بسیاری معتفدند که سامسونگ در نهایت قید اندروید را زده و به سراع سیستم‌عامل خودش با نام تایزن می‌رود. از نظر تئوری این کار بدی نیست و کمی رقابت با اندروید نیز خوب است، اما همانطور هم که حدس زدید، در عمل، این کار پیچیدگی‌های زیادی دارد.
در حال حاضر، چندین سیستم عامل موبایل در دنیا وجود دارد، اما اندروید و iOS دو سیستم عامل عمده هستند. رقابت بین این دو باعث شده که خود را بهبود دهند، اما رقابت در بین سازندگان اسمارت‌فون تبدیل به جنگ استقلال شده است.
رهاکردن اندروید مزیت‌های خودش را دارد. در مورد سامسونگ می‌بینیم که سازنده (سامسونگ) میتواند سخت‌افزارش (به عنوان مثال چیپست Exynos) را در گوشی‌های ساخت خودش بکاربرده تا سیستم عامل اختصاصی این کمپانی (تایزن) را اجرا کنند. بطور خلاصه این مدل موفقیت خودش را اثبات کرده و بهترین مثال آن اپل است. گوگل نیز با عرضه گوشی‌های پیکسل قصد دارد همین راه را ادامه دهد.
انجام این کار برای گوگل ساده‌تر است. فارغ از اینکه پیکسل داشته باشید یا نه، تقریبا هر اپلیکیشنی را می‌توانید در اندروید پیدا کنید. برای سامسونگ، اما وضعیت فرق می‌کند. سامسونگ باید سیستم عامل خودش را بسازد که مثل اندروید محبوب نیست. بعلاوه محبوبیت آن بیشتر مرهون ساعت‌های هوشمند است.
بیشترین مشکل تایزن این است که کاربران چندانی ندارد. کاربران کم به معنای اپلیکیشن‌های کم و اپلیکیشن‌های کم به معنای کاربران کم است! اما چگونه می‌توان این حلقه بد را از بین برد؟ سامسونگ برای توسعه اپلیکیشن جایزه تعیین کرده است. اگر اپلیکیشن معیارهای سامسونگ را داشته باشد، سامسونگ ۱۰ هزار دلار به توسعه‌دهنده جایزه می‌دهد.
تا اینجای کار خوب است. توسعه‌دهندگان به پول رسیده‌اند و کاربران نیز از اپلیکیشن‌های بیشتری بهره می‌برند. اما از طرف دیگر، این اپلیکیشن‌ها باید همانند اپلیکیشن‌های اندرویدی آپدیت شده، که اینکار زحمت زیادی برای توسعه‌دهنده دارد و کاربران کم، انگیزه آنها را کمتر نیز می‌کند. ساختن اپلیکیشن اگر آپدیتی وجود نداشته باشد، ارزشی ندارد.
بر خلاف افراد گیکی همچون ما افراد عادی چندان به سیستم عامل اهمیت نمی‌دهند و برای آنها بیشتر قابلیت نصب اپلیکیشن‌های مختلف اهمیت دارد. اندروید، تایزن و یا دیگر سیستم عامل‌ها اهمیتی ندارد، تنها چیز مهم، این است که اپلیکیشن به خوبی کار کند. برخی کاربران پیشرفته‌تر، از نبود اندروید وحشت‌زده می‌شوند.
برای سامسونگ سخت خواهد بود که همه را خوشحال کند، اما اگر کاربران بتوانند اپلیکیشن‌های مورد نیاز خود را بیابند، نباید تغییر سیستم عامل چندان دشوار باشد. این اولین قدم برای سامسونگ خواهد بود. پس از این مرحله، سامسونگ باید اکوسیستم خود را حول و حوش این سیستم عامل بسازد. این کار همانند بازی شطرنج است، ابتدا سربازان خود را در موقعیتی استراتژیک قرار می‌دهید و سپس حمله را آغاز می‌کنید. احتمال دیگر این است که سامسونگ میتواند وارد همکاری با دیگر سازندگان شده و آنها را به استفاده از تایزن تشویق کند و به این ترتیب بر کاربران آن بیفزاید. در نهایت سوال اساسی این است که آیا سامسونگ میتواند در جایی که مایکروسافت شکست خورد، موفق باشد؟!
بسیاری معتفدند که سامسونگ در نهایت قید اندروید را زده و به سراع سیستم‌عامل خودش با نام تایزن می‌رود. از نظر تئوری این کار بدی نیست و کمی رقابت با اندروید نیز خوب است، اما همانطور هم که حدس زدید، در عمل، این کار پیچیدگی‌های زیادی دارد.
در حال حاضر، چندین سیستم عامل موبایل در دنیا وجود دارد، اما اندروید و iOS دو سیستم عامل عمده هستند. رقابت بین این دو باعث شده که خود را بهبود دهند، اما رقابت در بین سازندگان اسمارت‌فون تبدیل به جنگ استقلال شده است.
رهاکردن اندروید مزیت‌های خودش را دارد. در مورد سامسونگ می‌بینیم که سازنده (سامسونگ) میتواند سخت‌افزارش (به عنوان مثال چیپست Exynos) را در گوشی‌های ساخت خودش بکاربرده تا سیستم عامل اختصاصی این کمپانی (تایزن) را اجرا کنند. بطور خلاصه این مدل موفقیت خودش را اثبات کرده و بهترین مثال آن اپل است. گوگل نیز با عرضه گوشی‌های پیکسل قصد دارد همین راه را ادامه دهد.
انجام این کار برای گوگل ساده‌تر است. فارغ از اینکه پیکسل داشته باشید یا نه، تقریبا هر اپلیکیشنی را می‌توانید در اندروید پیدا کنید. برای سامسونگ، اما وضعیت فرق می‌کند. سامسونگ باید سیستم عامل خودش را بسازد که مثل اندروید محبوب نیست. بعلاوه محبوبیت آن بیشتر مرهون ساعت‌های هوشمند است.
بیشترین مشکل تایزن این است که کاربران چندانی ندارد. کاربران کم به معنای اپلیکیشن‌های کم و اپلیکیشن‌های کم به معنای کاربران کم است! اما چگونه می‌توان این حلقه بد را از بین برد؟ سامسونگ برای توسعه اپلیکیشن جایزه تعیین کرده است. اگر اپلیکیشن معیارهای سامسونگ را داشته باشد، سامسونگ ۱۰ هزار دلار به توسعه‌دهنده جایزه می‌دهد.
تا اینجای کار خوب است. توسعه‌دهندگان به پول رسیده‌اند و کاربران نیز از اپلیکیشن‌های بیشتری بهره می‌برند. اما از طرف دیگر، این اپلیکیشن‌ها باید همانند اپلیکیشن‌های اندرویدی آپدیت شده، که اینکار زحمت زیادی برای توسعه‌دهنده دارد و کاربران کم، انگیزه آنها را کمتر نیز می‌کند. ساختن اپلیکیشن اگر آپدیتی وجود نداشته باشد، ارزشی ندارد.
بر خلاف افراد گیکی همچون ما افراد عادی چندان به سیستم عامل اهمیت نمی‌دهند و برای آنها بیشتر قابلیت نصب اپلیکیشن‌های مختلف اهمیت دارد. اندروید، تایزن و یا دیگر سیستم عامل‌ها اهمیتی ندارد، تنها چیز مهم، این است که اپلیکیشن به خوبی کار کند. برخی کاربران پیشرفته‌تر، از نبود اندروید وحشت‌زده می‌شوند.
برای سامسونگ سخت خواهد بود که همه را خوشحال کند، اما اگر کاربران بتوانند اپلیکیشن‌های مورد نیاز خود را بیابند، نباید تغییر سیستم عامل چندان دشوار باشد. این اولین قدم برای سامسونگ خواهد بود. پس از این مرحله، سامسونگ باید اکوسیستم خود را حول و حوش این سیستم عامل بسازد. این کار همانند بازی شطرنج است، ابتدا سربازان خود را در موقعیتی استراتژیک قرار می‌دهید و سپس حمله را آغاز می‌کنید. احتمال دیگر این است که سامسونگ میتواند وارد همکاری با دیگر سازندگان شده و آنها را به استفاده از تایزن تشویق کند و به این ترتیب بر کاربران آن بیفزاید. در نهایت سوال اساسی این است که آیا سامسونگ میتواند در جایی که مایکروسافت شکست خورد، موفق باشد؟!