بامداد – کهکشان راه شیری مدتهای طولانی وجود داشته است. سن کهکشان ما تقریبأ ۱۳٫۶ میلیارد سال است که ۲۰۰ میلیون سال پس از بیگ بنگ متولد شده است. اما کهکشان ما چگونه به اینجا رسیده؟ عکس های کودکی کهکشان راه شیری چگونه است؟ موقعیت ما درون کهکشان کجاست و چه چیزهایی درون این کهکشان مارپیچی نهفته است؟
اول اینکه، همیشه ستارگان در جهان وجود نداشتند و کهکشان راه شیری نیز برای همیشه وجود نداشته است. پس از اینکه جهان کمی خنک شد، گاز به طور یکنواخت پخش شد. بی نظمی های کوچک باعث شدند گازها به توده های بزرگ و بزرگتر تبدیل شوند، سپس حرارت دیده و در نهایت سوخت هسته ای را برای ستارگان فراهم کردند. ستارگان شروع به جذب یکدیگر کردند تا گروه های بزرگتر ستاره ای را تشکیل دهند. قدیمی ترین گروه ستارگان، خوشه های کروی نامیده می شوند و برخی از این خوشه ها در کهکشان راه شیری بسیار بسیار قدیمی هستند.
اگر چه قدمت تمام ستارگان در کهکشان راه شیری به جهانِ بسیار کهن بر نمی گردد. اما کهکشان راه شیری بیش از ۷ ستاره در سال تولید می کند. کهکشان راه شیری اغلب کهکشانِ «هم نوع خوار» نامیده می شود زیرا در حین شکل گیری اش کهکشان های کوچکتر را بلعیده و با خودش ادغام کرده و بدین صورت بیشترین جرم خود را بدست آورده است. ستاره شناسان تصور می کنند که بسیاری از کهکشان های بزرگتر نیز به همین صورت به اندازه ی امروزی خود رسیده اند.
کهکشان راه شیری در مرکز خود نوار ضخیمی از ستارگان را جای داده و از بازوهای مارپیچی ستاره ای تشکیل شده است. خورشید و اجرام منظومه ی شمسی در «صفحه ی باریک» کهکشان ما قرار دارند. در تابستان، در یک مکان شفاف همراه با آسمان ِ تاریک شب، می توانید یک نوار درخشان نامنظم را پیدا کنید. باستانیان آن را به نواری از شیر که در آسمان ریخته شده تشبیه کردند.
کهکشان راه شیری در مرکز نوار ضخیمی از ستارگان از بازوهای مارپیچی ستاره تشکیل شده است
امروزه می دانیم که این نوار نور در واقع تابشی ترکیبی از میلیون ها ستاره ی بیشمار در صفحه ی مسطحِ کهکشان راه شیری یعنی خانه ی کیهانی ما است. راه شیری یک کهکشان مارپیچی است، بنابراین از بالا به شکل یک چرخ دنده است. این چرخ دنده تقریبأ ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، اما فقط تقریبأ ۲ هزار سال نوری ضخامت دارد، در نتیجه یک صفحه ی باریک را تشکیل می دهد. خورشید ما تقریبأ ۲۷ هزار سال نوری تا مرکز کهکشان فاصله دارد.
گردآوری دانش ما از ساختار کهکشان راه شیری قرن ها به طول انجامید و ستاره شناسان امروزه همچنان اطلاعات جدید را کسب می کنند. در قرن هجدهم، ویلیام هرشل بیان کرد که خورشید در یک صفحه ی چرخشی از ستارگان قرار دارد. از آنجایی که نوار کهکشان شیری در سراسر آسمان درخشان است، هرشل پیشنهاد داد که خورشید در وسط آن قرار دارد. چیزی که هرشل نمی دانست این است که کهکشان ما مملو از گرد و غبار است. عناصری مثل سیلیکون، کربن و آهن در مرکز ستارگان ساخته شده و سپس در فضا در زندگی ستارگان آزاد شده اند. گرد و غبار دید ما را تار می کنند. مشکل مثل این است که در یک روز مه آلود در جنگل گم شده باشید. می توانید درختان زیادی را در تمام جهات مشاهده کنید، اما هیچ مسیری را تا دوردست نمی توانید نظاره کنید.
خوشبختانه، گرد و غبار در صفحه ی کهکشان راه شیری متمرکز شده است. این صفحه با یک هاله ی کروی احاطه شده که نسبتأ عاری از گرد و غبار است. اما این هاله تقریبأ شامل ۲۰۰ خوشه ی ستاره ای کروی است که همگی گروه هایی توپ مانند از صدها هزار ستاره را تشکیل می دهند. در سال ۱۹۱۷، هارلو شاپلی بیان کرد که بیشتر خوشه های کروی در یک طرف آسمان قرار دارند. بر این اساس، وی پیشنهاد داد که خوشید در نزدیکی لبه ی صفحه ی کهکشان قرار دارد. وی استدلال کرد که هاله ی کروی در مرکز صفحه ی کهکشان راه شیری قرار دارد. یعنی از نقطه نظرِ خارج از مرکز، ستارگان بیشتری را در یک طرف آسمان مشاهده می کنیم.
علی رغم این موفقیت، ابعاد کهکشان راه شیری و ایده های دقیقی از ساختار آن بخوبی شناخته نشدند. بیشتر اطلاعات مدرن پس از شروع کار با رادیو تلسکوپ ها و اخترشناسی مادون قرمز بدست آمدند. علت ساده است. امواج رادیویی و مادون قرمز نیز همانند نور مرئی نوعی از انرژی هستند، اما طول موج بلندتری دارند. این طول موج ها از گرد و غبار در کهکشان راه شیری عبور می کنند، بنابراین می توانند به تلسکوپ های مادون قرمز و رادیویی بر روی زمین برسند. بخاطر داشته باشید که در یک روز مه آلود، چراغ های جلوی خودروی شما زمان سختی را سپری می کنند و در مه نفوذ می کنند، اما رادیوی خودرو بخوبی کار می کند.
نجوم رادیویی اولین کلیدِ جدید را برای مطالعه ی صفحه ی کهکشان راه شیری ارائه داد. همه چیز در کهکشان به دور صفحه ی مرکزی می چرخد. اجرامی که به مرکز نزدیکتر هستند سریعتر از اجرام دورتر می چرخند. بنابراین، با اندازه گیری حرکات بسیاری از ابرهای گازی و گرد و غبار، ستاره شناسان رادیویی اولین دیدِ تیره و تار از ساختار صفحه ی کهکشان راه شیری را به ما ارائه دادند.
امروزه می دانیم که این صفحه ی کهکشانی شامل ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره است. یک سیاهچاله شاید چهار میلیون بار پرجرم تر از خورشید در مرکز کهکشان راه شیری واقع شده، سیاهچاله با ستارگان غول پیکر، ابرهای گرد و غبار و میدان های مغناطیسی احاطه شده که مرکز را به یک مکان پویا تبدیل کرده است. ماده ی تشکیل دهنده ی اصلی کهکشان «مادۀ تاریک» نامرئی است که در هاله نفوذ می کند و چند صد هزار سال نوری در تمام جهات گسترده شده است. این ماده فقط از طریق قطب گرانشی اش در ابرهای گازی و ستارگان مرئی کهکشان راه شیری ظاهر می شود. ماده ی تاریک حدود ۹۰ درصد از مجموع جرم کهکشان راه شیری را تشکیل داده و البته ناشناخته است، اما تلاش برای رمزگشایی آن همچنان ادامه دارد.
منبع: بیتوته
نوشته گذری بر کهکشان راه شیری و مطالبی مختصر در مورد آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
بامداد – کهکشان راه شیری مدتهای طولانی وجود داشته است. سن کهکشان ما تقریبأ ۱۳٫۶ میلیارد سال است که ۲۰۰ میلیون سال پس از بیگ بنگ متولد شده است. اما کهکشان ما چگونه به اینجا رسیده؟ عکس های کودکی کهکشان راه شیری چگونه است؟ موقعیت ما درون کهکشان کجاست و چه چیزهایی درون این کهکشان مارپیچی نهفته است؟
اول اینکه، همیشه ستارگان در جهان وجود نداشتند و کهکشان راه شیری نیز برای همیشه وجود نداشته است. پس از اینکه جهان کمی خنک شد، گاز به طور یکنواخت پخش شد. بی نظمی های کوچک باعث شدند گازها به توده های بزرگ و بزرگتر تبدیل شوند، سپس حرارت دیده و در نهایت سوخت هسته ای را برای ستارگان فراهم کردند. ستارگان شروع به جذب یکدیگر کردند تا گروه های بزرگتر ستاره ای را تشکیل دهند. قدیمی ترین گروه ستارگان، خوشه های کروی نامیده می شوند و برخی از این خوشه ها در کهکشان راه شیری بسیار بسیار قدیمی هستند.
اگر چه قدمت تمام ستارگان در کهکشان راه شیری به جهانِ بسیار کهن بر نمی گردد. اما کهکشان راه شیری بیش از ۷ ستاره در سال تولید می کند. کهکشان راه شیری اغلب کهکشانِ «هم نوع خوار» نامیده می شود زیرا در حین شکل گیری اش کهکشان های کوچکتر را بلعیده و با خودش ادغام کرده و بدین صورت بیشترین جرم خود را بدست آورده است. ستاره شناسان تصور می کنند که بسیاری از کهکشان های بزرگتر نیز به همین صورت به اندازه ی امروزی خود رسیده اند.
کهکشان راه شیری در مرکز خود نوار ضخیمی از ستارگان را جای داده و از بازوهای مارپیچی ستاره ای تشکیل شده است. خورشید و اجرام منظومه ی شمسی در «صفحه ی باریک» کهکشان ما قرار دارند. در تابستان، در یک مکان شفاف همراه با آسمان ِ تاریک شب، می توانید یک نوار درخشان نامنظم را پیدا کنید. باستانیان آن را به نواری از شیر که در آسمان ریخته شده تشبیه کردند.
کهکشان راه شیری در مرکز نوار ضخیمی از ستارگان از بازوهای مارپیچی ستاره تشکیل شده است
امروزه می دانیم که این نوار نور در واقع تابشی ترکیبی از میلیون ها ستاره ی بیشمار در صفحه ی مسطحِ کهکشان راه شیری یعنی خانه ی کیهانی ما است. راه شیری یک کهکشان مارپیچی است، بنابراین از بالا به شکل یک چرخ دنده است. این چرخ دنده تقریبأ ۱۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، اما فقط تقریبأ ۲ هزار سال نوری ضخامت دارد، در نتیجه یک صفحه ی باریک را تشکیل می دهد. خورشید ما تقریبأ ۲۷ هزار سال نوری تا مرکز کهکشان فاصله دارد.
گردآوری دانش ما از ساختار کهکشان راه شیری قرن ها به طول انجامید و ستاره شناسان امروزه همچنان اطلاعات جدید را کسب می کنند. در قرن هجدهم، ویلیام هرشل بیان کرد که خورشید در یک صفحه ی چرخشی از ستارگان قرار دارد. از آنجایی که نوار کهکشان شیری در سراسر آسمان درخشان است، هرشل پیشنهاد داد که خورشید در وسط آن قرار دارد. چیزی که هرشل نمی دانست این است که کهکشان ما مملو از گرد و غبار است. عناصری مثل سیلیکون، کربن و آهن در مرکز ستارگان ساخته شده و سپس در فضا در زندگی ستارگان آزاد شده اند. گرد و غبار دید ما را تار می کنند. مشکل مثل این است که در یک روز مه آلود در جنگل گم شده باشید. می توانید درختان زیادی را در تمام جهات مشاهده کنید، اما هیچ مسیری را تا دوردست نمی توانید نظاره کنید.
خوشبختانه، گرد و غبار در صفحه ی کهکشان راه شیری متمرکز شده است. این صفحه با یک هاله ی کروی احاطه شده که نسبتأ عاری از گرد و غبار است. اما این هاله تقریبأ شامل ۲۰۰ خوشه ی ستاره ای کروی است که همگی گروه هایی توپ مانند از صدها هزار ستاره را تشکیل می دهند. در سال ۱۹۱۷، هارلو شاپلی بیان کرد که بیشتر خوشه های کروی در یک طرف آسمان قرار دارند. بر این اساس، وی پیشنهاد داد که خوشید در نزدیکی لبه ی صفحه ی کهکشان قرار دارد. وی استدلال کرد که هاله ی کروی در مرکز صفحه ی کهکشان راه شیری قرار دارد. یعنی از نقطه نظرِ خارج از مرکز، ستارگان بیشتری را در یک طرف آسمان مشاهده می کنیم.
علی رغم این موفقیت، ابعاد کهکشان راه شیری و ایده های دقیقی از ساختار آن بخوبی شناخته نشدند. بیشتر اطلاعات مدرن پس از شروع کار با رادیو تلسکوپ ها و اخترشناسی مادون قرمز بدست آمدند. علت ساده است. امواج رادیویی و مادون قرمز نیز همانند نور مرئی نوعی از انرژی هستند، اما طول موج بلندتری دارند. این طول موج ها از گرد و غبار در کهکشان راه شیری عبور می کنند، بنابراین می توانند به تلسکوپ های مادون قرمز و رادیویی بر روی زمین برسند. بخاطر داشته باشید که در یک روز مه آلود، چراغ های جلوی خودروی شما زمان سختی را سپری می کنند و در مه نفوذ می کنند، اما رادیوی خودرو بخوبی کار می کند.
نجوم رادیویی اولین کلیدِ جدید را برای مطالعه ی صفحه ی کهکشان راه شیری ارائه داد. همه چیز در کهکشان به دور صفحه ی مرکزی می چرخد. اجرامی که به مرکز نزدیکتر هستند سریعتر از اجرام دورتر می چرخند. بنابراین، با اندازه گیری حرکات بسیاری از ابرهای گازی و گرد و غبار، ستاره شناسان رادیویی اولین دیدِ تیره و تار از ساختار صفحه ی کهکشان راه شیری را به ما ارائه دادند.
امروزه می دانیم که این صفحه ی کهکشانی شامل ۲۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره است. یک سیاهچاله شاید چهار میلیون بار پرجرم تر از خورشید در مرکز کهکشان راه شیری واقع شده، سیاهچاله با ستارگان غول پیکر، ابرهای گرد و غبار و میدان های مغناطیسی احاطه شده که مرکز را به یک مکان پویا تبدیل کرده است. ماده ی تشکیل دهنده ی اصلی کهکشان «مادۀ تاریک» نامرئی است که در هاله نفوذ می کند و چند صد هزار سال نوری در تمام جهات گسترده شده است. این ماده فقط از طریق قطب گرانشی اش در ابرهای گازی و ستارگان مرئی کهکشان راه شیری ظاهر می شود. ماده ی تاریک حدود ۹۰ درصد از مجموع جرم کهکشان راه شیری را تشکیل داده و البته ناشناخته است، اما تلاش برای رمزگشایی آن همچنان ادامه دارد.
منبع: بیتوته
نوشته گذری بر کهکشان راه شیری و مطالبی مختصر در مورد آن اولین بار در بامداد پدیدار شد.
دانش > فضا - دانشمندان موفق به کشف کهکشان کوتوله پنهانی شدهاند که در مدار کهکشان راه شیری درچرخش است و میتواند دیدگاه دانشمندان را نسبت به چگونگی عملکرد ماده سیاه در کنار هم نگه داشتن کهکشانها تغییر دهد.
دلیل پنهان بودن این کهکشان کوتوله از چشم اخترشناسان کمفروغ بودن بیش از اندازه آن است، در واقع این کهکشان کمنورترین کهکشان اقماری است که تا به امروز مشاهده شدهاست و این کشف نشان میدهد احتمالا تعداد بیشتری از چنین کهکشانهایی در اطراف ما در حرکتند.
درحال حاضر نزدیک به 50 کهکشان شناخته شده در مدار کهکشان راه شیری در چرخشند، و تقریبا 40 مورد از آنها کم نورند، از این رو در دسته کهکشانهای کروی کوتوله قرار میگیرند.
شاید 50 کهکشان اقماری به نظر زیاد باشد،اما مشکل اینجاست که براساس درک موجود از ماده تاریک و چگونگی تاثیر آن بر تشکیل کهکشانها، باید صدها کهکشان اینچنینی در مدار راه شیری در حرکت میبودند. این موضوعی است که به مسئله قمرهای گم شده مشهور است و اخترشناسان تاکنون موفق به توضیح آن نشدهاند،یا درک بشر از ماده تاریک بر پایهای اشتباه بنا شده و یا تمامی این کهکشانها از دید بشر پنهان ماندهاند.
اکنون محققان به این نتیجه رسیدند که احتمال دومی قویتر است. تا به امروز امکان رصد کهکشانهایی تاریکتر از قدر مطلق 8- برای دانشمندان وجود نداشت. قدر مطلق میزان درخشندگی یک جرم کیهانی را که از فاصله 32.6 سال نوری قابل مشاهدهاست، تعیین میکند.
در مقایسه با این کهکشان جدید، قدر مطلق کهکشان اندرومدا منفی 21.77 و قدر مطلق ابر ماژلانی بزرگ منفی 18.35 است. از این رو اگرچه منفی 8 بسیار کمنور است، اما کهکشان جدید از این میزان نیز تاریکتر بوده و قدرمطلق آن منفی 0.8 است و همین موضوع آن را به تاریکترین کهکشانی تبدیل کرده که تاکنون رصد شدهاست.
کهکشان جدید سنبله یک نامگذاری شدهاست، زیرا در مسیر صورت کیهانی سنبله قرار گرفتهاست. این کهکشان با استفاده از تلسکوپ 8.2 متری سوبارو در هاوایی رصد شدهاست زیرا این تلسکوپ از دیفراگم بزرگی برخوردار استو میتواند نسبت به دیگر تلسکوپها نور بیشتری دریافت کند.
این تلسکوپ توانست بخشی بزرگ از آسمان شب را با استفاده از ابزاری به نام دوربین هایپر سوپریم رصد کرده و مناطقی با تراکم بیش از اندازه ستارگان را بیابد و سپس این مناطق را برای یافتن کهکشانهای تاریک مورد بررسی بیشتر قرار دهد.
براساس این اطلاعات، سوبارو توانست کهکشان تاریک سنبه یک را که وسعتی برابر 248 سال نوری دارد و در فاصله 280 هزار سال نوری از خورشید واقع شده را کشف کند. مهمتر از کشف این کهکشان، یافتن راهی برای رصد این نوع از کهکشانها است که اخترشناسان را هیجانزده ساختهاست زیرا اکنون امکان رصد تعداد بیشتری از این کهکشانها به وجود آمدهاست.
دانش > نجوم - تلسکوپ فضایی هابل در شکار جدید خود تصویری خارقالعاده از کهکشان NGC ۳۵۲۱ را ثبت کرده است؛کهکشانی که در رده کهکشانهای مشهور به «مارپیچیهای پشمین» قرار دارد.
به گزارش خبرآنلاین،شاید با دیدن عکس به نظر بیاید که تلسکوپ هابل در این عکس بر روی کهکشان کانونی نشده و تصویر کمی مات در گرفته شده است. اما ماجرا این طور نیست و خود این کهکشان است که نمایی نرم و کرکی دارد و از همین رو در رده ای از کهکشان ها به نام مارپیچی های پشمین قرار میگیرد. مارپیچیهای پشمین، انواعی از کهکشانهای مارپیچی هستند که بازوهای مارپیچی مشخصی ندارند. این کهکشانها کاملا شناخته شده هستند و NGC 4414 یکی از نزدیکترین آنهاست. ستارهها و گاز نزدیک به لبهی قابل مشاهده کهکشانهای مارپیچی با چنان سرعت زیادی دور مرکز گردش میکنند که گرانش مقدار خیلی زیادی مادهی تاریک باید وجود داشته باشد تا کهکشان از هم نپاشد.
برای دیدن عکس در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید.
5454
دانش > نجوم - یکی از پرنورترین کهکشانهای مارپیچی آسمان نیمکره شمالی، کهکشان گل آفتابگردان یا همان M63 است. این کهکشان که با نام NGC 5055 هم شناخته میشود را میتوان حتی با تلسکوپی کوچک در صورت فلکی تازیها مشاهده کرد.
عکسی که در بالا میبینید را تلسکوپ فضایی هابل از مرکز این کهکشان گرفته است. در ضمن به خوبی میتوان بازوهای مارپیچی آن را دید. بازوهایی که پر از خوشههای ستارهای آبیرنگ، سحابیهای نشری قرمزرنگ و رگههای تاریک غبار هستند. M63 به صورت گرانشی با M51 یا همان کهکشان گرداب و چند کهکشان کوچکتر در تعامل است. قطر کهکشان گل آفتابگردان ۶۰ هزار سال نوری است و ۳۵ میلیون سال طول میکشد که نور آن به ما برسد. ستارههای لایههای بیرونی این کهکشان با چنان سرعت زیادی دور مرکز میچرخند که کهکشان باید به طور کامل از هم میپاشید. ولی کهکشان کاملا قوام خود را حفظ کرده و دانشمندان میگویند این موضوع میتواند یکی از نشانههای وجود مادهای ناپیدا به نام مادهی تاریک باشد.
5454
بامداد – نظاره کردن آسمان در یک شب صاف، و جایی به دور از آلودگی نوری شهر یک تجربه مهیج است. در موقعیت های این چنینی، از دیدن تعداد بی شمار ستارگان در آسمان مو به تن انسان سیخ می شود. البته همه ی آنچه که ما در آسمان می بینیم فقط کسر کوچکی از ستارگان موجود در کهکشان هستند.
به گزارش بیگ بنگ، چیزی که این موضوع را حیرت انگیزتر می کند این است که اکثر این ستارگان دارای منظومه های سیاره ای خودشان هستند. ستاره شناسان مدت ها به این موضوع اعتقاد داشتند و نتایج تحقیقات تاکنون این امر را تایید کرده است، اما این مسئله سوال های بیشتری را به وجود می آورد، مثلا اینکه، در کهکشان ما چند سیاره وجود دارد؟ قطعا در کهکشان ما باید میلیاردها سیاره وجود داشته باشد!
به ازای هر ستاره چند سیاره
برای پاسخ به این سوال به محاسبه ی یک سری اعداد و بررسی بعضی فرضیات، نیاز داریم. اولا این موضوع را باید در نظر بگیریم که با اینکه هزاران سیاره فراخورشیدی کشف شده است ولی ما هنوز فقط بر منظومه شمسی خودمان اشراف داریم و تنها منظومه ای که تعداد دقیق سیارات آن را میدانیم منظومه شمسی است. بنابراین ممکن است خورشید ما بیشتر از دیگر منظومه های ستاره ای، سیاره داشته باشد؛ یا اینکه فقط کسری از سیارات دیگر ستاره های کهکشان را دارا باشد.
به هر حال بیاید فرض کنیم که هشت سیاره ای که در منظومه شمسی ما قرار دارند (به استثنای سیارک ها، اجرام کمربند کویپر و دیگر اجرامی که سیاره به حساب نمی آیند) متوسط تعداد سیارات در منظومه های ستاره ای باشند، با در نظر گرفتن این عدد، گام بعدی ضرب آن در تعداد ستاره های کهکشان راه شیری است.
تعداد ستاره های کهکشان
در مورد تعداد ستاره های کهکشان راه شیری میان محققان اختلاف نظر وجود دارد. اساسا، مشکل اخترشناسان در برآورد تعداد ستاره های کهکشان این است که نمی توان راه شیری را از نمایی خارجی دید. و از آنجایی که راه شیری یک کهکشان مارپیچی دیسکی شکل است (به دلیل تداخل نور ستاره ها) به سختی می توان ستاره های طرفی که مقابل ماست را تشخیص داد.
در نتیجه تنها راه تخمین تعداد ستاره های کهکشان محاسبه ی جرم آن و برآورد اینکه چه مقدار از این جرم به ستاره ها تعلق دارد، است. بر اساس این محاسبات، دانشمندان تخمین زده اند که کهکشان راه شیری چیزی بین ۱۰۰ تا ۴۰۰ میلیارد ستاره را شامل شود (هر چند برخی معتقدند این شمار حتی به بیش از یک تریلیون هم می رسد.)
خب حال که محاسبه ستارگان انجام شد، می توانیم بگوییم کهکشان راه شیری (به طور متوسط) چیزی بین ۸۰۰ میلیارد تا ۳٫۲ تریلیون سیاره دارد، در برخی برآوردها این عدد بیشتر از ۸ تریلیون هم محاسبه شده است! اما برای تعیین اینکه چه تعداد از این سیارات قابل سکونت هستند، نیاز است که شمار سیارات فراخورشیدی ای که تاکنون مورد بررسی قرار گرفته اند را داشته باشیم.
سیارات فراخورشیدی قابل سکونت
تا تاریخ سیزدهم اکتبر ۲۰۱۶، ستاره شناسان وجود ۳۳۹۷ سیاره فراخورشیدی که بطور بالقوه قابلیت سکونت دارند را از لیستی متشکل از ۴۶۹۶ سیاره ی کاندیدا(که بین سال های ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۵ کشف شده اند)تایید کرده اند. برخی از این سیارات به طور مستقیم مورد مشاهده قرار گرفته اند، یعنی به بیان ساده تر در یک فرایند تصویربرداری مستقیم کشف شده اند. با این حال اکثریت قریب به اتفاق آنها به طور غیر مستقیم و با کمک روش «سرعت شعاعی» و یا «روش عبوری یا ترانزیت» یافته شده اند.
در روش اول، وجود سیارات از تاثیر گرانش آنها بر نور ستاره مادر استنباط می شود. ستاره شناسان اساسا با با توجه و اندازه گیری میزان عقب و جلو رفتن ستاره اگر دارای یک منظومه سیاره ای باشد، جرم سیاره هایش را محاسبه می کنند. اما در روش دوم هنگامی که سیاره به طور مستقیم از مقابل ِ ستاره ی مادری اش عبور می کند و باعث کم نور شدن آن می میگردد، کشف می شود. در این روش اندازه و جرم سیاره بر اساس میزان کاهش نور ستاره برآورد می شود.
تلسکوپ فضایی موسوم به «ماموریت کپلر» (Kepler Mission) تاکنون حدود ۱۵۰۰۰۰ ستاره را مورد مشاهده قرار داده است، که این تعداد در چهار سال اول ماموریت آن عمدتا شامل ستاره های کلاس M می شود، این نوع ستاره ها با عنوان کوتوله های سرخ نیز شناخته می شوند، آنها جرمی کمتر از ستارگان درخشان دارند، و سخت تر از آنها قابل مشاهده هستند.
از نوامبر ۲۰۱۳ تلسکوپ کپلر وارد مرحله جدیدی موسوم به ماموریت K2 شده است. در این مرحله کپلر بیشتر بر روی ستاره های کلاس K و کلاس G که تقریبا در حد و اندازه خورشید ما گرم و درخشان هستند متمرکز شده است. براساس اطلاعات اخیر بدست آمده از مرکز پژوهشی ایمز ناسا، کپلر کشف کرده است که ۲۴ درصد از ستاره های کلاس M ممکن است دارای سیاراتی هم سایز زمین (مثلا سیاراتی که کمتر از ۱٫۶ برابر شعاع زمین هستند) با شرایطی مستعد سکونت باشند. بر همین اساس، با توجه به شمار ستاره های کلاس M در کهکشان حدود ۱۰ میلیارد سیاره قابل سکونت مشابه ِ زمین وجود دارد.
به همین ترتیب با توجه به اطلاعات بدست آمده از فاز K2 از ماموریت کپلر، حدود یک چهارم ستاره های بزرگتر مورد بررسی قرار گرفته نیز سیاراتی به اندازه ی زمین به دور خود دارند که شرایطی مناسب برای سکونت دارند. بنابراین می توان تخمین زد که به معنای واقعی کلمه، ده ها میلیارد سیاره که بالقوه قابلیت سکونت دارند در کهکشان وجود دارد. در سال های آینده، ماموریت های جدیدی راه اندازی خواهند شد، مانند تلسکوپ فضایی جیمز وب(JWST) و تلسکوپ فضایی تس (TESS).
این ماموریت ها قادر خواهند بود سیارات کوچکتری که بر مدار ستاره های کم نورتری قرار دارند را تشخیص دهند و حتی ممکن است امکان حیات بر روی آنها را نیز تعیین کنند. هنگامی که این ماموریت های جدید آغاز شوند، ما می توانیم تخمین های بهتری از اندازه و تعداد سیاراتی که به دور یک ستاره معمولی می گردند داشته باشیم، همچنین ما قادر خواهیم شد برآور های دقیق تری از تعداد سیارات موجود در کهکشان بدست آوریم. اما تا آن زمان، همین تعدادی هم که محاسبه شده است دلگرم کننده است، و همین مقدار هم نشان می دهد که شانس پیدا کردن هوش فرازمینی در آینده بسیار بالاست!
منبع:سایت علمی بیگ بنگ
نوشته تعداد سیاره های موجود در کهکشان راه شیری اولین بار در بامداد پدیدار شد.
دانش > نجوم - صورت فلکی شمالی کوچک مثلث یا سه سو، منزلگاه کهکشان مارپیچی شگفتانگیز M33 اسـت. این کهکشان را با نام کهکشان مثلث و کهکشان فرفره هم میشناسند.
کهکشان مثلث(به انگلیسی: Triangulum Galaxy) یا مسیه ۳۳ یا انجیسی ۵۹۸ یک کهکشان مارپیچی در صورت فلکی سهسو اسـت.
این کهکشان سومین کهکشان بزرگ در گروه محلی اسـت و ۵۰۰۰۰ سال نوری قطر دارد. کهکشان مثلث دورترین جسمی اسـت که می توان آن را با چشمان غیرمسلح رصد کرد و تخمین زده می شود حدود ۴۰ میلیارد ستاره در آن قرار دارند.
در این عکس به خوبی میتوان خوشههای کهکشانی آبی رنگ و سحابیهای قرمز و صورتی که محل تولد ستارهها هستند را مشاهده کرد.
برای دیدن عکس در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید.
5454
دانش > نجوم - بسیاری از کهکشانهای مارپیچی دارای ساختار میلهای هم هستند. حتی به نظر میرسد که کهکشان راهشیری خودمان هم دارای نوعی ساختار میلهای باشد
عکس روز ناسا توسط تلسکوپ هابل از کهکشان مارپیچی میلهای NGC 1672 گرفته شده اسـت. در این عکس جزییات خیلی زیادی قابل مشاهده اسـت. از جمله رشتههای تاریک غباری، خوشههای ستارگان آبی جوان، سحابیهای نشری قرمز پر از هیدروژن و یک هسته روشن فعال که احتمالا جایگاه سیاهچالهای ابرپرجرم اسـت. این کهکشان در فاصلهی ۶۰ میلیون سال نوری از ما قرار دارد. یعنی نوری از از آن به ما میرسد، اندکی پس از انقراض دایناسورها تولید شده اسـت. این کهکشان در صورت فلکی دلفین قرار دارد و قطر آن ۷۵۰۰۰ سال نوری اسـت.
برای دیدن عکس در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید.
۵۴۵۴
سامسونگ بزرگترین تولیدکننده گوشیهای هوشمند در دنیا محسوب میشود که در هر رده قیمتی محصولات متنوعی را روانه بازار کرده است. در میان محصولات این غول تکنولوژی کرهای، دستگاههای سری A وجود دارد که علاوهبر کیفیت بالای ساخت و مشخصات فنی مناسب، فروش بالایی را نیز در بازار تجربه میکنند. سامسونگ در سال 2014 بعد از سالها استفاده از پلاستیک، گوشیهای هوشمند سری A را با بدنه فلزی معرفی نمود. اگرچه در اولین سال از فلز بهعنوان جنس تشکیلدهنده بدنه این دستگاهها بهره گرفت ولی در نسلهای بعد شیشه جایگزین آن شد و تنها شاهد استفاده از فریم فلزی هستیم. کوچکترین عضو این خانواده گلکسی A3 نام دارد که یکی از خوش دستترین محصولات بازار محسوب میشود. زمان زیادی از معرفی گلکسی A3 2017 نگذشته و چند روز پیش نیز از این گوشی هوشمند در ایران رونمایی شد. این دستگاه کوچک و زیبا به آزمایشگاه آیتیرسان رسیده است، پس برای آشنایی بیشتر و بررسی آن همراه ما باشید.
باتوجه به محدوده قیمتی باید اذعان کرد که با یک دستگاه بسیار باکیفیت و خوش ساخت روبرو هستیم. جنس اصلی این گوشی هوشمند را شیشه تشکیل میدهد که همراه با فریم فلزی حس خوبی را به کاربر منتقل میکند. گلکسی A3 2017 تنها 135 گرم وزن و 7.9 میلیمتر ضخامت دارد که باتوجه به اندازه نمایشگر و همچنین فریم فلزی، نمیتوان به آن ایراد گرفت.
این مدل دارای ابعادی برابر با 135.4 در 66.2 در 7.9 میلیمتر بوده که تقریبا هماندازه آیفون 7 است، درنتیجه میتوانید بر روی خوش دست بودن آن حساب ویژهای باز کنید.
در جلوی دستگاه همانند تمامی گوشیهای هوشمند سامسونگ شاهد استفاده از دکمه فیزیکی هوم و کلیدهای برگشت و برنامههای اخیر با نور پسزمینه هستیم. خوشبختانه در دکمه هوم سنسور اثر انگشت تعبیه شده که بدون فشردن آن، قادر به شناسایی اثر انگشت کاربر است.
در بالای نمایشگر لوگو سامسونگ، دوربین جلو، سنسور سنجش نور محیط و اسپیکر مخصوص مکالمه خودنمایی میکنند. در پشت دستگاه شاهد دوربین اصلی بدون هیچگونه بیرون زدگی، تک فلاش LED و همچنین لوگو سامسونگ هستیم.
به سراغ سمت راست این دستگاه میرویم. در این قسمت تنها بلندگو گلکسی A3 جدید و در زیر آن دکمه پاور قرار دارد.
سمت چپ تنها میزبان دکمههای تنظیم حجم صداست.
در بالای دستگاه شاهد پورت هیبریدی سیمکارت نانو و میکروفون هستیم، استفاده از واژه هیبرید بهمعنای یکسان بودن جایگاه سیمکارت دوم و کارت حافظه خارجی است. علاوهبر موارد گفته شده، دو نوار برای آنتندهی دستگاه نیز در این قسمت وجود دارد.
در قسمت زیرین پورت USB Type-C بههمراه جک 3.5 میلیمتری صدا خودنمایی میکند و همچنین همانند بالای دستگاه شاهد دو نوار آنتن در این قسمت نیز هستیم.
در نهایت باید به سامسونگ برای چنین طراحی تبریک گفت، اگرچه بهشخصه فلز را به شیشه ترجیح میدهم ولی این عقیده باعث نمیشود که کیفیت بالای بدنه گلکسی A3 2017 را زیر سوال ببرم. مسلما در هنگام کار کردن با این گوشی هوشمند به طراحی ساده، زیبا، کاربردی و همچنین کیفیت بالای ساخت آن پی خواهید برد.
باوجود تمامی نکات مثبت باید به یک ضعف اشاره کنم، متاسفانه پنل پشتی این دستگاه بهشدت مستعد جذب اثر انگشت است که برای رفع این مشکل باید همیشه با خود دستمال بههمراه داشته باشید. این مشکل در دستگاهی که برای بررسی در اختیار قرار گرفته بود بهعلت تیره بودن رنگ بدنه، بیشتر نمود داشت.
سامسونگ تصمیم گرفته در این دستگاه همانند نسل قبل از نمایشگر 4.7 اینچی با فناوری سوپر امولد و رزولوشن اچدی استفاده کند. بر روی نمایشگر این دستگاه شیشه محافظ گوریلا گلس قرار گرفته که باعث افزایش مقاومت آن در برابر صدمات احتمالی میشود، متاسفانه سامسونگ نسخه این شیشه محافظ را اعلام نکرده است.
در این دستگاه شاهد استفاده از فناوری نمایشگر همیشه روشن هستیم. این ویژگی به کاربر کمک میکند که بدون روشن کردن صفحه نمایش به اطلاعاتی همچون میزان باتری باقیمانده، ساعت و تاریخ دسترسی داشته باشد. این بخش برای کاربر قابل شخصیسازی بوده که در بخش نرمافزار بهصورت کامل به معرفی آنها خواهیم پرداخت.
روشنایی نمایشگر نسبت به نسل قبلی افزایش یافته و همانطور که از یک پنل امولد انتطار میرود، عمق رنگ مشکی بینظیر است. دقت رنگ این نمایشگر بسیار مناسب ارزیابی میشود ولی به علت چینش پیکسلها بهصورت Pentile، شاهد شفافیت کمی هستیم که تاثیر منفی بر روی تجربه کاربر دارد.
در بخش تنظیمات باتوجه به سلیقه خود میتوانید بین حالتهای انطباقی، Amoled Cinema ،Amoled Photo و پایه یکی را انتخاب کنید. در حالت انطباقی قادر به تغییر غلظت رنگهای قرمز، سبز و آبی هستید. یکی دیگر از ویژگیهای مثبت این دستگاه، واکنش بسیار خوب سنسور سنجش نور محیط بوده که باتوجه به محیط، بهسرعت نور نمایشگر را تنظیم میکند. همانطور که میدانید قرار دادن نور نمایشگر بر روی حالت خودکار، کاهش شارژدهی باتری را بههمراه دارد.
حداقل نور نمایشگر نیز درحدی بوده که چشمان کاربر را در هنگام مطالعه شبانه اذیت نکند، البته در این دستگاه ویژگی وجود دارد که با روشن کردن آن دیگر در شب مشکلی برای شما ایجاد نخواهد شد. در این حالت پس زمینه سفید نمایشگر به رنگ مشکی و رنگ متون از مشکی به سفید تغییر میکند.
اجازه دهید برای مقایسه کیفیت این نمایشگر شاهد رقابتی بین گلکسی A3 2017 با آیفون 7 و هواوی آنر 6X باشیم (دستگاه سمت راست آیفون 7 و سمت چپ گلکسی A3 2017 است).
دستگاه سمت راست هواوی آنر 6X و سمت چپ گلکسی A3 2017
سامسونگ در این گوشی هوشمند از چیپست خانگی اگزینوس 7870 با 8 هسته Cortex-A53 استفاده کرده که فرکانسی برابر با 1.6 گیگاهرتز دارند. تراشه گرافیکی Mali-T830 وظیفه کارهای گرافیکی و اجرای بازیها را برعهده دارد.
این گوشی هوشمند به 2 گیگابایت رم و 16 گیگابایت حافظه داخلی با امکان افزودن کارت حافظه خارجی مجهز است که از میزان حافظه داخلی، حدود 10 گیگابایت در دسترس کاربر قرار دارد.
برای بررسی بیشتر قدرت سختافزاری این دستگاه به سراغ بنچمارکهای مختلف میرویم. این مدل در بنچمارک AnTuTu موفق به کسب امتیاز 46535 شده است که تقریبا میتوان از آن رضایت داشت.
بنچمارک Bonsai که وظیفه امتیازدهی به تراشه گرافیکی دستگاههای مختلف را برعهده دارد به گلکسی A3 2017 امتیاز 3777 را میدهد.
درنهایت به سراغ Geekbench میرویم، این بنچمارک امتیازهای 746 و 4065 را بهترتیب در بخشهای تک هستهای و چند هستهای به این دستگاه اعطا کرده است.
در حالت کلی میتوان از سختافزار این دستگاه رضایت داشت. در مدت زمانی که گلکسی A3 2017 در دسترس ما قرار داشت، شاهد کندی محسوسی در رابط کاربری نبودیم و اجرای برنامهها نیز با سرعت مناسبی صورت میگرفت.
همانگونه که در بخش طراحی گفته شد، دوربین اصلی این دستگاه از بدنه بیرون نزده که میتوان از آن بهعنوان یک نکته مثبت یاد کرد. دوربین اصلی این دستگاه رزولوشنی برابر با 13 مگاپیکسلی داشته که دارای دریچه دیافراگم f1.9، قابلیت فوکوس خودکار و یک فلاش LED است. در حالت فیلمبرداری این دوربین قادر به ثبت ویدیو با حداکثر رزولوشن 1080p و سرعت 30 فریم بر ثانیه خواهد بود.
دوربین سلفی 8 مگاپیسلی وظیفه ثبت تصاویر کاربران را برعهده دارد که با دریچه دیافراگم f1.9، قادر به جذب نور بیشتری نسبت به رقیبان خود است.
رابط کاربری دوربین بسیار ساده طراحی شده و بهراحتی میتوانید به قسمتهای مختلف دسترسی پیدا کنید. اگر این دستگاه را به صورت افقی در دست بگیرید، با کشیدن دست خود به سمت راست شاهد گزینههای مختلف برای عکسبرداری از جمله خودکار، پرو یا همان دستی، پاناروما، ثبت تصاویر ممتد، HDR، حالت شب و ثبت تصاویر از غذا خواهید بود.
با کشیدن دست خود به سمت چپ شاهد افکتهای مختلف خواهید بود که با انتخاب هرکدام از آنها، فیلتری برای ثبت تصویر در اختیار شما قرار میگیرد.
در سمت چپ رابط کاربری بهترتیب از بالا گزینههای تنظیمات، تغییر حالت فلاش و انتخاب بین دوربین جلو و دوربین اصلی وجود دارد.
در تنظیمات قادر به تغییر رزولوشن عکس و رزولوشن ویدیو برای دوربین جلو و اصلی خواهید بود که البته با کشیدن دست خود از بالا به پایین و بالعکس قادر به تغییر بین این دو حالت هستید. همچنین میتوانید در تنظیمات برای ثبت تصاویر خود تایمر قرار داده و یا با فعال کردن گزینه راهاندازی سریع با دوبار فشردن دکمه هوم، برنامه دوربین را باز کنید. در سمت راست رابط دکمه شاتر، دکمه مربوط به ثبت ویدیو و پیشنمایشی از آخرین تصاویر گرفته شده وجود دارد.
بعد از بررسی با رابط کاربری و ویژگیهای سختافزاری بهتر است به سراغ تصویر گرفته شده توسط دوربین اصلی و جلویی این مدل برویم. قبل از مشاهده تصاویر گرفته شده باید بگویم که فوکوس این دستگاه بسیار کند بوده و در بعضی مواقع شما را واقعا کلافه میکند که البته باتوجه به میانرده بودن میتوان تاحدودی از آن چشمپوشی کرد.
متاسفانه تصاویر گرفته شده در فضاهای داخلی دارای نویز زیادی هستند و همچنین از شفافیت بالایی برخوردار نیستند.
تصاویر ثبت شده در فضای بیرونی کیفیت مناسبی داشته و جزییات در آنها بهخوبی قابل مشاهده هستند، اگرچه فوکوس مقداری کند صورت میپذیرد ولی نتیجه نهایی شما را راضی نگه میدارد.
تصاویر سلفی باتوجه به محدوده قیمتی کیفیت مناسبی دارند و رنگها بهخوبی ثبت میشوند، البته شفافیت آنها متوسط ارزیابی میشود.
سیستمعامل پیشفرض گلکسی A3 2017 اندروید مارشملو 6.0.1 بوده که باتوجه به گذشت مدت زمان زیادی از عرضه اندروید نوقا، کاملا ناامیدکننده است. یکی از تفاوتهای این مدل با دیگر محصولات سامسونگ، استفاده از رابط کاربری جدید Grace UX بهجای تاچویز است که البته بهشخصه فقط نام آن را تغییر یافته میدانم. براساس گفتههای سامسونگ این دستگاه در آینده نزدیک به اندروید نوقا بهروزرسانی خواهد شد.
بهسراغ ویژگیهای نرمافزاری این گوشی هوشمند میرویم. با کشیدن دو انگشت خود به سمت هم در صفحه اصلی، قادر به ایجاد تغییرات خواهید بود که میتوان به تغییر تصویر پسزمینه، تم، ویجتها و همچنین تعداد آیکونها اشاره کرد. مانند تمامی دستگاههای اندرویدی با لمس گزینهها قادر به جابجایی یا حذف آنها خواهید بود.
در این رابط کاربری به لیست برنامهها دسترسی دارید و مانند گوشیهای هواوی تمامی برنامهها در صفحه اصلی قرار نمیگیرند. در بالای لیست برنامه نواری برای جستجو قرار دارد که با لمس آن و تایپ نام برنامه مورد نظر، به آن دسترسی پیدا میکنید.
بر روی این دستگاه بهصورت پیشفرض برنامههای مایکروسافت نصب شده که از میان آنها میتوان به ورد، اکسل، پاورپوینت، واندرایو و اسکایپ اشاره نمود. علاوهبر برنامههای مایکروسافت شاهد وجود برنامههای مخصوص سامسونگ همانند S Health ،S Voice و فایلهای امن هستیم.
در برنامه پیشفرض تلفن به شمارهگیر، تماسهای اخیر، مخاطبین و نوار جستجو دسترسی دارید که طراحی زیبا و سادهای دارند.
یکی از نکات جالب در این مدل استفاده از برنامه پخش موسیقی گوگل بهجای برنامه توسعه یافته توسط سامسونگ است، که نمیتوان آن را مثبت یا منفی نامید چراکه برخی از تولیدکنندگان دیگر نیز این اقدام را در گذشته انجام داده بودند. بهشخصه رابطه خوبی با برنامه پخش موسیقی گوگل نداشته و برنامه سامسونگ را مناسبتر میدانم.
وارد قسمت تنظیمات میشویم و بهسراغ نمایشگر و قابلیت صفحه نمایش روشن میرویم. در این قسمت قادر به انتخاب دو ساعت مختلف خواهید بود و همچنین میتوانید رنگ نوشته را تغییر داده و برای آن از بین تصاویر پسزمینه یکی را انتخاب کنید.
با افزایش محبوبیت گوشیهای هوشمند، فروش محصولاتی همچون آیپاد کاهش یافت چراکه کاربران دیگر علاقهای به حمل دو دستگاه مختلف برای یک کاربرد را ندارند.
گلکسی A3 2017 دارای نمایشگر 4.7 اینچی بوده که اگرچه دارای رزولوشن اچدی است ولی بهعلت فناوری امولد که عمق رنگ مشکی عالی را بههمراه دارد، تجربه لذتبخشی از مشاهده ویدیو را در اختیار شما قرار میدهد. مسلما هرچه صفحه نمایش یک دستگاه بزرگتر باشد، مشاهده ویدیو در آن لذت بخشتر است ولی در مقابل باید به حمل آن نیز توجه کنید.
بعد از نمایشگر باید به سراغ صدا برویم. این گوشی هوشمند از یک اسپیکر مونو در سمت راست بدنه بهره میبرد که اگرچه میتوان به حجم صدای آن نمره قبولی داد، ولی متاسفانه در بخش کیفیت باید آن را مردود اعلام کرد. هرچه حجم صدا را افزایش دهید، این کاهش کیفیت بیشتر توجهتان را جلب میکند و در نهایت با یک صدای تیز روبرو خواهید شد. محل قرارگیری بلندگو نیز بهگونهای بوده که اگر دستان کوچکی داشته باشید مشکلی برایتان ایجاد نخواهد شد، موردی که برای من صادق نیست!
همانگونه در قبل اشاره شد در این دستگاه فقط برنامه پخش موسیقی گوگل وجود دارد که بهشخصه آن را نمیپسندم، البته میتوانید با مراجعه به فروشگاه نرمافزاری گوگل و یا فروشگاه نرمافزاری سامسونگ برنامه مخصوص این شرکت کرهای را دانلود کنید.
سامسونگ در این دستگاه از یک باتری 2350 میلیآمپری با فناوری لیتیوم-یون استفاده کرده که توسط کاربر قابل تعویض نیست. باتوجه به اندازه نمایشگر و پنل امولد که مصرف انرژی کمی دارد، میتوان این حجم باتری را حداقل بر روی کاغذ مناسب ارزیابی کرد.
این باتری در عمل بهراحتی پاسخگوی یک روز نیاز کاربر بوده که حتی با روشن بودن قابلیت نمایشگر همیشه روشن میتوان بر روی این میزان حساب باز کرد. اگر در طول روز به انجام بازی کلش آو کلنز میپردازید و یا عادت به چک کردن مداوم تلگرام دارید، این میزان شارژدهی برای شما کاهش مییابد. در حالت کلی شما میتوانید با گلکسی A3 2017 حدود 18 ساعت و 54 دقیقه در شبکه 3G مکالمه کنید، بیش از 15 ساعت مشغول وبگردی شوید و 16 ساعت و 35 دقیقه هم ویدیو تماشا کنید.
برای شارژ کامل دستگاه باید 90 دقیقه صبر کنید که باتوجه به پایینرده بودن این مدل، میتوان آن را مناسب ارزیابی کرد.
بهسراغ ویژگیهای جالب و خاص این دستگاه میرویم. اول از همه باید بگوییم که نباید نگرانی بابت خیس شدن گوشی هوشمند خود و یا افتادن آن در آب را داشته باشید، چراکه این مدل با دارا بودن استاندارد IP68 تا مدت 30 دقیقه در عمق 1.5 متری آب سالم باقی خواهد ماند. اگر این استاندارد برای شما اهمیتی ندارد، بهتر است آن را با آیفون 7 که قیمتی نزدیک به سه برابر دستگاه مورد بررسی دارد، مقایسه کنید. آیفون 7 تنها از استاندارد IP67 پشتیبانی میکند.
برخلاف نسل قبلی، گلکسی A3 2017 دارای سنسور اثر انگشت بوده که برای استفاده از آن نیازی به فشردن هیچ دکمهای ندارید و تنها کافیست که انگشت موردنظر را بر روی دکمه هوم قرار دهید تا در کسری از ثانیه قفل دستگاه شما باز شود. اگرچه سرعت عملکرد این سنسور از سنسور مورد استفاده در آیفون 7 بیشتر است ولی از دقت کمتری نسبت به محصول اپل بهره میبرد.
مدت زمان لازم برای ثبت اثر انگشت نیز مقداری آزاردهنده بوده و در مقایسه با محصولات شرکت هواوی ناامیدکننده است. سامسونگ برای این محصول خود شبکه ارتباطی LTE را درنظر گرفته و همچنین بلوتوث نسخه 4.2، پورت USB Type-C، رادیو و NFC نیز در این محصول وجود دارد.
در حال حاضر این دستگاه قیمتی نزدیک به 1.150.000 تومان دارد که باتوجه به امکاناتی که در اختیار کاربر قرار میدهد، ارزش خرید بالایی ندارد. اگر در آینده قیمت این دستگاه به زیر 1 میلیون کاهش یابد، میتوان آن را یک گزینه مناسب برای خرید تلقی کرد.
دانش > دانش - همشهری آنلاین:
نتایج بررسیهای جدید نشان میدهند کهکشان راه شیری به واسطه نیروی بزرگ و نامرئی با سرعت دو میلیون کیلومتر بر ساعت رانده میشود.
براساس گزارش CNN، محققاناز پیش میدانستند که کهکشان راه شیری طی 30 سال گذشته با سرعتی نسبی در حرکت است، اما دلیل آن را نمیدانستند. اکنون منطقه خالی را دقیقا در جهت مخالف کهکشان راه شیری کشف کردهاند که کهکشان را به جلو میراند.
به گفته اخترشناسان موسسه اخترشناسی هونولولو این پدیده درست مانند بازی طنابکشی است،اگر در یک سر طناب تعداد افراد بیشتری حاضر باشند، جریان به سوی آنها و بر خلاف جهت ضعیفتر خواهد بود.
در این شرایط، همه چیر در حرکت است: زمین در حرکت است، هم در مدار خود و هم در مدار خورشید. خورشید و مابقی سامانه خورشیدی در مدار مرکز کهکشان راه شیری در حرکتند و کهکشان راه شیری در کنار دیگر کهکشانهای ابرخوشه لانیاکی با سرعت دو میلیون کیلومتر بر ساعت در میان فضا در حرکت است.
اما این سفری بیهدف نیست. محققان از گذشتهها براین باور بودند که کهکشان راه شیری جذب منطقهای مملو از دهها خوشه کهکشانی در فاصله 750 میلیون سال نوری به نام تمرکز شیپلی یا جاذب شیپلی شدهاست.
به گفته محققان کهکشانها معمولا به واسطه انبساط جهان درحال دور شدن از یکدیگر هستند، با این همه هریک از کهکشانها از سوی همسایههای خود کششهای گرانشی را احساس میکنند که آنها را از مسیر منحرف میکند، یعنی از بخش متراکم به بخش کم تراکم رانده میشوند.
محققان با استفاده از تلسکوپهای قدرتمند توانستند نقشهای سهبعدی از جریان کهکشانی را خلق کنند.کهکشانی مانند راه شیری روندی از توزیع ماده را دنبال میکنند، از این رو به نظر میآید درحال دورشدن از مناطق خالی جهان و حرکت به سمت مناطق متراکمتر باشد. محققان با نقشهبرداری از این جریان توانستند دفعکننده دوقطبی را کشف کنند.
به گفته محققان آنچه کشف کردهاند الگوی جریانی شبیه به جریان آب بودهاست که توسط نیروی گرانش به سمت پایین در جریان است و این جریان در منطقهای به نام دفعکننده دوقطبی متوقف میشود. کهکشانهای درخشان به شدت سنگین و متراکم هستند و همین کشش جاذب شیپلی را ایجاد میکند. اکنون محققان به این نتیجه رسیدهاند که کهکشان راه شیری تنها کشیده نمیشود، بیلکه از سوی فضای خالی که در پشت کهکشان قرار گرفته، نیروی رانشی با قدرتی مشابه کشش دریافت شده از جاذب شیپلی دریافت میکند.
از آنجایی که دافع دوقطبی از تراکم پایینی برخوردار است، و در فضای خالی آن تنها چند کهکشان قرار گرفتهاند، این منطقه خالی مانند یک منبع رانشی عمل میکند. جهان مملو از جاذبها و دافعها است اما درخشش جاذبها ردیابی آنها را سادهتر ساختهاست. دافعها اما همواره تاریک هستند از این رو به شکل حفرهای خالی دیده میشوند.