جام جم سرا به نقل از مهر: مطالعات محققان امریکایی بر کودکان نوپا نشان می‌دهد که ارتباط بین والدین و کودکان در سال‌های اولیه تولد کودک نقش مثال زدنی در حرف زدن هر چه سریع‌تر کودک دارد. اما مطالعات اولیه نتیجه تازه‌ای برای محققان در برنداشت زیرا محققان می‌دانستند که شنیدن صدای مادر به نسبت صدای پدر تاثیر بیشتری بر کودکان دارد.
مادران به طور معمول و در هر ساعت حدود ۱۲۶۳ کلمه با نوزادان تازه متولد شده خود صحبت می‌کنند در حالی که پدران در هر ساعت در حدود ۴۶۲ کلمه با نوزادان تازه متولد شده صحبت می‌کنند. نتایج این تحقیقات نشان داد که کودکان به صدای مادر خود بیشتر عادت دارند تا صدای پدر و ارتباط کلامی مادر با کودک تاثیر بیشتری به نسبت ارتباط کلامی کودک با پدر دارد.
اما چرا کودکان دختر به نسبت کودکان پسر سریع‌تر به حرف می‌افتند؟ محققان برای پاسخ به این سوال مطالعات خود را آغاز کردند. در این مطالعه در حدود ۳۳ کودک دختر و پسر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج تحقیقات نشان داد: «مادران با کودکان دختر خود بیشتر از کودکان پسر سخن می‌گویند؛ در نتیجه، دختران زود‌تر از پسران سخن گفتن را آغاز می‌کنند. با وجود اینکه پدران به نسبت مادران کمتر با کودک خود صحبت می‌کنند اما این سخن گفتن بازهم در کودکان دختر به نسبت کودکان پسر بیشتر است.»
انسان‌ها را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: آنهایی که از اینکه افرادی وجود دارند که به سرعت غذا می‌خورند وحشت‌زده می‌شوند، و انهایی که از دیدن افرادی که به آرامی غذایشان را تمام می‌کنند، تا حد مرگ خسته می‌شوند.
به گزارش تلگراف، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد احتمال اینکه مردان در دسته دوم قرار بگیرند خیلی بیشتر است، اما پژوهشی تازه از پژوهشگران کره جنوبی به این ایده بار علمی می‌دهد و علاوه بر آن نشان می‌دهد که چه چیزی سبب میشود که مردان سریع‌تر از زنان به ته بشقاب برسند.
سوجین پارک و ویون- سون شین الکترودهایی را به آرواره ۴۸ دانشجوی زن و مرد دانشگاه سمیونگ کره جنوبی وصل کردند و سپس به هر کدام از آنها ۱۵۰ گرم برنج پخته دادند تا بخورند.
این الکترود‌ها به پژوهشگران امکان می‌داد که فعالیت ماهیچه، میزان بازشدگی دهان، مقدار غذایی که در هر دقیقه می‌جویدند، قدرت جویدن و تعداد جویدن برای هر لقمه، زمان مجموع جویدن هر لقمه و تعداد کلی لقمه‌ها در طول وعده غذایی را ثبت کنند.
پژوهشگران دریافتند به رغم تفاوت‌هایی که در هر یک از مقادیر اندازه گیری شده در اعضای هر گروه جنسیتی وجود دارد، اندازه لقمه و قدرت جویدن به طور قابل توجهی در مردان بیشتر از زنان است.
آنچه واقعا دو گروه را از هم جدا می‌کند این است که زنان لقمه‌ها را بیشتر می‌جوند، در نتیجه به رغم اینکه شیوه جویدن غذا در آنها نسبت به مردان یکی بود، زمان صرف غذا‌هایشان به طور قابل توجهی بیشتر طول می‌کشید. اما پارک و شین می‌گویند که قبل از هر نتیجه‌گیری به پژوهش بیشتری درباره تفاوت عادت‌های غذایی زنان و مردان نیاز است.
قبلا پژوهشی دیگر در ژاپن انجام شده بود که نشان داد هیچ تفاوتی در چگونگی جویدن آدامس بین زنان و مردان وجود ندارد. (نسیبه خانلرزاده/خبرآنلاین)