به گزارش ستاره ها؛ منابع لازم برای تامین مصالح خانههای یخی در مریخ از آب منجمد موجود در دریاچههای زیرسطحی تازه کشف شده در این سیاره بدست خواهد آمد.
مهمترین ویژگی ایگلوهای یخی، شکل هندسی برجسته برای تشکیل سپر حفاظتی بدون نیاز به انتقال مصالح از زمین است.
طرح خانههای یخی مریخ علاوه بر قابلیت اسکان موقت، قادر به تشکیل سپر دفاعی در برابر تشعشعات مرگبار مریخی است.
دانشمندان معتقدند بهترین منبع موجود برای ساخت پناهگاههای یخی با قابلیت مقاومت در برابر پرتوهای خطرناک مریخی منابع عظیم یخ زیر سطحی مریخ است، چرا که حمل مواد مناسب برای ساخت پناهگاه از زمین غیرممکن است.
هریک از ایگلوهای یخی با ظرفیت چهار نفر و دارای فضاهای مجزا مثل محل کار، محل خواب و محل پرورش گیاه هستند.
فشار هوای داخل هر ایگلو معادل 6600 گرم بر 6 سانتیمتر مربع در دمای 22 درجه سانتگیراد تنظیم شده است.
طراحی پناهگاه در مریخ با ضرورت وجود فشار در داخل همیشه با محدودیت همراه است، چرا که شکل گنبدی بهترین طرح برای کنترل فشار در داخل پناهگاه است.
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
کاوشگر کنجکاوی برای اولینبار موفق به کشف بورون روی سطح مریخ شدهاست، و این به آن معنی است که مریخ برای مدتی طولانی از سفرههای آب زیرزمینی قابل پشتیبانی از حیات برخوردار بودهاست.
براساس گزارش اسپیس، بورون ردپای شیمیایی آب تبخیر شدهاست، و درحالی که بشر هنوز نمیداند که آیا مریخ زمانی قابل سکونت بوده یا خیر، کشف این ردپا مدرکی جدید را در اختیار دانشمندان قرار داده که نشان میدهد مریخ زمانی مقدار زیادی آب داشته و میتوانسته قابل سکونت باشد.
به گفته پاتریک گاسدا از لابراتوار ملی لسآلموس در نیومکزیکو، تاکنون در هیچ ماموریت دیگری بورون در مریخ کشف نشدهبود. مکان کشف این ماده نشان میدهد آب زیرزمینی که بورون درون آن محلول بوده، آبی گرم و مناسب برای پشتیبانی از حیات میکروبی بودهاست.
کنجکاوی بورون را در مسیر صعود به کوه شارپ و در دامنه این کوه در درون حفره گیل کشف کردهاست. کنجکاوی با استفاده از تجهیزات لیزری مخصوصش این ماده را کشف کردهاست. بورون در زمین با مناطقی در اربتاط است که زمانی مملو از آب بودهاست، اما اکنون تبخیر و ناپدید شدهاست،مانند دره مرگ در کالیفرنیا.
شاید این وضعیت در مریخ مشابه نباشد، اما محققان معتقدند ممکن است بورون زمانی درون دریاچهای بزرگ در حفره گیل حل شدهباشد و با خشک شدن دریاچه بورون به درون خاک بستر دریاچه رسوب کردهاست. برای شناسایی چگونگی راه پیدا کردن بورون به این منطقه به آزمایشهای بیشتری نیاز خواهدبود، اما محققان دو نظریه برای توضیح این رویداد مطرح کردهاند: رسوب بورون به واسطه خشک شدن دریاچهای که در گودال گیل وجود داشته و یا تغییر در ساختار شیمیایی رسوبات و آبهای زیرزمینی که میتواند باعث تغییر چگونگی انتقال بورون در اطراف رسوبات محلی شود.
کنجکاوی در مسیر بالا رفتن از کوه شارپ، هر 25 متر یکبار حفاری انجام میدهد و شواهدی را از تغییر ترکیبات سنگها به دست آوردهاست که نشان از تغییر در دریاچههای باستانی و محیط مرطوب زیرزمینی در مریخ گذشته را دارد.
مسافران آیندهی مریخ به احتمال زیاد در طی سفر، در معرض آسیبهای بلندمدت ذهنی و زوال عقل مزمن قرار خواهند داشت.
وقتی که صحبت از برنامهریزی برای سفر انسان به ماه میشود، ذهن همه به این موضوع معطوف میشود که چگونه میتوانیم انسانها را به جایی حدود ۲۲۵ میلیون کیلومتر دورتر در منظومهی شمسی بفرستیم؛ اما از یک موضوع بسیار جدی غافل میشویم؛ آیا میخواهیم با فرستادن فضانوردان به مریخ مغز آنها را سرخ کنیم!؟
مطالعهای که روی موشها انجام شده است، نشان میدهد میزان پرتوهای کیهانی (GCR) که انتظار میرود طی سفر فضانوردان به مریخ با آنها برخورد کنند، میتواند صدمات ذهنی شدیدی در پی داشته باشد که تا مدتها بعد از اتمام مأموریت گریبانگیر فضانوردان خواهد بود. از جملهی این صدمات میتوان به از دست دادن حافظه، پریشانی و زوال تدریجی عقل اشاره کرد.
سال پیش مطالعهای مشابه انجام شده بود که نشان میداد صدمات ناشی از پرتوهای کیهانی میتوانند عملکرد مغز را در کوتاهمدت تحت تأثیر قرار دهند. لازم به یادآوری است که پرتوهای کیهانی ذراتی با انرژی تابشی بسیار بالا هستند که با سرعتی نزدیک به سرعت نور در فضا حرکت میکنند.
اکنون محققان اعلام کردهاند به شواهدی دست یافتهاند که نشان میدهند حتی شش ماه پس از بازگشت فضانوردان از سفر فضایی طولانیمدت، این امکان کاملا وجود دارد که آنها از التهاب شدید مغزی و تخریب نورونها رنج ببرند. یکی از اعضای تیم تحقیقاتی، چارلز لیمولی که پروفسور تومورشناسی تشعشع در دانشگاه کالیفرنیا است، میگوید:
این خبر خوبی برای فضانوردانی که مأموریتهای دو تا سه ساله در مریخ خواهند داشت، محسوب نمیشود. قرار گرفتن در معرض این ذرات منجر به بروز طیف گستردهای از عوارض جانبی در سیستم مرکزی عصبی میشود که ممکن است در طول مأموریت و یا مدتها پس از اتمام سفر فضایی در آنها بروز کند. کاهش تواناییهای بدنی، فراموشی، پریشانی، افسردگی و از دست رفتن قدرت تصمیمگیری از جملهی این عوارض هستند. بسیاری از این صدمات واردشده به قوای ذهنی ممکن است تا آخر عمر باقی بمانند یا حتی پیشرفت کنند.
زمانی که به پرتوهای کیهانی فکر میکنید، درمییابید آنها مشکل بزرگی برای انجام مأموریتهای فضایی طولانیمدت هستند. این ذرات پرانرژی میتوانند از لایههای سفینهی فضایی عبور کنند؛ حال خودتان تصور کنید همان پرتوها چه اثری میتوانند روی مغز انسان داشته باشند، آنهم در شرایطی که برخورد این پرتوها به مغز بهطور مستمر و برای ماهها ادامه خواهد یافت. باید اشاره کنیم فضانوردان ایستگاه فضایی بینالمللی از این پرتوها و صدمات آنها مصون هستند؛ چون توسط مگنتوسفر زمین محافظت میشوند.
لیمولی و تیم او در آزمایشگاه تشعشات فضایی ناسا در نیویورک به بررسی تأثیرات تشعشعات کیهانی با دُز پایین بر موشها پرداختند. محققان ۱۲ تا ۲۴ هفته پس از اتمام پرتوافکنی به موشها، چند آزمایش رفتاری روی آنها انجام دادند.
محققان دریافتند موشها بهتدریج عملکرد ضعیفتری در آزمایشهای مربوط به یادگیری و حافظه از خود نشان میدهند. حتی در بعضی موارد مشاهده کردند غریزهی ترس آنها نیز کاهش پیدا کرده است، به این ترتیب که مغز آنها خاطرات و ارتباطات منفی و استرسزا را سرکوب میکند. محققان میگویند همین تغییرات در غرایز موشها، منجر به افزایش سطح استرس آنها میشود. تیم تحقیقاتی در گزارش خود چنین آوردهاند:
این دادههای جدید، اثرات منفی مرتبط با زوال ترس و پریشانی را آشکار میکند، جایی که قرار گرفتن در معرض ذرات پرانرژی تشعشعی، باعث کاهش توانایی مغز در جدا کردن اتفاقات مخرب و پیامدهای آن میشود. عدم توانایی تعدیل کردن عکسالعمل به محرکهای نامطلوب مشخص، میتواند منجر به افزایش سطح استرس و پریشانی یا برعکس، باعث بروز عکسالعملهای زیانآور در موقعیتهای غیرمنتظره و اضطراری شود.
همانند یافتههای تحقیق سال پیش، محققان دریافتند عکسالعمل موشها کند شده است، موشها فراموشکار شدهاند و حتی در بعضی موارد به نظر میرسد گیج شدهاند، یعنی تمام نشانههای پیشرفت جنون مزمن را از خود نشان میدهند.
همچنین اسکنهای مغزی انجامشده از مغز موشها، شش ماه بعد از پرتوافکنی به آنها، یافتههای تحقیق را تائید میکنند. این اسکنها نشان میدهند موشها التهاب مغزی دارند و از آسیبهای شدید نورونی رنج میبرند.
محققان توضیح میدهند که شبکهی عصبی در مغز موشها طی فرآیند کاهش ساختارهای عصبی به نام دندریت و اسپاین موجود در نورونها تضعیف و در نتیجه انتقال پیام بین سلولهای مغزی با اختلال مواجه میشود. محققان تضعیف ساختارهای فیزیکی مغز را با تضعیف قابلیتهای ذهنی موشها مرتبط میدانند.
اما یک موضوع نگرانکنندهی دیگر این است که محققان باور دارند علائم آسیبهای مغزی ممکن است تا بعد از ۶ ماه از شروع مأموریت فضانوردان آشکار نشود، این امر میتواند مأموریتهای اسکان در مریخ را با شکست کامل روبرو کند.
البته دوباره باید تکرار کنیم که این یافتهها از آزمایشهای انجامگرفته روی موشها استخراج شدهاند و هیچ تضمینی وجود ندارد که این موضوع در مورد انسانها نیز صدق کند؛ اما اگر چنین اتفاقی برای داوطلبان شجاع سفر به مریخ رخ دهد، نباید زیاد تعجب کنیم. فضانورد تیم پیک، بعد از بازگشت از مأموریت ششماهه در ایستگاه فضایی بینالمللی در این مورد گفته است:
اگر بخواهم روراست باشم؛ باید بگویم احساس وحشتناکی آن بالا داشتم. مثل این است که بدترین نوع کسالت ممکن را تجربه کنید.
از سویی باید مجددا اشاره کنیم که تیم پیک توسط مگنتوسفر زمین از پرتوهای کیهانی محافظت میشد. اگر دانشمندان ما راهی برای فرستادن انسان به فضا پیدا کنند، بسیار شگفتانگیز خواهد بود؛ اما موضوع شگفتانگیزتر این است که آنها راهی برای در امان نگهداشتن مسافران سیارهی سرخ از پرتوهای کیهانی پیدا کنند.
دستاوردهای این پژوهش در ژورنال Scientific Reports منتشر شده است.
دانش > نجوم - ایسنا نوشت: ناسا در همکاری تازه خود با سازمان فضایی امارات متحده عربی قصد دارد قابلیتهای ارتباطی فضاپیمای مریخنورد "امید" این کشور را که در سال 2021 به سیاره سرخ خواهد رسید، تامین کند.
دکتر گیل آلن، دانشمند ارشد ناسا در مصاحبهای با نشریه گلفنیوز اظهار کرد که این کار، بخشی از یک توافقنامه حمایتی برای همکاری بین دو سازمان فضایی است.
آلن افزود: ما قصد داریم قابلیتهای ارتباطی بهتری در مریخ داشته باشیم و همکاری با کاوشگر امارات بطور قطع برای ما سودمند است.
این تواقفنامه حمایتی بدان معنی است که ناسا قصد دارد در ماموریتهای کاوش فضایی آینده نیز به همکاری خود با این کشور ادامه دهد.
فضاپیمای امید در سفر 9 ماهه خود بیش از 60 میلیون کیلومتر را طی خواهد کرد که با پنجاهمین سالگرد تاسیس امارات متحده عربی مصادف خواهد شد.
این ماموریت تحت نظارت سازمان فضایی امارات اجرا خواهد شد و توسط مرکز فضایی محمد بن راشد با همکاری شرکای بینالمللی ساخته شده است.
۵۴۵۴
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
مخزن بزرگی از یخ به بزرگی ایالت نیومکزیکو در سیاره مریخ میتواند آب مورد نیاز ساکنان آینده این سیاره را تامین کند.
براساس گزارش دیسکاوری، پس از زمین، مریخ قابلسکونتترین سیاره در سامانه خورشیدی است، اما این به آن معنی نیست که انسان میتواند به راحتی به این سیاره رفته و در آن زندگی کند.
اگرچه سطح مریخ خشکتر از خشکترین بیابانهای زمین است، ناسا اکنون مخزن زیرزمینی عظیمی از آب منجمد در این سیاره یافتهاست که روزی میتواند ناجی مهاجران مریخی شود.
کلیدیترین عامل بقا برای ساکنان آینده مریخ، استفاده از منابعی است که درحال حاضر روی این سیاره وجود دارند، از این رو فرود آمدن در نزدیکی منبع آبی شناخته شده در مریخ میتواند از اهمیت بالایی برخوردار باشد. آب تنها برای زنده نگه داشتن فضانوردان به کار نمیرود، از آن برای تولید سوخت و پشتیبانی از کشاورزی در مریخ نیز استفاده خواهد شد.
به بیانی دیگر درصورتی که انسان نتواند منبع آبی روی مریخ بیابد و یا نتواند راهی برای دسترسی به این منبع ایجاد کند، باید رویای سفر به مریخ را به فراموشی بسپارد،اما اکنون کشف این منبع زیرزمینی بزرگ یخ توسط ماهواره ناسا میتواند مسیر رویای سکونت در مریخ را متحول سازد.
به گفته جک هولت محقق دانشگاه تگزاس این منبع جدید نسبت به دیگر منابع آب در مریخ قابل دسترستر است، زیرا در عمق کمی قرار گرفته و در منطقهای نسبتا مسطح و صاف واقع شدهاست که امکان فرود فضاپیما در آن بیشتر خواهد بود.
این مخزن در زیر فلات مشهور اتوپیای مریخ قرار دارد، جایی که فرودگر وایکینگ 2 ناسا در سال 1976 در آن فرود آمد. با استفاده از دادههای رادار SHARAD مدارگرد اکتشافی مریخ محققان توانستند تکههای بزرگ یخی به ضخامت 80 تا 170 متر را کشف کنند که محوطهای به وسعت ایالت نیومکزیکو را پوشش دادهاست. این مخزن 50 تا 85 درصد آب منجمد است که با خاک و سنگ ترکیب شدهاست.
اتوپیا در نیمه راه قطب شمال و استوای مریخ واقع شدهاست، منطقهای که در آن آب امکان حضور در سطح سیاره را ندارد. احتمال داده میشود دلیل تراکم یخ در این منطقه به این دلیل باشد که سیاره در دورانی نسبت به امروزش شیب محوری بیشتر داشتهاست. مریخ طی دورههای 120 هزار ساله به شدت دچار تغییر شیب میشود، شیب محوری این سیاره هماکنون 25 درجه است اما ممکن است این درجه به 60 نیز برسد. این تفاوت درجه شدید منجر به ایجاد تغییرات اقلیمی شدیدتری شده و روند تشکیل یخ را از قطب شمال به مناطق پایینتری هدایت کردهاست.
مخزن زیرزمینی اتوپیا در زیر لایهای 10 متری از سنگ و خاک واقع شدهاست و این به آن معنی است که اولین ساکنان زمین میتوانند به راحتی آغاز به حفاری کرده و به منبع آب دسترسی پیدا کنند.
با یافتههای اخیر دانشمندان در خصوص فضاپیمای Beagle 2، احتمالا یکی از معماهای تاریخی کاوش در مریخ حل شده است.
به منظور پردهبرداری از سرنوشت فضاپیمای Beagle 2، دانشمندان در دانشگاههای لیسستر و دو مونفورت از شیوهی عکسبرداری جدیدی استفاده کردهاند که مبتنی بر تکنولوژی مدلسازی سهبعدی است. بر اساس یافتههای این گروه، کاوشگر بدون سرنشین مورد نظر نهتنها سقوط نکرده؛ بلکه بعد از فرود موفق، شروع به فعالیت کرده است، اما آنتن رادیویی آن بهدرستی باز نشده است.
فضاپیمای Beagle 2، ساختهی دانشگاههای اُپن و لیسستر است و اولین مأموریت بین سیارهای بریتانیا به شمار میرود. این فضاپیما با بودجهای محدود ساخته شد و در تاریخ سوم ژوئن سال ۲۰۰۳، به همراه مدارگرد پیشرفتهی مریخ ESA سفر خود را آغاز کرد. بیگل ۲ شش روز قبل از رسیدن به سیارهی سرخ، از مدارگرد جدا شد و در تاریخ ۲۵ دسامبر، با یک زنجیرهی اتوماتیک کاهش سرعت و فرود به حرکت خود ادامه داد. اما پس از آنکه نتوانست با سفینهی مادر ارتباط رادیویی برقرار کند، از دید خارج شد.
سرنوشت فضاپیمای Beagle-2 به شکل یک معما درآمده بود تا اینکه در سال ۲۰۰۴، مدارگرد شناسایی مریخ ناسا تصاویری با وضوح بالا ارسال کرد که این فضاپیما را در سطح مریخ نشان میداد. پس از تحلیل تصاویر، مشخص شد که از چهار پنل خورشیدی این فضاپیما، تنها دو پنل باز شده است و محتملترین سناریو این است که فضاپیما، با شدتی بیش از حد پیشبینی شده به سطح مریخ برخورد کرده است و همین امر باعث شد فضاپیما در چتر نجات یا کیسههای هوای خود گیر کند و بهطور کامل باز نشود (البته اگر فضاپیما پس از این برخورد به حدی سالم مانده باشد که بتواند باز شود).
پروفسور مارک سیمز مدیر سابق مأموریت بیگل ۲ و استاد اخترزیستشناسی و تجهیزات فضانوردی دانشگاه لیسستر است. بر اساس گفتههای او، توضیحات ارائهشدهی قبلی دربارهی سرنوشت Beagle 2 نیاز به اصلاحات اساسی دارند. گروه پروفسور سیمز با استفاده از روش تصویربرداری جدیدی به نام «تحلیل بازتابی»، نگاهی جدید به Beagle 2 دارد و نتیجهگیری کرده است که در حقیقت، این فضاپیما با موفقیت و بدون آسیب بر روی مریخ فرود آمده است، سه یا حتی هر چهار پنل خورشیدی خود را باز و بهاحتمال فراوان شروع به کاوش این سیاره کرده است.
روش تحلیل بازتابی توسط پروفسور سیمز ارائه شده است و اساسا راهی برای مهندسی معکوس یک تصویر ولو با وضوح پایین است تا مشخص شود چه چیزی آن را به وجود آورده است. در این روش، مدلهای مجازی یک شیء در موقعیتهای مختلف ایجاد میشوند، سپس از زاویههای مختلف در معرض نور خورشید مجازی قرار میگیرند و نهایتا با تصاویر واقعی مقایسه میشوند تا یک مورد مطابقت پیدا شود. شاید این روش به نظر ساده برسد؛ اما پروفسور سیمز مجبور بود برای حصول اطمینان از کارآمد بودن این روش، نزد متخصصان دانشگاه دو مونفورت برود.
نیک هیگت، رئیس گروه شبیهسازی دانشگاه دو مونفورت گفته است برای انجام این تحلیل و با استفاده از نرمافزارهای موجود برای مدلسازی سهبعدی، انیمیشن، جلوههای بصری و طراحی شبیهسازی، مدلی سه|بعدی و دیجیتال از Beagle 2 ساخته شد. این مدل دارای دقت کافی در بازتاب نور خورشید مجازی بود و میشد آن را در موقعیتهای مختلفی که احتمالا خود فضاپیما پس از فرود تجربه کرده است، قرار داد. علاوه بر این، نرمافزار باید دوربینهای با وضوح بالای مدارگرد شناسایی مریخ (MRO) را نیز شبیهسازی میکرد تا بتوان تصاویر ارسالشده به زمین را بازتولید کرد.
هیگت اضافه کرد:
در ادامه، مقایسهی بصری تصاویر واقعی و شبیهسازی شده میتوانست مشخص کند کدامیک از وضعیتهای فرود (باز شدن ۱، ۲، ۳، یا ۴ پنل خورشیدی) میتواند به واقعیت نزدیکتر باشد. این یکی از مسائلی بود که در پروژهای اصلی ما اثبات شد؛ ولی مسروریم که به اطلاع شما برسانیم، امروز ما از طرح اصلی نیز بسیار فراتر رفتهایم و به این نتیجهی هیجانانگیز رسیدهایم که فضاپیمای beagle 2 سقوط نکرده است و با باز شدن اکثر پنلهای خورشیدی خود، با موفقیت فرود آمده است. امیدواریم نتایج به دست آمده، ما را در حل این معمای دیرپا کمک کنند و برای انجام دیگر مأموریتهای پیش رو در مریخ هم سودمند باشند.
به گفتهی سیمز، ممکن است هرگز سرنوشت دقیق فضاپیمای Beagle 2 مشخص نشود؛ اما محتملترین توضیح این است که آنتن رادیویی به کاررفته در این فضاپیما برای ارتباط با مارس اکسپرس (Mars Express) دچار مشکل شده است. یکی از پنلهای خورشیدی این فضاپیما باز نشده و به همین سبب آنتن گیر کرده است و یا یکی از پنلها بهطور کامل و صحیح باز نشده و آنتن را دچار اختلال کرده است (کمی شبیه کابینتهایی که باید با ترتیبی مشخص بسته شوند و در غیر این صورت، بهدرستی در جای خود قرار نمیگیرند.)
یکی از نکات مبهم ماجرا این است که اگر سه یا هر چهار پنل خورشیدی Beagle 2 باز شده باشند، این فضاپیما انرژی کافی برای فعالسازی و انجام مأموریت جستجوی حیات بر روی سیارهی سرخ دارد و حتی ممکن است هماکنون این فضاپیما در حال فعالیت باشد.
سیمز در مصاحبهی خود با شبکهی بیبیسی بیان میگوید:
ممکن است این فضاپیما چندصد روز به فعالیت خود ادامه داده باشد و این به میزان گردوخاک انباشتهشده بر روی پنلهای خورشیدی و گردبادهایی بستگی دارد که آن گردوخاک را از روی پنلهای خورشیدی پاک کردهاند (مشابه آنچه برای مریخنورد اکتشافی ناسا اتفاق افتاد). یک احتمال این است که این فضاپیما تا امروز در حال فعالیت باشد؛ اما این احتمال بسیار ضعیف است و من بهشخصه آن را بسیار بعید میدانم.
به گفته این گروه تحقیقاتی؛ در صورت تأمین بودجه، میتوان به شکلجامعتر به تحلیل محل فرود پرداخت.
وب سایت دیجیاتو - محمد مافیها: آژانس فضایی اروپا معتقد است که بالاخره دلیل اصلی سقوط نابود کننده مریخ گرد شیاپارلی بر روی سطح سیاره مریخ را کشف کرده است. بر این اساس، ظاهراً این کاوشگر در حالی با سرعت به سمت سطح سیاره پایین می رفته که سامانه ارتفاع سنج آن به درستی کار نمی کرده است.
این دومین بار است که یک مریخ گرد از آژانس فضایی اروپا درست دقایقی پیش از فرود روی این سیاره دچار نقص شده و ماموریت آن شکست می خورد. در سال ۲۰۰۳ نیز مریخ نورد Beagle 2 گرچه به درستی روی سطح نزدیک ترین سیاره به زمین فرود آمد، اما نتوانست پنل های خورشیدی خود را باز کند و عملاً از کار افتاد. این مسئله زمانی مشخص شد که مریخ نورد «کنجکاوی» ناسا، تصاویری از محل فرود آن را به زمین مخابره کرد که در زیر می بینید.
آپدیت جدید تلگرام علاوه بر امکانات جدید و تغییرات ظاهری پلتفرمی برای وبلاگ نویسی معرفی کرده که متفاوت با آنچه که تا به امروز دیده بودیم است.
دانش > فضا - همشهری آنلاین:
نتایج تحقیقات جدید دانشگاه اورگان نشان میدهد خاک زمین بسیار قدیمیتر از تصور دانشمندان است. در واقع این خاک قبل از تشکیل گلسنگها و درختان وجود داشته و مشابه خاک مریخ است.
به گزارش ایسنا، گروهی از دانشمندان صخرههای پارک ملی Karijini در منطقه پیلبارا استرالیا را مورد آزمایش قرار دادند و دریافتند صخرههای این ناحیه منشا دریایی ندارند، اما در زمین سخت شدهاند. این کشف جدید فرضیه پیشین حاصلخیز نبودن خاک زمین را پیش از وجود اقیانوسها مردود اعلام میکند.
رتالاک گرگوری سرپرست این گروه تحقیقاتی دیرینهشناس اظهار کرد: وجود مواد شیمیایی و دریایی بر روی سنگهای این ناحیه حاکی از فرسایش آبوهوایی در دوران زمینشناسی بسیار دور است.
با استفاده از تصویربرداری پیشرفته و روشهای تحلیلی حداقل پنج نوع مختلف میکروفسیل مربوط به دوران باستان استرالیا در اندازه، شکلها و ترکیبات ایزوتوپی متفاوت در این منطقه کشف شد که این میکروفسیلها ساختار دوکی شکل تو خالی اکتینوباکتریا دارند. از دیگر ساختارهای جالب یافت شده شکل کروی است. این میکروفسیلها شبیه باکتری گوگرد بنفش هستند که قابلیت انجام فتوسنتز بدون اکسیژن را دارند.
تراکم سلولی یافت شده بیش از 1000 نوع در هر میلیمتر مربع بوده و تنوع تولید و مصرف بیانگر اکوسیستم زمینی میکروفسیلها است.
وی در ادامه افزود: نمونههای این میکروفسیلها در خاک قسمت مهمی از تاریخ باستانی خاک زمین است، چون آنها مسئول چرخه کربن، فسفر، گوگرد و نیتروژن هستند.
نمونههای یافت شده در این ناحیه مشابه آنچه کاوشگر ناسا در سیاره سرخ مریخ یافته است میباشد.
دانشمندان اظهارکردند: این کشف به بشر در کاوشهای آینده مریخ و دیگر سیارات کمک بزرگی خواهد کرد.
نتایج این تحقیق در نشریه Gondwana Research منتشر شده است.
گروهی از دانشمندان صخرههای پارک ملی Karijini در منطقه پیلبارا استرالیا را مورد آزمایش قرار دادند و دریافتند صخرههای این ناحیه منشا دریایی ندارند، اما در زمین سخت شدهاند. این کشف جدید فرضیه پیشین حاصلخیز نبودن خاک زمین را پیش از وجود اقیانوسها مردود اعلام میکند.
رتالاک گرگوری سرپرست این گروه تحقیقاتی دیرینهشناس اظهار کرد: وجود مواد شیمیایی و دریایی بر روی سنگهای این ناحیه حاکی از فرسایش آبوهوایی در دوران زمینشناسی بسیار دور است.
با استفاده از تصویربرداری پیشرفته و روشهای تحلیلی حداقل پنج نوع مختلف میکروفسیل مربوط به دوران باستان استرالیا در اندازه، شکلها و ترکیبات ایزوتوپی متفاوت در این منطقه کشف شد که این میکروفسیلها ساختار دوکی شکل تو خالی اکتینوباکتریا دارند. از دیگر ساختارهای جالب یافت شده شکل کروی است. این میکروفسیلها شبیه باکتری گوگرد بنفش هستند که قابلیت انجام فتوسنتز بدون اکسیژن را دارند.
تراکم سلولی یافت شده بیش از 1000 نوع در هر میلیمتر مربع بوده و تنوع تولید و مصرف بیانگر اکوسیستم زمینی میکروفسیلهاست.
وی در ادامه افزود: نمونههای این میکروفسیلها در خاک قسمت مهمی از تاریخ باستانی خاک زمین است، چون آنها مسئول چرخه کربن، فسفر، گوگرد و نیتروژن هستند.
نمونههای یافت شده در این ناحیه مشابه آنچه کاوشگر ناسا در سیاره سرخ مریخ یافته است میباشد.
دانشمندان اظهارکردند: این کشف به بشر در کاوشهای آینده مریخ و دیگر سیارات کمک بزرگی خواهد کرد.
نتایج این تحقیق در نشریه Gondwana Research منتشر شده است.
5454