این تحقیقات نشان می دهند اغلب زنهایی که به تعبیر خود رابطه رضایت‌بخشی دارند، جذابیت فیزیکی همسرانشان را همسطح جذابیت فیزیکی خود یا کمی بالاتر ارزیابی می‌کنند. به این پدیده «بالا بردن همسر» یا «توهم مثبت» می‌گویند. مهم تر اینکه زنهایی که خودشان را در مقایسه با همسرانشان جذاب تر می‌یابند، تعهد کمتری از خود نشان داده و در جستجوی یک جایگزین جذاب و پایان دادن به رابطه فعلی شان هستند. به علاوه عمر رابطه زوج هایی که جذابیت ظاهری بسیار متفاوتی دارند نیز کوتاه است، چرا که در طول زمان احساس حسادت در طرف کمتر جذابِ رابطه بیشتر و بیشتر شده و ادامه ارتباط را برای طرفین دشوار می کند.
در توضیح اینکه چرا زنها در مواردی ترجیح می دهند که با مردان کمتر جذاب وارد رابطه شوند، می توان این دلایل را گفت:
– بدون شک همه ما علاوه بر جذابیت های صرفا فیزیکی، دلایل دیگری نیز برای برقراری ارتباط با دیگران داریم؛ مثلا ممکن است زنان با مردانی وارد رابطه شوند که به نظرشان باهوش، ثروتمند و یا شوخ طبع می‌آیند.
– زمانی که رابطه جدیدی را شروع می کنیم بیشتر مایلیم که طرف مقابل را مثبت تر از آنچه در واقعیت است ببینیم و در ماه های اول ارتباط نقاط ضعف او را نادیده می گیریم. ممکن است زنها عدم تناسب در جذابیت های ظاهری را تا مدت‌ها بعد از شروع رابطه نادیده گرفته و بر آن تمرکز نکنند.
– بعضی از افراد «چسبندگی ناایمن» را تجربه می کنند و نیازی همیشگی برای داشتن یار و همسر، در خود احساس می کنند، و در نتیجه این نیاز ناسالم و ممتد، باورهایی غیرمنطقی در خود شکل می دهند. مثلا «بودن در کنار هر کسی بهتر از تنها بودن است.»
این ایده نیز مانند هر ایده دیگر، شامل استثناء است. اگر زوج ها بلافاصله بعد از اولین دیدارها وارد رابطه عاطفی بشوند، این احتمال که ارتباط آنها بر اساس جذابیت فیزیکی همسطح آغاز شده باشد بیشتر است. اما این احتمال در خصوص زوج هایی که پیش از شروع رابطه عاطفی، آشنایی و شناختی طولانی را تجربه کرده اند پایین می آید؛ چرا که عاملِ شناخت، در ارتباطِ این دسته از زوج ها نقشی پررنگ تر از جذابیت فیزیکیِ صرف، برای شروع و ادامه دادن رابطه ایفا می‌کند.