حجت الاسلام والمسلمین پناهیان می گوید: بعضی پدرها می گویند: پسرم رفته سربازی سر به راه شده است. چرا آدم برود سربازی سر به راه می شود؟ چون از بس به او سخت می گیرند، از بس موشک ضدحال می زنند تا بتواند یک ضدحال به دشمن بزند. آن وقت آرام می شود. از پادگان که در می آید دیگر از دیوار راست بالا نمی رود. مؤدبانه می نشیند، می تواند صبر کند، می تواند تحمل بکند، درست است رفقا؟
قبل از اینکه بخواهیم برویم سربازی ادب بشویم، بیاید در خانه خدا سرِ نماز ادب بشویم، خیلی قشنگ تر نیست؟ “والبهائم لایتأدب الّا بالضّرب” ؛ چهارپایان، ادب نمی شوند مگر با چوب. آدم ها با نماز ادب می شوند.
واجبات نماز طوری قرار داده شده که برای انسان معمولاً خسته کننده و تکراری است. همین را بپذیریم. فکر کنیم که چرا خدا، نماز را اینقدر تکراری و به یک قبله و با یک ذکر قرار داده است. بگوییم: خدایا خواستی شیرینی‌های نماز از من گرفته بشود؛ چون یک عمل جدیدی نیست تا در آن لذت باشد؛ پس اگر این را ندارد چه دارد برای من؟ آن را به من بده. آن وقت خواهی دید که این نمازِ تکراری فلسفه ی اولش این است که به آدم ادب یاد بدهد.
(چکیده ای از کتاب منبر و محراب ؛ از صفحه ۴۹ تا ۹۶ )