با دلگرم همراه باشید تا با دلایل و درمان این بیماری بیشتر آشنا شوید.
یک بیماری شایع پوستی است که، چرخه زندگی سلولهای پوستی را بهم میزند. پسوریازیس با افزایش سرعت ساخت سلول بر سطح پوست ، باعث بوجود آمدن تکه های نقره ای ضخیم و خارش دار، خشک و یا تکه های قرمز که گاهی اوقات دردناک هم هستند، میشود.
این تکه ها بیشتر در نقاط اطراف پوست سر، آرنج و زانو ظاهر میشوند. برای بعضی از افراد بیماری پسوریازیس فقط آزاردهنده است، اما برای بعضی دیگر این بیماری بخصوص اگر با ورم مفاصل همراه باشد، باعث از کار افتادگی میشود.
شایعترین آن پسوریازیس پلاک مانند است که با ناحیههایی قرمز رنگ با پوششی نقرهای و سفید از سلولهای مردهٔ پوست مشخص میشود. پسوریازیس در هر نقطهای از بدن مانند زانو، آرنج، پوست سر و کف دست و پا میتواند مشاهده شود و با سایر شرایط جسمی جدی مانند دیابت، بیماریهای قلبی و افسردگی در ارتباط است. حدود ۳۰ درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریاتیک مبتلا میشوند.
علائم این بیماری در حالت خفیف ایجاد برجستگی و لکهای پوستی قرمز رنگهمراه با پوستههای سطحی مشخص است.
ابتلا به بیماری سوریازیس خیلی قابل پیشبینی نیست. این بیماری اغلب در دو طیف سنی حدود 20 سال و افراد بالای 60 سال دیده میشود. با این حال در سنهای مختلف هم این بیماری گزارش شده است. همان طور که گفته شد عوامل خانوادگی نیز در ابتلا به این بیماری موثر است در فرزندانی که پدر یا مادر آنها مبتلا هستند بیشتر دیده میشود. اما در بعضی مواقع خود فرد به عنوان اولین نفر در خانواده به این بیماری مبتلا میشود.
باور بر این است که پسوریازیس یک بیماری ژنتیکی است و محرکهای آن استرس، صدمه به پوست، برخی داروها و عفونت میباشد.
پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما میتواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. زنان و مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا میشوند.در حال حاضر این بیماری درمان قطعی ندارد، اما داروهای بسیاری وجود دارند که با استفاده از آنها، پسوریازیس کنترل میشود. انواع روشهای کنترل پسوریازیس عبارتند از: درمانهای موضعی، نور درمانی، داروهای سیستمیک، بیولوژیک و طب مکمل و جایگزین.
پسوریازیس اگر چه آزار دهنده است ولی در صورت درمان مناسب و رعایت دستورهای پزشکی، میتوان با آن کنار آمد و بیماری را کنترل کرد.حدود ۲٪ و بیش از ۱۲۵ میلیون نفر از مردم جهان پسوریازیس دارند و ۲۹ اکتبر (۷ آبان) روز جهانی پسوریازیس میباشد.
اغلب بیماری پسوریازیس با معاینه بالینی تشخیص داده میشود. متخصصین پوست که آموزش کافی دیده اند خیلی سریع با معاینه کامل پوست میتوانند بیماری را تشخیص بدهند. اما در مواردی که ضایعات مشکوک هستند میتوان از بیوپسی پوست استفاده کرد به طوری که با تکهبرداری کوچک از پوست و بررسی کامل آن میتوان تشخیص بیماری را تایید کرد.
متاسفانه در کشور خودمان آمار دقیقی از شیوع این بیماری وجود ندارد، اما حدود 2 تا 5 در صد از جوامع مختلف درگیر این بیماری هستند. درصد آمار کلی دنیا نشان میدهد که بیماری پسوریازیس نسبت به بیماریهای پوستی دیگر جزو بیماریهای شایع پوستی محسوب میشود. با این حال بین کل افراد جامعه خیلی زیاد دیده نمیشود.
پسوریازیس در چه سنی ایجاد میشود؟
پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما میتواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. هم زنان و هم مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا میشوند.
این سئوال اغلب از اولین سوالاتی است که بیمار مبتلا به پسوریازیس یا همراهان وی از پزشک خود میپرسند. پاسخ به این سوال گرچه چندان ساده نیست اما بطور اختصار میتوان گفت که عوامل متعددی در ایجاد شدن بیماری پسوریازیس موثرند و به اصطلاح این بیماری یک بیماری چند عاملی یا موتی فاکتوریال است. از میان این عوامل بدون شک وراثت نقش اساسی دارد.
بررسیهای متعدد ژنتیکی نقش ارث را ثابت کرده است، هرچند تنها در 3/1 موارد، سابقة وجود بیماری در سایر اعضای خانواده دیده میشود. این مسئله نشان دهندة آن است که عوامل دیگری غیر از وراثت نیز در پدید آمدن این بیماری دخیل هستند که از مهمترین این عوامل میتوان به موارد زیر اشاره کرد؛
1- عوامل روحی: بیشک استرسهای مختلف روحی و هیجانی در بروز یا تشدید بیماری پسوریازیس موثرند و در بسیاری از موارد خود بیمار به رابطه این استرسها با بیماری خویش پی میبرد.
2- عفونتها: در مورد ارتباط عفونتها با پسوریازیس اتفاق نظر وجود ندارد. شاید تنها رابطه ثابت شده بین اشکال قطرهای پسوریازیس و عفونتهای حاد استرپتوکوکی باشد.
3- صدمات فیزیکی: علاوه بر استرسهای روحی، صدمات فیزیکی به پوست نیز میتواند باعث ایجاد شدن پسوریازیس در محل ورود آسیب شود. بطور شایع خود بیمار نیز این تجربه را پیدا میکند که درست در محل خراشیدگی پوست یا محل برش جراحی، ضایعات پسوریازیس ایجاد میشوند. روی همین اساس است که به بیمار مبتلا به پسوریازیس توصیه میشود که از کندن پوستهها و خراشیدن پوست خود پرهیز کند، چراکه این عمل میتواند باعث تشدید بیماری وی شود.
4 - داروها: بسیاری از داروهایی که بیمار مصرف میکند میتواند باعث ایجاد شدن یا شعلهور شدن پسوریازیس شود. از مهمترین این داروها میتوان به ترکیبات لیتیوم، داروهای مسدود کننده بتا مثل پروپرانولول و اتنولول، داروهای ضد مالاریا مثل کلروکین، کلونیدین و ترکیبات ید اشاره کرد.
5 - عوامل هورمونی و متابولیک: پسوریازیس اغلب با عوامل هورمونی نیز در ارتباط است. برای مثال بطور معمول در جریان حاملگی، پسوریازیس تخفیف یافته و برعکس پس از حاملگی و در جریان شیردهی تشدید میشود. همچنین کمی کلسیم خون نیز میتواند باعث تشدید پسوریازیس شود.
6- نور آفتاب: اکثر بیماران اذعان میدارند که بیماری ایشان در زمستان بدتر میشود. شواهد گوناگون دیگر نیزحاکی از آن است که نور آفتاب باعث بهبودی پسوریازیس میشود. با این وجود هستند بیمارانی که نور آفتاب باعث شعله ور شدن بیماریشان میشود. روی همین اصل توصیه میشود که بیمار مبتلا به پسوریازیس از نور شدید آفتاب پرهیز کند.
آیا بیماری پسوریازیس مسری است؟
با توجه به عوامل بر شمرده شده در مورد منشأ بیماری، مشخص میشود که پاسخ این پرسش به روشنی منفی است و بیمار و همراهان وی نباید کوچکترین نگرانی از این بابت داشته باشند. بنابراین، اگر هم بیماری در شخص دیگری از اعضای خانواده ایجاد شده است نه به علت سرایت از فرد مبتلا، بلکه اغلب به خاطر زمینههای ژنتیکی مشترک است. همینطور اگر بیماری در یک فرد رو به گسترش است، نه به علت سرایت از کانونی به کانون دیگر، بلکه به خاطر سیر بیماری و بعضاً به علت صدماتی است که فرد به پوست خویش وارد کرده است.
همانگونه که گفته شد ارث نقش مهمی در بیماری پسوریازیس دارد, اما ژن واحدی برای این بیماری وجود ندارد. بیماران مبتلا به پستوزیازیس اغلب دوست دارند بدانند که آیا فرزندانشان نیز به این بیماری دچار خواهند شد یا خیر؟ پاسخ به این سئوال، چندان ساده نیست. بطور کلی میتوان گفت اگر تنها یکی از والدین به بیماری دچار باشند, احتمال ابتلای فرزندشان کمتر از ده درصد خواهد بود اما اگر هر دوی والدین مبتلا به پسوزیازیس باشند تا 40 درصد این احتمال وجود خواهد داشت.
علائم بیماری پسوریازیس چگونه است؟
اگرچه پسوریازیس نام خود را از خارش گرفته است اما معمولاً بیماران چندان از این نظر شکایت ندارند. در واقع جدا از درگیری مفصلی که آن هم تنها در درصد کمی از بیماران اتفاق میافتد، پسوریازیس چندان بر سلامتی فرد تأثیر نمیگذارد و اغلب فقط از نظر زیبایی است که بیمار را نگران میسازد.
پسوریازیس در اشکال گوناگون دیده میشود، اما شایعترین شکل آن که پسوریازیس معمولی نامیده میشود بصورت پلاکهای قرمز رنگ با پوستهریزی قابل توجه، اغلب در سر، آرنجها، ساعدها، زانوها و سایر نواحی تحت فشار دیده میشود.
گاهی اوقات پلاکهای فوقالذکر بخش قابل توجهی از سطح پوست را درگیر میکنند که در این حالت اصطلاحاً به آن پسوریازیس ژنرالیزه میگویند و گاهی هم تقریباً تمام سطح بدن دچار قرمزی و پوستهریزی میشود که حالت خطیری از پسوریازیس را ایجاد میکند که پسوریازیس اریترودرمیک نامیده شده، نیاز به مراقبت ویژه دارد.علاوه بر این ممکن است ضایعات پوستی پسوریازیس بسیار کوچک و متعدد باشند که اصطلاحاً به آن پسوریازیس قطرهای میگویند که بخصوص در کودکان و پس از عفونتهای استرپتوکوکی دیده میشود.
ندرتاً ضایعات پوستی در پسوریازیس بصورت ضایعات حاوی چرک تظاهر پیدا میکنند که در این حالت به آن پسوریازیس پوسچولار میگویند.نهایتاً همانگونه که گفته شد ممکن است در جریان بیماری پسوریازیس مفاصل نیز درگیر شوند که به آن آرتریت پسوریازیی میگویند. آرتریت پسوریازیس معمولاً در افراد بزرگسال ایجاد شده و خود در اشکال گوناگون دیده میشود. معمولاً یک یا چند مفصل محیطی بطور غیر قرینه مبتلا میشوند، اما این امکان وجود که مفاصل انگشتان، ستون فقرات و سایر نواحی هم درگیر شوند.
علاوه بر اشکال گوناگون پسوریازیس، شدت آن نیز در افراد مختلف متفاوت است. ممکن است تنها ناحیهای از سر یا زانوها درگیر باشد و یا اینکه برعکس تقریباً تمام سطح پوست مبتلا باشد. راههای مختلفی برای تعیین شدت پسوریازیس وجود دارد. پزشکان متخصص پوست معمولاً از روش ویژهای استفاده میکنند که به آن اندکس PASI میگویند. روش سادهتر آن است که اگر کمتر از 2 درصد سطح بدن درگیر باشد، آن را خفیف نامیده، اگر بین 3 تا 10 درصد سطح بدن درگیر باشد، پسوریازیس با شدت متوسط و اگر بیش از 10 درصد سطح بدن درگیر باشد، شدید تلقی میشود. همچنین میزان تأثیر پسوریازیس بر کیفیت زندگی راه دیگر اندازهگیری شدت پسوریازیس است که لزوماً هم با شدت پسوریازیس مرتبط نمیباشد.
همانگونه که گفته شد در درصد کمی از بیماران مبتلا به پسوریازیس مفاصل درگیر میشود. همچنین در بخشی از بیماران ناخنها درگیر میشوند. این امر بخصوص در افرادی که درگیری مفصلی دارند بیشتر دیده میشود. درگیری ناخنها ممکن است بصورت جدا شدن صفحه ناخن از بستر ناخن، بروز نقاط ریز روی ناخن، ضخیم شدن زیر ناخن و یا تغییر شکل و تغییر رنگ ناخن تظاهر کند. اگرچه در درصد بالایی از بیماران پسوریازیس، ناحیه سر درگیر میشود، اما این مسئله باعث ریزش مو نمیشود.
انگشتها، زانو یا مچ دست از عوارض این نوع از پسوریازیس میباشد. این بیماری گاهی اوقات کاملا شبیه بیماریهای رماتیسمی عمل میکند یعنی به صورت قرینه مفاصل مختلف را درگیر میکند و در موارد نادرتر درگیری مفاصل محوری و ستون مهرهها ایجاد میشود که متاسفانه در این شرایط توانایی حرکت و راه رفتن عادی فرد نیز کم میشود. به طوری که بیمارانی دیده شدهاند که به دلیل درگیری شدید مفصلی جهت معاینه و درمان به روی برانکارد جابه جا میشدند. اما خوشبختانه امروزه این نوع از پسوریازیس خیلی شایع نیست.
چه عواملی منجر به شدیدتر شدن این بیماری میشوند ؟
یکی از مهمترین عوامل مصرف بعضی از داروها مانند: داروی فشار خون، داروهایی که جهت درمان بعضی از بیماریهای عفونی مانند بیماری مالاریا استفاده میشود و همچنین داروهایی که جهت رفع اختلالات خلقی نیز استفاده میشوند باعث تشدید بیماری پسوریازیس میشود. در بعضی از افراد هم مصرف بعضی از داروهایی که جهت درمان بیماریهای قارچی و بعضی از مسکنها نیز میتوانند باعث تشدید این بیماری شوند.
مصرف سر خود داروهای کورتونی یا استروییدها که معمولا موقع مصرف بهبود نسبی در پسوریازیس ایجاد میکنند اما به محض اینکه مصرف دارو قطع میشود بیماری به صورت شدیدتری دیده میشود. بنابراین افردی که مبتلا به بیماری پسوریازیس هستند باید حتما با مشورت و تجویز پزشک متخصص خود از داروهای دیگر استفاده کنند. قابل ذکر است که ضایعات همراه با استرسهای فکری و روحی نیز بیشتر میشوند. همانطور که گفته شد در حین دوره بارداری در اکثر موارد دیده شده که پسوریازیس فروکش میکند و بعد از زایمان دوباره تشدید پیدا میکند.
آیا پسوریازیس قابل درمان است ؟
در حال حاضر این بیماری درمان قطعی ندارد. کما اینکه بیماری قند، فشار خون و بسیاری از بیماریهای دیگر نیز درمان قطعی ندارند. اما داروهای بسیاری وجود دارند که با استفاده از آنها، بیماری پسوریازیس کنترل میشود. گاه بیمار تا مدتها عاری از هرگونه ضایعه باقی میماند. در مورد درمان چند نکته اصلی وجود دارد همانطور که گفته شد این بیماری مزمن شاید همه عمر در بدن یا پوست فرد وجود داشته باشد. برای شروع درمان باید در ابتدا بیماری را کنترل کنیم یعنی آن ضایعات بدشکل از پوست خارج شده و ظاهر پوست سالم شود.
اگر فرد درمان را ناقص انجام دهد یعنی خیلی زود مصرف داروها را قطع کند ضایعات وخیمتر میشوند. در اکثر موارد برای شروع درمانهای پسوریازیس بیمار لازم است که در بیمارستان بستری شود و آزمایشهای لازم جهت درمان را انجام دهد تا بر اساس آن درمان شروع شود. در طول درمان و مصرف طولانی مدت داروها انجام پیگیریهای لازم از نظر وزن، اندازهگیری فشار خون و ارزیابی مجدد آزمایشها لازم است.
طیف وسیعی از درمانهای موضعی و نوردرمانی تا درمانهای خوراکی و تزریق میتوانند در درمان این بیماری کمک کنند. همچنین داروهایی که در حال حاضر تجویز میشوند خیلی موثر هستند. اما هیچ کدام باعث درمان همیشگی بیماری نمیشوند. فردی که به پسوریازیس دچار است باید یکسری اصول را رعایت کند و تحت نظر متخصص پوست باشد. روشهای مختلف درمان به صورت زیر است:
درمان های موضعی
درمانهای ساده همان طور که گفته شد شامل مصرف داروهای موضعی مانند مرطوبکنندههای معمولی و ترکیبات دارویی موضعی مانند تار یا زغال، ترکیبات لایه بردار پوستی مانند: اوره یا حتی به صورت کنترل شده میتوان از کورتونهای موضعی استفاده کرد. یکی از داروهای موضعی مناسب و خوب که در مورد پسوریازیس استفاده میشود ترکیبات موضعی ویتامین D است که کمک به بهبودی این بیماری میکند.
درمان سیستمیکدر موارد حادتر که ضایعات پوستی شدید هستند و نور درمانی اثر ندارد فرد میتواند تحت نظر پزشک از درمانهای خوراکی خاص استفاده کند. داروهای خوراکی پسوریازیس یک روند درمانی کاملا تخصصی دارند و حتما باید تحت نظر متخصص پوست تجویز و پیگیری شوند.
نور درمانی
روش خوبی که بین درمانهای موضعی و درمانهای سیستمیک (خوراکی یا تزریقی) وجود دارد استفاده از نور درمانی یا فوتوتراپی است. در این روش از طیفهای مشخص با طول موجهای مشخص نور آفتاب استفاده میشود. این روش خیلی موثر است و خوشبختانه عارضه و خطر کمتری برای فرد دارد. روش قدیمی آن استفاده از طیف UVAبود که به خاطر سختی انجام آن و عوارض احتمالی آن این روزها خیلی کمتر از آن استفاده میشود.
روشی که امروزه به صورت وسیعتری جهت درمان استفاده میشود طول موج محدود اشعه UVBنور خورشید است. این روش در افرادی که بیماری پسوریازیس سطح وسیعی از پوست بدن را درگیر کرده به طوری که با درمانهای موضعی مداوا نشدهاند خیلی موثر است و عوارض خاصی هم برای آنها ندارد.
داروهای بیولوژیک
یکی از جدیدترین درمانهایی که در موارد خاص خیلی موثر است استفاده از داروهایی است که اصطلاحا به آن داروهای بیولوژیک میگویند. این داروها عملا واکنشهای التهابی را که باعث این اختلالهای تقسیم سلولی میشوند مورد هدف قرار میدهند. جهت استفاده از داروهای بیولوژیک به صورت تزریقی لازم به رعایت احتیاطهای بسیار ویژهای است. فرد مبتلا در ابتدا باید به مراکز تخصصی پوست مراجعه کند و در اکثر مواقع نیز نیاز به بستری شدن دارند.
به دلیل اینکه این دارو روند التهابی پوست را مهار میکند و حتما قبل تزریق فرد باید ارزیابی شود که عفونتهای نهفته مانند: هپاتیت، عفونتهای ویروسی و سل نهفته نداشته باشد. جهت درمان فرد داروهایی تجویز میشود که میتواند برای بیمار نجات بخش باشد. به ویژه در مورد درگیریهای مفصلی شدید، التهاب را پایین میآورد به طوری که فرد میتواند به راحتی بایستد و حرکت کند.
نکتهای که در مورد این داروهای بیولوژیک هست این است که یک روند کاملا تخصصی است. استفاده از این داروها یک مقدار پر هزینه است و هزینه آن قابل مقایسه با درمانهای دیگر نیست. بنابران این روش از درمان قدم اول محسوب نمیشود و متخصصین پوست سعی میکنند در قدم اول با روشهای دیگر بیمار تا حدی بهبود یابد.
بله پسوریازیس خیلی شبیه اگزما است. در مواقع بسیار دیده شده که پزشکان در مراحل اولیه نمیتوانند این را تشخیص بدهند که فرد مبتلا به اگزما است یا سوریازیسم. البته در نواحی گه درگیری به صورت معمول منتشر میشود تشخیص ظاهری راحتتر است. در موارد دیگر هم اگرلازم باشد برای تشخیص دقیقتر باید از روش تکه برداری پوستی که در آن تغییرات سلولی را نشان میدهد استفاده شود تا بیماری به درستی تشخیص داده شود.
توصیه آخر
نکتهای همه افراد باید به آن توجه کنند این است که همانطور که گفته شد بیماری پسوریازیس در اکثر مواقع بیماری کاملا خوشخیم و بدون خطری است. اما همیشه سیر درمانی بسیار طولانی دارد. البته امروزه تبلیغات عجیب و زیادی در سایتهای اینترنتی و بعضی مجلات دیده میشود به عنوان اینکه داروی قطعی جهت درمان پسوریازیس کشف شده است.
اما باید بگویم که هیچ درمان قطعی تاکنون برای پسوریازیس کشف نشده است و اکثریت درمانها، چه داروهای موضعی ابتدایی و چه داروهای بیولوژیک که ذکر شد نقش کنترل کننده و خاموشکننده دارند. این داروها میتوانند به مدت طولانی کل ضایعات را از روی پوست محو کنند. اما همیشه احتمال برگشت دوباره و عود ضایعات آنها وجود دارد. در نتیجه فرد مبتلا باید تحت نظر باشد و خودسرانه داروهای خود را قطع نکند.
گردآوری شده ی مجله ی اینترنتی دلگرم
مرجان امینی
عفونت گوش یکی از شایع ترین نوع مشکلات گوش است که به دلایل مختلفی مانند حساسیت، سرماخوردگی، ورود آب استخر آلوده به داخل گوش، بزرگ شدن لوزه ها و… بروز می کند و با علائمی مانند گرفتگی گوش، کاهش شنوایی، خروج ترشحات جرمی از گوش و… همراه است. البته بچه ها بیشتر دچار عفونت گوش می شوند، اما کم نیستند بزرگسالانی که برای یک بار هم که شده این مشکل را تجربه کرده اند.
پیشگیری: اگر می خواهید دچار عفونت گوش نشوید، باید هنگام بروز سرماخوردگی به پزشک مراجعه کنید چون مزمن شدن این بیماری زمینه عفونت گوش میانی را به دنبال دارد. همچنین شستن مرتب دست ها، درمان حساسیت های فصلی و شنا نکردن در آب های آلوده از جمله موثرترین روش های پیشگیری از عفونت گوش و البته گرفتگی ناشی از آن است.
درمان تخصصی: عفونت خفیف گوش معمولاً خود به خود درمان می شود، اما در موارد حادتر پزشک مصرف قطره، آنتی بیوتیک خوراکی و تزریقی و روش های درمانی دیگری را تجویز می کند. البته از آنجا که ممکن است دلیل بروز عفونت، ویروس ها باشند، مصرف خودسرانه آنتی بیوتیک ها بزرگترین اشتباه ممکن است.
درمان خانگی: برای درمان گرفتگی گوش ناسی از عفونت های باکتریایی می توانید یک حبه سیر را پوست بکنید و پس از له کردن، آن را با مقداری روغن داغ مخلوط کنید و اجازه دهید روغن سرد شود. حالا چند قطره از این مخلوط روغنی را داخل گوش تان بچکانید. سیر می تواند باکتری های گوش را نابود کند!
۲. سرماخوردگی و حساسیت فصلی
گاهی گرفتگی گوش هنگام سرماخوردگی ناشی از عفونت ها نیست، بلکه به دلیل تجمع مایعات داخل گوش اتفاق می افتد. معمولاً در چنین شرایطی نیازی نیست به متخصص مراجعه کنید، چون هنگام سرماخوردگی فشار روی گوش ها طبیعی است و با بهبود سرماخوردگی، گرفتگی گوش تان هم برطرف می شود.
پیشگیری: اگر می خواهید دچار این نوع گرفتگی گوش نشوید، باید قبل از هر اقدامی از ابتلا به سرماخوردگی پیشگیری کنید، اما در صورتی که سرما خوردید باید مرتب بینی تان را با سرم شستشو تمیز کنید و روزی دو تا سه بار آب نمک غرغره کنید تا دچار مشکل تنفس و به دنبال آن گرفتگی گوش نشوید.
درمان تخصصی: این روزها آبنبات هایی با طعم های متفاوت در داروخانه ها موجود است که مخصوص سرماخوردگی هستند و نه تنها مجاری تنفسی شما را خنک می کنند و تا حدی از شر گرفتگی بینی و گلودرد خلاص می شوید، بلکه مکیدن این آبنبات ها با حرکت های فک و دهان همراه است و باعثباز شدن شیپور استاش و تعادل هوا می شود. در نتیجه مشکل گرفتگی گوش تان هم حل می شود.
درمان خانگی: بدون شک بهترین و سریع ترین راه درمان گرفتگی گوش هنگام سرماخوردگی یا حساسیت های فصلی، انجام ورزش بلعیدن است. تعجب نکنید قرار نیست از صبح تا شب غذا بخورید، بلکه باید روزی چند بار دهان را باز و بسته کنید(حالتی شبیه غذا خوردن) و عمل بلعیدن را انجام دهید. با این اقدام ساده هوا از داخل سینوس ها آزاد شده و از گوش خارج شده و با ایجاد تعادل میان هوای داخل گوش و محیط بیرون، گرفتگی گوش ها به طور کامل برطرف می شود.
۳. مشکلات فک و دندان و گردن
گاهی مواقع گرفتگی گوش از دندان درد، کشیدگی در ناحیه مهره های گردن و پشت گردن یا وجود مشکلاتی در فک(بیشتر پایین فک) نشأت می گیرد و با درمان هر کدام از آنها مشکل گوش هم برطرف می شود. بنابراین اگر هنگام دندان درد دچار گرفتگی گوش شدید، باید بلافاصله به دندانپزشک مراجعه کنید چون عفونت دندان می تواند به گوش منتقل شود و علاوه بر گرفتگی، درد شدیدی ایجاد کند. همچنین اگر از گردن درد رنج می برید یا دچار مشکلات فک(ناهنجاری مادرزادی یا بر اثر ضربه، صدا کردن مفصل گیجگاهی فکی و…) باز هم مراجعه به متخصص بهترین گزینه است و صبر کردن و تحمل درد نه تنها مشکلات تان را درمان نمی کند، بلکه گرفتگی گوش امان تان را می برد.
پیشگیری: شاید بهترین روش پیشگیری از این نوع گرفتگی های گوش، رعایت بهداشت دهان و دندان باشد، اما درباره مشکلات مهره گردن و فک متاسفانه پیشگیری چندانی وجود ندارد.
درمان تخصصی: با مراجعه به پزشک و به دنبال درمان مشکل ایجاد شده، معضل گرفتگی گوش هم برطرف می شود.
درمان خانگی: شاید درمان های خانگی مانند استفاده از قطره میخک برای دندان درد تاثیر مثبت داشته باشد و ماساژ با روغن های گیاهی باعثبهبود نسبی گردن درد شود، اما باید تاکید کنیم همه این درمان ها موقتی هستند و اگر هم گرفتگی گوش تان درمان شود با عود دوباره مشکلات گفته شده، باز هم گرفتگی گوش به سراغ تان می آید. پس در چنین شرایطی بهتر است بی خیال درمان های خانگی شوید.
۴. جرم گوش
جرم گوش با حرکت های مفصل فک گیجگاهی و از راه های غذا خوردن و صحبت کردن وارد کانال گوش خارجی شده و در آنجا دفع می شود. در بعضی ها میزان ترشح جرم گوش بیش از اندازه است یا در کانال گوش به دلیل اشکال های آناتومی دفع نمی شود، بنابراین جرم گوش تجمع پیدا کرده و باعثگرفتگی آن می شود. البته این مشکل باید با مراجعه به پزشک درمان شود و استفاده از گوش پاک کن نه تنها باعثتمیز شدن جرم گوش نمی شود، بلکه استفاده از هر جسم خارجی برای تمیز کردن جرم گوش موجب از بین رفتن مکانیسم تمیز شدن خودکار و طبیعی گوش و ایجاد زخم های سطحی داخل آن و عفونت می شود و حتی خطر کم شنوایی و ناشنوایی را در پی دارد.
پیشگیری: علاوه بر رعایت بهداشت گوش، بعد از استحمام و خروج از استخر، گوش هایتان را با باد سشوار به طور کامل خشک کنید.
درمان تخصصی: وقتی به دلیل تجمع جرم گوش، به متخصص مراجعه می کنید، پزشک به کمک وسیله ای به نام اتوسکوپ داخل گوش را معاینه می کند. برای بیرون آوردن جرم اضافی نیز روش های مختلفی مانند ساکشن یا شستشوی گوش(فشار آب گرم با یک سرنگ بزرگ مخصوص به داخل گوش) وجود دارد و براساس تشخیص، از یکی از روش های گفته شده استفاده می شود. البته احتمال عود گرفتگی همچنان وجود دارد.
درمان خانگی: قطره های گوش موجود در داروخانه ها باعثحل شدن جرم گوش و درمان گرفتگی می شوند اما یک هفته یا بیشتر باید آنها را مصرف کنید.
۵. مسافرت های هوایی
شاید شما هم گرفتگی گوش را در هواپیما هنگام برخاستن هواپیما از زمین یا هنگام فرود تجربه کرده باشید. به طور کلی گرفتگی گوش(در یک یا هر دو گوش) در هواپیما به دلیل وارد شدن فشار به گوش میانی، به ویژه پرده صماخ است و زمانی اتفاق می افتد که ارتفاع هواپیما تغییر می کند و فشار هوای گوش میانی و فشار هوای محیط از تعادل خارج می شود. البته در بیشتر مواقع این مشکل با راهکارهای ساده ای قابل درمان است، اما در موارد گرفتگی شدید با علائمی مانند درد شدید، احساس فشار در گوش، کاهش شنوایی، زنگ زدن گوش، سرگیجه، استفراغ و حتی خونریزی از گوش همراه است.
پیشگیری: برای اینکه هنگام پرواز دچار گرفتگی گوش نشوید باید هنگام بلند شدن یا به زمین نشستن هواپیما خمیازه بکشید یا آب دهان تان را مرتب قورت دهید تا ماهیچه های شیپور استاش فعال شوند. همچنین می توانید آبنبات بمکید یا آدامس بجوید. اگر هم سرما خورده اید و گرفتگی بینی دارید باید نیم ساعت پیش از بلند شدن یا نشستن هواپیما از اسپری دکونژستانت بینی استفاده کنید. فراموش نکنید مصرف آب در طول پرواز باعثعملکرد بهتر مجرای گوش می شود و از گرفتگی گوش پیشگیری می کند.
درمان تخصصی: مکیدن آبنبات و جویدن آدامس نه تنها باعثپیشگیری از گرفتگی گوش هنگام پرواز می شود بلکه نقش درمانی هم دارد. همچنین خمیازه کشیدن ماهیچه هایی را فعال می کند که باعثباز شدن مجرای استاش می شوند و به گوش میانی اجازه می دهند تا فشار هوا را تنظیم کند.
درمان خانگی: درمان های خانگی تاثیر بسزایی در رفع گرفتگی گوش هنگام پرواز دارند و به ندرت به درمان های پیچیده نیاز است، اما گاهی پزشک با ایجاد برشی روی پرده صماخ ضمن خارج کردن مایع اضافی گوش، فشار هوا را هم متعادل می کند تا مشکل بیمار حل شود. یادتان باشد در صورتی که به تازگی جراحی گوش انجام داده اید، مبتلا به سرماخوردگی یا حساسیت فصلی هستید یا سابقه گرفتگی مکرر گوش دارید حتماً پیش از پرواز با پزشک تان مشورت کنید تا با تجویز دارو جلوی عوارض احتمالی را بگیرید.
۶. استخر و استحمام
بسیاری از افراد بعد از استحمام و رفتن به استخر دچار گرفتگی گوش می شوند که به دلیل ورود آب به مجرای گوش آنهاست؛ به شرطی که عفونتی در کار نباشد. عده ای هم می گویند اگر پیش از رفتن داخل استخر، گوش مان را با کمی آب یا کرم مرطوب کنیم دچار گرفتگی گوش نمی شویم. این باور نادرست است. بهترین روش پیشگیری از نفوذ آب به داخل گوش استفاده از گوش گیر در استخرهاست. البته اگر شناگر ماهری باشید و اصول صحیح شنا کردن را بدانید به ندرت آب داخل گوش تان نفوذ می کند. استفاده از گوش بند ضد آب و قطره های مخصوص که حالت اسیدی دارند، می توانند در پیشگیری از نفوذ آب و گرفتگی های معمولی یا ناشی از عفونت گوش موثر باشند. لی لی کردن در حالی که سرتان را به سمت گوشی که گرفته است به سمت پایین خم کرده اید می تواند گرفتگی گوش را حل کند.
اگر پس از حمام یا شنا کردن دچار گرفتگی گوش می شوید:
برای خارج کردن آب از گوش چه بعد از استخر و چه بعد از استحمام باید حوله را لبه گوش تان بگذارید، سرتان را خم کنید و چند بار تکان دهید و اگر آب خارج نشد لبه گوش تان بگذارید، سرتان را خم کنید و چند بار تکان دهید و اگر آب خارج نشد و باز هم احساس گرفتگی داشتید می توانید از سشوار کمک بگیرید؛ به این ترتیب که آن را در فاصله ۲۰ سانتی متری از گوش تان به مدت ۲۰ تا ۳۰ ثانیه نگه دارید. با تکرار سه تا پنج بار این کار مشکل تان حل می شود.
با دلگرم همراه باشید تا با دلایل و درمان این بیماری بیشتر آشنا شوید.
یک بیماری شایع پوستی است که، چرخه زندگی سلولهای پوستی را بهم میزند. پسوریازیس با افزایش سرعت ساخت سلول بر سطح پوست ، باعث بوجود آمدن تکه های نقره ای ضخیم و خارش دار، خشک و یا تکه های قرمز که گاهی اوقات دردناک هم هستند، میشود.
این تکه ها بیشتر در نقاط اطراف پوست سر، آرنج و زانو ظاهر میشوند. برای بعضی از افراد بیماری پسوریازیس فقط آزاردهنده است، اما برای بعضی دیگر این بیماری بخصوص اگر با ورم مفاصل همراه باشد، باعث از کار افتادگی میشود.
شایعترین آن پسوریازیس پلاک مانند است که با ناحیههایی قرمز رنگ با پوششی نقرهای و سفید از سلولهای مردهٔ پوست مشخص میشود. پسوریازیس در هر نقطهای از بدن مانند زانو، آرنج، پوست سر و کف دست و پا میتواند مشاهده شود و با سایر شرایط جسمی جدی مانند دیابت، بیماریهای قلبی و افسردگی در ارتباط است. حدود ۳۰ درصد از افراد مبتلا به پسوریازیس به آرتریت پسوریاتیک مبتلا میشوند.
علائم این بیماری در حالت خفیف ایجاد برجستگی و لکهای پوستی قرمز رنگهمراه با پوستههای سطحی مشخص است.
ابتلا به بیماری سوریازیس خیلی قابل پیشبینی نیست. این بیماری اغلب در دو طیف سنی حدود 20 سال و افراد بالای 60 سال دیده میشود. با این حال در سنهای مختلف هم این بیماری گزارش شده است. همان طور که گفته شد عوامل خانوادگی نیز در ابتلا به این بیماری موثر است در فرزندانی که پدر یا مادر آنها مبتلا هستند بیشتر دیده میشود. اما در بعضی مواقع خود فرد به عنوان اولین نفر در خانواده به این بیماری مبتلا میشود.
باور بر این است که پسوریازیس یک بیماری ژنتیکی است و محرکهای آن استرس، صدمه به پوست، برخی داروها و عفونت میباشد.
پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما میتواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. زنان و مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا میشوند.در حال حاضر این بیماری درمان قطعی ندارد، اما داروهای بسیاری وجود دارند که با استفاده از آنها، پسوریازیس کنترل میشود. انواع روشهای کنترل پسوریازیس عبارتند از: درمانهای موضعی، نور درمانی، داروهای سیستمیک، بیولوژیک و طب مکمل و جایگزین.
پسوریازیس اگر چه آزار دهنده است ولی در صورت درمان مناسب و رعایت دستورهای پزشکی، میتوان با آن کنار آمد و بیماری را کنترل کرد.حدود ۲٪ و بیش از ۱۲۵ میلیون نفر از مردم جهان پسوریازیس دارند و ۲۹ اکتبر (۷ آبان) روز جهانی پسوریازیس میباشد.
اغلب بیماری پسوریازیس با معاینه بالینی تشخیص داده میشود. متخصصین پوست که آموزش کافی دیده اند خیلی سریع با معاینه کامل پوست میتوانند بیماری را تشخیص بدهند. اما در مواردی که ضایعات مشکوک هستند میتوان از بیوپسی پوست استفاده کرد به طوری که با تکهبرداری کوچک از پوست و بررسی کامل آن میتوان تشخیص بیماری را تایید کرد.
متاسفانه در کشور خودمان آمار دقیقی از شیوع این بیماری وجود ندارد، اما حدود 2 تا 5 در صد از جوامع مختلف درگیر این بیماری هستند. درصد آمار کلی دنیا نشان میدهد که بیماری پسوریازیس نسبت به بیماریهای پوستی دیگر جزو بیماریهای شایع پوستی محسوب میشود. با این حال بین کل افراد جامعه خیلی زیاد دیده نمیشود.
پسوریازیس در چه سنی ایجاد میشود؟
پسوریازیس اغلب در سنین جوانی شروع میشود، اما میتواند در هر سنی از دوران نوزادی تا سنین کهولت شروع شود. هم زنان و هم مردان تقریباً به یک نسبت به این بیماری مبتلا میشوند.
این سئوال اغلب از اولین سوالاتی است که بیمار مبتلا به پسوریازیس یا همراهان وی از پزشک خود میپرسند. پاسخ به این سوال گرچه چندان ساده نیست اما بطور اختصار میتوان گفت که عوامل متعددی در ایجاد شدن بیماری پسوریازیس موثرند و به اصطلاح این بیماری یک بیماری چند عاملی یا موتی فاکتوریال است. از میان این عوامل بدون شک وراثت نقش اساسی دارد.
بررسیهای متعدد ژنتیکی نقش ارث را ثابت کرده است، هرچند تنها در 3/1 موارد، سابقة وجود بیماری در سایر اعضای خانواده دیده میشود. این مسئله نشان دهندة آن است که عوامل دیگری غیر از وراثت نیز در پدید آمدن این بیماری دخیل هستند که از مهمترین این عوامل میتوان به موارد زیر اشاره کرد؛
1- عوامل روحی: بیشک استرسهای مختلف روحی و هیجانی در بروز یا تشدید بیماری پسوریازیس موثرند و در بسیاری از موارد خود بیمار به رابطه این استرسها با بیماری خویش پی میبرد.
2- عفونتها: در مورد ارتباط عفونتها با پسوریازیس اتفاق نظر وجود ندارد. شاید تنها رابطه ثابت شده بین اشکال قطرهای پسوریازیس و عفونتهای حاد استرپتوکوکی باشد.
3- صدمات فیزیکی: علاوه بر استرسهای روحی، صدمات فیزیکی به پوست نیز میتواند باعث ایجاد شدن پسوریازیس در محل ورود آسیب شود. بطور شایع خود بیمار نیز این تجربه را پیدا میکند که درست در محل خراشیدگی پوست یا محل برش جراحی، ضایعات پسوریازیس ایجاد میشوند. روی همین اساس است که به بیمار مبتلا به پسوریازیس توصیه میشود که از کندن پوستهها و خراشیدن پوست خود پرهیز کند، چراکه این عمل میتواند باعث تشدید بیماری وی شود.
4 - داروها: بسیاری از داروهایی که بیمار مصرف میکند میتواند باعث ایجاد شدن یا شعلهور شدن پسوریازیس شود. از مهمترین این داروها میتوان به ترکیبات لیتیوم، داروهای مسدود کننده بتا مثل پروپرانولول و اتنولول، داروهای ضد مالاریا مثل کلروکین، کلونیدین و ترکیبات ید اشاره کرد.
5 - عوامل هورمونی و متابولیک: پسوریازیس اغلب با عوامل هورمونی نیز در ارتباط است. برای مثال بطور معمول در جریان حاملگی، پسوریازیس تخفیف یافته و برعکس پس از حاملگی و در جریان شیردهی تشدید میشود. همچنین کمی کلسیم خون نیز میتواند باعث تشدید پسوریازیس شود.
6- نور آفتاب: اکثر بیماران اذعان میدارند که بیماری ایشان در زمستان بدتر میشود. شواهد گوناگون دیگر نیزحاکی از آن است که نور آفتاب باعث بهبودی پسوریازیس میشود. با این وجود هستند بیمارانی که نور آفتاب باعث شعله ور شدن بیماریشان میشود. روی همین اصل توصیه میشود که بیمار مبتلا به پسوریازیس از نور شدید آفتاب پرهیز کند.
آیا بیماری پسوریازیس مسری است؟
با توجه به عوامل بر شمرده شده در مورد منشأ بیماری، مشخص میشود که پاسخ این پرسش به روشنی منفی است و بیمار و همراهان وی نباید کوچکترین نگرانی از این بابت داشته باشند. بنابراین، اگر هم بیماری در شخص دیگری از اعضای خانواده ایجاد شده است نه به علت سرایت از فرد مبتلا، بلکه اغلب به خاطر زمینههای ژنتیکی مشترک است. همینطور اگر بیماری در یک فرد رو به گسترش است، نه به علت سرایت از کانونی به کانون دیگر، بلکه به خاطر سیر بیماری و بعضاً به علت صدماتی است که فرد به پوست خویش وارد کرده است.
همانگونه که گفته شد ارث نقش مهمی در بیماری پسوریازیس دارد, اما ژن واحدی برای این بیماری وجود ندارد. بیماران مبتلا به پستوزیازیس اغلب دوست دارند بدانند که آیا فرزندانشان نیز به این بیماری دچار خواهند شد یا خیر؟ پاسخ به این سئوال، چندان ساده نیست. بطور کلی میتوان گفت اگر تنها یکی از والدین به بیماری دچار باشند, احتمال ابتلای فرزندشان کمتر از ده درصد خواهد بود اما اگر هر دوی والدین مبتلا به پسوزیازیس باشند تا 40 درصد این احتمال وجود خواهد داشت.
علائم بیماری پسوریازیس چگونه است؟
اگرچه پسوریازیس نام خود را از خارش گرفته است اما معمولاً بیماران چندان از این نظر شکایت ندارند. در واقع جدا از درگیری مفصلی که آن هم تنها در درصد کمی از بیماران اتفاق میافتد، پسوریازیس چندان بر سلامتی فرد تأثیر نمیگذارد و اغلب فقط از نظر زیبایی است که بیمار را نگران میسازد.
پسوریازیس در اشکال گوناگون دیده میشود، اما شایعترین شکل آن که پسوریازیس معمولی نامیده میشود بصورت پلاکهای قرمز رنگ با پوستهریزی قابل توجه، اغلب در سر، آرنجها، ساعدها، زانوها و سایر نواحی تحت فشار دیده میشود.
گاهی اوقات پلاکهای فوقالذکر بخش قابل توجهی از سطح پوست را درگیر میکنند که در این حالت اصطلاحاً به آن پسوریازیس ژنرالیزه میگویند و گاهی هم تقریباً تمام سطح بدن دچار قرمزی و پوستهریزی میشود که حالت خطیری از پسوریازیس را ایجاد میکند که پسوریازیس اریترودرمیک نامیده شده، نیاز به مراقبت ویژه دارد.علاوه بر این ممکن است ضایعات پوستی پسوریازیس بسیار کوچک و متعدد باشند که اصطلاحاً به آن پسوریازیس قطرهای میگویند که بخصوص در کودکان و پس از عفونتهای استرپتوکوکی دیده میشود.
ندرتاً ضایعات پوستی در پسوریازیس بصورت ضایعات حاوی چرک تظاهر پیدا میکنند که در این حالت به آن پسوریازیس پوسچولار میگویند.نهایتاً همانگونه که گفته شد ممکن است در جریان بیماری پسوریازیس مفاصل نیز درگیر شوند که به آن آرتریت پسوریازیی میگویند. آرتریت پسوریازیس معمولاً در افراد بزرگسال ایجاد شده و خود در اشکال گوناگون دیده میشود. معمولاً یک یا چند مفصل محیطی بطور غیر قرینه مبتلا میشوند، اما این امکان وجود که مفاصل انگشتان، ستون فقرات و سایر نواحی هم درگیر شوند.
علاوه بر اشکال گوناگون پسوریازیس، شدت آن نیز در افراد مختلف متفاوت است. ممکن است تنها ناحیهای از سر یا زانوها درگیر باشد و یا اینکه برعکس تقریباً تمام سطح پوست مبتلا باشد. راههای مختلفی برای تعیین شدت پسوریازیس وجود دارد. پزشکان متخصص پوست معمولاً از روش ویژهای استفاده میکنند که به آن اندکس PASI میگویند. روش سادهتر آن است که اگر کمتر از 2 درصد سطح بدن درگیر باشد، آن را خفیف نامیده، اگر بین 3 تا 10 درصد سطح بدن درگیر باشد، پسوریازیس با شدت متوسط و اگر بیش از 10 درصد سطح بدن درگیر باشد، شدید تلقی میشود. همچنین میزان تأثیر پسوریازیس بر کیفیت زندگی راه دیگر اندازهگیری شدت پسوریازیس است که لزوماً هم با شدت پسوریازیس مرتبط نمیباشد.
همانگونه که گفته شد در درصد کمی از بیماران مبتلا به پسوریازیس مفاصل درگیر میشود. همچنین در بخشی از بیماران ناخنها درگیر میشوند. این امر بخصوص در افرادی که درگیری مفصلی دارند بیشتر دیده میشود. درگیری ناخنها ممکن است بصورت جدا شدن صفحه ناخن از بستر ناخن، بروز نقاط ریز روی ناخن، ضخیم شدن زیر ناخن و یا تغییر شکل و تغییر رنگ ناخن تظاهر کند. اگرچه در درصد بالایی از بیماران پسوریازیس، ناحیه سر درگیر میشود، اما این مسئله باعث ریزش مو نمیشود.
انگشتها، زانو یا مچ دست از عوارض این نوع از پسوریازیس میباشد. این بیماری گاهی اوقات کاملا شبیه بیماریهای رماتیسمی عمل میکند یعنی به صورت قرینه مفاصل مختلف را درگیر میکند و در موارد نادرتر درگیری مفاصل محوری و ستون مهرهها ایجاد میشود که متاسفانه در این شرایط توانایی حرکت و راه رفتن عادی فرد نیز کم میشود. به طوری که بیمارانی دیده شدهاند که به دلیل درگیری شدید مفصلی جهت معاینه و درمان به روی برانکارد جابه جا میشدند. اما خوشبختانه امروزه این نوع از پسوریازیس خیلی شایع نیست.
چه عواملی منجر به شدیدتر شدن این بیماری میشوند ؟
یکی از مهمترین عوامل مصرف بعضی از داروها مانند: داروی فشار خون، داروهایی که جهت درمان بعضی از بیماریهای عفونی مانند بیماری مالاریا استفاده میشود و همچنین داروهایی که جهت رفع اختلالات خلقی نیز استفاده میشوند باعث تشدید بیماری پسوریازیس میشود. در بعضی از افراد هم مصرف بعضی از داروهایی که جهت درمان بیماریهای قارچی و بعضی از مسکنها نیز میتوانند باعث تشدید این بیماری شوند.
مصرف سر خود داروهای کورتونی یا استروییدها که معمولا موقع مصرف بهبود نسبی در پسوریازیس ایجاد میکنند اما به محض اینکه مصرف دارو قطع میشود بیماری به صورت شدیدتری دیده میشود. بنابراین افردی که مبتلا به بیماری پسوریازیس هستند باید حتما با مشورت و تجویز پزشک متخصص خود از داروهای دیگر استفاده کنند. قابل ذکر است که ضایعات همراه با استرسهای فکری و روحی نیز بیشتر میشوند. همانطور که گفته شد در حین دوره بارداری در اکثر موارد دیده شده که پسوریازیس فروکش میکند و بعد از زایمان دوباره تشدید پیدا میکند.
آیا پسوریازیس قابل درمان است ؟
در حال حاضر این بیماری درمان قطعی ندارد. کما اینکه بیماری قند، فشار خون و بسیاری از بیماریهای دیگر نیز درمان قطعی ندارند. اما داروهای بسیاری وجود دارند که با استفاده از آنها، بیماری پسوریازیس کنترل میشود. گاه بیمار تا مدتها عاری از هرگونه ضایعه باقی میماند. در مورد درمان چند نکته اصلی وجود دارد همانطور که گفته شد این بیماری مزمن شاید همه عمر در بدن یا پوست فرد وجود داشته باشد. برای شروع درمان باید در ابتدا بیماری را کنترل کنیم یعنی آن ضایعات بدشکل از پوست خارج شده و ظاهر پوست سالم شود.
اگر فرد درمان را ناقص انجام دهد یعنی خیلی زود مصرف داروها را قطع کند ضایعات وخیمتر میشوند. در اکثر موارد برای شروع درمانهای پسوریازیس بیمار لازم است که در بیمارستان بستری شود و آزمایشهای لازم جهت درمان را انجام دهد تا بر اساس آن درمان شروع شود. در طول درمان و مصرف طولانی مدت داروها انجام پیگیریهای لازم از نظر وزن، اندازهگیری فشار خون و ارزیابی مجدد آزمایشها لازم است.
طیف وسیعی از درمانهای موضعی و نوردرمانی تا درمانهای خوراکی و تزریق میتوانند در درمان این بیماری کمک کنند. همچنین داروهایی که در حال حاضر تجویز میشوند خیلی موثر هستند. اما هیچ کدام باعث درمان همیشگی بیماری نمیشوند. فردی که به پسوریازیس دچار است باید یکسری اصول را رعایت کند و تحت نظر متخصص پوست باشد. روشهای مختلف درمان به صورت زیر است:
درمان های موضعی
درمانهای ساده همان طور که گفته شد شامل مصرف داروهای موضعی مانند مرطوبکنندههای معمولی و ترکیبات دارویی موضعی مانند تار یا زغال، ترکیبات لایه بردار پوستی مانند: اوره یا حتی به صورت کنترل شده میتوان از کورتونهای موضعی استفاده کرد. یکی از داروهای موضعی مناسب و خوب که در مورد پسوریازیس استفاده میشود ترکیبات موضعی ویتامین D است که کمک به بهبودی این بیماری میکند.
درمان سیستمیکدر موارد حادتر که ضایعات پوستی شدید هستند و نور درمانی اثر ندارد فرد میتواند تحت نظر پزشک از درمانهای خوراکی خاص استفاده کند. داروهای خوراکی پسوریازیس یک روند درمانی کاملا تخصصی دارند و حتما باید تحت نظر متخصص پوست تجویز و پیگیری شوند.
نور درمانی
روش خوبی که بین درمانهای موضعی و درمانهای سیستمیک (خوراکی یا تزریقی) وجود دارد استفاده از نور درمانی یا فوتوتراپی است. در این روش از طیفهای مشخص با طول موجهای مشخص نور آفتاب استفاده میشود. این روش خیلی موثر است و خوشبختانه عارضه و خطر کمتری برای فرد دارد. روش قدیمی آن استفاده از طیف UVAبود که به خاطر سختی انجام آن و عوارض احتمالی آن این روزها خیلی کمتر از آن استفاده میشود.
روشی که امروزه به صورت وسیعتری جهت درمان استفاده میشود طول موج محدود اشعه UVBنور خورشید است. این روش در افرادی که بیماری پسوریازیس سطح وسیعی از پوست بدن را درگیر کرده به طوری که با درمانهای موضعی مداوا نشدهاند خیلی موثر است و عوارض خاصی هم برای آنها ندارد.
داروهای بیولوژیک
یکی از جدیدترین درمانهایی که در موارد خاص خیلی موثر است استفاده از داروهایی است که اصطلاحا به آن داروهای بیولوژیک میگویند. این داروها عملا واکنشهای التهابی را که باعث این اختلالهای تقسیم سلولی میشوند مورد هدف قرار میدهند. جهت استفاده از داروهای بیولوژیک به صورت تزریقی لازم به رعایت احتیاطهای بسیار ویژهای است. فرد مبتلا در ابتدا باید به مراکز تخصصی پوست مراجعه کند و در اکثر مواقع نیز نیاز به بستری شدن دارند.
به دلیل اینکه این دارو روند التهابی پوست را مهار میکند و حتما قبل تزریق فرد باید ارزیابی شود که عفونتهای نهفته مانند: هپاتیت، عفونتهای ویروسی و سل نهفته نداشته باشد. جهت درمان فرد داروهایی تجویز میشود که میتواند برای بیمار نجات بخش باشد. به ویژه در مورد درگیریهای مفصلی شدید، التهاب را پایین میآورد به طوری که فرد میتواند به راحتی بایستد و حرکت کند.
نکتهای که در مورد این داروهای بیولوژیک هست این است که یک روند کاملا تخصصی است. استفاده از این داروها یک مقدار پر هزینه است و هزینه آن قابل مقایسه با درمانهای دیگر نیست. بنابران این روش از درمان قدم اول محسوب نمیشود و متخصصین پوست سعی میکنند در قدم اول با روشهای دیگر بیمار تا حدی بهبود یابد.
بله پسوریازیس خیلی شبیه اگزما است. در مواقع بسیار دیده شده که پزشکان در مراحل اولیه نمیتوانند این را تشخیص بدهند که فرد مبتلا به اگزما است یا سوریازیسم. البته در نواحی گه درگیری به صورت معمول منتشر میشود تشخیص ظاهری راحتتر است. در موارد دیگر هم اگرلازم باشد برای تشخیص دقیقتر باید از روش تکه برداری پوستی که در آن تغییرات سلولی را نشان میدهد استفاده شود تا بیماری به درستی تشخیص داده شود.
توصیه آخر
نکتهای همه افراد باید به آن توجه کنند این است که همانطور که گفته شد بیماری پسوریازیس در اکثر مواقع بیماری کاملا خوشخیم و بدون خطری است. اما همیشه سیر درمانی بسیار طولانی دارد. البته امروزه تبلیغات عجیب و زیادی در سایتهای اینترنتی و بعضی مجلات دیده میشود به عنوان اینکه داروی قطعی جهت درمان پسوریازیس کشف شده است.
اما باید بگویم که هیچ درمان قطعی تاکنون برای پسوریازیس کشف نشده است و اکثریت درمانها، چه داروهای موضعی ابتدایی و چه داروهای بیولوژیک که ذکر شد نقش کنترل کننده و خاموشکننده دارند. این داروها میتوانند به مدت طولانی کل ضایعات را از روی پوست محو کنند. اما همیشه احتمال برگشت دوباره و عود ضایعات آنها وجود دارد. در نتیجه فرد مبتلا باید تحت نظر باشد و خودسرانه داروهای خود را قطع نکند.
گردآوری شده ی مجله ی اینترنتی دلگرم
مرجان امینی