طبق نظرسنجی‌ها اکثر مردان فکر میکنند اگر در حال طاس شدن هستند بهتر است به جای بیهوده مبارزه کردن موهای سر خود را بتراشند. پس چرا این کار انقدر دشوار است؟
آیا جرأت تراشیدن موهای سر خود را دارید؟
هفته گذشته مجله Men’s Health این دوراهی سخت را به نظر سنجی گذاشت: موهای سر شما شروع به ریزش می‌کند. آیا به موهایی که برایتان باقی مانده می‌چسبید، یا کار را یکسره می‌کنید و موهای سرتان را می‌تراشید؟
نتایج نظر سنجی اختلاف زیادی را نشان می‌داد. ۶۸٪ گفته بودند: «موها را بتراشید، بگذارید مردم فکر کنند این انتخاب شما بوده است.» ۱۶٪ گفته‌اند دست نگه دارید، و استدلال کردند که: «کمی مو، بهتر از هیچی است.» ۱۶٪ باقی مانده هم مطمئن نبودند، و ترجیح می‌دادند دعا کنند تا آن روز فرا نرسد!
نمی‌دانم چند نفر از شرکت کنندگان در نظرسنجی، طاس، یا در حال طاس شدن بودند. مطمئن نیستم در بین آنها کسی تا به حال موهای سر خود را تراشیده باشد، یا هنوز در حال کشمکش با خود باشد که این تصمیم درست است یا خیر. فقط می‌دانم که جواب دادن به این سوال پس از تصمیم گرفتن ساده‌تر میشود.
من موهای سر خود را می‌تراشم. اما اگر چند سال پیش در این نظرسنجی شرکت می‌کردم، بین «موها را بتراش» و «کمی مو بهتر از هیچی است» دو دل بودم و دائما نظر خود را عوض می‌کردم.
من آن بعدازظهر بارانی را خوب به خاطر دارم که با ناراحتی به تصویر خودم توی شیشه‌ی ویترین خیره شده بودم و فهمیدم که باید از تمام موهایم بگذرم. من به یک ماشین اصلاح موی سر احتیاج داشتم تا تمام موهای سر خود را کاملا بتراشم.
من نمیخواستم این کار را بکنم، واقعا نمیخواستم. من سال‌ها در برابر آن مقاومت کردم. من حتی در برابر فکر کردن به این موضوع نیز مقاومت می‌کردم. اما حتی توهم و خیال پردازی هم دیگر فایده‌ای نداشت. کمی‌رطوبت باران روی پوست سر، به قدر کافی نشان داد که دیگر باید بی خیال شوم.
سرانجام در اوایل سی سالگی بودم که با اکراه حقیقت از دست دادن موهایم را قبول کردم.
اگر در آلبوم سال ۱۹۹۱ دبیرستان Edgewood جستجو کنید، احتمالا به عکسی از یک مرد جوان با موهایی حیرت انگیز و سیاه برمیخورید، که موهایش فوق العاده بلند و به هر سو رها هستند. این مدل مو در دبیرستان خیلی چشمگیر نبود، اما در دوران دانشگاه به منبع اعتماد به نفس من تبدیل شد و دختران به آن توجه می‌کردند.
سال‌ها موهایم را بلند کردم، اجازه دادم رشد کنند و سپس بر آنها حکمرانی کردم. گاهی بسیار آشفته و باقی اوقات نسبتا مرتب بودند. حتی هنگامی که به قدر کافی بزرگ شده بودم تا کت و شلوار بپوشم و به مصاحبه‌های شغلی بروم، مدل موهایم هنوز نشانی از حالت ژولیده همیشگی را داشت. آن مدل مو خصوصیت جدانشدنی وجود من شده بود.
احتمالا در اواخر دهه ۲۰ زندگی بودم که کمی‌ترس وجودم را گرفت. در حال پرو کردن یک شلوار جین در فروشگاه بودم و ناگهان در یک نظر در آینه سه طرفه پشت سرم را دیدم که برق می‌زند، فکر کردم شاید به خاطر لامپ مهتابی بوده است. احساس کردم پیاز موهایم در قسمت پشت سر نرم‌تر و نازک‌تر شدند. مطمئنا ریزش موی زیادی در حمام یا روی بالش نیز داشتم. آیا از شامپوی نامناسبی استفاده می‌کردم یا بد می‌خوابیدم؟
دلایل زیادی وجود داشت که من برای مدت زیادی حقیقت وجود هورمون طاسی آلوپسی آندروژنیک را قبول نمی‌کردم. یک دلیل آن این بود که تمام مردان فامیل بدون استثناء تا دهه ۶۰ زندگی‌شان موهایی ضخیم و پرپشت داشتند.
یک دلیل دیگر این بود که فقط موهای عقب سر من شروع به ریزش کرده بودند. هنگامی‌که روبه روی آینه می‌ایستادم در قسمت جلوی سرم همانند ۲۲ سالگی‌ام مو داشتم و به نظر خودم ظاهری کاملا خوب و غیر مسخره داشتم.
سومین و مهم ترین دلیل آن بود که واقعا نمیخواستم این امر حقیقت داشته باشد، که ناگهان تمام منبع اعتماد به نفسم را از دست بدهم و به عنوان یک مرد کچل شناخته شوم.
من نمی‌توانستم آن موضوع را قبول کنم و نکردم. همانطور که فکر می‌کردم شبیه به کسانی که تظاهر به طاس شدن میکنند نیستم، به زندگی ادامه دادم.
آلبرت منز در مقاله آکادمیک خود به نام «موی سر تراشیده شده و درک از تسلط مرد» مطلبی را عنوان کرده است که بسیاری از ما آن را می‌دانیم و نیازی نیست به ما گفته شود: مردان طاس نه تنها بین ۵ تا ۱۰ سال بیشتر از هم سالانشان به نظر می‌رسند بلکه کمتر جذاب و مطبوع به نظر می‌رسند و خود باوری کمتری نیز دارند که ارتباط مستقیم با کمبود اعتماد به نفس، استرس بیشتر و افسردگی دارد.
برای کسانی همچون من با ریشه‌های نازک مو، ناراحت کننده به نظر می‌رسد، اینطور نیست؟ در حقیقت در آخرین عکس من یک مفهوم وجود دارد. توجه داشته باشید که من «مردان در حال طاس شدن» را توصیف می‌کردم، حال آن که در کمال تعجب قضیه برای «مردان طاس» کاملا فرق می‌کند.
طبق اطلاعات به دست آمده، مردانی که موهای سر خود را می‌تراشند نسبت به مردانی که سری پر از مو دارند، با اعتماد به نفس‌تر و قدرتمندتر شناخته می‌شوند!
من تصور می‌کنم آنها حتی بیشتر از مردان با موهای کم پشت، این خصوصیات را دارند. تراشیدن موهای سر دلیلی بر ایجاد اعتماد به نفس در مردان نیست، بلکه بالعکس! در مقایسه‌ی دو مرد که در سطح برابری از ریزش مو قرار دارند، آن کس که موهای سر خود را می‌تراشد نسبت به دیگری اعتماد به نفس بیشتری دارد.
اگرچه این موضوع درابتدا متضاد با منطقم نبود، اما پذیرفتن آن برای من آسان بود. ما در جامعه، طاس بودن را به اندازه‌ی تلاش برای پنهان کردن طاسی مسخره نمی‌کنیم. با توجه به تفاوت جاناتان بنکس در فیلم (بهتر است با سال تماس بگیری) و دونالد ترامپ در فیلم (شاگرد)، سر کدام یک ظاهر بهتری دارد؟
امروز صبح قبل از دوش گرفتن تمام موهای سر، و ته‌ریش خود را با ماشین اصلاح تراشیدم.
پسر ۱۰ ماهه‌ام به پوست سر من دست می‌کشد و احساس زبری زیر انگشتانش را دوست دارد. همسرم پاکیزگی آن را دوست دارد و پس از این کار از من بسیار تعریف و تمجید کرد. او در اواخر دوران خیالاتی بودنم با من آشنا شد و حالا این فرصت را دارد که بگوید چقدر بهتر به نظر می‌رسم.
من فکر می‌کنم برای مردانی که نگران ریزش موی سر خود هستند، این موضوع ضرری نداشته باشد که حداقل ظاهر بدون مو را امتحان کنند. ممکن است مانند من این ظاهر را دوست داشته باشند، بنابراین نگرانی‌شان از بین می‌رود. احتمال هم دارد که خوششان نیاید که در آن صورت می‌توانند بگذارند موهایشان دوباره رشد کنند. البته ممکن است!
بهرحال من در حال عادت کردن به ظاهر جدید خود هستم. حالا عاشق تصویری هستم که در آینه می‌بینم. در حقیقت اگر هفته‌ی دیگر، یک درمان معجزه آسا برای ریزش مو در یک آزمایشگاه پیدا شود، من حتی مطمئن نیستم که دیگر آن درمان را بخواهم.
اگر شما هنوز آمادگی تراشیدن موهای سر خود را ندارید، همچنان انتخاب‌های زیادی پیش رو دارید و میتوانید با مدل‌های مناسب موهای کم پشت، بیشتر آشنا شوید.
