سیگار خود را بشکنیم

متخصصان و کارشناسان بر این باورند که به مرور افراد می‌توانند با رعایت برخی اصول و استفاده از برخی ابزارهای جایگزین سیگار تا حدی با احتمال موفقیتِ بیشتر نسبت به ترک سیگار اقدام کنند. هرساله میلیون‌ها نفر از سیگاری‌ها تصمیم به ترک سیگار می‌گیرند، ولی اغلب بعد از مدتی بار دیگر به این عادت برمی‌گردند. بیشتر سیگاری‌ها معمولا از وسایل جایگزین سیگار و نیکوتین استفاده می‌کنند که از آن میان می‌توان به آدامس‌های نیکوتین‌دار، مشاوره و تغییرات رفتاری اشاره کرد. بررسی‌های اخیر حاکی از آن است که حدود 20‌میلیون ایرانی سیگاری هستند و این افراد سالانه ده هزار میلیارد تومان برای خرید سیگار و درمان بیماری‌ها هزینه می‌کنند که بر اثر استعمال دخانیات ایجاد شده است.

حواستان را پرت کنید

گرایش به سیگار نوعی عملکرد مغزی است که به شکل وسواس‌گونه‌ای باعث می‌شود فرد به سمت آن کشیده شود. این تفکر در طول روز ممکن است بارها به سراغ شما بیاید، ولی چنانچه هر بار به این نیاز پاسخ داده شود، این روند به طرز خطرناکی در شما افزایش می‌یابد و تعداد دفعات سیگار کشیدن بالا می‌رود. بنابراین متخصصان و مشاوران معمولا توصیه می‌کنند‌ با انجام کارهای بظاهر ساده، ذهن را از قرارگیری در موقعیت‌های تحریک‌آمیز دور کنید. افراد باید موقعیت‌هایی که انگیزه سیگار کشیدن را بیدار می‌کنند، شناسایی کرده و از قرارگیری در معرض آن خودداری کنند. برای مثال برخی هنگام صحبت کردن با تلفن عادت دارند سیگار بکشند، ولی در این میان، مشغول کردن خود با کاغذ و خودکار و نوشتن یا نقاشی کردن روی آن ممکن است مانع کشیدن سیگار شود. روش‌های مختلفی وجود دارد که افراد می‌توانند به عنوان جایگزینی برای سیگار به کار ببرند. تاکنون هیچ‌یک از مدارک علمی به طور قطعی این قبیل روش‌ها را برای ترک سیگار موثر اعلام نکرده‌اند، ولی عده‌ای با آزمایش برخی روش‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که شماری از آنها در ترک سیگار یاری‌دهنده هستند.‌ آدامس جویدن، خوردن آبنبات، میوه و آجیل از راهکارهای ساده‌ای است که باعث می‌شود فرد مشغول و از فکر کشیدن سیگار خارج شود. همچنین انجام 30‌دقیقه فعالیت بدنی در روز، انگیزه کشیدن سیگار را در افراد کاهش می‌دهد و علاوه بر این، وقتی فکر کشیدن سیگار به ذهن خطور می‌کند، با انجام کارهای دیگر از قبیل کارهای خانه، کارهای اداره، روزنامه خواندن یا فعالیت‌هایی از این دست فکرتان را منحرف کنید. در‌ واقع متخصصان به افرادی که قصد ترک کردن دارند، توصیه می‌کنند از محرک‌های اولیه که باعث تحریک فرد به کشیدن سیگار می‌شود، دوری کنند.

جایگزین‌هایی برای سیگار

پزشکان علاوه بر این که افراد را به مشاور ارجاع می‌دهند، معمولا برای کسانی که قصد دارند سیگار را ترک کنند،‌ از روش‌های جایگزین نیکوتین استفاده می‌کنند. اسپری‌های بینی و اسپری استنشاقی از نمونه‌های این روش‌ها به شمار می‌رود که باید با تجویز پزشک به کار بروند. از دیگر گزینه‌های جایگزین نیکوتین که بدون نسخه نیز قابل خریداری هستند، می‌توان به چسب‌های نیکوتین‌دار اشاره کرد. در واقع استفاده از داروها و درمان‌های جایگزین سیگار، احتمال موفقیت ترک سیگار را دو تا سه برابر می‌کند. ترکیب و ادغام جایگزین‌های نیکوتین ممکن است ترک سیگار را در درازمدت موثرتر کند. محققان توصیه می‌کنند اگر از جایگزین‌های نیکوتین استفاده می‌کنید، برای کنار گذاشتن آنها عجله نداشته باشید. استفاده نکردن از این مواد احتمال برگشت ناموفق شما را به سیگار بالا می‌برد.

آدامس‌های نیکوتین‌دار: این قبیل آدامس‌ها جایگزین‌هایی حاوی نیکوتین است که به سیگاری‌ها در ترک عادت سیگار کشیدن کمک می‌کند. نیکوتین موجود در سیگار عامل اصلی اعتیاد و وابستگی افراد به سیگار محسوب می‌شود. نرسیدن نیکوتین به بدن علائمی چون بی‌قراری، سردرد، تحریک‌پذیری، بی‌خوابی و کاهش تمرکز را به همراه دارد که ترک سیگار را برای آنها دشوار می‌کند. آدامس‌های نیکوتین‌دار با رساندن مقدار کمی نیکوتین به بدن بدون استنشاق مواد خطرناک تنباکو به شما کمک می‌کند که سیگار را راحت‌تر ترک کنید. نیکوتین این آدامس با جویدن از طریق پوشش داخل دهان جذب جریان خون می‌شود. آدامس‌های دو میلی‌گرمی برای افرادی که کمتر از 20‌نخ سیگار در طول روز استفاده می‌کنند و آدامس‌های چهار میلی‌گرمی برای افرادی که روزانه بیشتر از 20‌نخ سیگار دود می‌کنند.

چسب‌های نیکوتین‌دار: در تماس مستقیم با پوست، نیکوتین را وارد بدن می‌کنند و مانع‌گرایش افراد به کشیدن سیگار می‌شوند. علاوه بر این، اسپری‌های استنشاقی، آدامس‌ها و قرص‌های نیکوتین‌دار معمولا با حل‌ شدن زیر زبان و جذب از طریق دهان اثرگذار می‌شوند. مصرف نوشیدنی‌های اسیدی مانند قهوه، نوشابه و آبمیوه 15 دقیقه پیش از جویدن آدامس نیکوتین‌دار مقدار نیکوتین قابل جذب از طریق دهان را کاهش می‌دهد. پزشکان توصیه می‌کنند بهتر است افرادی که قصد ترک سیگار دارند، با مشورت پزشک اقدام به استفاده از جایگزین‌های سیگار کنند تا احتمال بروز هرگونه عوارض جانبی ناشی از مصرف آنها به حداقل برسد.

سیگارهای الکتریکی: این قبیل سیگارها، ابزارهایی هستند که با باتری کار می‌کنند و با نگه‌داشتن محلول‌های مایع حاوی نیکوتین، این دارو را در قالب بخار و بدون تولید دود وارد بدن می‌کنند. این سیگارها از سیگارهای معمولی، مواد شیمیایی بسیار کمتری دارند، ولی حرف‌های ضد و نقیض فراوانی در این رابطه بیان شده است. برخی محققان بر این باورند که افراد سیگاری با استفاده از سیگارهای الکتریکی تا 60 درصد بهتر می‌توانند با موفقیت سیگار را ترک کنند. در واقع سیگار الکتریکی بیشتر از دیگر جایگزین‌های نیکوتین باعث می‌شود افراد دوران ترک را با موفق بیشتری پشت سر بگذارند. این قبیل سیگارها حاوی نیکوتین و فاقد تنباکو بوده و گرایش و انگیزه استعمال سیگار را کاهش می‌دهد، ولی در این میان عده دیگری از محققان نظرات مخالفی می‌دهند و بر این باورند که هرچند سیگارهای الکتریکی فاقد بسیاری از مواد مضر سیگار است، نیکوتین و شماری از مواد سمی دارد که ممکن است باعث بروز سرطان شود و در واقع کمک زیادی به ترک سیگار در افراد سیگاری نمی‌کند. با توجه به فواید و مضرات برخی روش‌های جایگزین ترک سیگار، افرادی که قصد ترک سیگار را دارند، بهتر است با مراجعه به پزشک، راهکار مناسب را در پیش بگیرند.

مترجم: ندا اظهری
منابع: لایوساینس، مایوکلینیک نت‌داکتر و مدیکال‌نیوزتودی - (ضمیمه سیب روزنامه جام جم)

بیا با هم، «تابو»ی اهدای عضو را بشکنیم

آن‌ها می‌گفتند: اگر اتفاقی برایت بیفتد، با وجود این کارت براحتی اعضایت را اهدا می‌کنند و این درحالی است که ممکن است هنوز جانی در تنت باشد و این امکان وجود داشته باشد که بتوانی زنده بمانی. من اما هرگز به این نگاه اعتقاد نداشته و ندارم. اگر آدمی عمرش به دنیا باشد و بخواهد به زندگی ادامه دهد، به هر ترتیبی این اتفاق می‌افتد. حتی در سخت‌ترین اتفاقات؛ در غیر این صورت این‌طور نخواهد شد و چون من به این امر ایمان دارم، به‌راحتی کارت اهدای عضو گرفتم و در این راه قدم گذاشتم.
از سویی آنچه عاملی شد تا من بسیار راحت خود را برای اهدای اعضایم آماده کنم، یکی از دوستانم بود. او در حادثه‌ای که شش‌سال پیش برایش رخ داد، دچار مشکلات بسیاری شد و نیازمند پیوند اعضا. در این میان کسی که نمی‌شناختیمش و دچار مرگ مغزی شده بود، به او عضو اهدا کرد و دوستم پس از گذشت شش ماه توانست به خانه‌اش برگردد. این اتفاق چنان اثری در روحیه و حال و هوای من برجا گذاشت که نمی‌توانم آن را توصیف کنم.

در روزهایی که دوستم در کما بود، هیچ امیدی وجود نداشت. هرچند شاید نتوانم حال خانواده اهداکننده را درک کنم، اما برای ما این زندگی دوباره، از ارزش بسیاری برخوردار است و پس از این حادثه بود که به این نتیجه رسیدم، باید در این عمل خیرخواهانه شرکت کنم و از سایر دوستان و آشنایانم نیز خواستم تا در این راه همگام با من شوند.
سعی کردم تا افرادی را که دیدی منفی به تبعات اهدای عضو دارند، آگاه سازم و در ابتدا هم از خانواده‌ام آغاز کردم. سعی کردم با نشان دادن فیلم‌های متعدد به آن‌ها در این خصوص، یادآوری دوستم و سایر افرادی که دچار چنین مشکلی می‌شوند، کمی از تابوی اهدای عضو را برایشان بشکنم و تا حد زیادی هم موفق به این کار شدم.
درحال حاضر فکر می‌کنم همگانی‌شدن این امر نیازمند فرهنگسازی است. این‌که خانواده‌ها با کودکانشان صحبت کنند و آن‌ها را از کودکی با چنین مواردی آشنا سازند، خود می‌تواند نقطه روشنی باشد تا چنین فرهنگی در جامعه جابیفتد.
از سویی نهادهای متولی این امر هم باید به مردم آگاهی‌های لازم را بدهند تا افراد از این‌که در لیست اهدای عضو قرار می‌گیرند، نترسند و گمان نکنند اگر در این لیست قرار گرفتند به‌سرعت و با حادثه‌ای، اعضایشان اهدا می‌شود و همین هم باعث شود بسیاری در این راه گام نگذاشته و دیدگاه‌های اشتباه در این میان جاگیر شود. همه باید دست در دست یکدیگر بگذارند تا چنین فرهنگی نهادینه شود. (بهروز کرمی - داوطلب اهدای عضو/ شهروند)

بیا با هم، «تابو»ی اهدای عضو را بشکنیم

آن‌ها می‌گفتند: اگر اتفاقی برایت بیفتد، با وجود این کارت براحتی اعضایت را اهدا می‌کنند و این درحالی است که ممکن است هنوز جانی در تنت باشد و این امکان وجود داشته باشد که بتوانی زنده بمانی. من اما هرگز به این نگاه اعتقاد نداشته و ندارم. اگر آدمی عمرش به دنیا باشد و بخواهد به زندگی ادامه دهد، به هر ترتیبی این اتفاق می‌افتد. حتی در سخت‌ترین اتفاقات؛ در غیر این صورت این‌طور نخواهد شد و چون من به این امر ایمان دارم، به‌راحتی کارت اهدای عضو گرفتم و در این راه قدم گذاشتم.
از سویی آنچه عاملی شد تا من بسیار راحت خود را برای اهدای اعضایم آماده کنم، یکی از دوستانم بود. او در حادثه‌ای که شش‌سال پیش برایش رخ داد، دچار مشکلات بسیاری شد و نیازمند پیوند اعضا. در این میان کسی که نمی‌شناختیمش و دچار مرگ مغزی شده بود، به او عضو اهدا کرد و دوستم پس از گذشت شش ماه توانست به خانه‌اش برگردد. این اتفاق چنان اثری در روحیه و حال و هوای من برجا گذاشت که نمی‌توانم آن را توصیف کنم.

در روزهایی که دوستم در کما بود، هیچ امیدی وجود نداشت. هرچند شاید نتوانم حال خانواده اهداکننده را درک کنم، اما برای ما این زندگی دوباره، از ارزش بسیاری برخوردار است و پس از این حادثه بود که به این نتیجه رسیدم، باید در این عمل خیرخواهانه شرکت کنم و از سایر دوستان و آشنایانم نیز خواستم تا در این راه همگام با من شوند.
سعی کردم تا افرادی را که دیدی منفی به تبعات اهدای عضو دارند، آگاه سازم و در ابتدا هم از خانواده‌ام آغاز کردم. سعی کردم با نشان دادن فیلم‌های متعدد به آن‌ها در این خصوص، یادآوری دوستم و سایر افرادی که دچار چنین مشکلی می‌شوند، کمی از تابوی اهدای عضو را برایشان بشکنم و تا حد زیادی هم موفق به این کار شدم.
درحال حاضر فکر می‌کنم همگانی‌شدن این امر نیازمند فرهنگسازی است. این‌که خانواده‌ها با کودکانشان صحبت کنند و آن‌ها را از کودکی با چنین مواردی آشنا سازند، خود می‌تواند نقطه روشنی باشد تا چنین فرهنگی در جامعه جابیفتد.
از سویی نهادهای متولی این امر هم باید به مردم آگاهی‌های لازم را بدهند تا افراد از این‌که در لیست اهدای عضو قرار می‌گیرند، نترسند و گمان نکنند اگر در این لیست قرار گرفتند به‌سرعت و با حادثه‌ای، اعضایشان اهدا می‌شود و همین هم باعث شود بسیاری در این راه گام نگذاشته و دیدگاه‌های اشتباه در این میان جاگیر شود. همه باید دست در دست یکدیگر بگذارند تا چنین فرهنگی نهادینه شود. (بهروز کرمی - داوطلب اهدای عضو/ شهروند)