مسایل مزبور نشان می دهد که چقدر تشخیص اسکیزوفرنی در کودکان بویژه کودکان بسیار خردسالتر پیچیده است.
کاربرد ملاک های تشخیصی اسکیزوفرنی
زمانی که در کودکان ظن روان پریشی مطرح شود والدین و پزشک می بایست برای مدت زمانی طولانی دیدگاهها و نقطه نظرات رشدی را با همدیگر مبادله نمایند و به صورت مشارکتی با هم کار کنند. شرایط کودکان تغییر می کند لذا ارزیابی های مکرر و دوره ای می بایست انجام شود.
در کاربرد ملاک های تشخیصی بزرگسالان برای کودکان و نوجوانان، مشکلات چندی ایجاد می شوند از قبیل:
رفتار و تکلم آشفته در بین کودکان غیر روان پریش، متداول است و می تواند به تشخیص اشتباه این اختلال در افراد سالم بینجامد.
نوجوانانی که اسکیزوفرنیک هستند ممکن است تاریخچه ای از سوء مصرف مواد داشته باشند و به همین خاطر تشخیص بیماری اسکیزوفرنی در آنها نادیده گرفته شود.
مفهوم روان پریشی در کودکان بسیار پیچیده است. ادراک های کودکان در مورد واقعیت به موازات و طی روند رشد طبیعی تغییر می کند و اغلب کودکانی که روان پریش نیستند در بازه ی زمانی خاصی به موجودات خیالی باور دارند.
وجود همزمان اسکیزوفرنی و اوتیسم در یک کودک، تشخیص اسکیزوفرنی را دشوار می سازد. به همین علت تشخیص های مثبت- کاذب (تشخیص گذاری نادرست بیماری) و تشخیص های منفی- کاذب (نادیده گرفتن و عدم تشخیص بیماری به طور نادرست) وجود دارد.
وجود عقب ماندگی ذهنی یا اختلالات رشدی دیگر، ارزیابی تفکر روان پریش را در کودکان دشوار می سازد.
اگر کودکی صحبت نکند، ارزیابی روان پریشی یا هر نوع اختلال تفکر بسیار دشوار خواهد بود.
