جام جم سرا: این روزها افرادی برای محیط‌بانان تصمیم می‌گیرند که تاکنون حتی قدم به مناطق تحت پوشش سازمان حفاظت محیط زیست نگذاشته و از رفتارهای شکارچیان غیرمجاز چیزی نمی‌دانند؛ آنها درکی از بی‌تردید بودن شکارچیان برای شلیک به محیط‌بانان ندارند؛ این واقعیت را هادی جلالی، محیط‌بان پناهگاه حیات‌وحش شادگان بخوبی می‌داند، گواهش نیز 86 ساچمه‌ای است که مدتی پیش در بدنش جا خوش کرد.
این روزها اشخاصی خوب و بد محیط‌بانان را می‌سنجند که تا حد مرگ رفتن به دلیل تشنگی در دل کویر یا یخ زدن در برف و سرما را جاذبه فیلم‌های سینمایی می‌دانند، اما کم نیستند محیط‌بانانی که این شرایط را تجربه کرده‌اند؛ همکاران عبدالباسط ارساری و حمید ایری بخوبی به یاد دارند که این دو محیط‌بان هنگام گشتزنی در روستای «چمن ساور» در ارتفاعات جهان نمای کردکوی بعد از افتادن در آب‌بند این روستا چطور بر اثر یخ‌زدگی جان خود را از دست دادند.
این روزها اشخاصی برای محیط‌بانان قانون می‌نویسند که کمتر می‌دانند قوانین حمایتی و توجه به آموزش برای محیط‌بان چقدر واجب است، این نکته را فقط خانواده محیط‌بانان می‌دانند.
افزون بر این لزوم توجه به تجهیزات محیط‌بانان را نیز فقط افرادی می‌دانند که به ملاقات محیط‌بان حاجی‌آباد هرمزگان که اکنون دو پایش را از دست داده است رفته و شنیده‌اند که او چگونه هنگام انتقال آب به یکی از آبشخورهای این منطقه دچار برق گرفتگی شد و پاهایش را از دست داد.
نوشتن از درد و رنج‌های محیط‌بانان کشور کار آسانی است، زیرا این افراد آن‌قدر حادثه دیده‌اند که می‌توان کتاب‌های زیادی در این باره نوشت، نکته اینجاست که دفاع از محیط‌بانان تاکنون از مقام حرف و وعده بالاتر نرفته است، روز گذشته نیز رییس سازمان حفاظت محیط زیست با بیان بهبود معیشت حافظان طبیعت وعده داد خبرهای خوشی برای محیط‌بانان دارد. باید دید امروز چه گرهی از کار این افراد باز میشود، زیرا محیط‌بانان بیشتر از غم نان، غم حمایت دارند.
مهدی آیینی - گروه جامعه