گفت: روزنامه ایران به اعتراض های گسترده علیه پیاده روی ظریف و کری در ژنو پاسخ داده است.
گفتم: هزاران آفرین، صد بارک الله. حتما به نمایندگی از دولت و وزارت خارجه از مردم پوزش خواسته است؟!
گفت: کجای کاری؟!… نوشته دکتر جلیلی هم با «ویلیام برنز» نماینده آمریکا ۴۵ دقیقه پیاده روی کرده است!
گفتم: ولی همه می دانند که قضیه کاملا برعکس بوده و حتی رسانه های آمریکایی هم اعتراض کرده بودند که چرا دکتر جلیلی با وجود درخواست مکرر ویلیام برنز و ۹بار وساطت نمایندگان ۵+۱ حاضر به ملاقات جداگانه با ویلیام برنز نشده است.
گفت: وقتی می دانند که هیچکس دروغشان را باور نمی کند، چه اصراری به اینهمه دروغگویی دارند و اصلا این دروغگویان در دولت راستگویان چه می کنند؟!
گفتم: چه عرض کنم؟! یارو دعا می کرد و می گفت؛ خدایا! می دانی که توان رفتن به راه راست را ندارم! پس خودت راه راست را به طرف من کج کن!
شرق : شباهت برنج ایرانی و دولت ایرانی
مهر گزارشی درباره دولت منتشر کرده که وقتی باهاش مواجه بشوید بغض می کنید. در این گزارش آمده دولت به ۵/٨میلیون کارمند دستگاه اجرایی و بازنشسته حقوق پرداخت می کند و حدود ٣٠درصد کارمندان دولت دیپلم و زیردیپلم هستند.
امتحان نهایی
سوال ١- بزرگ ترین چیز در ایران چیست؟
جواب- دولت.
سوال ٢- از دولت بزرگ تر چیست؟
جواب- سیاره مریخ. که چون بزرگ تر از دولت ایران بود در زمین جا نشد و رفت هوا.
سوال ٣- شباهت برنج ایرانی و دولت ایرانی چیست؟
جواب- هردو رِی می کنند.
سوال ۴- چرا این همه آدم در دولت کار می کنند؟
جواب- چون دولت هشت، ٩میلیون ایرانی را سر کار گذاشته که ٨٠،٧٠میلیون ایرانی مشغول باشند.
سوال ۵- چرا دولت نان این همه آدم را می دهد؟
جواب- ما به این چیزها کاری نداریم. بی زحمت جواز ما را بدهند ما کار کنیم و از
نان خوردن نیفتیم.
سوال ۶- چرا دولت در ایران اینقدر بزرگ شده؟
جواب- به خاطر آب وهوای ناپایدار سیاسی.
سوال ٧- اینکه ٣٠درصد کارمندان دولت دیپلم و زیردیپلم هستند یعنی چی؟
جواب- یعنی اگر درس نخوانی ٧٠درصد می شوی مردم عادی، ٣٠درصد می شوی کارمند دولت.
سوال ٨- آینده دولت در ایران چیست؟
جواب- اینقدر بزرگ می شود که ٧٣میلیون نفر نان خور خواهد داشت. هفت میلیون نفر هم به این دلیل که مهاجرت کرده اند کارمند دولت محسوب نمی شوند.
سوال ٩- اون وقت بخش خصوصی چی؟
جواب- شوخی بامزه ای بود. بعدی.
سوال ١٠- مردم می گویند دولت ها در ایران کار خاصی نمی کنند. از طرفی که ما می دانیم ما مردم هم خیلی کار خاصی نمی کنیم و منتظریم ببینیم کی چی کار می کند. با این اوصاف دقیقا کی توی ایران کار می کند؟
جواب- شما به این کارها چی کار داری؟
اعتماد : عهد سست و سخن سخت
از ماجرای معاون اول دولت قبل باید ذوق کنیم و شاد شویم یا غمگین شویم و افسوس بخوریم؟ اگر این اتفاق برای دولت اصلاحات یا تدبیر و امید می افتاد چه باید می کردیم؟ همه می گویند فساد بد است و باید قاطعانه با آن برخورد شود اما دیروز که صفحه یک روزنامه ها را دیدم، دیدم که اصلاح طلبان رحیمی را تیتر و عکس یک کرده اند و درباره اش گزارش نوشته اند و از شخصیت ها نظرخواهی کرده اند و اصولگرایان انگار نه انگار که اتفاقی افتاده و معاون اولی به زندان و جریمه محکوم شده. از دید آنها قدم زدن ظریف گناه نابخشودنی تری است از فساد و دزدی.
ندید شرط می بندم و اطمینان می دهم که اگر یک دهم رحیمی یکی از رفیقان هاشمی یا نزدیکان خاتمی یا همراهان روحانی کاری کرده بود، جای روزنامه ها و سایت ها عوض می شد و تیرگی جرم چنان گسترده می شد که دامن همه را می گرفت. کار بد مصلحت آن است که مطلق نشود و چپ و راست هیچ کس به مال مردم دست دراز نکند اما در اتفاق اخیر چیزی فراتر از دزدی و اختلاس صورت گرفته و فراتر از چند میلیارد ناقابل به مردم ضرر وارد شده است. شاید اگر دولت قبل مدعی پاکدستی نبود و خودش را تافته جدا بافته نمی دید، این گناه امروز صرفا به پای نفس اماره نوشته می شد و بی جهت به طعنه و تسخر جناحی بدل نمی شد.
چیزی در دنیا بدتر از عهد سست و سخن سخت نیست و متاسفانه مدیریت کشور ما فارغ از گرایش سیاسی با این بلیه قرین بوده و به کرات آدم هایی در رده های مختلف سخت گفته اند و سست عمل کرده اند و اعتماد و باور مردم را مخدوش و ملکوک کرده اند. فرمود «کل مدعٍ کذاب»، به همین اعتبار که ادعا کار دست مدعی می دهد و او را در آزمون های مختلف مردود می کند. فقط بحث پول و قدرت نیست بلکه تاریخ آدمیزاد مملو از داستان های عبرت آموزی است که در بزنگاه های مختلف، شهوت و شرک و ریا و نفاق و قدرت از گریبان مدعی سر بیرون می آورند و پدر صاحب بچه اش را در می آورند. هزار سال ادبیات فارسی ما پر است از تقبیح واعظان غیر متعظ و مدعیان ریاکاری که چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند.
در روزگار ما که دیگر به خلوت نرفته آن کار دیگر را می کنند و دو قورت و نیم شان هم باقی است. فساد همه جای دنیا هست و با اینکه موانع جدی بر سر راه دزدی و هیزی قرار داده اند مع ذلک مغناطیس فساد جذاب است و آدم ها را به خود می کشد الاما رحم ربی. این مغناطیس منحصرا چهار مسوولی را که بندگان خدا تشت رسوایی شان از بام افتاده جذب نمی کند بلکه بزرگ تر و مدعی تر از اینها را در کمین است که برباید. خوب نیست که از فساد ذوق کنیم و از رسوایی رقیبان به وجد بیاییم بلکه باید راه تکرار بر خطر ببندیم و از روی کار آمدن دوباره و سه باره مدعیان بترسیم. واقعیت این است که بخشی از این فساد متوجه سیستم مالی و اداری مملکت است که چنین قابلیتی را در خود دارد تا یک مقام بلند مرتبه بتواند چندین و چند سال گناهش را لاپوشانی کند و به کارش ادامه دهد و حتی رییس مبارزه با مفاسد اقتصادی شود.
خود اینکه در یک سیستم بشود فساد کرد و یواشکی پول جابه جا کرد خودش عیب و ایراد بزرگی است اما ایراد بزرگ تر این است که در این سیستم نقطه کورهای زیادی وجود دارد که ده ها مدیر فاسد دیده نمی شوند و وقتی دیده می شوند که کار از کار و آب از سر گذشته است. روزنامه ها و رسانه ها ممکن است عیب و ایراد زیاد داشته باشند و به لحاظ سیاسی هزینه هایی احیانا روی دست نظام بگذارند اما ده ها حسن هم دارند که منجمله می توانند فساد را ببینند و عیان کنند و روی دزدی ها و هیزی ها چراغ بیندازند و آشکارشان کنند. بگذارید حرف اصلی ام را اگر چه برای بعضی مدیران، مثل ته خیار تلخ است، بزنم و زحمتم را کم کنم.
اگر روزنامه ها با هر گرایشی، قدرتمند و تاثیرگذار حضور فعال می داشتند و اینقدر ضعیف و نحیف نمی شدند و از هر سو مورد تاخت و تاز و جور قرار نمی گرفتند و مثل اشک از چشم نمی افتادند، قطع و یقین امروز با این آمار شگفت انگیز فساد روبه رو نبودیم. روزنامه که نباشد، نقطه های کور بیشتر و بیشتر می شوند و یکی مثل رحیمی رییس مبارزه با چیزی می شود که خود جلوتر از بقیه به آن مبتلاست.
روزنامه ها تلخند و گاهی خلاف نظر مسوولان حرف می زنند اما در نظام مردمسالار نمی شود که نباشند یا اینچنین ضعیف و فقیر و وابسته باشند. باید دست روزنامه ها را باز گذاشت تا جلوی فساد و پلیدی را بگیرند. من نمی گویم روزنامه ها پاک و مبرا هستند و خودشان هیچ عیب و نقصی ندارند. چه بسا خودشان هم وارد در حلقه فساد شوند.
اما حتی اگر اینطور هم باشند می توان به کمک شان افسد را مهار کرد و از بینش برد. کشورهای دیگر مگر چه می کنند که آمار فسادشان از ما پایین تر است؟ روزنامه را مجال بدهی ده تای پلیس و اطلاعات و قاضی و دادگاه، پرونده رو می کند و مو از ماست مدیران می کشد.
