جام جم سرا: پزشکان میگویند این پسربچه به سندرم گرسنگی مبتلاست که یک بیماری ژنتیکی محسوب میشود. کودکان مبتلا به این بیماری نادر ژنتیکی سه تا شش برابر بیش از کودکان هم سن و سال خود غذا میخورند و باز هم احساس گرسنگی میکنند. این کودک همچنین از کم کاری تیروئید رنج میبرد که این مسئله نیز سبب تشدید اضافه وزن او میشود.
به نقل از دیلی میل، افزایش وزن مفرط «میسائل» باعث شده او بسختی راه برود و به گفته والدینش تاکنون داروها برای درمان او بیاثر بودهاند.
میشل، پدر میسائل میگوید: وقتی مردم در خیابان ما را میبینند ناگهان میایستند و از پسرم عکس میگیرند. آنها میگویند تا به حال چنین کودکی را ندیدهاند. مدام سن و وزن فرزندم را میپرسند و هنوز هیچ راهکار درمانی برای این بیماری جواب نداده است.
(نامه)
تماس تلفنی یکی از معلمان آموزشگاه شهید زارعپور واقع در جنوب شهر داراب، خبرنگار ما را از زندگی اسفناک عقیل، پسر بچه ۸ ساله دارابی مطلع کرد. معلمش میگفت دو سال است که نامنظم به مدرسه میآید و بعد از تعطیلات نوروز ۹۴ دیگر به مدرسه نیامده، خانوادهاش فقیرند و او امکان تحصیل ندارد.
به همراه معلم آموزشگاه به محل زندگی عقیل رفتیم؛ جنوب شهر، جایی در نزدیکی کارخانه پنبه و کمیته امداد امام خمینی (ره) شهر داراب. وارد کوچه که شدیم «عقیل» به استقبالمان آمد، از او خواستم ما را به خانهشان ببرد تا با پدر و مادرش در مورد اهمیت تحصیل صحبت کنیم. او چادری را که پشت یک ساختمان مسکونی برپا شده بود نشانم داد و گفت مادرم آنجاست! باورش سخت بود که آنها در چادر زندگی میکنند اما واقعیت داشت. با دیدن وضعیت زندگی عقیل و خانوادهاش تحصیل و درسش یادم رفت و ناخود آگاه به یاد تصاویر آوارگان جنگی افتادم!
پدر ۷۰ ساله این پسر بچه ۸ ساله، سه سال پیش در اثر یک سانحه رانندگی دچار ضربه مغزی و آسیب جدی پا شد و دیگر قادر به کار کردن و تامین معاش خانواده نیست. عقیل، حاصل سومین ازدواج این مرد با زنی ۳۴ ساله است که او نیز در اثر تصادف قادر به کار و کسب درآمد نبوده و هر دو زمینگیر هستند. عقیل که به پدر و مادرش علاقه زیادی دارد و حاضر نیست حتی یک لحظه از آنها جدا شود، برای تامین هزینههای خانواده در کلاسهای مدرسه حاضر نمیشود. او میگوید مدرسه را دوست دارم اما خانوادهاش هیچ درآمدی ندارند.
چند پتو و مقداری ظرف و ظروف تنها دارایی این خانواده است. آنها بدون آب لوله کشی، سرویس بهداشتی و کولر، زیر چادر و در گرمای سوزان داراب روزگار میگذرانند و قطعا پرسه زدن یک پسر بچه ۸ ساله برای کسب درآمد در خیابانهای شهر و زندگی در آن وضعیت، مخاطرات زیادی دارد.
همسایه این خانواده سه نفری میگفت، عقیل علاقه زیادی به درس و مدرسه دارد و از استعداد زیادی برخوردار است اما چون مجبور است برای تامین هزینه خانوادهاش تلاش کند نمیتواند در کلاس درس حاضر شود.
(عکس: آرش خواجوی/ داراب آنلاین)
یک دانشآموز ۱۸ ساله مالزیایی که فینالیست نمایشگاه علم گوگل است موفق شد حسگر تشخیص سرطان ریه بسازد.
بر اساس گزارش اسپکتروم، «ژنگ شین یونگ»(Zheng Xin Yong)، با ساخت ترکیب حاوی اونکیت و پودر کربن، توانست یک آشکارساز میزان آلکان در گاز خروجی ریه بسازد.
طبق این گزارش، «آلکان»(alkane) که «پارافین»(paraffin) نیز نامیده میشود، در شرایط طبیعی هنگام فرایند اکسیداسیون در ریه تولید میشود؛ میزان آلکان خروجی از ریه افراد مبتلا به سرطان ریه بیشتر از افراد سالم است.
«ژنگ» گفته است که حسگر تشخیص سرطان ریهای که در مراحل اولیه است را فقط با 15 دلار هزینه بسازد؛ این در حالی است که ارزانترین دستگاه با عملکرد مشابه دستکم چند هزار دلار قیمت دارد.
این فینالیست نمایشگاه علم گوگل، با دستگاه خود تاکنون 12 بیمار مبتلا به سرطان ریه را از میان 37 انسان به ظاهر سالم شناسایی کرده است.
وی همچنین به وسیله این دستگاه 13 فرد غیرسیگاری مبتلا به بیماریهای ریه را شناسایی کرد.
این دانشآموز معتقد است که با روش نوین تشخیص سرطان ریه نه تنها سرعت شناسایی افراد مستعد افزایش مییابد، بلکه دیگر نیازی به استفاده از تجهیزات گرانقیمت سیتی اسکن برای تشخیص سرطان ریه نیست.
وبسایت آی تی ایران - آناهیتا جمشید نژاد: مشاهده موفقیت کارآفرینان جوان، روزنه امیدی به سوی آینده است. نسل هزاره اغلب برای حل مشکلات منحصربهفرد خود، شروع به تاسیس شرکتها و استارتآپها میکند. آنها فرصتهایی را مشاهده میکنند که ممکن است همتایان مسنترشان از آن فرار کنند؛ و با این کارآفرینی به افراد جامعه خود منفعت فراوانی میرسانند.
مانند همه کارآفرینان بزرگ، آنها مشکلات بزرگ را به عنوان فرصتهای عظیم میبینند و کارمندان، مشتریان و سرمایهگذاران را متقاعد میکنند که همراهی با آنها زندگی همه را تغییر خواهد داد. از این پس در این ستون به تجربه این کارآفرینان جوان در مسیری که پیمودهاند و فنون و مهارتهایی که بهکار بردهاند، میپردازیم.
در دانشگاه پنسیلوانیا او میخواست تا راهی برای دستکاری بیولوژی و ساخت اجزای زنده بدن انسان بیابد. او خیلی زود با ریکاردو سولورزانو، دیگر دانشجوی بیولوژی از میامی، آشنا شد و این دو شروع بهکار روی چاپگرهای زیستی (bioprinter) سهبعدی کردند. اکنون کابررا و سولورزانو موسسان بیوباتس (BioBots) هستند که تولیدکننده پرینترهای سهبعدی 10 هزار دلاری با قابلیت تولید بافت و استخوان انسانی است. این دو کارآفرین جوان از اجزای چاپ سهبعدی موجود استفاده کردند که اصولا برای تولید پلاستیکها و فلزات استفاده میشدند و در نهایت از آنها برای تولید چاپگر زیستی استفاده کردند.
در شروع کار کابررا و همکارانش، هیچ کدام از تصمیماتشان روشن نبود. یک شتابدهنده استارتآپ در فیلادلفیا وجود داشت که تصمیم گرفت روی این پروژه سرمایهگذاری کند و یک آزمایشگاه، فضای اداری و وکیل در اختیار آنها بگذارد. این زمانی بود که کابررا و همکارانش به این پروژه به عنوان یک کسب و کار فکر کردند.
کابررا و سولورزانو مدل اولیه خود را در یک آپارتمان بیرون محوطه دانشگاه پنسیلوانیا تولید کردند. این مدل اولیه برای پذیرفتن آنها در برنامه شتابدهنده استارتآپها توسط تیم Dreamit Health (تیمی که از استارتآپهای خدمات درمانی حمایت میکند) به اندازه کافی خوب بود. جایی که آنها توانستند 50 هزار دلار در سرمایهگذاری تامین کنند و با تنی چند از مشاوران نیز ملاقات داشته باشند.
هرچند جایزهای که آنها بردند کمتر از انتظارشان بود و کابررا که به تازگی در مقطع دکترا در دانشگاه پنسیلوانیا پذیرفته شده بود، یک تابستان را وقت داشت تا روی این پروژه کار و پول کافی برای آن فراهم کند. برای کابررا مهم آن بود که بداند مشتریانش چه کسانی خواهند بود و چه کسانی برای این دستگاه پول خواهند پرداخت. او دریافت که محققان و دانشگاهیان به این حوزه علاقه زیادی نشان میدهند.
پس با آنها جلساتی را ترتیب داد و در مورد این پرینترها به آنها توضیحاتی داد. او میگوید: «ما روی تولید معدههای کوچک کار کرده بودیم. چند معامله مانند این انجام دادیم اما هیچ ایدهای نداشتیم که چه باید بکنیم. به این نتیجه رسیدیم که میتوانیم در اینجا یک کسبوکار راه بیندازیم. هیچ کدام از ما پیشینه کاری نداشتیم و نیاز به پول نقد بیشتری احساس میکردیم. بنابراین به جستوجوی افرادی رفتیم که حاضر بودند روی پروژه ما سرمایهگذاری کنند و بخشی از این پروژه عظیم باشند.
ما از هر شتابدهنده استارتآپی که تصورش را بکنید، درخواست کمک کردیم.» پس از تصحیح نمونه اولیه در اوایل سال 2015، او 5/ 1 میلیون دلار در سرمایهگذاری مرحله کشت ایده یا (seed funding) وارد کرد. اکنون بیوباتس به حدود 100 مشتری در تعداد زیادی از کشورها فروخته شده است.
گرچه هدف نهایی برای بیوباتس و برای صنعت چاپ زیستی، تولید ارگانهای کامل برای پیوند عضو انسان است، بیشتر کاربرد فعلی آن در حوزه تحقیق و پژوهش است. دانشمندان میتوانند بافتهایی را تولید کنند تا عکسالعمل این بافتها را نسبت به مواد شیمیایی و داروها ببینند.
کابررا این پرینترها را در قیمتهای معقولی به فروش میرساند که تقریبا هر آزمایشگاهی میتواند از عهده آن بربیاید. این محصولات برای طیف بسیار گستردهای از افراد در حوزههای مختلف، در تخصصهای متفاوت و حتی کسانی که تجربه مهندسی در این حوزهها را ندارند ایجاد میشود.
توصیههایی برای کارآفرینان
کابررا میگوید: موسس یک استارتآپ بودن بالا و پایینهای بسیاری دارد. در این مسیر با لحظاتی مواجه میشوید که یک یا دو هفته میگذرد، هیچ کدام از تماسهای شما پاسخ داده نمیشود و نمیتوانید به سطح بعدی دلخواهتان برسید. لحظات ناامیدکنندهای وجود خواهند داشت؛ بنابراین شما باید بتوانید تا آخر دوام بیاورید.
باید خوشبین باشید. باید اهمیت تیم خود را به یاد داشته باشید. همه موسسان استارتآپ نمیتوانند مدیران اجرایی باشند؛ اینکه بدانید کدام یک از افراد در تیمتان برای چه نقشی مناسب هستند از اهمیت بسزایی برخوردار است.