جام جم سرا: اگر ما هم از آن دسته افرادی هستیم که در زندگی فقط به‌دنبال امنیت مطلق شخصی می‌گردیم، کاملاً اشتباه می‌کنیم؛ چرا که بزرگترین بانک‌ها ورشکست می‌شوند؛ بزرگترین شرکت‌ها با همه تشکیلات‌شان از بین می‌روند؛ هواپیماهای غول‌پیکر سقوط می‌کنند و هر چقدر درستکار باشیم باز هم عده‌ای پشت سرمان حرف می‌زنند. در جهان هیچ مشکل غیر‌قابل‌حلی وجود ندارد، الا مرگ... امنیت را باید در درون خود جست‌وجو کنیم. اگر آرامش می‌خواهید، باید بین حال و آینده خود تعادل برقرار کنید.
بعضی از پدر و مادرها برای فرزندان‌شان از آینده یک مترسک ساخته (سرکوفت آن‌را مانند چماق توی سر بچه‌ها می‌زنند)، مدام آنها را سرزنش کرده و تذکر می‌دهند؛ غافل از اینکه لحظه‌های حال زیبایشان را خراب می‌کنند؛ براستی چرا این دقایق برگشت‌ناپذیر و این نعمت قادر متعال را براحتی تلف می‌کنیم؟
بیشتر مردم می‌دانند که زندگی کردن در زمان حال چقدر دشوار است؛ در واقع بیشترین وقت ما یا به افسوس گذشته می‌گذرد یا در هراس آینده. زیستن در لحظه حال همانند راه رفتن روی طناب است؛ در ابتدای کار، افتادن اجتناب‌ناپذیر است، اما با تکرار و تمرین می‌توان حفظ تعادل را آموخت. برای نگه داشتن ذهن در زمان حال- مانند آموختن هرکاری- باید وقت نامحدودی به خودمان بدهیم و عجله نکنیم؛ همچنین هنگام انجام هرکاری مدام بگوییم: (تمام حواسم اینجاست؛ هر چقدر می‌خواهد طول بکشد؛ عجله، بی‌عجله!). هنگام غذا خوردن نیز مزه لقمه‌ها را حس کنیم؛ وقتی با دوستی به صحبت می‌نشینیم، تمام کلماتش را بشنویم، یا زمانی‌که به ترانه‌ای گوش می‌سپاریم، تک‌تک نت‌ها را احساس کنیم؛ در ضمن هنگام قدم زدن در خیابان، زیباترین آدم‌ها و ماشین‌ها را ببینیم و صدها کار دیگر. با کمی تلاش حتماً زیستن در زمان حال را یاد می‌گیریم. پژوهش‌های مختلف نشان داده‌اند که آسودگی ذهن (آرامش) برای سلامت جسم بسیار مفید و ضروری است.
در عصر اضطراب، آرامش، گمشده‌ای عزیز است. برای کسانی‌که تشویش و نگرانی، حزن و اندوه و بیم و هراس را تجربه کرده‌اند و با آن دست به گریبانند، آرامش، گوهری گرانبها است.
برای آدم‌هایی که در هیاهو، شلوغی و ازدحام شهرهای بزرگ و هزارتوی زندگی مدرن و لابه‌لای انبوه ماشین‌ها و زندگی روزمره، خود را گم کرده یا به رفاه مادی فروخته‌اند و سلامت روح و جسم خود را از دست داده‌اند، آرامش، تنها دارویی است که میتواند دردهای‌شان را تسکین بخشد و آنان را از خوره‌ای که به جان‌شان افتاده و ذره‌ذره روح و جسم‌شان را به نیستی می‌کشاند، رهایی بخشد.
در روانشناسی، آرامش، یکی از شاخص‌های سلامت روانی قلمداد میشود. بر این اساس در برخی آموزش‌ها از آرامش، به عنوان یک فن درمانگری استفاده میشود.
آرامش، عبارت است از حالت اطمینان و سکون نفس؛ به‌‌طوری که افراد مضطرب در برابر رویدادهای مختلف زندگی و حوادث ناگوار و شرایط سخت، متزلزل نشده، بتوانند با آرامش و خونسردی با مشکلات روبه‌رو شوند و راه‌حلی مناسب و منطقی بیابند تا با رفتار انطباقی متناسب، سازگاری لازم را در شرایط مختلف کسب کنند. منشأ همه پریشانی‌ها و حس‌گناه، در گذشته‌ها است. اگر یاد بگیریم چگونه در لحظه اکنون زندگی کنیم و از کاری که در حال انجام دادن آن هستیم بهره و لذت برده و بیشترین استفاده را ببریم هرگز آرامش و شادی‌مان را از دست نخواهیم داد و همیشه خوشحال خواهیم بود.(دکتر افشین طباطبایی - نویسنده و پژوهشگر مسائل اجتماعی/ایران)