شکستى مغرورانه در برابر قرآن
مانند قرآن دعا کنید
پی نوشت :
1- سیره ابن هشام، جلد 1، صفحه 293 - 294. فروغ ابدیت، جلد 1، صفحه 241.
2 - سفینة البحار، جلد 2، صفحه 208. نمونه هائى از تأثیر و نفوذ قرآن، صفحه 190.
بامداد – پیامبر گرامی اسلام حضرت محمّد (صلوات الله علیه و آله) به عنوان رحمت برای همه جهانیان و برای ابلاغ پیام خداوند به وسیله معجزه جاوید کلام الهی یعنی قرآن کریم مبعوث شد؛ لذا دور از ذهن نیست که یکی از آرزوهای ایشان، وحدت و همدلی مسلمانان برای حفظ دین شریف اسلام از خطر توطئه های دشمنان باشد. در این نوشتار به گوشه ای از تأکیدات قرآن و پیامبر اکرم (صلوات الله علیه) بر لزوم وحدت بین مسلمانان می پردازیم.
قرآن کریم با برادری دانستنِ نسبت بین مسلمانان،(از لحاظ عطوفت و همدلی آنان با یکدیگر) نسبت به اصلاح اختلافات و کدورت های احتمالی، دستور داده و می فرماید: إِنَّمَا الْمُوْمِنُونَ إِخْوَةٌ فَأَصْلِحُوا بَیْنَ أَخَوَیْکُمْ وَ اتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّکُمْ تُرْحَمُون: در حقیقت مومنان با هم برادرند، پس میان برادرانتان را سازش دهید و از خدا پروا بدارید، امید که مورد رحمت قرار گیرید. (حجرات ۱۰)
از طرفی ریشه این وحدت را، وحدت راه و هدف یعنی همان توحید و قرب الهی می داند و بیان می دارد: وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمیعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ اذْ کُنْتُمْ اعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ أِخْواناً وَ کُنْتُمْ عَلى شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْها کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ ایاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُون: و همگى به ریسمان خدا چنگ زنید، و پراکنده نشوید؛ و نعمت خدا را بر خود یاد کنید. آنگاه که دشمنان [یکدیگر] بودید، پس میان دلهاى شما الفت انداخت، تا به لطف او برادران هم شدید؛ و بر کنار پرتگاه آتش بودید که شما را از آن رهانید. این گونه، خداوند نشانه هاى خود را براى شما روشن مى کند، باشد که شما راه یابید.(آل عمران/ ۱۰۳)
همیشه یکی از دغدغه ها و توصیه های پیامبر گرامی اسلامی در ارتباط با وحدت امّت اسلامی بوده است. احادیث نورانی حضرت را در چند عنوان بررسی می کنیم.
عواقب وخیم تفرقه
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: مااختَلفت أمّةٌ بعدَ نبیّها أِلّا ظَهَر أَهلُ باطِلها علی أهلِ حقِّها: هیچ امّتی پس از پیامبر خود گرفتار اختلاف نشد؛ مگر آنکه باطل گرایان آن، بر حق خواهانش پیروز گشتند.(میزان الحکمه، ح۴۸۳۰، باب الاختلاف) از آنجا که همه مومنین در یک جبهه قرار دارند و دشمنان اسلام بر آنند تا اصل اسلام و جامعه اسلامی را در هم شکنند؛ لذا باید دانست که هرگونه فاصله گرفتن صفوف متراکم اسلامی از یکدیگر به نفع دشمنان اسلام و به ضرر تمام مسلمانان تمام خواهد شد.
برادری و برابری؛ عامل وحدت
پیامبر اکرم در حدیثی دیگر، برادری و برابری مومنان را عامل وحدت و یکپارچگی آنها در مقابل دشمنان اسلام دانسته و می فرمایند: ألمُومِنونَ إِخوَةٌ تَتَکافَوُ دِماوُهُم وَ هُم یَدٌ عَلی مَن سِواهُم: مومنان با هم برادرند و خونشان برابر است و در برابر دشمن، متّحد و یکپارچه اند. (کافی، جلد ۱، ص ۴۰۴)
برابری و برادری مسلمانان با یکدیگر از یک طرف و نیز ملاک اصلی برتری که قرآن کریم آن را “تقوا” می داند از طرف دیگر ایجاب می کند که مسلمانان در ارتباط با یکدیگر تقوا را رعایت کنند.
از مهم ترین موارد تقوا، عدم ظلم به برادر دینی است. مسلّماً دوری از برادر دینی و ایجاد کدورت و تفرقه بین مسلمین که نهایتاً به ضعف و مظلومیّت تمام امّت اسلامی منجر می شود، بزرگ ترین ظلم در حقّ امّت اسلامی و خلاف رعایت تقواست.
تکیه گاه یکدیگر
کسانی که به خدا و پیامبری رسول اکرم و نیز معاد، ایمان دارند نمی توانند در زمان سختی ها و مشکلات یکدیگر را تنها گذارده و نسبت به یکدیگر بی تفاوت باشند؛ بلکه حقوقی بر عهده دارند و باید تکیه گاه یکدیگر در تمام زمان ها باشند.
پیامبر عظیم الشأن اسلام حضرت محمّد مصطفی (صلّی الله علیه و آله) می فرمایند: ألمُومِنُ لِلمُومِنِ کَالبُنیَانِ المَرصُوصِ یَشُدُّ بَعضُهُ بَعضاً: مومن نسبت به مومن مانند بنای استواری است که اجزای آن، یکدیگر را استحکام می بخشند.(صحیح مسلم، جلد ۴، ص ۱۹۹۹؛ نهج الفصاحه، حدیث ۳۱۰۳) تکیه گاه، محل و موضعی نزدیک و مستحکم و مطمئن است که مواقع سُستی و ضعف، انسان را حفظ کرده و نیرو می بخشد. با این معنا، لازمه اولیّه تکیه گاه بودن مسلمانان با یکدیگر، نزدیکی و انس و اتّحاد بین مسلمانان است.
به عبارت دیگر؛ تک تک مسلمانان و امّت پیامبر اکرم (صلّی الله علیه و آله) باید تکیه گاه یکدیگر باشند. وقتی همه افراد امّت اسلامی به یکدیگر اعتماد و تکیه کردند، حاصل این اعتماد، یکپارچگی خاصّی خواهد بود که همان وحدت است.
وحدت؛ ارمغان دوستی
جوشش محبّت و الفت مسلمان، در بین مسلمانان، همانند آهنربایی قدرتمند، دلربایی کرده و باعث تجمیع دل های مومنین و وحدت بین آنها می شود. پیامبر اکرم (صلوات الله علیه) می فرمایند: خیرُ المُومِنینَ مَن کَانَ مَألَفَةً لِلمُومِنینَ وَ لَا خَیرَ فِیمَن لَایَألفُ وَ لَایُولفُ: بهترین مومنان، کسی است که محور الفت مومنان باشد، کسی که انس نگیرد و با دیگران مأنوس نشود خیری ندارد.( بحار الانوار، جلد ۷۱، ص ۳۹۳)
دوستی و وحدت، ارتباط مستقیم با یکدیگر دارند به شکلی که نمی توان گفت: “دوستی عامل وحدت است یا وحدت عامل دوستی است!” قرآن کریم، این الفت و دوستی را به عنوان نعمتی الهی دانسته که یادآوری آن مقدّمه ای است برای خودداری از تفرقه و جدایی ها. خداوند متعال می فرماید: وَ اذْکُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَیْکُمْ إِذْ کُنْتُمْ أَعْداءً فَأَلَّفَ بَیْنَ قُلُوبِکُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْواناً وَ کُنْتُمْ عَلى شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَأَنْقَذَکُمْ مِنْها کَذلِکَ یُبَیِّنُ اللَّهُ لَکُمْ آیاتِهِ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ: و نعمت خدا را بر خود یاد کنید: آنگاه که دشمنان [یکدیگر] بودید، پس میان دلهاى شما الفت انداخت، تا به لطف او برادران هم شدید؛ و بر کنار پرتگاه آتش بودید که شما را از آن رهانید. این گونه، خداوند نشانه هاى خود را براى شما روشن مى کند، باشد که شما راه یابید. (آل عمران/ ۱۰۳)
هم قرآن کریم و هم فرمایشات نورانی پیامبر عظیم الشّأن اسلام، بر مسأله برادری و اتّحاد در بین تمام مسلمانان تأکید و اصرار ویژه ای دارند و چرا اینچنین نباشد! در حالی که در صورت ایجاد تفرقه و فاصله بین صفوف مسلمین و عارض شدن سستی و ضعف بر آن ها، قدرت امّت اسلامی رو به کاهش گزارده و باعث می شود تا در مقابل دشمنی های دائمی دشمنان اسلام، صدمه دیده و اصل دین اسلام به خطر بیافتد. لطفاً قبل از خواسته های شخصی خودمان، به فکر محافظت از اصل دین اسلام باشیم.
منبع:تبیان
نوشته وحدت ، آرزوی همیشگی پیامبر اکرم (ص) اولین بار در بامداد پدیدار شد.
محل تولد پیامبر اسلام حضرت محمد (صلوات الله علیه) در خانهای در نزدیکی مسجدالحرام و در انتهای باب صفا و ابتدای شعب ابیطالب قرار داشته است.
تنها با اصرار شیخ عباس قطان شهردار وقت مکه و درخواست وی از ملک عبدالعزیز قرار شد تا در آنجا کتابخانهای بنا کنند که امروزه به نام «مکتبة مکة المکرمه» شناخته میشود. در حال حاضر بر سر در این مکان تابلوئی با عنوان «مکتبة مکة المکرمه» نصب است.
«محمد» از این رو است که من در زمین محمد و ستوده شده هستم، اما «احمد» از این رو است که من در آسمان ستودهتر از زمین هستم، اما «بشیر» از این رو است که پیروان خدا را به رحمت الهی مژده میدهم و اما «نذیر» از این رو است که گنهکاران را از دوزخ میترسانم. او را با لقب «مصطفی» میخواندند یعنی برگزیده، و نیز «خاتم النبیین» میخوانند، یعنی آخرین پیامبران.
هند در پاسخ گفت: صورتش مانند ماه شب چهارده میدرخشید، قامتش رسا، سرش بزرگ، مویش نه پیچیده و نه افتاده، رنگش سفید روشن، پیشانیاش گشاده، ابروهایش پرمو و کمانی و از هم گشاده، در وسط بینی برآمدگی داشت ریشش انبوه، سیاهی چشمش شدید، گونهاش نرم و کمگوشت، دندانهایش باریک، دندانهای ثنایایش از هم گشاده، اندامش معتدل و باریکی کف پایش خالی و کمگوشت بود، هنگامی که راه میرفت با وقار حرکت میکرد، گامهای گشاده میگذاشت همانند آنکه از بلندی به پایین گام بردارد، وقتی به چیزی توجه میکرد، به طور عمیق به آن نگاه میکرد، هنگام حرکت، بیشتر به زمین مینگریست و به مردم خیره نمیشد و به هر کس که میرسید به او سلام میکرد و همواره به هدایت و راهنمایی مردم میپرداخت.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
با فرارسیدن خجسته سالروز ولادت حضرت محمد (ص) مجموعهای از بهترینهای عکس میلاد پیامبر (ص) را برای شما همراهان همیشگی گردآوری کردهایم.
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~ عکس میلاد پیامبر اکرم (ص) *~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~ عکس میلاد پیامبر اکرم (ص) *~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
و سرودههای بسیاری در باب ولادت پیامبر اکرم (ص) وجود دارد که ما در این قسمت گلچینی از زیباترین سرودهای میلاد آن حضرت را برای علاقهمندان به شعر و سرود گردآوری کردهایم. با سرود میلاد پیامبر اکرم (ص) با ما همراه باشید.
از دلِ اهلِ آسمان زمزمه آمد
مژده به عاشقان ابالفاطمه آمد
آمد بهارم
زیبا نگارم
دار و ندارم
یا رسول الله
یا رسول الله ـ یا رسول الله (2)
ستوده خلقت خودش خالقِ سرمد
لحظهی خلقِ گلِ سیمایِ محمد
گفته که احسنت بر این چهره زیبا
نیست دگر همچو گلِ چهره احمد
ای عشقِ هستی
ای شور و مستی
بر دل نشستی
یا رسول الله
یا رسول الله ـ یا رسول الله (2)
جمله فرشتگان همه مستِ نگاهش
دل ببرد ز خالقش آن رخِ ماهش
قلبِ تمامِ انبیاء بر سرِ راهش
بوسه زنند همه بر آن خالِ سیاهش
عالم گدایت
جانها فدایت
مولا عنایت
یا رسول الله
یا رسول الله ـ یا رسول الله (2)
شمس و قمر حکایت از هاله رویش
عالم و آدم همه دیوانه کویش
بس که کرم دارد و آقاست محمد
انس و ملک یکسره بر خوانِ نکویش
ذکرِ زبانم
شور و توانم
روحِ اذانم
یا رسول الله
یا رسول الله ـ یا رسول الله (2)
~*~*~*~*~*~*~*
سرود میلاد پیامبر اکرم (ص)
غزل
دل عالم، شده مست و غزل عشق میخونه
آسمونها، از قدومش به خدا نور بارونه
داره عاشق، زیر لب این، ترانه رو میخونه
شده احمد، لیلی دل، دلم اون رو مجنونه
پسر آمنه محمد
همه جا زمزمه محمد
یا ابالفاطمه محمّد
یا ابالفاطمه محمّد ـ یا ابالفاطمه محمّد (2)
بده ساقی، می باقی، گشته شادیام حاصل
تا که چشمام، به نظارهاش، بشه یک لحظه قابل
رحمت حق، شده امشب بر همه هستی شامل
شده بعد از نیمه ماه، ماهِ عشقِ من کامل
کهکشانها ستاره بارون
توی دستِ فرشته گلدون
گلاب و عطر و آینه شمعدون
یا ابالفاطمه محمّد ـ یا ابالفاطمه محمّد (2)
سرود میلاد پیامبر اکرم (ص)
نقش
این شبا دل تو سینه نیست عازمِ کوی احمد است
چون که شبِ تولدِ نبیِ ما محمد است
یا محمد ـ قدم به چشمِ ما نهادی
یا محمد ـ فدای تو این همه شادی
ای همه هست فاطمه ـ یا محمّد یا محمّد یا محمّد
صدای قلبِ آمنه ـ یا محمّد یا محمّد یا محمّد
مولانا نبی مولانا (3)
یه نقشِ زیبا رو دلم همیشه غوغا میکنه
گنبد سبز نبوی دلم رو شیدا میکنه
یا محمد ـ تو هر سرایی پا بذارم
یا محمد ـ نامِ تو رو تو سینه دارم
تو قبلهگاه دلمی ـ یا محمد یا محمد یا محمد
تو حل کنِ مشکلمی ـ یا محمد یا محمد یا محمد
مولانا نبی مولانا (3)
در شبِ میلادِ نبی بوی شقایق اومده
دسته گلِ محمدی امام صادق اومده
یا محمد ـ دعای ما همه همینه
یا محمد ـ جوازِ مکه و مدینه
فدای لطف و کرمت ـ یا محمد یا محمد یا محمد
حال و هوای حرمت ـ یا محمد یا محمد یا محمد
مولانا نبی مولانا (3)
~*~*~*~*~*~*~*
سرود میلاد پیامبر اکرم (ص)
بالِ ملک
به روی بالِ ملک حنای سرمدی است
به دستِ آمنه صد گلِ محمدی است
سر زده گلها ـ یا محمد
از دلِ صحرا ـ یا محمد
کعبه به نجوا ـ یا محمد
ای پدر زهرا یا محمد
یا رسول الله یا محمد (4)
چو دیده، دیده تو را، شده شکار رخت
تمام اهل سما، ببین خمارِ رخت
کرده اسیرم ـ رخ ماهش
دل ببرم بر ـ سر راهش
زندگی من ـ به پناهش
حسرت قلبم چشمِ سیاهش
یا رسول الله یا محمد (4)
تمامِ نازِ رخش به خنده منجلی است
که نقش بازوی او ولایتِ علی است
نور خدایی ـ به سرشتت
فدای عمر و ـ سرنوشت
آل علی شد ـ چو بهشتت
تو عشق حیدری و علی عشقت
یا رسول الله یا محمد (4)
گل میریزه از سر آسمونا
سحر شده تموم شبای یلدا
مکه شده سرزمین آرزوها
دوست دارم یا رسول الله
ای دلدارم یا رسول الله
صبح طلوع زندگی زیبایی
نور سرور شبهای رویایی
موج جنون دلهای دریایی
آل عبا گلهای زهرایی
مژده طلوع خورشید حجازه
شکر این لطف حق دو رکعت نمازه
پیمبری ، خاتم الانبیایی
تو هستی حسین و مجتبایی
برادر حضرت مرتضایی
أب الزهرا یا رسول الله
یابن الزهرا یا رسول الله
عشق تویی فرزند ابراهیم
با نیگات دنیا میشه تسلیم
ما همه مدیون مولاِِئیم
ما همه شیدای زهرائیم
یا رسول ابر و باد در فرمان توأند
حمزه و مرتضی سرداران توأند
عزیز من روبه خدا آینهای
تو هستی و نور دل آمنهای
یاری نما سید علی خامنهای
محبوب من یا رسول الله
ای بت شکن یا رسول الله
قدم زدی در سال عام الفیل
شده گدات دستان میکائیل
صور تویی در صور اصرافیل
روح تویی در جان عزرائیل
از ازل با علی در قلبم نشستی
سر شده با شما عصر بت پرستی
گلچینی از زیباترین مولودی میلاد پیامبر (ص) را با نوای دلنشین مداحان اهل بیت همچون حاج محمود کریمی و سید مهدی میرداماد به شما تقدیم میکنیم.
دانلود مولودی میلاد پیامبر اکرم (ص) با نوای حاج محمود کریمی
(ص) تا انتها با ما همراه باشید.
شعر میلاد پیامبر اکرم (ص)
"امین" و "امن" و "مومن" آنقَدَر دنیا خطابت کرد
خدا طاقت نیاورد و سرانجام انتخابت کرد
برای هر سری از روشنایت سایهبان میخواست
که شب را پیش پایت سر برید و آفتابت کرد
حجازِ وحشیِ زیبا ندیده دل به حسنت باخت
که بتها را شکست و قبله دلها حسابت کرد
خدا از چشم زخم مردمان ترسید پس یک شب
تو را تا آسمانها برد و مثل ماه قابت کرد
تو را از آسمان بارید مثل عشق بر دنیا
زمین را تشنه دید و در دل هر قطره آبت کرد
دوای درد دین و درد دنیا ، درد بی دردی
حضورت دردهای مرگ را حتی طبابت کرد
شاعر: سودابه مهیجی
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
شعر میلاد پیامبر اکرم (ص)
زمین گهواره کابوسهای تلخ انسان بود
زمان چون کودکی در کوچه های خواب حیران بود
خدا در ازدحام ناخدایان جهالت گم
جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود
صدا در کوچههای گیج میپیچید بیحاصل
سکوتی هرزه سرگردان صحرا و بیابان بود
نمیرویید در چشمی به جز تردید و وهم و شک
یقین تنها سرابی در شکارستان شیطان بود
شبی رؤیای دور آسمان در هیأت مردی
به رغم فتنههای پیش رو در خاک مهمان بود
جهان با نامش از رنگ و صدا سیراب شد آخر
«محمد» واپسین پیغمبر خورشید و باران بود
شاعر: سید ضیاءالدین شفیعی
و عرش در هوس خندههای تو افتاد
برای درک تنفس در این جهان سیاه
هوای تازهای از ابتدای تو افتاد
جهان شرک به خود آمد از بزرگی تو
به گوش کعبه و بتها صدای تو افتاد
شکست طاق بلندی که عرش کسری بود
همین که روی زمین رد پای تو افتاد
پس از نگاه سیاه و سفید اربابان
نژاد عشق بشر در لوای تو افتاد
زمان شکست زمانی که آمدی احمد
تویی که یک شبه دنیا به پای تو افتاد
تو احمدی و به نور جمال تو صلوات
به هر یک از برکات و کمال تو صلوات
به احترام محمد زمین تبسم کرد
تو آمدی و جهان دست و پای خود گم کرد
ترک نشست به چشمان آبی ساوه
همین که چشم تو بر آسمان ترنم کرد
فروخت گوشه جنت به شوق خال لبت
که آدمی به هوایت هوای گندم کرد
هنوز دخترکان زنده زنده میمردند
خدا به خلق تو بر خلق خود ترحم کرد
تو آمدی، به زمین احترام برگردد
تو رحمتی که خدایت نصیب مردم کرد
خدا به خلق رسول گرامی خاتم
گذاشت سنگ تمام و سپس تبسم کرد
تو احمدی و به نور جمال تو صلوات
به هر یک از برکات و کمال تو صلوات
تو احمدی که خدا را به عرش فهمیدی
شبی که غیر خودت تا خدا نمیدیدی
کنار چشم تمام فرشتههای خدا
فراتر از پر جبریل عشق بالیدی
تو در ضیافت عرشی لیلةالاسری
به طاق عرش خدا عکسی از علی دیدی
صدای مرتضوی علیست آن بالا
که از زبان خدا عاشقانه بشنیدی
تو در کنار علی و فروغ شمشیرش
بساط کفر زمان را ز خاک بر چیدی
برای خلق بهشت این بهانه کافی بود
به لحظهای که به زهرای خویش خندیدی
بیا و کفر مجسم ز کعبه بیرون کن
تویی که پایهگذار جدید توحیدی
تو احمدی و به نور جمال تو صلوات
به هر یک از برکات و کمال تو صلوات
شاعر: حسن کردی
شعر میلاد پیامبر اکرم (ص)
شعر میلاد پیامبر اکرم (ص)
هراس و دلهره خواهد رفت همان شبی که تو میآیی
همان شب آمنه میبیند درون چشم تو دنیایی
همین که آمدهای از راه، قریش محو تو شد ای ماه!
یتیم کوچک عبدالله! ببین نیامده، آقایی!
گل قشنگ بنی هاشم، سلام بر تو ابوالقاسم
دلم کنار تو شد مُحرم، ندیده خوشتر از این جایی
چنان کنار ابوطالب، ستوده حُسن تو را یثرب
که وحی شد به دل راهب همان ستوده عیسایی
به هیچ آینه جز حیدر، نه پادشاه و نه پیغمبر
شکوه و حُسن تو را دیگر، خدا نداده به تنهایی
به دختران نهان درگل، ببار ساقی نازک دل
ببار تا بشود نازل به قلب پاک تو زهرایی
به آرزوی نگین تو درآمدهست به دین تو
مسیح من! به کمین تو نشسته است یهودایی
قسم به «لیل» و به گیسویت، به ذکر «یاحق» و «یاهو»یت
به آیه، آیهی ابرویت به آن دو چشم تماشایی
در این هزاره ظلمانی از آن ستاره که میدانی
برای این شب توفانی کمی بخوان دل دریایی!
بخوان که در عرفاتم من، کنار آب حیاتم من
طنین یک صلواتم من به شوق این همه زیبایی
شاعر: قاسم صرافان
*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*
شعر میلاد پیامبر اکرم (ص)
باران گرفت و سقف مدائن نشست کرد
دندانههاى کنگره قصد شکست کرد
نورى به صحن معبد زردشتیان رسید
کآتشکده ز نابى آن نور مست کرد
بالا بلند آمد و هر ارتفاع را
در زیر پا نهاده و پایین و پست کرد
در هر دلى نشست و به شکلى ظهور داشت
این گونه بود کآینه را خود پرست کرد
وقتى سؤال کردم از او خود اشارهاى
در پاسخم به پرسش روز الست کرد
حُسنش به غایت است و ظهورش قیامت است
زیباترین هر آنچه که زیباتر است کرد
فیض مقدسى و تعجب نمىکنم
این چیزها که هست، نگاه تو هست کرد
شاعر: رضا جعفری
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره
بامداد – پیامبر اکرم سخاوتمندترین مردم، و شجاعترین آنها، و راستگوترین آنها، و وفادارترین انسان نسبت به وعده، و نرم ترین (انسان) از نظر خوی و کریمترین مردم در برخورد و معاشرت بود.
خداوند حکیم، پیامبران را به عنوان الگو و اسوه مبعوث نمود تا انسان های خواهان رشد معنوی و تکامل انسانی با آنان، راه سعادت را طی نمایند. برترین این پیامبران حضرت محمّد بن عبد الله صلی الله علیه وآله، به عنوان خاتم و اشرف پیامبران الهی می باشد که خداوند متعال، او را به عنوان اسوه و الگو برای همه ی بشر تا روز قیامت قرار داده است.
پیامبران از پاک ترین خاندان ها در عالم پدید آمدند، امام علی علیه السلام، درباره دودمان پاک نبی گرامی اسلام، بیاناتی دارد: «خداوند نطفه پاک پیامبران را در بهترین جایگاه به ودیعت نهاد و در بهترین مکانها آنها را مستقر ساخت، صلب کریم پدران آنان را به رَحِم پاک مادران منتقل نمود…
محمدصلی الله علیه و آله، را از بهترین اصلها و مکانها که با ارزش ترین روییدنیها از آن به دست می آید استخراج کرد و نهال وجود او را در اصیل ترین و عزیزترین سرزمینها غرس کرد و شاخه های هستی او را از همان درختی که پیامبران را از آن آفرید به وجود آورد. از همان شجره ای که امینان درگاه خود را از آن برگزید. فرزندانش بهترین فرزندان اند و خاندانش بهترین خاندان و دودمانش بهترین دودمان اند».
قرآن کریم از میان تمام اوصاف آن حضرت، وی را به اخلاق نیکویش تحسین می کند آنجا که می فرماید: «وَ اِنّک لَعَلی خَلقٍ عَظیم (سوره قلم، آیه ۴)؛و یقیناً تو دارای اخلاق عظیم و برجسته ای هستی».
امام علی علیه السلام درباره نرمخویی و مهربانی آن حضرت او چنین می گوید: «(پیامبر اکرم) سخاوتمندترین مردم، و شجاعترین آنها، و راستگوترین آنها، و وفادارترین انسان نسبت به وعده، و نرمترین (انسان) از نظر خوی و کریمترین مردم در برخورد و معاشرت بود، و هر کس در ابتدا او را می دید از او دوری می کرد (ولی) هر کس با او همراه می شد و او را می شناخت(به او علاقمند می شد) و سخت به او محبّت می ورزید، بگونه ای که مثل او قبل از آن و بعد از آن ندیده بود.» علی علیه السلام در نهج البلاغه فرمود: «اخلاقش از همه پاکان پاک تر و باران کرمش از هر چیزی بادوام تر بود.»
امّاامام علی علیه السلام درباره دلسوزی و خیرخواهی آن حضرت دارد اشاره می کند: «محمد(صلی اللّه علیه و آله و سلّم) بار سنگین رسالت را بر دوش کشید، و به فرمانت قیام کرد، و به سرعت در راه خشنودی تو گام برداشت، حتی یک قدم بر عقب برنگشت و اراده او سست نشد، و در پذیرش و گرفتن وحی نیرومند بود، حافظ و نگهبان عهد و پیمان تو بود و در اجرای فرمانت تلاش کرد تا آنجا که نور حق را آشکار و راه را برای جاهلان روشن ساخت، و دل هایی که در فتنه و گناه فرو رفته بودند هدایت شدند پرچم های حق را بر افراشت و احکام نورانی را بر پا کرد.»
پیامبر رحمت طبیبی است که خود به سراغ بیماران جسمی و روحی میرود. حضرت علی(علیه السلام) در این باره می فرماید: «پیامبر طبیبی است که برای درمان بیماران سیار است (و خود نزد بیماران می رود)، مرهم های شفابخش او آماده
و ابزار داغ کردن زخم ها را گداخته برای شفای قلب های کور و گوش های ناشنوا و زبان های لال آماده، و با داروی خود در پی یافتن بیماران فراموش و سرگردان است.»
حضرت علی(علیه السلام) درباره حضور عملی پیامبر اکرم در تمام صحنه ها، می فرماید: «همیشه این گونه بود وقتی (که تنور جنگ داغ می شد) و سختی شدّت می گرفت، و دو گروه (مسلمان و کافر) مقابل هم قرار می گرفتند( ما به حضرت پناه می بردیم) و او را سپر بلای خویش قرار می دادیم(چرا که) از او نزدیکتر به دشمن کسی نبود (و او در خط مقدم قرار داشت)».
خاتَم؛ یعنی مُهر، که در پایان نوشته ها قرار می گیرد، انبیا، کتاب حق و کلام حقّند. خدای سبحان با فرستادن آنها برای جوامع بشری پیام می فرستد. پس از پایان گفتار و کلماتش، سلسله نبوّتشان را با فرستادن پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ختم، و صحیفه رسالت آنان را با وجود مبارک خاتم المرسلین مُهر کرده است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «خدای متعال، پیامبران مرسل خویش را بر فرشتگان مقرّبش برتری داد و مرا بر تمامی پیامبران و مرسلان…»
منابع:
– نهج البلاغه، خطبه ۹۴ خطبه ۹۵ ، خطبه ۷۲، خطبه ۱۰۸، خطبه ۱۰۶، خطبه ۱۰۵٫
– تفسیر صافی، ملاّ محسن فیض کاشانی، ج ۳، ص ۱۹۸٫
– تفسیر موضوعی قرآن کریم، عبدالله جوادی آملی، ج ۸، ص ۲۳٫
– حدیقة الحقیقه، سنایی غزنوی، باب سوم
نوشته پیامبر اکرم طبیبی که به دنبال بیمار است اولین بار در بامداد پدیدار شد.
میلاد پیامبر اکرم (ص) در تاریخ 17 ربیع الاول سال عام الفیل بوده است. در سال میلاد پیامبر اکرم ابرهه با لشکر خود به خانه خدا در مکه حمله کرد.
سرانجام پس از قرن ها، انتظار عالم خلقت
به سر آمد و بزرگ ترین هدایتگر انسان ها پا به عرصه وجود گذاشت. باران «رحمة للعالمین»
باریدن گرفت، چشمه رافت و هدایت فوران نمود و نور محمدى عالم ملک و ملکوت را منور کرد.
امام على(ع) در رابطه با مکان تولد پیامبر فرموده اند: «مولده بمکة»
مکه این شهر امن خدا، زادگاه آخرین سفیر الهى بر خلایق گردید. شهرى که به واسطه دعاى ابراهیم محل امان و امن همه موجودات اعم از نبات و حیوان و انسان گردید: «و اذ قال ابراهیم رب اجعل هذا البلد آمنا»
شهر مکه شرافتش را از میلاد پیامبر اکرم دریافت کرد: «لا اقسم بهذا البلد و انت حل بهذا البلد»؛ «اى پیامبر چون تو در این شهر هستى به این شهر قسم مى خورم.» |
تعبیر قرآن در آیات ابتداى سوره بلد نشان مى دهد که مکه به خاطر اقامت پیامبر در این شهر و تولدشان در آن، شرافت یافته و مورد قسم خداوند واقع گشته است.
میلاد پیامبر اکرم را در عام الفیل معادل سال 570 میلادى گفته اند. روز ولادت ایشان 17 ربیع الاول بوده است.
امام على (ع) در خطبه اى میلاد پیامبر(ص) را این گونه توصیف مى کنند: «کریما میلاده» پیامبرى که براى کرامت بخشیدن به انسانها مبعوث شده و غایت بعثت او انحصار در تتمیم مکارم اخلاقى دارد، میلاد او نیز همواره با کرامت و به دور از هر دنائت و پستى بوده است.
برنامه انبیاء تکریم انسانهاست و چون دین اسلام اتم و اکمل ادیان است و پیامبر براى تتمیم کرامت ها پا به عرصه وجود نهاده، لذا در عالم وجود، میلادى کریم تر از این میلاد رخ نداده است.
با میلاد پیامبر (ص) حوادث شگرف و تحولات عجیبى در زمین و آسمان پدید آمد. در روایتى از امام صادق (ع) نقل شده که ابلیس در آسمان هاى هفت گانه رفت و آمد مى کرد، وقتى عیسى(ع) متولد شد ابلیس از سه آسمان محروم گردید و در چهار آسمان دیگر آمد و شد داشت و با تولد پیامبر اکرم (ص) از رفت و آمد هفت آسمان محروم و ممنوع گردید و ستارگان آسمان، شیطان را از آسمان مى راندند.
حوادثى نیز در زمین رخ داد. مهمترین آن ها عبارتند از:
در هفتمین روز پس از میلاد پیامبر اکرم، «عبدالمطلب» براى عرض سپاسگزارى به درگاه الهى گوسفندى کشت و گروهى را دعوت نمود و در آن جشن با شکوه که از عموم قریش دعوت شده بودند، نام فرزند خود را «محمد» گذارد. وقتى از او پرسیدند: چرا نام فرزند خود را محمد انتخاب کردید، در صورتى که این نام در میان اعراب کم سابقه است؟ گفت: خواستم که در آسمان و زمین ستوده باشد.
قطعا الهام غیبى در انتخاب این نام بىدخالت نبوده است؛ زیرا نام محمد، اگر چه در میان اعراب معروف بود ولى کمتر کسى تا آن زمان به آن نام نامیده شده بود. طبق آمار دقیقى که بعضى از تاریخ نویسان به دست آوردهاند، تا آن روز فقط 16 نفر به این اسم نامگذارى شده بودند.
هر چه مصداق یک لفظ کمتر باشد، اشتباه در آن کمتر خواهد بود و چون کتاب هاى آسمانى، از نام و نشان و علایم روحى و جسمى او خبر داده بودند، باید علایم آن حضرت آن چنان روشن باشد که اشتباه در آن راه پیدا نکند. یکى از آن علایم، نام آن حضرت است که بعد از میلاد پیامبر اکرم مشخص گردیده است. باید مصداق آن به قدرى کم باشد، که راه هر گونه تردیدى را در تشخیص پیامبر گرامى از بین ببرد. مخصوصا هنگامى که بقیه اوصاف و علائم وى ضمیمه نام او گردد. در این صورت، به طور واضح کسى که انجیل و تورات از ظهور او خبر داده است، به خوبى شناخته خواهد شد.
قرآن مجید، رسول گرامى را به دو و یا چند نام معرفى مىکند. در سورههاى آل عمران، محمد، فتح و احزاب، به ترتیب در آیههاى 138، 2، 29 و 40، او را به نام«محمد» و در سوره «صف» آیه 6 به نام «احمد» خوانده است. علت داشتن دو نام چنان که در تاریخ منعکس است این است که مادر رسول خدا،پیش از جدش، نام او را «احمد» گذارده بود. بنابراین، آن چه را بعضى از خاورشناسان در مقام اعتراض گفتهاند که: «انجیل»، به تصریح قرآن، در سوره «صف آیه 6»، ظهور پیامبرى را بشارت داده است که نام او احمد است نه محمد و شخصى که مسلمانان به رهبرى او معتقدند،نام او «محمد» است نه احمد،بى اساس است؛ زیرا قرآنى که پیامبر ما را به نام «احمد» معرفى نموده است، در چند جا او را به نام «محمد» خوانده است. اگر مدرک آنها براى تعیین نام این پیامبر، قرآن مجید باشد (چنان که هست)، قرآن او را به هر دو اسم نامیده و او را در جائى به نام محمد و در جاى دیگر «احمد» معرفى نموده است.
گردآوری: مجله اینترنتی ستاره