبینید را تلسکوپ هابل در سال ۲۰۰۵ گرفته است. این کهکشان حدود ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد و نوری که از آن میبینیم مربوط به ۴۰ میلیون سال پیش است.
۵۴۵۴
وب سایت کلیک: پس از یک دهه سردرگمی ، ستاره شناسان موفق شدند منبع انفجارهای رادیویی اعماق فضا در خارج کهکشان راه شیری را شناسایی کنند: یک کهکشان کوتوله که ۳ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد.
این پدیده که اولین بار در سال ۲۰۰۷ شناسایی شد تا کنون ۱۸ مورد از آن مشاهده شده است. آنها انفجار رادیویی سریع(FRB) نامیده می شوند زیرا تنها چند میلی ثانیه طول می کشند.
اکنون که محققین می دانند همسایه کیهانی ما منشا تولید این FRB ها است، می توانند آن را بهتر مطالعه کنند که به حل علت تولید آنها کمک خواهد کرد. ممکن است مسائل دیگری نیز در مورد FRB ها وجود داشته باشد. از آنجا که منشا FRB بسیار دور از ما قرار دارد، آنها از بین صدها مانع ریز و درشت مانند گاز و پلاسما عبور کنند تا به زمین برسند. اما زمانی که دانشمندان بدانند این سیگنال ها دقیقا از کجا می آیند، امواج رادیویی قادرند به آنها در تعیین اینکه از چه میزان گاز و پلاسما عبور کرده اند، کمک کنند.
برای تعیین منبع این امواج، چاترجی و تیمش از آرایه بسیار بزرگ Karl G. Jansky استفاده کردند. این آرایه مجموعه ای ۲۷ تلسکوپ رادیویی در نیومکزیکو است که به شکل Y پخش شده اند. تا کنون FRBها توسط رادیو تلسکوپ های بزرگ تک بشقابی شناسایی شده بودند که بخش بزرگی از آسمان را در یک زمان تحت نظر دارند. این نوع تلسکوپ ها در شناسایی FRB حساس تر هستند اما در تعیین محل ماهر نیستند. با این حال این آرایه مانند یک تلسکوپ به قطر یک مایل عمل میکند که به ستاره شناسان این امکان را می دهد که تصاویر با کیفیت بالا از محل ارسال این امواج بگیرند.
محققین در نقطه کشف شده متوجه دو مطلب جالب شدند. در واقع در آن مکان یک منبع دائمی رادیویی وجود داشت که احتمالا منبع تولید FRB نیز هست. و همینطور یک لکه کم رنگ نور که مشخص شد یک کهکشان کوچک است. این محققین سپس توانستند اندازه گیری کنند این کهکشان با چه سرعتی از زمین دور می شود. با تعیین حرکت کهکشان متوجه شدند که این کهکشان ۳ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد.
تیم چاترجان هنوز مطمئن نیست چه چیزی باعث ایجاد این امواج مکرر رادیویی می شود با این حال یک توضیح بالقوه برای آن دارند. یک ایده این است که سیاه چاله مرکز کهکشان، فعال است و فوران هایی از ذرات نور از آن ارسال می شوند. پس از آن ممکن است یک گلوله پلاسما یکی از این فوران ها را بخار کرده و یک جرقه روشن ایجاد کنند.
یکی احتمال دیگر این است که FRB از یک نوع ستاره نوترونی منسجم با میدان مغناطیسی قوی به نام مگنتار ارسال می شود. مگنتارها در کهکشان خودمان باعث ایجاد پالس های رادیویی روشن می شوند اما به روشنی FRB ها نیستند. ازاین رو چیزی باید آنها را تقویت کرده باشد.
وب سایت گجت نیوز - اشکان جعفرزاده: ستارهشناسان نوع جدیدی از کهکشان ها که از نوع حلقهای است را کشف کردند. این کهکشان که PGC 1000714 نام دارد، دارای یک مرکز بیضی شکل است که اطراف آن را دو حلقه بیرونی احاطه کردهاند. این کهکشان، اولین مورد کشف شده است که چنین ساختار عجیبی دارد.
کهکشان Haog که به نام کاشف آن نام گذاری شده و از نوع حلقوی است.
اما کشف جدید را باید به عنوان زیردستهای از کهکشانهای حلقوی به حساب آورد. چرا که کهکشان رصدشده، دارای هستهای بیضیگون، اما به همراه دو حلقه مجزا از ستارگان است که اطراف هسته را در بر گرفتهاند.
این جرم با نام PGC 100714 در فاصله 359 میلیون سال نوری از ما قرار داشته و ساختار عجیبش به دانشمندان بینش جدیدی درباره چگونگی شکلگیری و تحول ساختار کهکشانی داده است.
کهکشان تازه کشف شده که دارای دو حلقه در اطراف هسته مرکزی خود است.
دانشمندان هنوز درباره چگونگی شکلگیری کهکشانهای حلقوی مطمئن نیستند. اما این احتمال وجود دارد که این نوع کهکشان ها نتیجه برخورد تودههای عظیم گاز باشند. تفاوت سنی که در این دو حلقه مشاهده شده است، پیشنهاد می کند که در دو مرحله مجزا این اتفاق افتاده است. با این حال فهمیدن دقیق چگونگی شکلگیری این ساختار عجیب، حداقل در حال حاضر غیرممکن است.
دانش > نجوم - کهکشان اندرومدا سوژه مشهوری برای ستارهشناسان است. این کهکشان با نام M31 هم شناخته میشود و نزدیکترین کهکشان مارپیچی به زمین محسوب میشود.
اندرومدا با آن رشتههای غباری تاریک، هسته پرنور زردرنگ و بازوهایی که پر از ستارگان آبیرنگ هستند حسابی مشهور است. عکسی که میبینید با نوردهی خیلی زیاد، به صورت موزاییکی و با فیلترهای Broadband و Narrowband گرفته شده است. در عکس به جز کهکشان میتوانید ابرهایی از هیدروژن ملتهب یونیزه شده را ببینید. این ابرها در پیشزمینه عکس و کهکشان راهشیری خودمان قرار گرفتهاند. از جمله ابرهای غباری سیروس میانستارهای استکه چند صد سال نوری بالاتر از صفحه کهکشانی ما قرار گرفته است.
برای دیدن عکس در ابعاد بزرگتر روی ان کلیک کنید.
5454
خبرگزاری آریا - به تازگی ناسا با بهره گیری از تلسکوپ فضایی هابل از کهکشانی بسیار پر نور عکسبرداری کرده که در مطالعات محققان مورد استفاده قرار گرفته است.
محققان نام این کهکشان را «IRAS 16399-0937» نامیدند که حدود 370 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد. عکس گرفته شده توسط تلسکوپ هابل از ترکیب چند تصویر به دست آمده است که این تصاویر به وسیله ابزارهای «ACS» و «NICMOS» موجود روی هابل و با طول موج های مختلفی گرفته شده است.
تصاویر گرفته شده توسط «NICMOS» دارای رزلوشن، حساسیت و میدان دید فوق العاده ای بوده که به محققان امکان مشاهده و مطالعه ساختار کهکشان مذکور را نیز می دهد. دانشمندان دریافتند که «IRAS 16399-0937» دارای هسته ای دو جزئی است که 11 هزار سال نوری از هم فاصله داشته و در حال ادغام شدن هستند. گفتنی است که اطراف هسته توسط گردبادی از گازها و غبارهای کیهانی پوشیده شده است.
«IRAS 16399-0937» نسبت به اکثر کهکشان هایی که تاکنون یافت شده، بسیار هیجان انگیزتر بوده و انرژی بسیار بیشتری را ساطع می کند. کهکشان مورد اشاره یک «مگامیزر» بوده که 100 میلیون بار از دیگر کهکشان ها مانند راه شیری نورانی تر است. این مگامیزر شبیه به یک لیزر بسیار عظیم فضایی است که به جای انتشار نور مرئی، امواج مایکروویو منتشر می کند.
بامداد – کهکشان راه شیری مدتهای طولانی وجود داشته است. سن کهکشان ما تقریبأ ۱۳٫۶ میلیارد سال است که ۲۰۰ میلیون سال پس از بیگ بنگ متولد شده است. اما کهکشان ما چگونه به اینجا رسیده؟ عکس های کودکی کهکشان راه شیری چگونه است؟ موقعیت ما درون کهکشان کجاست و چه چیزهایی درون این کهکشان مارپیچی نهفته است؟
اول اینکه، همیشه ستارگان در جهان وجود نداشتند و کهکشان راه شیری نیز برای همیشه وجود نداشته است. پس از اینکه جهان کمی خنک شد، گاز به طور یکنواخت پخش شد. بی نظمی های کوچک باعث شدند گازها به توده های بزرگ و بزرگتر تبدیل شوند، سپس حرارت دیده و در نهایت سوخت هسته ای را برای ستارگان فراهم کردند. ستارگان شروع به جذب یکدیگر کردند تا گروه های بزرگتر ستاره ای را تشکیل دهند. قدیمی ترین گروه ستارگان، خوشه های کروی نامیده می شوند و برخی از این خوشه ها در کهکشان راه شیری بسیار بسیار قدیمی هستند.
اگر چه قدمت تمام ستارگان در کهکشان راه شیری به جهانِ بسیار کهن بر نمی گردد. اما کهکشان راه شیری بیش از ۷ ستاره در سال تولید می کند. کهکشان راه شیری اغلب کهکشانِ «هم نوع خوار» نامیده می شود زیرا در حین شکل گیری اش کهکشان های کوچکتر را بلعیده و با خودش ادغام کرده و بدین صورت بیشترین جرم خود را بدست آورده است. ستاره شناسان تصور می کنند که بسیاری از کهکشان های بزرگتر نیز به همین صورت به اندازه ی امروزی خود رسیده اند.
کهکشان راه شیری در مرکز خود نوار ضخیمی از ستارگان را جای داده و از بازوهای مارپیچی ستاره ای تشکیل شده است. خورشید و اجرام منظومه ی شمسی در «صفحه ی باریک» کهکشان ما قرار دارند. در تابستان، در یک مکان شفاف همراه با آسمان ِ تاریک شب، می توانید یک نوار درخشان نامنظم را پیدا کنید. باستانیان آن را به نواری از شیر که در آسمان ریخته شده تشبیه کردند.
کهکشان راه شیری در مرکز نوار ضخیمی از ستارگان از بازوهای مارپیچی ستاره تشکیل شده است
امروزه می دانیم که این نوار نور در واقع تابشی ترکیبی از میلیون ها ستاره ی بیشمار در صفحه ی مسطحِ کهکشان راه شیری یعنی خانه ی کیهانی ما است. راه شیری یک کهکشان مارپیچی است، بنابراین از بالا به شکل یک چرخ دنده است. این چرخ دنده تقریبأ ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، اما فقط تقریبأ ۲ هزار سال نوری ضخامت دارد، در نتیجه یک صفحه ی باریک را تشکیل می دهد. خورشید ما تقریبأ ۲۷ هزار سال نوری تا مرکز کهکشان فاصله دارد.
گردآوری دانش ما از ساختار کهکشان راه شیری قرن ها به طول انجامید و ستاره شناسان امروزه همچنان اطلاعات جدید را کسب می کنند. در قرن هجدهم، ویلیام هرشل بیان کرد که خورشید در یک صفحه ی چرخشی از ستارگان قرار دارد. از آنجایی که نوار کهکشان شیری در سراسر آسمان درخشان است، هرشل پیشنهاد داد که خورشید در وسط آن قرار دارد. چیزی که هرشل نمی دانست این است که کهکشان ما مملو از گرد و غبار است. عناصری مثل سیلیکون، کربن و آهن در مرکز ستارگان ساخته شده و سپس در فضا در زندگی ستارگان آزاد شده اند. گرد و غبار دید ما را تار می کنند. مشکل مثل این است که در یک روز مه آلود در جنگل گم شده باشید. می توانید درختان زیادی را در تمام جهات مشاهده کنید، اما هیچ مسیری را تا دوردست نمی توانید نظاره کنید.
خوشبختانه، گرد و غبار در صفحه ی کهکشان راه شیری متمرکز شده است. این صفحه با یک هاله ی کروی احاطه شده که نسبتأ عاری از گرد و غبار است. اما این هاله تقریبأ شامل ۲۰۰ خوشه ی ستاره ای کروی است که همگی گروه هایی توپ مانند از صدها هزار ستاره را تشکیل می دهند. در سال ۱۹۱۷، هارلو شاپلی بیان کرد که بیشتر خوشه های کروی در یک طرف آسمان قرار دارند. بر این اساس، وی پیشنهاد داد که خوشید در نزدیکی لبه ی صفحه ی کهکشان قرار دارد. وی استدلال کرد که هاله ی کروی در مرکز صفحه ی کهکشان راه شیری قرار دارد. یعنی از نقطه نظرِ خارج از مرکز، ستارگان بیشتری را در یک طرف آسمان مشاهده می کنیم.
علی رغم این موفقیت، ابعاد کهکشان راه شیری و ایده های دقیقی از ساختار آن بخوبی شناخته نشدند. بیشتر اطلاعات مدرن پس از شروع کار با رادیو تلسکوپ ها و اخترشناسی مادون قرمز بدست آمدند. علت ساده است. امواج رادیویی و مادون قرمز نیز همانند نور مرئی نوعی از انرژی هستند، اما طول موج بلندتری دارند. این طول موج ها از گرد و غبار در کهکشان راه شیری عبور می کنند، بنابراین می توانند به تلسکوپ های مادون قرمز و رادیویی بر روی زمین برسند. بخاطر داشته باشید که در یک روز مه آلود، چراغ های جلوی خودروی شما زمان سختی را سپری می کنند و در مه نفوذ می کنند، اما رادیوی خودرو بخوبی کار می کند.
نجوم رادیویی اولین کلیدِ جدید را برای مطالعه ی صفحه ی کهکشان راه شیری ارائه داد. همه چیز در کهکشان به دور صفحه ی مرکزی می چرخد. اجرامی که به مرکز نزدیکتر هستند سریعتر از اجرام دورتر می چرخند. بنابراین، با اندازه گیری حرکات بسیاری از ابرهای گازی و گرد و غبار، ستاره شناسان رادیویی اولین دیدِ تیره و تار از ساختار صفحه ی کهکشان راه شیری را به ما ارائه دادند.
امروزه می دانیم که این صفحه ی کهکشانی شامل ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره است. یک سیاهچاله شاید چهار میلیون بار پرجرم تر از خورشید در مرکز کهکشان راه شیری واقع شده، سیاهچاله با ستارگان غول پیکر، ابرهای گرد و غبار و میدان های مغناطیسی احاطه شده که مرکز را به یک مکان پویا تبدیل کرده است. ماده ی تشکیل دهنده ی اصلی کهکشان «مادۀ تاریک» نامرئی است که در هاله نفوذ می کند و چند صد هزار سال نوری در تمام جهات گسترده شده است. این ماده فقط از طریق قطب گرانشی اش در ابرهای گازی و ستارگان مرئی کهکشان راه شیری ظاهر می شود. ماده ی تاریک حدود ۹۰ درصد از مجموع جرم کهکشان راه شیری را تشکیل داده و البته ناشناخته است، اما تلاش برای رمزگشایی آن همچنان ادامه دارد.
منبع: بیتوته
نوشته گذری بر کهکشان راه شیری و مطالبی مختصر در مورد آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
دانش > فضا - دانشمندان موفق به کشف کهکشان کوتوله پنهانی شدهاند که در مدار کهکشان راه شیری درچرخش است و میتواند دیدگاه دانشمندان را نسبت به چگونگی عملکرد ماده سیاه در کنار هم نگه داشتن کهکشانها تغییر دهد.
دلیل پنهان بودن این کهکشان کوتوله از چشم اخترشناسان کمفروغ بودن بیش از اندازه آن است، در واقع این کهکشان کمنورترین کهکشان اقماری است که تا به امروز مشاهده شدهاست و این کشف نشان میدهد احتمالا تعداد بیشتری از چنین کهکشانهایی در اطراف ما در حرکتند.
درحال حاضر نزدیک به 50 کهکشان شناخته شده در مدار کهکشان راه شیری در چرخشند، و تقریبا 40 مورد از آنها کم نورند، از این رو در دسته کهکشانهای کروی کوتوله قرار میگیرند.
شاید 50 کهکشان اقماری به نظر زیاد باشد،اما مشکل اینجاست که براساس درک موجود از ماده تاریک و چگونگی تاثیر آن بر تشکیل کهکشانها، باید صدها کهکشان اینچنینی در مدار راه شیری در حرکت میبودند. این موضوعی است که به مسئله قمرهای گم شده مشهور است و اخترشناسان تاکنون موفق به توضیح آن نشدهاند،یا درک بشر از ماده تاریک بر پایهای اشتباه بنا شده و یا تمامی این کهکشانها از دید بشر پنهان ماندهاند.
اکنون محققان به این نتیجه رسیدند که احتمال دومی قویتر است. تا به امروز امکان رصد کهکشانهایی تاریکتر از قدر مطلق 8- برای دانشمندان وجود نداشت. قدر مطلق میزان درخشندگی یک جرم کیهانی را که از فاصله 32.6 سال نوری قابل مشاهدهاست، تعیین میکند.
در مقایسه با این کهکشان جدید، قدر مطلق کهکشان اندرومدا منفی 21.77 و قدر مطلق ابر ماژلانی بزرگ منفی 18.35 است. از این رو اگرچه منفی 8 بسیار کمنور است، اما کهکشان جدید از این میزان نیز تاریکتر بوده و قدرمطلق آن منفی 0.8 است و همین موضوع آن را به تاریکترین کهکشانی تبدیل کرده که تاکنون رصد شدهاست.
کهکشان جدید سنبله یک نامگذاری شدهاست، زیرا در مسیر صورت کیهانی سنبله قرار گرفتهاست. این کهکشان با استفاده از تلسکوپ 8.2 متری سوبارو در هاوایی رصد شدهاست زیرا این تلسکوپ از دیفراگم بزرگی برخوردار استو میتواند نسبت به دیگر تلسکوپها نور بیشتری دریافت کند.
این تلسکوپ توانست بخشی بزرگ از آسمان شب را با استفاده از ابزاری به نام دوربین هایپر سوپریم رصد کرده و مناطقی با تراکم بیش از اندازه ستارگان را بیابد و سپس این مناطق را برای یافتن کهکشانهای تاریک مورد بررسی بیشتر قرار دهد.
براساس این اطلاعات، سوبارو توانست کهکشان تاریک سنبه یک را که وسعتی برابر 248 سال نوری دارد و در فاصله 280 هزار سال نوری از خورشید واقع شده را کشف کند. مهمتر از کشف این کهکشان، یافتن راهی برای رصد این نوع از کهکشانها است که اخترشناسان را هیجانزده ساختهاست زیرا اکنون امکان رصد تعداد بیشتری از این کهکشانها به وجود آمدهاست.
دانش > نجوم - تلسکوپ فضایی هابل در شکار جدید خود تصویری خارقالعاده از کهکشان NGC ۳۵۲۱ را ثبت کرده است؛کهکشانی که در رده کهکشانهای مشهور به «مارپیچیهای پشمین» قرار دارد.
به گزارش خبرآنلاین،شاید با دیدن عکس به نظر بیاید که تلسکوپ هابل در این عکس بر روی کهکشان کانونی نشده و تصویر کمی مات در گرفته شده است. اما ماجرا این طور نیست و خود این کهکشان است که نمایی نرم و کرکی دارد و از همین رو در رده ای از کهکشان ها به نام مارپیچی های پشمین قرار میگیرد. مارپیچیهای پشمین، انواعی از کهکشانهای مارپیچی هستند که بازوهای مارپیچی مشخصی ندارند. این کهکشانها کاملا شناخته شده هستند و NGC 4414 یکی از نزدیکترین آنهاست. ستارهها و گاز نزدیک به لبهی قابل مشاهده کهکشانهای مارپیچی با چنان سرعت زیادی دور مرکز گردش میکنند که گرانش مقدار خیلی زیادی مادهی تاریک باید وجود داشته باشد تا کهکشان از هم نپاشد.
برای دیدن عکس در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید.
5454
ترسیم دقیق ترین نقشه کهکشان راه شیری
تاریخ انتشار : پنجشنبه ۲۵ شهریور ۱۳۹۵ ساعت ۲۲:۳۹
آژانس فضایی اروپا دقیق ترین نقشه کهکشان راه شیری را که حاوی موقعیت بیش از ۱.۱ میلیارد ستاره در فضا اســت، منتشر کرد. این نقشه نشان می دهد کهکشان راه شیری نشان بزرگتر از چیزی اســت که پیش از این تصور می شد.